Αν 'οι φίλοι σας είναι μαύρα πουλιά'― με ή χωρίς 'angry fix'

1 Ιουνίου 1940 γεννήθηκε η Κατερίνα Γώγου και πέθανε 3 Οκτωβρίου 1993. Αν οι φίλοι σας 'είναι μαύρα πουλιά', αν οι φίλες σας είναι 'σύρματα τεντωμένα' σίγουρα θα έχετε ακούσει στίχους της τραγουδισμένους και θα γνωρίζετε, εν είδει ρητών, αποσπάσματα που μάς θυμίζουν πως 'στο μυαλό σημαδεύουν' με 'τρία κλικ αριστερά'.

Οι στίχοι όμως, είπαμε, δε φυτρώνουν δίχως σπόρο· η Τέχνη δε διαφέρει από τη Βιολογία αφού η παρθενογένεσις υπάρχει μόνο στα ταραγμένα μυαλά μοναξιασμένων καλόγερων.

Γι αυτό κι εμείς εδώ (όπου σάς συστήνω ολόκληρα ποιήματα και όχι μόνο τα μελοποιημένα αποσπάσματα) δε θα μειώσουμε το έργο επικεντρώνοντας ξανά στη ζωή και το θάνατό της αλλά θα ταξιδέψουμε λίγο πιο πίσω.

Διότι έχει κι η Ποίηση σκυτάλη και στων προηγούμενων τους ώμους ανεβαίνουμε για να δούμε πιο πλατιά.

'Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου διαλυμένα από την τρέλα, υστερικά και λιμασμένα' έγραψε ο Άλεν Γκίνσμπεργκ στο Ουρλιαχτό (The Howl), το σημαντικότερο ποίημα της φουρνιάς των Beatniks.

O Γκίνσμπεργκ γεννήθηκε επίσης Ιούνιο, σα μεθαύριο, το 1926.

 Χαρείτε τον:

The Howl

διαβάζει ο ίδιος ο Allen Ginsberg

I saw the best minds of my generation destroyed by 
madness,

 starving hysterical naked,


dragging themselves through the negro streets at dawn
looking for an angry fix..

______

Το 'Ουρλιαχτό' του Γκίνσμπεργκ το έχουμε στα ελληνικά, μεταφρασμένο από το Γιάννη Λειβαδά.

Για τη ζωή τής Κατερίνας Γώγου (αν ντε και καλά επιμένετε) συστήνω  το αφιέρωμα τής Οδού Πανός, μια θαυμάσια συλλογή αντιφατικών κι αληθινών κειμένων ανθρώπων που τη γνώρισαν.

Το γνωστό σας ποίημα ολόκληρο:

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών

Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς

Κάνουν ό,τι λάχει

Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών

Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους

Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος

Επαγγελματίες επαναστάτες

Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν

Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν

αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

στις ταράτσες παλιών σπιτιών

Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη

Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια

τις ενοχές σας,

αποφάσεις συνεδρίων,

δανεικά κοστούμια,

σημάδια από κάφτρες

περίεργες ημικρανίες,

απειλητικές σιωπές

κολπίτιδες

ερωτεύονται ομοφυλόφιλους

τριχομονάδες

καθυστέρηση

Το τηλέφωνο

σπασμένα γυαλιά

Το ασθενοφόρο

Κανείς...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

Κάνουν ό,τι λάχει

Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου

γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή

Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα

γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο

Γράφουν σε συνθηματική γλώσσα

γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει

Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα

στο λαιμό σας,στα χέρια σας

Οι φίλοι μου...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

________________

Τα περασμένα δεν είναι όνειρο απόψε, με το Θοδωρή Καλλιφατίδη

'Απατάμε' επειδή βαρεθήκαμε τον εαυτό μας, όχι τον άλλο.

Αυτή η φράση (που τη μεταφέρω από μνήμης) από το βιβλίο 'Αγάπη' του Θοδωρή Καλλιφατίδη άγγιξε την Μαντάμ σ' άλλο αιώνα κι έμεινε ριζωμένη στην προσωπική μυθολογία της σα σπόρος της μελλοντικής ζωής της μα και της πολύ πιο μελλοντικής τους γνωριμίας. 

Είναι ένας συγγραφέας που πέτυχε το πιο δύσκολο. Γράφει στα σουηδικά, γλώσσα που ως τα είκοσί του τού ήταν ξένη. Κι ύστερα έχει την υπομονή κι επιμονή να μεταγράφει στα ελληνικά το έργο αντί να το δίνει αλλού για τη μετάφραση.

Είναι πολύ επιτυχημένος διεθνώς, τα βιογραφικά όμως θα τα μάθετε από άλλους διότι η φιλία μας είναι σημαντική, προσωπική κι ιδιαίτερη και επειδή τον αγαπώ όσο τον εκτιμώ, έχω αποφύγει να μιλώ για κείνον.

Όμως δυό λόγια σήμερα θα σάς τα πω διότι είναι στην Αθήνα για να παρουσιάσει το νέο αυτοβιογραφικό βιβλίο του στο οποίο διηγείται τα παιδικά στην πάμφτωχη μετακατοχική Ελλάδα, παρέες στου Γκύζη, τη σχολή του Κουν, στρατό, κι ύστερα  τη μεγάλη απόφαση να αποδημήσει για άλλο τόπο πιο γόνιμο για τα όνειρά του.

Πριν λίγα χρόνια έγραψε ένα μικρό κομψό βιβλίο, 'Μητέρες και Γιοί', στο οποίο μιλά επίσης για την ίδια γειτονιά και περιγράφει με το λιτό απλό και εύστοχό του τρόπο τις σπάνιές του επισκέψεις στη μητέρα του με τον καφέ στο μπαλονάκι και την ήρεμη ευγένεια που χάνεται μαζί με την παλιά ανεκτική σοφία των παλιότερων.

Ενδιάμεσα εξέδωσε το 'Φίλοι κι Εραστές', τη βιογραφία του Ηρακλή και (αποκαλύπτω) τώρα γράφει ένα πολύ σημαντικό βιβλίο για το οποίο δε μιλώ πριν εκδοθεί.

Θα σάς τα πει ο ίδιος όμως απόψε 9:00 το βράδυ στην Παρουσίαση ―κι αν πάτε παρακαλώ δώστε του την αγάπη τής Μαντάμ αν και το ξέρει πως θα είμαι εκεί μαζί του και μαζί σας διότι πραγματικά

'Τα Περασμένα δεν είναι όνειρο'.

_______________ 

Η Πρόσκληση

 Τετάρτη 30 Μαΐου στις 9:00μμ.

Στο χώρο των Εκδόσεων Γαβριηλίδης art bar Poems and Crimes

"Τα περασμένα δεν είναι όνειρο" του Θοδωρή Καλλιφατίδη από τον ίδιο το συγγραφέα.  Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης, αγαπημένος συγγραφέας και του ελληνικού κοινού, σε μια βαθιά εξομολόγηση επί τον τύπον των ήλων.

Στο χώρο των Εκδόσεων Γαβριηλίδης art bar "Poems and Crimes",

Αγ. Ειρήνης 17, Μοναστηράκι, Τηλ: 210 3228839

_______________

'Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου' με κόκκινα παπούτσια

Σα σήμερα εάλω η Πόλη της καρδιάς μου κι αν δεν έχετε πλάι σας Φραντζή μα έχετε λίγο χρόνο, σάς συστήνω εδώ (από εμένα) για κείνη την Τρίτη από τον πιστό αυτόπτη.

Μεγάλη ακεφιά με χτύπησε χθές εδώ στο ίδιο τραπέζι, κάτω από την ίδια πέργκολα με τους βασιλικούς μου στρογγυλούς και ανθισμένες πικροδάφνες. Καποιες φορές όμως άλλα ποθεί η ψυχή μας και τίποτε δεν είναι αρκετό.

Το Αγαπητό Παιδί κλέβοντας από το στενό θαλασσινό του χρόνο πριν απ' τη δουλειά για τη 'δασκάλα του', όπως με λέει, έφερε βιβλία. Το νέο του Jeffrey Eugenides και 'Το Χαστούκι' του πολυβραβευμένου Ελληνοαυστραλού Χρήστου Τσιόλκα. Τα διάβαζα ανάκατα κι ανήσυχα  ψάχνοντας κάτι που δεν ήταν μέσα μου. 

Βγάζει η συκιά σφιχτό μικρό καρπό που τρίζει όταν έχουμε άπνοια. Οι σαύρες συνηθίζουν την ακινησία μου, τρέχουν ανενόχλητες στα πεζούλια και στο δενδρολίβανο. Όμως- σας είπα- ο γείτονας κάρφωνε νοβοπάν στο απονενοημένο αυθαίρετο 'παράπληγμα' όπως μου σχολίασε γλωσσοπλαστικά χθες ο Ben Provis. Τα νεύρα μου ήταν  τόσο τεντωμένα που η παρέα μετρίων οικογενειαρχών του Τσιόλκα δε με έφτανε κι αδίκως θα υφίστατο κακοκεφιές ο (ομολογουμένως) αλεξίσφαιρος Κύριος Kastell.

'Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου' ψιθύριζα, σαν τον αγαπητό μου Βιζυηνό στο Δρομοκαΐτιο, μα αποφάσισα να συγκροτηθώ για να μην τον ακολουθήσω στον απόλυτο κατήφορο. Πώς;

Σ' αυτές τις περιπτώσεις η πείρα δίδαξε ότι μπροστά απλώνεται ένας δρόμος. Και η σοφή επιλογή για κάθε δρόμο είναι (μη γελάτε) τα σωστά παπούτσια.
Ιδού κι η θεραπευτική αγωγή που ακολούθησα:

Οι εικόνες δείχνουν εμέ με παρεό στο δωμάτιό μου με παπούτσια στα κουτιά τους και σκόρπια. Βλέπετε τη στιγμή αποφάσεων, βλέπετε την επιλογή, βλέπετε και το μάτι για το μάτι στα ζωγραφιστά μου νύχια. 
Πού πήγα και τι έκανα δε βλέπετε. Αφήνω κάτι και στη φαντασία του αναγνώστη μήπως και εμπνευστείτε και με ακολουθήσετε στο δύσκολο το διονυσιακό το δρόμο της ευτέλειας και της ακολασίας εγκαταλείποντας το πληκτρολόγιό σας μέχρι αύριο.

_________

Credits

Τα νύχια μου είναι ζωγραφιστά (όχι αυτοκόλλητα) πάντα από τη Nadia.

Για τον Φραντζή σάς είπα.

Και ο Γεώργιος Βιζυηνός ακολουθεί:

Στίχοι τοῦ φρενοκομείου

Μέσ᾿ στὰ στήθια ἡ συμφορὰ


σὰν τὸ κῦμα πλημμυρᾷ,


σέρνω τὸ βαρύ μου βῆμα


σ᾿ ἕνα μνῆμα!

Σὰν μ᾿ ἁρπάχθηκε ἡ χαρὰ


ποὺ ἐχαιρόμουν μιὰ φορὰ


ἔτσι σὲ μίαν ὥρα...


μέσ᾿ σ᾿ αὐτὴν τὴν χώρα


ὅλα ἄλλαξαν τώρα!

Κι᾿ ἀπὸ τότε ποὺ θρηνῶ


τὸ ξανθὸ καὶ γαλανὸ


καὶ οὐράνιο φῶς μου,


μετεβλήθη ἐντός μου


καὶ ὁ ρυθμὸς τοῦ κόσμου.

Μέσ᾿ στὰ στήθια ἡ συμφορὰ


σὰν τὸ κῦμα πλημμυρᾷ,


σέρνω τὸ βαρύ μου βήμα


σ᾿ ἕνα μνῆμα ..

Τὸν σταυρὸ τὸν ἀψηλὸ


ἀγκαλιά, γλυκοφιλῶ


τὸ μυριάκριβο ὄνομά της,


κι᾿ ἀπ᾿ τὰ χώματά της

ἡ φωνή της ἡ χρυσὴ


μὲ καλεῖ «ἔλα καὶ σὺ

δίπλα στὸ ξανθὸ παιδί σου


καὶ κοιμήσου!»

___________________________________

Το αυθαίρετο του γείτονα και μια σφαγή

Δεν έχω κέφι σήμερα.

Το απέναντι αυθαίρετο προχωρεί παρά το αυτόφωρο και τη φωτογράφιση της Πολεοδομικής υπηρεσίας.

Στρέφω τα μάτια αλλού.

Κι η απέραντη αηδία μου μοιάζει ευτελής μπροστά στο δράμα της σφαγής στη Συρία. Παγκόσμια κατακραυγή, καταδικάζουν τα Η.Ε. κατόπιν εορτής για τους 108 νεκρούς στο Al Houla της Συρίας, (εκ των οποίων 49 παιδιά και 34 γυναίκες).

Αντέχετε; 

Οι Παρατηρητές του ΟΗΕ

Τα νεκρά παιδιά

και
 'Μέλη της οικογένειας του Bashar al-Assad διέταξαν τη σφαγή:  Guardian
Για πιο πολλά: πάντα  Al Jazeera

__________________

Χαρά του αναπάντεχου: Flash Mob, το ζωντανό graffiti

Μια blogger σήμερα μιλά για τις μικρές χαρές σα μια γουλιά καλού καφέ, που τις παραβλέπουμε αλλά μπορούν και γίνεται να μάς φτιάξουν τη διάθεση παρά τα μεγάλα άλυτά μας βάσανα.

Μου θύμισε μια κυρία της ιαπωνικής αυλής πριν από αιώνες που το έργο που μάς άφησε είναι λίστες μακριές και λεπτομερείς των πραγμάτων, λ.χ. που την έκαναν να χαμογελά όπως, π.χ. το πρώτο χρυσάνθεμο ή το πρώτο φιλί, μια άρπα στον κήπο ή οι σταγόνες της βροχής πάνω στα φρέσκα φύλλα.

Σας ξέρω όμως, δε γελιέμαι. Μόνο που μίλησε η μαντάμ για μια κυρία της αυλής προ αιώνων κλείσατε στόρια του μυαλού κι είπατε ΄τρέχα γύρευε'. Γι αυτό σάς φέρνω στο παρόν σε κάτι που αγαπώ πολύ. 

Flash mob λοιπόν. Κάτι σα φευγαλέο graffiti με ζωντανή μπογιά, που δίνει αυτό το αχ που λείπει απ' τη ρουτίνα και, στους ευαίσθητους, εκείνο το βαθύ το κρακ που κάνει η καρδιά μπροστά στο ουράνιο τόξο.

Μπαίνεις σε ένα βαγόνι στη Δανία κι ένας συνεπιβάτης βγάζει ένα βιολί. Κι ύστερα κι άλλος, κι άλλος ώσπου η διαδρομή σου γίνεται μια όρθια συναυλία αμέτρητων βιολιών.

Ή πίνεις τον πλαστικό καφέ σε κακοφωτισμένο εμπορικό κέντρο και ξαφνικά ο διπλανός σου αρχίζει να τραγουδά ώσπου ο συνηθισμένος χώρος γίνεται σκηνή από musical, σκηνή αναπάντεχου θεάτρου.

Το ρεύμα αυτό δίνει ένα βάθος στην καθημερινότητα γι αυτό κι η απόλαυση δεν είναι τόσο οι θίασοι όσο τα πρόσωπα των ξαφνιασμένων θεατών που έχουν μια χαρά που δεν τη δίνει το πιο ωραίο δώρο.

Χαρείτε τα:

Και:

Η Sjællands Symfoniorkester (Συμφωνική Ορχήστρα της Κοπεγχάγης) αιφνηδιάζει στο τραίνο.

____________

«συνέλαβον ζεύγος ερωτομανές»

Ένα κείμενο άθλιας προπαγάνδας του 1948 για  φυλακισμένα 'παιδιά και κορίτσια΄ με λύπησε και με αηδίασε. Σας το συστήνω αν τρέφετε αυταπάτες για εκείνα τα χρόνια [ ➚ ].

Ως αντίδοτο προσφέρω τούτο το δείγμα αστυνομικής βλακείας, περιττών νόμων και κάπως πρωτότυπης κατάχρησης εξουσίας ενός Eνωματάρχη του 1894 που με τη 'σκελέα' και την 'παντούφλαν'  υπό μάλης σχεδίαζε να ψάξει για τη Σταχτοπούτα του στο πανηγύρι.

Αναφορά αστυνόμου προς το Αρχηγείο Χωροφυλακής



Εν Κούλουρη τη 10η Νοεμβρίου 1894.

 
Προς το Σεβαστόν και Αξιότιμον Αρχηγείον Χωροφυλακής



ΑΘΗΝΑΖΕ



Έχω την τιμήν, να φέρω εις γνώσιν υμών τα κάτωθι.



Χθες περί λύχνων αφάς, καιροφυλακτίσας λάθρα και υπούλως, συνέλαβον ζεύγος ερωτομανές, αποτελούμενον εκ μίας εγχωρίου νεάνιδος και ενός αλλοφύλου άρρενος εις στάσιν απρεπή,αλλά λόγω του δημοτικού σκότους και ελλείψει ιδιωτικού φαναρίου εις χείρας μου, απέδρασαν και εξακολουθούν απέδρα,αφήσαντες ακουσίως εις τον τόπον του εγκλήματος, τα τεκμήρια της ανόμου πράξεώς των, την τε γυναικείαν σκελέαν, την εγχώριον παντούφλαν και τον πήλον του αλλοφύλου άρρενος,άτινα συνέλαβον άνευ αντιστάσεως τινός.



Ο ανήρ διετέλη ενταύθα εξ Αθηνών προσωρινώς και επί συστάσει, εις πανδοχείον και απέδρα περί το λυκαυγές κρυφίως και υπούλως, δια του πορθμείου.



Αύριον θα επωφεληθώ της ενταύθα παγκοσμίου ζωοπανηγύρεως και θέλω προβάλλει την εγχώριον παντούφλαν εις τους πόδας των γυναικών προς αναγνώρισιν της ενόχου οικοδεσποτίσης, ταύτης κηρυχθείσης εις άγνοιαν.



Την σκελέαν κρατώ ως πειστήριον.



Ευπειθέστατος ο Αναφέρων Αστυνόμος



ΜΙΧΑΛΗΣ ΖΟΥΛΑΧΜΑΚΗΣ

, Ενωμοτάρχης

___________

ο Ενωματάρχης [σ΄εμένα ήρθε από Sarmad Anand] από την  Ιστορία της Χωροφυλακής του Κ.Σπ.Αντωνίου (όπου κι άλλα καλά όπως επιστολή Γιαγκούλα)

και : Ανταπόκρισις από τα Φυλακάς, Έθνος 1948

Βροχή, βαρβάκια και 'χάσμα σεισμού'

'Στον αμαρτωλό τον τόπο Μάη μήνα βρέχει' λένε στο νησάκι μου κάθε Μάιο, διότι κάθε Μάιο μάς αιφνιδιάζουν οι συννεφιές. Φέτος παράγινε βέβαια και ο βαρύς καιρός κάνει την ακατάσχετη πολιτικολογία ακόμα πιο κουραστική, σα κάτι ξεπερασμένο, παλιωμένο τώρα που το μυαλό ποθεί να τρέξει στις θάλασσες και στην ελαφριά τεμπελιά της μεγάλης μέρας.

Χθες ήρθαν τα βαρβάκια μας στην απόκρημνη κορφή πάνω από το παράθυρό μου. Βλέπω που φεύγουν μακριά ή που κατασπαράζουν την τροφή τους καθώς έρχονται εικόνες από το σεισμό στην Ιταλία όπου  περίπου πέντε το πρωί άρχισαν οι καμπάνες να χτυπούν κι ύστερα μια σιωπή έφερε τη βοή μετασεισμών και την κατάρρευση παλιών κτιρίων και πρόχειρων σιδηροκατασκευών.

Μοιάζει με ύβρις μα δε με τρομάζουν οι σεισμοί όσο, φρικτά, τρομάζω από την εκκένωση κτιρίων που ακολουθεί.

Στην αέναη μάχη του πολιτισμού κατά της Φύσης δημιουργούμε την ψευδαίσθηση της μονιμότητας για να αντέξουμε την ιδέα του θανάτου. Η Φύση όμως πάντοτε νικά. Σαν τα λουλούδια μου που μέχρι να τα δω, να τα χαρώ και να σας τα συζητήσω μαραίνονται και με λυπούν διότι, ασυνείδητα τα αντιμετωπίζω σαν αιώνια, σα να ήταν ζωγραφισμένα στην ταπετσαρία του δωματίου μου κι όχι στον κήπο που είναι έρμαιο των εποχών. 

_________________

Θυμήθηκα και έψαχνα το 'χάσμα σεισμού' του Σολωμού (Ελεύθεροι Πολιορκημένοι) και με διασκέδασε που πρώτα βγαίνουν στο google το τραγουδάκι κι οι αναφορές του Λιαντίνη κι ύστερα, πολύ μετά, το ποίημα (snhell):

Για κοίτα κει χάσμα σεισμού βαθιά στον τοίχο πέρα, 

και βγαίνουν άνθια πλουμιστά και τρέμουν στον αέρα· 

λούλουδα μύρια, που καλούν χρυσό μελισσολόι, 

άσπρα, γαλάζια, κόκκινα, και κρύβουνε τη χλόη. 

______Πάνω ο πύργος του ρολογιού, Finale Emilia από ibtimes________