Δώρο Μεγάλο έλαβον απ' το νησί του Αλέκου Αμφιλόχιου

Έλαβα, θαυμάσιο δώρο, πορτραίτο μου (με αψέντι στο τραπέζι) από τα χέρια του Αλέκου Αμφιλόχιου, φρέσκο δώρο που με συγκίνησε πολύ. 

Δεν ξέρω πολλούς που στα εγκαίνια μεγάλης του rétrospective

 θα είχαν τη γενναιοδωρία να θυμηθούν μια φίλη που είναι μακριά και, εν μέσω τρεξιμάτων και συγχαρητηρίων, να της γράψουν και πίσω την αφιέρωση με άλλο ένα σκίτσο.

Τα έλεγα σε στενό του φίλο που μου απάντησε απλά «αυτός είναι ο Αλέκος».

Αυτός είναι ο Αλέκος. Πληθωρικός και γενναιόδωρος κι ακούραστος κι αστείρευτος.

Στο Κολωνάκι ως 15 Ιουλίου με έργα μιάς ζωής.

Συστήνω και πάλι, προλαβαίνετε.

Η gallery genesis παρουσιάζει:

Αλέκος

“My Island”

Αναδρομική έκθεση ζωγραφικής 

 έως 15 Ιουλίου 2017

Μοιράζομαι μαζί σας πορτραίτο και την αφιέρωση 

(έχω και μια πιο προσωπική με κομπλιμέντα που τα κρατώ για μένα) και ακολουθούν πληροφορίες και σύνδεσμοι.

_____________________________________

Προς φίλους κι αναγνώστες μια διευκρίνιση.

To blog μου, νομίζω είναι γνωστό, το συντηρώ για το κέφι μου. Δεν πληρώνομαι γι αυτό ούτε έμμεσα ούτε άμεσα δηλαδή ποτέ κι από κανένα και ούτε με δώρα. Επειδή στα 7 του χρόνια κατάφερε να μαζέψει κάποιο κοινό που (για ανεξάρτητο κι ελληνόφωνο) κάνει μεγάλα νούμερα, όποτε κάτι μου αρέσει, όποτε το θεωρώ ν' αξίζει, το συστήνω. Ποτέ όμως δεν το έχω κάνει με ανταλλάγματα κι ενώ π.χ. λαβαίνω και βιβλία και χειρόγραφα και πολλές προσκλήσεις, σπάνια μιλάω γι αυτά ή λέω το 'συστήνω'.

Ούτε πριν, ούτε τώρα, δέχομαι ανταλλάγματα άλλα από αγάπη και το εξηγώ για να μην παρεξηγηθεί τούτο το κείμενο ως μομφή προς όσους τίμησα ή ζητιανιά για το μέλλον: τα μη λεκτικά 'ευχαριστώ' κατά κανόνα επιστρέφονται για να διαφυλαχτεί η ακεραιότητα επιλογών του ταπεινού μου κήπου.

______________________________________________________________

στο facebook: Alekos Amfilochios

Η gallery genesis παρουσιάζει:

Αλέκος

“My Island”

Αναδρομική έκθεση ζωγραφικής 

 έως 15 Ιουλίου 2017

Χάρητος 35, Κολωνάκι, Αθήνα

https://www.facebook.com/events/1207818839347367/?acontext=%7B%22action_history%22%3A%22[%7B%5C%22surface%5C%22%3A%5C%22messaging%5C%22%2C%5C%22mechanism%5C%22%3A%5C%22attachment%5C%22%2C%5C%22extra_data%5C%22%3A%7B%7D%7D]%22%7D

Πιο πολλά, (με  εικόνες) έχω στο

 «Αλέκος Αμφιλόχιος: στο νησί του προσκαλεί»  http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/06/blog-post_28.html#ixzz4ll9favHQ

Καλό ταξίδι στον Κώστα Εφήμερο - 13 6 2017 rip

#Κωστας_Εφημερος The Press Project

 Είμαι ένα από τα πρώτα 1101 μέλη του Press Project. 

Η ενημέρωση του δικού μου μικρού ιστολογίου κατά πολύ στηρίχτηκε σε ενημέρωση από αυτό. Μαζί αντιμετωπίσαμε το Μαύρο της ΕΡΤ, μαζί διαδίδαμε τις αποκαλύψεις των wikileaks, μαζί ξενυχτήσαμε με εκείνα τα απελπισμένα κείμενά του κάθε φορά που έκλεινε επειδή δεν έβγαινε, τις επιθέσεις που δεχόταν είτε για την ουτοπική απόφαση να στηριχτεί στα 1101 μέλη αντί σε επενδυτές ή ακόμα και για τη φλυαρία των 'προτελευταίων' αυτών άρθρων του γραμμένων καθώς ξενυχτούσε μόνος και βέβαιος πως το Press Project θα έκλεινε. Είχε μιλήσει για το λίγο χρόνο που του έμενε μα εμείς οι αναγνώστες δίναμε παράταση, ανασταίναμε. Κι ύστερα άντε πάλι βουνό έπεφταν τα προβλήματα, οι έχθρες, οι συγκρούσεις.

Στα εσωτερικά δε θα μπω, δεν έχω γνώση κι ούτε είναι ώρα τώρα να τα θυμόμαστε.

13 Ιουνίου πέθανε, από καρδιά, στα 42 του.

Μας αφήνει καλή κληρονομιά. Και ελπίδα.

Μακάρι το έργο του να μη φύγει μαζί του..

Το 'Καλό ταξίδι' στο ημερολόγιο είναι του Γιώργου Μικάλεφ, μόνιμου εικονογράφου του.

Φέρνω μικρό κείμενο με συνδέσμους + μακρύ αυτοβιογραφικό του προς εμάς.

Έφυγε σήμερα ξαφνικά, σε ηλικία μόλις 42 ετών, ο Κώστας Εφήμερος, ο δημιουργός της γνωστής ειδησεογραφικής ιστοσελίδας The Press Project, προδομένος από την καρδιά του.

Ο Κώστας Εφήμερος (Παπαδόπουλος) ήταν ο εκδότης του ThePressProject και ιδιοκτήτης της εταιρίας πληροφορικής BitsnBytes.

Έγινε ευρύτερα γνωστός όταν, μετά το «μαύρο» στην ΕΡΤ, παρείχε άμεσα τεχνική υποστήριξη ώστε το πρόγραμμα της δημόσιας τηλεόρασης να συνεχίσει να μεταδίδεται κανονικά.

Ο Κώστας Εφήμερος ήταν μέλος των European Center for Press and Media Freedom, International Press Institute, Osservartorio Balcani and Caucaso for Media Freedom και συνεργάτης του Wikileaks.

Αυτό ήταν το τελευταίο κείμενο του Κώστα Εφήμερου στο The Press Project.

Αλλάζοντας τα ΜΜΕ και αλλάζοντας 

του Κώστα Εφήμερου         Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017 Δημοσίευση: 02:23:35

Πριν από μερικούς μήνες «πήγαμε στον άλλο κόσμο και επιστρέψαμε». Έτσι το περιγράφει ο Κωνσταντίνος. Όταν έγραφα το «προτελευταίο κείμενο του ThePressProject» στην ουσία το αποχαιρετούσα και τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για το συγκινητικό «Παρών» που φώναξαν μερικές χιλιάδες αναγνώστες μας. Η αλήθεια είναι όμως, ότι ανεξάρτητα από τα όσα ακολούθησαν, εκείνο το βράδυ αποχαιρέτησα το TPP μέσα μου και αυτό είναι ίσως το καλύτερο πράγμα που μπορούσε να του συμβεί. 

Είχα ξεκινήσει να γράφω εκείνο το κείμενο ακούγοντας το «nothing gonna hurt you baby» και ενώ μέσα μου επικρατούσε μια τρομερή θολούρα και ένταση. Διαβάζοντας το πάλι συνειδητοποίησα ότι στην πρώτη παράγραφο σας έγραφα για τα παιδιά μου και τη Γρανέτα, την αγαπημένη μου σύντροφο. Ίσως ήδη να είχα αλλάξει.

Τους τελευταίους μήνες είχα την τιμή να ξεπεράσω σε αρνητικά δημοσιεύματα τον Θέμο Αναστασιάδη του Πρώτου Θέματος. Πολλά περισσότερα από όσα γράφτηκαν για τον ΔΟΛ και τον Σταύρο Ψυχάρη. Γράφτηκε ότι στο ThePressProject επικρατούν συνθήκες εργασιακής γαλέρας, ότι απέλυσα τους εργαζόμενούς μου επειδή έκαναν απεργία, ότι κυκλοφορώ με πανάκριβη BMW, ότι σπαταλάω τα πεντάευρα των αφελών για να κάνω κοσμικά πάρτι. Είχα την τιμή να κατονομαστώ από την ΕΣΠΗΤ στο μοναδικό δελτίο Τύπου στην ιστορία της που περιελάμβανε στον τίτλο το όνομα μου και το TPP. Το κείμενο βασιζόταν σε  μια θρυλούμενη καταγγελία δημοσιογράφων που δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας. Σε αυτό γραφόταν ότι χρωστάω 7 μισθούς σε όλους τους δημοσιογράφους και ότι τα χρέη μου ξεπερνάνε τα 40.000€. Κατηγορήθηκα για lock out από ένα σωματείο που στην περίπτωση της εφημερίδας Documento, μετά από μια επώνυμη καταγγελία μέλους της ΕΣΠΗΤ εκδόθηκε ένα αόριστο δελτίο για την ανάγκη οι νέοι εκδότες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Καλά, κατηγορήθηκα για lock out και από την Δέσποινα Κουτσούμπα που αφενός γνώριζε ότι τα αιτήματα της «απεργίας» είχαν καλυφθεί και αφετέρου υποστήριζε το εντελώς αδιανόητο επιχείρημα «δεν σου βάζω πια χρήματα γιατί χρωστάς στους εργαζόμενους». Σαν προτροπή για διαπλοκή δεν ακούγεται αυτό; 

Πέρασα όλες αυτές τις εβδομάδες με ένα μούδιασμα και μερικές κρίσεις πανικού. Όσο δεν με φοβίζουν τα ρεπορτάζ για τον Μαρινάκη και την ΕΥΠ τόσο με γονατίζει η συκοφάντηση και οι επιθέσεις. Ο Πιτσιρίκος που ένιωσε την ανάγκη να συκοφαντήσει το TPP επειδή δεν είχε την ψυχραιμία να αντιμετωπίσει μια σκληρή κριτική μιας συνεργάτιδάς μας και έχτισε ένα ολόκληρο πράγμα στο μυαλό του για «προσπάθειες εξόντωσης», ο Χατζηστεφάνου που κατηγόρησε το υγιέστερο μέσο μαζικής ενημέρωσης στην Ελλάδα για «fake news»…

Την ίδια ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά συνειδητοποιούσα ότι τα τελευταία χρόνια άφησα την καθημερινότητα να μου στερήσει μερικά πολύτιμα χρόνια από τα παιδιά μου. Έφτασα να εργάζομαι 14 έως 16 ώρες την ημέρα. Να επιστρέφω σπίτι όταν κοιμόντουσαν και να ξυπνάω όταν ήταν ήδη στον παιδικό σταθμό. Κυρίως όμως έχασα πολύτιμο χρόνο από την γυναίκα που με επέλεξε και με απίστευτο θάρρος και υπομονή κράτησε, όσο κανείς άλλος, αυτό που είναι το TPP ζωντανό. Ό,τι είναι για τον καθένα τέλος πάντων.

Δεν θυμάμαι πια καλά τις σκέψεις της νύχτας που έγραψα το προτελευταίο κείμενο. Είναι λίγο μπερδεμένες στο μυαλό μου. Θυμάμαι όμως τη λυτρωτική τελευταία σκέψη που είπα στη Γρανέτα όταν προσπαθούσε να με πείσει να συνεχίσω. Της είπα «από αύριο θα είμαι για σένα και για εμάς» και ήταν η πρώτη φορά που παραιτήθηκε από την προσπάθεια. Εκείνο το βράδυ λοιπόν κάτι άλλαξε που τώρα είναι ξεκάθαρο.

Μου έγραψαν αρκετοί στα σχόλια ότι δεν έπρεπε να είμαι τόσο συναισθηματικός. Ότι δεν είμαι ψύχραιμος και ότι ένιωσαν άβολα με τις αναφορές μου στα παιδιά μου και στην υγεία μου. Η αλήθεια είναι όμως ότι ο λίγος χρόνος που έχω μπροστά μου εξαιτίας της υγείας μου είναι η δύναμη που με κινούσε από το 2008 μέχρι σήμερα. Και θα πρέπει να καταλάβετε ότι όταν σας αποχαιρετούσα το έκανα χωρίς την ελπίδα που μου δώσατε τις επόμενες ημέρες.

Στους επόμενους 4 μήνες προσπάθησα να αφομοιώσω την καλοπροαίρετη κριτική που δέχτηκα. Ιδρύθηκε νέα εταιρία για να διαχωριστεί η BitsnBytes από το ThePressProject. Όλοι οι εργαζόμενοι είναι ασφαλισμένοι με την συλλογική σύμβαση δημοσιογράφων του 2008, προχώρησα στην ιδιωτική ασφάλιση τους για μικρό-ατυχήματα και κάλυψη όταν είναι σε αποστολές. Ρύθμισα τις οφειλές μου και μένει να ολοκληρωθεί η επικοινωνία με τους εργαζόμενους που έχουν απαιτήσεις (τις οποίες ακόμα δεν έχω λάβει γραπτώς). Προσπάθησα επίσης να σας εξηγήσω με ψυχραιμία και χωρίς συναισθηματικούς εκβιασμούς τη σημασία της συνεχόμενης στήριξης σε ένα μέσο που, αν δεν αποτελεί επανάσταση στα ΜΜΕ, σίγουρα είναι επαναστατικό ως προς τον τρόπο λειτουργίας και χρηματοδότησής του. Τα κείμενά μου αυτά ήταν τα λιγότερο αναγνωσμένα που δημοσίευσα ποτέ στο TPP.

Μέσα όμως από αυτή τη διαδικασία έγινε και κάτι εντελώς εκπληκτικό. Οι άνθρωποι που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο TPP, οι βασικοί συνάδελφοί μου, ο Κωνσταντίνος, ο Θάνος, ο Ορέστης, η Τζένη, ο Μηνάς, η Νάντια, ο Δημήτρης, η Κατερίνα αλλά και οι συνεργάτες μας δημιούργησαν μια ομάδα που για πρώτη φορά μπορεί να λειτουργήσει το TPP χωρίς να χρειάζεται να είμαι μονίμως από πάνω του. Το κατάλαβα αυτό τις τελευταίες ημέρες που για προσωπικούς λόγους αλλά και εξαιτίας των πολλών ταξιδιών είχα ελάχιστο χρόνο για οτιδήποτε άλλο. Αυτό να ξέρετε το κάνατε εσείς, οι χιλιάδες υποστηρικτές του Οκτώβρη. Εσείς και το πάθος με το οποίο τροφοδοτήσατε αυτούς τους ανθρώπους.

Η αλήθεια είναι ότι έχω κουραστεί να διαβάζω πόσο κακός άνθρωπος είμαι. Τους τελευταίους μήνες συγκεντρώνω χρήματα (που ακόμα πέφτουν στο TPP) από ομιλίες σε διάφορα μέρη του κόσμου. Μη φανταστείτε υπέρογκα ποσά. Από 300 έως 600 ευρώ. Λίγο η εμπλοκή μου με το Wikileaks, λίγο το θεωρητικό μου ενδιαφέρον για τη νέα δημοσιογραφία, λίγο που οι οργανωτές ξέρουν ότι κάνω άνω-κάτω τα πάνελ στα οποία συμμετέχω με έκαναν να ταξιδέψω αρκετά. Σε αυτά τα ταξίδια είχα την τύχη να νιώσω συγκλονιστικές εμπειρίες με έλληνες της διασποράς που με αναγνωρίζουν στο δρόμο και σπεύδουν να με κεράσουν μια μπύρα. Έξι ταξίδια, πάνω από 30 άνθρωποι. Δεν πέρασα από πόλη της Ευρώπης που να μην στάθηκε κάποιος να με χαιρετήσει. Τρομερό!

Πριν από μερικούς μήνες κάποιοι από εσάς στήριξαν το TPP με κάποιο ποσό και υποσχέθηκαν να μετατρέψουν την στήριξή τους σε πάγια συνδρομή. Σήμερα στο TPP θα βρείτε ένα αφιέρωμα που δημιουργήσαμε για να σας θυμίσουμε αυτή την υπόσχεση αλλά και για να σας προσκαλέσουμε να δημιουργήσουμε κάτι ακόμα μεγαλύτερο. Πιστός στην υπόσχεση που έδωσα την ημέρα της επαναλειτουργίας στο τέλος του Μάρτη θα κάνω όλες τις απαραίτητες κινήσεις προκειμένου το TPP να είναι στο εξής βιώσιμο. Αν δεν βρεθούν οι περίπου 1000 συνδρομές που λείπουν μπορεί να γίνει λίγο μικρότερο. Αν βρεθεί και άλλος κόσμος να χρηματοδοτήσει το πιο συναρπαστικό εγχείρημα για τον Τύπο μπορεί να γίνει και μεγαλύτερο. Δεν έχω ιδέα. Με αγωνία σας περιμένω.

Όσον αφορά εμένα, η απόφασή μου είναι να συνεχίσω την εμπλοκή μου σε ένα ανθρώπινο επίπεδο. Θα ολοκληρώσω το βιβλίο μου για τη νέα δημοσιογραφία, θα προχωρήσω το ντοκιμαντέρ και φυσικά θα συνεχίσω με κάθε ευκαιρία να κάνω την ερευνητική δημοσιογραφία που με ερεθίζει. Θα συνεχίσω να παλεύω με τις επιθέσεις, τα παγώματα των τραπεζικών λογαριασμών και τις κάθε είδους απειλές. Θα με βρίσκετε καθημερινά στο γραφείο και στο ραδιόφωνο και στις τηλεοπτικές εκπομπές αλλά το απόγευμα θα μαζεύω τα πράγματά μου και θα επιστρέφω στη Γρανέτα μου και στον Μάρκο και τη Λήδα.

Και σε όλους εσάς θέλω να πω ότι η δύναμή σας είναι τεράστια. Πέραν και πάνω από τους ανθρώπους η ενημέρωση είναι το οξυγόνο της δημοκρατίας. Φροντίστε να απαιτείτε το οξυγόνο που χρειάζεστε. Και να ζήσετε τη ζωή σας. Και να μη ξεχάσετε τη Γρανέτα σας.

Υ.Γ. Αυτές τις δύσκολες ημέρες ανακάλυψα ένα τραγούδι των Social Waste για μια πειρατική γαλέρα που είναι μαζί μούτσοι και καπετάνιοι. Μου κράτησε συντροφιά και σας το αφιερώνω. 

Υ.Γ.2. Κωνσταντίνε, σε ευχαριστώ για όλα.

___________________________

The Press Project

Πάθος και μίσος στο μικρό ροδώνα μου: ξανά με θαυμασμό αφήνουν χνάρι

Να έχει σκόρπια τα μυαλά του ο άνθρωπος και να παρασύρεται να αφήσει ηλίθιο σχόλιο αφού όλη μέρα στα κοινωνικά δίκτυα βλέπει τα είδωλά του να μοιράζουν ΠΣΟΦΟΥΣ, εν μέρει το κατανοώ. Δεν το εγκρίνω ούτε το εκτιμώ, αλλά καταλαβαίνω, όπως ξέρω να διακρίνω εκείνο τα αγελαίο πνεύμα που σπρώχνει κάποιων  δαχτυλάκια να πληκτρολογούν την κοινοτοπιά τους αφήνοντας ένα ακόμα σχόλιο εναντίον του μισητού προφίλ.

Όμως πραγματικά δεν τον καταλαβαίνω εκείνον που (out of the blue, δηλαδή στα καλά καθούμενα) επιλέγει να σπαταλήσει 20 λεπτά του μέλλοντός του για να χαρίσει κλικ σε ιστολόγιο που δεν του αρέσει ώστε να χωθεί στο ψηφιακό σαλόνι ψηφιακής περσόνας που αντιπαθεί, προκειμένου να αφήσει ένα επιθετικό μα ανούσιο σχόλιο.

Στη λίστα με τους αναγνώστες μου έχω κι εγώ κερδίσει, επαξίως πιστεύω, την υπο-ομάδα κάποιων που αγαπούν να με μισούν και δε χορταίνουν να με επισκέπτονται για να ανεβάζουν πίεση κι αδρεναλίνες. Και, όπως γίνεται με κάθε είδους θαυμαστές, εάν δε με βαρεθούν, σε λίγο δεν αρκούνται να με βρίζουν μεταξύ τους αλλά κατακυριεύονται από μια πιεστική ανάγκη να μου γνωστοποιήσουν τα αισθήματά τους, δηλαδή την ύπαρξή τους.

Άλλοι το κάνουν με αναλύσεις και υβριστικά κατεβατά κάτω από τρελά ψευδώνυμα (τύπου @skatopsyxos ή @Χοντρή_Μανούλα) άλλοι επωνύμως, ή και ψευδωνύμως μα με σύνδεσμο που οδηγεί στο προφίλ τους, κι άλλοι, οι φαινομενικά ουδέτεροι, ανωνύμως.

Η εμπειρία τώρα πια που, αισίως, το ισόγειο τούτο μου salon έκλεισε 7 χρόνια με ανοιχτές τις πόρτες, με δίδαξε ότι οι λακωνικοί Ανώνυμοι σπανίως είναι αθώοι ή αλλοπαρμένοι τόσο που να περνούν τα κυριακάτικα απογεύματα αφήνοντας ασαφή ραβασάκια σε άγνωστους ροδώνες, αλλά, συχνότατα, είναι πρόσωπα γνωστά στην οικοδέσποινα.

Η ανάρτηση ήταν ανακοίνωση για τις κινηματογραφικές προβολές  αξιόλογων έργων σύγχρονων Ελληνίδων δημιουργών που, συμπτωματικά,  συνέπεσαν το ίδιο Σαββατοκύριακο  που παιζότανακόμα το περί Βυζιών για το οποίο ήρθα από τη Μύκονο ως συντελέστρια, ομιλήτρια και συντονίστρια της συζήτησης με το κοινό που ακολούθησε την παρουσίαση της ταινίας.

Υπερήφανη για τα ΒΥΖΙΑ  μας, λίγο πριν πάω στην Ααβόρα, ξεχείλιζα από την άδολη φεμινιστική χαρά που γυναίκες έφτιαξαν έργα καλά με θέματα σοβαρά κι επίκαιρα αλλά κι από ένα πιο εγωιστικό καμάρι διότι μεταφέροντας πληροφορίες διαπίστωσα ότι κάποια από αυτά τα έχω ήδη παρουσιάσει και συστήσει από τούτο το μικρό μου βήμα ή από το ραδιόφωνο κι ότι μάλιστα, ανάμεσά τους είναι κι η Μικρή Άρκτος της αδελφής μου Ελισάβετ Χρονοπούλου.

Τούτη η χαρά μου, η εγωιστική και άδολη, η έπαρση και το καμάρι κι όπως θέλετε πείτε το, είναι που, βλέπω, ενόχλησε το θαυμαστή που λέγαμε ο οποίος αντί να προσπεράσει μου πρόσφερε το 20λεπτο του μέλλοντός του και, αφού άφησε την ταπεινή του ανθοδέσμη, επιστρέφει πάλι και πάλι σιωπηρά ώσπου να τον ευχαριστήσω.

Δε είναι σπάνια η περίπτωση αλλά επειδή είναι χαρακτηριστική σκέφτηκα ότι ίσως να σας διασκέδαζε και αποφάσισα να τη μοιραστώ μαζί σας.

Φέρνω το σχόλιο

―που, νομίζω κι εσείς θα συμφωνήσετε πως η αξία του δεν αποτιμάται όσο 20 λεπτά πιο κοντά στο Θάνατο―

φέρνω και πειστήρια ότι, ωσάν δολοφόνος, ο μανιακός θαυμαστής επιστρέφει κάθε λίγο στον τόπο του εγκλήματος (και, όσο δεν παίρνει απάντηση, περιπλανιέται μυρίζοντας τα ρόδα του μικρού μου κήπου)

διότι σκέφτηκα ότι ίσως σε κάποιους να φανεί χρήσιμο να μάθουν ότι είναι δυνατόν στο blog τους να εγκαταστήσουν μετρητές που καταγράφουν τις επισκέψεις λεπτομερώς, ενημερώνοντας τον κάθε blogger για IP και συμπεριφορά επισκέπτη με ώρα, χρόνο παραμονής, το από πού ήρθε-πού πηγαίνει και τι πήρε φεύγοντας (downloads) και από πού έφυγε κι + άλλα πολλά, διότι, είπαμε, η Ανωνυμία του Διαδίκτύου είναι δικαίωμα σεβαστό όσο κάθε αυτοπροσδιορισμός, αλλά, ανωνυμία δεν είναι.

Και ιδού η/ο εκ Λουξεμβούργου ορμώμενη/ος :

Και το αντιστάθμισμα

Aliki Papachela

2 ώρες · 

Σήμερα είχα την χαρά και την τιμή να παρακολουθήσω το ντοκιμαντέρ "Βυζιά", που έγινε με αφορμή την ιστορία της αγαπημένης Liopi Abatzi, στον κινηματογράφο ΑΑΒΟΡΑ της άλλης αγαπημένης Peggy Ringa. Μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά, άρτια τεχνικά, σαν ιδέα και σαν υλοποίηση. Εκτός του ότι κι από δω θέλω να συγχαρώ όλους τους συντελεστές, θεωρώ ότι πρέπει να το δεί όσος πιό πολύς κόσμος γίνεται και ει δυνατόν πολλοί έφηβοι. Ανοίγει μια μεγάλη κουβέντα εκτός απ το σώμα μας, την σχέση μας μαζί του, τι παθαίνουμε όταν αυτό νοσεί, για τον καρκίνο τα ταμπού και τους φόβους τους δικούς μας και των γύρω μας και για την θέση της γυναίκας.
Πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα κι η κουβέντα που έγινε μετά την προβολή με τους συντελεστές και την άλλη επίσης αγαπημένη Daphne Chronopoulou που ήρθε απ το νησί και την εκεί ησυχία της στο κλεινόν άστυ γι αυτές τις προβολές.
'Οποιος θέλει και μπορεί, αύριο είναι η τελευταία προβολή στον κινηματογράφο ΑΑΒΟΡΑ, Ιπποκράτους 180 στην Αθήνα, στις 4 το απόγευμα. Σπεύσατε!
Βέβαια είχα και την άλλη μεγάλη χαρά και τιμή να συναντήσω όμορφους ανθρώπους με αλήθεια στα μάτια, στο στόμα και την καρδιά, άλλους παλιούς αγαπημένους, όπως την συμμαθήτριά μου Κατερίνα Πέτρου-Παπαχριστοπούλου, και άλλους αγαπημένους διαδικτυακά, που δεν είχε ως τώρα τύχει να συναντηθούμε, όπως την Λιόπη, την Πέγκυ και την Δάφνη. Και φυσικά ακόμα μια φορά επιβεβαίωσα ότι οι ωραίοι άνθρωποι που δεν φορούν μάσκες και δεν παίζουν ρόλους, φαίνονται πάντα και στο διαδίκτυο, όπως και στην ζωή. Αρα καλά έκανα και τις αγάπησα! :-)
Α, να μην ξεχάσω να πω, ότι μια χαρά μετά κάναμε και την βόλτα μας στα Εξάρχεια, ήπιαμε τους καφέδες μας, κουβεντιάσαμε, γελάσαμε, κλάψαμε ή περίπου! Και τα Εξάρχεια, όπως πάντα όμορφα, με πολύ κόσμο να κυκλοφορεί, να λιάζεται, να κουβεντάζει.
Ποιό άβατο; Ποιά ΑΜΣΤΕΛ;;;

Ένας αναπάντεχος θάνατος και η φύση των iPhones

Προχθές, πριν  η κουφόβραση ξεσπάσει  σε μπόρα με θορυβώδεις κεραυνούς, διαπιστώθηκε και επισήμως ο Θάνατος του κινητού μου.

Πρόκειται για μια αναπάντεχη αυτοκτονία και διερευνώ τα αίτια διότι δεν είχε δείξει κανένα σημάδι ανισορροπίας. Επίσης επειδή τις τελευταίες του ώρες ήμασταν μόνοι αυτό κι εγώ, είναι σίγουρο ότι δεν έπεσε θύμα εγκληματικής ενέργειας.

«Συμβαίνει», είπε ο τεχνικός, «να πεθαίνουν έτσι ξαφνικά τα iPhones». Έτσι, το «συμβαίνει» χρησιμοποίησε, σα να πρόκειται για ανεξήγητο παρατηρηθέν χαρακτηριστικό της φύσης τους, όπως, ας πούμε, συμβαίνει να μην αναπαράγονται κάποια φυλακισμένα άγρια ζώα ή συμβαίνει να αυτοκτονούν τα περιστέρια εάν χαθεί το ταίρι τους.

Μια φευγαλέα εικόνα επιδημίας δεκάδων νεκρών iPhones που ξεβράζονται στις ακτές σχηματιζόταν στο νου μου επειδή το «συμβαίνει» μου θύμισε το φαινόμενο των νεκρών φαλαινών που, είτε αυτοκτονούν είτε χάνουν, λόγω ραδιοκυμάτων, τον προσανατολισμό τους, αλλά 
δε θα σας κουράσω (προς το παρόν)  με εξελίξεις

καθώς, ταυτόχρονα ενεργώ:

α) για να ξεδιαλύνω αυτό το μυστηριώδη πρόωρο θάνατο

και

β) να αντικαταστήσω ταχύτατα το μακαρίτη ― αφού χωρίς αυτόν δεν.

Ανακοινώνω την τραγική  αυτή προσωπική απώλεια

για να είστε ενήμερες κι ενήμεροι
[δηλαδή ήμερες/οι και ήρεμοι/ ες]

αν δεν το απαντώ

και προετοιμασμένοι να βοηθήσετε,

σε περίπτωση που, ο μοι γένοιτο,

διαπιστωθεί ότι

― άραγε λόγω κύριος οίδε τι ψυχολογικών προβλημάτων του―

τον τελευταίο καιρό

 το μακαρίτικο είχε κλειστεί στον εαυτό του με συνέπεια να κόψει κάθε  επαφή με το icloud

που σημαίνει δηλαδή ότι θα πάρει στον τάφο το Ευρετήριό μου

ως επτασφράγιστο μυστικό

και να βρεθώ εγώ χωρίς το τηλέφωνό σας.

Αν έχουμε δουλειές μαζί ή επρόκειτο να συναντηθούμε κάπου να κάνουμε κάτι,

παρακαλώ ειδοποιήστε με mail ή messenger ή στο blog, Fb, Twitter, Pinterest,  soundcloud

ή στο σταθερό του γραφείου μου

ή με ταμ-ταμ και  σήματα καπνού και ρίψη φυλλαδίων

ή ξερωγώ ταχυδρομικά περιστέρια,

γιατί τελικά έτσι που τα βλέπω αραδιασμένα τα ανωτέρω

εάν σας χάσω θα είναι επειδή θέλατε να χαθείτε

αφού, βλέπω, έχουμε τόσους τρόπους επικοινωνίας

που αναρωτιέμαι τι στο καλό τον ήθελα τόσο καιρό το μακαρίτη..

(εκτός δηλαδή που ήταν όμορφος ο άτιμος και ― ομολογώ,

με έβγαζε κι ωραίες φωτογραφίες).

Πέρα από τα αστεία, δεν είπα έτσι τυχαία ότι ερευνώ.

Είχα στο νου να δημοσιεύσω άρθρο για την πολύ σοβαρή φήμη πως επειδή οι πωλήσεις έχουν πέσει και λίγοι πια αντικαθιστούν τηλέφωνο ή tablet κάθε χρόνο, η Apple μας βομβαρδίζει με κάποιες αναβαθμίσεις που ενώ θα κάνουν γρήγορο το νέο μοντέλο καταστρέφουν τα παλιά.

Κακώς δεν το είχα δημοσιεύσει ― φταίει η επιμονή μου να τσεκάρω. Δεν είχα πολλά στοιχεία (μόνο πληροφορίες σε fora) και είμαι πολύ προσεκτική όπου μαίνονται εταιρικοί πόλεμοι κι οργιάζει η συνωμοσιολογία. [Δείγμα αυτού που ήθελα να αποφύγω είναι η εικόνα που σας φέρνω με το δαίμονα-κρυφό logo της Apple.] Όμως αναβαθμίσεις δεν έκανα, εκτός από ΜΙΑ σχεδόν κατά λάθος, από αφηρημάδα πριν μια εβδομάδα. Καιαιαιαιαί ΝΑ'ΤΑ ΜΑΣ.

Ερευνώ λοιπόν, ερευνήστε κι εσείς (και πείτε μου αν βρείτε κάτι)

μα εν τω μεταξύ καλού-κακού μην αναβαθμίσετε λογισμικά και προγράμματα που έρχονται εκτός κι αν έχετε το ολοκαίνουργιο μοντέλο (που δεν τα έχει ανάγκη).