Θυμάμαι μια παλιά περίπτωση πλαστογράφησης, μπροστά μου, του απολυτηρίου Γυμνασίου
(αντίστοιχο με του μετέπειτα Λυκείου) από υπάλληλο Δημόσιας Υπηρεσίας για να μη
χάσει τη δουλειά στην οποία είχε διοριστεί με μέσον, μολονότι εντελώς άσχετη με
το αντικείμενο.
Είχα αηδιάσει τότε με την ξεδιαντροπιά αν και τώρα, χρόνια μετά, βλέπω
πως εξ ίσου εγκληματίας ήταν κι ο άνθρωπος-μέσον που τη διόρισε (μαζί με ποιος
ξέρει πόσους άλλους) και πως ακόμα κι αν είχε βγάλει το Λύκειο το πρόσωπο αυτό,
πάλι άχρηστο θα ήταν.
Δε γνώριζα τότε πόσο διαδεδομένες είναι οι πλαστογραφήσεις. Στην εποχή μας
που αποκαλύφθηκαν, ο νόμος ίσως να παραείναι σκληρός ρίχνοντας στο ίδιο τσουβάλι με
κακούργους, τόσο την καθαρίστρια όσο και τον ένοχο για μίζες της Siemens:
«η καθαρίστρια, ο διασώστης και οποιοσδήποτε άλλος θα καταλήξει
να δικάζεται για κακούργημα με ισάξια ποινική αντιμετώπιση αυτής της Siemens, των
εξοπλιστικών, τις μίζες στα δημόσια νοσοκομεία κ.ο.κ΄ήτοι, ισόβια».
Σας φέρνω περίπτωση ανθρώπου που καταδικάστηκε σήμερα σε 20 χρόνια, μαζί με
εξηγήσεις και σχόλια.
Σήμερα όμως συνέβη κάτι πολύ διαφορετικό από αυτά τα βαρετά που συμβαίνουν συχνά στα δικαστήρια. Δικαζόταν μια υπόθεση πλαστογραφίας.
Εκεί, λοιπόν, που διάβαζα το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο μου, σήκωσα λίγο τα μάτια να δω τον κατηγορούμενο και αντί να ξαναγυρίσω μηχανικά το βλεμμα μου πίσω, έμεινα να τον κοιτάζω μαγνητισμένη. Ήταν ένας μεγαλόσωμος εύσωμος άντρας, με το σουλούπι του "ευγενικού καλόκαρδου γίγαντα". Είχε κάτι μάτια κόκκινα από το κλάμα, μια έκφραση χαμένου παιδιού και τριγύρω του πολλούς ανθρώπους επίσης θλιμμένους που τον κοιτούσαν με αγωνία και τον στήριζαν με λόγια και αγγίγματα στον ώμο.
Απ' όσα κατάφερα να ακούσω, γιατί τα λένε και μέσα απ' τα δόντια τους οι δικαστές κι οι δικηγόροι, ο κατηγορούμενος δουλεύει χρόνια ως οδηγός του ΕΚΑΒ και μάλιστα σε πολύ δύσκολες θέσεις. Στην αρχή ως απλός οδηγός, έπειτα ως οδηγός μοτοσυκλέτας, έπειτα σε αεροδιακομιδές. Παρότι είχε σοβαρό ατύχημα σε μια τέτοια δύσκολη διάσωση, εκείνος δεν εκμεταλλεύτηκε το συμβάν ώστε να εξασφαλίσει μια θέση σε γραφείο όπως εδικαιούτο αλλά προτίμησε να δουλέψει στην πρώτη γραμμή πάλι μετά την ανάρρωσή του. Είχε τελειώσει μια σχολή για οδηγούς ΕΚΑΒ, είχε όλα τα νόμιμα διπλώματα και μάλιστα στη διάρκεια των 20 χρόνων δουλειάς, οικειοθελώς είχε πάρει κι άλλα πιστοποιητικά από σεμινάρια και ιδιωτικές σχολές (πχ.για καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση, θαλασσοδιάσωση και αεροδιάσωση τα οποία πλήρωσε μόνος του και όχι ζημιώνοντας το δημόσιο)
Ποιο ήταν το μεγάλο του παράπτωμα; Ότι αντί να έχει απολυτήριο λυκείου είχε απολυτήριο γυμνασίου, το οποίο όπως αποδείχθηκε από εγκυκλίους και προκηρύξεις του 90’ δεν ήταν απαραίτητο να κατέχει για να έχει αυτή τη θέση. Οπότε ίσως να παρερμήνευσε το νόμο, ίσως να φοβήθηκε μήπως τον διώξουν στο μέλλον κλπ, τελοσπάντων για κάποιο λόγο, κακώς διέπραξε αυτήν την παράνομη πράξη.
Γνωστοί, συνάδελφοι, φίλοι μίλησαν υπέρ του αλλά κυρίως ένας γιατρός χειρουργός εμφανώς συγκινημένος, τον υποστήριξε λέγοντας ότι όχι απλώς δεν χρωστάει στο δημόσιο αλλά του χρωστάει το δημόσιο διότι ναι μεν πλαστογράφησε ένα απολυτήριο αλλά κατείχε όχι μόνο τα νόμιμα αλλά και παραπάνω προσόντα για αυτή τη θέση και ποτέ δεν διεκδίκησε μια καρέκλα αλλά ήταν πάντοτε μάχιμος διασώστης κι ότι είναι ένας από τους καλύτερους και ελάχιστους ανθρώπους στην Ελλάδα που γνωρίζουν τόσο καλά αυτή τη δουλειά και που έχουν σώσει άπειρους τραυματίες και ασθενείς σε πολύ αντίξοες συνθήκες.
Και παρακολουθώντας με πραγματικό ενδιαφέρον τη δίκη αυτή και την εξαιρετική αγόρευση του συνηγόρου του αλλά και την δική του απολογία και ειλικρινή μεταμέλεια, ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι οι δικαστές θα του επιβάλλουν κάποιο χρηματικό πρόστιμο και στη χειρότερη θα τον διώξουν από τη δημόσια θέση του. Όμως, τον καταδίκασαν σε 20 χρόνια φυλάκισης (κι αν άκουσα καλά, χωρίς αναστολή). Επειδή δεν έχω ιδέα από νομικά, δεν είμαι σίγουρη για το τι ακριβώς σημαίνει αυτό και για το αν είναι αναστρέψιμη η κατηγορία. Μακάρι όμως να είναι. Γιατί φαντάζομαι ότι άνθρωπο με τέτοιο μεράκι για τη δουλειά του δεν θα βρουν τόσο εύκολα. Σίγουρα όμως θα βρουν κάποιον με απολυτήριο λυκείου.
Sylvia Pana Η πρακτική είναι η εξής: Ανά 2-5 έτη έχουμε μια νέα τάση στις ποινικές διώξεις λ.χ. στα αδικήματα που αφορούν χρονολογίες 2000-2010 έχουμε απάτη εις βάρος του δημοσίου με πλαστά πιστοποιητικά. Σου λέει η εισαγγελία "εάν δεν είχες καταρτίσει το πλαστό έγγραφο δεν θα είχες διοριστεί και δεν θα είχες λάβει συνολική μισθοδοσία που ανέρχεται σε ποσό άνω των 120 χιλιάδων σε σύνολο. Άρα εξαπάτησες το δημόσιο με το πλαστό έγγραφο να σε προσλάβει και να σου δώσει όλα αυτά τα χρήματα" (μπακάλικα νομίζω αλλά κατανοητά). Τώρα πλέον σε ότι έχει να κάνει με δημόσιο ή δημόσιο χρήμα, από την καθαρίστρια, τον διασώστη ή τα εξοπλιστικά όλα μπαίνουν στην ίδια μαρμίτα και τιμωρούνται μέχρι και με ισόβια καθόσον "ξύπνησε" ένας νόμος του 1950 ο οποίος είχε εκδοθεί για να εξυπηρετήσει μια έκρυθμη κατάσταση , αυτής που υπήρχε μετά τον εμφύλιο. Πλέον οι μισές δικογραφίες περνάνε από ειδικούς ανακριτές και η καθαρίστρια, ο διασώστης και οποιοσδήποτε άλλος θα καταλήξει να δικάζεται για κακούργημα με ισάξια ποινική αντιμετώπιση αυτής της Siemens, των εξοπλιστικών, τις μίζες στα δημόσια νοσοκομεία κ.ο.κ΄ήτοι, ισόβια. Πλέον, καθόσον έχω άποψη, μπορώ να πω μόνο ότι αυτή η αντιμετώπιση και η εφαρμογή του συγκεκριμένου νόμου είναι τερατώδης και οριακά τραβεστί για την δικαιοσύνη. (ουφ, ξεσπάθωσα).
Εικόνα: Δικαιοσύνη με δεμένα μάτια, πλάστιγγα και σπαθί,
έργο του Maarten
van Heemskerck (1556)
