Παλιά βιβλία σε νέα ράφια

Δεύτερη μέρα περνάω τακτοποιώντας βιβλία. Χρειάστηκε να φέρω μια μεγάλη βιβλιοθήκη για να χωρέσει τα βιβλία του πατέρα μου τώρα που τελειώσαμε το ξεχώρισμα με τις αδελφές μου.

Καθένα τους και μια ιστορία. Άλλα έχουν σφραγίδα φυλακής από τον καιρό της Χούντας, άλλα αφιερώσεις κάθε είδους- τρυφερές, αστείες ή τυπικές με την καρτούλα στερεωμένη με συνδετήρα κι ένα 'τιμητικά' ή 'τιμής ένεκεν' πάνω απ' τη δυσανάγνωστη υπογραφή. Είναι και ένα κάποιου αυτοκατατροφικού που έστειλε μεν στο διευθυντή Θεάτρου το έργο του με ελπίδες αλλά έκαψε τις γέφυρες αφού δεν έκανε τον κόπο να γράψει το όνομα σωστά κι άφησε  ένα  «στον κύριο Δημήτριο Χρονόπουλο» για να γελάμε στους αιώνες..

Εδώ τρία που με συγκίνησαν:

Η Φαύστα (αριθμημένα τα 2000 αντίτυπα της πρώτης έκδοσης).

Αναγνωστάκης  1956, σε 650 αντίτυπα αυτοέκδοση (για σας που σνομπάρετε όσους αυτοεκδίδονται -μα δεν είναι του παρόντος να το συζητήσουμε).

Και η πασίγνωστη και αναγνωρισμένη Αμοργός του Γκάτσου, α΄έκδοση, Ίκαρος βέβαια, μα εγώ συγκινούμαι γιατί στοιχειοθέτης ήταν ο  κύριος Κοπάτος που τον θυμάμαι να φτιάχνει και τα δικά μου τυπογραφικά γράμμα-γράμμα και να στενοχωριέται όποτε ο στίχος είχε βγει μακρύς και θα κοβόταν σε δυό αράδες.

Στο όνομα της γυναίκας του ήταν η δουλειά και μου τα έφερνε και σπίτι τα τυπογραφικά δοκίμια με αγάπη κι ένα σεβασμό για το γράψιμο που δεν έχω συναντήσει ούτε σε αναγνώστες.

Ο προτελευταίος ήταν. Ήδη όταν έφτιαχνε τα δικά μου ήμουν από τους τελευταίους πελάτες, τα βιβλία έβγαιναν όφσετ, δεν συνέφεραν "τυπογραφικά' μα εκείνη η επιμελής φροντίδα γράμμα-γράμμα θα μου μείνει αξέχαστη.

Τα ξεσκονίζω, τα τακτοποιώ στα νέα τους ράφια κι αναρωτιέμαι άραγε πόσο θα μείνουν εδώ και σε πόσα χρόνια άλλα χέρια θα έρθουν να τα ξεχωρίζουν, ως δικά τους πλέον τα ανάκατα με τα δικά μου και με των παππούδων μου. 20; 30; Ή μήπως 5.. ή  μήνες ίσως;
_________________________________________________________

Εικόνες

Πάνω τα δικά μου βάρη, κάτω του κυρίου Kastell