Χαρά του αναπάντεχου: Flash Mob, το ζωντανό graffiti

Μια blogger σήμερα μιλά για τις μικρές χαρές σα μια γουλιά καλού καφέ, που τις παραβλέπουμε αλλά μπορούν και γίνεται να μάς φτιάξουν τη διάθεση παρά τα μεγάλα άλυτά μας βάσανα.

Μου θύμισε μια κυρία της ιαπωνικής αυλής πριν από αιώνες που το έργο που μάς άφησε είναι λίστες μακριές και λεπτομερείς των πραγμάτων, λ.χ. που την έκαναν να χαμογελά όπως, π.χ. το πρώτο χρυσάνθεμο ή το πρώτο φιλί, μια άρπα στον κήπο ή οι σταγόνες της βροχής πάνω στα φρέσκα φύλλα.

Σας ξέρω όμως, δε γελιέμαι. Μόνο που μίλησε η μαντάμ για μια κυρία της αυλής προ αιώνων κλείσατε στόρια του μυαλού κι είπατε ΄τρέχα γύρευε'. Γι αυτό σάς φέρνω στο παρόν σε κάτι που αγαπώ πολύ. 

Flash mob λοιπόν. Κάτι σα φευγαλέο graffiti με ζωντανή μπογιά, που δίνει αυτό το αχ που λείπει απ' τη ρουτίνα και, στους ευαίσθητους, εκείνο το βαθύ το κρακ που κάνει η καρδιά μπροστά στο ουράνιο τόξο.

Μπαίνεις σε ένα βαγόνι στη Δανία κι ένας συνεπιβάτης βγάζει ένα βιολί. Κι ύστερα κι άλλος, κι άλλος ώσπου η διαδρομή σου γίνεται μια όρθια συναυλία αμέτρητων βιολιών.

Ή πίνεις τον πλαστικό καφέ σε κακοφωτισμένο εμπορικό κέντρο και ξαφνικά ο διπλανός σου αρχίζει να τραγουδά ώσπου ο συνηθισμένος χώρος γίνεται σκηνή από musical, σκηνή αναπάντεχου θεάτρου.

Το ρεύμα αυτό δίνει ένα βάθος στην καθημερινότητα γι αυτό κι η απόλαυση δεν είναι τόσο οι θίασοι όσο τα πρόσωπα των ξαφνιασμένων θεατών που έχουν μια χαρά που δεν τη δίνει το πιο ωραίο δώρο.

Χαρείτε τα:

Και:

Η Sjællands Symfoniorkester (Συμφωνική Ορχήστρα της Κοπεγχάγης) αιφνηδιάζει στο τραίνο.

____________