Για το μικρό μου Πρίγκιπα― Ατισού αγκαλιά μου

'Θανάση γιατί έκοψες το άλφα από μπροστά; για ένα γράμμα χάνεις την αθανασία'

Με βρήκε στο αυτοκίνητο το χαλάζι του μεσημεριού. Πλάι άσπροι τοίχοι, άσπρα μικρούλια σκάγια θόλωναν τα τζάμια, οι ρόδες έτριζαν και δεξιά σ΄ένα σκαλί μια γάτα ξαπλωμένη. Σε ''πλάγια κατάκλιση''' όπως λένε οι γιατροί πριν πουν ''κατέληξε''.

Από φόλα, πείνα ή κρύο, 'κατέληξε' εκεί στο πεζοδρόμιο μόνη, δίχως μια αγκαλιά ή μιά λέξη.

Έτσι ακριβώς μέσα Ιανουαρίου ήταν που έχασα τον Ατισού― που σε μιά γλώσσα μυστική σημαίνει μύρο.

''Ατισού αγκαλιά μου'' παράφραζα ένα αιγυπτιακό τραγούδι κι έπαιζα με το χαϊδεμένο του σκυλιού σιαμεζάκι μου.

Μα ήρθε ο μήνας ο άτιμος.. Και σαν τον Πρίγκιπα τον Γκαουτάμα βγήκε από τον κλειστό του κήπο στον άγριο κόσμο.

Ποια γάτα πόθησε, ποιο σκύλο αψήφισε δεν έμαθα. Ούτε αν αντί να φύγει για την άλλη την πλευρά πληγώθηκε από την αγριότητα που αντίκρισε και κάθισε κάτω από ένα μεγάλο δένδρο ώσπου να γίνει Βούδας, να φωτιστεί με το μεγάλο μυστικό: πώς θα πεθάνει ο πόνος.

Αν όντως έγινε ευχή, αν όντως είναι σύννεφο κάπου εδώ θα τριγυρίζει σήμερα και με τα γαλανά φεγγάρια των ματιών του θα ρίχνει φως επάνω σε γυμνά κλαδιά στους έρωτες των γάτων. 

_____________

Ο στίχος είναι του Ντίνου Χριστιανόπουλου

―για τον Κύριο Κ.,

όλους τους εορτάζοντες

και για τη μνήμη του μικρού γατιού που το Άλφα του δεν το έσωσε.

Δεξιά κεραμικό του Κοκτώ από τη 'Λέσχη των Γάτων'

________________________________