'Μικρή Άρκτος' της Ελισάβετ Χρονοπούλου ― τώρα online #Ursa_Minor

Η 'Μικρή Άρκτος' της αδελφής μου τώρα στο διαδίκτυο, για όσους ζούμε μακριά από σινεμά ή θέλουμε να την ξαναδούμε.
Χαρείτε την! 

Φέρνω την ταινία (με κλικ από το blog βλέπετε ή κατεβάζετε ή μεταφέρεστε στο Vimeo) +συνδέσμους ενημερωτικούς.
https://vimeo.com/142626632

Η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της Ελισάβετ Χρονοπούλου, η «Μικρή Αρκτος», είναι ολόκληρη γυρισμένη με υποκειμενικό πλάνο. Το Flix ρωτά τη σκηνοθέτη και τους πρωταγωνιστές της, Σοφία Γεωργοβασίλη και Γιάννη Κοκιασμένο, τι κοιτάζει το δικό τους βλέμμα, όταν το στρέφουν έξω και μέσα.

Σε ξενοδοχείο ημιδιαμονής, ένας νέος άντρας συλλαμβάνεται, ενώ το αναίσθητο σώμα μιας κοπέλας μεταφέρεται στο ασθενοφόρο. Μέσα στο περιπολικό που διασχίζει την πολύβουη Αθήνα, ο άντρας ανακαλεί το διάστημα των τελευταίων μηνών, προσπαθώντας να καταλάβει τι πήγε λάθος. Πώς έφτασε στην ακραία βία αυτός που πάντα την απεχθανόταν; Πώς κατέληξε να γίνει ο ίδιος το «κακό» απ' το οποίο είχε ταχθεί να την προστατεύσει; 

περισσότερα για την ταινία εδώ.

Η Ελισάβετ Χρονοπούλου σκηνοθέτησε την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της, μετά τα «Ενα Τραγούδι δε Φτάνει» και «Ο Αννίβας προ των Πυλών» - η «Μικρή Αρκτος» βγαίνει σε λίγες μέρες στις αίθουσες κι αποτυπώνει, σε ασπρόμαυρο, την ιστορία της κατάρρευσης ενός ζευγαριού, μια ιστορία μεγάλης αγάπης και μεγάλης βίας. Ολόκληρη η ταινία είναι γυρισμένη με υποκειμενικό πλάνο: η κάμερα είναι τα μάτια εκείνου, του Γιάννη Κοκιασμένου, που παρατηρούν εκείνη, τη Σοφία Γεωργοβασίλη, το πρόσωπό της, το σώμα της, τις κινήσεις της, το σπίτι τους, τους δρόμους της Αθήνας που στεγάζουν την ιστορία τους. Το Flix σκέφτηκε ν' αλλάξει... ματιά και να ρωτήσει τη σκηνοθέτη και τους πρωταγωνιστές της «Μικρής Αρκτου», πού κοιτάζουν οι ίδιοι και τι βλέπουν. 

Διαβάστε παρακάτω τι μας είπαν:

 Η Ελισάβετ Χρονοπούλου μιλάει στην κάμερα του Flix για τη «Μικρή Αρκτο»

Ελισάβετ Χρονοπούλου

Τι βλέπεις όταν κλείνεις τα μάτια σου;
Το μετείκασμα αυτού που έβλεπα πριν τα κλείσω και μετά το μετείκασμα του μετεικάσματος μαυρόασπρο και φλου. 

Τι βλέπεις όταν κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη, ή σε μια φωτογραφία;
Οταν βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη τού πιάνω κουβέντα. Είναι σαν συνάντηση. Ανάλογα τη στιγμή, τον ενθαρρύνω, τον μαλώνω, λέμε τα νέα μας. Αν η συνάντηση είναι αναπάντεχη μπορεί να ξαφνιαστώ και να του πω: Ωπ! Πού βρέθηκες εσύ εδώ; για να σε δω… μια χαρά είσαι! Οταν με βλέπω σε φωτογραφίες είναι πιο πεζό: κοιτάζω αν έχω βγει καλή…

Τι βλέπεις όταν φτάνεις στο γύρισμα μιας νέας ταινίας;
Το πρώτο πλάνο μέσα στο μυαλό μου. 

Τι βλέπεις όταν κοιτάζεις τη Σοφία;
Ενα γενναίο κορίτσι. 

Τι βλέπεις όταν κοιτάζεις τον Γιάννη;
Τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

Τι βλέπεις όταν κάνεις μια βόλτα στην Αθήνα;
Τη σκοτεινή πλευρά της ζωής, τα τελευταία χρόνια.

«Για να λάμψει η αλήθεια, να' ρθει το φως.» Τρέιλερ για τη «Μικρή Αρκτο» της Ελισάβετ Χρονοπούλου

Αλέκος Αμφιλόχιος: στο νησί του προσκαλεί

 Το νησί του Αλέκου ήταν στο τέρμα της οδού Τσακάλωφ, αγαπημένο λιμάνι μας. Τώρα είναι στη μνήμη, στις καρδιές μας, στο σπίτι του κάτω από την Ακρόπολη και, για πάντα, στους πίνακές του που για ένα μήνα εκτίθενται στη γκαλερί Genesis στο Κολωνάκι, από σήμερα 29.6.2017 ως 15.7.2017.

Συστήνω και

  σας φέρνω Πρόσκληση, έργα και συνδέσμους.

Η εκθεσιακή σεζόν 2016-2017 πλησιάζει προς το τέλος της.
Η προτελευταία έκθεση είναι μία μεγάλη αναδρομική που αφορά στο έργο του Αλέκου Αμφιλόχιου. Πάνω από 100 έργα –μικρών και μεσαίων διαστάσεων- θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά στην gallery genesis.
Το δελτίο τύπου που αφορά στον Αλέκο συνοδεύουν κείμενα ανθρώπων από διαφορετικούς χώρους που έγραψαν με μεγάλη χαρά:
Νίκος Βατόπουλος - Δημοσιογράφος / Μάριος Βουτσινάς – Εικαστικός / Ντένης Ζαχαρόπουλος - Ιστορικός Τέχνης / Βασίλης Καρακατσάνης – Ζωγράφος / Γιάννης Κοκκιασμένος – Ηθοποιός / Ίρις Κρητικού - Ιστορικός τέχνης / Διονύσιος Μπούζος - Art Collector / Γιάννης Ξανθούλης – Συγγραφέας / Κάλλια Παπαδάκη - Συγγραφέας / Ελισάβετ Χρονοπούλου – Σκηνοθέτης

Η gallery genesis παρουσιάζει:
Αλέκος
“My Island”
Αναδρομική έκθεση ζωγραφικής 
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Γιώργος Τζάνερης
Εγκαίνια: Πέμπτη 29 Ιουνίου 2017 / Ώρα 21:00
Διάρκεια έκθεσης: 29 Ιουνίου έως 15 Ιουλίου 2017
______________

Ο Αλέκος. Γνωστός με το μικρό του όνομα σε όλους! Είναι ο Αλέκος των πρώτων μπαρ “Φεγγάρι” και “Μύκονος” που άνοιξε στην Πλάκα τη δεκαετία του ’60. Είναι ο Αλέκος του “Aleko’s Island” της δεκαετίας του ’80. Είναι ο Αλέκος το παιδί του Πειραιά που όσο αγαπούσε τη διασκέδαση άλλο τόσο αγαπούσε τη ζωγραφική. Αυθόρμητα, όταν ήρθε η στιγμή να μιλήσουμε για τον τίτλο της μεγάλης αναδρομικής του έκθεσης, σκέφτηκα το “My Island”, εμπνεόμενος από το όνομα του μπαρ που είχε τα τελευταία χρόνια, το “Aleko’s Island”: ένα νησί που είχε δημιουργήσει για να υποδέχεται τον κόσμο που ήθελε να διασκεδάσει και να περάσει όμορφα. Θέλησα έτσι να αναφερθώ με την σειρά μου στο δικό του προσωπικό νησί που κατέφευγε για να ηρεμήσει, να χαλαρώσει και να ξεκουραστεί μέσα από τη ζωγραφική. Ο Αλέκος Αμφιλόχιος γεννημένος στις 15 Μαΐου του 1935 όπως λέει ο ίδιος και όχι στις 18 Μαΐου όπως αναγράφεται στην ταυτότητά του, είναι σήμερα 82 χρονών, ζει κάτω από την Ακρόπολη των Αθηνών και ζωγραφίζει ασταμάτητα από παιδί. Ζωγραφίζει πάνω σε ότι βρει: ξύλα, χαρτόνια, πλακάκια, υφάσματα, καμβάδες, πιάτα, πόρτες και άλλα υλικά που θα μας έπαιρνε σελίδες να αναφέρουμε. Η ζωγραφική του ανήκει στην κατηγορία τέχνης Ναΐφ -μία κατηγορία που χαρακτηρίζεται από μια παιδικού τύπου απλοϊκότητα, τόσο στην ύλη και το περιεχόμενο, όσο και στην τεχνική. Η προελευσή της είναι η Γαλλική λέξη naive που σημαίνει αφελής. Οι ιστορίες που αφηγείται ο Αλέκος μέσα από τα έργα του μόνο αφελείς δεν είναι. Η μοναξιά, η συντροφικότητα, τα ερωτικά παιχνίδια των ανθρώπων είναι από τα θέματα που τον απασχολούν. Όλα με φόντο τη θάλασσα ή την αγαπημένη του Ακρόπολη. 
Γιώργος Τζάνερης – Καλλιτεχνικός διευθυντής genesis gallery

Λίγο πριν το τέλος της εκθεσιακής σεζόν 2016 - 2017, η γκαλερί Genesis πραγματοποιεί τη μεγάλη αναδρομική έκθεση για το έργο του Αλέκου Αμφιλόχιου, με τίτλο «My Island», με περισσότερα από 100 έργα μικρών και μεσαίων διαστάσεων, η οποία εγκαινιάζεται την Πέμπτη 29 Ιουνίου, στις 9 το βράδυ, και θα διαρκέσει έως τις 15 Ιουλίου, σε καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιώργου Τζάνερη.

«Γνωστός με το μικρό του όνομα σε όλους»!

Μιλώντας για τον καλλιτέχνη και την έκθεση, ο Γιώργος Τζάνερης σημειώνει: «Ο Αλέκος. Γνωστός με το μικρό του όνομα σε όλους! Είναι ο Αλέκος των πρώτων μπαρ “Φεγγάρι” και “Μύκονος”, που άνοιξε στην Πλάκα τη δεκαετία του ’60. Είναι ο Αλέκος του “Aleko's Island” της δεκαετίας του ’80. Είναι ο Αλέκος, το παιδί του Πειραιά, που, όσο αγαπούσε τη διασκέδαση, άλλο τόσο αγαπούσε τη ζωγραφική.

Αυθόρμητα, όταν ήρθε η στιγμή να μιλήσουμε για τον τίτλο της μεγάλης αναδρομικής του έκθεσης, σκέφτηκα το “My Island”, εμπνεόμενος από το όνομα του μπαρ που είχε τα τελευταία χρόνια, το “Aleko's Island”: ένα νησί που είχε δημιουργήσει, για να υποδέχεται τον κόσμο που ήθελε να διασκεδάσει και να περάσει όμορφα. Θέλησα, έτσι, να αναφερθώ με τη σειρά μου στο δικό του προσωπικό νησί, όπου κατέφευγε, για να ηρεμήσει, να χαλαρώσει και να ξεκουραστεί μέσα από τη ζωγραφική.

Ο Αλέκος Αμφιλόχιος, γεννημένος στις 15 Μαΐου του 1935, όπως λέει ο ίδιος, και όχι στις 18 Μαΐου, όπως αναγράφεται στην ταυτότητά του, είναι σήμερα 82 χρόνων, ζει κάτω από την Ακρόπολη των Αθηνών και ζωγραφίζει ασταμάτητα από παιδί. Ζωγραφίζει πάνω σε ό,τι βρει: ξύλα, χαρτόνια, πλακάκια, υφάσματα, καμβάδες, πιάτα, πόρτες και άλλα υλικά, που θα μας έπαιρνε σελίδες να αναφέρουμε. Η ζωγραφική του ανήκει στην κατηγορία τέχνης Ναΐφ - μία κατηγορία που χαρακτηρίζεται από μια παιδικού τύπου απλοϊκότητα, τόσο στην ύλη και το περιεχόμενο, όσο και στην τεχνική. Η προέλευσή της είναι η γαλλική λέξη “naïve” που σημαίνει “αφελής”. Οι ιστορίες, που αφηγείται ο Αλέκος μέσα από τα έργα του, μόνο αφελείς δεν είναι. Η μοναξιά, η συντροφικότητα, τα ερωτικά παιχνίδια των ανθρώπων είναι από τα θέματα που τον απασχολούν. Όλα, με φόντο τη θάλασσα ή την αγαπημένη του Ακρόπολη».

«Η δυνατότητα του ζωγράφου να κολυμπά σε έναστρα νερά»

Η ιστορικός τέχνης, Ίρις Κρητικού, σημειώνει: «“Η δυνατότητα ενός νησιού” καταμεσής της Αθήνας. Η δυνατότητα της ζωγραφικής ως μικρής χαρμόσυνης λευκής σημαίας του νου. Η δυνατότητα του ζωγράφου να κολυμπά σε έναστρα νερά, να σκαρφαλώνει ξέξασπρους κίονες, να οργώνει μύθους, να ζυμώνει χρώματα. Η δυνατότητα του Αλέκου να ποιεί και να ονειρεύεται».

«Ως φαντασίωση της μνήμης και της επιθυμίας»

Ο art collector Διονύσιος Μπούζος σημειώνει: «Ο Αλέκος συλλαμβάνει και αντιπαραβάλλει παραδοσιακές ελληνικές εικόνες και χρώματα σε υψηλού ύφους - και, συχνά, ερωτικές - βινιέττες, δημιουργώντας σκηνές οικίες και νοσταλγικές, μα, ταυτόχρονα, έντονες και φορτισμένες. Ισχνοί, αθώοι και αισθητικοί, οι πίνακές του μας αποκαλύπτουν έναν κόσμο - δικό του ή δικό μας παραμένει αίνιγμα - ως φαντασίωση της μνήμης και της επιθυμίας».

«Με τρυφερότητα και, άλλο τόσο, με επιδέξιο σεβασμό»

Ο συγγραφέας Γιάννης Ξανθούλης τονίζει: «...Συγκρατώ το καλοκαιριάτικο γαλάζιο, την περιπαικτική διάθεσή του απέναντι στην πραγματικότητα που μεταμορφώνεται σε δημιουργική ειρωνεία, τη γνώση να αποτυπώνει τη νεότητα ως αδιαπραγμάτευτα επίκαιρη και τη φρεσκάδα των αναμνήσεων των σχημάτων πέρα από κλισέ. Με τρυφερότητα και, άλλο τόσο, με επιδέξιο σεβασμό στην περιπέτεια της νοσταλγίας».

«Δεν πήγαινα να τον συνδράμω, αλλά να με συνδράμει»

Ο ηθοποιός Γιάννης Κοκκιασμένος αναφέρει χαρακτηριστικά: «Πρόσφατα, ο Αλέκος χρειάστηκε να νοσηλευθεί. Πριν πάω στη δουλειά ή γυρνώντας, περνούσα να τον δω. Κάποια στιγμή, μου είπε: “Τι έρχεσαι και ξανάρχεσαι, άντε πήγαινε σπίτι σου”. Του εξήγησα πως δεν πήγαινα να τον συνδράμω, αλλά να με συνδράμει. Αυτή η αίσθηση διαρκούς γιορτής που αποπνέει είναι εξίσου παρούσα και ιαματική στη ζωγραφική του, που, παραφράζοντας τους Φλαμανδούς, θα χαρακτήριζα: “Κήπο των Μικρών κι Αιωνίων Επιγείων Ηδονών”».

_____________________________________________________

στο facebook: Alekos Amfilochios

η έκθεση: 
Η gallery genesis παρουσιάζει:
Αλέκος
“My Island”
Αναδρομική έκθεση ζωγραφικής 
Εγκαίνια: Πέμπτη 29 Ιουνίου 2017 / Ώρα 21:00
Διάρκεια έκθεσης: 29 Ιουνίου έως 15 Ιουλίου 2017
https://www.facebook.com/events/1207818839347367/?acontext=%7B%22action_history%22%3A%22[%7B%5C%22surface%5C%22%3A%5C%22messaging%5C%22%2C%5C%22mechanism%5C%22%3A%5C%22attachment%5C%22%2C%5C%22extra_data%5C%22%3A%7B%7D%7D]%22%7D

Πάθος και μίσος στο μικρό ροδώνα μου: ξανά με θαυμασμό αφήνουν χνάρι

Να έχει σκόρπια τα μυαλά του ο άνθρωπος και να παρασύρεται να αφήσει ηλίθιο σχόλιο αφού όλη μέρα στα κοινωνικά δίκτυα βλέπει τα είδωλά του να μοιράζουν ΠΣΟΦΟΥΣ, εν μέρει το κατανοώ. Δεν το εγκρίνω ούτε το εκτιμώ, αλλά καταλαβαίνω, όπως ξέρω να διακρίνω εκείνο τα αγελαίο πνεύμα που σπρώχνει κάποιων  δαχτυλάκια να πληκτρολογούν την κοινοτοπιά τους αφήνοντας ένα ακόμα σχόλιο εναντίον του μισητού προφίλ.

Όμως πραγματικά δεν τον καταλαβαίνω εκείνον που (out of the blue, δηλαδή στα καλά καθούμενα) επιλέγει να σπαταλήσει 20 λεπτά του μέλλοντός του για να χαρίσει κλικ σε ιστολόγιο που δεν του αρέσει ώστε να χωθεί στο ψηφιακό σαλόνι ψηφιακής περσόνας που αντιπαθεί, προκειμένου να αφήσει ένα επιθετικό μα ανούσιο σχόλιο.

Στη λίστα με τους αναγνώστες μου έχω κι εγώ κερδίσει, επαξίως πιστεύω, την υπο-ομάδα κάποιων που αγαπούν να με μισούν και δε χορταίνουν να με επισκέπτονται για να ανεβάζουν πίεση κι αδρεναλίνες. Και, όπως γίνεται με κάθε είδους θαυμαστές, εάν δε με βαρεθούν, σε λίγο δεν αρκούνται να με βρίζουν μεταξύ τους αλλά κατακυριεύονται από μια πιεστική ανάγκη να μου γνωστοποιήσουν τα αισθήματά τους, δηλαδή την ύπαρξή τους.

Άλλοι το κάνουν με αναλύσεις και υβριστικά κατεβατά κάτω από τρελά ψευδώνυμα (τύπου @skatopsyxos ή @Χοντρή_Μανούλα) άλλοι επωνύμως, ή και ψευδωνύμως μα με σύνδεσμο που οδηγεί στο προφίλ τους, κι άλλοι, οι φαινομενικά ουδέτεροι, ανωνύμως.

Η εμπειρία τώρα πια που, αισίως, το ισόγειο τούτο μου salon έκλεισε 7 χρόνια με ανοιχτές τις πόρτες, με δίδαξε ότι οι λακωνικοί Ανώνυμοι σπανίως είναι αθώοι ή αλλοπαρμένοι τόσο που να περνούν τα κυριακάτικα απογεύματα αφήνοντας ασαφή ραβασάκια σε άγνωστους ροδώνες, αλλά, συχνότατα, είναι πρόσωπα γνωστά στην οικοδέσποινα.

Η ανάρτηση ήταν ανακοίνωση για τις κινηματογραφικές προβολές  αξιόλογων έργων σύγχρονων Ελληνίδων δημιουργών που, συμπτωματικά,  συνέπεσαν το ίδιο Σαββατοκύριακο  που παιζότανακόμα το περί Βυζιών για το οποίο ήρθα από τη Μύκονο ως συντελέστρια, ομιλήτρια και συντονίστρια της συζήτησης με το κοινό που ακολούθησε την παρουσίαση της ταινίας.

Υπερήφανη για τα ΒΥΖΙΑ  μας, λίγο πριν πάω στην Ααβόρα, ξεχείλιζα από την άδολη φεμινιστική χαρά που γυναίκες έφτιαξαν έργα καλά με θέματα σοβαρά κι επίκαιρα αλλά κι από ένα πιο εγωιστικό καμάρι διότι μεταφέροντας πληροφορίες διαπίστωσα ότι κάποια από αυτά τα έχω ήδη παρουσιάσει και συστήσει από τούτο το μικρό μου βήμα ή από το ραδιόφωνο κι ότι μάλιστα, ανάμεσά τους είναι κι η Μικρή Άρκτος της αδελφής μου Ελισάβετ Χρονοπούλου.

Τούτη η χαρά μου, η εγωιστική και άδολη, η έπαρση και το καμάρι κι όπως θέλετε πείτε το, είναι που, βλέπω, ενόχλησε το θαυμαστή που λέγαμε ο οποίος αντί να προσπεράσει μου πρόσφερε το 20λεπτο του μέλλοντός του και, αφού άφησε την ταπεινή του ανθοδέσμη, επιστρέφει πάλι και πάλι σιωπηρά ώσπου να τον ευχαριστήσω.

Δε είναι σπάνια η περίπτωση αλλά επειδή είναι χαρακτηριστική σκέφτηκα ότι ίσως να σας διασκέδαζε και αποφάσισα να τη μοιραστώ μαζί σας.

Φέρνω το σχόλιο

―που, νομίζω κι εσείς θα συμφωνήσετε πως η αξία του δεν αποτιμάται όσο 20 λεπτά πιο κοντά στο Θάνατο―

φέρνω και πειστήρια ότι, ωσάν δολοφόνος, ο μανιακός θαυμαστής επιστρέφει κάθε λίγο στον τόπο του εγκλήματος (και, όσο δεν παίρνει απάντηση, περιπλανιέται μυρίζοντας τα ρόδα του μικρού μου κήπου)

διότι σκέφτηκα ότι ίσως σε κάποιους να φανεί χρήσιμο να μάθουν ότι είναι δυνατόν στο blog τους να εγκαταστήσουν μετρητές που καταγράφουν τις επισκέψεις λεπτομερώς, ενημερώνοντας τον κάθε blogger για IP και συμπεριφορά επισκέπτη με ώρα, χρόνο παραμονής, το από πού ήρθε-πού πηγαίνει και τι πήρε φεύγοντας (downloads) και από πού έφυγε κι + άλλα πολλά, διότι, είπαμε, η Ανωνυμία του Διαδίκτύου είναι δικαίωμα σεβαστό όσο κάθε αυτοπροσδιορισμός, αλλά, ανωνυμία δεν είναι.

Και ιδού η/ο εκ Λουξεμβούργου ορμώμενη/ος :

Και το αντιστάθμισμα

Aliki Papachela

2 ώρες · 

Σήμερα είχα την χαρά και την τιμή να παρακολουθήσω το ντοκιμαντέρ "Βυζιά", που έγινε με αφορμή την ιστορία της αγαπημένης Liopi Abatzi, στον κινηματογράφο ΑΑΒΟΡΑ της άλλης αγαπημένης Peggy Ringa. Μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά, άρτια τεχνικά, σαν ιδέα και σαν υλοποίηση. Εκτός του ότι κι από δω θέλω να συγχαρώ όλους τους συντελεστές, θεωρώ ότι πρέπει να το δεί όσος πιό πολύς κόσμος γίνεται και ει δυνατόν πολλοί έφηβοι. Ανοίγει μια μεγάλη κουβέντα εκτός απ το σώμα μας, την σχέση μας μαζί του, τι παθαίνουμε όταν αυτό νοσεί, για τον καρκίνο τα ταμπού και τους φόβους τους δικούς μας και των γύρω μας και για την θέση της γυναίκας.
Πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα κι η κουβέντα που έγινε μετά την προβολή με τους συντελεστές και την άλλη επίσης αγαπημένη Daphne Chronopoulou που ήρθε απ το νησί και την εκεί ησυχία της στο κλεινόν άστυ γι αυτές τις προβολές.
'Οποιος θέλει και μπορεί, αύριο είναι η τελευταία προβολή στον κινηματογράφο ΑΑΒΟΡΑ, Ιπποκράτους 180 στην Αθήνα, στις 4 το απόγευμα. Σπεύσατε!
Βέβαια είχα και την άλλη μεγάλη χαρά και τιμή να συναντήσω όμορφους ανθρώπους με αλήθεια στα μάτια, στο στόμα και την καρδιά, άλλους παλιούς αγαπημένους, όπως την συμμαθήτριά μου Κατερίνα Πέτρου-Παπαχριστοπούλου, και άλλους αγαπημένους διαδικτυακά, που δεν είχε ως τώρα τύχει να συναντηθούμε, όπως την Λιόπη, την Πέγκυ και την Δάφνη. Και φυσικά ακόμα μια φορά επιβεβαίωσα ότι οι ωραίοι άνθρωποι που δεν φορούν μάσκες και δεν παίζουν ρόλους, φαίνονται πάντα και στο διαδίκτυο, όπως και στην ζωή. Αρα καλά έκανα και τις αγάπησα! :-)
Α, να μην ξεχάσω να πω, ότι μια χαρά μετά κάναμε και την βόλτα μας στα Εξάρχεια, ήπιαμε τους καφέδες μας, κουβεντιάσαμε, γελάσαμε, κλάψαμε ή περίπου! Και τα Εξάρχεια, όπως πάντα όμορφα, με πολύ κόσμο να κυκλοφορεί, να λιάζεται, να κουβεντάζει.
Ποιό άβατο; Ποιά ΑΜΣΤΕΛ;;;

Γυναίκες δημιουργοί σήμερα ανθίζουμε ― κι ό,τι προλάβετε

Σήμερα, σε λίγες ώρες με συζήτηση μετά την προβολή κλείνει ο κύκλος προβολών του ντοκιμαντέρ ΒΥΖΙΑ των Ανιές Σκλάβου, Στέλιου Τατάκη σχεδιασμένο με μεράκι αλλά και επιστημονική γνώση από την ανθρωπολόγο Λιόπης Αμπατζή. Θα είμαι παρούσα στη συζήτηση για να παρουσιάσω και να μοιραστούμε απόψεις και ιστορίες.

Σήμερα, πιο αργά, κλείνει και το σαββατοκύριακο αδιερωμένο στις σύγχρονες Ελληνίδες Σκηνοθέτιδες στο οποίο συμμετείχαν μεταξύ άλλων η αδελφή μου Ελισάβετ Χρονοπούλου [Μικρή Άρκτος], η Μάρσια Τζιβάρα [Burning From The Inside] και η Αγγελική Κουρούνη [GoldenDawn: A Personal Affair / Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση] έργα που ξεχωρίζω επειδή τα έχω συστήσει από το ραδιόφωνο και αυτό το ιστολόγιο.

Κυριακή 2 Απριλίου λοιπόν, στην Αθήνα

όσες πιστές- όσοι πιστοί, προσέλθετε

κι ό,τι προλάβετε

από τη δουλειά σύγχρονων γυναικών που ζούμε ανάμεσά σας, μιλάμε τη γλώσσα σας και, δια της Τέχνης αποκαλυπτόμεθα, διαθλώντας την  πραγματικότητα  στο πρίσμα της ματιάς μας.

 

https://www.facebook.com/events/1235208296532528/

ΒΥΖΙΑ_BoobS

Γυναίκες και άνδρες μοιράζονται στιγμές του στήθους τους και ιστορίες γι αυτό, σε αφηγήσεις οργανωμένες

από την ανθρωπολόγο Λιόπη Αμπατζή που ξετυλίγει το νήμα της αφήγησης με τη δική της προσωπική ιστορία.

Άβολα μικρά ή μεγάλα μυστικά, καρκίνος κι εκτομές, ντροπές και έρωτες αποκαλύπτουν πόσο λίγα έχουμε πει και πόσα ακόμα έχουμε να ανακαλύψουμε για το στήθος, το μπούστο, τον κόρφο, τα βυζιά ή βυζάκια μας.

Δυό ακόμα προβολέςτου ντοκιμαντέρ ΒΥΖΙΑ των Agnes Sklavou Stelios Tatakis.
Στις προβολές 
θα είναι παρόντες οι δημιουργοί
Agnes Sklavou Stelios Tatakis Liopi Abatzi
που θα απαντήσουν σε ερωτήσεις (Q&A)
και
η συγγραφέας Δάφνη Χρονοπούλου
(που συνέβαλε με δική της αφήγηση) και θα παρουσιάσει.

______

****************************
Κυριακή / Sunday, 01.04 - 20.00
Golden Dawn: A Personal Affair / Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση
Σκηνοθεσία / Direction: Angelique Kourounis
Διάρκεια / Duration: 90'
Έτος παραγωγής / Year: 2016
Nτοκιμαντέρ / Documentary
Αγγλικοί Υπότιτλοι / English Subtitles

«Eίμαι κόρη μεταναστών, με γιo γκέι και σύντροφο Εβραίο. Αν ενισχυθεί η Χρυσή Αυγή, το μόνο μας πρόβλημα είναι σε ποιο βαγόνι θα μας βάλουν»
Η οικονομική κατάρρευση, η πολιτική αστάθεια και οι οικογενειακές σχέσεις έρχονται σε πρώτο πλάνο καθώς το ντοκυμανταίρ «Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση» προσπαθεί να ανακαλύψει «τί έχουν στο κεφάλι τους οι Χρυσαυγίτες που παρουσιάζονται ως θύματα» του συστήματος.
Η Χρυσή Αυγή «ποτέ δεν κρύφτηκε», όσον αφορά στην ιδεολογία της. Η απήχησή της στις κάλπες μπορεί παλιότερα να ήταν απειροελάχιστη, όμως η συμβατότητα αυτής της ιδεολογίας με γερά παγιωμένες αντιλήψεις στην Ελλάδα – που καλλιεργούν πολλοί κληρικοί, τα περισσότερα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα – αποτελεί το εύφορο έδαφος στο οποίο ανθεί η οργάνωση.

*Μετά τη προβολή, θα ακολουθήσει Q&A με συντελεστές της ταινίας.


A journalist is delving for years into the organization of the Greek neo-Nazi party “Golden Dawn”.
The financial collapse, the political instability and the family relations are placed into the spotlight as the documentary is trying to discover “what’s in the head of GoldenDawners, who pose as victims” of the system.
Golden Dawn “never hid” its ideology. Its influence in the polls might have been almost nonexistent previously, but the compatibility of this ideology with unshakeable beliefs in Greece – cultivated by many clergymen and most of the Media and political system – is the fertile ground on which the organization flourishes.

*After the screening, there will be a Q&A, with crew members of the film

___Παρασκευή / Friday, 31.03 - 20.30

↝ Μικρή Άρκτος /Ursa Minor
Σκηνοθεσία / Direction: Ελισάβετ Χρονοπούλου / Elissavet Chronopoulou
Διάρκεια / Duration: 86 min.
Έτος παραγωγής / Year: 2015
Μυθοπλασία / Fiction 
Αγγλικοί Υπότιτλοι / English Subtitles 

Γιατί νυστάζει η πολική αρκούδα το Φθινόπωρο; Γιατί χάνει την όρεξή της;
Γιατί αποφεύγει τους καυγάδες….;
Δεν είναι εύκολο να μάθουμε τα μυστικά τη πολικής αρκούδας.

*Μετά τη προβολή, θα ακολουθήσει Q&A με την σκηνοθέτη της ταινίας, Ελισάβετ Χρονοπούλου.


Why does a polar bear feel sleepy come fall? Why does she lose her appetite?
Why does she avoid fights?
It' 's not easy to find out the secrets of the polar bear.

*After the screening, there will be a Q&A, with the director of the film Elissavet Chronopoulou

**************************
Σάββατο / Saturday, 01.04 - 17.00

Αθήναι / Αthene
Σκηνοθεσία / Direction: Ευά Στεφανή / Eva Stefani
Διάρκεια / Duration: 37min.
Έτος παραγωγής / Year: 1995
Nτοκιμαντέρ / Documentary
Αγγλικοί Υπότιτλοι / English Subtitles

Η ταινία απεικονίζει τη ζωή στο σταθμό Λαρίσης στην Αθήνα την άνοιξη του 1995. Η κάμερα εστιάζει στο «ενοίκους» του σταθμού, Αντωνία, Φλωράκη και Γιώργο.

*Μετά τη προβολή, θα ακολουθήσει Q&A με την σκηνοθέτη της ταινίας, Εύα Στεφανή.


The film depicts the life at the Larissa Railway station in Athens in the spring of 1995. The camera focuses on the station’s ‘tenants’, Antonia, Florakis and George …

*After the screening, there will be a Q&A, with the director of the film Eva Stefani

**************************
Σάββατο / Saturday, 01.04 - 19.00

↝ Αιγαίο ή η κωλοτρυπίδα του θανάτου / The Aegean or the anus of death
Σκηνοθεσία / Direction: Ελένη Γιώτη / Eleni Gioti
Διάρκεια / Duration: 7min.
Έτος παραγωγής / Year: 2014
Nτοκιμαντέρ / Documentary
Αγγλικοί Υπότιτλοι / English Subtitles

Στα επτά λεπτά της ταινίας, ένας μυστηριώδης άντρας εμφανίζεται σε πέντε διαφορετικές τοποθεσίες της Αττικής όπου έχουν καταγραφεί βίαιες, ρατσιστικές επιθέσεις τα τρία τελευταία χρόνια. Γιατί δίνει οδηγίες διάσωσης σε περίπτωση ναυαγίου; Ποιον προσπαθεί να σώσει από την «κωλοτρυπίδα του θανάτου»;

*Μετά τη προβολή, θα ακολουθήσει Q&A με συντελεστές της ταινίας.


A mysterious man appears at locations in Athens where racist attacks have taken place. Why is he giving life jacket instructions? Who is he trying to save from the anus of death? Since 2000 more than 23.000 people from Africa, the Middle East and beyond –war refugees, asylum seekers and economic migrants– have lost their lives while trying to cross the borders to Europe. Hundreds of them have drowned in the Aegean Sea JazraKhaleed’s poetry assault is set at five locations in Athens where racist attacks have been reported during the last three years.

After the screening, there will be a Q&A, with crew members of the film

**************************
Σάββατο / Saturday, 01.04 - 20.30

↝ Burning from the inside
Σκηνοθεσία / Direction: Μάρσια Τζιβάρα / Marsia Tzivara
Διάρκεια / Duration: 64 min.
Έτος παραγωγής / Year: 2015
Nτοκιμαντέρ / Documentary
Αγγλικοί Υπότιτλοι / English Subtitles

Χρησιμοποιώντας ως άξονα την άνοδο της Χρυσής Αυγής, παρουσιάζει τον εκφασισμό και την αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας όπως την βιώνουν οι Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία, που αγωνίζονται από μακριά. Με αφετηρία τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τον αντίκτυπό της σε Ελλάδα και Γερμανία, η ταινία αμφισβητεί τη λειτουργία των πολιτικών και κοινωνικών δομών, καθώς και τη λειτουργικότητα του καπιταλισμού και της δημοκρατίας.

*Μετά τη προβολή, θα ακολουθήσει Q&A με συντελεστές της ταινίας.


Burning from the Inside focuses on the rise of the Greek Nazis Golden Dawn, from the perspective of the Greek immigrants in Germany.

After the screening, there will be a Q&A, with crew members of the film
*************************************

Σε όλες τις προβολές, είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά.

Entrance at all screenigs will be with donation.

************************************

To αφιέρωμα επιμελείται η σκηνοθέτης, συγγραφέας &visual artist Δήμητρα Μητσάκη ( Fish Lily)

The retrospective is curated by director, writer & visual artist Dimitra Mitsaki ( Fish Lily )


https://www.facebook.com/events/1084291861676570/

___________________

Στα χαρτιά του πατέρα μου ― τα χρηστά μας ήθη (+ περί χάρτου ολίγα)

Τέλη 1960, αρχές '70, ο πατέρας μου ήταν γύρω στα 30 (από λίγο πριν ως λίγο μετά) και νοίκιαζε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας.

Όλη μέρα στο γραφείο, όλη νύχτα έξω ως ξημερώματα. Έτσι έκανε πάντα σε όλη του τη ζωή. Οι γείτονες που ενοχλήθηκαν από το θόρυβο; Αλλά δε βγήκαν να το πουν. Κρυφοκοίταξαν τις «κοπέλες» από ματάκια εξώπορτας και μπαλκόνια, και ύστερα συνεδρίασαν κι αποφάσισαν να «ιδοποιήσουν» τον εργένη κύριο ότι «τέτοια πράγματα» δε θα τα ανεχθούν.

Έτσι ήταν τότε. Εργένης λεγόταν ο άνδρας που νοίκιαζε μόνος κι αν ήταν κοπέλα μπορεί και να μην της είχαν δώσει το διαμέρισμα εκτός κι αν ήταν ηλικιωμένη, χήρα και εξοπλισμένη με δακρύβρεκτο αφήγημα που θα δικαιολογούσε γιατί δεν τη θέλουν τα παιδιά της ή γιατι δεν έχει -η κακομοίρα- αν, φτούφτουφτου μακριαπομάς, είναι άτεκνη.

Σα να τη βλέπω τη συνεδρίαση σε κάποιο από τα, συνήθως κλειδωμένα σαλονάκια, με υπερλουστραρισμένο τραπέζι για το νερό και το γλυκό που θα έβγαλε η σπιτονοικοκυρά από το «μπουφέ»― τότε δεν «έψηναν» καφέ στους ξένους μόνο νερό «έβγαζαν» κι ένα γλυκό του κουταλιού από το ντουλάπι που, όποιος σιχαινόταν, το απέφευγε δείχνοντας με γκριμάτσα το μάγουλό του και μουρμουρίζοντας συνωμοτικά «το δόντι μου!», διότι ήταν τα χρόνια που, ακόμα, κάποιοι καμάρωναν τα χρυσά και που ο μπεκρής μπορούσε να δικαιολογηθεί ότι μύριζε ούζα επειδή είχε πονόδοντο.

Κι ύστερα, αφού πήραν την απόφαση για «το εκατό», θα επιφόρτισαν τον πιο εγγράμματο με τη συγγραφή του επιστολαρίου, που σημαίνει ότι έστειλαν ίσως το μικρό (κεφάλι γλόμπος-παντελονάκι ως αστράγαλο επειδή ψηλώνει γρήγορα) να αγοράσει χαρτί «από τη γωνία». Περίπτερα και ψιλικατζίδικα (τα «στη γωνία») πουλούσαν τότε αυτά τα δίφυλλα «ριγωτά» επιστολόχαρτα και οι άνθρωποι που τα χρησιμοποιούσαν έγραφαν τόσο σπάνια που κανείς τους ποτέ δεν είχε στοο σπίτι χαρτί ούτε αγόραζε πάνω από το ένα που χρειαζόταν. 

Τα μεγεθών Α3 και Α4 ήταν για ανώτερες τάξεις, των εγγράμματων, όπως και τα άλλα τα μεγέθους Α4 μα λεπτότατα, τα επονομαζόμενα 'αεροπορικά, διότι κόστιζε πιο ακριβά να πάει το γράμμα αεροπορικώς οπότε έκαναν οικονομία γραμμαρίων. Το Α4 για τα επίσημα μας θα μας έρχεται νομίζω από την Αμερική όπου ονομάζεται και 'legal' αλλά πριν γίνουν κανόνας οι γραφομηχανές, τα χειρόγραφα επίσημα έγγραφα ήταν σε «κόλλες» «ριγωτές» δίφυλλες αλλά μεγάλου μεγέθους και στενόμακρου σχήματος. Σ' αυτές έγραφε όλη μέρα ο «γραφεύς» με τα μεγάλα σκούρα μανίκια που στερέωνε  πάνω από τα δικά του για να μη λερωθεί το πουκάμισο με μελάνι.

Όμως αυτά είναι πιο παλιά, εδώ –για να επιστρέψουμε στο ανωτέρω έγγραφο― έβγαιναν σε σύνταξη οι τελευταίοι γραφείς (άνδρες) κι όλοι οι μοντέρνοι εργοδότες αναζητούσαν να προσλάβουν (κοπέλα) δακτυλογράφο.

Είναι τα χρόνια που οι νεότεροι βλέπω να νοσταλγούν επειδή τα ξέρουν από τον επιφανειακό και υπερλογοκριμένο Ελληνικό Κινηματογράφο που, με διασκεδάζει πολύ, κάποιοι τον μεταχειρίζονται και για αναφορές λες και ήταν ντοκιμαντέρ με ντοκουμέντα  τα ωραιοποιημένα  εύπεπτα παραμυθάκια.

Η αλήθεια είναι σ' αυτό το σημείωμα. Η επέμβαση στην προσωπική ζωή του γείτονα ή του ενοικιαστή κι η απειλή του «100» που θα κληθεί να επαναφέρει τον ξεστρατισμένο νέο στα Χρηστά μας Ήθη.

Αυτά, όπως και η ανορθογραφία (που, σαν να τον βλέπω) πάντα τον νευρίαζε, είναι που έκαναν τον Κύριο μου να το κρατήσει για να το βρω εγώ μετά από τόσα χρόνια. 

Να κατάφεραν να τον συνετίσουν; Δε νομίζω. Η προσωπική ζωή του αλλά και η εξέλιξη της Κοινωνίας άλλα δείχνουν. Εξ άλλου λέξη δε θα είπε ούτε θα μετακόμισε διότι, όπως δε θα δείτε στις ελληνικές ταινίες, παντού έτσι θα ήταν, μπορεί και χειρότερα.

_______________________________