#dimoula: η Ποιήτρια και Ακαδημαϊκός ως καθρέφτισμα της κοινωνίας

Ήταν το αστείο μας φέτος με τους μαθητές μου το πόσο δε μου αρέσει η Κική Δημουλά. Καθόλου όμως. Αλλά όσο υπερτιμημένο κι αν θεωρώ το ποιητικό της έργο (και την κενότητα των λόγων της έστω και  σε συνέντευξη της Herald Tribune) ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα από τις ρήσεις της για τα πιασμένα παγκάκια της Κυψέλης.

Τι παραπάνω είπε, λένε οι ουκ ολίγοι υπερασπιστές που επιστρατεύθηκαν ταχύτατα, τι παραπάνω από όσα κουβεντιάζει καθημερινά κάθε κάτοικος Κυψέλης, μα― ακόμα κι αν αντιπαρέλθω αυτό το 'κάτοικος' που δεν περιλαμβάνει τους μετανάστες― θέλω να το εξηγήσω ότι ναι, αναμενόμενο, φευ, να μιλά και να σκέπτεται έτσι η ώριμη Κυψελιώτισα, η χήρα, η  συνταξιούχος που σε πρώτη ευκαιρία θα μας εξιστορήσει τα παθήματα της αδελφής της γενικεύοντας αφελώς και αναγάγοντας την προσωπική μεμονωμένη εμπειρία  σε θέσφατο. Αναμενόμενο και συνηθισμένο. 

Μα δε μας απογοήτευσε η χήρα Κυψελιώτισα, ούτε η συνταξιούχος. Μας απογοήτευσε οικτρά, ως καθρέφτισμα της Κοινωνίας μας, η Ακαδημαϊκός, η διανοούμενη, η 'πνευματικός άνθρωπος' που ακόμα δεν κατάλαβε ότι η Τέχνη προϋποθέτει empathy: τη συναισθηματική φαντασία και παλικαριά του να βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου και να αισθάνεσαι βαθιά μέσα σου ότι οικογένειά σου είναι όλη η ανθρωπότητα κι όχι η αδελφή εξ αίματος ή εξ ιθαγενείας.

Για τις κλοπές και τη βία είναι υπεύθυνη σε μεγάλο βαθμό κι η ελλιπής αστυνόμευση. Για τους αστέγους, τους μετανάστες τους παγιδευμένους δίχως χαρτιά στους δρόμους μας ευθυνόμαστε όμως όλοι μας κι όποιος δε νοιώθει μέσα του ντροπή και ευθύνη, λυπάμαι, αλλά δε με πείθει ούτε για ακαδημαϊκός ούτε για διανοούμενος.

Σχολιάζεται εκτενώς από χθες αλλά δε θα υποπέσω στο λάθος να συσχετίσω την (κακή κατ΄εμέ) ποίηση* με τις δηλώσεις. Για να διασκεδάσετε με τα σχόλια σάς προσφέρω χαριτωμένη ανθολόγηση από την Φαρμακόγλωσσα Κίρκη. 

Κι ακόμα, για να ξέρουμε πού ζούμε, σας αφιερώνω ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για τους μετανάστες που  μας πιάνουν τα παγκάκια και τρομοκρατούν τις θειές:

credits

Όλα ξεκίνησαν από το γενναίο άρθρο της Άννας Δαμιανίδη: Η κοινοτυπία του ρατσιστικού λόγου. 

Τι είπε η Κική Δημουλά: Εφημερίδα Των Συντακτών

* Πραγματικά δεν είναι ταιριαστό αλλά άσχετο το πόσο καλή ποιήτρια είναι. Αν όμως αναρωτιέστε θα σας κάνω ένα δωράκι: Ο καυστικος Ντίνος Χριστιανόπουλος είχε πει:  «Φανταστείτε πού έχει φτάσει ο τόπος όταν θεωρούν μεγάλους ποιητές τη Δημουλά κι εμένα». Κι ως απόδειξη, αν έχετε όρεξη για παιχνίδια, μια τεχνική ανασύνθεση:  Γράψτε τη δική σας Δημουλά με βοήθεια του κορυφαίου διαδικτιακού Dimoula Generator. 

Εικόνα

'Μόνο για Εβραίους', παγκάκι στη ναζιστική Γερμανία. Αφιερωμένο στην Κική Δημουλά που σε συνάντηση των Ατενίστας παραπονέθηκε ότι δε βρισκει παγκάκι να κάτσει διότι τα πιάνουν οι μετανάστες.

Ένας Ωραίος Θάνατος και η Κάτω Βόλτα

Γνωρίζετε πιστεύω πως ξυπνώ αργά ακόμα και στα ταξίδια. Ωστόσο χθες με σήκωσαν νωρίς για να δω το σπάνιο: Συνέντευξη του Ντίνου Χριστιανόπουλου στην τηλεόραση. Πριν λίγες μέρες σας ανέφερα στίχο του. Πάρτε άλλον ένα:

Μην καταργείτε την υπογεγραμμένη ιδίως κάτω από το ωμέγα

είναι κρίμα να εκλείψει η πιο μικρή ασέλγεια του αλφαβήτου μας.

Είναι ο γνωστός* στριμμένος Θεσσαλονικιός ποιητής (που έχει γράψει και  τα θαυμάσια μικρά διηγήματα 'Η Κάτω Βόλτα') και ζει με τα γατιά του σε χολερική γαλήνη. Η συνέντευξη, περιττόν να σας πω, ήταν περιβόλι. 'Δεν συμφωνούμε αλλά δεν πειράζει' απαντούσε στην παρουσιάστρια που τον ρωτούσε για συντάξεις, Μνημόνιο και γιατί ο ποιητής αρνήθηκε το «μεγάλο βραβείο γραμμάτων» που του απένειμαν τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας (που είναι και ο λόγος που τον κάλεσε).

Εκείνος παρότι απάντησε πως ούτε που ξέρει ποιος είναι Πρωθυπουργός επέμενε: 'Εσείς δεν είστε ενήμερη'.

Τι ήθελε να πει ο Μέγας Χολερικός;

Από 35ετίας έχει γράψει ένα προσωπικό μανιφέστο το 'Είμαι Εναντίον' στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρει πως αρνείται κάθε βράβευση και, όντως, ουδέποτε παρέκαμψε των αρχών του.

Ιδού και τα πειστήρια καθώς και τα γατιά: stavento.

Αναπάντεχη βεβαίως δεν ήταν η άγνοια της Κυρίας. Πού να προλάβουν άλλωστε καθώς κατά το αγαπημένο τους δημοσιογραφικό  cliché 'η Επικαιρότητα τρέχει'. Με φόρεμα κροκί και γέλιο καταγάργαρο η εξυπνότερη των Ελληνίδων παρουσιαστριών ανήγγειλε το Θάνατο του μοναδικού διεθνούς σκηνοθέτη της Χώρας για την οποία κόπτεται καθημερινά.
Του Σεφέρη του Κινηματογράφου (κατά τη Μαντάμ, που πολλά θα σας έλεγε σχετικά μα δεν είναι του παρόντος). 

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος πέθανε όπως έζησε, δημιουργώντας.

Αν έχετε παιδί τέτοιο θάνατο να του εύχεστε, θάνατο Καλλιτέχνη σαν του Μολιέρου επί σκηνής ή σαν του Προυστ στην τελευταία σελίδα του έργου του.  

Μα εδώ είπαμε είναι ισόγειο. Βγάλτε σκαμνάκι βολευτείτε στο σκαλί διότι ακολουθεί το κατωτάτου, το κουτσομπολιό, το γιατί θύμωσα:

Ωρών ήταν ο θάνατος όταν ―ποια γκαντεμιά, ποια στραβοτιμονιά με έριξε στο Δ. Δανίκα, αρχαίο Κριτικό ο οποίος με παλαιοκνίτικη παρρησία δημοσίευσε ένα κακιωμένο και επί του προσωπικού χυδαίο λίβελο στα ΝΕΑ*. Ιδού πώς το  σχολίασα:

Νομίζετε πως θα εντυπωσιάσει η παρρησία σας;
 Εντυπωσιάζει μόνο η κακή αγωγή κι η άγνοια τούτου του άρθρου & ντρέπομαι όχι για σάς (είστε πέραν..) αλλά για εκείνους που σας πληρώνουν.
 Τόσο χυδαία δε γράφει ούτε ο τελευταίος blogger.


Να επαναλάβω πως ο νεκρός δεδικαίωται; Το είπαν (ευτυχώς) κι οι ανωτέρω.


Μόνο, εσείς αν διαβάζατε, αν ήσασταν άνθρωπος του πνεύματος, θα ξέρατε πως άλλο ο καλλιτέχνης κι άλλο το έργο. 
Να κάψουμε τους Πικάσσο επειδή ο ζωγράφος ήταν τσιγγούνης (ή ζωηρούλης, η αντίθετων φρονημάτων ή... ο δρόμος μακρύς);


Θλίβει η άγνοιά σας αλλά & (ειλικρινά) το ότι έχετε εργοδότη Κύριε.
_______Και κάτι άλλο: ακόμα κι ο Κύρος στη Βαβυλώνα απαγόρευσε να τιμωρείται συγγενής. Εσείς τι σέρνετε τη γυναίκα του στο βούρκο σας; Επειδή παραήταν ωραία & κομψή για να σας χαιρετά;

Το σχόλιο 'αποθηκεύτηκε', όπως λένε, κι εν τω μεταξύ κοινοποίησα άρθρο και σχόλιο αλλού κι όπως κι άλλοι παρακολουθούσα τη θύελλα.

Διότι, ευτυχώς, δεν ήμουν η μόνη.

Ώρες μετά κι αφού πια, (καθώς η κατινιά είναι μεταδοτική) τα σχόλια στο σύνδεσμο είχαν φτάσει στα (υποπτότατα διαπεπλεγμένα) οικογενειακά του Κριτικού (καθώς και τα κίνητρα των εργοδοτών του) απόρησα με ξαφνικό βομβαρδισμό ερωτήσεων: ―Ποιος είναι ο Κριτικός;

Το όνομά του είχε αποσβησθεί όπως τα αρνητικά μας σχόλια, το άρθρο όμως ήταν εκεί―για λίγο. Δεν είμαι υπέρ του να σβήνονται, τα θέλω για να θυμόμαστε. 

Αλλά.

Φαίνεται πρέπει να το ξαναπώ:

Η Τέχνη είναι η εξιστόρηση της εξέλιξης της ανθρώπινης συνείδησης.*

Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν δεν είναι άχρηστο επειδή εσείς ή εγώ δεν το καταλαβαίνουμε. Ο Βάγκνερ δεν έγραφε για σας, εσείς δε ζείτε για 'κείνον. Η αξία της Τέχνης δεν αποφασίζεται με σφυγμομετρήσεις και ψηφοφορίες.

Πράγμα που μας γυρίζει στο Ντίνο Χριστιανόπουλο και την περίφημη άρνηση, την αναμενόμενη, όπως λέει (ΑΝ τον είχαν διαβάσει). Κι ίσως με όλα αυτά να διαβαστεί.

Τέρμα λοιπόν με το Ισόγειο. Σηκωθείτε από το σκαλάκι μου και διαβάστε τον. Μόνο, πριν φύγετε, μείνετε δυό λεπτά:

Θα σας πετάξω δυό λουλούδια από το μπαλκόνι.

Χαρείτε τα:
1.

Aνέκδοτο ποίημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου γραμμένο το 1982 λίγο πριν από την έναρξη συγγραφής του σεναρίου της ταινία «Ταξίδι στα Κύθηρα»

"Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας
Είμαι επισκέπτης

Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά

κι έπειτα δεν μου ανήκει

Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"

Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία

Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε

Ότι δεν έχω καν όνομα

Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο

Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω

Ξεχάστε με στη θάλασσα

Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία."

   και
2.

Είμαι Εναντίον:

γραπτώς: stavento

προφορικώς: youtu.be

_______________________________

________Σημειώσεις. Πολλοί οι αστερίσκοι σήμερα αλλά αξίζει να έχετε γνώση, κυρίως του *3:

*1. hoi polloi θα τον έχουν ακουστά μελλοποιημένο: 

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας/είναι πολύ ζαχαρωμένα/

ταιριάζουν σε σοκολατόπαιδα/ μα δε ταιριάζουνε για μένα 

*2. Ο Ορισμός της Τέχνης από τους Αφορισμούς μου.

*3. Για το λίβελο:  Τσεκάροντας το σύνδεσμο για σάς ανακαλύπτω πως εξαφάνισαν το άρθρο.. Έτσι λογοκριτικά και μουλωχτά, δίχως απολογία. Αλλά δε θα με βγάλουν τρελή. 'Εχω αποδείξεις (και εν τω μεταξύ εσείς που ακόμα παίρνετε τέτοια έντυπα ελπίζω να καταλάβατε πώς σας μεταχειρίζονται). Ιδού: Ο Δανίκας, ο Αγγελόπουλος και ο...τσιγκούνης  cretalive ________________________________

Για το μικρό μου Πρίγκιπα― Ατισού αγκαλιά μου

'Θανάση γιατί έκοψες το άλφα από μπροστά; για ένα γράμμα χάνεις την αθανασία'

Με βρήκε στο αυτοκίνητο το χαλάζι του μεσημεριού. Πλάι άσπροι τοίχοι, άσπρα μικρούλια σκάγια θόλωναν τα τζάμια, οι ρόδες έτριζαν και δεξιά σ΄ένα σκαλί μια γάτα ξαπλωμένη. Σε ''πλάγια κατάκλιση''' όπως λένε οι γιατροί πριν πουν ''κατέληξε''.

Από φόλα, πείνα ή κρύο, 'κατέληξε' εκεί στο πεζοδρόμιο μόνη, δίχως μια αγκαλιά ή μιά λέξη.

Έτσι ακριβώς μέσα Ιανουαρίου ήταν που έχασα τον Ατισού― που σε μιά γλώσσα μυστική σημαίνει μύρο.

''Ατισού αγκαλιά μου'' παράφραζα ένα αιγυπτιακό τραγούδι κι έπαιζα με το χαϊδεμένο του σκυλιού σιαμεζάκι μου.

Μα ήρθε ο μήνας ο άτιμος.. Και σαν τον Πρίγκιπα τον Γκαουτάμα βγήκε από τον κλειστό του κήπο στον άγριο κόσμο.

Ποια γάτα πόθησε, ποιο σκύλο αψήφισε δεν έμαθα. Ούτε αν αντί να φύγει για την άλλη την πλευρά πληγώθηκε από την αγριότητα που αντίκρισε και κάθισε κάτω από ένα μεγάλο δένδρο ώσπου να γίνει Βούδας, να φωτιστεί με το μεγάλο μυστικό: πώς θα πεθάνει ο πόνος.

Αν όντως έγινε ευχή, αν όντως είναι σύννεφο κάπου εδώ θα τριγυρίζει σήμερα και με τα γαλανά φεγγάρια των ματιών του θα ρίχνει φως επάνω σε γυμνά κλαδιά στους έρωτες των γάτων. 

_____________

Ο στίχος είναι του Ντίνου Χριστιανόπουλου

―για τον Κύριο Κ.,

όλους τους εορτάζοντες

και για τη μνήμη του μικρού γατιού που το Άλφα του δεν το έσωσε.

Δεξιά κεραμικό του Κοκτώ από τη 'Λέσχη των Γάτων'

________________________________