Φιλί του Ιούδα ή φιλί του ηλίθιου-το ίδιο κάνει

―Επιτέλους σταμάτησες να ομορφαίνεις, μου είπε με ένα φιλί παλιά αγάπη και κάθισε πλάι μου.

Παθητική επιθετικότητα, κακία κεκαλυμμένη, ξινά σταφύλια ή (όπως ισχυρίστηκε όταν ερωτήθη) κομπλιμέντο διότι πόσο να ομορφύνεις πια;

Δεν πείθομαι.  Διότι απεχθάνομαι όλα αυτά.

Στη συνήθεια μόλις συναντηθούμε να αγκαλιαζόμαστε και να αλληλοσχολιαζόμαστε αντιστέκομαι σθεναρά. Πρώτον διότι μισώ τα άσκοπα αγκαλιάσματα, δε μου αρέσει το άγγιγμα το φιλικό. Δεύτερον διότι εκείνο το από πάνω ως κάτω μέτρημα με σχόλιο υποχρεωτικό τύπου 'κουρεύτηκες, σου πάει' ή 'τι φοράς να δω;' που συνηθίζουν τελευταία οι γυναίκες με εκνευρίζει και με απωθεί.

Αν σας αρέσω μη ζορίζεστε, θα το πιάσω το vibe (όπως λέμε εδώ στο νησί μας). Αν πάλι δε, μην υποκρίνεστε δεν είναι στόχος και σκοπός μου να αποτιμηθώ εντός διλέπτου. Μα είτε έτσι είτε αλλιώς λύστε το πρόβλημά σας μακριά μου διότι, νόμιζα το γνωρίζατε, ψυχίατρος δεν είμαι.

Με νύχτες των ροπάλων κι εξευτελιστικά χαράτσια κι ασυνείδητους πολιτικούς γύρω μας κάτι τέτοια ίσως μοιάζουν ασήμαντες παραξενιές. Όμως δεν είναι. Δεν έχω τη δύναμη να αυξήσω τις συντάξεις, να εξοστρακίσω τους ψεύτες κι εγκληματίες που σκοπίμως διέλυσαν τις ασήμαντες γι αυτούς ζωές μας. Αλλού ετάχθην και απ' αυτή τη χαμηλή μα υπεροπτική σκοπιά θα σας μιλώ και θα αγωνίζομαι να μειωθεί η αγένεια και η βλακεία που μας σπάει νεύρα και ηθικό σα να μην είχαμε κάτι σημαντικότερο να ασχοληθούμε. 

_____________________________________________________________

Εικόνα

Η Συκιά που στη σκιά της γράφω τώρα πριν κόψω σύκα για τη φίλη μου και πριν να πάω να ξεπλύνω την οργή στα καθαρά νερά μιας ερημιάς.

Τα ΜΜΕ και η αλήθεια

Δεν είναι τυχαίο που τα ΜΜΕ αποτελούν πάντα στόχο κι εργαλείο των δικτατόρων και των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Ίσως η Δημοκρατία μιας χώρας να μπορεί να μετρηθεί από τον τρόπο που παρουσιάζονται τα γεγονότα στο πλατύ κοινό. Η γκάμα μεταξύ αντικειμενικότητας και διαπλοκής είναι τεράστια. Από το απόλυτο ψέμα των απολυταρχικών καθεστώτων, τη διαστρέβλωση ή την απόκρυψη της αλήθειας ως την αποκάλυψη μέρους της καιτη  μεθοδευμένη τοποθέτηση τής είδησης έτσι ώστε από την προηγούμενη κι επόμενη να αλλοιώνεται δια συνειρμών.

Τα κανάλια, ενώ πουλάνε για εκατομμύρια μερικά δευτερόλεπτα στους διαφημιστές για να επηρεάσουν το κοινό, υποστηρίζουν πως ατέλειωτες ώρες βίας και τρομοκρατίας μέσω ταινιών και ειδήσεων δεν επηρεάζουν. Ποιον κοροϊδεύουν; Εμάς, και το πετυχαίνουν πολύ καλά. Δείτε τα δικά μας.

Διότι εδώ σ΄εμάς γνωρίζουμε ότι σπανίως έως ποτέ δεν είχαμε ΜΜΕ μη διαπλεκόμενα. Με την Κρίση όμως όχι μόνο παρουσιάζουν τις ειδήσεις  υποκειμενικότατα αλλά, όπως λέει το αφιέρωμα του Al Jajeera, τα κανάλια έγιναν μέρος της Κρίσης μας συμμετέχοντας ενεργά στις εξελίξεις και τρομοκρατώντας τον κόσμο για να υποταχτεί. Μας έλειπαν οι αποδείξεις;
     Χαρείτε το video που παίχτηκε πριν δυό μήνες και, τι περίεργο, οι τηλεπατριώτες που με το παραμικρό βλέπουν σκάνδαλα σε ξένα εξώφυλλα για τις αλήθειες που τους αφορούν σιώπησαν.

Χαρείτε το, αξίζει:

http://youtu.be/d1-AgwVcC5c

_________________

Αλλά μην είμαστε άδικοι, το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Δείτε τη βραβευμένη δημοσιογράφο Amber Lyon που παραδέχεται πώς παραποίησε το CNN την ομιλία του Ιρανού Πρωθυπουργού με αποτέλεσμα να φαίνεται πως είπε τα αντίθετα από όσα είπε στην ομιλία του:

http://youtu.be/CFDC7zmJgQg

__________________________________________________________________

Ποτέ, ποτέ δε φτάνει..

H εποχή των διερχομένων. Απ' το νησί βεβαίως αλλά κι από το τραπέζι μου πλάι στη θάλασσα τα μεσημέρια. Γι αυτό και γράφω πιο νωρίς, εδώ στην ησυχία της αυλής μου με τον αέρα, τα πουλιά, και το βασιλικό μου.

Κάθε εποχή έχει πάντα ένα σπόρο της επόμενης. Μια μέρα γαλανή στη μέση του χειμώνα ή μια γκρίζα αλλαγή στο φως, που φέρνει το Φθινόπωρο. Αρχίζει το 'αυτό ήτανε;'. Διότι δεν έφτασε, ποτέ δε φτάνει. Συμβόλαιο θανάτου μας ακολουθεί όλη μας τη ζωή αφού έχουμε, όπως τα καλοκαίρια, ημερομηνία λήξεως.

Ο Προμηθέας, που συμβολικά είναι ο πρώτος άνθρωπος μάς έδωσε τη φωτιά κι έφερε τον Πολιτισμό. Μα τιμωρήθηκε γι αυτό, όπως κι εμείς. Το τίμημα τη γνώσης της φωτιάς ήταν να μάθουμε πως είμαστε θνητοί.

Αλλά, όπως έκαναν πάντα οι Έλληνες (δείτε την Ιλιάδα), ο Προμηθέας το παζάρεψε κι έκλεισε μια συμφωνία που πολύ τη συζητάμε ακόμα: Χάσαμε μεν τη μακαριότητα των ζώων, μάθαμε ότι είμαστε θνητοί, αλλά δεν ξέρουμε πότε θα έρθει ο Χάρος να μάς πάρει. Αλλιώς, πίστευε ο Προμηθέας, o πόνος θα ήταν αβάστακτος σα να μας έτρωγαν όρνεα τα σωθικά.

Και από τότε έτσι είμαστε― βλέπουμε θάνατο σε κάθε μας χαρά μα αντέχουμε διότι η ασάφεια γεννά μια ανόητη μικρή ελπίδα για να στηριχτούμε.

Αύριο λέμε, αύριο θα είναι καλύτερα και η ζωή μας προχωρά προς τα αναπόφευκτα- γι αυτό εντός ολίγου φεύγω για τη θάλασσα να βαφτιστώ στα δροσερά νερά και σε κρασί κι αλμύρα να ξεπλύνω κάθε  θλίψη.

________________

Φαλλοί του Disney― αυτό μάς φταίει για όλα

Η ομοφοβική προπαγάνδα ανακάλυψε νέο εχθρό; Είναι ο Disney κι αν δυσφορούσατε με το επιχείρημα πως αφού ετεροφυλόφιλοι κάνουν gay παιδιά μοιάζει άκυρο να κατηγορούνται οι ομοφυλόφιλοι πως αν είχαν θα τα επηρέαζαν, βρέθηκε νέο άλλοθι για σας. Τα παλιά-καλά cartoons με τα οποία μεγάλωσε η γενιά του gay γάμου, των gay pride, gay bars και άλλων που τρομάζουν το συντηρητικό σύγχρονο υποκριτή.

Παιδιόθεν αγάπησα το Disney. Κι από πολύ νωρίς (ίσως λόγω της δικής μου οικογενειακής κατάστασης) με ενθουσίαζε που πουθενά  και ποτέ στον κόσμο του δε διαιωνιζόταν το εμετικό πυρηνικό πρότυπο μαμά-μπαμπάς-παιδάκι μα τα παιδιά αναπτύσσονταν εξυπνότατα και δημιουργικά αναθρεμένα από θείο τεμπέλη κι αργόσχολο που όμως τα φρόντιζε και τα αγαπούσε ενώ ήταν single parent, ένας εργένης που είχε δεσμό με μια γυναίκα που φλέρταρε και με άλλον.

Πολύ ανατρεπτικά αυτά για κάποιους μα όχι βλαβερά στα μάτια μου κυρίως αν συγκριθούν με όλους εκείνους τους παλαβούς άντρακλες με καλτσόν (κι εσώρουχο από πάνω) που πετούν, πηδούν και σκαρφαλώνουν σκοτώνοντας, ή σπαταλούν τη δύναμή τους σώζοντας ένα παιδάκι ή  γατάκι αντί με τον υπεράνθρωπο κόπο τους να σώσουν λαούς ολόκληρους από πλημμύρες και λιμούς.

Γι αυτό το δεύτερο ―το κοινωφελές έργο του Superman― είχε γραφτεί παλιότερα ένα σημαντικότατο δοκίμιο (του Eco ίσως, κι αν θυμηθώ ποιος/πού θα σας δώσω link) μα η εμμονή με τις  εικόνες του Disney είναι μια τρέλα που, από τις αναφορές στους κακούς γονείς που προκειμένου να διασκεδάσουν τα παιδιά στη Disneyland αδιαφορούν για τις συνέπειες, υποθέτω πως ίσως να πρόκειται για δυσφήμιση από ανταγωνιστές. 

Αλλά το θέμα είναι παλιότερο. Είχε προκαλέσει μια αναταραχή και το κάστρο της Μικρής Γοργόνας στο οποίο κάποιοι (που μάλλον έψαχναν πολύ) βρήκαν φαλλό όπως κι η γυμνή γυναίκα στο πρόσωπο του Lion King. Πόσο θα γελούσε ο καλός μου θείος Φρόυντ.

Χαρείτε τα!

Η Ωραία και το Τέρας

________________

Για τη Minnie Mouse: Μια επίθεση από το 'Συντηριτικών Αξιών Χριστιανικό Οργανισμό' christwire (δυστυχώς το κατέβασαν).

Για τη Μικρή Γοργόνα: www.anomalies-unlimited
άλλα: http://acidcow.com/pics/54792-hidden-sexual-images-in-disney-movies-12-pics.html

Εμπρός κορίτσια, στον αγώνα!

  'Οταν στις ΗΠΑ μετά τον Εμφύλιο καταργήθηκε η δουλεία εμφανίστηκαν πρώην σκλάβοι που έγιναν νομοθέτες και πολιτικοί. Για λίγο. Με διάφορα μέσα ο Νότος αναδιπλώθηκε κι επέβαλε με τρομοκρατία και βία τους απάνθρωπους κανόνες διαχωρισμού για άλλα 80 χρόνια.

Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τη δική μας απελευθέρωση, των γυναικών. Μπορεί από το τέλος της δεκαετίας του 1970 να έγινε παράνομο να μας χουφτώνουν και να μας περιγελούν  στη δουλειά μας αλλά οι νόμοι μένουν συχνά ανεφάρμοστοι διότι η μαχητικότητά μας έχει ατροφήσει και έχουμε ακόμα πολύ δρόμο για την αληθινή ισότητα.  Γι αυτό σήμερα τούτο το φεμινιστικών ευαισθησιών ιστολόγιο προτείνει μια αλλαγή στην παρουσίαση των ολυμπιακών αθλημάτων ώστε να διορθωθεί μια κατάφορη αδικία.

Προσέξατε πώς φωτογραφίζονται οι αθλήτριες (εάν το άθλημά τους δεν είναι παραμορφωτικό); Χαρακτηριστικότερο όλων το 'beach volleyball' που προσωπικά αμφισβητώ ότι είναι σοβαρό άθλημα μα γνωρίζω πως αποκλείεται ποτέ να αποκλειστεί διότι δίνει μεγάλες χαρές στους θεατές― αν κρίνω από το focus της κινηματογράφησης.

Φωνάξαμε το '70 πως το σώμα μας δεν είναι σκεύος ηδονής και χλευαστήκαμε τόσο που σωπάσαμε  μέχρι του σημείου σήμερα κάποιοι να πιστεύουν πως το Playboy συνετέλεσε στην απελευθέρωσή μας. Ας μη θυμώνουμε λοιπόν κι ας διεκδικήσουμε ισότητα στην παρουσίαση.  

Κι ιδού τα αιτήματα:

 Διεκδικούμε την ισότητα. 

Θέλουμε κι εμείς να βλέπουμε από πολύ κοντά τα ιδρωμένα γυμνασμένα ανδρικά σώματα. 

Θέλουμε κι εμείς κοντινά των ερωτογονών ζωνών των αθλητών.

Θέλουμε κι εμείς να δίνεται η έμφαση εκεί που μετράει κι όχι σε μπάλες και ακόντια.

Διεκδικούμε κι εμείς το δικαίωμα αθώων πορνογραφικών απολαύσεων επί οικογενειακού καναπέ.

Διεκδικούμε κι εμείς τις ευκαιρίες να  κάνουμε σχόλια απαξιωτικά για ιδανικά κορμιά ή τη σύγκρισή τους με το ταίρι μας.

Αν είναι να βλέπουμε αυτό:

Απαιτούμε πιο πολύ απ' αυτό:

κι αυτό:

μα κυρίως αυτό: 

_______________

φωτογραφίες Ολυμιάδας 2012  από: metro.us


Δείτε, δεν είμαι μόνη. Ένας φίλος είδε χθες αυτή την ανάρτηση και στέλνει αυτό: Photos Focus On Women's Body Parts -- Not Their Athletic Skills. 

Η Τρύπα― διότι ο Χρόνος είναι για την Τέχνη ελαστικός

Ένα χειρόγραφό μου της εποχής μετά το πρώτο μου βιβλίο είναι αυτό το πεζό ποίημα που είχα δώσει για να δημοσιευθεί στην επόμενη Τρύπα. Όπερ και εγένετο με μια καθυστέρηση δεκαετιών που με συγκίνησε πολύ.

  

Η Τρύπα, περιοδικό του αθηναϊκού underground (το οποίο φέτος εορτάζεται με εκθέσεις, πάρτυ κι ομιλίες) έκλεισε γρήγορα, όπως γινόταν, μα βγαίνει πάλι τώρα σε διαδικτυακή μορφή. Έχει συγκεντρωμένα αποσπάσματα, αναμνήσεις, 'κόμιξ', φωτογραφίες και πολύ ενδιαφέροντα κείμενα για εκείνη τη μεταπολιτευτική άνθηση του αυτόνομου κι αυθαίρετου Τύπου.

Η δεκαετία του '80 συμπεριλαμβάνοντας (στα γυαλιστερά περιοδικά και τα ραδιόφωνα που άνοιξαν δρόμο στα ιδιωτικά κανάλια)όποιον νοιαζόταν να ενταχθεί και πλασάροντας στυλιστική  ομοιομορφία και ιδεολογική αναλγησία έβαλε απότομο τέλος στην άνθηση κι ελάχιστοι (όπως ο Λεωνίδας Χρηστάκης) επέμειναν. Κι ακόμα πιο ελάχιστοι διαφύλαξαν παλιά χαρτιά από τη φθορά του χρόνου.

Σας έγραφα εδώ για την έκθεση και τα 'events' (ναι, δεν τα λέμε πια 'happenings') του φετινού καλοκαιριού. Μα σήμερα θέλω μοιραστώ μαζί σας τη χαρά που πήρα όταν έλαβα μήνυμα από τον Τέο Ρόμβο πως η Τρύπα μού επιφύλασσε μια μικρή έκπληξη. Μικρή;

Μικρή σε σχέση με το σύμπαν, ναι, αλλά συγκινητικότατη για τη Μαντάμ που αναπολώντας θέλησε να τη μοιραστεί μαζί σας.

_______

 Θα βρείτε τη Μαντάμ στη συντροφιά: Συνερ-γάτες & Συνερ-γάτοι της Τρύπας  όπου τα  ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΝΤΕΡΓΚΡΑΟΥΝΤ  κρατούν (σαν το χειρόγραφό μου) εν ζωή πολλά 'might have been'.

 Χαρείτε τα!

Για ένα αγγλικό πυρσό― δίχως λαμπαδηφόρο

Ένα έθνος 'of shop keepers' είπε τους 'Αγγλους ο Μαρξ και φαίνεται πως τίποτε δεν άλλαξε από τότε που περπατώντας, διαβάζοντας και πίνοντας ανάμεσά τους, μελέτησε τον Καπιταλισμό.

Αυτή η κλίση τους προκάλεσε αμηχανία πριν λίγες μέρες όταν αποκαλύφθηκε πως από πριν ακόμα γίνει η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών κάποιοι λαμπαδηδρόμοι πλουτίζουν πουλώντας τους πυρσούς που σε άλλες χώρες φυλάγονται ως κειμήλια. 

Σόκαραν τα δημοσιεύματα όταν ανακαλύφθηκαν στο ebay οι πρώτοι πωλητές. Με τη δημοσίευση όμως αντί να δημιουργηθεί σκανδαλάκι μάλλον μαθεύτηκε η ευκαιρία ευκολότατου κέρδους κι εντός εβδομάδων το κλίμα άλλαξε υπέρ της εμπορίας μετά τη χρήση ώσπου η διαδικτυακή δημοπρασία έφερε σε μια κυρία  £153,300 (τα οποία όμως πρόσφερε για δημόσιο έργο της κοινότητάς της).

Κάθε πυρσός κόστιζε £495 αλλά δινόταν μόνο £215 στο λαμπαδηδρόμο στον οποίο θα έμενε ως ενθύμιο.  8.000 είναι οι δρομείς που διένυσαν 300 μέτρα ο καθένας φέροντας τη συμβολική φλόγα ως σκυτάλη του Ολυμπιακού πνεύματος σε 1.019 πόλεις και χωριά. 

Ελπίζω (εσείς οι δικοί μου αναγνώστες) να μη σοκάρεστε. Διότι για τη μαντάμ που απεχθάνεται τις κούφιες φιέστες και τα άδεια μυαλά των αθλητών τούτη η επικερδής επιχειρηματικότητα είναι το πιο ευχάριστο και το μόνο ενδιαφέρον νέο που έμαθε σχετικά με το θέμα.

Εικόνες

Το άνω φωτοσόπιασμα διάβασα σόκαρε κάποιους που δε γνώρισαν τις λατρευτές μου Absolutely Fabulous και υπέθεσαν πως οι Αγγλίδες φέρονται πάντα σα τσουλιά στο Φαληράκι. 

Αριστερά, από ebay: 

Atlanda '96  για $3,000 και Athens '04  για $1,399, 

Η οικογένειά μου και άλλα ζώα

Κάποτε θα τον χρησιμοποιούσα αυτό το θαυμάσιο τίτλο, το ήξερα. Δεν είναι δικός μου όμως. Είναι του σημαντικού φυσιοδίφη Gerald Durrell που πέρασε μέρος των παιδικών του χρόνων στην Κέρκυρα παρατηρώντας ζώα και ζωύφια και καλεσμένους με την ίδια προσήλωση στη λεπτομέρεια που ο αδελφός του Lawrence Durrell (που έγραψε το πολυαγαπημένο μου Αλεξανδρινό Κουαρτέτο) παρατηρούσε  τόπους και ανθρώπους.

Στη θάλασσα που διάβαζα εμφανίστηκαν μπροστά μου πάπιες.

Στο σπίτι ο Troy μου είναι άυπνος τρεις νύχτες διότι είναι εποχή του κυνηγιού. Πετάχτηκε ένα μικροσκοπικό ποντικάκι από μια γωνία κι επειδή, όπως σοφά λένε, ποτέ δεν έχεις ένα (1) ποντίκι βάλθηκε να ξεκληρίσει όλη την οικογένεια. 

Έχετε δει ιχνηλάτη (Γκέκα) να κυνηγά; Είναι εντυπωσιακό το θέαμα. Μυρίζει με τρεις βαθιές ανάσες με προσήλωση σε κάθε χιλιοστό του χώρου, σηκώνεται στα δυό αν πιάσει μυρωδιά στον αέρα κι όταν πετύχει θήραμα φερμάρει με την ουρά να κινείται αργά, οριζόντια. Πριν από αυτό όμως― και άκουσα πως είναι ίδιον του Γκέκα― κοιτά στα μάτια το σύντροφό του, εμένα (που ενθαρρύνω με ψιθιριστά 'Πού είναι; Πού είναι;'), κι αν αγνοήσω κλαίει ή φωνάζει με λεπτή διαπεραστική φωνή ώσπου να συνεννοηθούμε πώς θα στριμώξουμε και να οργανωθεί η επίθεση. Εάν δεν καταλάβω πού μου δείχνει κάθεται, όπως κάνουν τα αστυνομικά σκυλιά μπροστά στο κοντραμπάντο, και με παράπονο μου δείχνει με τη μύτη το σημείο που κρύφτηκε το ποντικάκι.

Μια χρονιά ήταν ένας μεγάλος αρουραίος μαλλιαρός που αναποδογύρισε τις νεκροκεφαλές από το γείσο του τζακιού. Φρικτή εμπειρία. Φέτος πρόκειται για μωρά. Το ένα έφυγε μόνο του, το άλλο τo πιάσαμε, το τρίτο είχε κρυφτεί μέσα στον 'Baby Blue' ενισχυτή του κυρίου Kastell και μου έφερε πολλούς μπελάδες διότι αποφάσισα να βγάλω έξω τον ενισχυτή ώστε να τρέξει το άμοιρο πίσω στους αγρούς. Δεν υπολόγισα τον Ιχνηλάτη όμως που φέρμαρε, κλαψούριζε και όλη νύχτα ερχόταν βιαστικός να με ξυπνά κι έτρεχε πίσω να παραφυλάξει μη μας φύγει το σπουδαίο θήραμα― που, αλήθεια, είναι και το βραβείο του μετά τη μάχη. Νύσταζα αλλά δεν ήθελα να τον προσβάλω ούτε να αδιαφορήσω για τους κόπους του στέλνοντας λάθος μήνυμα, οπότε ξενυχτήσαμε μαζί. 

Όταν τον πρωτοβρήκα όπου πήγαινα οι κυνηγοί μού έλεγαν με θλίψη πως 'θα πάει χαμένος' μαζί μας. Αμοιβαίο το αίσθημα καθώς είναι περιβόητα τα βαρελόσκυλα των κυνηγών.  Ώσπου έτυχε να τον δω στο πρώτο μας οικιακό κυνήγι και κατάλαβα τι εννοούσαν. Όσο για εκπαίδευση, που τάχα τού στερήσαμε, πείτε μου: ποιος του έμαθε να ειδοποιεί για σαρανταποδαρούσες, φίδια και ποντίκια αλλά ποτέ (ΠΟΤΕ-ΠΟΤΕ) να μην μου τρομάζει τις αράχνες κι ας υποφέρει ο κύριος Kastell από οξεία arachnophobia που γίνεται αιτία πολλών αναστατώσεων τις νύχτες ώσπου να έρθω τις πιάσω στην παλάμη μου απαλά και να τις απομακρύνω (προσωρινά, διότι η αράχνη πάντα επιστρέφει― μα αυτό δεν του το λέμε).

Τώρα ο μικρός μου ήρωας κοιμάται πλάι μου κουρασμένος, ο ενισχυτής μπήκε στη θέση του κι ένα στα τρία ποντικάκια μας επιβίωσε κι απολαμβάνει τα πρώτα μας σύκα.

Ήθελα να σας πω και για τα σαμιαμίδια αλλά ξέρω, το παρατράβηξα.  Άλλη φορά λοιπόν. Και εν τω μεταξύ, μια κι όπως ξέρετε μου αρέσει να υπάρχει κι ένα ηθικό δίδαγμα, θέλω να σας υπενθυμίσω: 

να βάλετε νερό στα αδέσποτα

να λύσετε το σκύλο σας (για πάντα) αν τον είχατε δεμένο

και... ποτέ (αλλά ποτέ) να μη σκοτώσετε Αράχνη.

 ___________________________________

Πάνω οι πάπιες που συνάντησα στη θάλασσα (στον Ορνό, για όποιον ξέρει) με τα ψωμιά που πεταξε ένα κοριτσάκι για νας φάνε

και αριστερά το καμάρι μας.

Το πίνεις, το φοράς― και δεν παχαίνει

 

H Μαντάμ το υπερηφανεύεται ότι διέσχισε ως τώρα δύο αιώνες με μέση 60 εκατοστά― πράγμα που επετεύχθη με άπειρες παραξενιές (βεβαίως) αλλά καμία δίαιτα. 

Μόνο μια γητειά, ένα mantra που δουλεύει πάντα. 'Σήμερα το τρως αύριο το φοράς' επαναλαμβάνω νοερά, αγγίζοντας τους γοφούς μου όταν βρεθώ μπροστά σε γλυκά και λίπη και τα ξορκίζω διότι αμέσως χάνουν τη γοητεία τους καθώς τα βλέπω, ενσαρκωμένα στην επόμενη μορφή τους, να ξεχειλίζουν από μαγιώ κι εσώρουχα.

Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξω mantra όμως; Διότι υπάρχει ένας επιστήμονας που αποφάσισε να φτιάξει υφάσματα από κρασιά και μπύρες και το αποτέλεσμα είναι θαυμάσιο.

Από ένζυμα κρασιού ή μαύρης μπύρας φτιάχνει ένα ζελέ που απλώνεται στο σώμα κι όταν στεγνώσει  μοιάζει με λεπτό βαμβακερό. Δίχως ραφές, στριφώματα, κουμπιά ή πιέτες.

Το ύφασμα, που ονομάζεται Micro'be, ανοίγει νέους ορίζοντες στην Υφαντουργία κι είναι αποτέλεσμα συνεργασίας τής σχεδιάστριας Donna Franklin με τον επιστήμονα Gary Cass. Χαρείτε το!

(Τώρα γνωρίζετε τι δώρο θέλει η Μαντάμ με το κρασί της)

εικόνες από: laughingsquid

____________________________________________

Η Ψηφιακή εικόνα, το τσιγάρο, η λάμπα Τέσλα κι η κακή μας μοίρα

Στις δημοκρατικές χώρες γίνεται συζήτηση πριν επιβληθούν αλλαγές. Πριν και κατά τη διάρκεια της ψήφισης νόμων στην Ε.Ε., αλλά και μετά αν πάει κάτι στραβά, ο ευρωβουλευτής που υπέγραψε κι υποστήριξε είναι υπόλογος για τις συνέπειες. 

Εδώ μάς έρχονται σα θεϊκά φιρμάνια, φαινομενικά δικτατορικά, διάφορες 'ντιρεκτίβες' κι αποφάσεις κι εμείς, πάντα κατόπιν εορτής, αιφνιδιαζόμαστε κι αντιδρούμε όσο αντέχουμε.

Όπως με την ανεφάρμοστη επιβολή της απαγόρευσης του τσιγάρου. Ένα μέτρο που οι Έλληνες όχι μόνο μισήσαμε αλλά και το ταυτίσαμε με την αντίσταση, ακόμα και εις βάρος της υγείας μας, στη ληστρική βλακεία του προηγούμενου πρωθυπουργού. Ακόμα κι όταν τα δίχως πελάτες μαγαζιά αντέδρασαν κανείς δε σκέφτηκε να ζητήσει εξηγήσεις από τον Ευρωβουλευτή που ψήφισε το νόμο ή από κανάλια και δημοσιογράφους που δε μάς ενημέρωσαν τότε που ακόμα θα μετρούσε η γνώμη μας.

Τώρα ταλαιπωρούμαστε με τις δυσεύρευτες λάμπες (γλόμπους Έντισον* καλόγουστους και βολικούς) έχοντας υποστεί ξώφαλτσα την  προπαγάνδα αποκατάστασης και ηρωοποίησης του Τέσλα και την υποχρεωτική επιβολή του δικού του γλόμπου (ακαλαίσθητου και τοξικού). Είναι ένα μέτρο που επιβλήθηκε για να σώσουμε τον πλανήτη (και είπαμε: 'πράσινο' είναι το μαύρο χρήμα στην εποχή μας), έφερε αισθητικές αντιδράσεις στην αρχή κι ύστερα (αφού επιβλήθηκε) ήρθαν κι οι αποκαλύψεις πως ναι καλό για τον πλανήτη αλλά μην τύχει και πιάσουμε σπασμένη λάμπα Τέσλα διότι είναι τοξικότατη.

Σήμερα έχουμε την επιβολή εν μια νυκτί της αναλογικής τηλεόρασης. Άκουσα πως γίνεται για να τονωθεί η αγορά. Αφελές. Οι κυβερνήσεις γνωρίζουν καλύτερους τρόπους να τονώσουν αγορές αν θέλουν. Τα κίνητρα είναι πιο ύποπτα.

Δεν αμφιβάλλουμε πια πως αποτελούμε πείραμα ή παράδειγμα προς αποφυγήν. Η ψηφιακή τηλεόραση, όπως το διαδίκτυο, δίνει στον παροχέα τη δυνατότητα να συγκεντρώνει στοιχεία για μας. Τι είδαμε, τι ώρες, πόσες ώρες. Η μέτρηση δε γίνεται για να χαρούν οι πρωινατζήδες για την ακροαματικότητα, είναι εργαλείο επιβολής και μέσο πλουτισμού.

Σε άλλες χώρες συζητήθηκε ευρέως το ζήτημα της ψηφιακής και δόθηκε στον κάθε πολίτη η δυνατότητα να αποφασίζει αν προτιμά αναλογική (απόρρητη) ή ψηφιακή (ποιοτικά καλύτερη) τηλεόραση.

Ξανά δηλαδή μάς κορόιδεψαν και το κράτος μάς αντιμετώπισε σα παιδιά ή δούλους που δεν έχουν λόγο για το μέλλον τους. Αναμενόμενο είναι που οι αδαείς ή πουλημένοι Έλληνες πολιτικοί μάς εξαπατούν. Λογικό είναι που η Ε.Ε. δε γίνεται να μας ενημερώνει προσωπικά τον καθένα μας ότι συζητιέται αυτό ή εκείνο που σε πέντε χρόνια θα επιβληθεί. Δεν πρόκειται όμως για μυστικές διαβουλεύσεις. Πρόκειται για δημοκρατικές αποφάσεις τού Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου παρουσία των εκπροσώπων μας, τις οποίες κατά συρροήν μάς κρατούν κρυφές τα ΜΜΕ που παρουσιάζουν άλλες (ως πιο δημοφιλείς) ειδήσεις.

Έτσι, συνηθίσαμε να μάς έρχονται σαν εντολές θεού νόμοι και αποφάσεις που υπέγραψαν οι χρυσοπληρωμένοι ευρωβουλευτές μας τους οποίους ποτέ δεν ελέγχουμε επειδή …ναι.. (θυμώστε μου τώρα): δεν έχουμε παράδοση Δημοκρατίας.  Κι αυτό είναι που μας κρατά σαν  τους αγράμματους σε μια μόνιμη μοιρολατρεία κι ανασφάλεια, έρμαια ακατανόητων σ΄εμάς νόμων που συζητιούνται, γράφονται κι υπογράφονται ερήμην μας. 

_______________________________________________

* Η πρώτη λάμπα εφευρέθηκε από τον Άγγλο Humphry Davy το 1809 αλλά ο Thomas Alva Edison την εξέλιξε κι είναι ο πρώτος που την κατοχύρωσε και την έδωσε στην παραγωγή το 1875 γι αυτό της δίνουμε συνήθως το όνομά του.

___________
εικόνες
Πάνω: Σχεδιάγραμμα με οδηγίες χρήσεως για την πρώτης Λάμπα από edison.rutgers.edu
Κάτω: η πρώτη Λάμπα
Αριστερά: το πείραμα