Η
κόκκινη βροχή άφησε χώμα στα μαξιλάρια της αυλής και τα αυτοκίνητα μα από
χθες γράφω έξω κι όποτε σηκωθούν τα μάτια μου από την οθόνη βλέπω αγελάδες κάτω
από την πόρτα της Ληνώς και μια μεγάλη προβατίνα να με παρατηρεί από τα βράχια
πίσω μου.
Δύσκολες
μέρες. Όχι ατομικά. Δύσκολες όποτε κοιτάξουμε τριγύρω. Θύμωσα χθες το βράδυ αργά
που είχα την ατυχία να κληθώ να δω συνέντευξη ενός ανθρώπου που αγαπούσα
από παιδί. 'Φοβάμαι' είπε. Όχι για το μέλλον, την ανθρωπότητα, την Τέχνη του- 'φοβάμαι
να μιλήσω' για τη ΧΑ και ρώτησε ευθέως τη δημοσιογράφο 'γιατί, εσύ δε φοβάσαι,
τέτοια μου;'. Ωραίο, μεγαλειώδες μήνυμα. Εάν φοβούνται αυτοί, εάν εξευτελίζονται
οι μάρτυρες στα δικαστήρια που αθωώνουν τους τραμπούκους, τότε τι ελπίδα έχει ο
πολίτης;
Η
Ελλάδα έχει μια μακριά βαριά παράδοση στο φόβο που οδήγησε σε μια αποψίλωση μυαλών
και- όπως θαυμάσια το έθεσε ο Βασίλης Ραφαηλίδης, καταδίκασε την Αριστερά να
αποτελείται μόνο από όσους άντεχαν στα βασανιστήρια. Ωραίο κριτήριο, άσχετο, που έγινε
κανόνας τότε που εκατέρωθεν εντολές περί δηλώσεως φρονημάτων οδήγησαν στα κάτεργα ή
την πνευματική και κοινωνική απομόνωση ως 'δηλωσίες', εκείνους που δεν άντεχαν
το ξύλο.
Αλίμονο
στη χώρα, αλίμονο στον πολιτισμό που προχωρά με τέτοια κριτήρια. Κι ωστόσο το ζήτημα
της προσωπικής ηθικής είναι πολύ μεγάλο, όπως και του φόβου. 'Κι αν πω στον εαυτό
μου μη φοβάσαι- θα με ακούσει;' είπε ο καλλιτέχνης που είδα χθες. Όχι, δε θα σε
ακούσει ήθελα να φωνάξω κι επειδή δεν ακουγόμουν θα το πω σ' εσάς:
Μόνο
ο ηλίθιος δε φοβάται. Αλλά όποιος φοβάται και τολμά είναι ήρωας. Οι άλλοι, θα ήταν γενναίο, αν μη τι άλλο, να σιωπούν στα δύσκολα.
__________________
credits
Εικόνα: Τα αρνία στα βράχια πίσω μου
Περί της δίκης που μας απέδειξε πολλά: farmakoglwssa-kirki
Για το Βασίλη Ραφαηλίδη τι να πρωτοπώ; Διαβάστε την αυτοβιογραφία του: 'Μνημόσυνο για ένα ημιτελή θάνατο'
Χθες εκφοβισθήκαμε επισήμως από το video με τη συμπεριφορά των ΜΑΤ στην επιστροφή των Αγανακτισμένων 10 Μαρτίου '13 dailymotion xy4b8l
