Ο πλούτος των προσφύγων και το κακό συναπάντημα με εικόνες -σχόλια

#refugeesGR

ταμπέλα Θεσσαλονίκη

Εγκλωβισμένοι άνθρωποι στις εθνικές οδούς αφότου έκλεισαν τα σύνορα.

Βλέπω γυναίκες με μωρά στην αγκαλιά, κατάκοπες.

Πλάι στη μάνα και το αδελφάκι του βλέπω ένα νεαρό να κρύβει στα χέρια το πρόσωπό του από ντροπή μπροστά στο φωτογράφο. Αν είχε γεννηθεί εδώ θα τον λέγαμε «παιδί» και θα περνούσε τη ζωή του με φλερτάκια και ηλεκτρονικά παιχνίδια.

Μα πιο πολύ αυτό που συνταράζει εμένα και μου τρυπάει την καρδιά είναι εκείνοι που σπρώχνουν αναπηρικά αμαξίδια. Εκείνοι που δεν άφησαν πίσω το γέρο πατέρα ή τον ανάπηρο αδελφό. Δεν ξέρω αν είμαι ισάξιά τους, δε νομίζω. Δεν ξέρω, είχα την τύχη να μη δοκιμαστώ, μα δε νομίζω πως θα είχα το ψυχικό σθένος, το κουράγιο, την αγάπη, να φορτωθώ την ευθύνη να σύρω στο μακρύ ταξίδι από ξηρά και θάλασσα έναν άλλο άνθρωπο επειδή μόνος του δε θα μπορούσε.

Κι αναρωτιέμαι αλήθεια ποιος, ποια χώρα, δεν καταλαβαίνει τι πλούτο φέρνει ένας τέτοιος άνθρωπος, τι πολιτισμό, τι ανθρωπιά, τι βαθύτατη εντιμότητα και αίσθηση καθήκοντος. Αναρωτιέμαι ποιοι άφρονες δε βλέπουν πως τέτοιο ήθος μόνο καλό έφέρνει και πως θα πλουτίσει τον τόπο που θα το δεχθεί.

Γι αυτό και αηδίασα χθες που διάβασα πολιτικό που ονόμασε 'κακό συναπάντημα' τους βασανισμένους. Κακό συναπάντημα για μένα είναι αυτός κι οι όμοιοί του οι ανάλγητοι. Μα, δε λέω τίποτε καινούργιο, καθρέφτης είναι η πραγματικότητα κι αυτό που δείχνουν τα λόγια μας δεν είναι οι άλλοι αλλά εμείς οι ίδιοι.

_________

Ακολουθούν: η απάντησή μου στον πολιτικό με πολλές σχετικές εικόνες και σχόλια  που ξεχώρισα. (Πάνω ταμπέλα  στη Θεσσαλονίκη).

Εγκλωβισμένοι παραμένουν για τρίτη νύχτα 550 πρόσφυγες και μετανάστες, στο Σταθμό Εφοδιασμού Αυτοκινήτων κοντά στη Σούρπη του Αλμυρού. Ο δήμος Αλμυρού καθώς και εθελοντές πασχίζουν να προσφέρουν βοήθεια με όσα εφόδια διαθέτουν για την καλύτερη διαμονή τον προσφύγων στον προαύλιο χώρο όπου βρήκαν καταφύγιο.Το πρωί της Πέμπτης, πάνω από 550 πρόσφυγες ήταν στο ΣΕΑ Αλμυρού και η δημοτική αρχή Αλμυρού έστειλε τις Κοινωνικές Υπηρεσίες του δήμου, την Κοινωνική Μέριμνα και τη «Βοήθεια στο Σπίτι» να συνδράμουν τους μετανάστες.Ο δήμος Αλμυρού διέθεσε τα υλικά για 700 μερίδες φαγητό στην 111 Πτέρυγα Μάχης, η οποία μερίμνησε για την τροφοδοσία των προσφύγων.Ο δήμαρχος Αλμυρού Δημήτρης Εσερίδης μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ εξέφρασε την αγανάκτησή του για την κατάσταση, αφού δεν είχε ενημερωθεί από κανέναν για να γίνουν οι απαραίτητες ετοιμασίες.

Ο δήμος Αλμυρού δεν διαθέτει τις απαιτούμενες υποδομές φιλοξενίας, υποστήριξε και κατηγόρησε τους εμπλεκόμενους για μεγάλη προχειρότητα στη διαχείριση του θέματος.

₯ Αντί-Νοικοκύρης ® ‏9 hours ago

Τους πέταξαν εκεί μέχρι να αποσυμφορηθεί η Ειδομένη. Τα μωρά έχουν ιδιαίτερες ανάγκες.

Nikolas Georgiou ‏‪@mpodil‬

Τη Μάρα, την ξερουμε, το κακο συναπάντημα μαλλον το Ρουσοπουλο εννοεί, η Σάρα ποιά ειναι ομως; ....

₯ Αντί-Νοικοκύρης ® ‏‪

ο Κύριος Κουμουτσάκος χλευάζει εξαθλιωμένους πρόσφυγες.

Μια απ΄τα ίδια σκατά, με τον κύριο Βουλγαράκη.

Σαρα & μάρα!

thanos koukoulis ‏‪

Μια χώρα που βρίσκεται ανάμεσα στην βλακεία του Κούλογλου και την σκατανθρωπιά του Βουλγαράκη . ‪#NoHope

Elikas  ‏‪

Σάρα και μάρα, όπως λέμε νόμιμο και ηθικό. Το κακό συναπάντημα είναι αυτό που συμβαίνει στον Βουλγαράκη όταν βγαίνει έξω χωρίς συνοδεία.

paganiotis ‏‪@paganiotis‬

Ότι δηλαδή εκπλήσεστε με τις απόψεις Βουλαράκη?

Τον Βουλγαράκη της ΟΝΝΕΔ ...

Τον Βουλγαράκη των Κενταύρων...

Και εγώ πέφτω από τα σύννεφα...

Panagiotis Chatzistefanou

Έχει υπολογιστεί ότι το συνολικό κόστος απορρόφησης των προσφύγων στην Ευρώπη είναι 4 δις ευρώ. Το κόστος των κλειστών συνόρων ανέρχεται στα 77 δις ευρώ. Μαντέψτε ποια από τις δυο προοπτικές επιλέγεται και γιατί.

‪Δημήτρης Δημόπουλος‪ Τιμοκατάλογος : ‬

‪Φόρτιση κινητού 30 λεπτά, 5 ευρώ.‬

‪Νερό 500ml, 2 ευρώ.‬

‪Νερό 1,5lt, 4 ευρώ.‬

‪Επιβεβαιωμένα από φίλη που βοηθά πρόσφυγες.‬

‪Ελλάδα - Νόμπελ.‬

‪πρωϊνος χαφιες‪ +χεσιμο 8ευρω(σοβαρα)....και πλακωσαν και στο ξυλο αλληλεγγυο που πηγε να μοιρασει δωρεαν νερα στα Τεμπη...νομπελ και οσκαρ και πουρλιτζερ και γκραμμυ μαζι...μη πω και γιου

Νόστιμον ἦμαρ

Φοβούνται κάποιοι, φοβούνται τους εξαθλιωμένους.

Τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Σχεδόν 1 εκατομμύριο άνθρωποι πέρασαν πέρσι από τη χώρα, χωρίς ούτε ένα σοβαρό περιστατικό που να πλήττει την ασφάλεια τους, αλλά αυτοί συνεχίζουν να φοβούνται τους εξαθλιωμένους. 
Φοβούνται τους μόνους που είχαν θύματα σ' αυτή την απίστευτη Οδύσσεια. 
Φοβούνται αυτούς που θρήνησαν νεκρά παιδιά στο Αιγαίο. 
Φοβούνται το μικρό παιδί που σέρνει μια τσάντα στην Εθνική Οδό προσπαθώντας να φτάσει με τα πόδια εκεί που θα πάψει πλέον να φοβάται. Φοβούνται αυτοί που δεν διανοήθηκαν ποτέ τι σημαίνει φόβος ανάμεσα στα χαλάσματα του σπιτιού σου. 
Φοβούνται τους φοβισμένους, ενώ θα έπρεπε να φοβούνται αυτόν τον άθλιο φόβο που συντηρούν μέσα τους.

Photo:Τατιάνα Μπόλαρη

Paola Revenioti

Είναι ντροπή και βάσανο να βλέπεις τέτοιες εικόνες σε αυτήν εδώ την χωρα

Μα σε τι σόι κόσμο ζούμε,που μια άρρωστη μεγάλη γυναικα να είναι στην εθνική οδό με την οικογένεια της μέσα στον δρόμο;

πείτε μου γιατί έχω τρομάξει με αυτήν την απανθρωπιά

 Φωτογραφία Μάριος Λώλος

Φωτογραφία Μάριος Λώλος

Paola Revenioti

13 ώρες · Αθήνα · 

Βεβαιως και θα υποστηρίζω και θα συμπάσχω με τους προσφυγες από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί,και ας σας γίνω σε μερικούς από εσάς βαρετή
Εγώ δεν μπορώ να κλείνω τα ματια μου σε αυτήν την τραγωδία που διαδραματίζεται σε αυτήν την χωρα
και μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω
Όσοι έχετε αντίθετη γνώμη να εξαφανιστείτε από τα ματια μου
Γιατί είσαστε παλιάνθρωποι
Και δεν είδατε από κοντά όπως εγώ τα ματια των μικρών παιδιών ούτε την απελπισία στα πρόσωπα των γυναικών,όταν βγαίνουν από τις βάρκες
Αλλα και να τα δείτε μερικοί πάλι βρομιάρηδες θα μείνετε
Σας σιχαίνομαι όσους δεν βοηθάτε έστω και με το να πείτε κάτι σαν συμπαράσταση

Οι δυο νέοι που αποπειράθηκαν να κρεμαστούν στο κέντρο της Αθήνας.

 Σώθηκαν, ο ένας στο νοσοκομείο. Πόση απόγνωση;

Και ένα σχόλιο πάνω στο άλλο ζήτημα της ελληνικής επικαιρότητας, το #gletsos [--> facebook ]: 

Δραχμend ‏‪@VasilisXtM‬ 

Ήρθαν οι πρόσφυγες και έκαναν τον Γκλετσο αδερφή

από Medoussa

ΤΗΛΟΣ: ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ press724.gr

Daphne Chronopoulou

Σε μια συνάντηση ήταν ένα ευγενέστατο χαμογελαστό νέο παιδί που στην προσφυγική κρίση βοηθά ως διερμηνέας.
Chef, τέλεια ελληνικά, Αφγανός, 15 χρόνια στην Ελλάδα.
«Από όταν ήρθα» είπε «στις πιο δύσκολες στιγμές όταν ήμουν μόνος, όταν κοιμόμουν σε παγκάκια, αυτοί που θυμάμαι πως μου έδειξαν καλοσύνη στην Ελλάδα δεν είναι οι οργανώσεις και το κράτος αλλά οι άνθρωποι, οι περαστικοί».
Με ένα τσιγάρο, με ένα χαμόγελο, με ένα πιάτο φαγητό κι ένα παιχνιδάκι για τα παιδιά δίνουμε κουράγιο.

Σας δίνω το χάρτη κι εσείς ξέρετε...

―τον έχω από τη 
Liopi Abatzi που συνατηθήκαμε χθες και λέγαμε πόσο ―παρά το ντόρο που κάνουν τα εθνίκια― στην Ελλάδα σε μεγάλα ποσοστά ο κόσμος έχει εκδηλώσει αλληλεγγύη .

Μετά από τόσα χρόνια κατρακύλα και ξεφτιλα, έχουμε την ευκαιρία να κερδίσουμε την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά μας. Με μια καλή κουβέντα, με ένα ζευγάρι κάλτσες, με μια κουβέρτα, ένα πανωφόρι, ένα ζευγάρι παπούτσια από το βάθος της ντουλάπας, ένα παιχνίδι, ένα φάρμακο, ένα πακέτο σερβιετες, στον Πειραιά, στη Βικτωρια, στην εθνική κι άλλου, μπορούμε να αντισταθουμε σε αυτό που μας εγκλώβισε η Μετεμφυλιακή χώρα του ωχαδερφισμού, την αβουλη ψυχική νωθροτητα.

Ο χειρότερός μου εθισμός ― Μια εξομολόγηση de profundis

Χτυπάει τηλέφωνο και δεν το σηκώνω.

Μετά από ώρα σηκώνομαι και το κοιτάω, ήταν αγαπημένος φίλος. Του τηλεφωνάω.

―Πάμε να φάμε; Με καλεί.

―Δε γίνεται, δε μπορώ.

―Γιατί, τι κάνεις; Έλα τότε όποτε θες..

―Δε γίνεται, λέω ψάχνοντας απεγνωσμένα για δικαιολογία. Και φορτώνω με ψέματα τον καλό μου φίλο.

Γιατί;

Επειδή είμαι άρρωστη. Εθισμένη. Έχω δυό μέρες κλεισμένη σπίτι με τον έρωτά μου, το αντικείμενο του πόθου μου και καταστροφή μου.

Πότε είναι που μια έξη, μια συνήθεια, όσο ευχάριστη κι αν είναι, πρέπει να πολεμηθεί; Όταν γίνεται εμπόδιο στην πρόοδό μας, όταν μας κοστίζει σε χρήμα και φίλους, όταν μας απασχολεί όλο το χρόνο μας και δε δουλεύουμε αλλά γινόμαστε ασυνεπείς και ψεύτες. 

Μια χαρά είναι να πίνεις το ποτό σου, να παίρνεις ό,τι ντρόγκες θες, να τρως ό,τι σ΄αρέσει, και δεν είναι ζήτημα ηθικής ή καλού-κακού. Πότε όμως η συνήθεια γίνεται επιβλαβής έξη; Πότε είμαστε εθισμένοι; Όταν η έξη μας γίνει εμπόδιο σε άλλες δραστηριότητες της ζωής μας ενώ συνειδητοποιούμε πως είναι μια συνήθεια που δε μπορούμε να κόψουμε μα γι αυτήν θυσιάζουμε άλλα που οφείλουμε ή  θέλουμε και που μας αρέσουν. Σωστά;

Γιατί δεν είδα φίλους αγαπημένους ενώ μέρα τη μέρα το κανόνιζα κι ανέβαλα;

Γιατί δεν πήγα ακόμα να δω τον εκδότη μου;

Γιατί δεν έβλεπα κάθε μέρα θέατρο και σινεμά;

Γιατί δεν πήγα εδώ κι εκεί κι εκεί όπως σχεδίαζα και υποσχέθηκα;

Γιατί δεν έκανα τόσες δουλειές που είχα και, χαρακτηριστικό των εθισμένων, τα αφήνω όλα μισά κι ατέλειωτα;

Και πιο πολύ:

Γιατί είπα τόσα ψέματα πως έχω κάποια επείγουσα δουλειά σε φίλους που σέβομαι και θέλω να δω;

Θα το εξομολογηθώ:

Αιτία είναι η φρικτή μου έξη. Το Διάβασμα.

Και τώρα που τακτοποιώ παλιά βιβλία σε νέα βιβλιοθήκη είμαι σα νεαρός σε Καφέ του Αμστερντάμ, σα παιδί στο Λούνα Παρκ, σαν το Νάρκισσο στην αίθουσα των Κατόπτρων, δηλαδή άρρωστη, δηλαδή δε-γίνεται-να-ξεκολλήσω.

Ο πιο φρικτός μου εθισμός, το πιο δύσκολο να καταπολεμηθεί, το  μεγάλο εμπόδιο στη ζωή μου και της προόδου μου, ο διάβολός μου, είναι ένα και μόνο ένα: το Διάβασμα.

Ω ναι, το Διάβασμα.

Πάρτε παράδειγμα αυτό το σαββατοκύριακο. Παρασκευή βράδυ γύρισα (φορτωμένη βιβλία) από το studio που έκανα εκπομπή κι από τότε μεταφέρομαι από καναπέ σε κρεβάτι σε γραφείο διαβάζοντας όσα υποτίθεται τακτοποιώ. Ο πρωινός καφές γίνεται απογευματινό τσάι κι εγώ δεν έχω κουνηθεί· τρώω όρθια τρεις μπουκιές από ό,τι έχω στο ψηγείο ενώ δεν απαντώ σε κανένα μήνυμα. Αυτό είναι αρρώστια. Ο διάβολός μου.

 Διότι παρά τις χαρές, τις τεράστιες χαρές, που μου έχει δώσει, το Διάβασμα είναι η κατάρα της ζωής μου που, ήδη από τα μαθητικά μου χρόνια, έγινε εμπόδιο στην πρόοδό μου και, καθόλου παραδόξως, αιτία κακών βαθμών και μεγάλης ταλαιπωρίας στο σχολείο.

Έχω τιμωρηθεί πολλάκις επειδή ώρα μαθήματος διάβαζα άλλο βιβλίο- Χένρυ Μίλλερ θυμάμαι ήταν ένα από αυτά και η καθηγήτρια το κράτησε για να το διαβάσει και να αποφανθεί πως στα 14 ήμουν πολύ μικρή να το καταλάβω. Δεν ξέρω αν ήμουν, δε θυμάμαι τι καταλάβαινα μα τόσο δε μπορούσα να το αφήσω που το έκρυβα στην τσάντα και κάτω απ' τα τετράδια. Και νοσταλγώ, όπως χρήστης τις παλιές μαστούρες, ακόμα νοσταλγώ εκείνη τη χαρά του να πρωτοδιαβάζεις Προυστ ή Μπαλζάκ, εκείνο το βύθισμα τις βροχερές ημέρες εκείνου του Νοεμβρίου που γνώρισα την Άννα Καρένινα.

Τώρα λοιπόν που πλησιάζει η ώρα της επιστροφής στη Μύκονο, προσπαθώ να οργανωθώ και να προλάβω όσα μαζεύονται και με πιάνει ίλιγγος όταν αναλογίζομαι πόσα δεν έκανα, πόσες συγγνώμες χρωστάω και πότε ―αχ πότε- θα αφοσιωθώ σ' αυτό που γράφω και το αφήνω για να διαβάζω άλλα άλλων με την πρόφαση πως ερευνώ. Ναι με την πρόφαση. Διότι οι προφάσεις εν αμαρτίαις είναι άλλο ένα σύμπτωμα του εθισμού κι ο εθισμένος τα πιο μεγάλα ψέματα τα λέει στον εαυτό του.

 Readers Anonymous  άραγε υπάρχει; 

Και πώς, ξέρει κανένας πώς, γλιτώνει ο άνθρωπος από αυτή την έξη;

________________

Εικόνα

Τα παιδικά. Έτσι, μ' αυτά άρχισε το κακό.

Κι από πίσω, τυχαία επειδή είναι ακουμπισμένο εκεί το σχέδιο του Γιώργου Ζιάκα για το κοστούμι του Μεγαλέξανδρου του Θόδωρου Αγγελόπουλου

RIP Ουμπέρτο Έκο RIP Big Ang

#umbertoeco #BigAng

Πέθανε ο Umberto Eco που με έμαθε να βλέπω και να καταλαβαίνω την ανάγκη μας για το παγκόσμιο χωριό τότε που τα έλεγε για την τηλεόραση με τα 'παράθυρα' και τα ξεφτιλίκια των Reality Stars μα περιέγραψε προφητικά το Fb.

Θα μου λείψουν τα άρθρα του.

Πέθανε κι η Big Ang― δεν την ξέρετε μα κι αυτή θα μου λείψει. Και δίχως τον Eco δε θα μου έλειπε γιατί δε θα είχα καταλάβει τη γοητεία της.

RIP και RIP

και πάω να ξαπλώσω.

Για προσέξτε να συγκρατηθείτε

να μην πεθάνει και κανένας άλλος σας ως το πρωί

γιατί πολύ το 'χουμε ρίξει στις αναχωρήσεις τελευταία και δεν αντέχεται.

________________________________________________

Πάνω: O Eco σπίτι του στο Μιλάνο με τα βιβλία του

Κάτω: Big Ang Raiola

Παλιά βιβλία σε νέα ράφια

Δεύτερη μέρα περνάω τακτοποιώντας βιβλία. Χρειάστηκε να φέρω μια μεγάλη βιβλιοθήκη για να χωρέσει τα βιβλία του πατέρα μου τώρα που τελειώσαμε το ξεχώρισμα με τις αδελφές μου.

Καθένα τους και μια ιστορία. Άλλα έχουν σφραγίδα φυλακής από τον καιρό της Χούντας, άλλα αφιερώσεις κάθε είδους- τρυφερές, αστείες ή τυπικές με την καρτούλα στερεωμένη με συνδετήρα κι ένα 'τιμητικά' ή 'τιμής ένεκεν' πάνω απ' τη δυσανάγνωστη υπογραφή. Είναι και ένα κάποιου αυτοκατατροφικού που έστειλε μεν στο διευθυντή Θεάτρου το έργο του με ελπίδες αλλά έκαψε τις γέφυρες αφού δεν έκανε τον κόπο να γράψει το όνομα σωστά κι άφησε  ένα  «στον κύριο Δημήτριο Χρονόπουλο» για να γελάμε στους αιώνες..

Εδώ τρία που με συγκίνησαν:

Η Φαύστα (αριθμημένα τα 2000 αντίτυπα της πρώτης έκδοσης).

Αναγνωστάκης  1956, σε 650 αντίτυπα αυτοέκδοση (για σας που σνομπάρετε όσους αυτοεκδίδονται -μα δεν είναι του παρόντος να το συζητήσουμε).

Και η πασίγνωστη και αναγνωρισμένη Αμοργός του Γκάτσου, α΄έκδοση, Ίκαρος βέβαια, μα εγώ συγκινούμαι γιατί στοιχειοθέτης ήταν ο  κύριος Κοπάτος που τον θυμάμαι να φτιάχνει και τα δικά μου τυπογραφικά γράμμα-γράμμα και να στενοχωριέται όποτε ο στίχος είχε βγει μακρύς και θα κοβόταν σε δυό αράδες.

Στο όνομα της γυναίκας του ήταν η δουλειά και μου τα έφερνε και σπίτι τα τυπογραφικά δοκίμια με αγάπη κι ένα σεβασμό για το γράψιμο που δεν έχω συναντήσει ούτε σε αναγνώστες.

Ο προτελευταίος ήταν. Ήδη όταν έφτιαχνε τα δικά μου ήμουν από τους τελευταίους πελάτες, τα βιβλία έβγαιναν όφσετ, δεν συνέφεραν "τυπογραφικά' μα εκείνη η επιμελής φροντίδα γράμμα-γράμμα θα μου μείνει αξέχαστη.

Τα ξεσκονίζω, τα τακτοποιώ στα νέα τους ράφια κι αναρωτιέμαι άραγε πόσο θα μείνουν εδώ και σε πόσα χρόνια άλλα χέρια θα έρθουν να τα ξεχωρίζουν, ως δικά τους πλέον τα ανάκατα με τα δικά μου και με των παππούδων μου. 20; 30; Ή μήπως 5.. ή  μήνες ίσως;
_________________________________________________________

Εικόνες

Πάνω τα δικά μου βάρη, κάτω του κυρίου Kastell