Κάποτε με ένα Γερμανό όταν ήμουν άλλη

Δεν είναι εδώ τουριστικό το blog. Αλλού το κέντρο βάρους και αλλού ο νους μου (εκεί σ΄εσάς-εμάς, στη φρίκη την πολιτική που ζούμε). 
Ωστόσο εδώ ζω μια βαθιά βουτιά στην άλλη θλίψη τη συνειδητή, τη βόρια, την απολύτως εγκεφαλική αλλά και πλήρη αισθημάτων όπως μονάχα οι Γερμανοί μπορούν.

Λίγοι γνωρίζουν πως ένας των πρώτων μου ερώτων ήτανε Γερμανός ψυχίατρος, 33 ετών όταν ήμουν 16.  Μαζί του πήρα τα πρώτα μου l.s.d., μαζί του έμαθα πόση απόσταση έχω εγώ από τον άλλο, μαζί του έζησα πολλά και κωμικά μα και παράνομα που δε νομίζω ότι είναι του παρόντος.

Ωστόσο εδώ στην πόλη του μετά από χρόνια τον θυμάμαι και μόνη μου γελάω με όλα εκείνα τα παλιά διότι ακόμα και σε ξένες καλημέρες την αναγνωρίζω εκείνη τη ρομαντική του πίστη και συνέπεια, εκείνη την ειλικρινή αγάπη της συγγνώμης και της ευγένειας καρδιάς και πνεύματος.

Όπου και να 'ναι εύχομαι να''ναι καλά κι ακόμα να 'χει εκείνα τα κουράγια που είχε τότε, να αντέχει ανθρώπους σαν το παλαβό παιδί που ήμουν.