Τελειώνω το νέο βιβλίο
μου και παραδίδω για έκδοση αύριο το βράδυ.
«Τα 40 του Θανάτου»,
ποιήματα εκ των οποίων κάποια έχουν ταξιδέψει σε περιοδικά και στο διαδίκτυο και
ίσως κάπου να τα έχετε συναντήσει.
Η μέθοδος δουλειάς
μου είναι πάντα η ίδια. Επειδή γράφω γρήγορα αυτοπιέστηκα να μάθω να διορθώνω αργά
κι αυτό το αργά με τον καιρό μού έγινε δευτέρα φύση. Πολλά ποιήματα, όχι όλα βέβαια, τα έχω γράψει μονομιάς σα να αιωρούντο στην ατμόσφαιρα κι η Μούσα απλώς να άπλωσε χρυσά δίχτυα για χατήρι μου· ενώ άλλα με ζόρισαν πολύ, μου έφαγαν χρόνια μελέτης και ταβανοσκόπησης όσο λίγοι στίχοι τους, λειψοί όπως τους πρωτοέγραψα πάνω σε μια χαρτοπετσέτα από το μπαρ ή στο μικρό μου σημειωματάριο, ανάμεσα σε ξεραμένα φύλλα ελιάς που έβαλα για σελιδοδείκτη ή ένα φτερό που βρήκα σε μια παραλία, περίμεναν με λέξεις λεκιασμένες
από μια κηλίδα μελανιού ή κρασιού, από σταγόνες αλμυρές δακρύων ή υγρών θαλασσινών μαλλιών.
Η σελίδα αυτή εάν το τελειώσω και γίνει ποίημα, κλείνεται σε ένα ντοσιέ που έξω γράφει 'Διάφορα Καινούργια' κι αφού το δακτυλογραφήσω
μένει εκεί να κοιμηθεί για πάντα, ενώ ως ολοκληρωμένο ποίημα σε .doc, περνά στις αλλεπάλληλες διορθώσεις κι εκτυπώσεις.
Μου παίρνει χρόνια
να τελειώσω ένα βιβλίο Ποίησης. Ακόμα και στα τυπογραφικά δοκίμια σβήνω, διορθώνω
κι αφαιρώ. Πάντα αφαιρώ, με επιμονή, μικραίνω για να δέσει δίχως ούτε μια λέξη περιττή και
δίχως λάθη. Σφίγγω τα δόντια και πετάω εμπνευστικά σημεία αγαπημένα που πλέον δεν εξυπηρετούν·
το αλλάζω, ξαναλλάζω κι όλο κόβω φροντίζοντας να εφοδιάσω το παιδί μου όσο πιο καλά
μπορώ για το μακρύ ταξίδι στους ωκεανούς του κόσμου όπου θα πλέει μοναχό χωρίς εμένα. Διότι
όταν πια θα τυπωθεί φεύγει απ' τα χέρια μου, κι αφού σταλθούν τα ορισμένα αντίτυπα στην Εθνική Βιβλιοθήκη και αριθμηθούν (κι ενώ, στην πράξη, όπως μου έμαθε ο Ροΐδης, μάλλον σε ένα κιβώτιο στα
υπόγεια θα τα τρώνε τα ποντίκια) εγώ χάνω την κάθε επιρροή και εξουσία πάνω του τώρα ακριβώς που εκείνο αρχίζει να με ορίζει για την υπόλοιπη ζωή μου και ακόμα πιο μακριά, στο επέκεινα, σα να 'τανε απόγονός μου, μέχρι την όποια
Κατά Κόσμο Αθανασία κατακτήσω.
Γι αυτό προσέχω
και σκοπίμως πάντα αφήνω να 'κρυώσει' η κάθε διόρθωση, κι ας με κατακλύζουν
τύψεις κι αγωνίες όποτε σπαταλάω μακριά του τον πολύτιμο καιρό.
Από μεθαύριο όμως πάνε
αυτά. Ήρθε η στιγμή να ξεφωλιάσει, να βγει για να αναμετρηθεί στην Κοινωνία. Κάθε φορά που θα το συναντώ θα μοιάζει
όλο πιο ξένο και απόμακρο. Είτε είναι τυχερό είτε άτυχο αυτό δε θα είναι εγώ,
πνοή κι ανάσα εκ της σαρκός μου, μα ένα όλο αυτόνομο κι ενήλικο και άλλο.
Ως τότε όμως έχουμε
καιρό ενώ ως αύριο που το παραδίδω δεν έχουμε, γι' αυτό και μένω μέσα
κλειδωμένη μια εβδομάδα τώρα, εγκυμονούσα σαν το δένδρο που έθρεψε βαρύ καρπό, ανήσυχη και αγχωμένη να ανοίξω δρόμο για τον αποχωρισμό που με λυτρώνει για να μπορώ να προχωρήσω σε άλλα.
______________________________________________________
Εικόνα, πάνω:
Σήμερα το πρωί, έτσι με βρήκε ο κ. Kastell, να γράφω (έφυγα από το γραφείο μου για αλλαγή). Μου έφερε καφέ και κάθισε ήσυχα στον καναπέ με το ipad του.
Κάτω:
Για σάς δώρο
Το Σκάκι
από
Τα 40 Του Θανάτου.
ΤΟ ΣΚΑΚΙ
Σα Σεχραζάντ που το χαμό της κάθε
αυγή τον αναβάλλει
κάνοντας το Σουλτάνο να τη θέλει πάλι
γι’ άλλη μιά νύχτα παραμύθια να του πει,
έτσι ο καθένας μας το αιώνιο αυτό το σκάκι
το παίζει με το Θάνατο από παιδάκι.
Kυκλώνουνε το σπίτι οι στρατιές των
πεθαμένων
και μου ζητούν να τους ακολουθήσω
μα στη σκακιέρα κολλημένη λέω: «θα καθυστερήσω,
θα έχετε φύγει ώσπου να ετοιμαστώ».
Xτυπούν διακριτικά και μου φωνάζουν
πως όσα ζω σ’ αυτούς όνειρο μοιάζουν
και πως ο πόνος μου είναι δυστυχία περιττή.
Μα κι αν ο Θάνατος θα την κερδίσει
την παρτίδα,
η αναβολή της ήττας είναι η δική μου ελπίδα.
⌛
