Το αιώνιο δίλημμα του Φάουστ με το Twitter στο ρόλο του Μεφιστοφελή.
Την ψυχή μας ή το χρήμα; Ήθος και Νιάτα ή πλούτη αμύθητα;
Ο Φάουστ υπήρξε πραγματικά, λένε οι θρύλοι κι ιστορία του είχε ήδη κυκλοφορήσει πριν να γράψει ο Μάρλοου την «Τραγική Ιστορία του Δρα Φάουστους» το 1589, να μεταφραστεί που δεν ξεχάστηκε μα κυκλοφορούσε σε εκδοχές και μεταφράσεις ώσπου να πάθει ο Γκαίτε 20ετή εμμονή ώσπου να κυκλοφορήσει σε τελική μορφή το αριστούργημα και πιο πολυδιαβασμένο έργο της γερμανικής Λογοτεχνίας που ενέπνευσε και μια πάρα πολύ καλή ελληνική ταινία με το Χόρν «Αλλοίμονο στους νέους».
Μεγάλο και πανανθρώπινο το δίλημμα. που απόψε δεν είχε θεούς, διαβόλους, καταγώγια και σκυλιά αλλά δυό χάπια- το κόκκινο της νιότης και το μπλε του πλούτου. ΚΙ είναι άραγε κανείς μας που δε μπαίνει στο παιχνίδι να αναλογιστεί ποιο χάπι θα έπαιρνε;
Κόκκινο και γυρνά ο χρόνος
κι έχεις τη δυνατότητα να διορθώσεις τα λάθη σου
ή
Μπλε που σου δίνει €10 εκατομμύρια;
Λίγο μικρό μου φάνηκε το ποσό μα υποκειμενικά είναι αυτά γι’ αυτό κι οι απαντήσεις έχουν ενδιαφέρον αν και οι πιο πολλές είναι αναμενόμενες και βαρετές όσο και κάποιοι τύποι ανθρώπων. Ηθικολόγοι δίχως ίχνος χιούμορ απ’ τη μιά, κάτι αυστηροί που σχολιάζουν επιθετικά κάτω από όσους προτιμούν το χρήμα· από την άλλη κάτι Φάουστ και πραγματιστές οι «πλούτη, μόνο πλούτη κι όλα μου διορθώνονται»· πολλοί σχολαστικοί που σπεύδουν να επαναλάβουν ως σοφία το «τα λάθη μου με έχουν κάνει αυτό που είμαι τώρα»· αλλά και οι, χειρότεροι όλων κατ΄εμέ, οι υποκριτές που μάς δηλώνουν ότι ναι, τα πλούτη θα έπαιρναν αλλά όχι εγωιστικά αλλά για να βοηθήσουν άλλους όπως π.χ. (για να μην τολμήσουμε να κρίνουμε) το να βοηθήσουν το παιδί τους.
Κι εγώ; Εάν αναρρωτιέστε― διότι όχι, δε θα βγάλω τη (διαβολική) ουρά μου απ' έξω― ιδού:
Δαφνη Χρονοπουλου/ Daphne Chronopoulou
Μα το Κόκκινο. Αφού μαζί με νιάτα και αλάθητο θα είχα και δικαίωμα να διόρθωνα και το λάθος του να αρνηθώ τα €10 εκ.
Τι; Όχι; Υπάρχει άλλη σωστή απάντηση;
Σας μεταφέρω λοιπόν λίγα, για όσο, το ξέρω, σκέπτεστε ποιο χάπι θα επιλέγατε αν ήσασταν ο Δρ και ήμουν μια μοντέρνα Mme Μεφιστοφελής,
και συνοδεύω με τι λινκ για εσάς που επιθυμείτε να εντρυφήσετε,
αλλά και με δωράκι το οποίο μόλις έλαβα― κύριο θιγμένο πολύ επιθετικό που αμύνεται μετά από σχόλιό μου. Παρότι συμμορφώνεται και κάνει αυτό που του ζητώ. Διότι, είπαμε, απ' όλα έχει τούτος ο μπαξές.
Αν διόρθωνα τα λάθη μου, δεν θα είχα Τουίτερ, οπότε δεν θα έβλεπα το τουί με τα 10εκ.
X>>>XX
Τα λάθη που κάνουμε είναι εμπειρίες ζωής και μας κάνουν πιο σοφους και πιο προσεκτικούς.Μαθαινουμε την ζωή μέσα από τα λάθη μας.
Το κόκκινο και ας ήμουν αλάνθαστος, κάτι θα χρειάζεται βελτίωση.
Κόκκινο δαγκωτό. Και απορώ πραγματικά με την εμμονή ορισμένων με τα λάθη του παρελθόντος, πραγματικά είναι τόσο περήφανοι γι'αυτά ή είναι τόσο ικανοποιημένοι από τα αποτελέσματά τους κι απ'το που βρίσκονται οι ίδιοι σήμερα;
Με άλλα λόγια "δεν με νοιάζει να παραμένω μαλάκας, μου αρκεί που θα είμαι πλούσιος"
Δεν ήξερα ότι βγαίνουν σε χάπια, έχω μείνει πίσω. Εν πάση περίπτωση διαλέγω κόκκινο γιατί και τα λάθη θα διόρθωνα και τα μυριάκια μπορούσα να έχω (ας μην είναι δέκα) και το σημαντικότερο από όλα θα ήμουν πάλι νέος.
Νομιζω οτι η ηλικια του καθενος καθοριζει την απαντηση.
Ε ναι! Άμα είσαι είκοσι σε ποιο παρελθόν να επιστρέψεις και τί λάθη να διορθώσεις. Για την ηλικία μου πάντως το κόκκινο είναι μια χαρά
Μπλε!! Τα λάθη μου με έκαναν άνθρωπο. Με δέκα μύρια θα βοηθηθώ και θα βοηθήσω να βρουν ελπίδα πολλοί!...
(κόκκινη μολυβιά η απορία μου).
Πολλά τα νεύρα όσων έπεφταν πάνω μου.
Για ένα «μπλε φέρετρο» είχε σβήσει το (ευγενικό) σχόλιό της κι ύστερα απάντησε σα να είχα αναφερθεί σ' εκείνη όταν έγραψα ότι δεν περίμενα «ΟΤΙ» θα θιγόταν:
Κανεις δε παρεξηγήθηκε, τι εξυπνάδα, κι αυτη! Αν προσεχες καλυτερα, θα έβλεπες....
| Σκηνοθεσία | Αλέκος Σακελλάριος |
|---|---|
| Παραγωγή | Νίκος Αξαρλής Αλέκος Παπαγεωργίου Αλέκος Σακελλάριος Κλέαρχος Κονιτσιώτης |
| Σενάριο | Αλέκος Σακελλάριος Χρήστος Γιαννακόπουλος |
| Πρωταγωνιστές | Δημήτρης Χορν Σπύρος Μουσούρης Μάρω Κοντού Σμάρω Στεφανίδου |
| Μουσική | Μάνος Χατζιδάκις |
| Τραγούδι | Στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος Ερμηνεία: Δημήτρης Χορν, Μάρω Κοντού |
| Φωτογραφία | Ντίνος Κατσουρίδης |
| Μοντάζ | Ντίνος Κατσουρίδης |
| Σκηνογραφία | Μάριος Αγγελόπουλος |
| Πρώτη προβολή | 30 Οκτωβρίου 1961 |
Το DODO η εκπληκτική ταινία του Πάνου Χ. Κούτρα με εξαιρετική πλοκή και απολαυστικό διάλογο,
παρουσιάστηκε στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση / Οnassis Cultural Centre Athens.
Την ταινία υπερσυστήνω.
Μα για μάς τους παλιούς φίλους ήταν ένα Reunion συγκινητικότατο που ξεκίνησε με την αναφορά από σκηνής των θανάτων
Των αγαπημένων μας Ελένης και Ειρήνης αδελφών Βουρλούμη και συνεχίστηκε μετά την προβολή με συναντήσεις, των εν ζωή ακόμα, φίλων που μάς σημάδεψαν από την πρώτη νιότη και συνετέλεσαν να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα.
Για σάς ίσως είναι μόνο ονόματα, για μένα είναι κομμάτια της ζωής μου…
Πρώτος ο Πάνος βέβαια- παιδιόθεν κολλητός
Και
Μαριάννα Παπαγεωργίου
Δημήτρης Ξανθούλης
Ρεβέκκα Καμχή
Παναγιώτης Ευαγγελίδης
Άντζελα Μπρούσκου
Μιχάλης Νερομυλιώτης Αντωνία Μπλέτα
Και - η οικογένειά μου πιάνει μια σειρά καθισμάτων
με
Μαρία Χαρτοφυλακίδου
Γιάννη Κοκιασμένο
Εύη Αδριανού
και, εννοείται
Ελισάβετ Χρονοπούλου και Πάρι Μέξη.
[Αν ξέχασα αγαπημένο φίλο μη θυμώσετε, θα θυμηθώ και θα προσθέσω.. Κι αν έχετε φωτογραφίες ή videos όπως εκείνο που κουβεντιάζω με το Δημήτρη Ξανθούλη ενώ σε πρώτο πλάνο χορεύει η Σμαράγδα Καρύδη,
παρακαλώ στείλτε το να το προσθέσω στο blog
διότι σ' αυτό δεν τα παίρνει η ροή και μένουν να θυμνόμαστε]
Ακολουθούν τα του Dodo (από Κάννες και αθηναϊκή πρεμιέρα)
Και
φωτογραφίες εμών των δικών.
— στην τοποθεσία Στέγη Ιδρύματος Ωνάση / Οnassis Cultural Centre Athens.
Τρίτη 25/10 τα ΒΥΖΙΑ σε δωρεάν θέαση στο Cinobo όλη την ημέρα, ό,τι ώρα θέλετε. Συστήνω.
Σας δίνω linkνα μπείτε, κι ακολουθούν λίγα από εμένα για το ντοκιμαντέρ στο οποίο ήταν τιμή μου που συμμετείχα και, με κλικ στο λινκ του blog ακολοθούν πιο πολλά με φωτογραφίες και youtube ομιλία μου σχετική.
Τα ΒΥΖΙΑ μας,
κύκνειο άσμα, παιδί της και κληρονομιά μας
είναι ένα έργο στο οποίο έδωσε ζωή με τις τελευταίες ανάσες της
προικίζοντάς το με όλα της τα λάφυρα από τον άγριο πόλεμο με τον καρκίνο.
'Προτάσσουμε τα στήθη μας' έγραφα τότε στις πρώτες προβολές κι η Λιόπη χαμογελούσεευτυχισμένη μέσα στον πόνο και τον τρόμο της σκιάς του Θανάτου, με πατερίτσες ή κατάκοιτη, με κοντά μαλλιά ή περίτεχνα κεφαλοδεσίματα, όλο και πιο αδύνατη, όλο και πιο εύθραυστη καιπικραμένη από τον άνισο αγώνα.
Η ταινία αυτή που οραματίστηκε και την κουβεντιάσαμε και τη σχεδιάσαμε, και με τουςσυνεργάτες φίλους της κινηματογραφιστές Ανιές Σκλάβου και Στέλιο Τατάκη πραγματοποιήθηκετο όραμα, είναι μια αφήγηση των βυζιών μας, του στήθους μας που μας καθορίζει και μαςπεριγράφει και μας σημαδεύει αλλά χρειάζεται επιθετικό προσδιορισμό για να γίνει 'γυναικείο'.
Αφήγηση του στήθους, του ενός και μόνου, ή του κανενός εκεί που ήταν δύο· αφήγησηγυναικών, δική της κυρίως αλλά και δική μου και άλλων που λέμε τις ιστορίες του στήθους μας. Της ομορφιάς του, της ενοχής, της σιλικόνης, του έρωτα και της αρρώστιας, του καρκίνου.
Για τα ΒΥΖΙΑ μας σας έχω πει.
Σήμερα κλήθηκα να βάλω κι εγώ το λιθαράκι μου:
δυό ρώγες,
που προστίθενται μαζί με άλλες στη δική της ιστορία για να σχηματιστεί πλούσιο και ζουμερό τσαμπί που θα τέρψει, θα θρέψει και θα δώσει σχήμα στα ανείπωτα.
Βυζιά στο νου μας και στις αγωνίες μας,
βυζιών εικόνες γύρω μας
σε διαφημίσεις και αφίσες, σε τσόντες,
σε νοσοκομεία και σε μαιευτήρια.
Κι όμως πέπλο σιωπής απλώνει η ευπρέπεια που τα καλύπτει.
Mα εμείς προτάσσουμε τα στήθη μας
kι αποκαλύπτονται
απ' τη βυζαρού ως το βυζανιάρικο
το φόβο και το πάθος
τον πόνο, την οδύνη, το καμάρι
συνθέτοντας το αυτοβιογράφημα
της αιώνιας και της νέας αλήθειας.
Βιογραφικό
Η Λιόπη Αμπατζή γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικέςεπιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Κοινωνική Ανθρωπολογίαστο Πανεπιστήμιο Αιγαίου όπου ολοκλήρωσε το διδακτορικό της το2004. Συνεργάστηκε με το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών καιως μεταδιδακτορική ερευνήτρια με το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το2008 εκδόθηκε από το ΕΚΚΕ η μελέτη της με τίτλο"Προσεγγίζοντας το φαινόμενο του trafficking". Ασχολήθηκε μετη μελέτη του φύλου και της σεξουαλικότητας, της εργασίας καιτης μετανάστευσης στη σύγχρονη Ελλάδα.
Το ντοκιμαντέρ με τίτλο "Βυζιά" (σκηνοθεσία Ανιές Σκλάβου καιΣτέλιος Τατάκης) που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ ΝτοκιμαντέρΘεσσαλονίκης του 2017, βασίστηκε πάνω στην μελέτη που είχεξεκινήσει η ίδια από το 2013.
Έφυγε από τη ζωή στις 25 Φεβρουαρίου 2018 σε ηλικία 47 ετών, μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.
Πιο πολλά
Καρκίνος― ας μιλήσουμε ανοιχτά όπως η Λιόπη Αμπατζή
http://daphnechronopoulou.blogspot.gr/2013/11/blog-post_6.html#axzz57qDAgBTl
ΤΑ ΒΥΖΙΑ μας ―με τη Λιόπη Αμπατζή (κι εμένα ως Τειρεσία)
http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2016/08/blog-post_18.html#ixzz588hWD72G
Για τα ΒΥΖΙΑ μας (συνέχεια) με θεά και είδωλα
http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2016/11/blog-post_13.html#ixzz588iBStSE
