Πάθος και μίσος στο μικρό ροδώνα μου: ξανά με θαυμασμό αφήνουν χνάρι

Να έχει σκόρπια τα μυαλά του ο άνθρωπος και να παρασύρεται να αφήσει ηλίθιο σχόλιο αφού όλη μέρα στα κοινωνικά δίκτυα βλέπει τα είδωλά του να μοιράζουν ΠΣΟΦΟΥΣ, εν μέρει το κατανοώ. Δεν το εγκρίνω ούτε το εκτιμώ, αλλά καταλαβαίνω, όπως ξέρω να διακρίνω εκείνο τα αγελαίο πνεύμα που σπρώχνει κάποιων  δαχτυλάκια να πληκτρολογούν την κοινοτοπιά τους αφήνοντας ένα ακόμα σχόλιο εναντίον του μισητού προφίλ.

Όμως πραγματικά δεν τον καταλαβαίνω εκείνον που (out of the blue, δηλαδή στα καλά καθούμενα) επιλέγει να σπαταλήσει 20 λεπτά του μέλλοντός του για να χαρίσει κλικ σε ιστολόγιο που δεν του αρέσει ώστε να χωθεί στο ψηφιακό σαλόνι ψηφιακής περσόνας που αντιπαθεί, προκειμένου να αφήσει ένα επιθετικό μα ανούσιο σχόλιο.

Στη λίστα με τους αναγνώστες μου έχω κι εγώ κερδίσει, επαξίως πιστεύω, την υπο-ομάδα κάποιων που αγαπούν να με μισούν και δε χορταίνουν να με επισκέπτονται για να ανεβάζουν πίεση κι αδρεναλίνες. Και, όπως γίνεται με κάθε είδους θαυμαστές, εάν δε με βαρεθούν, σε λίγο δεν αρκούνται να με βρίζουν μεταξύ τους αλλά κατακυριεύονται από μια πιεστική ανάγκη να μου γνωστοποιήσουν τα αισθήματά τους, δηλαδή την ύπαρξή τους.

Άλλοι το κάνουν με αναλύσεις και υβριστικά κατεβατά κάτω από τρελά ψευδώνυμα (τύπου @skatopsyxos ή @Χοντρή_Μανούλα) άλλοι επωνύμως, ή και ψευδωνύμως μα με σύνδεσμο που οδηγεί στο προφίλ τους, κι άλλοι, οι φαινομενικά ουδέτεροι, ανωνύμως.

Η εμπειρία τώρα πια που, αισίως, το ισόγειο τούτο μου salon έκλεισε 7 χρόνια με ανοιχτές τις πόρτες, με δίδαξε ότι οι λακωνικοί Ανώνυμοι σπανίως είναι αθώοι ή αλλοπαρμένοι τόσο που να περνούν τα κυριακάτικα απογεύματα αφήνοντας ασαφή ραβασάκια σε άγνωστους ροδώνες, αλλά, συχνότατα, είναι πρόσωπα γνωστά στην οικοδέσποινα.

Η ανάρτηση ήταν ανακοίνωση για τις κινηματογραφικές προβολές  αξιόλογων έργων σύγχρονων Ελληνίδων δημιουργών που, συμπτωματικά,  συνέπεσαν το ίδιο Σαββατοκύριακο  που παιζότανακόμα το περί Βυζιών για το οποίο ήρθα από τη Μύκονο ως συντελέστρια, ομιλήτρια και συντονίστρια της συζήτησης με το κοινό που ακολούθησε την παρουσίαση της ταινίας.

Υπερήφανη για τα ΒΥΖΙΑ  μας, λίγο πριν πάω στην Ααβόρα, ξεχείλιζα από την άδολη φεμινιστική χαρά που γυναίκες έφτιαξαν έργα καλά με θέματα σοβαρά κι επίκαιρα αλλά κι από ένα πιο εγωιστικό καμάρι διότι μεταφέροντας πληροφορίες διαπίστωσα ότι κάποια από αυτά τα έχω ήδη παρουσιάσει και συστήσει από τούτο το μικρό μου βήμα ή από το ραδιόφωνο κι ότι μάλιστα, ανάμεσά τους είναι κι η Μικρή Άρκτος της αδελφής μου Ελισάβετ Χρονοπούλου.

Τούτη η χαρά μου, η εγωιστική και άδολη, η έπαρση και το καμάρι κι όπως θέλετε πείτε το, είναι που, βλέπω, ενόχλησε το θαυμαστή που λέγαμε ο οποίος αντί να προσπεράσει μου πρόσφερε το 20λεπτο του μέλλοντός του και, αφού άφησε την ταπεινή του ανθοδέσμη, επιστρέφει πάλι και πάλι σιωπηρά ώσπου να τον ευχαριστήσω.

Δε είναι σπάνια η περίπτωση αλλά επειδή είναι χαρακτηριστική σκέφτηκα ότι ίσως να σας διασκέδαζε και αποφάσισα να τη μοιραστώ μαζί σας.

Φέρνω το σχόλιο

―που, νομίζω κι εσείς θα συμφωνήσετε πως η αξία του δεν αποτιμάται όσο 20 λεπτά πιο κοντά στο Θάνατο―

φέρνω και πειστήρια ότι, ωσάν δολοφόνος, ο μανιακός θαυμαστής επιστρέφει κάθε λίγο στον τόπο του εγκλήματος (και, όσο δεν παίρνει απάντηση, περιπλανιέται μυρίζοντας τα ρόδα του μικρού μου κήπου)

διότι σκέφτηκα ότι ίσως σε κάποιους να φανεί χρήσιμο να μάθουν ότι είναι δυνατόν στο blog τους να εγκαταστήσουν μετρητές που καταγράφουν τις επισκέψεις λεπτομερώς, ενημερώνοντας τον κάθε blogger για IP και συμπεριφορά επισκέπτη με ώρα, χρόνο παραμονής, το από πού ήρθε-πού πηγαίνει και τι πήρε φεύγοντας (downloads) και από πού έφυγε κι + άλλα πολλά, διότι, είπαμε, η Ανωνυμία του Διαδίκτύου είναι δικαίωμα σεβαστό όσο κάθε αυτοπροσδιορισμός, αλλά, ανωνυμία δεν είναι.

Και ιδού η/ο εκ Λουξεμβούργου ορμώμενη/ος :

Και το αντιστάθμισμα

Aliki Papachela

2 ώρες · 

Σήμερα είχα την χαρά και την τιμή να παρακολουθήσω το ντοκιμαντέρ "Βυζιά", που έγινε με αφορμή την ιστορία της αγαπημένης Liopi Abatzi, στον κινηματογράφο ΑΑΒΟΡΑ της άλλης αγαπημένης Peggy Ringa. Μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά, άρτια τεχνικά, σαν ιδέα και σαν υλοποίηση. Εκτός του ότι κι από δω θέλω να συγχαρώ όλους τους συντελεστές, θεωρώ ότι πρέπει να το δεί όσος πιό πολύς κόσμος γίνεται και ει δυνατόν πολλοί έφηβοι. Ανοίγει μια μεγάλη κουβέντα εκτός απ το σώμα μας, την σχέση μας μαζί του, τι παθαίνουμε όταν αυτό νοσεί, για τον καρκίνο τα ταμπού και τους φόβους τους δικούς μας και των γύρω μας και για την θέση της γυναίκας.
Πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα κι η κουβέντα που έγινε μετά την προβολή με τους συντελεστές και την άλλη επίσης αγαπημένη Daphne Chronopoulou που ήρθε απ το νησί και την εκεί ησυχία της στο κλεινόν άστυ γι αυτές τις προβολές.
'Οποιος θέλει και μπορεί, αύριο είναι η τελευταία προβολή στον κινηματογράφο ΑΑΒΟΡΑ, Ιπποκράτους 180 στην Αθήνα, στις 4 το απόγευμα. Σπεύσατε!
Βέβαια είχα και την άλλη μεγάλη χαρά και τιμή να συναντήσω όμορφους ανθρώπους με αλήθεια στα μάτια, στο στόμα και την καρδιά, άλλους παλιούς αγαπημένους, όπως την συμμαθήτριά μου Κατερίνα Πέτρου-Παπαχριστοπούλου, και άλλους αγαπημένους διαδικτυακά, που δεν είχε ως τώρα τύχει να συναντηθούμε, όπως την Λιόπη, την Πέγκυ και την Δάφνη. Και φυσικά ακόμα μια φορά επιβεβαίωσα ότι οι ωραίοι άνθρωποι που δεν φορούν μάσκες και δεν παίζουν ρόλους, φαίνονται πάντα και στο διαδίκτυο, όπως και στην ζωή. Αρα καλά έκανα και τις αγάπησα! :-)
Α, να μην ξεχάσω να πω, ότι μια χαρά μετά κάναμε και την βόλτα μας στα Εξάρχεια, ήπιαμε τους καφέδες μας, κουβεντιάσαμε, γελάσαμε, κλάψαμε ή περίπου! Και τα Εξάρχεια, όπως πάντα όμορφα, με πολύ κόσμο να κυκλοφορεί, να λιάζεται, να κουβεντάζει.
Ποιό άβατο; Ποιά ΑΜΣΤΕΛ;;;