Η οικογένειά μου και άλλα ζώα

Κάποτε θα τον χρησιμοποιούσα αυτό το θαυμάσιο τίτλο, το ήξερα. Δεν είναι δικός μου όμως. Είναι του σημαντικού φυσιοδίφη Gerald Durrell που πέρασε μέρος των παιδικών του χρόνων στην Κέρκυρα παρατηρώντας ζώα και ζωύφια και καλεσμένους με την ίδια προσήλωση στη λεπτομέρεια που ο αδελφός του Lawrence Durrell (που έγραψε το πολυαγαπημένο μου Αλεξανδρινό Κουαρτέτο) παρατηρούσε  τόπους και ανθρώπους.

Στη θάλασσα που διάβαζα εμφανίστηκαν μπροστά μου πάπιες.

Στο σπίτι ο Troy μου είναι άυπνος τρεις νύχτες διότι είναι εποχή του κυνηγιού. Πετάχτηκε ένα μικροσκοπικό ποντικάκι από μια γωνία κι επειδή, όπως σοφά λένε, ποτέ δεν έχεις ένα (1) ποντίκι βάλθηκε να ξεκληρίσει όλη την οικογένεια. 

Έχετε δει ιχνηλάτη (Γκέκα) να κυνηγά; Είναι εντυπωσιακό το θέαμα. Μυρίζει με τρεις βαθιές ανάσες με προσήλωση σε κάθε χιλιοστό του χώρου, σηκώνεται στα δυό αν πιάσει μυρωδιά στον αέρα κι όταν πετύχει θήραμα φερμάρει με την ουρά να κινείται αργά, οριζόντια. Πριν από αυτό όμως― και άκουσα πως είναι ίδιον του Γκέκα― κοιτά στα μάτια το σύντροφό του, εμένα (που ενθαρρύνω με ψιθιριστά 'Πού είναι; Πού είναι;'), κι αν αγνοήσω κλαίει ή φωνάζει με λεπτή διαπεραστική φωνή ώσπου να συνεννοηθούμε πώς θα στριμώξουμε και να οργανωθεί η επίθεση. Εάν δεν καταλάβω πού μου δείχνει κάθεται, όπως κάνουν τα αστυνομικά σκυλιά μπροστά στο κοντραμπάντο, και με παράπονο μου δείχνει με τη μύτη το σημείο που κρύφτηκε το ποντικάκι.

Μια χρονιά ήταν ένας μεγάλος αρουραίος μαλλιαρός που αναποδογύρισε τις νεκροκεφαλές από το γείσο του τζακιού. Φρικτή εμπειρία. Φέτος πρόκειται για μωρά. Το ένα έφυγε μόνο του, το άλλο τo πιάσαμε, το τρίτο είχε κρυφτεί μέσα στον 'Baby Blue' ενισχυτή του κυρίου Kastell και μου έφερε πολλούς μπελάδες διότι αποφάσισα να βγάλω έξω τον ενισχυτή ώστε να τρέξει το άμοιρο πίσω στους αγρούς. Δεν υπολόγισα τον Ιχνηλάτη όμως που φέρμαρε, κλαψούριζε και όλη νύχτα ερχόταν βιαστικός να με ξυπνά κι έτρεχε πίσω να παραφυλάξει μη μας φύγει το σπουδαίο θήραμα― που, αλήθεια, είναι και το βραβείο του μετά τη μάχη. Νύσταζα αλλά δεν ήθελα να τον προσβάλω ούτε να αδιαφορήσω για τους κόπους του στέλνοντας λάθος μήνυμα, οπότε ξενυχτήσαμε μαζί. 

Όταν τον πρωτοβρήκα όπου πήγαινα οι κυνηγοί μού έλεγαν με θλίψη πως 'θα πάει χαμένος' μαζί μας. Αμοιβαίο το αίσθημα καθώς είναι περιβόητα τα βαρελόσκυλα των κυνηγών.  Ώσπου έτυχε να τον δω στο πρώτο μας οικιακό κυνήγι και κατάλαβα τι εννοούσαν. Όσο για εκπαίδευση, που τάχα τού στερήσαμε, πείτε μου: ποιος του έμαθε να ειδοποιεί για σαρανταποδαρούσες, φίδια και ποντίκια αλλά ποτέ (ΠΟΤΕ-ΠΟΤΕ) να μην μου τρομάζει τις αράχνες κι ας υποφέρει ο κύριος Kastell από οξεία arachnophobia που γίνεται αιτία πολλών αναστατώσεων τις νύχτες ώσπου να έρθω τις πιάσω στην παλάμη μου απαλά και να τις απομακρύνω (προσωρινά, διότι η αράχνη πάντα επιστρέφει― μα αυτό δεν του το λέμε).

Τώρα ο μικρός μου ήρωας κοιμάται πλάι μου κουρασμένος, ο ενισχυτής μπήκε στη θέση του κι ένα στα τρία ποντικάκια μας επιβίωσε κι απολαμβάνει τα πρώτα μας σύκα.

Ήθελα να σας πω και για τα σαμιαμίδια αλλά ξέρω, το παρατράβηξα.  Άλλη φορά λοιπόν. Και εν τω μεταξύ, μια κι όπως ξέρετε μου αρέσει να υπάρχει κι ένα ηθικό δίδαγμα, θέλω να σας υπενθυμίσω: 

να βάλετε νερό στα αδέσποτα

να λύσετε το σκύλο σας (για πάντα) αν τον είχατε δεμένο

και... ποτέ (αλλά ποτέ) να μη σκοτώσετε Αράχνη.

 ___________________________________

Πάνω οι πάπιες που συνάντησα στη θάλασσα (στον Ορνό, για όποιον ξέρει) με τα ψωμιά που πεταξε ένα κοριτσάκι για νας φάνε

και αριστερά το καμάρι μας.