Όταν πεθάνω, θα γίνω περιπολικό.
Τσιμάρας Τζανάτος
Γνώριζα ότι δεν ήταν καλά μα τον είχα χαρεί πρόσφατα στο Θέατρο,
έχω κοντά μου τα βιβλία του, έχω ζωντανό το χαμόγελό του από τις συναντήσεις μας στα αγαπημένα Εξάρχεια.
Καλό ταξίδι τρυφερέ Καλλιτέχνη!
«Ο θάνατός μου, ήρθε σαν ύπνος.
Δεν τον κατάλαβα.»
«Εμένα με γεννήσανε ταινίες, βιβλία, και όχι άνθρωποι. Αυτοί είναι οι συγγενείς μας, μας έχτισαν με έναν τρόπο άλλο, μαγικό. Όλοι οφείλουμε στη γλώσσα, χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχαμε. Η μαμά μας μάς γεννάει βιολογικά, αλλά η γλώσσα μας γεννάει στο πραγματικό. Παρ' όλα αυτά, η γλώσσα προσπαθεί να πει κάτι που ποτέ δεν θα καταφέρει να εκφράσει απόλυτα. Εξού και νομίζω πως γυρεύουμε να πούμε κάτι χωρίς λόγια, σαν παιδιά που δείχνουν με το δάχτυλο... Ονειρεύομαι να γράψω ένα έργο χωρίς διάλογο, μόνο με σκηνικές περιγραφές. Αλλά δεν θα το ανέβαζε κανείς!» lifo]
— Πότε αρχίσατε να γράφετε για το θέατρο;
Ως συγγραφέας εμφανίστηκα με την «Εκκρεμότητα» το 2013. Πριν απ' αυτό ήμουν πολύ κρατημένος, είχα εμποδίσει τον εαυτό μου. Απείχα από το θέατρο πάρα πολλά χρόνια ως ηθοποιός – μια εικοσαετία. Όταν εμφανίστηκα ως συγγραφέας, συνέβη να επιστρέψω και ως ηθοποιός – μου το ζήτησαν επίμονα κάποιοι φίλοι. Με γεννούσαν, τελικά, οι επιθυμίες και οι ανάγκες των άλλων.
— Τι σας τράβηξε στο θέατρο; Τι αναζητούσατε;
Ήμουν εκτός τόπου και χρόνου νεότερος, αλλά αναζητούσα απεγνωσμένα να βγω προς τα έξω, να στείλω ένα σήμα επικοινωνίας. Η βάση μου ήταν τότε, και ακόμα είναι, η εικόνα. Η αφετηρία των λέξεων είναι η εικόνα – νομίζω, το έχει πει ο Χειμωνάς. Ο λόγος κατάγεται εν τέλει από την εικόνα. Έτσι το βιώνω κι εγώ. Δεν μ' ενδιαφέρει η απλή περιγραφή των πραγμάτων. Από νωρίς το ζητούμενό μου ήταν η σιωπή, η παύση. Να φτάσω στο σημείο που βρίσκεται μετά τον λόγο. Ταυτίζουμε τον λόγο με τις λέξεις, αλλά δεν είναι ταυτόσημα. Το θέατρο συμβαίνει όταν ανάβει ένα φως κι εμφανίζεται ένας άνθρωπος: δεν χρειάζεται να μιλήσει, αυτό είναι θέατρο.
— Υπάρχει το πεπρωμένο του φύλου; Παίζει κάποιο ρόλο το ότι γεννιόμαστε άντρες ή γυναίκες ή όχι; Το φύλο είναι βιολογική ή κοινωνική κατασκευή, όπως διακήρυξε η Τζούντιθ Μπάτλερ;
Το φύλο δεν είναι ο άνθρωπος γυμνός· είναι ο άνθρωπος ενδεδυμένος. Με την τρέσα του στο κεφάλι, με τα ματοτσίνορα, με τα τακούνια του κ.ο.κ. Για δες τον άνθρωπο μωρό και δες τον σε μεγαλύτερη ηλικία: δεν θα βρεις διαφορά. Ό,τι βιολογικό στοιχείο κι αν υπάρχει ως βάση είναι τόσο ασήμαντο, ώστε μοιάζει ακατανόητο για ποιον λόγο ο ανθρώπινος πολιτισμός τού έδωσε τεράστια σημασία. Αυτό δεν μπορεί κανένας να μου το ερμηνεύσει, δεν βρίσκω απάντηση. Μάλλον είναι θέμα πρακτικής και οικονομίας. Εξού και παραμένει βαθιά αντρικός ο πολιτισμός μας.
Ο Τσιμάρας Τζανάτος γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Σκηνοθεσία Κινηματογράφου (Σχολή Σταυράκου), Θέατρο (Δραματική Σχολή Αθηνών Γ. Θεοδοσιάδη) και Ιστορία της Τέχνης (Ε. Βακαλό).
Δούλεψε αρχικά σαν ηθοποιός στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Από τα μέσα του ΄90 αποσύρθηκε για να επιστρέψει το 2012 επί σκηνής.
Παράλληλα, από το 1985 εργάστηκε ως ραδιοφωνικός παραγωγός μουσικών εκπομπών και λόγου (Ράδιο 5, Τικ-Τακ FM, ΕΡΑ 2, ΕΡα Sport, Planet) αλλά και ως δημοσιογράφος σε έντυπα και περιοδικά (Εξουσία, Κλικ, Metropolis Press, Music.gr, κ.ά). Ασχολήθηκε με το σενάριο και την στιχουργία/ποίηση. Τα τελευταία χρόνια εργάστηκε στην τηλεόραση είτε στην αρχισυνταξία εκπομπών είτε ως κειμενογράφος ( Εκατομμυριούχος, Αδύναμος Κρίκος, κ.ά).
Ως θεατρικός συγγραφέας εμφανίστηκε το 2004 με το κείμενο Έξοδος στο έργο «Ονείρου Οδύσσεια» (Δ. Δημητριάδη, Ν. Δήμου, Μ. Πολιτοπούλου, Ε. Πέγκα) που ανέβηκε στο Κ.Θ.Β.Ε (εκδ. Univercity Press) και το Μαζί Ποτέ το 2009 στο Κινητήρας Studio (βασισμένο στην ταινία του Φατίχ Ακίν Gegen die Wand/Head On), και τα δύο σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη και την ομάδα DameBlanche.
Tον Μάιο του 2013 παρουσιάστηκε στις «Αναγνώσεις» του Εθνικού Θεάτρου το έργο του Εκκρεμότητα σε σκηνοθεσία Βασίλη Νούλα με την ομάδα Nova Melancholia.
Τον Δεκέμβριο του 2013 σε επαφή με κρατουμένους οροθετικούς και χρήστες των φυλακών Κορυδαλλού και την Μ.Κ.Ο ΤΕΧΝΟΔΡΟΜΩ, παρουσιάστηκε το έργο του Κ, που γράφτηκε για να παιχτεί από τους ίδιους τους κρατούμενους στον χώρο της φυλακής.
Τον Μάρτιο του 2014 η Εκκρεμότητα παρουσιάστηκε στο Λονδίνο από το Theater Lab Company της Αναστασίας Ρεβή σε μετάφραση Έλσης Σακελλαρίδου με τον τίτλο Suspense σε σκηνοθεσία Jason Warren σε μορφή μονολόγου.
Το τελευταίο του έργο H δεσποινίς Δυστυχία παρουσιάστηκε τον Οκτώβριο 2014 στις Αναγνώσεις του Θεάτρου Τέχνης– Κ. Κουν σε σκηνοθετική επιμέλεια Άσπας Τομπούλη.
Η Εκκρεμότητα/Suspense (εκδ. ΗΡΟΔΟΤΟΣ) ανέβηκε ως ολοκληρωμένη παράσταση σε σκηνοθεσία Βασίλη Νούλα/Nova Melancholia στις 17 Νοεμβρίου του 2014 στο ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ.
Βιβλία
Η βία του βίου
Αχινός
Κ.ΝΟΥΡΟΣ
Δεσποινίς Δυστυχία
Κ.
Πόσα ζώα χωράει ο άνθρωπος
Εκκρεμότητα
Μαζί Ποτέ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.