Κάποτε με ένα Γερμανό όταν ήμουν άλλη

Δεν είναι εδώ τουριστικό το blog. Αλλού το κέντρο βάρους και αλλού ο νους μου (εκεί σ΄εσάς-εμάς, στη φρίκη την πολιτική που ζούμε). 
Ωστόσο εδώ ζω μια βαθιά βουτιά στην άλλη θλίψη τη συνειδητή, τη βόρια, την απολύτως εγκεφαλική αλλά και πλήρη αισθημάτων όπως μονάχα οι Γερμανοί μπορούν.

Λίγοι γνωρίζουν πως ένας των πρώτων μου ερώτων ήτανε Γερμανός ψυχίατρος, 33 ετών όταν ήμουν 16.  Μαζί του πήρα τα πρώτα μου l.s.d., μαζί του έμαθα πόση απόσταση έχω εγώ από τον άλλο, μαζί του έζησα πολλά και κωμικά μα και παράνομα που δε νομίζω ότι είναι του παρόντος.

Ωστόσο εδώ στην πόλη του μετά από χρόνια τον θυμάμαι και μόνη μου γελάω με όλα εκείνα τα παλιά διότι ακόμα και σε ξένες καλημέρες την αναγνωρίζω εκείνη τη ρομαντική του πίστη και συνέπεια, εκείνη την ειλικρινή αγάπη της συγγνώμης και της ευγένειας καρδιάς και πνεύματος.

Όπου και να 'ναι εύχομαι να''ναι καλά κι ακόμα να 'χει εκείνα τα κουράγια που είχε τότε, να αντέχει ανθρώπους σαν το παλαβό παιδί που ήμουν.

Το Βερολίνο; Εντελώς― άλλη λέξη δεν έχω

Ήρθα στο Βερολίνο με τις φίλες μου, πολύ κολακευμένη και ευγνώμων που με θέλουν μαζί τους, διότι δεν κρύβω τις αμέτρητες παραξενιές μου. (Μόνο το τι δεν τρώω αν σας πω θα γράψω νέο Λευϊτικό, όσο για το τι με ενοχλεί σε κάθε βήμα… ας μην τα λέμε).

Το Βερολίνο δε χρειάζεται να σας το πω, είναι… είναι … ΕΝΤΕΛΩΣ―Αυτή είναι η λέξη μου διότι δεν είναι αυτό που νομίζαμε, αυτό που περιμέναμε από ταινίες και βιβλία ή έστω από το λατρευτό Berlin του Lou Read (το οπoίο εξέφρασε τα νιάτα μου για λόγο ιδιαίτερα προσωπικό που λίγοι ξέρουν). Είναι η πόλη του πολύ και του ελεύθερου μα με μια θλίψη του Ανατολικού και θλιβερά αποτυχημένου Κομμουνισμού πλάι στα παζάρια, τα γυαλιστερά αυτοκίνητα και την πολύ ιδιότυπη φτώχεια της Δύσης με την πορνεία, τα ψεύτικα βυζιά και τα καλά κρασιά.

Η Γερμανία για όλους μας είναι ένας τόπος ιδεατός. Ο Γκαίτε, ο Βάγκνερ, ο Τόμας Μαν κι ο Μπρέχτ, οι πόλεμοι κι η σύγχρονη δουλεία, η Γκεστάπο των παππούδων και του Μαρξ και των βιβλίων κάνουν πιο πολλές τις ιστορίες και τις ταινίες από τις εντυπώσεις. 'Don't mention the war' σκέπτεσαι όπως έλεγαν στο Faulty Towers αλλά δε γίνεται κι όχι επειδή οι λόφοι του Βερολίνου είναι τεχνητοί (από τα μπαζώματα ερειπίων του πολέμου) ούτε από προπαγάνδα και προκατάληψη αλλά γιατί οι ίδιοι οι Γερμανοί θέλουν να μην ξεχάσουν. Σε μια λεωφόρο μια Συναγωγή, σ' ένα στενό μια ανάμνηση κι αυτό και για μένα που αγαπώ σκοτάδια κι αναμνήσεις και που πιστεύω πως μας φτιάχνει η Ιστορία μας, είναι ένας από τους λόγους που εδώ ένιωσα το εντελώς κι απόλυτα και το πολύ εντέχνως που αλλιώς (ακόμα) δύσκολα να σας το εκφράσω. 

Επιφυλάσσομαι όμως.

Κι ως τότε πάω να κοιμηθώ με υπνωτικά μήπως και καταφέρω να συγχρονιστώ με τις φίλες μου. 

_________________________

Εικόνα

Η γράφουσα κι η Άννα Φρανκ