'Old wives' tales' έλεγαν την εποχή του Σαίξπηρ για εκείνο το μείγμα αμάθειας, εμπειρικής γνώσης και προκατάληψης που ταυτίζεται με τη γριά τη μάγισσα, την Τρελή του χωριού, ένα αρχέτυπο που λίγο-πολύ η ανδρική κοινωνία το βλέπει πίσω από γιατροσόφια, συνταγές και ξεματιάσματα που αποδίδει στη γυναικεία παράδοση. Διότι από τα προϊστορικά χρόνια όταν οι κοινωνίες μας έγιναν πατριαρχικές, οι γυναίκες θεωρούνται περιορισμένης νοημοσύνης.
Πολλή ανδρική φαιά ουσία επιστρατεύτηκε στους αιώνες για να αποδειχθεί επιστημονικώς πως οι γυναίκες είμαστε το Άλλο, το Αδύναμο Φύλο. Πνευματικά. Ένα επιχείρημα ήταν ο μικρότερος εγκέφαλος. Τυπικότατο (σχολίασαν οι φεμινίστριες) που οι άνδρες για το μέγεθος μιλούν.
Το άλλο, το κατ΄εμέ κωμικότερο, είναι το ορμονικό. Είναι, ισχυρίστηκε σοφός συνταγματολόγος, τόσο ανισόρροπες οι κυρίες λόγω των ορμονικών διαταραχών τους που, εκτός κι αν γινόταν να ταυτιστεί ο έμμηνος κύκλος όλων τους, δε θα ήταν δυνατόν να τις εμπιστευθούμε να ψηφίσουν. Γελάτε; Θα γελάσετε ακόμα πιο πολύ, νομίζω, που αυτό δεν είναι βικτωριανό αλλά του 1952 που πρωτοψήφισαν οι Ελληνίδες.
Βλέπετε από την αρχαιότητα η Υστερία από την Υστέρα, τη μήτρα βγαίνει. Η οποία, έλεγαν οι αρχαίοι σοφοί, πάει κι έρχεται εντός του σώματός μας και μας μουρλαίνει κάθε λίγο, αναπάντεχα.
Η ιδέα όμως οδηγεί εκεί ακριβώς που ο σοφός δεν ήθελε. Διότι, αν οι ορμόνες μας είναι το πρόβλημα, τότε γινόμαστε ίσες του ανδρός κατά τα μη αναπαραγωγικής ηλικίας χρόνια μας. Που, αν ίσχυε, θα σήμαινε πως όταν οι λαοί κι οι λόγιοι μιλούν για 'Old Wives' Tales' ή (για να το φέρω πιο κοντά, οι τηλεαριστοφάνηδες αναφέρονται στις 'Γριές') πέφτουν εντελώς έξω.
Ή μέσα. Στο λάκκο που μόνοι τους έσκαψαν. Διότι καλύτερα οι τεστοστερονόπληκτοι να μη μιλούν στο σπίτι του κρεμασμένου για οργή αλλιώς πριν να ψηφίσουν ή να νομοθετήσουν θα έπρεπε το κράτος να τους ψεκάζει με Xanax ή οιστρογόνο.
Ωστόσο όπως υπάρχει η νταηλίδικη οργή του μαχαλόμαγκα που τρομοκρατεί τους αδυνάτους υπάρχει και η δίκαιη οργή που ίσως βρίσκει διέξοδο σε δρόμους δημιουργικούς.
Και τέτοια είναι η οργή των κυριών που οργανώθηκαν ως Raging Grannies (αρχικά 'of Madisson Wisconsin' αλλά το Κίνημά τους απλώνει σα λεκές από ροζ μελάνι)με ένα κοινό σύνθημα:
WAR IS STUPID
Όχι αναγκαίο κακό, όχι επικίνδυνος, όχι δεν ξέρω τι, αλλά απλώς:
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΒΛΑΚΕΙΑ
Στο πασιφιστικό κίνημα οι γυναίκες έχουμε μακρύτατη παράδοση. Από τη Λυσιστράτη ως τις αστές του A' Παγκοσμίου Πολέμου που έβγαιναν με πλακάτ φωνάζοντας πως δε θα γεννάμε εμείς παιδιά για να μας τα σκοτώνετε.
Οι Raging Grannies έχουν ιστοσελίδα, οργανώνουν διαμαρτυρίες και παρίστανται δυναμικά στο Κίνημα Καταλήψεων της Γουώλ Στρητ (και όχι μόνο). Όπλο τους το τραγούδι. Όχι σαν χορωδία κυριών. Παράφωνο και κωμικό με στίχους που παραφράζουν σε γνωστούς σκοπούς, διότι υποστηρίζουν πως το γέλιο είναι όπλο για να πείσεις.
Θα σας ομολογήσω πως παρά το θαυμασμό δε συμπλέω με όλα τους τα ρεύματα. Είναι, για παράδειγμα, κατά των αμβλώσεων και διαβλέπω πως εντός τους, ανάμεσα στις ακτιβίστριες του '60-'70, θα υπάρχουν πυρήνες με έντονο θρησκευτικό αίσθημα― μα αυτά είναι οι δικές μου εμμονές και δε χρειάζεται να είμαστε όλοι ίδιοι.
Χαρείτε τις κι επισκεφθείτε τους συνδέσμους με τις ροζ σελίδες που, για αλλαγή, δε δίνουν συνταγές ζαχαροπλαστικής και πλεκτικής.
Παίρνει ο Πολεμιστής ένα μπαστούνι στο Ταρώ και ξεκινά το ταξίδι μαζεύοντάς τα ως το 10 που, αν τα καταφέρει, θα ανέβει ένα επίπεδο και θα αρχίσει νέο κύκλο στο αέναο σπυράλ του ταξιδιού της Ύπαρξης. Σε άλλο χαρτί μονομαχεί, αλλού ληστές έρχονται να τον κλέψουν, αλλού στολίζει με γιρλάντες τα μπαστούνια του και βάζει στόχο ένα μάταιο κάστρο στην άμμο. Και πάντα προχωρεί. Κάπου στη μέση όμως διασχίζοντας έρημους τόπους πάνω στο άλογό του, με τα μπαστούνια φορτωμένα σε φαρέτρα, τον βλέπουμε να έχει ξεχωρίσει το ένα που το κρατά σαν το κοντάρι ενός λαβάρου. Κι επάνω του έχει ένα στεφανάκι.
Όταν έβλεπε η Μαντάμ να πέφτει τούτο το χαρτί (τότε, πριν γεννηθείτε εσείς, που ήταν χαρτορίχτρα) ήξερε ότι στον ερωτώντα είχε μόλις προσφερθεί παράταση: "Δεν είσαι ακόμα νικητής, ακόμα δεν κατέκτησες, αλλά μιά μικρή πόλη, όπως περνούσες, σε δαφνοστεφάνωσε. Εσύ περνάς μα η νίκη τούτη η μικρή, σα βραβειάκι θα είναι το κουράγιο για να συνεχίσεις".
Σήμερα αυτό το blog πήρε ένα τέτοιο στεφανάκι απ' αυτά που δίνουμε οι bloggers για να γνωριζόμαστε και να αλληλοσυστηνόμαστε στους αναγνώστες μας.
Μου το έδωσε η Lyriel (που ίσως την ξέρετε από τα σχόλιά της).
Ως βραβευμένη οφείλω να βραβεύσω αλλά αυτή τη φορά δε θα σας δώσω μόνο πέντε links.
Διότι με την ευκαιρία σας ανακοινώνω πως άρχισε η ψηφοφορία του Top Blogs ώστε πάλι να βγάλουμε εμείς κι οι αναγνώστες μας τα πιο αγαπητά. Δε συμμετέχω αυτή τη φορά, (την προηγούμενη είχα βραβευθεί στην κατηγορία μου).
Και σας συστήνω:
α) αν έχετε blog να το υποβάλετε να παρουσιάζεται
στην τεράστια και πρακτικά ταξινομημένη λίστα του Top Blogs☞
β) έχετε-δεν έχετε να επισκεφθείτε για να ανακαλύψετε νέους τόπους της κατηγορίας που σας ενδιαφέρει και ψηφίζοντας αυτά που σας αρέσουν να βοηθήσετε να γίνουμε όλοι καλύτεροι. ☞
Οι νικητές θα πάρουν εύσημο και διάφορα δώρα χορηγών. Ένα από τα δώρα είναι και το πιο πρόσφατοβιβλίο μου, η Πόρτα Της Ληνώς.
―Που, παρεμπιπτόντως, την Πόρτα κι όχι το βιβλίο βλέπετε εσείς όποτε μπαίνετε εδώ κι εγώ όποτε κοιτάζω ανατολικά από την αυλή και την κουζίνα μου· για το βιβλίο όμως δείτε εδώ.
Για όλα τα υπόλοιπα: δώρα-ψηφοφορία-υποβολή:Top Blogs
Για να δείτε τη δική μου Παρουσίαση από το Τοp Blogs κάντε κλικ στο banner του στο κάτω μέρος αυτής της σελίδας. Έτσι θα ανοίγει και προς το δικό σας από το δικό σας όταν παρουσιαστείτε εκεί. Καλή Τύχη!
Δικαίωμά σας να παντρεύεστε με τούλια και πολυέλαιο και να βαφτίζεστε με ροζάκια και κουφέτα. Μόνο, όταν μιλάω με το Θεό του το ζητώ να έβρισκε ένα τρόπο να χωρέσει στο κεφάλι σας πως όταν χρηματοδοτείτε με τις τελετές σας την Εκκλησία μετά είναι ανισόρροπο και θεοπάλαβο να τουϊτάρετε ζητώντας να φορολογηθεί η εκκλησιαστική περιουσία― που εσείς συντηρείτε κι ενισχύετε (δίχως απόδειξη άλλη από κιτσοφωτογραφίες).
Όχι τίποτε άλλο (Του λέω), μα η ανοησία του οπαδού κάποιο αντίκτυπο έχει στην εικόνα του θεού του.
______________
Η Βάπτιση δεν είναι Υποχρεωτική
ούτε ο Γάμος βέβαια
(αλλά ακόμα κι αν σας υπενθυμίσω πως κι ο Θεός ο ίδιος τον απέφυγε, δε με βλέπω να σας πείθω)
―Αν πάρουμε μαζί μας ομπρέλα δε βρέχει, αν δεν την πάρουμε πιάνει μπόρα.
―Όσο καλύτερα ντυθείς τόσο χειρότερα περνάς.
―Όσο πιο σέξυ τα εσώρουχα σου τόσο χειρότερος ο εραστής της μιας νύχτας. ―Αν σου πέσει μια φέτα ψωμί, στο πάτωμα θα πέσει η πλευρά με τη μαρμελάδα.
―Αν κάτι είναι πιθανό να στραβώσει, θα ―Αλλά κι αν κάτι δεν είναι πιθανό να στραβώσει, θα στραβώσει κι αυτό. Και μάλιστα
εκεί που δεν το περιμένεις.
―Η τελειότερη οργάνωση παθαίνει τη χειρότερη ζημιά.
―Τα καλύτερα σχέδια να κάνεις, πάντα ένας μαλάκας θα σου τα χαλάσει.
Γιατί; Είναι ο Νόμος
του Μέρφυ λέμε και προχωρούμε στην επόμενη αναπάντεχη αναποδιά.
'Ολοι έχουμε τέτοια
εμπειρία, γι αυτό ο Νόμος αυτός της Φύσεως έχει μελετηθεί πολύ. Στην αρχή από ορειβάτες
και μηχανικούς, αργότερα σε πειράματα θερμοδυναμικής, Αεροπορίας κ.λ. Κι επειδή
έχουν γραφτεί πολλά (με πολλές ανακρίβειες αλλά και χαριτωμένες σοφιστείες) εννοείται
πως ακόμα κι ο ίδιος ο Μέρφυ αμφισβητείται.
Ο πρώτος που διατύπωσε
γραπτώς τη σοφία πως "Αν Κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά" ήταν, το 1866, ο μαθηματικός Αύγουστος Ντε Μόργκαν
σε άρθρο του για τα Παράδοξα. Από τότε έχουμε παραφρασμένο το ρητό σε διάφορες γλώσσες,
εκδοχές κι εγκυκλοπαίδειες.
Προσωπικά προτιμώ
το Μέρφυ μιά και ο Νόμος, καλώς ή κακώς, πήρε το όνομά του κι έγινε τέτοιος θρύλος
που μια παιδική φίλη από τη Γαλλία κάποτε μου είπε πως Μέρφυ είναι το διαβολάκι
που μας κάνει ζαβολιές, κάτι σαν καλικαντζαράκι δηλαδή.
Ο Εδουάρδος Μέρφυ,
όμως, έκανε πειράματα για την Αεροπορία των ΗΠΑ και κάποτε (όταν αμφισβητήθηκε
η πατρότης του ρητού) μάθαμε πως είχε μια προσωπική διαμάχη με ανώτερό του αξιωματικό
(τον Dr John Stapp) ο οποίος αργότερα τη συνέχισε ερευνώντας
την προέλευση του Νόμου και την αποτυχία ενός πειράματος που οδήγησε στην εκφορά
του αξιώματος:
―Αν είναι να γίνει θα γίνει.
Αξίωμα διόλου αξιομνημόνευτο,
μα μην ξεχνάμε πως έρχεται από το Δόκτορα Στραπ, τον εχθρό.ότι ο πατέρας του είπε:
―Αν υπάρχει πάνω από ένας τρόπος να γίνει μιά δουλειά και αν ένας από αυτούς
τους τρόπους οδηγεί σε καταστροφή, τότε κάποιος θα το κάνει με αυτό τον τρόπο.'
Δηλαδή, για
να μοιραστώ την πικράν μου πείραν:
―Αν ντυθούμε τέλεια περνάμε άσχημα και γυρίζουμε σπίτι απογοητευμένοι, ενώ
αν ντυθούμε πρόχειρα και με αδιαφορία κάπως θα γίνει και θα μας βρει το πρωί σε
ξένα κρεβάτια ή παγκάκια με κουβέντες ζωντανές κι ατέλειωτες.
―Αν ποτίσω τη λεμονιά θα βρέξει όπως επίσης αν αμελήσω να διορθώσω τους υαλοκαθαριστήρες
ή αν πάω το αυτοκίνητο για πλύσιμο.
―Αν όμως βάλω μπότες και αδιάβροχο θα βγει τέτοιος ήλιος που θα μοιάζω με τρελή. Επειδή:
―Αν κάτι είναι πιθανό να πάει στραβά, θα πάει.
―Η τελειότερη οργάνωση παθαίνει τη χειρότερη ζημιά.
―Όσο καλύτερα τα σχέδιά μας τόσο πιθανότερο να εμφανιστεί ο μαλάκας που θα τα χαλάσει.
Διότι μήπως κι η Θεωρία
των Μαύρων Κύκνων του λατρευτού μου Τάλεμπ δεν είναι ο Μέρφιος Νόμος εφαρμοσμένος
στη ζωή και την Οικονομία, αφού εξηγεί και προειδοποιεί (όπως ο Αριστοτέλης πριν
από εκείνον) πως το μόνο πιθανό είναι το απολύτως απίθανο;
Πολλά λοιπόν τα παραδείγματα,
γι αυτό εκτός των δικών μου σας φέρνω και λίγα αποστάγματα σοφίας μελετητών που
ανέπτυξαν το Νόμο και κατέληξαν πως:
―Αν είναι πιθανόν να χαλάσουν πολλά, αυτό που θα χαλάσει είναι το πιο επικίνδυνο.
―Το σύμπαν δεν αδιαφορεί για την εξυπνάδα μας: την εχθρεύεται.
―Αν νομίζετε πως όλα πάνε καλά, κάτι σας διαφεύγει.
Όπως βλέπετε, κι αν ο Μέρφυ είναι
ο γνωστότερος, δεν είναι λίγοι οι στοχαστές που μας πρόσφεραν γενναιόδωρα συλλογισμούς,
ρητά και αξιώματα που ερμηνεύουν τα δυσνόητα της καθημερινότητάς μας. Σας μεταφέρω
τα φώτα δύο εξ αυτών:
Αξίωμα του
'Αλλεν:
―Όταν όλα έχουν αποτύχει, ήρθε η ώρα να διαβάστε τις οδηγίες.
Νόμος του Γκάνερσεν:
―Οι πιθανότητες να μας συμβεί ένα γεγονός είναι αντιστρόφως ανάλογες της επιθυμίας
μας γι αυτό.
Οι νόμοι αυτοί, θα παρατηρήσατε ότι έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με το Κοελικό περί συνωμοσίας σύμπαντος και ίσως κάποιος κάποτε
γράψει μιά μεγάλη πραγματεία για να το αποδείξει. Ως τότε όμως θα το ακούμε από της γης
τους πικραμένους και σας συστήνω νη μην αντικρούετε: έχει αποβεί σωτήριο στη μείωση
αυτοκτονιών όσο και στον πλουτισμό του κυρίου Κοέλιο (δηλαδή έχει αποβεί χρήσιμο για τουλάχιστον έναν άνθρωπο επί γης).
Κι ο κύριος Κοέλιο στο παιχνίδι της Αισιοδοξίας ως όπλο αντιμετώπισης της Γκαντεμιάς δεν είναι μόνος. Διότι επειδή είναι
πολλά τα έργα που ερευνούν το Νόμο του Μέρφυ, τελευταία ανθεί και μιά άλλη αντι-μέρφια
σειρά βιβλίων, με τίτλους όπως το 'Πώς να Νικήσετε το Νόμο του Μέρφυ; Με την
Αισιοδοξία'.
Το πιστεύετε; Θεωρείτε
πως το θυμικό αλλάζει το ριζικό; Αν ναι, κι αν φτάσατε ως εδώ, σας αφιερώνω τη γνωστή σκηνή, μήπως σας συνετίσει. Με ένα κλικ θα δείτε πως ακόμα και ανεβαίνοντας
στο Γολγοθά το παν είναι να 'Κοιτάτε τη Λαμπρή Πλευρά της Ζωής' διότι, όπως λέει και το άλλο που πιστεύω εκτιμάτε 'ό,τι σας σκοτώνει σας κάνει
πιο δυνατό' (ή κάπως έτσι). Μαζί με το ταγούδι σας δίνω και τον ίδιο το Νόμο γραμμένο από τον Joel Pel του πανεπιστημίου of Brittish Columbia ο οποίος ισχυρίζεται ότι βρήκε τη φόρμουλα υπολογισμού της γκαντεμιάς μας ώστε π.χ. να ξέρουμε πότε έχουμε την τύχη να βρεθούμε στο 1% των πιθανοτήτων να μας πέσει η φρυγανιά με το βούτυρο προς το ταβάνι κι όχι προς το χαλί [http://people.howstuffworks.com/murphys-law4.htm]
Τραγουδούσε η εβραιοπούλα στο Σαλονικιώτικο δωμάτιο που είχε νοικιάσει η οικογένεια όταν έφυγε από την Πόλη. Τραγουδούσε η μικρή Σάρα με ανοιχτά παράθυρα μιά μέρα που έλειπε ο πατέρας σε δουλειές. Κι ο επιχειρηματίας που είχε την ταβέρνα στη γωνία περνούσε με ένα φίλο, άκουσαν το τραγούδι και τη ζήτησαν από τη μάνα της. Όχι για νύφη ―για τραγουδίστρια. Κι η μάνα θύμωσε που ξελογιάστηκε η μικρή και θα γινόταν σαντέζα να τους ντροπιάσει κι όταν την έπιασε αργότερα να τραγουδά στο Grand Hotel τη μάζεψε από το μαλλί και τη χτύπησε να τη συνετίσει.
Ωραία ιστορία, τακτική κι απόκρυφη σαν εκείνους τους μύθους των σύγχρονων μοντέλων που ανακαλύπτονται με τη γιαγιά τους να πουλάνε χόρτα σε ρώσικη λαϊκή. Ωραία ιστορία κι έχει τα πάντα. Το καναρίνι το φυλακισμένο στο κλουβί που θα το σκάσει από το ανοιχτό παράθυρο, την ευυπόληπτη οικογένεια, το ταλέντο, ακόμα και το μαλλί που αργότερα κόπηκε όταν τα κορίτσια έκοψαν την πλεξίδα της σκλαβιάς και πέταξαν τους κορσέδες.
Την πρωτοείδα, μικρή στην ΕΡΤ σε γύρισμα (της εκπομπής του Γ. Παπαστεφάνου με παραγωγό τη μητέρα μου), και η εμπειρία με σημάδεψε. Δεν τραγουδούσε πια στα μαγαζιά μα η φήμη της αναβίωσε μετά τη χούντα που το ρεμπέτικο εισέβαλε ορμητικά στην ελληνική κοινωνία
Για τη Ρόζα την αγάπη μου σας λέω.
Είχε περάσει μισός αιώνας μα η Ρόζα ακόμα κατσάρωνε το κοντό χενναρισμένο 'καρέ'. Μαύρο ριχτό διάφανο crépe το φόρεμα με πούλιες και πέρλες, μαυράδι βαρύ σε μάτια και σε φρύδια. Στριφογυρνούσε κι έπαιζε τις 'ζίλιες', τα κουδουνάκια της, μιά οπτασία που μισός αιώνας δεν την άγγιξε.
Ο πολύς κόσμος την έμαθε όταν η Χάρις Αλεξίου τραγούδησε τη 'Δημητρούλα' της τότε που με την πτώση της Χούντας ήρθε το ρετρό να ζωντανέψει το ρεμπέτικο.
Δεν ήξερα πως είχε περάσει τα 80 κι ούτε θα το παραδεχόταν. Εικοσαετία και παραπάνω τον περνούσε το μεγάλο της έρωτα με τον οποίο ζούσε ακόμα, ελεύθερη κι εκείνος παντρεμένος.
Λίγα χρόνια μετά τη συνάντησε ο Γιώργος Ιωάννου σε φορείο στο νοσοκομείο, μιά κόκκινη τούφα κάτω από το σεντόνι και μιά γνωστή φωνή.
―Από πού είστε; Τη ρώτησε.
―Από την Πόλιν, απάντησε με μιά φράση που ηχεί αιώνες.
Από το νοσοκομείο δε βγήκε. Πέθανε 2 Δεκεμβρίου του 1980.
Το είχα όνειρο να γράψω τη ζωή της. Σε βιογραφίες που έψαχνα και στα πρώτα χρόνια του Διαδικτύουδεν υπήρχε λέξη γι αυτήν. Από τα βιβλιοπωλεία το 'Αυτά που θυμάμαι', η αυτοβιογραφία της, έχει εξαφανιστεί (όπως γίνεται πια που τα ράφια αλλάζουν πιο γρήγορα από ψυγεία super-market― μα αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία).
Τα πράγματα άλλαξαν. Λίγο η εξάπλωση του Διαδικτύου, λίγο η μόδα των ρεμπετάδικων (που, πόσα χρόνια θα χορέψει ο πελάτης το βαπόρι απ' την Περσία κι η πελάτισσα τη Μισιρλού δίχως να ψάξουν κάτι παλιότερο) σήμερα η Ρόζα μου κυκλοφορεί πολύ. Ως όνομα κι αναφορά δηλαδή.
Διότι η ίδια παραμένει η μεγάλη άγνωστη. Λίγο τα ψέματα της αυτοβιογραφίας με τον ειλικρινή τίτλο 'Αυτά που Θυμάμαι' όπου ξεκαθαρίζει πως πότε γεννήθηκε δεν το θυμάται, γι αυτό (η αθεόφοβη) κρύβει όχι ένα, όχι δέκα αλλά σχεδόν είκοσι χρόνια, λίγο τα γούστα της και τα τραγούδια της, λίγο (υποθέτω) ο χαρακτήρας της που μάλλον την απομόνωσε διότι άλλων αυτοβιογραφίες δεν την αναφέρουν, παραμένει η Vamp που επέλεξε να γίνει όταν, με τη μόδα του 1920, κουρεύτηκε και πέταξε μια για πάντα τα ροζάκια και τους φραμπαλάδες.
Πολίτισσα Σεφαραδίτισσα (παρά το όνομα Εσκενάζη) μετακόμισε με την οικογένεια στη Θεσσαλονίκη (την πολυπληθέστερη εβραϊκή πόλη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) κι άρχισε εκεί το χορό και το τραγούδι μετά από το παραμυθάκι ανακάλυψης το κλισεδιάρικο που έλεγε ότι το θυμόταν ολοζώντανα, κι ας είχε τόσο κακή μνήμη για τα παλιά.
Σας το είπα το παραμύθι: Τραγουδούσε, λέει, με ανοιχτά παράθυρα και τη ζήτησαν μα η μάνα αρνήθηκε, αλλά η Ρόζα ένιωσε πως αυτό-ήθελε-να-κάνει-στη-ζωή-της και βγήκε στο πάλκο.
Αναχρονισμοί γοητευμένου δημοσιογράφου που τον παίζει η ντίβα όλα αυτά, μιά και γνωρίζουμε ότι η Εβραιοπούλα από την Οσμανλίδικη πρωτεύουσα θα ζάρωνε τα βαμμένα της φρύδια στην ιδέα μας πως η γυναίκα πρέπει 'κάτι να κάνει στη ζωή της' άλλο από το να κεντά, να καθαρίζει, να γεννά και να πεθαίνει πριν να γίνει βάρος στο σόι της.
Κι ωστόσο αυτός ο πρώτος μύθος κι η αδύναμή της μνήμη δείχνουν την ίδια κοκεταρία που βλέπουμε στα βαμμένα φρύδια και τα τσαλιμάκια της ογδοντάχρονης.
Το έφαγε το ξύλο της όταν την έπιασε η οικογένεια να τραγουδά στο Grand Hotel και, υποθέτω, θα παραήταν ζωηρή για να την παντρέψουν εκείνους τους δύσκολους καιρούς. Ή, μήπως, ο λόγος της χειραφέτησης ήταν πως την είχαν παντρέψει (στα 15 το συνήθιζαν οι Σεφαραδίτες) κι ως χωρισμένη δεν είχε πια υπόληψη να περισώσει;
Το σίγουρο είναι ότι δεν ξέρουμε τίποτε για τη ζωή της μεταξύ 1910 και 1928 (από τα 15-20 της δηλαδή και για 18 χρόνια) μόνο υπάρχουν οι φωτογραφίες της, μοντέρνες κι αποκαλυπτικές, με τη χρονολογία 1915 και είναι γνωστό πως ήδη γυρνούσε με μιά Αρμένικη κομπανία ως χορεύτρια στην αρχή κι ύστερα ως τραγουδίστρια.
Τη δεκαετία του '30 ηχογράφησε πάνω από 300 τραγούδια, ρεκόρ, ιδίως για γυναίκα, κι αργότερα ταξίδεψε σε πολλές τουρνέ και ως συνδικαλίστρια ασχολήθηκε με τη Ένωση Μουσικών.
Επίσης άθελά της έγινε αιτία να απαγορευτούν από τη Μεταξική δικτατορία τα 'χασικλίδικα΄ τραγούδια λόγω της μεγάλης επιτυχίας της του 'Πρέζα όταν πιεις'.
Άγνωστο πότε παντρεύτηκε τον επιτυχημένο ηθοποιό Γιάνγκο Σαρντινίδη. Μεγαλύτερός της και μπεκρής, (θεωρείται ότι) πέθανε όταν εκείνη ήταν έγκυος στο γιο τους. Κυκλοφορεί και η ιστορία μιας κόρης που την άφησε για πάντα σε ορφανοτροφείο γύρω στο 1930.
Το 'Καναρίνι' της (1937, Κωνσταντινούπολη) είναι βασισμένο σε παλιό ανατολίτικο σκοπό (το bulbul που αραβικά σημαίνει αηδόνι).
Η Κατοχή τη βρήκε ιδιοκτήτρια επιτυχημένου εστιατορίου στην οδό Σατωβριάνδου. Παρότι αντιπροσώπευε ό,τι απεχθάνονταν οι Ναζί κατάφερε να κρατήσει το μαγαζί ανοιχτό και να βοηθήσει πολύ κόσμο τον καιρό της πείνας.
Ο σύντροφος της ζωής της έρχεται πολύ αργότερα, την εποχή που άλλες νταντεύουν εγγονάκια και το ρίχνουν το πλέξιμο και τα lexotanil. Χρήστος Φιλιππακόπουλος, 25 χρόνια νεώτερός της παντρεμένος φορτηγατζής πρώην αστυνομικός. Tην άκουσε να τραγουδά στην Πάτρα το 1947 κι έμειναν μαζί ως το θάνατό της. (Υπολογίσατε; 37 μάς έλεγε, πάνω από 57 ετών ήταν.).
Πολλά μάς λέει για τη Ρόζα μου πως εκείνος δε χώρισε μα παρέμεινε παντρεμένος.
Έχτισε εκείνη το σπίτι της στη Κηπούπολη, την αγαπημένη γειτονιά της στο Περιστέρι, κι εκεί βαφτίστηκε 'Ροζαλία' το 1976. Περίεργη απόφαση να αλλαξοπιστήσει 4 χρόνια πριν το θάνατό της κι ακόμα πιο περίεργο που η απόφασή της σκορπά μυστήριο στο γάμο της με τον πατέρα του γιού της, το Γιάνγκο Σαρντινίδη, αφού εκείνα τα χρόνια αν δεν είχε βαφτιστεί Ορθόδοξη ο γάμος της θα ήταν άκυρος.
Ο τάφος της στο Στόμιο (Στόμι) του Κορινθιακού ήταν φτωχός και μίζερος, έχω από παλιά φωτογραφίες· μα τα πράγματα άλλαξαν.
Διότι το 'χε στο κάρμα της η δόξα της σα φοίνικας να ξαναγεννιέται.
Όπως το 1975 που είχε πάψει πια να τραγουδά η φήμη της αναβίωσε δυνατότερη από πριν λόγω της μόδας του Ρεμπέτικου και της επιλογής να τραγουδήσει το Χαρικλάκι και τη Δημητρούλα η Χάρις Αλεξίου, έτσι το 2008 μετά από 28 χρόνια σε ανώνυμο τάφο, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Στομίου τοποθέτησε σταυρό με φωτογραφίες κι οργάνωσε μιά τελετή με μουσική.
Από τότε η φήμη της απλώνεται ακόμα πιο πολύ. Με τα χρήματα από συναυλία φτιάχτηκε ταινία για τη ζωή της, μιά διεθνής παραγωγή. Το 'Καναρίνι μου Γλυκό', My Sweet Canaryπου ανυπομονώ να δω. ___________________
Στη φωτογραφία του 1932 με τον Σέμση και τον Τομπούλη. Στην άλλη την προκλητική, κατά τα μετέπειτα λεγόμενά της, θα ήταν 5 ετών.
Το trailer κ.λ. του Sweet Canary: mysweetcanary Σας προσφέρω: το γνωστό Πρέζα Όταν Πιεις, με χορό της Ρόζας τότε που τη γνώρισα.
Χαρείτε τις κι επισκεφθείτε τους συνδέσμους με τις ροζ σελίδες που, για αλλαγή, δε δίνουν συνταγές ζαχαροπλαστικής και πλεκτικής. 
