H ζωή σκοτώνει ― #harmreduction

 

H ζωή σκοτώνει. Στο θάνατο οδηγεί― αργά ή γρήγορα. 

 Αλλά η Μείωση Της Βλάβης σώζει ζωές. 

 

Life kills- sooner or later, 

but 

Harm Reduction saves lives.

 

 

 

 #harmreductionsaveslives 

#harmreduction

 #euronpudwomen 

@euronpud_official

 

EuroNPUD Public

EuroNPUD SisterWUD

Δίκτυο Ομότιμων Χρηστών .Ψυχοδ/κων Ουσιών_ PeerNUPS

 

 

Ο Παντελής Μπουκάλας στη Μύκονο

 

Ο Παντελής Μπουκάλας καλεσμένος στη Λέσχη Ανάγνωσής μας που στεγάζεται στη Βιβλιοθήκη Παναγιώτη Κουσαθανά, 'Δημοτική Στέγη Μελέτης Πολιτισμού και Παράδοσης' και ακμάζει με τη με φροντίδα της Αγγέλας Καλλαφάτη.

Γιατί είναι κι αυτή η Μύκονος για την οποία μπορεί να μη μιλούν τα διάφορα κανάλια κι οι τηλεκοσμικές ιστοσελίδες, μα εμείς την απολαμβάνουμε και τη συντηρούμε με αγάπη.

__________________________________________________________

Ο ΠαντελήςΜπουκάλας είναι Έλληνας ποιητής, αρθρογράφος, συγγραφέας, μεταφραστής και δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στο Λεσίνι του Μεσολογγίου, αλλά σύντομα μετακόμισε στην Αθήνα. Στόχευε να σπουδάσει φιλολογία, αλλά "κόπηκε" στην Έκθεση και έτσι σπούδασε Οδοντιατρική. Από την νεαρή του ηλικία υπήρξε υποστηρικτής της αριστεράς και προσπάθησε να δημιουργήσει οργάνωση Ρήγα Φεραίου, αλλά δεν τα κατάφερε και τελικά εντάχθηκε και ο ίδιος στην ΚΝΕ. Ξεκίνησε να αρθρογραφεί σε εφημερίδες και περιοδικά από το 1979 (Σύμπτωμα). Το 1987 έγραφε στην Πρώτη, ενώ από το 1990 ως και σήμερα αρθρογραφεί στην Καθημερινή όπου για είκοσι χρόνια είχε την ευθύνη της ανά Τρίτη σελίδας του βιβλίου. Είναι επιμελητής κειμένων, με κύρια συνεργασία τις εκδόσεις Άγρα.^[3]

Από το 1980 έχει δημοσιεύσει στις Εκδόσεις Άγρα τα βιβλία ποίησης: Αλγόρυθμος, Η εκδρομή της ευδοκίας, Ο μέσα πάνθηρας, Σήματα λυγρά, Ο μάντης, Οπόταν πλάτανος και Ρήματα (Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2010), έναν τόμο δοκιμίων και βιβλιοκριτικών υπό τον τίτλο Ενδεχομένως. Στάσεις στην ελληνική και ξένη τέχνη του λόγου και δύο τόμους υπό τον τίτλο Υποθέσεις, με τις επιφυλλίδες του στην Καθημερινή της Κυριακής. Έχει μεταφράσει, για τον ίδιο εκδοτικό οίκο, τον ελληνιστικό Επιτάφιο Αδώνιδος του Βίωνος του Σμυρναίου, τα ποιήματα του τόμου Επιτάφιος λόγος. Αρχαία ελληνικά επιτύμβια επιγράμματα και τα Συμποτικά επιγράμματα της Παλατινής Ανθολογίας. Έχει επίσης μεταφράσει τους Αχαρνείς του Αριστοφάνη για το Εθνικό Θέατρο (2005), τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου για το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου (2005) και τις Τρωάδες του Ευριπίδη για το Θέατρο του Νέου Κόσμου (2010).

Μονογραμμα  · 

ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ - ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ (συγγραφέας - δημοσιογράφος)

Ο Παντελής Μπουκάλας, ποιητής, αρθρογράφος, συγγραφέας, μεταφραστής και δημοσιογράφος αυτοβιογραφείται στο Μονόγραμμα σε δύο συνέχειες.

Η νεώτερη ελληνική γραμματεία, ευτύχησε να έχει μέλος τον Παντελή Μπουκάλα. Έναν ποιητή με σπάνια πένα, πλούσια αλλά με θαυμαστή οικονομία λόγου, που αν αφουγκραστείς θα διαισθανθείς να ρέει υπόγεια ο ποταμός της δημοτικής πολιτιστικής μας παράδοσης. Βιοπορίζεται ασκώντας την δημοσιογραφία την οποία μετουσιώνει σε λογοτεχνικό έργο κατά τον τρόπο των παλιών κλασικών αρθρογράφων.

Τέκνο της ελληνικής επαρχίας, γεννήθηκε το 1957 στο Λεσίνι του Δήμου Οινιάδων, ένα μικρό χωριό κοντά στο Μεσολόγγι που είχε πηγή ζωής, τον Αχελώο ποταμό. Σύντομα οι συνθήκες ανάγκασαν την οικογένεια να μετακομίσει στην Αθήνα. Στόχος του ήταν να σπουδάσει φιλολογία, αλλά "κόπηκε" στην …Έκθεση. Ο ακαδημαϊσμός των διορθωτών αδυνατούσε να κατανοήσει ένα φωτεινό μυαλό, που ήταν πάντα ένα βήμα πιο μπροστά. Έτσι σπούδασε Οδοντιατρική, την οποία ουδέποτε υπηρέτησε.

Η πρώτη προσέγγιση με τα ελληνικά γράμματα έγινε στο χώρο του Ολκού, του εκδοτικού οίκου δηλαδή που ήταν ο Αντώνης ο Καρκαγιάννης και ο Δήμος ο Μαυρομάτης. Προσελήφθη ως παιδί για όλες τις δουλειές αλλά σύντομα κατέληξε διορθωτής, στη συνέχεια επιμελητής κειμένων σε εκδοτικούς οίκους όπου δούλευαν πολλοί διανοητές της. Εκεί διαμόρφωσε και την πολιτική του συνείδηση.

Ξεκίνησε να αρθρογραφεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Το 1987 έγραφε στην εφημερίδα «Πρώτη», ενώ από το 1990 ως και σήμερα αρθρογραφεί στην Καθημερινή, όπου για είκοσι χρόνια είχε την ευθύνη της σελίδας του βιβλίου.

Από το 1980 δημοσιεύει τις πρώτες ποιητικές του συλλογές «Αλγόρυθμος» και «Η εκδρομή της Ευδοκίας» από τις εκδόσεις «Άγρα». Ακολουθούν μεταξύ άλλων «Ο μέσα πάνθηρας», «Σήματα υγρά», «Ο μάντης», «Οπόταν πλάτανος», «Ρήματα». Το 2010 τιμάται με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Έχει εκδώσει έναν τόμο δοκιμίων και βιβλιοκριτικών υπό τον τίτλο «Ενδεχομένως» και δύο τόμους υπό τον τίτλο «Υποθέσεις», με τις επιφυλλίδες του στην Καθημερινή της Κυριακής.

Έχει μεταφράσει, για τον ίδιο εκδοτικό οίκο (Άγρα) τον ελληνιστικό Επιτάφιο Αδώνιδος του Βίωνος του Σμυρναίου, τα ποιήματα του τόμου Επιτάφιος λόγος. Αρχαία ελληνικά επιτύμβια επιγράμματα και τα Συμποτικά επιγράμματα της Παλατινής Ανθολογίας. Έχει επίσης μεταφράσει τους Αχαρνείς του Αριστοφάνη για το Εθνικό Θέατρο (2005), τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου για το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου (2005) και τις Τρωάδες του Ευριπίδη για το Θέατρο του Νέου Κόσμου (2010).

Αυτή την εποχή ένα τιτάνιο έργο (ζωής) που προϋποθέτει βάσανον και αφοσίωση, βρίσκεται στο τέλος του. Μια δεκάτομη μελέτη του για το δημοτικό τραγούδι, με γενικό τίτλο «Πιάνω γραφή να γράψω… Δοκίμια». Μέσα από αυτή τη μελέτη αναδεικνύει την ποιητική αξία των δημοτικών τραγουδιών, τη γλωσσική τους αξία. Στόχος του, να απομακρύνει από το μυαλό αρκετών την αγοραία εκδοχή του, που πλασαρίστηκε από ανίδεους, εκούσια ή ακούσια...

«Δεν είναι αιφνίδιος ο έρωτας μου για το δημοτικό ούτε αφύσικος, ίσα-ίσα είναι ότι φυσικότερο. Μέσα σ' αυτήν την κολυμπήθρα γεννήθηκα, μεγάλωσα, με τραγούδια, μοιρολόγια, αινίγματα, παραμύθια, πανηγύρια, μουσική της εκκλησίας. Όλα αυτά είχαν τον τόκο τους κάποια στιγμή. Το πρώτο κείμενο που έγραψα θαμπωμένος από το δημοτικό, εξ ού κι ο τίτλος του “το θάμβος” , “το επίμονο θάμβος του δημοτικού”, ήταν το 1992, δηλαδή έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια»

Η έρευνά του γύρω από το Δημοτικό Τραγούδι μας και τις ρίζες του, θα ολοκληρωθεί σε δώδεκα τόμους. Εν τω μεταξύ ο πρώτος τόμος με τίτλο: “Όταν το ρήμα γίνεται όνομα: Η “Αγαπώ” και το σφρίγος της ποιητικής γλώσσας των δημοτικών” τιμήθηκε με το βραβείο Δοκιμίου–Κριτικής (Κρατικά Βραβεία για τη λογοτεχνική παραγωγή του 2017).

Ο δεύτερος τόμος της σειράς τιτλοφορείται “Το αίμα της αγάπης – Ο πόθος και ο φόνος στη δημοτική ποίηση” και ο τρίτος τόμος, που ήδη κυκλοφορεί, έχει τίτλο: “Κόκκιν' αχείλι εφίλησα” (εκδ. Άγρα).

"ο λόγος τής γραφής ΙΙ" / επ. 24 (Δήμητρα Κολλιάκου - Παντελής Μπουκάλας) from Michalis Anastasiou on Vimeo.

Ανατολή σελήνης

 

«Άσπρο του κρίνου

της πανσελήνου

αυτό το φως.

Η σελήνη πώς

ανοίγει δρόμο

στο μαύρο τρόμο.... »

Ανατολή σελήνης στο παραθυράκι. Στα μέσα του χειμώνα υψώνεται ανατολικά, πίσω από τα βράχια κι η Πόρτα Της Ληνώς στο πλάι της. 

Από την «Πόρτα της Ληνώς» μου η «Πανσέληνος».

«...Θολά τ' αστέρια

σαν καλοκαίρια

που πέρασαν.

Και φέρνει θλίψη

που θα μας λείψει

ό,τι έφυγε.

Χαρές και πόνοι

και τώρα μόνοι

θυμόμαστε.»

__________________________________________________________

Το εκκλησάκι, λάδι σε ξύλο ζωγραφισμένο από τον κ Kastell.

Ο νάρκισσος στο βάζο από τον κήπο μου- βολβοί, άλλοι άγριοι μυκονιάτικοι και άλλοι από καλλιεργημένους, φυτεμένοι από εμένα― είναι γνωστό ότι η Κηπουρική είναι η τέχνη που δίνει χαρές στους των εικαστικά ατάλαντους.

Άλμπουμ με σελίδες από ΤαΒιβλίαΜου:

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.305973569470551&type=3

Επίσης αποσπάσματα εκδοθέντων στο The Kastellakia Records το «άλλο μου» blog με ετικέτα αρχικά κάθε βιβλίου: https://kastellakia.blogspot.com

ΕΛΑΣ και μεμονωμένα περιστατικά #με_την_Αστυνομια #16χρονος

 

Από το Δήμο Βοσινάκη

[που, με την ευκαιρία, υπερσυστήνω σχόλια και βιβλία του]

Μεμονωμένα περιστατικά και η αστυνομική λογική περί εσωτερικού εχθρού 

3 μέρες μετά από άλλο ένα "μεμονωμένο" περιστατικό αστυνομικής βίας, σαν και αυτά που παρουσιάζονται στην παρακάτω φωτογραφία, που συντάραξε κάθε άνθρωπο που επιμένει να έχει κάποια ψήγματα καρδιάς και όχι σκατά στο σώμα του, εμφανίστηκαν αρκετά στοιχεία για την υπόθεση. Στοιχεία που, για πολλοστή φορά, δεν ταιριάζουν σε καμία περίπτωση με το αφήγημα της αστυνομίας και επιπλέον δείχνουν μία απροκάλυπτη τάση κρατικής συγκάλυψης. Έχουμε και λέμε: 

-) Τα βίντεο που κυκλοφόρησαν μέσα από το βενζινάδικο είναι αποκαλυπτικά: Οι 4 άντρες της ΔΙ.ΑΣ που βρίσκονταν ήδη εντός του βενζινάδικου, ήξεραν την ταυτότητα του δράστη που έκανε το στυγερό έγκλημα να μην πληρώσει την βενζίνη αξίας 20 ευρώ που έβαλε στο όχημά του. Πιθανότατα, ήξεραν και ότι είναι Ρομά και την ηλικία του.

-) Κατά τη διάρκεια της καταδίωξης του οχήματος, στον διάλογο μεταξύ του κέντρου επιχειρήσεων της ΕΛ.ΑΣ και των 4 δικυκλιστών της ΔΙ.ΑΣ, δεν γίνεται καμία αναφορά για απόπειρα εμβολισμού, ούτε για πυροβολισμούς. Το μόνο που αναφέρεται είναι ότι «το άτομο δεν συνεργάζεται και ότι είναι νεκρό». Νεκρό από τι άραγε; Από τροχαίο, από έμφραγμα ή από covid;

-) Στη συνέχεια έρχεται η άκρως προβληματική και ύποπτη συμπεριφορά της διοίκησης του Ιπποκράτειου νοσοκομείου Θεσσαλονίκης ως προς την αληθινή κατάσταση της υγείας του Κώστα Φραγκούλη. Για ποιο λόγο το νοσοκομείο αποφάσισε να μην εκδώσει ούτε ένα ιατρικό ανακοινωθέν που θα περιγράφει μέσα σε λίγες λέξεις την πραγματικότητα; Θα έκανε το ίδιο αν στη θέση του 16χρονου Ρομά ήταν ένας υπουργός ή κάποιος αρχιεπίσκοπος;

-) Τι θέλει να πει το νοσοκομείο; Υπάρχουν ζωές πιο σημαντικές από τις υπόλοιπες για τους γιατρούς και αν ναι, ποιος αποφασίζει για το αν απαιτείται επίσημη ενημέρωση ή όχι; Μήπως η αξία του υπέρτατου αγαθού της ζωής σχετίζεται με την καταγωγή, την ηλικία, την περιουσία ή τη βαρύτητα της εκάστοτε εγκληματικής πράξης;  

-) Ο αρμόδιος υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ Θεοδωρικάκος αφού παρέμεινε ολικά εξαφανισμένος για δύο μέρες, τελικά εμφανίστηκε για να κάνει την πιο άχρηστη δήλωση όλων των εποχών που δεν λέει τίποτα πέρα από ανούσιες γενικότητες που δεν απασχολούν καμία και κανέναν πέρα από τα κόμματα και τους λακέδες τους. 

-) Κάπου εδώ, μπαίνουν στην εξίσωση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης των ολιγαρχών που δεν τολμάνε όχι να ρίξουν φως στην υπόθεση, αλλά ούτε καν να αναφέρουν τα αυτονόητα. 

-) Δικηγόρος του σερίφη που σκότωσε ή αποπειράθηκε να σκοτώσει τον 16χρονο Κώστα Φραγκούλη με ευθεία βολή στο κεφάλι αναλαμβάνει ο γνωστός ποινικολόγος που δεν μπορεί ούτε στα γεράματα να απεξαρτηθεί από το χρόνιο πάθος που τον διακατέχει για δημοσιότητα. Παρά το γεγονός ότι επιστημονικά δεν είναι ούτε κατά διάνοια μέσα στους 10 καλύτερους δικηγόρους της χώρας, είναι πασίγνωστο ότι είναι από τους πιο ακριβούς. Πως μπορεί άραγε ένας μεροκαματιάρης αστυνομικός να πληρώσει μία τόσο ακριβή υπεράσπιση και ποιοι είναι αυτοί που παρέχουν ενδεχόμενη οικονομική υποστήριξη σε επίδοξους φονιάδες;

Όποιος εξακολουθεί να πιστεύει σε συμπτώσεις δεν έχει κανένα λόγο να συνεχίσει να διαβάζει αυτό το κείμενο. Είναι προφανές ότι το ελληνικό κράτος και οι μαριονέτες του ήθελαν πάση θυσία να αποφύγουν την ιστορία μιας εξόφθαλμης αστυνομικής δολοφονίας που συμπίπτει ημερολογιακά με την 6η του Δεκέμβρη. Τρέμουν μόνο και μόνο στην ιδέα μιας νέας γενικευμένης εξέγερσης γιατί ξέρουν ότι δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν ούτε καν σε 3-4 μεγάλες πόλεις, πόσο μάλλον σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια.

Όσο για την περιγραφή που έκανε η αστυνομία είναι απλά κωμικοτραγική και επιβεβαιώνει την πάγια αστυνομική αντίληψη περί εσωτερικού εχθρού που περιλαμβάνει όλους όσους δεν είναι μπάτσοι. Ας τους πει κάποιος επιτέλους ότι δεν είμαστε ούτε στην επταετία της χούντας, ούτε στα χρόνια της χωροφυλακής. Εδώ και δεκαετίες, υπάρχει το ίντερνετ, τα βίντεο και οι φωτογραφίες που ταξιδεύουν ταχύτατα και χωρίς περιορισμούς. Αν η αστυνομία επιμένει να ξεφτιλίζεται συνεχώς με τις περιγραφές που κάνει για τέτοιου είδους περιστατικά και προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, τότε όλο και θα αυξάνεται ο εσωτερικός εχθρός. 

Ουσιαστικά, πρόκειται για μία πρακτική που δείχνει ότι αυτή η κατηγορία εργαζομένων είναι πλήρως αποκομμένη από την υπόλοιπη κοινωνία, χρησιμοποιεί μία πανάρχαια ορολογία που δεν μπορεί να σταθεί σε καμία κουβέντα και αποδεικνύει ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από τον Νοέμβρη του 2006 και το περιστατικό της ζαρντινιέρας στη Θεσσαλονίκη. Τότε που, χωρίς κανένα λόγο, όλη η Ελλάδα είδε 3-4 ασφαλίτες να χτυπάνε άγρια τον Κύπριο φοιτητή Αυγουστίνο Δημητρίου και άλλους 30-40 ένστολους να καμαρώνουνε το θέαμα. 

Το ίδιο βράδυ ο, τότε, υπουργός Δημοσίας Τάξεως Πολύδωρας, δήλωσε «Είδα επαγγελματισμό, μεθοδικότητα, σχέδιο και εφαρμογή του, ψυχραιμία και αυτοματισμό στη δράση που είχαν ως επακόλουθο την επιτυχία». Δύο μέρες μετά από την σύλληψη (!!!!!!) του Δημητρίου, βγήκε ανακοίνωση της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Θεσσαλονίκης που υποστήριζε ότι ο φοιτητής τραυματίστηκε γιατί «έπεσε αρχικά σε σταθμευμένο μοτοποδήλατο και στη συνέχεια σε ζαρντινιέρα που υπήρχε στο σημείο, με αποτέλεσμα να τραυματισθεί»

______________________________________

Aπό αστυνομικό: 
"Στην Ελλάδα, η καταδίωξη γίνεται από ασφαλή απόσταση. Γι αυτό και ποτέ δεν λέμε "καταδιώκουμε" αλλά "ακολουθούμε".
Όταν ο άλλος τρέχει να ξεφύγει δεν είναι νόμιμο ΚΑΝΕΝΑ είδος πυροβολισμού, από τα 4 που υπάρχουν. Επίσης, το αυτοκίνητο που τρέχει να ξεφύγει ΔΕΝ θεωρείται όπλο. Ακόμα κι αν έρχεται κατά πάνω σου αυτό που πρέπει να κάνεις, είναι να το αποφύγεις και όχι να παριστάνεις
τον Lucky Luke. Οι μοτοσυκλέτες είναι για να ακολουθούν και να δίνουν συνεχώς το σημείο και την εικόνα της κατάστασης. Όχι για να το παίζουν Τρίνιτι του Μάτριξ. Χάθηκε μια ανθρώπινη ζωή και λέμε ότι έκλεψε, δεν σταμάτησε, πήγε να εμβολίσει 2 φορές.
Ποιος λογικός αστυνομικός πάει με μηχανή τόσο κοντά σε καταδιωκόμενο όχημα ώστε να κινδυνέψει 2 φορές; αυτό από μόνο του λέει πολλά. Αρχικά, είναι τελείως λάθος επιχειρησιακά. Επιπλέον, είναι ενάντια στις πάγιες εντολές που δίνονται τα τελευταία χρόνια."

https://twitter.com/UnrollH.../status/1601181060200546305

.

#με_την_Αστυνομια

#16χρονος

Δήμος Βοσινάκης http://dimosvosinakis.blogspot.com 

Κλαίνε οι μικροί θεοί του σπιτικού ― κι εγώ μαντεύω...

 

«Όλοι οι μικροί σπιτικοί θεοί

άρχισαν το κλάμα και λένε

.. τώρα, βγες στη θάλασσα…»

Όταν μαζεύονται πολλά, όταν μπλοκάρω,

έχω ένα τρικ. Επιδίδομαι στη στιχομαντεία.

 

Ανοίγω σε τυχαία σελίδα ένα αγαπημένο ποιητή, συνήθως τα σονέτα του Σαίξπηρ, ή τον Εκκλησιαστή ή άλλα πολυδιαβασμένα μου και βαρυσήμαντά μου

Και με κλειστά τα μάτια ακουμπάω το δάχτυλο στη σελίδα.

Ό,τι πει είναι οδηγός μου.

 Χθες ήταν ο W.H. Auden:

‘All the little household gods*

Have started crying, but say

Good bye now, and put to sea.

Farewell dear friend, farewell…..

 

Και μου είπε ότι είναι ώρα να γυρίσω στο νησί.

 

Το τρικ δουλεύει. Διότι βέβαια τούτο το «τυχαία ακουμπάω το δάχτυλό μου» καθόλου τυχαίο δεν είναι στα χιλιοδιαβασμένα ποιήματα αλλά του υποσυνειδήτου υπόδειξη. Κι ακόμα κι αν μου λέει ό,τι θα ήθελα να ακούσω και όχι τι θα έπρεπε, ποιος θα μου πει τι έπρεπε και ποιος μας λέει πως σωστό δεν είναι αυτό που θέλω;

Κι όσο για Θεούς και φούμαρα,

θα το προσέξατε, ο Auden  μας τους δίνει δίχως το κεφαλαίο αρχικό του σεβασμού ή όπως λέει ο Γιάννης Ευσταθιάδης:

«Όταν συχνά γράφω ‘θέ μου’

Παρακαλώ να εκλαμβάνεται απλώς 

σαν επιφώνημα.» 

 

 _____________________________________

W.H. Auden ‘Atlantis’  από τη συλλογή Selected Poems Faber & Faber

Γιάννης Ευσταθιάδης «ΕΝΙΚΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ», Αθήνα 1985

εικόνα: Mε τον W.H. Auden ανεστραμμένοι- Μεσ'  τον καθρέφτη και τι είδε η Αλίκη εκεί.. Και πίσω το πορτραίο μου από Άντζελα Μπρούσκου

Έκθεση: Μυκονιάτες εικονογράφοι και βιβλία της Μυκόνου

 

Έκθεση εικαστικών και βιβλίων Μυκόνου ανοίγει απόψε  7 Οκτωβρίου στη Μύκονο.

Κι εγώ εκεί, με την Πόρτα Της Ληνώς μου, ποίησή μου εμπνευσμένη από τη ζωή μου στο νησί και εικονογραφημένη με μια θαυμάσια φωτογραφία της Πόρτας της Ληνώς, προσφορά του φίλου και σπουδαίου φωτογράφου PierreCouteau.

 

Πολλές και πολλοί οι ντόπιοι καλλιτέχνες

Και θα χαρώ να σας δω

Να τιμήσουμε και να θυμηθούμε των νησί όπως το αγαπάμε,

Νησί της Τέχνης, του σεβασμού του Άλλου και του αλλούτερου και της ελευθερίας.

 

Όσοι πιστοί προσέλθετε!

Από 7 ως 16 Οκτωβρίου

Κι 8:30 μμ απόψε εγκαίνια-  στην Αίθουσα Δημοτικής Πινακοθήκης Μυκόνου στο Ματογιάννι (οδός Καλογερά).

 

Μέρος των εδσόδων από την πώληση των έργων μας διατίθεται για φιλανθρωπικό σκοπό, την ενίσχυση του συλλόγου ‘Ανεμόμυλοι’.

Μαρίνα Πετρή

«Η εικονογράφηση ενός συγγραφικού έργου, μιας ποιητικής συλλογής είναι μια πρόκληση. Πολλές φορές, αν όχι πάντα, διαβάζοντας, μου ανοίγονται εικόνες ενός κόσμου άγνωστου μέχρι πρότινος, που αν η συγκυρία το φέρει και συνυπάρξουν αρμονικά, δημιουργεί την αίσθηση του ολόκληρου.» γράφει σαν απολογισμό για την έκθεση 20 δημιουργών όπου το έργο συγγραφέων της Μυκόνου προκαλεί τον χρωστήρα των εικονογράφων συμπατριωτών τους η Τζωρτζίνα Αρμακόλα . Πρόκειται για μια πρωτότυπη έκθεση με έργα των εικονογράφων και βιβλίων, ποίησης, πεζογραφίας, ιστορίας, παράδοσης , θεματικών φωτογραφικών λευκωμάτων και ημερολογίων, ταινίες μικρού μήκους και παιδικά βιβλία από 20 ενεργούς καλλιτέχνες του νησιού που δέχτηκαν να συμμετάσχουν και όσες οι συγγραφείς επέτρεψαν την έκθεση των εικονογραφήσεών τους. Εγκαινιάζεται την Παρασκευή στις 7 Οκτωβρίου 22 στις κεντρικές αίθουσες εκθέσεων των οδών Ματογιάννι και Καλογερά στη Μύκονο – Δημοτικής Πινακοθήκης Μυκόνου ώρα 8.30 το απόγευμα. Η έκθεση διαρκεί από 7 μέχρι 16 Οκτωβρίου με ωράριο, από 11.00 μέχρι 14.00 και από 20.30 μέχρι και 23.00 καθημερινά. Με την οργάνωση της Μαρίνας Πετρή και αιγίδα του φορέα «Οι Ανεμόμυλοι- Πολιτιστικός Παραδοσιακός Χορευτικός Σύλλογος Μυκόνου», με χορηγούς τον ομώνυμο σύλλογο και τις εκδόσεις Μυκόνιο Φως.

Στην σύγχρονη ποίηση, διαπραγματεύονται θέματα του Έρωτα, του θάνατο, ερωτήματα της προσωπικής μας ύπαρξης και του κόσμου, η Πανωραία Γαλατά, η Πανωραία Ελίζαμπεθ Γαλατά ( Αγγλόγλωσση ), Δάφνη Χρονοπούλου και η Μαρίνα Πετρή. Στο μυθιστόρημα ο Βασίλης Λογοθέτης και η Αριάννα Αραμπατζή φέρνουν την χαμένη μνήμη του Ελληνικού μακρινού ή κοντινού παρελθόντος σκιαγραφώντας τις δράσεις των ηρώων τους, με την γεύση του νόστου των νησιών του Αιγαίου και των χαμένων πατρίδων, σέ ένα πολυχρονικό ιστορικό σκηνικό από την ανατολή στη δύση με το μέσο τους την Ελλάδα σε ανατρεπτικές περιπέτειες και εκβάσεις. Μια σειρά παιδικών παραμυθιών, ιστοριογρφημένων και θρυλοπαρμένων παιδικών βιβλίων, μαρτυρά την προσφορά των συγγραφέων να δώσουν το στίγμα του παρελθόντος και του παρόντος του νησιού στις νέες γενεές. Ιστορίες πειρατών, στοιχειών της παράδοσης του φυτικού, ζωικού Βασίλειου και καιρικών φαινομένων της Μυκόνου, ανθρωποποιούνται, συγκρούονται και συμμαχούν για το καλό του τόπου από την Δήμητρα Νάζου, την Αδριανή Γεροντή, την Μαργαρίτα Ζαχαρία Κιούση και Μαρίνα Πετρή, διασώζουν τις προφορικές παραδώσεις του τόπου. Η ιστορικά αποδεδειγμένη θρησκευόμενη ζωή του νησιού μεταφέρετε από την πένα του πρωτοπρεσβύτερου Πέτρου Μαγαγκού όπως του νεομάρτυρα της Μυκόνου Εμμανουήλ ο Κρις, την καταγραφή των ενοριών και εκκλησιών της Χώρας και άλλα μελετήματα. Η καθημερινότητα ή η σκηνοθετημένο το παρελθόν των αρχαίων θεοτήτων και μυθικών προσώπων αποθανατίζεται με ενδεικτικά κείμενα σε λευκώματα φωτογραφιών των Lianne Vorreas και Πανωραίας Γαλατά. Ο χρόνος σφραγίζεται με συμβολικά ή ιστορικά, θεματικά ημερολόγια του Συλλόγου. Δύο βραβευμένες ταινίες της για τα φόβητρα- ξωτικά της Μυκόνου και αγροτικής ζωής της Αλεξάνδρας Σταυροπούλου πλέκουν την συγγραφή σεναρίου στα κινούμενα έργα . Οι εικονογράφοι Αριάννα Αραμπατζή, Τζωτζίνα Αρμακόλα , Leanne Vorrias, Πανωραία Γαλατά , Πανωραία Ελισάβεθ Γαλατά, Γεροντή Ιωάννα, Εύα Γρυπάρη, Βάνα Λογοθέτη, Κατερίνα Μαντίδου, Μάκης Μοράκης, Μαρίνα Πετρή, Ιωάννα Χειμωνά, δίνουν το εικαστικό στίγμα των εκδόσεων με ανάλογες γραφές ρεαλισμού, μοντερνισμού, από ζωγραφικά και digital έργα κάνουν το γενικό σύνολο της έκθεσης ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Μέρος των εσόδων της έκθεσης βιβλίου θα διατεθεί από τον σύλλογο Ανεμόμυλοι σε φιλανθρωπικό σκοπό για την διάσωση του Μυκονιάτικου πολιτισμού. Περισσότερες πληροφορίες Τηλ. 6978064528.

________________________________________

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ: https://www.facebook.com/events/1174934793059988/

ΚΔΕΠΑΜ - Κοινωφελής Δημοτική Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Μυκόνου http://www.kdepam.gr/

Οι Ανεμόμυλοι- Πολιτιστικός Παραδοσιακός Χορευτικός Σύλλογος Μυκόνου

https://www.facebook.com/anemomyloimykonos

:

Τσιμάρας Τζανάτος RIP

 Όταν πεθάνω, θα γίνω περιπολικό.

Τσιμάρας Τζανάτος

Γνώριζα ότι δεν ήταν καλά μα τον είχα χαρεί πρόσφατα στο Θέατρο, 

έχω κοντά μου τα βιβλία του, έχω ζωντανό το χαμόγελό του από τις συναντήσεις μας στα αγαπημένα Εξάρχεια.

Καλό ταξίδι τρυφερέ Καλλιτέχνη!

 

«Ο θάνατός μου, ήρθε σαν ύπνος.

Δεν τον κατάλαβα.»

 

«Εμένα με γεννήσανε ταινίες, βιβλία, και όχι άνθρωποι. Αυτοί είναι οι συγγενείς μας, μας έχτισαν με έναν τρόπο άλλο, μαγικό. Όλοι οφείλουμε στη γλώσσα, χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχαμε. Η μαμά μας μάς γεννάει βιολογικά, αλλά η γλώσσα μας γεννάει στο πραγματικό. Παρ' όλα αυτά, η γλώσσα προσπαθεί να πει κάτι που ποτέ δεν θα καταφέρει να εκφράσει απόλυτα. Εξού και νομίζω πως γυρεύουμε να πούμε κάτι χωρίς λόγια, σαν παιδιά που δείχνουν με το δάχτυλο... Ονειρεύομαι να γράψω ένα έργο χωρίς διάλογο, μόνο με σκηνικές περιγραφές. Αλλά δεν θα το ανέβαζε κανείς!» lifo]

Lifo 

— Πότε αρχίσατε να γράφετε για το θέατρο;

Ως συγγραφέας εμφανίστηκα με την «Εκκρεμότητα» το 2013. Πριν απ' αυτό ήμουν πολύ κρατημένος, είχα εμποδίσει τον εαυτό μου. Απείχα από το θέατρο πάρα πολλά χρόνια ως ηθοποιός – μια εικοσαετία. Όταν εμφανίστηκα ως συγγραφέας, συνέβη να επιστρέψω και ως ηθοποιός – μου το ζήτησαν επίμονα κάποιοι φίλοι. Με γεννούσαν, τελικά, οι επιθυμίες και οι ανάγκες των άλλων.

— Τι σας τράβηξε στο θέατρο; Τι αναζητούσατε;

Ήμουν εκτός τόπου και χρόνου νεότερος, αλλά αναζητούσα απεγνωσμένα να βγω προς τα έξω, να στείλω ένα σήμα επικοινωνίας. Η βάση μου ήταν τότε, και ακόμα είναι, η εικόνα. Η αφετηρία των λέξεων είναι η εικόνα – νομίζω, το έχει πει ο Χειμωνάς. Ο λόγος κατάγεται εν τέλει από την εικόνα. Έτσι το βιώνω κι εγώ. Δεν μ' ενδιαφέρει η απλή περιγραφή των πραγμάτων. Από νωρίς το ζητούμενό μου ήταν η σιωπή, η παύση. Να φτάσω στο σημείο που βρίσκεται μετά τον λόγο. Ταυτίζουμε τον λόγο με τις λέξεις, αλλά δεν είναι ταυτόσημα. Το θέατρο συμβαίνει όταν ανάβει ένα φως κι εμφανίζεται ένας άνθρωπος: δεν χρειάζεται να μιλήσει, αυτό είναι θέατρο.

— Υπάρχει το πεπρωμένο του φύλου; Παίζει κάποιο ρόλο το ότι γεννιόμαστε άντρες ή γυναίκες ή όχι; Το φύλο είναι βιολογική ή κοινωνική κατασκευή, όπως διακήρυξε η Τζούντιθ Μπάτλερ;

Το φύλο δεν είναι ο άνθρωπος γυμνός· είναι ο άνθρωπος ενδεδυμένος. Με την τρέσα του στο κεφάλι, με τα ματοτσίνορα, με τα τακούνια του κ.ο.κ. Για δες τον άνθρωπο μωρό και δες τον σε μεγαλύτερη ηλικία: δεν θα βρεις διαφορά. Ό,τι βιολογικό στοιχείο κι αν υπάρχει ως βάση είναι τόσο ασήμαντο, ώστε μοιάζει ακατανόητο για ποιον λόγο ο ανθρώπινος πολιτισμός τού έδωσε τεράστια σημασία. Αυτό δεν μπορεί κανένας να μου το ερμηνεύσει, δεν βρίσκω απάντηση. Μάλλον είναι θέμα πρακτικής και οικονομίας. Εξού και παραμένει βαθιά αντρικός ο πολιτισμός μας.

Ο Τσιμάρας Τζανάτος γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Σκηνοθεσία Κινηματογράφου (Σχολή Σταυράκου), Θέατρο (Δραματική Σχολή Αθηνών Γ. Θεοδοσιάδη) και Ιστορία της Τέχνης (Ε. Βακαλό).

Δούλεψε αρχικά σαν ηθοποιός στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο.  Από τα μέσα του ΄90 αποσύρθηκε για να επιστρέψει το 2012  επί σκηνής.

Παράλληλα, από το 1985 εργάστηκε ως ραδιοφωνικός παραγωγός μουσικών εκπομπών και λόγου (Ράδιο 5, Τικ-Τακ FM, ΕΡΑ 2, ΕΡα Sport, Planet) αλλά και ως δημοσιογράφος σε έντυπα και περιοδικά (Εξουσία, Κλικ, Metropolis Press, Music.gr, κ.ά). Ασχολήθηκε με το σενάριο και την στιχουργία/ποίηση. Τα τελευταία χρόνια εργάστηκε  στην τηλεόραση είτε στην αρχισυνταξία εκπομπών είτε ως κειμενογράφος ( Εκατομμυριούχος, Αδύναμος Κρίκος, κ.ά).

Ως θεατρικός συγγραφέας εμφανίστηκε το 2004 με το κείμενο Έξοδος στο έργο «Ονείρου Οδύσσεια» (Δ. Δημητριάδη, Ν. Δήμου, Μ. Πολιτοπούλου, Ε. Πέγκα) που ανέβηκε στο Κ.Θ.Β.Ε (εκδ. Univercity Press) και το Μαζί Ποτέ το 2009 στο Κινητήρας Studio (βασισμένο στην ταινία του Φατίχ Ακίν Gegen die Wand/Head On), και τα δύο σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη και την ομάδα DameBlanche.

Tον Μάιο του 2013 παρουσιάστηκε στις «Αναγνώσεις» του Εθνικού Θεάτρου το έργο του Εκκρεμότητα σε σκηνοθεσία Βασίλη Νούλα με την ομάδα Nova Melancholia.

Τον  Δεκέμβριο του 2013 σε επαφή με κρατουμένους οροθετικούς και χρήστες των φυλακών Κορυδαλλού και την Μ.Κ.Ο ΤΕΧΝΟΔΡΟΜΩ, παρουσιάστηκε το έργο του Κ, που γράφτηκε για να παιχτεί από τους ίδιους τους κρατούμενους στον χώρο της φυλακής.

Τον Μάρτιο του 2014 η Εκκρεμότητα παρουσιάστηκε στο Λονδίνο από το Theater Lab Company της Αναστασίας Ρεβή σε μετάφραση Έλσης Σακελλαρίδου με τον τίτλο Suspense σε σκηνοθεσία Jason Warren  σε μορφή μονολόγου.

Το τελευταίο του έργο H δεσποινίς Δυστυχία παρουσιάστηκε τον Οκτώβριο 2014 στις Αναγνώσεις  του Θεάτρου Τέχνης– Κ. Κουν σε σκηνοθετική επιμέλεια Άσπας Τομπούλη.

Η Εκκρεμότητα/Suspense (εκδ. ΗΡΟΔΟΤΟΣ) ανέβηκε ως ολοκληρωμένη παράσταση σε σκηνοθεσία Βασίλη Νούλα/Nova Melancholia στις 17 Νοεμβρίου του 2014 στο ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ.

 

Βιβλία

Η βία του βίου
Αχινός
Κ.ΝΟΥΡΟΣ
Δεσποινίς Δυστυχία
Κ.
Πόσα ζώα χωράει ο άνθρωπος
Εκκρεμότητα
Μαζί Ποτέ

 Lifo https://www.lifo.gr/culture/theatro/tsimaras-tzanatos-theatro-den-mporei-na-nikisei-ti-dystyhia-den-mporei-n-allaxei