Ο ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ ― είμαι κι εγώ εδώ

Είμαι κι εδώ (όπως συνήθως), στο νέο καλοκαιρινό Φαρφουλά* που μόλις κυκλοφόρησε και έχει θέμα το Χιούμορ. 

Περιεχόμενα του τεύχους: 

Μπάμπης Άννινος: «Αι πηγαί του γέλωτος», 

Ε. Ζάχος-Παπαζαχαρίου: «Το γέλιο χτες και σήμερα», 

Ηλίας Κωστόπουλος: «Οι αρχαίες ...σύγχρονες θεωρίες περί χιούμορ», 

Ανρί Μπερξόν: «Γενικά για το κωμικό», 

Απόστολος Θηβαίος (για το σκαριμπικό χιούμορ): «Η νύχτα στο κάστρο», 

Θανάσης Αθανασόπουλος: «Μουσική και χιούμορ»,

Δάφνη Χρονοπούλου: «Με Φρόυντ ή Αρχίλοχο ή πώς τιθασεύεται το θηρίο»,

Ευφροσύνη Μαντά-Λαζάρου: «Ο διάπλους του σκοτεινού Αχέροντα με χιουμοριστικές αποχρώσεις»,

Κ. Κάλχας: «Απήλθεν ο [καραγκιοζοπαίχτης] Γιάνναρος»,

Έφη Χρυσού: «Οι τελευταίες οδηγίες…»,

Ζαχαρίας Στουφής: «Το χιούμορ και η σχέση του με τον θάνατο», 

Κων/νος Μπούρας: «Αποχρώσεις του σκηνικού χιούμορ»,

Νίκος Ξένιος: «Ιδιωτικά χαμόγελα, δημόσιες αρετές».

Aνιχνεύοντας το χιούμορ ανά τόπους:

Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού: «Μια σατιρική “βιογραφία” της Λευκάδας και του Λευκαδίτη»,

Νώντας Τσίγκας (Βογατσικό): «Μπριάνις κι μπούφ’»,

Νάσης Αλευράς (Κοζάνη): «Η συντέλεια απ’ τουν κόσμου», 

Οδυσσέας Ζούλας (Αστακός Ξηρομέρου): «Τα συμβάντα στην Πάτρα».

Μεταφράσεις: 

Ο Μ. Δαρβίρας μεταφράζει το σημαντικό κείμενο του Τσέχου διανοητή Karel Kosík «Ο Σβέικ και η Μπουγκούλμα»,

η Ε. Μικέλλη το κείμενο της ομάδα Α.Ι.V. (Μπρνο, Τσεχοσλοβακία): «Το γαλάζιο χιούμορ»

και ο Ν. Σταμπάκης το διήγημα της Βελγίδας υπερρεαλίστριας Marianne van Hirtum «Ευθανασία — Απαγωγή γάτας — Τριάντα φράγκα — Ο κτηνίατρος».

Εικαστικά: 

Εύη Τσακνιά: «Ο ιός του χιούμορ και το μικρόβιο της τέχνης».

Ποίηση και χιούμορ:

Χρήστος Τουμανίδης: «Οι Γρεγερίες». 

Ποιήματα με χιούμορ από τις/τους: Βασιλική Γεροκώστα, Δέσποινα Καραπάνου, Πάτροκλο Λεβεντόπουλο, Θόδωρο Μπασιάκο, Σωκράτη Μαρτίνη, Γιάννη Πάσχο και Χρήστο Τσατσαρώνη,.

Μικρή ανθολόγηση σατιρικής ποίησης:

Α. Κάλφογλου, Αθ. Χριστόπουλος, Ανδ. Λασκαράτος, Μ. Άμβλιχος, Κλ. Τριαντάφυλλος, Δ. Καμπούρογλους, Γ. Σουρής, Κ. Σκόκος, Πωλ Νορ.

Μαζί με το τεύχος,

 κυκλοφορεί το 8ο φύλλο της εφημερίδας Η Ηχώ της Αεραλάνδης με θέμα: Ο ΛΑΛΑΒΡΑΚΑΣ 

___________

*Σε βιβλιοπωλεία και Μαυρομιχάλη 18, Εξάρχεια.

Ο γείτονάς μου ο Α.

Έχω περάσει ωραίες βραδιές με το γείτονά μου τον Α. 'Οχι στα σπίτια μας, αλλού που συναντιόμαστε τυχαία και χάρηκα πολύ που τον ξαναείδα διότι το χειμώνα έλειπε στις κόρες του στον Καναδά.

Καθήσαμε, μου πρόσφερε τεκίλα (που παρά το μπαστούνι πήγε ο ίδιος να ζητήσει να τη φτιάξουν όπως θέλω) και όπως τα λέγαμε με σύστησε σε ένα γνωστό στο πλαϊνό τραπέζι.

Είπε μπλα-μπλα πολλά καλά και πήγα να πω κι εγώ ότι «Έχουμε περάσει πολύ ωραία μαζί. Στο R―». Αλλά με διέκοψε με ένα αδιόρατο νόημα κι αλλάζοντας κουβέντα.

Νοιάζεται για την υπόληψή μου ο καλός μου γείτονας και εκεί που πήγαινα δεν πάνε τα καλά κορίτσια.

Έχω και άλλες ιστορίες, όπως όταν με είδε με τον (συνονόματό του) Κύριο Kastell και θεώρησε πως πολύ δίπλα μου καθόταν και με ενοχλούσε, μα δεν είναι του παρόντος.

Καλές θάλασσες!

Νέε μου Ποδηλάτη πρόσεχε τώρα που έγινες δότης

Από 1η Ιουνίου το πτώμα σας θα ανήκει στο ελληνικό κράτος. Ο (ΓΑΠιος) νόμος ψηφίστηκε δίχως διαδηλώσεις και συζητήσεις όπως συμβαίνει με όλα τα σοβαρά του κράτους μας. Και, παρότι δε με αφορά προσωπικά αφού «είναι το δικό μου αίμα/δηλητήριο στη φλέβα/και οχιά να με τσιμπήσει/κι αυτή καλή μου-καλή μου θα ψοφήσει»* θέλω να ξέρετε ότι  διαφωνώ με την υποχρεωτική δωρεά οργάνων και όχι για θεολογικούς ή μεταφυσικούς λόγους.

Κατ' αρχήν επειδή το σώμα μας μάς ανήκει και νόμοι και συντάγματα  αυτό οφείλουν να το σέβονται. 

Κι ύστερα διότι σήμερα υπάρχει τεράστια ζήτηση οργάνων, δεν είναι μυστικό ότι διεξάγεται παγκοσμίως στυγνό εμπόριο. Στην Ινδία έχουν ανοίξει κλινικές νεφρού όπου ο πλούσιος Δυτικός αγοράζει όργανα φτωχών Ινδών που δεν έχουν άλλο τρόπο επιβίωσης. Κι αυτό θα έπρεπε να μας βάλει σε σκέψεις.

Συχνά αναφέρεται προπαγανδιστικά ένα παροιμιώδες παλικάρι που σκοτώθηκε με μηχανή και οι γονείς του δεν έδωσαν τα όργανα. Στις κοινωνίες μας που η πιο επικίνδυνη ομάδα για το σύστημα είναι οι νεαροί άνεργοι άνδρες (οι αναλώσιμοι που οι υπερδυνάμεις τους στέλνουν σε πολέμους) ποιος μου εγγυάται πως δε θα αρχίσουν να σκοτώνονται σε "τροχαία" για τα όργανά τους; Ή στις διαδηλώσεις; Ή .. και στα αστυνομικά τμήματα;

Επίσης- για το καλό μας τάχα- η υποχρεωτική δωρεά πιθανότατα  σύντομα να φέρει και την αναγραφή σε κάποια ηλεκτρονική κάρτα των προσωπικών δεδομένων μας. Θα δείτε που μόλις ο νόμος μπει σε εφαρμογή θα αρχίσουν άλλα: το παροιμιώδες παλικάρι μπορεί να είχε AIDS  και να ζημιώθηκε ο αθώος λήπτης. Αυτό θα φέρει νέες διακρίσεις, κατάργηση των προσωπικών δεδομένων για το κοινό καλό και, ποιος ξέρει, μπορεί και νέους περιορισμούς στο δικαίωμα να διαθέτουμε (και να φθείρουμε) το σώμα μας κατά βούλησιν όπως έχουμε κάθε δικαίωμα να κάνουμε αφού είναι απολύτως δικό μας.

Πριν λίγο διαβαζα έναν ιστορικό που ονομάζει τη Δημοκρατία μας θνησιγενή και τη χώρα μας υποανάπτυκτη (που για πολιτική ορθότητα μετονομάστηκε σε Υπό Ανάπτυξιν. Θέλετε απόδειξη άλλη από τις απανωτές χρεοκοπίες και δικτατορίες, τα στρατόπεδα, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες αντιφρονούντων; Θέλετε απόδειξη άλλη από τη λογοκρισία του παρελθόντος και τα ΜΜΕ που, σήμερα π.χ., σε μια χώρα κάκιστων και επικίνδυνων οδηγών παρακινούν κάθε αρτιμελή να γίνει ποδηλάτης ενώ ταυτόχρονα καμιά συζήτηση δεν ξεκίνησαν για το νόμο που αυτό τον ποδηλάτη τον κάνει στόχο ως κινούμενη τράπεζα οργάνων;

Γι αυτό σας, λέω… για ξανασκεφτείτε το.

_________________________________________________

Ο Νόμος

από το: thesecretrealtruth:

ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟΙ ΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΩΡΗΤΕΣ ΟΡΓΑΝΩΝ

Βάσει του καινούργιου νόμου:

α. Η αφαίρεση οργάνων πραγματοποιείται από «Οργανισμούς Αφαίρεσης», που είναι νοσοκομεία Ν.Π.Δ.Δ. ή Ν.Π.Ι.Δ. κοινωφελούς και μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα ή ιδιωτικές κλινικές, που έχουν λάβει τη σχετική άδεια. Παραχωρείται έτσι, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, δικαίωμα αφαίρεσης οργάνων σε τρίτους, οι οποίοι μάλιστα εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Όπως είπα πιο πάνω, η αφαίρεση οργάνων διεθνώς γίνεται από τις ομάδες των μεταμοσχευτικών κέντρων και όχι από ιδιώτες.

β. Η αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων από ενήλικο θανόν πρόσωπο πραγµατοποιείται, εφόσον όσο ζούσε δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του. Γίνεται δηλαδή βάσει δικαζόμενης συναίνεσής του.

Σχόλιο: Με αυτό τον τρόπο, το ανθρώπινο σώμα μετατρέπεται με την έννοια του Εμπράγματου Δικαίου σε πράγμα, επειδή κάποιος (φυσικό ή νομικό πρόσωπο) ασκεί πια κυριότητα επ’ αυτών, έχοντας από το νόμο το δικαίωμα να αποφασίσει για τα όργανα του θανόντος (αυτός που αποφασίζει για τα πράγματα ασκεί κυριότητα επ’ αυτών). Και επειδή το σώμα γίνεται πράγμα, ο νόμος προβλέπει και τους σχετικούς κανόνες ποιότητας και ασφάλειας

______________________________________________________

credits 

εικόνα: Η δημοσίευση του Νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως

*μια κι εγώ σαν τον Τσιτσάνη πέρασα «χρόνια στην παλιά παράγκα» να «τη βγάζω με το μάγκα»

Η Δήλωση (Αρνούμαι να γίνω Δωρητής Οργάνων) ΕΔΩ με οδηγίες από το ΙΝΚΑ 

―αν και λίγοι πιστεύω δε θα βαρεθούν ή θα το ρισκάρουν να ξεχωρίσουν. Γι αυτό, καλού-κακού φτιάξτε κι ένα μπλουζάκι που να λέει 'ΜΗ ΒΑΡΑΣ-ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΔΟΤΗΣ" για όταν ποδηλατείτε ή μοναχοπερπατάτε στους αγρούς. 

Περί εμπορίου οργάνων

(αν βαριέστε να γκουγκλάρετε) δείτε The Telegraph India 

και συλλογή άρθρων πάνω στο θέμα στους Times of India.

Για την Ελλάδα

ΙΝΚΑ  ΕΛΛΑΔΑ :Το παγκόσμιο φυτώριο ανθρωπίνων οργάνων και ιστών και πολύ αναλυτικά και ενδιαφέροντα (αν αντέχετε): epamioanninon

Για περισσότερη σκέψη πάνω στο θέμα συνιστώ το εξαιρετικό μυθιστόρημα του Θοδωρή Καλλιφατίδη: Ο Έκτος Επιβάτης (2003, εκδόσεις Γαβριηλίδη).

Οι καταπιεσμένες πλειοψηφίες, ο Γκάτσμπυ και τα ζωγραφιστά μου νύχια

Ανακαλύφθηκε ξανά ο 'Μεγάλος Γκάτσμπυ' κι εύχομαι―αν και χλωμό― να γίνει αιτία να ξαναδιαβαστεί ο Φιτζέραλντ και η ταλαντούχα τρελή του Ζέλντα. Επ' ευκαιρία των σχετικών αναλύσεων διάβασα σήμερα στο Guardian ότι 'μιλούσαμε για καταπιεσμένες μειονότητες αλλά σήμερα έχουμε καταπιεσμένες πλειοψηφίες' που ταίριαξε με το μεσαιωνικής αισθητικής νέο:

Οι καμπάνες των ναών της Αιγιαλείας θα χτυπούν πένθιμα για 15 λεπτά από την Τρίτη και για τρεις ημέρες σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το προωθούμενο νομοσχέδιο κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, το οποίο η μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας θεωρεί πως αποτελεί «φίμωτρο στους έντιμους και νομοταγείς πολίτες» και με το οποίο «αυτομάτως νομιμοποιείται η κάθε μορφής ασυδοσία και παραβατικότης».

Με εκνευρίζουν όλα αυτά πολύ και με απελπίζουν και, μαζί με άλλα ρατσιστικά περιστατικά (που θα τα ξέρετε δεν έχω λόγο να τα επαναλάβω) νοιώθω πως σα σε πόλεμο χάνω κάθε δικαίωμα απλής χαράς ασήμαντης και ευτελούς αν και φιτζεράλντιας από εκείνες που είχα υποθέσει ότι θα αποτελούσαν μέρος της ζωής μου. Μία απ' αυτές; Πάντοτε, τα ζωγραφιστά μου νύχια. 

――Τα ανωτέρω επιπόλαια τα έγραψα με άπειρες διακοπές από τον κύριο Kastell στις οποίες δεν έδινα σημασία ώσπου τελείωσα το γράψιμο. Τι μου έλεγε; Πολλά που δε θα σας τα πω περί μπάσου και πιάνου και ενορχήστρωσης τραγουδιών του Morrison. Ο λόγος που τα θυμήθηκε και περιφερόταν θλιμμένα με το ουίσκι του ανά χείρας είναι που πέθανε  ο κιμπορντίστας των Doors Ray Manzarek.

 RIP, θα έλεγα μα, όπως λέει ένας καλός μας φίλος στις (πολύ συχνές) κηδείες που συναντιόμαστε

Another one bites the dust..

__________________________________________________________________

Εικόνα

Τα ζωγραφιστά μου νύχια (πάντα από τη Νάντια) πάνω στον κατάλογο της έκθεσης για το Αθηναϊκό Underground.

Αμφίβολη χαρά μας ή ισόβια δυστυχία τους; Ας απέχουμε.

Το έχω ξαναπεί (και για τα δελφινάρια), η εποχή της εκπαιδευτικής αξίας των Ζωολογικών Κήπων και των τσίρκων πέρασε ανεπιστρεπτί. Σήμερα σε ντοκιμαντέρ και φωτογραφίες  ερχόμαστε σε στενή επαφή με τη φύση δίχως να προκαλούμε πόνο. Σήμερα επίσης δεν υπάρχει πια καμιά δικαιολογία για άγνοια του εγκλήματος που συντελείται με τον εγκλεισμό.

Δεν πηγαίνουμε τα παιδιά σε τσίρκο πια. Δεν τα διδάσκουμε να απολαμβάνουν το θέαμα απαχθέντων και φυλακισμένων που ναρκωμένα κάνουν κόλπα για να ένα γεύμα ή για να μην τιμωρηθούν. 

Στην Ελλάδα έχουμε μια τύχη, τον Αρκτούρο*. Η δουλειά που κάνει είναι σημαντικότατη, αξίζει να πληροφορηθείτε και να ασχοληθείτε.

Πάντα συστήνω τον ιστότοπο με τις ενημερώσεις (θα τον βρείτε στο blog-roll μου δεξιά) αλλά σήμερα γράφω για να σας παρακαλέσω να υπογράψετε κι εσείς ώστε να μεταφερθούν οι έγκλειστοι λύκοι και αρκούδες του Ζωολογικού Κήπου Θεσσαλονίκης στα πρότυπα καταφύγια του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ.

Είμαστε 17.000, παρακαλώ βοηθήστε να μαζέψουμε 30.000 υπογραφές. Υπογράψτε, κοινοποιήστε, διαδώστε. Για μάς είναι λίγα λεπτά, για τα άτυχα αυτά ζώα είναι ολόκληρη η ζωή τους.

Παρακαλώ υπογράψτε εδώ:

 https://www.change.org/petitions/θέλουμε-να-μπει-τέλος-στην-αιχμαλωσία-άγριων-ζώων-σε-ζωολογικούς-κήπους

Θέλουμε να μπει τέλος στην αιχμαλωσία άγριων ζώων σε ζωολογικούς κήπους!

 ________________________________

*Ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ είναι μη κυβερνητική περιβαλλοντική οργάνωση για την προστασία της άγριας ζωής και του φυσικού περιβάλλοντος.

Ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ είναι μη κυβερνητική, μη κερδοσκοπική περιβαλλοντική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1992, για την προστασία της άγριας ζωής και του φυσικού περιβάλλοντος, με δράσεις έρευνας πεδίου, επιστημονικής μελέτης, ευαισθητοποίησης κοινού, περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και εθελοντισμού για την προστασία της άγριας ζωής, την ενίσχυση της βιοποικιλότητας και της αειφορίας στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Με στόχο την ολοκληρωμένη διαχείριση των Προστατευόμενων Περιοχών και την παροχή ειδικής τεχνογνωσίας για τις επεμβάσεις στο φυσικό περιβάλλον, ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ υλοποιεί εθνικά και διασυνοριακά προγράμματα για την προστασία των ορεινών οικοσυστημάτων με έμφαση στα μεγάλα θηλαστικά.

Ιδρύθηκε: Οκτώβριο 1992

Διεύθυνση: 

Ρογκότη 3, 54624 Thessaloníki

Ωράριο: Δευ - Παρ: 9:00 π.μ. - 6:00 μ.μ.

Σαβ: 10:00 π.μ. - 4:00 μ.μ.

τηλέφωνο: 231 055 5920

mail: arcturos@arcturos.gr

ιστότοπος: http://www.arcturos.gr/ και http://arcturos.wordpress.com/

Facebook:  https://www.facebook.com/arcturosgr  

_____________________________________________________________

Φωτογραφία: Γιώργος Μουτάφης/Αρχείο ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ