Οι καταπιεσμένες πλειοψηφίες, ο Γκάτσμπυ και τα ζωγραφιστά μου νύχια

Ανακαλύφθηκε ξανά ο 'Μεγάλος Γκάτσμπυ' κι εύχομαι―αν και χλωμό― να γίνει αιτία να ξαναδιαβαστεί ο Φιτζέραλντ και η ταλαντούχα τρελή του Ζέλντα. Επ' ευκαιρία των σχετικών αναλύσεων διάβασα σήμερα στο Guardian ότι 'μιλούσαμε για καταπιεσμένες μειονότητες αλλά σήμερα έχουμε καταπιεσμένες πλειοψηφίες' που ταίριαξε με το μεσαιωνικής αισθητικής νέο:

Οι καμπάνες των ναών της Αιγιαλείας θα χτυπούν πένθιμα για 15 λεπτά από την Τρίτη και για τρεις ημέρες σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το προωθούμενο νομοσχέδιο κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, το οποίο η μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας θεωρεί πως αποτελεί «φίμωτρο στους έντιμους και νομοταγείς πολίτες» και με το οποίο «αυτομάτως νομιμοποιείται η κάθε μορφής ασυδοσία και παραβατικότης».

Με εκνευρίζουν όλα αυτά πολύ και με απελπίζουν και, μαζί με άλλα ρατσιστικά περιστατικά (που θα τα ξέρετε δεν έχω λόγο να τα επαναλάβω) νοιώθω πως σα σε πόλεμο χάνω κάθε δικαίωμα απλής χαράς ασήμαντης και ευτελούς αν και φιτζεράλντιας από εκείνες που είχα υποθέσει ότι θα αποτελούσαν μέρος της ζωής μου. Μία απ' αυτές; Πάντοτε, τα ζωγραφιστά μου νύχια. 

――Τα ανωτέρω επιπόλαια τα έγραψα με άπειρες διακοπές από τον κύριο Kastell στις οποίες δεν έδινα σημασία ώσπου τελείωσα το γράψιμο. Τι μου έλεγε; Πολλά που δε θα σας τα πω περί μπάσου και πιάνου και ενορχήστρωσης τραγουδιών του Morrison. Ο λόγος που τα θυμήθηκε και περιφερόταν θλιμμένα με το ουίσκι του ανά χείρας είναι που πέθανε  ο κιμπορντίστας των Doors Ray Manzarek.

 RIP, θα έλεγα μα, όπως λέει ένας καλός μας φίλος στις (πολύ συχνές) κηδείες που συναντιόμαστε

Another one bites the dust..

__________________________________________________________________

Εικόνα

Τα ζωγραφιστά μου νύχια (πάντα από τη Νάντια) πάνω στον κατάλογο της έκθεσης για το Αθηναϊκό Underground.