Σα σήμερα εάλω η Πόλη της καρδιάς μου κι αν δεν έχετε πλάι σας Φραντζή μα έχετε λίγο χρόνο, σάς συστήνω εδώ (από εμένα) για κείνη την Τρίτη από τον πιστό αυτόπτη.
Μεγάλη ακεφιά με χτύπησε χθές εδώ στο ίδιο τραπέζι, κάτω από την ίδια πέργκολα με τους βασιλικούς μου στρογγυλούς και ανθισμένες πικροδάφνες. Καποιες φορές όμως άλλα ποθεί η ψυχή μας και τίποτε δεν είναι αρκετό.
Το Αγαπητό Παιδί κλέβοντας από το στενό θαλασσινό του χρόνο πριν απ' τη δουλειά για τη 'δασκάλα του', όπως με λέει,
Βγάζει η συκιά σφιχτό μικρό καρπό που τρίζει όταν έχουμε άπνοια. Οι σαύρες συνηθίζουν την ακινησία μου, τρέχουν ανενόχλητες στα πεζούλια και στο δενδρολίβανο. Όμως- σας είπα- ο γείτονας κάρφωνε νοβοπάν στο απονενοημένο αυθαίρετο 'παράπληγμα' όπως μου σχολίασε γλωσσοπλαστικά χθες ο Ben Provis. Τα νεύρα μου ήταν τόσο τεντωμένα που η παρέα μετρίων οικογενειαρχών του Τσιόλκα δε με έφτανε κι αδίκως θα υφίστατο κακοκεφιές ο (ομολογουμένως) αλεξίσφαιρος Κύριος Kastell.
'Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου' ψιθύριζα, σαν τον αγαπητό μου Βιζυηνό στο Δρομοκαΐτιο, μα αποφάσισα να συγκροτηθώ για να μην τον ακολουθήσω στον απόλυτο κατήφορο. Πώς;
Σ' αυτές τις περιπτώσεις η πείρα δίδαξε ότι μπροστά απλώνεται ένας δρόμος. Και η σοφή επιλογή για κάθε δρόμο είναι (μη γελάτε) τα σωστά παπούτσια.
Ιδού κι η θεραπευτική αγωγή που ακολούθησα:
Ιδού κι η θεραπευτική αγωγή που ακολούθησα:
Οι εικόνες δείχνουν εμέ με παρεό στο δωμάτιό μου με παπούτσια στα κουτιά τους και σκόρπια. Βλέπετε τη στιγμή αποφάσεων, βλέπετε την επιλογή, βλέπετε και το μάτι για το μάτι στα ζωγραφιστά μου νύχια.
Πού πήγα και τι έκανα δε βλέπετε. Αφήνω κάτι και στη φαντασία του αναγνώστη μήπως και εμπνευστείτε και με ακολουθήσετε στο δύσκολο το διονυσιακό το δρόμο της ευτέλειας και της ακολασίας εγκαταλείποντας το πληκτρολόγιό σας μέχρι αύριο.
Πού πήγα και τι έκανα δε βλέπετε. Αφήνω κάτι και στη φαντασία του αναγνώστη μήπως και εμπνευστείτε και με ακολουθήσετε στο δύσκολο το διονυσιακό το δρόμο της ευτέλειας και της ακολασίας εγκαταλείποντας το πληκτρολόγιό σας μέχρι αύριο.
_________
Credits
Τα νύχια μου είναι ζωγραφιστά (όχι αυτοκόλλητα) πάντα από τη Nadia.
Για τον Φραντζή σάς είπα.
Και ο Γεώργιος Βιζυηνός ακολουθεί:
Στίχοι τοῦ φρενοκομείου
Μέσ᾿ στὰ στήθια ἡ συμφορὰ
σὰν τὸ κῦμα πλημμυρᾷ,
σέρνω τὸ βαρύ μου βῆμα
σ᾿ ἕνα μνῆμα!
Σὰν μ᾿ ἁρπάχθηκε ἡ χαρὰ
ποὺ ἐχαιρόμουν μιὰ φορὰ
ἔτσι σὲ μίαν ὥρα...
μέσ᾿ σ᾿ αὐτὴν τὴν χώρα
ὅλα ἄλλαξαν τώρα!
Κι᾿ ἀπὸ τότε ποὺ θρηνῶ
τὸ ξανθὸ καὶ γαλανὸ
καὶ οὐράνιο φῶς μου,
μετεβλήθη ἐντός μου
καὶ ὁ ρυθμὸς τοῦ κόσμου.
Μέσ᾿ στὰ στήθια ἡ συμφορὰ
σὰν τὸ κῦμα πλημμυρᾷ,
σέρνω τὸ βαρύ μου βήμα
σ᾿ ἕνα μνῆμα ..
Τὸν σταυρὸ τὸν ἀψηλὸ
ἀγκαλιά, γλυκοφιλῶ
τὸ μυριάκριβο ὄνομά της,
κι᾿ ἀπ᾿ τὰ χώματά της
ἡ φωνή της ἡ χρυσὴ
μὲ καλεῖ «ἔλα καὶ σὺ
δίπλα στὸ ξανθὸ παιδί σου
καὶ κοιμήσου!»
___________________________________
Τότε...μάλλον περπατώ σε λάθος δρόμους, αφού καιρό έχω να χαρώ τη μικρή πολυτέλεια των κόκκινων πέδιλων που έσπρωξα μια μέρα βαθειά μέσα στη ντουλάπα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα τα ξετρυπώσω! Θα τα φορέσω... και με καινούργιο βήμα πάλι θ' αρχίσω απο την αρχή! (...ή τη μέση...ή το τέλος... εκεί όπου έχω φτάσει, τέλος πάντων!...)
Σε φιλώ γλυκά για την κόκκινη ελπίδα κι ένα μικρό χαμόγελο που μόλις μου πρόσφερες!
Αυτά είναι!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήRed Shooes Diary το επόμενο ποστ για να μάθουμε που περπάτησαν, που χόρεψαν και τις διαδρομές της "ακολασίας" που έκαναν.
Καλά να περάσεις.
χρειάζεται πίστη κι αυτοθυσία στο καθήκον.
ΑπάντησηΔιαγραφήακολουθούμε, ναι, ακολουθούμε.
Τρέμε νύχτα!!
Χαίρομαι Ευαγγελία μου που πήρες το μάθημα κι ελπίζω ήδη να εξερευνήθη η ντουλάπα & 'στο τσιμέντο ή στα πλακάκια' να έκαναν τα τακουνάκια σου τη διαφρά. Να η Blues μου ήδη έκανε τη νύχτα να ντραπεί & να κρυφτεί πίσω από τον πρώτο ήλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι αυτό και Ben μου δεν αποκαλύπτω τα δικά μου: η φαντασία ελπίζω να σάς εξιτάρει να χαρείτε τα δικά σας ―& για τα αγόρια είπαμε: σα ταυρομάχοι έχετε και εσείς μυθολογία με χρυσά γοβάκια να σας οδηγεί.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ για το χαμόγελο που μου χάρισες Δάφνη μου.. να σαι καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓειά σου Δάφνη μου γλυκιά :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέρασα να σε διαβάσω και να αφήσω μια καλησπέρα και σε βρήκα στα κόκκινα!
Από τη μια τα νεύρα και οι ακεφιές, από την άλλη το πέδιλο, τα σπάει!! Δεν μπορώ να το αφήσω ασχολίαστο, αφού ξέρεις, μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος ;) Και δεν είμαστε και οι μόνες εδώ που τα λέμε.
Εδώ δίπλα στις θερμοκρασίες βλέπω πάντως, πως ακόμα έχετε ωραία δροσούλα στη Μύκονο. Ότι πρέπει για παρεό και beach bar !
Φιλάκια πολλά αγαπημένη μου :))
Βγήκα κι εγώ για περιπέτειες και εξαφανίστηκα λιγάκι.
Ναι πολλύ κόκκινο Μπισκοτάκι μου στα νεύρα & στα έξω που ευτυχώς οδήγησε στη θάλασσα & όχι σε ταυρομαχίες.. Να βγαίνουμε, να βγαίνουμε (με όμορφα παπούτσια) & Καλό μας Μήνα!
Διαγραφή