Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Γυναίκα δε σημαίνει Μάνα ― Ακούτε ρατσιστές της γης; Αυγά δε σάς κλωσσάμε



Για να αποφύγει να απαντήσει σε κατηγορίες για τη σφαγή αμάχων* από τον τουρκικό στρατό ο Ερτογάν είπε πως η μεγάλη σφαγή είναι οι αμβλώσεις που καταστρέφουν το τουρκικό έθνος χτυπώντας το 'soy' (που μη μου πείτε πως δεν αναγνωρίζετε τη λέξη).
Εκτρώσεις και καισαρικές είναι ο στόχος του για εσωτερική κατανάλωση και άνοιγμα προς τα Εμιράτα και τις επενδύσεις τους.
Ευτυχώς οι γυναικείες οργανώσεις κι η αντιπολίτευση αντέδρασαν κι έγινε χθες μια διαδήλωση γυναικών με  σύνθημα 'το σώμα μου είναι δικό μου' γραμμένο από μια γενναία γυναίκα πάνω στη γυμνή κοιλιά της.
'Χάνεται η τουρκικότητα' λέει ο Ερτογάν σ΄ένα λαό ανάκατο όσο και της Ελλάδας στην οποία πολλά υποφέραμε για τον ελληνισμό μέχρι να γίνουμε εσωστρεφές κι οπισθοδρομικό κρατίδιο. Τα ίδια ακούστηκαν στη ναζιστική Γερμανία για το jus sanguinis, το ονομαζόμενο κι από τους Γάλλους droit de sang, 'δικαίωμα αίματος' στη γη. Μια μπούρδα των ανιστόρητων δηλαδή.
Κάθε γυναίκα , λέει ο Ερτογάν πρέπει να κάνει τουλάχιστον τρία παιδιά γι αυτό κι οι αμβλώσεις πρέπει να απαγορευτούν. Κι ακατανόητα προσθέτει τις καισαρικές, μια αρχαία ιατρική πρακτική που μάς έδωσε τον Ιούλιο Καίσαρα κι η οποία αν απαγορευθεί θα ξεπαστρέψει αρκετές εγκύους.
Μα είπαμε, αν Γυναίκα σημαίνει Μάνα τότε  η γυναίκα που δεν τεκνοποιεί είναι βάρος στη γη. Οι άλλες, οι πολύτεκνες, έγκυοι και ξυπόλυτες κλειδωμένες στην κουζίνα τους δεν αποτελούν επαγγελματικό ανταγωνισμό ή κίνδυνο αύξησης της ανεργίας και καταμερισμού του πλούτου.
Γνωστά και με κουράζει να τα λέει μα ο Ερτογαν από τη μια κι από την άλλη εδώ η άνοδος ενός κόμματος-συμμορίας με το  99% των μελών του άνδρες με υποχρεώνει ηθικά να πω τα χιλιοειπωμένα.
Οι επιθέσεις σε μετανάστες δεν είναι μακριά από την απαγόρευση  των αμβλώσεων κυρίες μου. Κι η απαγόρευση των αμβλώσεων οδηγεί σε πλήρη κατοχή του σώματός μας από κάθε  άνδρα (εραστή ή βιαστή), οδηγεί σε κατακρεούργηση του σώματός μας σε παράνομα ιατρεία (ρωτήστε τη γιαγιά σας), οδηγεί (να σάς θυμίσω;) στα 'έκθετα' των περασμένων πατριαρχικών αιώνων που αφήνονταν σε πόρτες και ορφανοτροφεία και, μια εποχή που αυξήθηκαν λόγω πολέμου η πορνεία κι οι βιασμοί, στις βρεφοδόχους όπως της φωτογραφίας.
Μια  τρύπα στον τοίχο είναι για μάς το σημείο που παίρνουμε μετρητά κι όχι ο τόπος που θα αφήσουμε το μωρό μας.
Γι αυτό παρακαλώ αντισταθείτε: Γυναίκα δε σημαίνει Μάνα.



__________________________________________________
*1. στο Roboski/Uludere

*2. Το κόμμα του Ερτογάν σχεδιάζει να κατεβάσει ως την 4η εβδομάδα το δικαίωμα άμβλωσης πράγμα που σημαίνει απαγόρευση αφού η εγκυμοσύνη διαπιστώνεται συνήθως μετά την 5η εβδομάδα. 

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

'Τοξική Κρίση' ―μήπως καταλάβουμε





Αν είναι καταστροφική για το περιβάλλον η απρογραμμάτιστη επιπόλαιη 'ανάπτυξη' αποδείχθηκε στις μέρες μας πως η οικονομική κρίση είναι ολέθρια.
Είχα την τύχη να δω το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Όμηρου Ευαγγελινού, όχι μια αλλά πολλές φορές. Διότι είναι ενημερωτικό και πλούσιο, πυκνό κι αποκαλυπτικό και διότι καταρρίπτει πάρα πολλούς μύθους και απόψεις που είναι εύκολο να υιοθετήσουμε μέσα στην άγνοιά μας.
Αφότου το είδα άλλαξε η οπτική μου για πολλά που θεωρούμε αφελώς 'πράσινα' και άρχισα να το καταλαβαίνω πως συχνότατα 'οι πράσινες λύσεις σημαίνουν μαύρο χρήμα'.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα:

Toxic Crisis
Σκηνοθεσία: Όμηρος Ευαγγελινός

Documentary, 2012, 54'
Το ντοκιμαντέρ «Τοξική Κρίση» αποτελεί μια κριτική ματιά στα περιβαλλοντικά προβλήματα της Ελλάδας όπως: 
• Tην απουσία ενεργειακού σχεδιασμού και την επενδυτική απάτη στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, 
• Tο φιάσκο της διαχείρισης απορριμμάτων, την απουσία διαχείρισης διαφορετικών τύπων αποβλήτων και την εσκεμμένη απόκρυψη τοξικών χημικών τα οποία αναμιγνύονται με αστικά απόβλητα ώστε να μην αναγκαστεί η βιομηχανία να πληρώσει το υψηλό κόστος διαχείρισης των επικίνδυνων χημικών, 
• Tις μυστικές συμφωνίες σχετικά με την εισαγωγή επικίνδυνων τοξικών αποβλήτων από τη Νάπολη προς αποτέφρωση σε ελληνικές εγκαταστάσεις αδειοδοτημένες για καύση βιομάζας που δεν έχουν τα κατάλληλα φίλτρα κατακράτησης τοξικών χημικών, 
• Tην απόθεση των απορριμμάτων των Αθηνών στη Φυλή, σε μια από τις μεγαλύτερες χωματερές του κόσμου, και τις βλαβερές επιπτώσεις στην υγεία των κατοίκων της περιοχής, 
• Tη μόλυνση του Ασωπού ποταμού στη Βοιωτία με εξασθενές χρώμιο και τις βλαβερές επιπτώσεις στους κατοίκους της περιοχής,
 • Tην απουσία στη χώρα μας νομικού πλαισίου για το εξασθενές χρώμιο στο πόσιμο νερό που ξεπερνάει κατά πολύ τα ευρωπαϊκά όρια.
 Όλα αυτά τα κρίσιμα ζητήματα ερευνώνται και αναλύονται από επιστήμονες, ο καθένας με εκτενή εμπειρία σε κάθε θέμα, που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους κάνοντας έρευνα γύρω από τα ζητήματα αυτά, προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσουν το κοινό και ασκώντας πιέσεις στις αρχές ώστε να ενεργήσουν σε όλες αυτές τις καταστροφικές περιπτώσεις πριν να είναι πολύ αργά και την παρουσίαση προτάσεων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν τη Χώρα σε ένα βιώσιμο μέλλον.
__________
ΠΡΟΣΘΕΤΩ
Ανέβηκε στο διαδίκτυο 



--> https://youtu.be/CK92VPk2c8A

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Αν 'οι φίλοι σας είναι μαύρα πουλιά'― με ή χωρίς 'angry fix'


1 Ιουνίου 1940 γεννήθηκε η Κατερίνα Γώγου και πέθανε 3 Οκτωβρίου 1993. Αν οι φίλοι σας 'είναι μαύρα πουλιά', αν οι φίλες σας είναι 'σύρματα τεντωμένα' σίγουρα θα έχετε ακούσει στίχους της τραγουδισμένους και θα γνωρίζετε, εν είδει ρητών, αποσπάσματα που μάς θυμίζουν πως 'στο μυαλό σημαδεύουν' με 'τρία κλικ αριστερά'.
Οι στίχοι όμως, είπαμε, δε φυτρώνουν δίχως σπόρο· η Τέχνη δε διαφέρει από τη Βιολογία αφού η παρθενογένεσις υπάρχει μόνο στα ταραγμένα μυαλά μοναξιασμένων καλόγερων.
Γι αυτό κι εμείς εδώ (όπου σάς συστήνω ολόκληρα ποιήματα και όχι μόνο τα μελοποιημένα αποσπάσματα) δε θα μειώσουμε το έργο επικεντρώνοντας ξανά στη ζωή και το θάνατό της αλλά θα ταξιδέψουμε λίγο πιο πίσω.
Διότι έχει κι η Ποίηση σκυτάλη και στων προηγούμενων τους ώμους ανεβαίνουμε για να δούμε πιο πλατιά.
'Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου διαλυμένα από την τρέλα, υστερικά και λιμασμένα' έγραψε ο Άλεν Γκίνσμπεργκ στο Ουρλιαχτό (The Howl), το σημαντικότερο ποίημα της φουρνιάς των Beatniks.
O Γκίνσμπεργκ γεννήθηκε επίσης Ιούνιο, σα μεθαύριο, το 1926.
 Χαρείτε τον:
The Howl
διαβάζει ο ίδιος ο Allen Ginsberg


I saw the best minds of my generation destroyed by 
madness,
 starving hysterical naked,

dragging themselves through the negro streets at dawn
looking for an angry fix..
______
Το 'Ουρλιαχτό' του Γκίνσμπεργκ το έχουμε στα ελληνικά, μεταφρασμένο από το Γιάννη Λειβαδά.
Για τη ζωή τής Κατερίνας Γώγου (αν ντε και καλά επιμένετε) συστήνω  το αφιέρωμα τής Οδού Πανός, μια θαυμάσια συλλογή αντιφατικών κι αληθινών κειμένων ανθρώπων που τη γνώρισαν.

Το γνωστό σας ποίημα ολόκληρο:

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς
Κάνουν ό,τι λάχει
Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών
Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους
Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
Επαγγελματίες επαναστάτες
Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας,
αποφάσεις συνεδρίων,
δανεικά κοστούμια,
σημάδια από κάφτρες
περίεργες ημικρανίες,
απειλητικές σιωπές
κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες
καθυστέρηση
Το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά
Το ασθενοφόρο
Κανείς...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

Κάνουν ό,τι λάχει
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
Γράφουν σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στο λαιμό σας,στα χέρια σας
Οι φίλοι μου...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα



________________








Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Τα περασμένα δεν είναι όνειρο απόψε, με το Θοδωρή Καλλιφατίδη





'Απατάμε' επειδή βαρεθήκαμε τον εαυτό μας, όχι τον άλλο.
Αυτή η φράση (που τη μεταφέρω από μνήμης) από το βιβλίο 'Αγάπη' του Θοδωρή Καλλιφατίδη άγγιξε την Μαντάμ σ' άλλο αιώνα κι έμεινε ριζωμένη στην προσωπική μυθολογία της σα σπόρος της μελλοντικής ζωής της μα και της πολύ πιο μελλοντικής τους γνωριμίας
Είναι ένας συγγραφέας που πέτυχε το πιο δύσκολο. Γράφει στα σουηδικά, γλώσσα που ως τα είκοσί του τού ήταν ξένη. Κι ύστερα έχει την υπομονή κι επιμονή να μεταγράφει στα ελληνικά το έργο αντί να το δίνει αλλού για τη μετάφραση.
Είναι πολύ επιτυχημένος διεθνώς, τα βιογραφικά όμως θα τα μάθετε από άλλους διότι η φιλία μας είναι σημαντική, προσωπική κι ιδιαίτερη και επειδή τον αγαπώ όσο τον εκτιμώ, έχω αποφύγει να μιλώ για κείνον.
Όμως δυό λόγια σήμερα θα σάς τα πω διότι είναι στην Αθήνα για να παρουσιάσει το νέο αυτοβιογραφικό βιβλίο του στο οποίο διηγείται τα παιδικά στην πάμφτωχη μετακατοχική Ελλάδα, παρέες στου Γκύζη, τη σχολή του Κουν, στρατό, κι ύστερα  τη μεγάλη απόφαση να αποδημήσει για άλλο τόπο πιο γόνιμο για τα όνειρά του.
Πριν λίγα χρόνια έγραψε ένα μικρό κομψό βιβλίο, 'Μητέρες και Γιοί', στο οποίο μιλά επίσης για την ίδια γειτονιά και περιγράφει με το λιτό απλό και εύστοχό του τρόπο τις σπάνιές του επισκέψεις στη μητέρα του με τον καφέ στο μπαλονάκι και την ήρεμη ευγένεια που χάνεται μαζί με την παλιά ανεκτική σοφία των παλιότερων.
Ενδιάμεσα εξέδωσε το 'Φίλοι κι Εραστές', τη βιογραφία του Ηρακλή και (αποκαλύπτω) τώρα γράφει ένα πολύ σημαντικό βιβλίο για το οποίο δε μιλώ πριν εκδοθεί.
Θα σάς τα πει ο ίδιος όμως απόψε 9:00 το βράδυ στην Παρουσίαση ―κι αν πάτε παρακαλώ δώστε του την αγάπη τής Μαντάμ αν και το ξέρει πως θα είμαι εκεί μαζί του και μαζί σας διότι πραγματικά
'Τα Περασμένα δεν είναι όνειρο'.

_______________ 
Η Πρόσκληση
 Τετάρτη 30 Μαΐου στις 9:00μμ.
Στο χώρο των Εκδόσεων Γαβριηλίδης art bar Poems and Crimes
"Τα περασμένα δεν είναι όνειρο" του Θοδωρή Καλλιφατίδη από τον ίδιο το συγγραφέα.  Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης, αγαπημένος συγγραφέας και του ελληνικού κοινού, σε μια βαθιά εξομολόγηση επί τον τύπον των ήλων.
Στο χώρο των Εκδόσεων Γαβριηλίδης art bar "Poems and Crimes",

Αγ. Ειρήνης 17, Μοναστηράκι, Τηλ: 210 3228839
_______________



Τρίτη 29 Μαΐου 2012

'Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου' με κόκκινα παπούτσια




Σα σήμερα εάλω η Πόλη της καρδιάς μου κι αν δεν έχετε πλάι σας Φραντζή μα έχετε λίγο χρόνο, σάς συστήνω εδώ (από εμένα) για κείνη την Τρίτη από τον πιστό αυτόπτη.
Μεγάλη ακεφιά με χτύπησε χθές εδώ στο ίδιο τραπέζι, κάτω από την ίδια πέργκολα με τους βασιλικούς μου στρογγυλούς και ανθισμένες πικροδάφνες. Καποιες φορές όμως άλλα ποθεί η ψυχή μας και τίποτε δεν είναι αρκετό.

Το Αγαπητό Παιδί κλέβοντας από το στενό θαλασσινό του χρόνο πριν απ' τη δουλειά για τη 'δασκάλα του', όπως με λέει, έφερε βιβλία. Το νέο του Jeffrey Eugenides και 'Το Χαστούκι' του πολυβραβευμένου Ελληνοαυστραλού Χρήστου Τσιόλκα. Τα διάβαζα ανάκατα κι ανήσυχα  ψάχνοντας κάτι που δεν ήταν μέσα μου. 
Βγάζει η συκιά σφιχτό μικρό καρπό που τρίζει όταν έχουμε άπνοια. Οι σαύρες συνηθίζουν την ακινησία μου, τρέχουν ανενόχλητες στα πεζούλια και στο δενδρολίβανο. Όμως- σας είπα- ο γείτονας κάρφωνε νοβοπάν στο απονενοημένο αυθαίρετο 'παράπληγμα' όπως μου σχολίασε γλωσσοπλαστικά χθες ο Ben ProvisΤα νεύρα μου ήταν  τόσο τεντωμένα που η παρέα μετρίων οικογενειαρχών του Τσιόλκα δε με έφτανε κι αδίκως θα υφίστατο κακοκεφιές ο (ομολογουμένως) αλεξίσφαιρος Κύριος Kastell.

'Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου' ψιθύριζα, σαν τον αγαπητό μου Βιζυηνό στο Δρομοκαΐτιο, μα αποφάσισα να συγκροτηθώ για να μην τον ακολουθήσω στον απόλυτο κατήφορο. Πώς;
Σ' αυτές τις περιπτώσεις η πείρα δίδαξε ότι μπροστά απλώνεται ένας δρόμος. Και η σοφή επιλογή για κάθε δρόμο είναι (μη γελάτε) τα σωστά παπούτσια.
Ιδού κι η θεραπευτική αγωγή που ακολούθησα:
Οι εικόνες δείχνουν εμέ με παρεό στο δωμάτιό μου με παπούτσια στα κουτιά τους και σκόρπια. Βλέπετε τη στιγμή αποφάσεων, βλέπετε την επιλογή, βλέπετε και το μάτι για το μάτι στα ζωγραφιστά μου νύχια. 
Πού πήγα και τι έκανα δε βλέπετε. Αφήνω κάτι και στη φαντασία του αναγνώστη μήπως και εμπνευστείτε και με ακολουθήσετε στο δύσκολο το διονυσιακό το δρόμο της ευτέλειας και της ακολασίας εγκαταλείποντας το πληκτρολόγιό σας μέχρι αύριο.
_________
Credits
Τα νύχια μου είναι ζωγραφιστά (όχι αυτοκόλλητα) πάντα από τη Nadia.
Για τον Φραντζή σάς είπα.
Και ο Γεώργιος Βιζυηνός ακολουθεί:



Στίχοι τοῦ φρενοκομείου



Μέσ᾿ στὰ στήθια ἡ συμφορὰ


σὰν τὸ κῦμα πλημμυρᾷ,

σέρνω τὸ βαρύ μου βῆμα

σ᾿ ἕνα μνῆμα!

Σὰν μ᾿ ἁρπάχθηκε ἡ χαρὰ

ποὺ ἐχαιρόμουν μιὰ φορὰ

ἔτσι σὲ μίαν ὥρα...

μέσ᾿ σ᾿ αὐτὴν τὴν χώρα

ὅλα ἄλλαξαν τώρα!

Κι᾿ ἀπὸ τότε ποὺ θρηνῶ

τὸ ξανθὸ καὶ γαλανὸ

καὶ οὐράνιο φῶς μου,

μετεβλήθη ἐντός μου

καὶ ὁ ρυθμὸς τοῦ κόσμου.

Μέσ᾿ στὰ στήθια ἡ συμφορὰ

σὰν τὸ κῦμα πλημμυρᾷ,

σέρνω τὸ βαρύ μου βήμα

σ᾿ ἕνα μνῆμα ..

Τὸν σταυρὸ τὸν ἀψηλὸ

ἀγκαλιά, γλυκοφιλῶ

τὸ μυριάκριβο ὄνομά της,

κι᾿ ἀπ᾿ τὰ χώματά της

ἡ φωνή της ἡ χρυσὴ

μὲ καλεῖ «ἔλα καὶ σὺ
δίπλα στὸ ξανθὸ παιδί σου

καὶ κοιμήσου!»
___________________________________

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Το αυθαίρετο του γείτονα και μια σφαγή




Δεν έχω κέφι σήμερα.

Το απέναντι αυθαίρετο προχωρεί παρά το αυτόφωρο και τη φωτογράφιση της Πολεοδομικής υπηρεσίας.
Στρέφω τα μάτια αλλού.
Κι η απέραντη αηδία μου μοιάζει ευτελής μπροστά στο δράμα της σφαγής στη Συρία. Παγκόσμια κατακραυγή, καταδικάζουν τα Η.Ε. κατόπιν εορτής για τους 108 νεκρούς στο Al Houla της Συρίας, (εκ των οποίων 49 παιδιά και 34 γυναίκες).

Αντέχετε; 

Οι Παρατηρητές του ΟΗΕ

Τα νεκρά παιδιά

και
 'Μέλη της οικογένειας του Bashar al-Assad διέταξαν τη σφαγή:  Guardian
Για πιο πολλά: πάντα  Al Jazeera
__________________

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Χαρά του αναπάντεχου: Flash Mob, το ζωντανό graffiti





Μια blogger σήμερα μιλά για τις μικρές χαρές σα μια γουλιά καλού καφέ, που τις παραβλέπουμε αλλά μπορούν και γίνεται να μάς φτιάξουν τη διάθεση παρά τα μεγάλα άλυτά μας βάσανα.
Μου θύμισε μια κυρία της ιαπωνικής αυλής πριν από αιώνες που το έργο που μάς άφησε είναι λίστες μακριές και λεπτομερείς των πραγμάτων, λ.χ. που την έκαναν να χαμογελά όπως, π.χ. το πρώτο χρυσάνθεμο ή το πρώτο φιλί, μια άρπα στον κήπο ή οι σταγόνες της βροχής πάνω στα φρέσκα φύλλα.
Σας ξέρω όμως, δε γελιέμαι. Μόνο που μίλησε η μαντάμ για μια κυρία της αυλής προ αιώνων κλείσατε στόρια του μυαλού κι είπατε ΄τρέχα γύρευε'. Γι αυτό σάς φέρνω στο παρόν σε κάτι που αγαπώ πολύ. 
Flash mob λοιπόν. Κάτι σα φευγαλέο graffiti με ζωντανή μπογιά, που δίνει αυτό το αχ που λείπει απ' τη ρουτίνα και, στους ευαίσθητους, εκείνο το βαθύ το κρακ που κάνει η καρδιά μπροστά στο ουράνιο τόξο.
Μπαίνεις σε ένα βαγόνι στη Δανία κι ένας συνεπιβάτης βγάζει ένα βιολί. Κι ύστερα κι άλλος, κι άλλος ώσπου η διαδρομή σου γίνεται μια όρθια συναυλία αμέτρητων βιολιών.
Ή πίνεις τον πλαστικό καφέ σε κακοφωτισμένο εμπορικό κέντρο και ξαφνικά ο διπλανός σου αρχίζει να τραγουδά ώσπου ο συνηθισμένος χώρος γίνεται σκηνή από musical, σκηνή αναπάντεχου θεάτρου.
Το ρεύμα αυτό δίνει ένα βάθος στην καθημερινότητα γι αυτό κι η απόλαυση δεν είναι τόσο οι θίασοι όσο τα πρόσωπα των ξαφνιασμένων θεατών που έχουν μια χαρά που δεν τη δίνει το πιο ωραίο δώρο.
Χαρείτε τα:


Και:
Η Sjællands Symfoniorkester (Συμφωνική Ορχήστρα της Κοπεγχάγης) αιφνηδιάζει στο τραίνο.
____________