«Φύσα μαΐστρο δροσερέ κι αέρα του πελάγου,
να πας τα χαιρετίσματα…
Γράμματα πάνε κ’ έρχονται στων µπέηδων τα σπίτια·
κλαίνε τ’ ἀχούρια γι’ άλογα και τα τζαμιά για Τούρκους,
κλαίνε μανούλες για παιδιά, γυναίκες για τους άντρες…»*
Στο Ταχυδρομείο είχα να πάω μα αμέλησα. Αύριο...
Αέρηδες μαστιγώνουν.
Με το Σταύρο, χρόνια τώρα, παρέα μου στο Vero τα μεσημέρια.
_________________________________
*του Δράμαλη, βεβαίως
«Σκοτωμένα πουλιά
Τα φορέματά σου πάνω στο δάπεδο»
Κώστας Μίχος
Ο ποιητής που λίγοι πλέον γνωρίζουν.
Σήμερα, Ημέρα Ποίησης μοιράζομαι το όνομά του σα φυλαχτό.
Είχα την τύχη να τον γνωρίσω από όταν γεννήθηκα, ήταν ο στενότερος φίλος του πατέρα μου και, με την αδελφή μου μας έπαιρνε διακοπές κάθε καλοκαίρι στα νησιά.
Μας έμαθε τις Κυκλάδες, κολύμπι, να ταξιδεύουμε κατάστρωμα σε μια ζωή μποέμ γεμάτη ποίηση και έμπνευση. Μας έμαθε την Τέχνη και τη ζωή.
Αυτοκτόνησε νωρίς.
Τα βιβλία του σπάνια κι αγαπημένα όπως και το θεατρικό του έργο.
Συνέχεια έπεται..
κι ως τότε, το ποίημα του Μάνου Ελευθερίου:
Σαββατοκύριακου πεσκέσια, ζωή του νησιού.
Πέρασε ο Γιώρης Βούλγαρης, φίλος παλιός κι αγαπημένος, από τους Μυκονιάτες που τιμάνε κι αγαπάνε το νησί όπως μόνο εμείς ξέρουμε, ο Γιώρης που είτε ξεναγός στη Δήλο είτε γκαλερίστας, είτε δημιουργός κοσμημάτων (πάντα φοράω το κολιέ από χάντρες κοραλλιού και ασήμι που όποιοι το δουν νομίζουν ότι το έφερα από τη Φλωρεντία και, στο μικρό μου δάχτυλο την κομψή ακουαμαρίνα δεμένη αυστηρά με ασήμι και χρυσό), ο Γιώρης με τους εκλεκτούς τους φίλους, ο Γιώρης ο εστέτ μα και καλός πατέρας (με άξια καλά παιδιά), είναι ένας φίλος που έτυχε να μην τον έχω δει τελευταία.
Δεν είχαμε βρεθεί, δεν είχαμε μιλήσει. Κι ωστόσο με θυμήθηκε και τηλεφώνησε πως κάτι έχει για μένα.
Ζουμπούλια, που μοσχοβολά το σπίτι
και η πίτα της Μυκόνου γλυκό κρεμμύδι με μάραθο και τυροβολιά.
Γεύση Μυκόνου
γεύση φιλίας και αγάπης
που ζεσταίνει την καρδιά.
Και, αν μου επιτρέπετε μια συμβουλή, για σας τους νεότερους που ακόμα δεν το ξέρετε θα το πω: τους φίλους και τα μάτια σας. Αυτό έχουμε, αυτό μένει όταν όλα τα άλλα φεύγουν και περνούν.
Η συνταγή της παραδοσιακής κρεμμυδόπιτας Μυκόνου από το blog του, επίσης αγαπητού μου, Δημήτρη Ρουσσουνέλου (τον οποίο σίγουρα γκουγκλάροντας θα τον βρείτε και στο Γαστρονόμο και … «λοιπά δαιμόνια», όπως θα έλεγε κι ο ίδιος) ακολουθεί από το blog του «Όλα στα κάρβουνα»:
«Περί παραδοσιακής κρεμμυδόπιτας Μυκόνου και άλλων δαιμονίων- Η συνταγή για Παραδοσιακή Κρεμμυδόπιτα Μυκόνου τα tips και τα μυστικά από τον Δημήτρη Ρουσουνέλο»: https://karvouna.wordpress.com/2020/12/24/kremmydopita/
Από Τα 40 Του Θανάτου' μου
Αυτό το σονέτο τής Μήκονος Υπνοφόρου, το είχα παρουσιάσει ανέκδοτο ακόμα στο Δεύτερο Πρόγραμμα, προσκεκλημένη στην εκπομπή του Νίκου Αϊβαλή, πολύ παλιού αγαπημένου φίλου που μάς άφησε νωρίς ξαφνικά και αναπάντεχα.
Από τα πρώτα νεανικά μου χρόνια η φιλία μας, κι η εκπομπή του (από τις μακροβιότερες του ραδιοφώνου*) με φιλοξενούσε συχνά, είτε ζωντανά όταν περνούσα από την Αθήνα είτε με δουλειά μου όταν διάβαζε ο ίδιος ποιήματά μου.
Πλάι- πλάι δυο ποιήματα σ΄αυτό το βιβλίο έχουν αφιέρωση σε δυό πολυαγαπημένους φίλους. Το Νίκο και τη Στάλη
Ούτε που μου περνούσε από το νου ότι κι οι δυό θα πέθαιναν τόσο σύντομα, και μάλισταπριν από εμένα που, έτσι που κι εγώ κυνήγησα το δράκο κάποτε, νόμιζα πάντα ότι πρώτη θα έφευγα για το μακρύ ταξίδι.
Έμεινα πίσω όμως. Και μου λείπουν. Μου λείπουν πολύ και οι δύο.
___________________________________________
*«Διακριτικές Σχέσεις Διεθνούς Ρεπερτορίου», μια εκπομπή 39 ετών· φέτος θα γιόρταζε τα 40 χρόνια της.
Καλό ταξίδι Πρόεδρε,
το χιούμορ σου, το χαμόγελό σου θα μας λείψουν όπως κι η μουσική κι η αστείρευτη ενέργειά σου στη Μύκονο, στην Αθήνα...
Έφυγε ο σπουδαίος συνθέτης Άκης Δαούτης...
Υπέγραψε τις μουσικές επιτυχημένων κινηματογραφικών ταινιών, όπως ο «Δεκαπενταύγουστος» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη και υπήρξε βασικός συνεργάτης των Πυξ Λαξ στην ενορχήστρωση και παραγωγή στους δίσκους: «Ο ήλιος του χειμώνα με μελαγχολεί» και «Για τους πρίγκηπες της δυτικής όχθης».
Έφυγε αιφνιδιαστικά χθες, σε ηλικία 62 ετών, ο συνθέτης και μουσικός Άκης Δαούτης από ανακοπή καρδιάς.
Ο Άκης Δαούτης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Οκτωβρίου του 1960 και ξεκίνησε από νεαρή ηλικία την ενασχόληση με τη μουσική, κάνοντας μαθήματα κιθάρας. Αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών, σπούδασε στις ΗΠΑ και μπήκε ενεργά στα μουσικά δρώμενα το 1986.
Στο πρώτο του προσωπικό έργο για μαγνητοταινία, με τίτλο «Crystal Forest», που παρουσιάστηκε το 1986, στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας, παρουσία του Ιάνη Ξενάκη, χρησιμοποίησε ως βάση τους ήχους κρυστάλλων.
Ακολούθησε η σύνθεσή του «Solar Rain», η οποία βραβεύτηκε με διεθνή διάκριση στο 15ο Φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής, στην Μπουρζ της Γαλλίας και το 1988 το έργο του «Into the Light» προκρίθηκε από την διεθνή επιτροπή για τις Παγκόσμιες Μουσικές Ημέρες 1988 του Χονγκ Κονγκ.
Στην Ελλάδα διακρίθηκε για τις μουσικές του συνθέσεις και ενορχηστρώσεις στον κινηματογράφο, με γνωστότερες εκείνες για τις ταινίες του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, «Δεκαπενταύγουστος» (ερμηνεία: Γλυκερία) και «Από την άκρη της πόλης».
Ο Άκης Δαούτης άνηκε στην ιδρυτική ομάδα του Eλληνικού Συνδέσμου Συνθετών Hλεκτροακουστικής Mουσικής και διατέλεσε μέλος του Δ.Σ. του ΕΣΣΗΜ και του Κέντρου Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας. Από το 2005 ως το 2011 δίδαξε στο Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ.
Ενώ δραστηριοποιήθηκε στον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής, έγραψε μουσική και τραγούδια σε ύφος φανκ, ροκ και ρέγκε. Από το 2005 ως το 2011 δίδαξε στο τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ.
Σπουδαία ήταν η μουσική παρουσία του στον χώρο του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, υπογράφοντας τα σάουντρακ πολλών ταινιών μεταξύ των οποίων ο προαναφερθέν «Δεκαπενταύγουστος» του Κ. Γιάνναρη (2001), αλλά και οι «Στα όρια» (2006) του Σάββα Καρύδα, «Η πόλη των θαυμάτων» (2005) του Δημήτρη Αθανίτη, «Μαραθώνιος» (2004) του Αντώνη Κόκκινου, «Μάτια από νύχτα» (2003) του Περικλή Χούρσογλου κ.ά.
https://www.zappit.gr/enimerosi/efyge-o-akis-daoutis/3277843
___________________________________
Παντρεύονται η γη κι ο ουρανός, το πάνω και το κάτω, το πριν και το μετά. Κι εμείς, στιγμές θνησιγενείς αιωρούμαστε με τα σκυλιά και τα γατιά μας απεικονισμένοι σε εύθραυστα κεραμικά.
Σε ένα πιάτο βλέπω την παλιά μου φίλη. Κουλουριασμένη γάτα, πλούσια φτέρη, γαλανά νερά και μπλε του κοβαλτίου. Λευκές γραμμές πάνω στο χρώμα του κεραμιδιού. Γαρύφαλλα και κυπαρίσσια και πέρα από τις θάλασσες μικρά αχνά νησιά.
Σκυλιά πιστά, πουλιά, ταξίδια θάλασσες.
Και το όνειρο και ο θάνατος.
Ανοίγουν οι ουρανοί και κατεβαίνουν να παντρευτούν τη γη
Στην έκθεση της Μαριάννας Παπαγεωργίου, ξαναβρήκα μέσα στα κεραμικά της την παλιά μου φίλη.
Στη γκαλερί της επίσης παλιάς φίλης Έλενας Παπαδοπούλου.
Το πιάτο το δικό μου θα το δείτε μετά τα Χριστούγεννα όταν έρθει στο παντοτινό του σπίτι.
Μα εν τω μεταξύ
Υπερσυστήνω. Και συνοδεύω με το’ Marriage of Heaven and Earth
συνοδευτικό της έκθεσης κείμενο της Μαριάννας.
Πετράκη 15, στο Σύνταγμα
Marriage of Heaven and Earth
Once upon a time, we used to daydream for pleasure. But at some point, we came to regard this as an escape from reality. Taking a break. So, we were split in two: Into the person experiencing Life (on Earth) and the person experiencing the Dream. And every now and then, these two occasions would fleetingly meet up.
Meanwhile, we are constantly assaulted by earthly matters. We only have to look at an animal or tree, be it an urban stray or a jungle creature, a bush or a rainforest canopy, to be fearful for its certain unfortunate demise. The dread and desperation set in only to be followed by a wish to escape.
This is so troubling, that we turn to authorities for a solution. These days, everybody is telling everybody what to do and think. What’s wrong, how to fix it, how to get from over here to over there. Even being in the present, which is great advice, is not really useful because by the time you are in the present, it’s already in the past. We want to be told how to reach the wanted and avoid the unwanted. In the end, we form strong convictions not quite sure which belong to us and which are adopted but we defend them anyway like sleepwalkers and move on to the next problem.
But we still remember the Daydream and wish it was just that: A Dream that appears while you are awake. A way to connect the in between of these two worlds.
The first lockdown gave some people hope because it felt a lot like an in between with clear skies, silence, community, peace. The space not to do. But then it was over and, though we remember it, it’s like all those other moments of connection to loving and pleasure and sorrow. You say: this is it! I will remember it! And then it ebbs away and, as it washes out of your body, you say oh well, and go back to the frustration of feeling that something vital is missing.
But the atmosphere of these experiences remains. This is the Marriage of Heaven and Earth; a place where everything fits, even when it is upside down; no longer allergic to existence or struggling to find harmony all the time. There is comfort and beauty and play and worry and anger and depression.
What is it like to look at this, to like this, to ignore directions, recipes and advice giving? To be in this extraordinary, luminous world, to be of this world and to enjoy it or be grief stricken by it and to say: Yes this is it. There isn’t somewhere else where I should be and I’m left out and how do I get there? I’ve arrived. I’ve awoken to my Daydream.
For W who was such a star
________________________________________________
RADIO ATHÈNES http://www.radioathenes.org
×
Radio Athènes institute for the advancement of contemporary visual culture is a non profit organization registered in Athens with vat id # EL997216854.
Flexible, independent, nomadic, interdisciplinary, Radio Athènes works together with local and international artists and institutions to present exhibitions, lectures, screenings, and readings in the fields of contemporary art, literature, philosophy, dance, and the applied arts.
The centre of operations that doubles as a bookstore is on
15 Petraki Street in Athens, Greece, zip code 10563, near Mitropoleos Square.
Opening hours during exhibitions are Wednesday 4-8 pm, Saturday 12-4 pm and by appointment.
The nearest metro stops are Syntagma and Monastiraki.
You can reach us at wave@radioathenes.org
If you want to see what we are up to you can follow us on Facebook, Instagram
Founding Director Helena Papadopoulos
Founding members Andreas Melas, Ion Constas
Για τη Μαρία Κοκκίνου ήδη γράφονται πολλά.
Πλάι στα επιφανή έργα της, όπως το Μουσείο Μπενάκη, είναι και το εξοχικό που έχω με τις αδελφές μου στον Πλάτανο της Αχαΐας το οποίο, μέσα στους τέσσερις πέτρινους τοίχους παλιού σπιτιού, ανακαίνισαν και δημιούργησαν με τον Ανδρέα Κούρκουλα.
Πολλά θα γραφτούν, πολλοί θα τη θυμούνται. Μα πάνω από τη φαντασία και το λαμπρό μυαλό της, τη διακριτικότητα, τη ζεστή ομορφιά της και το αστραφτερό χαμόγελο, αυτό που μένει σ’ εμάς που τη γνωρίσαμε είναι η σπάνια λεπτότητά της.
#rip Μαρία αγαπημένη,
Καλό ταξίδι!
______________________
Μαρία Ανέστη
Η αρχιτεκτονική κοινότητα συγκλονισμένη άκουσε το μεσημέρι της Κυριακής την είδηση του θανάτου της Μαρίας Κοκκίνου. Μια απώλεια που άμεσα αφορά στο αστικό τοπίο, στη συλλογική μας πρόσληψη της πόλης, ακόμα και για όσους δεν είχαν ακούσει ποτέ το όνομά της.
Εχεις πολλούς λόγους να μην προσπεράσεις μια είδηση που φέρει τον τίτλο «έφυγε από τη ζωή η αρχιτεκτόνισσα Μαρία Κοκκίνου». Πολλούς και μάλιστα αυστηρά προσωπικούς. Είτε γνώριζες το όνομά της, είτε όχι, είναι σχεδόν σίγουρο ότι φέρεις στη ζωή σου, στο βλέμμα σου, στην οπτική σου μνήμη κάτι δικό της που πλέον είναι δικό σου, μέρος της εικονογραφίας σου και της προσωπικής σου αφήγησης στην πόλη.
Σκέψου: Το ντυμένο με κόκκινο μάρμαρο από το Ιράν -που μοιάζει με παλαιωμένο ξύλο- Μουσείο Μπενάκη στην οδό Πειραιώς, ένα ολόκληρο τετράγωνο στον ιστορικό βιομηχανικό δρόμο που ενώνει την Αθήνα με τον Πειραιά.
Νύχτα, στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη
To Moυσείο που έζησες και ζεις στην αγκαλιά του
Οι περιπτώσεις είναι δυο: είτε το γνωρίζεις ως σημάδι στην πόλη, ως τοπόσημο, με τα γλυπτά του Takis να γυρίζουν με τη φορά του ανέμου και το βλέμμα σου στο φανάρι να τρυπά τη μεγάλη διαφάνεια και να φτάνει ως το αίθριό του. Είτε -και εδώ η έννοια της απώλειας γίνεται ακόμα πιο προσωπική- έχεις επισκεφθεί το Μουσείο Μπενάκη. Είσαι από τα εκατομμύρια των πολιτών που βρέθηκαν μέσα στις αίθουσές του για να δουν κάποιες εκθέσεις -από αυτές του Τσαρούχη, ή του Μόραλη, ως του ΔΕΣΤΕ, της Μαρίνα Αμπράμοβιτς, της Μικράς Ασίας. Από αυτούς που έκατσαν στο αίθριο και κάπως μαγεμένοι είδαν την ροή των ανθρώπων που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν την μεγάλη ράμπα του μουσείου, σαν μια διαρκή περφόρμανς όπου ο πολίτης γίνεται το έκθεμα.
Και στις δυο περιπτώσεις, η Μαρία Κοκκίνου αποτελεί μέρος της μήτρας που γέννησε αυτού που βιώθηκε και βιώνεται στην πόλη, αφού μαζί με τον σύζυγό της και σύντροφό της από τις σπουδές στο ΕΜΠ Ανδρέα Κούρκουλα είναι η αρχιτεκτόνισσα που δημιούργησε το Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς. «Ένα κτήριο αγκαλιά» μου λέει συγκλονισμένος από την είδηση του θανάτου της ο επιστημονικός διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη Γιώργος Μαγγίνης. Δεν μπορεί να πει πολλά. Κανένας από αυτούς που την γνώρισαν δεν μπορούν να αρθρώσουν πολλά αφού η απώλειά της είναι δραματική για όσους συνεργάστηκαν μαζί της και κυρίως για την αρχιτεκτονική κοινότητα της Ελλάδας. «Αυτό που μπορώ να πω ότι αν το Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς αγαπήθηκε τόσο, αυτό οφείλεται κατά πολύ στην αρχιτεκτονική του, στη Μαρία και τον Ανδρέα».
To χαρακτηριστικό κόκκινο μάρμαρο τoy Μουσείου Μπενάκη
Η φροντίδα της στην οικία Πάτρικ Λι Φέρμορ
Η Μαρία και ο Ανδρέας. Η Κοκκίνου που αντιπαθούσε της συνεντεύξεις, έκανε σπανιότατα ομιλίες, ελάχιστες φωτογραφίες της κυκλοφορούν. Ο Κούρκουλας που αναγκαστικά πήρε πάνω του μεγάλο μέρος της δημόσιας επικοινωνίας των έργων τους -με εξαίρεση τα κείμενά που τα συνυπέγραφαν. Ένα από τα τελευταία μεγάλα έργα που επιμελήθηκε, συντόνισε, αγάπησε ήταν η αποκατάσταση της οικίας του Πάτρικ Λι Φέρμορ στην Καρδαμύλη/Η Μαρία Κοκκίνου αυτή που έκανε όλο τον συντονισμό για λογαριασμό του γραφείο τους, αν και ποτέ δεν εμφανίστηκε να μιλήσει στην παρουσίαση του στους δημοσιογράφους.
Ηταν πάντα η Μαρία Κοκκίνου όχι η Μαρία Κούρκουλα, όσο και αν επέλεξε να βρίσκεται μακριά από τα φώτα. Οσο και αν οι φωτογραφίες που σήμερα συνοδεύουν την είδηση του θανάτου της, είναι οι κροπαρισμένες από την περίφημη ασπρόμαυρη φωτογραφία του ζευγαριού που κοιτάζεται γελώντας. Η Μαρία, αποσπάστηκε.
Αρχιτεκτονικά σχηματοποιήθηκε και καθορίστηκε ταυτόχρονα με τον Ανδρέα Κούρκουλα ήδη από τις σπουδές τους στο Πολυτεχνείο, στη συνέχεια στις σπουδές στο Λονδίνο και αμέσως μετά με τη δημιουργία του γραφείου τους στην Αθήνα το 1987. Ακριβώς 35 χρόνια λειτουργίας με πλήθος έργων: το Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς, το κτίριο Shop and Trade λίγα μέτρα παραπέρα στην Πειραιώς, το κτίριο Folli Follie στον Αγιο Στέφανο, του Cosmote στην Παιανία, μέρος της πλατείας της Νέας Σμύρνης, το νέο ξενοδοχείο Moxy City Athens Hotel και τόσα άλλα. Με έδρα πια τον Λυκαβηττό, το πιο αγαπημένο τους σημείο στην Αθήνα, ίσως γιατί πάνω στο λόφο έχουν μια πανοπτική θέα στο τοπίο και τους κατοίκους του.
Στο σαλόνι της οικίας Πάτρικ Λι Φέρμορ
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και η αρχιτεκτονική
Δεν ήταν όμως τα μεγάλα πρότζεκτ, τα δημόσια κτίρια, οι οικοδομικές προκλήσεις όπου όλα τα μέσα ήταν διαθέσιμα αυτά με τα οποία μόνο ασχολήθηκε. Σαν δερβίσης στροβιλίζεσαι στο αίθριο του 8.500 τ.μ. κτίριο του Μουσείου Μπενάκη στο Πειραιώς, με την υφή της τελετουργικής εμπειρίας μπαίνεις και στα μόλις 130 τ.μ. της γκαλερί Καλφαγιάν στον οδό Χάριτος. Ενας χώρος μικροσκοπικός που επιχειρεί μια έξοδο, σαν να βγάζει το κεφάλι έξω στον δρόμο, στον δημόσιο χώρο.
Ναι, την ενοχλούσε την Μαρία Κοκκίνου το γεγονός ότι στην Ελλάδα το όνομα του αρχιτέκτονα δεν ενδιαφέρει και τόσο, ότι η πολιτεία δεν έχει στην αρχιτεκτονική την θέση που της αξίζει. Ότι δεν δίνεται η σημασία που πρέπει στην έννοια του δημόσιου κτιρίου. Με έκπληξη διάβασα στη συνέντευξη που έδωσε πριν τρία χρόνια στην Εφη Φαλίδα, στα Νέα, να λέει κάτι που πάει εντελώς κόντρα στην κυρίαρχη αντίληψη, στο κυρίαρχο μότο ότι «ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατέστρεψε την Ελλάδα με την αντιπαροχή». Η Μαρία Κοκκίνου λέει «μόλις πρόσφατα λοιπόν συνειδητοποίησα ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ο τελευταίος Ελληνας πολιτικός με όραμα, ανοιχτόμυαλος, που τον ενδιέφερε η αρχιτεκτονική. Βλέπουμε το έργο της πολιτικής του: το Χίλτον, τις παραλίες της Αττικής. Εκείνος έβαλε στον ΕΟΤ τον Αρη Κωνσταντινίδη, τον πιο σημαντικό αρχιτέκτονα εκείνης της εποχής.»
Πετρόν αρμέ...
Στις ελάχιστες -δυο εντόπισα- διαλέξεις της που υπάρχουν στο διαδίκτυο, άκουσα μια γυναίκα που δεν είχε χειμαρρώδη λόγο, που κάποιες στιγμές μπορεί να κόμπιαζε, μία αίσθηση ότι δεν είναι το καλύτερό της να βρίσκεται μπροστά από μία γιγαντοοθόνη, πίσω από ένα μικρόφωνο. Όμως ο τρόπος σκέψης της, οι λέξεις της, είχαν το συντακτικό των μαθηματικών των διαποτισμένων από την ποίηση της εμπειρίας των υλικών και του τοπίου.
«Πετρόν Αρμέ» ήταν ο τίτλος μιας ομιλίας. Συνέκρινε το -ίσως πιο αγαπημένο της- σπίτι που δημιούργησε στην Κέα με το «κινηματογραφικό» Shop and Trade στην οδό Πειραιώς. «Το μπετόν αποθεώθηκε από τους αρχιτέκτονες του 20 αιώνα αν και μισήθηκε από τους πολίτες», λέει. «Είναι μια γκρι ζύμη με νερό που η εξάτμιση του νερού το σταθεροποιεί και όπως κάνει ζύμη δίνει φόρμα, υφή και χαρακτήρα».
Το DODO η εκπληκτική ταινία του Πάνου Χ. Κούτρα με εξαιρετική πλοκή και απολαυστικό διάλογο,
παρουσιάστηκε στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση / Οnassis Cultural Centre Athens.
Την ταινία υπερσυστήνω.
Μα για μάς τους παλιούς φίλους ήταν ένα Reunion συγκινητικότατο που ξεκίνησε με την αναφορά από σκηνής των θανάτων
Των αγαπημένων μας Ελένης και Ειρήνης αδελφών Βουρλούμη και συνεχίστηκε μετά την προβολή με συναντήσεις, των εν ζωή ακόμα, φίλων που μάς σημάδεψαν από την πρώτη νιότη και συνετέλεσαν να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα.
Για σάς ίσως είναι μόνο ονόματα, για μένα είναι κομμάτια της ζωής μου…
Πρώτος ο Πάνος βέβαια- παιδιόθεν κολλητός
Και
Μαριάννα Παπαγεωργίου
Δημήτρης Ξανθούλης
Ρεβέκκα Καμχή
Παναγιώτης Ευαγγελίδης
Άντζελα Μπρούσκου
Μιχάλης Νερομυλιώτης Αντωνία Μπλέτα
Και - η οικογένειά μου πιάνει μια σειρά καθισμάτων
με
Μαρία Χαρτοφυλακίδου
Γιάννη Κοκιασμένο
Εύη Αδριανού
και, εννοείται
Ελισάβετ Χρονοπούλου και Πάρι Μέξη.
[Αν ξέχασα αγαπημένο φίλο μη θυμώσετε, θα θυμηθώ και θα προσθέσω.. Κι αν έχετε φωτογραφίες ή videos όπως εκείνο που κουβεντιάζω με το Δημήτρη Ξανθούλη ενώ σε πρώτο πλάνο χορεύει η Σμαράγδα Καρύδη,
παρακαλώ στείλτε το να το προσθέσω στο blog
διότι σ' αυτό δεν τα παίρνει η ροή και μένουν να θυμνόμαστε]
Ακολουθούν τα του Dodo (από Κάννες και αθηναϊκή πρεμιέρα)
Και
φωτογραφίες εμών των δικών.
— στην τοποθεσία Στέγη Ιδρύματος Ωνάση / Οnassis Cultural Centre Athens.
