Για τη δική μου Ελιά και για τους ελαιώνες των αιώνων

Σήμερα με τον καλό καιρό μαζέψαμε τις ελιές  μας. Στις χειμωνιάτικες ζέστες απολαμβάνω το μάζεμα πλάι στους ανθισμένους ναρκίσσους ('αβιόλες' στα Μυκονιάτικα, στα οποία αβιόλες λέγονται κι οι πασχαλινές βιολέτες).

 Ένα δέντρο έχουμε που βγάζει τις μικροσκοπικές ελιές που πρωτοείδα στο Αιγαίο και ως μεζέ της τσικουδιάς στην Κρήτη. Δεν τις μαζεύω πολύ προσεκτικά, πολλές χάνονται, γίνονται λίπασμα ή τροφή των πουλιών που φιλοξενούμε μόνιμα στον κήπο. Κι όμως, παρά τη φύρα των άσχετων παιδιών της πόλης που δεν έχουν μάθει στην οικονομία, οι ελιές που φτιάχνουμε κάθε χρόνο κρατούν για μάς και για αμέτρητα δώρα σε φιλικά τραπέζια.

Αέναοι ρυθμοί αυτοί της γης που επαναλαμβάνουμε κρατώντας επαφή με τους αιώνες. Και φέρνει θλίψη να τους σπάμε.

Τι έχουν πάθει οι άνθρωποι και καταστρέφουν την κληρονομιά μας; Έτυχε  μήπως να συναντήσετε κι εσείς το νέο ρεύμα γερο-Κρητικών που ξεριζώνουν ελιές για να βάλουν αλόη; Ναι, αλόη: Αυτοφυές κακτοειδές που δε θέλει κόπο και ―λένε― θα τους δίνει €40.000 το χρόνο. Δεν πάει ο νους τους όμως πως δεν τρώγεται και θα τα δίνει όχι το ίδιο μα συγκεκριμένη βιομηχανία που μόλις βρει φθηνότερα θα τους αφήσει με την αλόη τους σε γυμνές αναβαθμίδες που δε θα συγκρατούν ούτε το χώμα από τη βροχή.

     Πριν λίγα χρόνια, δεν το ξέρουν, αντίστοιχη μανία παρατηρήθηκε στη Σικελία. Δεν ήταν η βιομηχανία αλλοο-ούχων εκεί αλλά πλούσιοι του Μπέβερλυ Χιλς που αγόραζαν γέρικες ελιές για τους κήπους τους. Κι αποδεκάτισαν αρχαίους ελαιώνες που σήμερα είναι ξερά οικόπεδα.

   Το προσπαθώ πολύ να μην πέσω στη συνομωσιολογία. Βλέπω όμως να μοιράζονται καρποί δίχως σπόρο ενώ την ίδια ώρα ξεριζώνονται οι παλιές ελιές κι οι αμπελώνες και νιώθω πως κάτι στραβό συμβαίνει.

Δεν το περίμενα πως θα χρειαζόταν ποτέ μου να το εξηγώ ότι η Ελιά, 'του ήλιου η θυγατέρα' κατά τον Παλαμά, είναι η ευλογία της Μεσογείου που έσωσε τους ανθρώπους από λιμούς πολέμων και δυσβάστακτες φορολογίες τυράννων. 

Δεν πίστευα πως θα χρειαζόταν ποτέ να υπενθυμίσω πως μιά Ελιά και μιά Λεμονιά ισοδυναμούν με βάσεις επιβίωσης και πως συμβολικά ή πρακτικά όποιος ξεριζώνει ελιά ξεριζώνει τη ρίζα, δηλαδή το μέλλον του.

_________________________

εικόνες 

Aπό τον κήπο μου, σήμερα.

Νύχτωσε και δεν έχω βγάλει την Αλόη που όπως όλοι οι ελληνικοί κήποι έχει κι ο δικός μας. Τη χρησιμοποιώ πολύ για τσιμπήματα κι εγκαύματα και ―δε θα σας πω λεπτομέρειες αλλά είναι δοκιμασμένα θαυματουργή για ουλές μετά από εγχείριση. Θαυματουργή ναι, αλλά όχι και σημαντικότερη της Ελιάς ή του αμπελιού όμως. 
Κάτω: σχέδια του Πικάσο με κλαδί ελιάς και περιστέρι. Σας Ισπανός της είχε μεγάλη αδυναμία και χρησιμοποίησε πολύ το συμβολισμό με την αγαπημένη του paloma blanca.

___________




Λίγα από τα πολλά:

Υπολείμματα λαδιού ελιάς βρέθηκαν στο σπήλαιο Γερανίου (Ρέθυμνο), ηλικίας 6000 ετών.

 Οι Μινωίτες και οι Μυκηναίοι χρησιμοποιούσαν ευρέως το λάδι ελιάς.

 Αγλαόκαρπος, χλοερά τηλεθόωσα και τανύφυλλος χαρακτηρίζεται η Ελιά από τον Όμηρο και λέγεται 'Ιερή', εκείνη που στη ρίζα της κάθισε ο Οδυσσέας με την Αθηνά.

Η ελαιοστεφής θεά φυτεύει ελιά στην Ακρόπολη και σηματοδοτεί ένα νέο στάδιο πολιτισμού που μετατρέπει τον άνθρωπο από τροφοσυλλέκτη σε γεωργό με μόνιμη εγκατάσταση και ενασχόληση με την καλλιέργεια.

Στην Ακαδημία ήταν οι 12 ιερές ελιές αι μορίαι και ο ιερός ελαιώνας από τον οποίο προερχόταν το λάδι που έπαιρναν ως έπαθλο οι νικητές των Παναθηναίων. 


Με κλαδί ελιάς ήταν στεφανωμένο το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Ολυμπίου Διός του Φειδία.

Με τις αποικίες τους οι Αρχαίοι Έλληνες μετέδωσαν  την καλλιέργεια της ελιάς στην υπόλοιπη Μεσόγειο μέχρι την Ιβηρική. 

Τις ελιές των Αθηναίων κατέστρεψαν οι Σπαρτιάτες στον Πελοποννησιακό πόλεμο. 

"Φωτιά και  τσεκούρι" στους ελαιώνες διέταξε κι ο Ιμπραήμ για να καταπνίξει την ελληνική επανάσταση.



'Καλλιστέφανος' η ελιά των Ολυμπιονικών.

Κλαδί ελιάς ως σύμβολο ειρήνης, Λάδι και στα μυστήρια της Εκκλησίας.



«…….Σαν γαληνός αστερισμός από σπίτι ο λυχνοστάτης  και το τραπέζι με λινών ευωδιαστών εστρώθη,

επάνω του χλωρός κρασί  και απάνω του η κερήθρα


Κι η ελιά γλυκιά στα στόματα καθώς το φως στα μάτια…»
 (Άγγελος Σικελιανός)

κι ακόμα Ρίτσος, Λορέντζος Μαβίλης, Ελύτης, Πρεβελάκης, Μυριβίλης και όποιος έζησε και αγάπησε στη Μεσόγειο.
Αιωνόβιες τις λέμε αλλά μιά ελιά μπορεί να ζήσει και 1.500 χρόνια.

___________________

Δεν είμαι δώρο εορτών― είμαι για πάντα.

Σας υποσχέθηκα σε προηγούμενο post να εξηγήσω το

'Να ήταν κι άλλοι σαν εμάς!'  που ευχήθηκα.

 Εδώ θα βρείτε το γιατί και πού θα βρείτε το γατί (ή σκυλί) με το οποίο οδηγό θα με ακολουθήσετε στο δρόμο της Αρετής. 

Για καλό δικό μας αλλά και των ανυπεράσπιστων της γης.

Κοιτάξτε την εικόνα που ακολουθεί. 'Μικροσωμάκια' πεταμένα από ανθρώπους που τα αγόρασαν από Pet Shops και τα βαρέθηκαν, μαζεύτηκαν από το δρόμο κι ύστερα, όταν δεν τα διάλεξε κανείς θανατώθηκαν για να κάνουν χώρο στην επόμενη φουρνιά.

Κοιτάξτε τα. Δεν έπιαναν πολύ χώρο κι όμως τώρα που εμείς τα συζητάμε είναι ήδη νεκρά.

Νομίζοντας πως ζω στην Αμερική μια Φιλοζωική Οργάνωση μου έστειλε ένα μήνυμα που εκεί θα με χαροποιούσε μα εδώ με λυπεί. Υπολόγισαν, μου γράφουν, πως κάθε χρόνο υιοθετούνται περίπου 7 εκατομμύρια σκυλιά ή γατιά. Αν, λοιπόν, πετύχουν στις 2.7 εκ. υιοθεσίες από  τις 7 εκ. να προτιμηθούν  άσυλα, σε ένα χρόνο δε θα υπάρχει 'αδέσποτο'.

Τη λέξη 'αδέσποτα' τη βάζω σε εισαγωγικά διότι με ενοχλεί. 'Οσο και το 'κοπρίτης' ή 'μπασταρδάκι' που μου είπε πάλι πρόσφατα κάποιος με αγάπη αλλά και συγκατάβαση για το σκυλί του. ―Ενώ εμείς; Όλοι καθαρόαιμοι μέχρι τετάρτης γενεάς, του είπα.

Αδέσποτα ο Νόμος δεν αναγνωρίζει. Όσα ζώα δεν έχουν οικογένεια θεωρούνται αυτομάτως ευθύνη του Δήμου. Οι περισσότεροι Δήμοι όμως όχι μόνο δεν αναλαμβάνουν (όπως οφείλουν κατά τους προϋπολογισμούς τους) τη στείρωση και στέγαση αλλά συχνότατα,  όπως ξέρουμε, οι Δήμαρχοι ρίχνουν στους  δρόμους για κυνήγι τα  πρωτοπαλίκαρά τους  με φόλες.

'Ενα καλό της Κρίσης είναι πως μειώθηκαν οι εισαγωγές από τις άθλιες 'φάρμες' αναπαραγωγής στη Ουγγαρία και το Ισραήλ.

'Εχω ξαναμιλήσει για το έγκλημα στο οποίο συμμετέχουν τα φαινομενικά αθώα Pet Shops. Λεπτομέρειες ανατριχιαστικές δεν είναι του παρόντος, μόνο παρακαλώ ΜΗΝ ΑΓΟΡΑΖΕΤΕ ΖΩΑ ΑΠΟ PET SHOPS. Αν θέλετε συγκεκριμένη ράτσα υπάρχουν κι οι εκτροφείς― όπως και πολλά εγκαταλελειμμένα μετά τις περσινές γιορτές.

Θυμηθείτε όμως:

Τα ζωντανά πλάσματα δεν είναι δώρα εορτών.

Δεν αγοράζουμε τους φίλους μας.

Η δέσμευση αγάπης και φροντίδας είναι Για Πάντα.

Οι αλλαγές στη ζωή μας δεν είναι δικαιολογία για να εγκαταλείψουμε ένα πλάσμα που εξαρτάται από εμάς. 

Σκεφθείτε πριν τα κάνετε να σας αγαπήσουν. Δεν έχουν τίποτε άλλο.

Κι εν τέλει, αν είστε τυχεροί και νιώσετε την αγάπη τους, θα δείτε ότι ούτε εμείς έχουμε άλλο καλύτερο.

____________

Τα ανωτέρω 'posters' είναι δικά μου, εορταστική προσφορά του Οίκου Kastell σε -και για- εκείνους που δεν έχουν φωνή.

Τα 'Μικροσωμάκια' από το Άλμπουμ RIP της Dessy Kalapothakou

Η φωτογραφία στη μοτοσυκλέτα που χρησιμοποίησα, όμως, είναι από διαφήμιση για παραγγελίες εξάρτυσης σκυλιού για μοτοσυκλέτα.

Η τρυφερή φωτογραφία δρόμου είναι της Marion Smit.
_____________________________________

2012 ―Ευχές της καταιγίδας

Ανησυχείτε για το '12; 

Ξαναδιαβάσατε το Νοστράδαμο; Μείνατε άυπνοι συζητώντας τη θεωρία των Μάγια περί ευθυγράμμισης πλανητών και καταστροφής του κόσμου μας;

Η Γαλοπούλα, λέει ο Τάλεμπ, όσο περνά ο καιρός και την ταΐζουμε σιγουρεύεται πως δε θα σφαχτεί στις γιορτές. Κι έτσι όσο πληθαίνουν οι μέρες και παχαίνει και πλησιάζει την ώρα που θα έχει το απαιτούμενο βάρος για να φαγωθεί, τόσο πιο πολύ βεβαιώνεται, κρίνοντας από το παρελθόν, πως αποκλείεται να της συμβεί η συμφορά.

Είμαστε άραγε γαλοπούλες;  Θεωρούμε, βλακωδώς, την  ως τώρα επιβίωσή μας επιχείρημα κάποιου σοφού σχεδίου κατά το οποίο, όπως συμβουλεύουν οι ηλίθιοι τους ανεγκέφαλους 'όλα γίνονται για κάποιο λόγο' ή 'ο θεούλης μας φυλάει';

Διότι υπάρχει βέβαια 'λόγος' που ταΐζει ο βοσκός τη γαλοπούλα ή που την προστατεύει από κάθε κακό― ώσπου να τη σφάξει. Οπότε, ακόμα κι αν  υπάρχει ο δικός μας ο Ποιμήν που το παν θωρά, πώς να είμαι σίγουρη πως ταυτίζονται οι απόψεις μας για το καλό μου;

 

Έβρεχε από το πρωί χθες μιά άγρια καταιγίδα· ο αέρας σφύριζε κι η τελευταία και πρώτη νύχτα του χρόνου  ήρθε κατάμαυρη.

Μέσα από τα λαμπερά μας τζάμια γέλια, ποτήρια, κατσαρολικά και μυρωδιές από νοστιμιές ανάκατες.

Σαμπάνια στο ψυγείο και η βασιλόπιτα ολόλευκη στο τραπέζι με ρόδια και κεριά. Έξω βροχή και το σκυλί στον καναπέ  μπανιαρισμένο κι έκπληκτο. 

Μια όαση θαλπωρής ένιωθα το σπίτι μέσα στην άγρια νύχτα. Κι αυτό, τη θαλπωρή αγάπης παρά τις αντιξοότητες ενός κόσμου ψυχρού και αφιλόξενου, εύχομαι και σ' εσάς.

Κι ακόμα, σαν ευχαριστώ σ' αυτούς που διάλεξα να αγαπώ, (δε μου αρέσει ο κομπασμός μα..)  τους το χρωστώ να ευχηθώ: 

Να ήταν κι άλλοι σαν εμάς!
(και το γιατί στο επόμενό μου post).

_____________

photo by Gargoyles Motoclub Fmi

Ζαριές της Μοίρας κι έξι νεκροί Πρωθυπουργοί

Καθώς φεύγει ο χρόνος κοιτάζω πίσω όσους έφυγαν. Ίσως να είναι ηλικιακό, αστρολογικό ή άλλο μα ο Θάνατος με τριγύριζε. ΄Οχι προσωπικά, δεν αρρώστησα, μα πέθαναν φίλοι μου και στο τηλέφωνο όλο γι' αρρώστιες σοβαρές μιλώ.

Δεν είμαι από αυτούς που χρησιμοποιούν ευφημισμούς. Δε λέω 'το κακό', 'η επάρατος' ή το άλλο που άκουσα 'το εξ από 'δω'.  Λέω καρκίνος, έμφραγμα, αναπηρία, θάνατος.

Και δε λέω 'χάθηκε'. Λέω πέ-θα-νε.  Σε όλους μας θα συμβεί. Αναπόφευκτον.

Κι ωστόσο, σαν τις ζαριές ή τα νούμερα του Λότο, που  τυχαίνει να πέφτουν όλα μαζί και μαζεμένα, κάποτε παρασυμβαίνει.

Σε ανθρώπους, σε γειτονιές ή σε χώρες. 

Ή σε υποσημειώσεις της Ιστορίας. 
Θυμάται άραγε κανείς σήμερα το 1936 ως τη χρονιά που πέθαναν έξι πρωθυπουργοί; Της Ελλάδας: 

31 Ιανουαρίου: Γεώργιος Κονδύλης, αρχηγός του Εθνικού Ριζοσπαστικού Κόμματος

18 Μαρτίου: Ελευθέριος Βενιζέλος

13 Απριλίου: Κωνσταντίνος Δεμερτζής

17 Μαΐου: Παναγής Τσαλδάρης, αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος

15 Σεπτεμβρίου: Αλέξανδρος Ζαΐμης

17 Νοεμβρίου: Αλέξανδρος Παπαναστασίου, αρχηγός του Αγροτικού και Εργατικού Κόμματος (Δημοκρατική Ένωσις). 

________Περίεργο; Μα επειδή είναι γιορτές, και στην καμινάδα χοροπηδούν ελεύθερα οι καλικάντζαροι, σκέφτηκα να μη σας παραμαυρίσω την καρδιά. Γι αυτό χαρείτε τις ταμπέλες που έλαβα και ας ξεχάσουμε τις πίκρες.

___________

Απέθανε ο Κονδύλης μας πάει κι ο Βενιζέλος
την πούλεψε κι ο Δεμερτζής που θα 'φερνε το τέλος ( x2)
Απέθανε ο Κονδύλης μας πάει κι ο Βενιζέλος

Όσοι γενούν πρωθυπουργοί όλοι τους θα πεθάνουν
τους κυνηγάει ο λαός για τα καλά που κάνουν (x2)
όσοι γενούν πρωθυπουργοί όλοι τους θα πεθάνουν

Βάζω υποψηφιότητα πρωθυπουργός να γίνω,
να κάθομαι τεμπέλικα, να τρώω και να πίνω (x2)
βάζω υποψηφιότητα πρωθυπουργός να γίνω.

Και ν' ανεβαίνω στη Βουλή εγώ να διατάζω
να τους πατώ τον άργιλε και να τους μαστουριάζω (x2)
Και ν' ανεβαίνω στη Βουλή εγώ να τους διατάζω.

Σχέδιο 'Σωτηρία'_ Λουκία Ρικάκη RIP

1961-2011
–––––––––––––––––––––––––––––

Σχέδιο 'Σωτηρία';

Salvation Plan?

10 στους 10 ζωντανούς θα πεθάνουμε.

1 στους 10 από μας δε θα παντρευτεί ποτέ.

6 στους 10 γάμους θα καταλήξουν σε διαζύγιο.

Άρα; Άρα μοιάζει κωμική κι ανώριμη η εμμονή μας να γιορτάζουμε με υπερβολικές φιέστες τους Γάμους ενώ αντιμετωπίζουμε την αρρώστια και το θάνατο σα χτυπήματα της μοίρας, σα μολυσματική γκαντεμιά που πρέπει να κρύψουμε πάση θυσία.

Το πρώτο που ακούμε όποτε κάποιος αρρωστήσει είναι πως είναι μυστικό. Παλιότερα μάλιστα το συνόδευε και η ευνουχιστική εντολή να 'μην το μάθει΄ο άρρωστος λες κι η αρρώστια μετατρέπει σε μιά στιγμή, με μιά διάγνωση, τον άνθρωπο σε πλάσμα άβουλο κι ανίκανο να αποφασίσει για τον εαυτό του.

Ευτυχώς σ΄αυτό το θέμα οι νόμοι για τα προσωπικά δεδομένα μας εκσυγχρονίζουν. Μα, οι πιο πολλοί γύρω μας έχουν πολύ δρόμο ακόμα ώσπου να γίνουν όντα συνειδητά που θα πεθαίνουν όπως έζησαν: υπεύθυνα.

Λέτε ζητώ πολλά; Η εμπειρία μου ως ασθενούς κι ως Φίλης του Νεκρού με δίδαξε πικρά μαθήματα για τον εξευτελιστικό μηχανισμό Άρνησης που χρησιμοποιεί η ανθρώπινη φύση για να επιβιώσει.

Κι όμως επιμένω να ζητώ πολλά. Όχι από όλους. Από τους Καλλιτέχνες. Διότι δουλειά μας είναι να χτίζουμε γέφυρες προς το ανείπωτο, να βουτάμε βαθιά στην ατομική εμπειρία και δια της Τέχνης να τη μεταλλάσσουμε σε πανανθρώπινη. Κι η εμπειρία  του ταξιδιού προς το Θάνατο είναι ένα άνοιγμα δρόμου που θέλει θάρρος και γερά εργαλεία για ξεχορτάριασμα κι αφαίρεση των περιττών ώστε να γίνει ατραπός το μονοπάτι.

Συγκεκριμένα δηλαδή είναι όχι μόνο εύκολο αλλά επιβεβλημένο από την κοινωνία μας να αρνιόμαστε το Θάνατο, να κρύβουμε την αρρώστια και, παρά τον πολιτισμό μας, να αποκρύπτουμε από τους πλησίον το αναπόφευκτο ως αποτρόπαιο. Τα πάντα, σας προειδοποιώ, είναι στημένα έτσι που να αντιδράσετε σαν ένοχος, σα χτυπημένος από σκληρή μοίρα και μιασμένος με κάτι βρώμικο και κολλητικό.

Η Λουκία Ρικάκη ξέφυγε, δε μπήκε στις ράγιες. Αναφερόταν ανοιχτά στη θεραπεία της στο Facebook και το βραβευμένο ντοκιμαντέρ 'Σχέδιο Σωτηρία'. Τι τίτλος για άρρωστο, παραδεχθείτε το!

Το Νοσοκομείο αυτό «… παρά τους πρόποδας του Υμηττού, φέρον το εύελπι όνομα 'Σωτηρία'..»  είναι το πρώτο ελληνικό σανατόριο το οποίο, φτιαγμένο από τη Σοφία Σλήμαν, λειτουργεί ως σήμερα από το 1905.

Η θέση του στην Ιστορία του ελληνικού πνεύματος είναι εξέχουσα, εντονότερη  από κάθε άλλου νοσηλευτικού χώρου.

Η Μαρία Πολυδούρη (που επίσης τόλμησε)  έγραψε από εκεί όπως κι ο Γιάννης Ρίτσος κι άλλοι πολλοί που υπέφεραν από τη  Φθίση, αρρώστια που στιγμάτιζε από το 19ο αιώνα ως την ανακάλυψη του Βακίλου του Κωχ και τη πενικιλίνης.

Σαν να μην έφταναν αυτά ο χώρος για ένα διάστημα έγινε στρατόπεδο συγκεντρώσεως κι εκεί σκότωσαν το Μπελογιάννη. Κι ακόμα, όπως μας θύμισε η περσινή επιτυχία του Νησιού της Β. Χίσλοπ, ένα διάστημα φιλοξένησε Λεπρούς (για των οποίων την 'Αρρωστη Πολιτεία' έγραψε και η Γαλάτεια Καζαντζάκη).

Το κτίριο το επισκέφθηκα σε μιά έντονη στιγμή της ζωής μου (πριν 10 χρόνια) κι ενώ πια  είναι, θα λέγαμε μέσα στην Αθήνα, τα πεύκα, τα τζιτζίκια, η Αρχιτεκτονική του ένιωσα πως κρατούν την ιστορία του ζωντανή σε μιά ατμόσφαιρα  της παλιάς Κηφισιάς και της σκονισμένης Αθήνας που δεν είναι πια.

Λέει σε συνέντευξη η Λουκία Ρικάκη: «Ο χώρος έχει, όμως, και μακρά ιστορία με γνώμονα τον άνθρωπο και το ενδιαφέρον είναι, πως συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Είναι μοναδικό και αξιοθαύμαστο το πώς μια κοινότητα ανθρώπων επαγγελματιών μέσα σε ένα χώρο νοσοκομείου, δημιουργούν πέρα από το επάγγελμα τους, εστιάζοντας στην προσφορά, στο ταλέντο του καθενός αλλά και την κοινωνία....'

Καταλάβατε, για μιά έκθεση ζωγραφικής πρόκειται.

Και συνεχίζει:

«Οι καλλιτέχνες καλούνται να αντιμετωπίσουν την έννοια της συλλογικής μνήμης και να επανεξετάσουν την ιστορία και τις κοινωνικές της διαστάσεις, μέσα από την εικαστική παρέμβαση.. .
.. Με την έννοια αυτή, το Σχέδιο Σωτηρία, είναι κάτι συμβολικό για μένα. Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι κινούνται γύρω από πράγματα που έχουν να κάνουν με τα κοινά.
 Αρχικά, ήρθα σε επαφή με αυτό που γινόταν εκεί από τον Τύπο. Μου άρεσαν πολύ τα καλλιτεχνικά τους έργα και παίρνοντας την απόφαση εντελώς παρορμητικά ξεκίνησα μία μέρα και πήγα. Με ξενάγησαν, μου έδειξαν τα πάντα, με ενημέρωσαν για τις συνθήκες λειτουργίας όπως και για την ιστορία του νοσοκομείου. Έμεινα ενθουσιασμένη και με την ποιότητα των έργων τους αλλά και με όλα αυτά που έμαθα..»

Αυτό το 'έμαθα' είναι το κλειδί. Δεν κρύφτηκε, δεν απέφυγε, μόνο ως την τελευταία στιγμή ενθουσιαζόταν και μάθαινε.

Και το παράδειγμά της είναι πάνω από όλα αυτό που συντελεί το λειτούργημα του Καλλιτέχνη.

_________________________________________

Η 'Σωτηρία' της Μαρίας Πολυδούρη: 

«Ἂς περάσει πιὰ ἡ μέρα μὲ τὸ φῶς της.

Ἡ νύχτα γιατί τόσο ἀργοπορεῖ;

Στῶν πεύκων τὶς σκιὲς μία πολυθρόνα

μὲ καρτερεῖ....» η συνέχεια και άλλα της στο http://mariapolydouri.wordpress.com/

Το site της: http://www.luciarikaki.gr/

Το Σχέδιο Σωτηρία: http://sotiriaplan.blogspot.com/

SALVATION PLAN from lucia rikaki on Vimeo.

______________________________

 3 Ιαν. 2012

Σήμερα αναρτήθηκε στον Τοίχο της Λουκίας Ρικάκη στο Facebook    το κείμενο που ακολουθεί. Νομίζω πως ταιριάζει στη ανάρτηση και το προσθέτω:

Η πνευματική μου κληρονομιά σε μορφή επιστολής σε νέους δημιουργούς

Το πιο δυνατό αποτέλεσμα μιας δημιουργικής διαδρομής είναι το πνευματικό ίχνος που γεμίζει τη ψυχή και τη ζωή του δημιουργού που τον ακολουθεί και μετά.

Το πολιτισμικό και εκπαιδευτικό τοπίο του σήμερα, περιλαμβάνει έντονα τα στοιχεία του εφήμερου πλουτισμού, της δόξας, της ματαιοδοξίας και αναγνώρισης.

Για να διατηρήσετε την ισορροπία σας και τη δική σας πνευματική αλήθεια, σε όλα αυτά να κωφεύετε.

Έχουμε όλοι τη δύναμη να κάνουμε επιλογές, να διαλέξουμε μια πορεία που να πλουτίζει εσωτερικά εμάς και τους άλλους, μακριά από τις κοινωνικές σειρήνες που μας τραβούν σε ρηχά πνευματικά νερά.

Διαβάστε τους ποιητές, τους φιλόσοφους και τους πατέρες της εκκλησίας. Η γνώση τους βρίσκεται αποκρυσταλλωμένη σε τόμους βιβλίων για τη γνωρίσετε και να την απολαύσετε.

Όταν κάποιος κοιτάει πίσω τη ζωή του, οι ματαιόδοξες κατακτήσεις –ακόμη και οι πολύ μεγάλες- είναι ελάχιστες σε σχέση με τις πραγματικές πνευματικές διαδρομές που ξεχειλίζουν από την ψυχή μας. Επικεντρώστε σε αυτές!.

Δεκέμβριος 2011, σε μια κρίσιμη στιγμή αποκρυστάλλωσης, γνώσης και απολογισμού.

Lucia Rikaki

__________________________________________

Το blog της: http://luciarikaki.blogspot.gr