Η Τρύπα― διότι ο Χρόνος είναι για την Τέχνη ελαστικός

Ένα χειρόγραφό μου της εποχής μετά το πρώτο μου βιβλίο είναι αυτό το πεζό ποίημα που είχα δώσει για να δημοσιευθεί στην επόμενη Τρύπα. Όπερ και εγένετο με μια καθυστέρηση δεκαετιών που με συγκίνησε πολύ.

  

Η Τρύπα, περιοδικό του αθηναϊκού underground (το οποίο φέτος εορτάζεται με εκθέσεις, πάρτυ κι ομιλίες) έκλεισε γρήγορα, όπως γινόταν, μα βγαίνει πάλι τώρα σε διαδικτυακή μορφή. Έχει συγκεντρωμένα αποσπάσματα, αναμνήσεις, 'κόμιξ', φωτογραφίες και πολύ ενδιαφέροντα κείμενα για εκείνη τη μεταπολιτευτική άνθηση του αυτόνομου κι αυθαίρετου Τύπου.

Η δεκαετία του '80 συμπεριλαμβάνοντας (στα γυαλιστερά περιοδικά και τα ραδιόφωνα που άνοιξαν δρόμο στα ιδιωτικά κανάλια)όποιον νοιαζόταν να ενταχθεί και πλασάροντας στυλιστική  ομοιομορφία και ιδεολογική αναλγησία έβαλε απότομο τέλος στην άνθηση κι ελάχιστοι (όπως ο Λεωνίδας Χρηστάκης) επέμειναν. Κι ακόμα πιο ελάχιστοι διαφύλαξαν παλιά χαρτιά από τη φθορά του χρόνου.

Σας έγραφα εδώ για την έκθεση και τα 'events' (ναι, δεν τα λέμε πια 'happenings') του φετινού καλοκαιριού. Μα σήμερα θέλω μοιραστώ μαζί σας τη χαρά που πήρα όταν έλαβα μήνυμα από τον Τέο Ρόμβο πως η Τρύπα μού επιφύλασσε μια μικρή έκπληξη. Μικρή;

Μικρή σε σχέση με το σύμπαν, ναι, αλλά συγκινητικότατη για τη Μαντάμ που αναπολώντας θέλησε να τη μοιραστεί μαζί σας.

_______

 Θα βρείτε τη Μαντάμ στη συντροφιά: Συνερ-γάτες & Συνερ-γάτοι της Τρύπας  όπου τα  ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΝΤΕΡΓΚΡΑΟΥΝΤ  κρατούν (σαν το χειρόγραφό μου) εν ζωή πολλά 'might have been'.

 Χαρείτε τα!