2012 ―Ευχές της καταιγίδας

Ανησυχείτε για το '12; 

Ξαναδιαβάσατε το Νοστράδαμο; Μείνατε άυπνοι συζητώντας τη θεωρία των Μάγια περί ευθυγράμμισης πλανητών και καταστροφής του κόσμου μας;

Η Γαλοπούλα, λέει ο Τάλεμπ, όσο περνά ο καιρός και την ταΐζουμε σιγουρεύεται πως δε θα σφαχτεί στις γιορτές. Κι έτσι όσο πληθαίνουν οι μέρες και παχαίνει και πλησιάζει την ώρα που θα έχει το απαιτούμενο βάρος για να φαγωθεί, τόσο πιο πολύ βεβαιώνεται, κρίνοντας από το παρελθόν, πως αποκλείεται να της συμβεί η συμφορά.

Είμαστε άραγε γαλοπούλες;  Θεωρούμε, βλακωδώς, την  ως τώρα επιβίωσή μας επιχείρημα κάποιου σοφού σχεδίου κατά το οποίο, όπως συμβουλεύουν οι ηλίθιοι τους ανεγκέφαλους 'όλα γίνονται για κάποιο λόγο' ή 'ο θεούλης μας φυλάει';

Διότι υπάρχει βέβαια 'λόγος' που ταΐζει ο βοσκός τη γαλοπούλα ή που την προστατεύει από κάθε κακό― ώσπου να τη σφάξει. Οπότε, ακόμα κι αν  υπάρχει ο δικός μας ο Ποιμήν που το παν θωρά, πώς να είμαι σίγουρη πως ταυτίζονται οι απόψεις μας για το καλό μου;

 

Έβρεχε από το πρωί χθες μιά άγρια καταιγίδα· ο αέρας σφύριζε κι η τελευταία και πρώτη νύχτα του χρόνου  ήρθε κατάμαυρη.

Μέσα από τα λαμπερά μας τζάμια γέλια, ποτήρια, κατσαρολικά και μυρωδιές από νοστιμιές ανάκατες.

Σαμπάνια στο ψυγείο και η βασιλόπιτα ολόλευκη στο τραπέζι με ρόδια και κεριά. Έξω βροχή και το σκυλί στον καναπέ  μπανιαρισμένο κι έκπληκτο. 

Μια όαση θαλπωρής ένιωθα το σπίτι μέσα στην άγρια νύχτα. Κι αυτό, τη θαλπωρή αγάπης παρά τις αντιξοότητες ενός κόσμου ψυχρού και αφιλόξενου, εύχομαι και σ' εσάς.

Κι ακόμα, σαν ευχαριστώ σ' αυτούς που διάλεξα να αγαπώ, (δε μου αρέσει ο κομπασμός μα..)  τους το χρωστώ να ευχηθώ: 

Να ήταν κι άλλοι σαν εμάς!
(και το γιατί στο επόμενό μου post).

_____________

photo by Gargoyles Motoclub Fmi