Στάσις πρώτη
Η ζωή εν τάφω/ κατετέθης, Χριστέ
και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο
συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην.
Η ζωή πώς θνήσκεις;/ πώς και τάφω οικείς;
του θανάτου το βασίλειον λύεις δε
και του Άδου τους νεκρούς εξανιστάς.
Μεγαλύνομέν σε/ Ιησού βασιλεύ
και τιμώμεν την ταφή και τα πάθη σου
δι ων έσωσας ημάς εκ της φθοράς.
Μέτρα γης ο στήσας,/ εν σμικρώ κατοικείς
Ιησού Παμβασιλεύ, τάφω σήμερον
Εκ μνημάτων τους θανόντας ανιστών.
Ιησού Χριστέ μου/ Βασιλεύ του παντός
τι ζητών τοις εν τω Άδη ελήλυθας;
ή το γένος απολύσαι των βροτών.
[……………………………………………………………]
Στάσις Δευτέρα
Άξιον εστί/ μεγαλύνει σε τον Ζωοδότην
τον εν τω Σταυρώ τας χείρας εκτείναντα
και συντρίψαντα το κράτος του εχθρού.
Άξιον εστί/ μεγαλύνειν σε των πάντων Κτίστην.
Τοις γαρ σοις, Χριστέ, παθήμασιν έσχομεν
την απάθειαν, ρυσθέντες της φθοράς.
Έφριξεν η γη/ και ο ήλιος, ιδών εκρύβη,
Σε το ανεσπέρου δόξης απαύγασμα
Εν σαρκί δύον νεκρώσει θεϊκή. […]
Θρήνον ιερόν/ δεύτε άσωμεν Χριστώ θανόντι
ως τα μυροφόρα Χαίρετε γύναια
ακουσόμεθα Ελλήνων γενεαί […]
Άδου μεν ταφείς,/ τα βασίλεια Χριστέ, συντρίβεις
τεθνεώς τε κτείνεις θάνατον, άτρωτος
και τους θέλουσι δωρείσαι την ζωήν. […]
Μύροις σε, Χριστέ,/ ο Νικόδημος και ο Ευσχήμων
εν καινώ μνημείω νυν περιστείλαντες
ομού φρίξον, ανεβόων, πάσα η γη! […]
Έδυς, φωτουργέ, και συνέδυ σοι το φως ηλίου,
υπό τρόμου δε η Κτίσις ωδίνουσα,
των απάντων Σε κηρύττει Ποιητήν.
[………………………………………………………….]
Στάσις Τρίτη
Αι γενεαί πάσαι/ ύμνον τη ταφή σου
προσφέρουσι, Χριστέ μου.
Καθελών του ξύλου,/ ο Αριμαθείας
εν τάφω σε κηδεύει.
Μυροφόροι ήλθον/ μύρα σοι, Χριστέ μου,
κομίζουσαι προφρόνως.
Δεύρο, πάσα κτίσις,/ ύμνους εξοδίους
προσοίσωμεν τω Κτίστη.
Ως νεκρόν τον ζώντα/ συν μυροφόρος πάντες
μυρίσωμεν εμφρόνως. […]
Ζωοδότα Σώτερ,/ δόξα σου τω κράτει,
τον Άδη κατελθόντι.
Ύπτιον ορώσα/ η Πάναγνός σε, Λόγε,
μητροπρεπώς εθρήνει.
Ω γλυκύ μου έαρ/ γλυκύτατόν μου τέκνον,
πού έδυ σου το κάλλος; […]
______________________________________________
