Σύγχρονοι Φάουστ ―Αλίμονο στους νέους!

 

 

Το αιώνιο δίλημμα του Φάουστ  με το Twitter στο ρόλο του Μεφιστοφελή. 

Την ψυχή μας ή το χρήμα; Ήθος και Νιάτα ή πλούτη αμύθητα;

 

Ο Φάουστ υπήρξε πραγματικά, λένε οι θρύλοι κι  ιστορία του είχε ήδη κυκλοφορήσει πριν να γράψει ο Μάρλοου την «Τραγική Ιστορία του Δρα Φάουστους» το 1589, να μεταφραστεί που δεν ξεχάστηκε μα κυκλοφορούσε σε εκδοχές και μεταφράσεις ώσπου να πάθει ο Γκαίτε  20ετή εμμονή  ώσπου να κυκλοφορήσει σε τελική μορφή το αριστούργημα και πιο πολυδιαβασμένο έργο της γερμανικής Λογοτεχνίας που ενέπνευσε και μια πάρα πολύ καλή ελληνική ταινία με το Χόρν «Αλλοίμονο στους νέους».

 

Μεγάλο και πανανθρώπινο το δίλημμα. που απόψε δεν είχε θεούς, διαβόλους, καταγώγια και σκυλιά αλλά δυό χάπια-  το κόκκινο της νιότης και το μπλε του πλούτου. ΚΙ είναι άραγε κανείς μας που δε μπαίνει στο παιχνίδι να αναλογιστεί ποιο χάπι θα έπαιρνε; 

 

Κόκκινο και γυρνά ο χρόνος 

κι έχεις τη δυνατότητα να διορθώσεις τα λάθη σου

ή

Μπλε που σου δίνει €10 εκατομμύρια;

 

Λίγο μικρό μου φάνηκε το ποσό μα υποκειμενικά είναι αυτά γι’ αυτό κι οι απαντήσεις έχουν ενδιαφέρον αν και οι πιο πολλές είναι αναμενόμενες και βαρετές όσο και κάποιοι τύποι ανθρώπων. Ηθικολόγοι δίχως ίχνος χιούμορ απ’ τη μιά, κάτι αυστηροί που σχολιάζουν επιθετικά κάτω  από όσους προτιμούν το χρήμα· από την άλλη κάτι Φάουστ και πραγματιστές οι «πλούτη, μόνο πλούτη κι όλα μου διορθώνονται»· πολλοί σχολαστικοί που σπεύδουν να επαναλάβουν ως σοφία το «τα λάθη μου με έχουν κάνει αυτό που είμαι τώρα»· αλλά και οι, χειρότεροι όλων κατ΄εμέ, οι  υποκριτές που μάς δηλώνουν ότι ναι, τα πλούτη θα έπαιρναν αλλά όχι εγωιστικά αλλά για να βοηθήσουν άλλους όπως  π.χ. (για να μην τολμήσουμε να κρίνουμε)  το να βοηθήσουν το παιδί τους.

Κι εγώ; Εάν αναρρωτιέστε― διότι όχι, δε θα βγάλω τη (διαβολική) ουρά μου απ' έξω― ιδού:

Δαφνη Χρονοπουλου/ Daphne Chronopoulou

Μα το Κόκκινο. Αφού μαζί με νιάτα και αλάθητο θα είχα και δικαίωμα να διόρθωνα και το λάθος του να αρνηθώ τα €10 εκ. 

Τι; Όχι; Υπάρχει άλλη σωστή απάντηση;

 

Σας μεταφέρω λοιπόν λίγα, για όσο, το ξέρω, σκέπτεστε ποιο χάπι θα επιλέγατε αν ήσασταν ο Δρ και ήμουν μια μοντέρνα Mme Μεφιστοφελής,

και συνοδεύω με τι λινκ για εσάς που επιθυμείτε να εντρυφήσετε,

αλλά και με δωράκι το οποίο μόλις έλαβα― κύριο θιγμένο πολύ επιθετικό που αμύνεται μετά από σχόλιό μου. Παρότι συμμορφώνεται και κάνει αυτό που του ζητώ. Διότι, είπαμε, απ'  όλα έχει τούτος ο μπαξές.

Δημήτρης Βουζουναράς

Αν διόρθωνα τα λάθη μου, δεν θα είχα Τουίτερ, οπότε δεν θα έβλεπα το τουί με τα 10εκ.

X>>>XX

Τα λάθη που κάνουμε είναι εμπειρίες ζωής και μας κάνουν πιο σοφους και πιο προσεκτικούς.Μαθαινουμε την ζωή μέσα από τα λάθη μας.

Θέμης Σκέτος

Το κόκκινο και ας ήμουν αλάνθαστος, κάτι θα χρειάζεται βελτίωση.

 Αναρχική γαλοπούλα

Κόκκινο δαγκωτό. Και απορώ πραγματικά με την εμμονή ορισμένων με τα λάθη του παρελθόντος, πραγματικά είναι τόσο περήφανοι γι'αυτά ή είναι τόσο ικανοποιημένοι από τα αποτελέσματά τους κι απ'το που βρίσκονται οι ίδιοι σήμερα;

 Αναρχική γαλοπούλα

Με άλλα λόγια "δεν με νοιάζει να παραμένω μαλάκας, μου αρκεί που θα είμαι πλούσιος"

Thanos Haros

Δεν ήξερα ότι βγαίνουν σε χάπια, έχω μείνει πίσω. Εν πάση περίπτωση διαλέγω κόκκινο γιατί και τα λάθη θα διόρθωνα και τα μυριάκια μπορούσα να έχω (ας μην είναι δέκα) και το σημαντικότερο από όλα θα ήμουν πάλι νέος.

          dpap

Νομιζω οτι η ηλικια του καθενος καθοριζει την απαντηση.

xenia

Ε ναι! Άμα είσαι είκοσι σε ποιο παρελθόν να επιστρέψεις και τί λάθη να διορθώσεις. Για την ηλικία μου πάντως το κόκκινο είναι μια χαρά

                      Μαρίνα

Μπλε!! Τα λάθη μου με έκαναν άνθρωπο. Με δέκα μύρια θα βοηθηθώ και θα βοηθήσω να βρουν ελπίδα πολλοί!...

Το επόμενο παραθέτω για το διάλογο που ακολούθησε με τη Fifi  λόγω της απορίας μου για το ότι έσβησε το δικό της ευγενικό σχόλιο.

Πολλά τα νεύρα όμως για ένα «μπλε φέρετρο»:

Νύχτα παρεξηγήσεων;

 «Κανείς δεν παρεξηγήθηκε» μου εξηγεί επιθετικά η Fifi, 

όταν απόρησα τι έγινε το ενδιάμεσο σχόλιο της

(κόκκινη μολυβιά η απορία μου). 

Πολλά τα νεύρα όσων έπεφταν πάνω μου. 

Για ένα «μπλε φέρετρο» είχε σβήσει το (ευγενικό) σχόλιό της κι ύστερα απάντησε σα να είχα αναφερθεί σ' εκείνη όταν έγραψα ότι δεν περίμενα «ΟΤΙ» θα θιγόταν:

 Κανεις δε παρεξηγήθηκε, τι εξυπνάδα, κι αυτη! Αν προσεχες καλυτερα, θα έβλεπες....

Καλά που οι Τουϊτεράδες δεν έχουν όπλα κάτι τέτοιες νύχτες, πάντως. Με τέτοια νεύρα θα με σκότωναν για ένα κόμμα ― στίξεως, όχι πολιτικό― και θα έγραφαν επάξια στον τάφο μου:

 #grammar_nazi

Αλλοίμονο στους νέους»

Σκηνοθεσία	Αλέκος Σακελλάριος
Παραγωγή	Νίκος Αξαρλής Αλέκος Παπαγεωργίου Αλέκος Σακελλάριος Κλέαρχος Κονιτσιώτης
Σενάριο	Αλέκος Σακελλάριος Χρήστος Γιαννακόπουλος
Πρωταγωνιστές	Δημήτρης Χορν Σπύρος Μουσούρης Μάρω Κοντού Σμάρω Στεφανίδου
Μουσική	Μάνος Χατζιδάκις
Τραγούδι	Στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος Ερμηνεία: Δημήτρης Χορν, Μάρω Κοντού
Φωτογραφία	Ντίνος Κατσουρίδης
Μοντάζ	Ντίνος Κατσουρίδης
Σκηνογραφία	Μάριος Αγγελόπουλος
Πρώτη προβολή	30 Οκτωβρίου 1961

• Ο Δημήτρης Χορν κέρδισε το βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1961 για το ρόλο του ως Ανδρέας^[2].
• Την μουσική επένδυση της ταινίας ανέλαβε ο Μάνος Χατζιδάκις. Το σάουντρακ της ταινίας περιλαμβάνει τα τραγούδια «Ας είν' καλά το γινάτι σου», που ερμηνεύει ο Δημήτρης Χορν και «Πες μου μια λέξη», που ερμηνεύουν ο Χορν και η Μάρω Κοντού, σε στίχους Αλέκου Σακελλάριου.
• Για τον ρόλο του Ανδρέα προοριζόταν εξαρχής ο Δημήτρης Χορν, που είχε ενσαρκώσει τον ρόλο και στο ομώνυμο θεατρικό, αλλά ο Φιλοποίμην Φίνος που επρόκειτο να χρηματοδοτήσει την κινηματογραφική μεταφορά του έργου είχε αντιρρήσεις για τον "αντιεμπορικό" Χορν και θέλησε να προτείνει τον ρόλο στον Ντίνο Ηλιόπουλο. Όταν εκείνος τον απέρριψε, ο Σακελλάριος συνεργάστηκε με άλλη ομάδα παραγωγής (βλ. εισαγωγή), δίνοντας τον ρόλο στον Χορν^[3].
• Η προσπάθεια των μακιγιέρ να μετατρέψουν τον Χορν σε γέρο δεν έφερε ικανοποιητικό αποτέλεσμα, οπότε αποφασίστηκε να κληθεί ένας φημισμένος makeup artist του κινηματογράφου από την Αγγλία, ο Ντικ Μπόνορ-Μόρις (1911–1964). Μάλιστα ο τελευταίος είχε αμοιβή ισάξια του Χορν και όταν το έμαθε, είπε: "Με τόσα λεφτά που πήρε αυτός για να με γεράσει, δεν τα δίναμε καλύτερα σ' έναν πλαστικό να με κάνει 20 χρόνια νεότερο;"
• Η ταινία πρωτοπροβλήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1961, έκοψε στην Α’ προβολή 37.302 εισιτήρια και ήρθε 16η μεταξύ 68 ταινιών της χρονιάς.
• Τα δικαιώματα της ταινίας ανήκουν σήμερα στον κινηματογραφικό οργανισμό Καραγιάννης-Καρατζόπουλος, που ψηφιοποίησε και επανεξέδωσε το 2018 την ταινία.
• Ξένοι τίτλοι: Woe to the young, What a pity for the young, Alas for youth (αγγλικά).

       Φέρνω λίγα, από τα πολλά ενδιαφέροντα, για τον 'Ελληνα Φάουστ που σήμερα απολαμβάνουμε κι εμείς που π.χ. δε θα βλέπαμε ούτε για πλάκα τον «Κατήφορο» που το 1961 προτιμήθηκε από το ελληνικό κοινό:

https://www.newsbreak.gr/stories/389350/i-vraveymeni-tainia-me-ton-dimitri-chorn-poy-katestrepse-toys-paragogoys-tis-alla-dikaiose-toys-dimioyrgoys-tis/

#Grammar_nazi 

#fun #Faust

______________________

Ω μικρούλα μυκονιάτικη Οχιά, ω κυνηγιάρικο γατί του Ονείρου Θερινής Νυκτός

“Ye spotted snakes with double tongue

..Come not near our Fairy Queen..”

   Τη δεύτερη οχιά του καλοκαιριού έφερε η ατρόμητή μου Άρτεμις, 

η παρθένα κυνηγός, 

η Μάικο μου το γατί του λόγγου,

προστάτιδά μας καλόκαρδη θεά.

Διότι τα ξετρυπώνει μα δεν τα πληγώνει. 

Μου το έφερε περήφανη και το είχα για νεκρό ) εξ ου φαράσι αντί μπουκαλιού). Κι αυτό, σοφό όπως όλα τα φίδια, έκανε το ψόφιο, εντελώς ακίνητο για να μην ξεσηκώνει τα θηρευτικά ένστικτα του αιλουροειδούς. Ωστόσο μια διχαλωτή γλωσσίτσα μακριά και λεπτή σα κλωστή, βγήκε ζωηρότατη και το πρόδωσε. 

Η μοίρα του από πλευράς μας δεν αλλάζει: τα μεταφέρουμε έξω απ τη μάντρα μας κι ελπίζουμε να προτιμήσουν την αντίθετη κατεύθυνση, προς βράχους και θάμνους, αντί τις αυλές μας..

Συνόδευσα τον αποχαιρετισμό με νανούρισμα Ονείρου Θερινής Νυκτός*

Καλό σου δρόμο μικρή μου οχιά,

φυγε μακρια μου, 

εδώ στο κτήμα μου

είμαι η Βασίλισσα των Ξωτικών 

κι όχι του πόνου

Το χελιδόνι ναι,

‘’Philomel with melody

Sing in our sweet lullaby;

Lulla lulla lullaby

Never harm

Nor spell nor charm…

Lulla, lulla, lullaby, lulla, lulla, lullaby:

Never harm

Nor spell nor charm,

Come our lovely lady nigh;

So, good night, with lullaby..’’

——

Σημειώσεις

* Την αποχαιρετώ από μνήμης me απόσπασμα (συγχωρέστε μου αν κάτι ξεχνώ στους στίχους που σας φέρνω- ανακατεύοντας με δικές μου σκέψεις κατά τη συνήθειά μου και κόβοντας ό,τι δε μου ταιριάζει στη στιγμή. Όμως στο blog έχω πάντα και πηγή και όλο το ποίημα. 

2. Πηγή  (πρωτότυπο- μετάφραση)

Act 2, Scene 2 ,

νανούρισμα: Τα ξωτικά διώχνουν τα πλάσματα τα τρομακτικά μακριά από τη βασίλισσά τους την Titania.

 στο Διαδίκτυο βρήκα μόνο σε παιγμένες παραστάσεις YouTube. Εδώ στο νησί ο Σαίξπηρ μου είναι μόνο αγγλικά- στην Αθήνα όλες οι εκδόσεις και σε πολλές μεταφράσεις (από τη Βιβλιοθήκη του πατέρα μου). Οπότε επέλεξα ταινία (με υποτίτλους ελληνικά) διότι παραστάσεις δε βρήκα παρά κάτι σχολικά που θα ήθελα να στήριζα αλλά... βλέπω ότι στη μετάφρασή τους ακόμα και τον πασίγνωστο τίτλο εκδημοτίκισαν σε « Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας», οπότε δε θέλω να φανταστώ τι γίνεται με το ίδιο το έργο.

Ye Spotted Snakes

by William Shakespeare

Ye spotted snakes with double tongue,

Thorny hedgehogs, be not seen;

Newts and blindworms, do no wrong,

Come not near our fairy Queen.

Philomele, with melody

Sing in our sweet lullaby;

Lulla, lulla, lullaby, lulla, lulla, lullaby:

Never harm

Nor spell nor charm,

Come our lovely lady nigh;

So, good night, with lullaby.

Weaving spiders, come not here;

Hence, you long-legged spinners, hence!

Beetles black, approach not near;

Worm nor snail, do no offence.

Philomele, with melody

Sing in our sweet lullaby;

Lulla, lulla, lullaby, lulla, lulla, lullaby:

Never harm

Nor spell nor charm,

Come our lovely lady nigh;

So, good night, with lullaby.

_____________________

2.

 Οχιά Μυκόνου, Mykonos Viper [Vipera ammoditis] : μεγαλύτερη έχω και στα

Γάτα και οχιά

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2022/04/h-maiko.html#axzz7ezXWJqSE

Αλί ο γητευτής των φιδιών με οχιά Μυκόνου

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2021/05/blog-post_17.html

Πιο πολλά για τις οχιές: https://www.physiodifis.eu/Guides/g_vip_1.html

Πού ήσουν πέρδικα γραμμένη (video)

 

«Απόψε δεν επλάγιασα, Πέρδικα πέρδικά μου


γιατί εκουβέντιασα πολύ,― περδικούλα λυγερή―
 

με μια γειτόνισσά μου…»

 

https://youtu.be/Wk1sH8teJ9A


Μ’ επισκέφθηκε σπίτι μου αυτό το νεαρό περδικάκι  και στάθηκε στο βράχο για ώρα πολλή.

Με ξάφνιασε, καιρό είχα να δω πέρδικα τόσο κοντά μου. Παιδί της πόλης είμαι, δεν τα ξέρω τα πουλιά όσο θα ήθελα, αλλά την περδικούλα μιά να τη δει κανείς πάντα θα τη γνωρίζει από το βήμα της το «λεβέντικο», καμαρωτό και ρυθμικό, που τόσο υμνήθηκε στα Δημοτικά και στη βουκολική Ποίηση στην οποία η αγαπημένη συχνότατα είναι «περδικοπερπατούσα» όπως και «περδικόστηθη» ή «περδικομάτα».

 

«Πού ήσουν πέρδικα γραμμένη κι ήρθες το πρωί βρεγμένη;


…..


Έτρωγα το Μάη χορτάρι και τον Αλωνάρη στάρι


Και τον Τρυγητή σταφύλι να είμαι κόκκινη στα χείλη» 

(μνεία και του χαρακτηριστικού κόκκινου ράμφους)

 

Θυμήθηκα στη Δήλο, μια αλησμόνητη βραδιά που είχα την τιμή με ειδική άδεια να την περάσω ανάμεσα στα αρχαία, όπου πριν καλά-καλά δύσει το αυγουστιάτικο φεγγάρι, διέκρινα στο πρώτο αμυδρό φως της αυγής κάτι σκιές που πηδούσαν σκαλί -σκαλί στις κερκίδες του αρχαίου θεάτρου. 
―Πέρδικες! μου είπαν.

Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν πια τόσο πολλές ή αν τις αποδεκάτισαν οι φωταψίες και τα τσιμεντώματα όπως έγινε και με τα αγριοκούνελα που, όταν πρωτοαγάπησα τη Μύκονο, λίγο πριν δύσει ο ήλιος τα καμάρωνα από μακριά να χοροπηδούν μικρές χαρούμενες σκιές στις παραγκεριές.

«..πέταξε περδικούλα μου, πέταξε πέρδικά μου


πέταξε από τα έλατα κι έλα στην αγκαλιά μου..»

Το ‘χουν οι κυνηγοί για μεγάλη γρουσουζιά να «σταυρώσει» το δρόμο σου πέρδικα αλλά τα βράχια μου δεν είναι τρίστρατο, ούτε ποτέ σκοτώνω ζώα και πουλιά οπότε το έχω για μεγάλη τύχη και παρηγοριά μου όταν τα άγρια μ’ εμπιστεύονται. 

Κι ωστόσο, σ' αυτή την ωραία νύφη (κι ακριβό έδεσμα που αναφέρεται στους Δειπνοσοφιστές), είναι (φεμινιστικώς) διασκεδαστικότατο που, από την αρχαιότητα μαζί με τους επαίνους, της προσδίδονται και χαρακτηριστικά με τα οποία η κοινωνία των ανδρών στολίζει την άπιαστη. «Πονηρή» χαρακτηρίζεται κατά αρχαίους συγγραφείς αλλά και σύγχρονους κυνηγούς που λένε ότι ξέρει να παραπλανεί αλλάζοντας τη φωνή της ή αναποδογυρίζοντας έτσι που δεν τη βλέπουν. Κι ακόμα, την περιγράφουν τόσο ερωτιάρα κι ακόρεστη που τη γομιμοποιεί, έφτασαν λένε, ακόμα κι ο άνεμος. 

Χαρακτηριστική επίσης η αυταρέσκεια του θηρευτή που όπως π.χ. στις κάτωθι στις μαντινάδες, είναι σίγουρος ότι η πέρδικα τον προκαλεί επειδή άλλο δεν ποθεί παρά να σκλαβωθεί από αυτόν:

«Η πέρδικα που προκαλεί κι ύστερο κόβει τόπο

ψάχνει να βρει τον κυνηγό με το δικό της τρόπο»  

 

«Ανάθεμά σε, κυνηγέ, με το κυνήγημά σου,

την πέρδικα που γύρευες ήρθε στην αγκαλιά σου».

 

__________________________________________________________

Το γένος Πέρδιξ η Αλεκτορίς που ανήκει στην οικογένεια των Φασιανιδών και στην τάξη των Ορνιθόμορφων το πτηνό.  Απ’ τη γενιά του Ερεχθέα ήταν η  Πέρδικα η Πολυκάστη, αδελφή του Δαίδαλου  και μάνα του Τάλω που μαθήτευε πλάι στο θείο του το Δαίδαλο και μάλιστα έλεγαν ότι αυτός ήταν που εφηύρε το πριόνι παρατηρώντας τα δόντια των ζώων. Όταν ο Τάλως έπεσε από την Ακρόπολη  μια πέρδικα πέταξε καθώς έβγαινε η ψυχή του άτυχου ανιψιού που κατά μια εκδοχή ο Δαίδαλος τον είχε σπρώξει στο γκρεμό από ζήλεια. Μελετητές παρατηρούν ότι ο όνομα Πολυκάστη, πολύς κασσίτερος, παραπέμπει στην εποχή του Χαλκού, είναι δηλαδή αυτοί οι μύθοι πολύ παλιότεροι (όπως εξ άλλοι και ο Μινόταυρος)― άρα, λέω, παλιά ιστορία ήταν και οι πέρδικες της Αττικής που παρέμειναν σε επόμενους καιρούς, όπως μας λέει ο καλός μου Παυσανίας που είδε ναό στην Πέρδικα πλάι στον Παρθενώνα.

 

 ___________________________________________

 

 

Του Απόστολου Χρ. Αντωνάκη

Πριν από χρόνια καταπιάστηκα να γράψω μερικές σκέψεις για ένα από τα πολυτιμότερα ενδημικά μας θηράματα. 
Για να το κάνω πολλοί ήταν οι λόγοι που με παρακίνησαν. Κυρίως όμως επειδή λίγα είδη από αυτά του φτερωτού μας κόσμου έχουν περάσει στην ιστορία μέσω των αιώνων με ιδιαίτερη γοητεία, με δοξασίες, θρύλους και τραγούδια, με μύθους και λογοτεχνήματα. 
Ανάμεσα σ' αυτά τα λίγα, λοιπόν, δεν θα 'ταν παράδοξο ένα να έχει την πρωτιά η πέρδικα..

Η πέρδικα προσέλκυσε τους ερευνητές, αλλά και τους φιλοσόφους της εποχής, στη μελέτη όχι μόνο των συνηθειών της, αλλά και της βιολογίας της, με τόσο μεγάλη προσοχή και επιτυχία μάλιστα, ώστε χιλιάδες χρόνια αργότερα οι επιστήμονες να στηρίζονται με σεβασμό σ' αυτές τις μοναδικές παρατηρήσεις.

Ο Αριστοτέλης, στο έργο του «ΑΙ ΠΕΡΙ ΤΑ Ζ?Α ΙΣΤΟΡΙΑΙ», κάνει εκτεταμένη αναφορά στις πέρδικες, για να τον επιβεβαιώσουν αρκετοί σύγχρονοί του, αλλά και μεταγενέστεροι, μεταξύ των οποίων Θεόφραστος ο Αιλιανός και ο Αριστοφάνης Βυζάντιος.
Αναφερόμενος, λοιπόν, ο Αριστοτέλης στην πέρδικα, τη χαρακτηρίζει ως ιδιαίτερα φιλήδονο πουλί, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στα αρσενικά, τα οποία περιγράφει ως «ένθερμους εραστές», οι οποίοι δεν άφηναν τις θηλυκές να κλωσήσουν. Παρατήρησε δε πως αρκετές φορές τα αρσενικά κατέστρεφαν τα αυγά στις φωλιές, για να μπορούν να συνεχίσουν τις ερωτοτροπίες με τις θηλυκές. Κάπου εκεί ο Αριστοτέλης μέμφεται «της ηθικής» των αρσενικών περδικών, αναφέροντας αρκετές λεπτομέρειες για την ερωτική συμπεριφορά μεταξύ τους, όταν οι θηλυκές αναγκάζονταν να απομακρυνθούν από κοντά τους, για να μπορέσουν να εκκολάψουν τα αυγά τους.

Ωστόσο, και οι νεότεροι ερευνητές και φυσιοδίφες χαρακτήρισαν αρκετές φορές τις αρσενικές πέρδικες «ασελγή πουλιά», επιβεβαιώνοντας κατά τον πλέον περίτρανο τρόπο τις παρατηρήσεις του μεγάλου αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου. 
Παρατηρήθηκε επίσης πως τα αρσενικά, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της αναπαραγωγής, και μόνο στο άκουσμα της φωνής της θηλυκιάς έφταναν σε ερωτικό οργασμό. Ίσως γι' αυτόν το λόγο και ο Αιλιανός, επιβεβαιώνοντας τον Αριστοτέλη, αναφέρει: 
«Πέρδικα θήλυν, όταν κατ' άνεμονγένηται του άρρενος, εγκύμονα γίνεσθαι φύσει τινί απορρήτω!» («Περί ζώων ιστορίας» βιβλ. XVII, κεφ. XV). Δηλαδή, η θηλυκιά πέρδικα γονιμοποιείται ακόμη και με την πνοή του ανέμου που έρχεται από το μέρος της αρσενικής πέρδικας, με κάποιο ανεξήγητο τρόπο.

Η ελληνική πέρδικα αναφέρεται σε πολυάριθμους πληθυσμούς μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα. Λέγεται δε πως με ειδικές μεθόδους συλλαμβανόταν και σε συγκεντρωτικούς αριθμούς γινόταν η εξαγωγή της για τον εμπλουτισμό των βιοτόπων άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Αν οι συνήθειές της, η βιολογία και η πονηριά της μνημονεύονται από τους φυσιοδίφες και τους ερευνητές, η νεότερη λαϊκή ποίηση αλλά και η λογοτεχνία αφιερώνουν αμέτρητους στίχους και διηγήματα με προσωποποιημένη την πέρδικα ή αντίστροφα. Μαζί της όμως ασχολήθηκε και ο Αθήναιος, σοφιστής από τη Ναυκράτη της Αιγύπτου, ο οποίος έζησε το 2ο μ.Χ. αιώνα. Υποστήριζε πως οι πέρδικες «μετανάστευαν» από την Αττική στη Βοιωτία, όπου και άλλαζαν το κακάρισμα. 
Αυτό όμως έρχεται σε αντίθεση με τις βιολογικές συνήθειες του πουλιού, που το καθιστούν μη μεταναστευτικό ή μετακινούμενο σε πολύ μεγάλες αποστάσεις, τουλάχιστον τέτοιες που καθορίζονται από τα όρια μεγάλων νομών, όπως η Αττική και η Βοιωτία.

Στο έργο του Αθήναιου «ΔΕΙΠΝΟΣΟΦΙΣΤΑΙ», μεταξύ των άλλων, περιγράφονται και οι αρχαίοι τρόποι μαγειρέματος του πουλιού, με τέτοιες λεπτομέρειες μάλιστα, ώστε να ωχριούν μπροστά στις περιγραφές αυτές αρκετοί ίσως από τους σύγχρονους σεφ, ως προς την εκλεπτυσμένη γαστριμαργική τέχνη των αρχαίων. Αλλά και σε νεότερα χρόνια -τότε που η Ελλάδα ήταν ακόμη υπόδουλη στον τουρκικό ζυγό- έχουν αναφερθεί αρκετά περιστατικά με πρωταγωνιστές ήρωες της εθνικής μας Επανάστασης και την πέρδικα. Κι αυτό δεν είναι καθόλου παράδοξο, αφού σε αναφορές ιστορικών της εποχής καταγράφεται η έντονη κυνηγετική δραστηριότητα των Ελλήνων της εποχής εκείνης, αλλά και η ιδιαίτερη σχέση τους με διάφορα ζώα και θηράματα.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος π.χ. αγαπούσε γενικά το κυνήγι τόσο των φτερωτών όσο και των τριχωτών θηραμάτων και ιδιαίτερα αυτό της πέρδικας και του λαγού. Χαρακτηριστικό όμως είναι το επεισόδιο που συνέβη με πρωταγωνιστές τον Καραϊσκάκη και μια πέρδικα. Ο Καραϊσκάκης επιθεωρούσε την εμπροσθοφυλακή του στο Δαφνοβούνι στο σημερινό Δαφνί και κάποια στιγμή βρέθηκε με τους επιτελείς του σ' ένα μισογκρεμισμένο χαμόσπιτο. Εκεί που συζητούσαν, μια πέρδικα πέταξε μέσα και κάθισε στον ώμο του αρχηγού. Ολοι ταράχτηκαν και ξαφνιασμένοι τινάχτηκαν όρθιοι. Τρόμαξε και η πέρδικα κι έκανε φτερό.
Ο Καραϊσκάκης θεώρησε το συμβάν καλό οιωνό και εμψύχωσε τα παλικάρια του, λέγοντάς τους πως αυτό ήταν σημάδι νίκης, σταλμένο από τον Θεό.
Και δεν ήταν μοναδικό το συμβάν, αφού πλήθος από λαϊκές καταγραφές εξιστορούν θρύλους και δεισιδαιμονίες, με πρωταγωνιστές θηράματα και ανθρώπους, σε μια σχέση αναμφίβολα τρυφερή και πολλές φορές συγκινησιακά μυσταγωγική.

___________________________________

Πέρδιξ η Αλεκτορίς Alectoris chukar 

η επισκέπτριά μου:

https://youtu.be/Wk1sH8teJ9A