Γιώργος Δέρπαπας (RIP)

1937-2014

 ________________________________________________________

Η Τέχνη μας μαθαίνει να βλέπουμε.

Ο «τελευταίος μεσαιωνικός ζωγράφος και αλέκτωρ της επερχόμενης μέρας» ήταν για τον  Ηλία  Πετρόπουλο ο Γιώργος Δέρπαπας. Για μας στο Mykonos Tribe ήταν  ένας από τους παλιότερους Νομάδες κι η Μύκονός του, μέσα απ' τα μάτια και το πινέλο του είναι για πάντα μαζί μας.

-----------20 Οκτωβρίου ανοίγει η προγραμματισμένη αναδρομική  έκθεση στην Πινακοθήκη Βογιατζόγλου, στη Νέα Ιωνία,  Θα εκτεθούν 40 ελαιογραφίες από όλες τις περιόδους της δουλειάς του Γιώργου Δέρπαπα, όπως επίσης και σχέδια, ψηφιδωτά, γλυπτά και χαρακτικά.

Άθως και Βατικανό; «το ουσιώδες είναι που έσκασε..»

Για παρέμβαση Βενιζέλου στο Βατικανό ώστε να μη δεχθεί ο Πάπας τον Αλέξη Τσίπρα άκουσα στο ραδιόφωνο (Real fm και επιβεβαίωσα στην  Εφ Συν*).

Σε τρεις δέσμες ξεπηδούν οι σκέψεις στο μπουκέτο:

Πρώτο.

Θυμάμαι τις μετακατοχικές μανούβρες του Καζαντζάκη για να μοιραστεί μαζί του ο Σικελιανός το Νόμπελ του που τελικά (λόγω αθλιότητας των ραδιουργιών) δώθηκε στον Χέρμαν Έσσε και το στερήθηκε η Ελλάδα.

Θυμάμαι τις επιστολές που έγραφαν οι οπλαρχηγοί στο Βύρωνα κατηγορώντας ο ένας τον άλλο για να διεκδικήσουν καθένας για δική του την οικονομική βοήθεια με αποτέλεσμα ο Βύρων να απαντήσει ότι τον έπεισαν, τους πιστεύει όλους και δε θα δώσει χρήματα σε κανένα.

Τα χρόνια του Μνημονίου έριξαν τα παραπετάσματα, οι λωποδύτες που κυβερνούν δεν κάνουν πια τον κόπο να υποκριθούν παρά το μήνα πριν τις εκάστοτε εκλογές και προχωρούν και πλουτίζουν εξασφαλίζοντας τα σόγια τους μέχρι τετάρτης  (κυριολεκτώ) γεννεάς ενώ εμείς το συνηθίσαμε να πηδούν άνθρωποι απ' τα παράθυρα καθημερινά.

Δυστυχώς το τσαλαπάτημα κάθε εθνικής περηφάνειας και το σαμποτάρισμα αυτής της έρμης χώρας δεν μας ξαφνιάζουν. Οι Έλληνες πολιτικοί δεν είναι μόνο αχρείοι και άσχετοι μα, για να ολοκληρωθεί η ξεφτίλα μας, είναι οι παλιάτσοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δε διαφέρουν και πολύ από εκείνους του οπλαρχηγούς που η απόλυτη άγνοιά τους κάθε έννοιας Τιμής διασκέδαζε (και απέλπιζε) το Βύρωνα.

Στην άλλη δέσμη του μπουκέτου έχουμε ήδη προ Βατικανού, αντιρρήσεις και σχόλια  από την επίσκεψη του κ. Τσίπρα στον Άθω φέτος τον Αύγουστο με ρητορικές ερωτήσεις και απόπειρες ευφυολογημάτων στα κοινωνικά δίκτυα που αποκαλύπτουν μνημειώδη αφέλεια. Πρώτα πρώτα διότι δε γίνεται Πολιτική με ιδεολογικές αγκυλώσεις και αλίμονό μας αν είχαμε στην αντιπολίτευση ένα φανατικό που θα φερόταν βενιζελικά, δηλαδή σαν ο κόσμος να ήταν το σαλονάκι του, κι αρνιόταν να μιλήσει με τον ένα ή με τον άλλο αν δεν ταυτίζονταν οι απόψεις τους για το ποιος έχει τον καλύτερο φανταστικό φίλο και για το ποιος έφτιαξε τον κόσμο.

Ως πολίτις τρέμω στην ιδέα ενός Πρωθυπουργού που θα αρνιόταν υστερικά να συναντήσει όποιον διαφωνούσε μαζί του ή που θα ανήγαγε σε επίπεδο μεταφυσικών και φιλοσοφικών αναζητήσεων τις επαφές που οφείλει να κάνει για να κυβερνήσει.

Πέραν δηλαδή της εξωφρενικής γελοιοποίησής μας (ενός-ενός το νιώθω, προσωπικά) από ένα Υπουργείο Εξωτερικών που υπάκουσε τον κ. Βενιζέλο και τηλεφώνησε στο Βατικανό να ξεκατινιαστεί ζητώντας να μη δουν τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης της χώρας, έχουμε κι εκείνες όλες τις αντιρρήσεις, που ξεκίνησαν από τον Αύγουστο όταν ο κ. Τσίπρας επισκέφθηκε το Άγιο Όρος.

Παρότι ούτε ο τρόπος που έγινε ούτε οι δηλώσεις με ικανοποίησαν, θεωρώ ότι κόμμα που κυβερνά στην Ελλάδα δε νοείται να αγνοήσει την Εκκλησία η οποία, για λόγους ιστορικούς και συνταγματικούς και ακουμπώντας στην αμύθητη περιουσία της, είναι αδύνατον να αγνοηθεί. Βεβαίως και είμαστε καχύποπτοι, βεβαίως και γνωρίζουμε με τι επιδεξιότητα οι πατέρες είναι ικανοί να διαφθείρουν νέους πολιτικούς εμπλέκοντάς τους σε βυζαντινούς δαιδάλους μα ο πολιτικός που θα αρνιόταν να αναγνωρίσει τη δύναμή τους θα ήταν επικίνδυνα αιθεροβάμων και αφελής.

Δηλαδή, για να το κάνω πιο ξεκάθαρο, θέλω επιτέλους να γίνει και σε τούτη τη γωνιά της Ευρώπης ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους αλλά θεωρώ ότι κόμμα ή πολιτικός που αρνείται να επικοινωνήσει με εκπροσώπους της Εκκλησίας ζει στα σύννεφα και δεν έχει καμιά ελπίδα να κυβερνήσει.

Το Βατικανό επίσης έχει τεράστια επιρροή και δύναμη. Το Βατικανό έχει μακρύτατη παράδοση διπλωματίας. Το Βατικανό δεν αφήνεται σε αυθορμητισμούς. Το Βατικανό, ναι, έχει συμφέροντα που συχνά είναι σκοτεινά και ύποπτα. Αλλά, το ξέρουμε, αν το Βατικανό θέλει μπορεί να ραδιουργήσει και να συνωμοτήσει δίχως να μαθευτεί. Άρα το Βατικανό ήθελε να γίνει γνωστή η πρόσκληση, άρα η πρόσκληση αποτελεί δημόσια αναγνώριση· κι όταν αναγνωρίζει ο Πάπας 1.2 δισεκατομμύρια Ρωμαιοκαθολικοί πιστοί ακολουθούν τις ευλογίες του. Διόλου παράξενο λοιπόν που σκάει ο Βενιζέλος σα μαθητριούλα που δεν την κάλεσε στο πάρτυ της η ωραία της τάξης.

Κι έτσι λοιπόν πλάι στις εξευτελιστικές μανούβρες του πάλαι ποτέ συνταγματολόγου (που τόσο συνήθισε να μη βρίσκει αντίσταση  ώστε μεταχειρίζεται το Υπ Εξ. σα σαλονάκι κομμωτηρίου και τα νομοσχέδια σα κουτί σοκολατάκια που θα προσφέρει μπαίνοντας ακάλεστος) είναι ο κόμπος μιας παλιάς αγκύλωσης. Το 'κόλλημα', θα λέγαμε, των ίδιων των αριστερών που θεωρώντας παρωχημένη και βλαβερή τη θρησκεία ξεχνούν πως στην Πολιτική είναι επικίνδυνα τα απόλυτα. 

Κι από την άλλη να ίπταται σα  σμήνος πεταλούδες έχουμε το ανυπόστατο:

«Έγινε ένθεος ο Τσίπρας ξαφνικά;» αναρωτιούνται κάποιοι που νομίζουν πως στριμώχνουν τους άθεους (―'άπλυτους') και προσπαθούν να ευφυολογήσουν με ρητορικές ερωτήσεις που αναμασούν περί «κωλοτούμπας» ή Φωτίστηκε/Βαφτίστηκε/'Αλλαξε, λες και γίνεται Πολιτική με σκαλώματα ή λες και θα μας σώσουν οι φανατίλες. Εκπλήσσονται τάχα και γελούν και ειρωνεύονται λες και ο κ. Τσίπρας είναι ο ίδιος ο Αντίχρηστος και λες κι η επίσκεψη στον Άθω και το Βατικανό ισοδυναμεί με βάπτιση.

«Έγινε θρήσκος ο Τσίπρας;» ακούω στο ραδιόφωνο και διασκεδάζω με την ανοησία και την έλλειψη φαντασίας εκείνων ακριβώς που ως θρήσκοι, θα έλεγες, ότι έχουν φαντασία που οργιάζει.

Ας το θυμίσουμε λοιπόν: 

Οι Άθεοι και οι αγνωστικιστές δεν έχουμε φανατισμό (ακόμα και ο Dawkins που είναι παθιασμένος δεν  αγωνίζεται να προσηλυτίσει μα να εξασφαλίσει δικαιώματα, αναγνώριση και σεβασμό για τους άθεους).

Οι Άθεοι δεν έχουν Εκκλησία, δεν έχουν στρατούς και αποστόλους, δεν έχουν οργάνωση. 

Οι Άθεοι δεν κατέσφαξαν αμάχους και απίστους σε σταυροφορίες και τζιχάντ, δε δίκασαν τη σκέψη σας, δε έστησαν πυρές και ικριώματα για να εξοντώσουν όποιον δε συμφωνεί μαζί τους. Οι Άθεοι δε βάζουν στόχο τυχαία αθώα πλάσματα, μαύρες γάτες ή γαλάζια μάτια, αφρικανούς αλμπίνο ή σκυλιά ή γουρούνια. Δεν έφτιαξαν νόμους που υπαγορεύουν πώς θα ντύνεστε και τι θα τρώτε, δε μπήκαν σπίτι σας να σας καθοδηγήσουν πότε θα κάνετε έρωτα και πώς και πότε, και αν χηρεύοντας θα ξαναερωτευθείτε ή όχι,  δεν υπαγόρευσαν ποια μέρα την εβδομάδας δε θα δουλεύετε και πώς θα αναθρέψετε το παιδί σας. Οι Άθεοι δεν κλέβουν ώρες διδασκαλίας που θα μόρφωναν το παιδί σας υποχρεώνοντας το σχολείο να τις σπαταλά διδάσκοντας την ιστορία της ιδεολογίας τους**, δεν κάνουν πλύση εγκεφάλου σε ορφανά και έκθετα. Οι Άθεοι δε ζητούν ανταλλάγματα όταν δίνουν, ούτε την πίστη σας μα ούτε την επιβράβευση του Παραδείσου.

Δηλαδή

οι Άθεοι και οι Αγνωστικιστές δεν ενθουσιάζονται με την α ή β εκδοχή της Κοσμογονίας αλλά το θέμα το βλέπουν ψύχραιμα, το συζητούν, και όχι μόνο σέβονται τις αντιρρήσεις αλλά τις επιδιώκουν κι όλας. 

Άρα

κανένας Άθεος δεν έχει άλλο πρόβλημα να επισκεφθεί Πάπες κι Αρχιεπισκόπους από το να μη γελάσει με το πομπώδες εθιμοτυπικό και τα υπονοούμενα για ένα φανταστικό Κύριο.

Πολύ το ψαχούλεψα τα μπουκέτο αυτής της είδησης. Τρομακτική αλλά και αποκαλυπτική ξεδίπλωσε μπροστά μας τη χρήση που έχουν γι αυτούς τους ανθρώπους τα υπουργεία και τα νομοσχέδια. Θυμώνω, οργίζομαι και, αυτό με σώζει, ευτυχώς μπορώ και να γελάω πικρά γιατί έχω τον Καβάφη. Σκεπτόμουν πόσο ζήλεψε κι αναστατώθηκε ο συνταγματολόγος, πόσο γελοία πάλι φάνηκε η χώρα μας αλλά και πώς, μια ποταπή παρηγοριά μου είναι που το ξέρω ότι με όλο τούτο «έσκασε». «Το ουσιώδες είναι που έσκασε» θυμήθηκα και επ' ευκαιρία, σας υπενθυμίζω

Εις τα περίχωρα της Aντιοχείας

Σαστίσαμε στην Aντιόχειαν όταν μάθαμε τα νέα καμώματα του Ιουλιανού. Ο Aπόλλων εξηγήθηκε με λόγου του, στην Δάφνη! Χρησμό δεν ήθελε να δώσει (σκοτισθήκαμε!), σκοπό δεν τόχε να μιλήσει μαντικώς, αν πρώτα δεν καθαρίζονταν το εν Δάφνη τέμενός του. Τον ενοχλούσαν, δήλωσεν, οι γειτονεύοντες νεκροί. Στην Δάφνη βρίσκονταν τάφοι πολλοί.— Ένας απ’ τους εκεί ενταφιασμένους ήταν ο θαυμαστός, της εκκλησίας μας δόξα, ο άγιος, ο καλλίνικος μάρτυς Βαβύλας. Aυτόν αινίττονταν, αυτόν φοβούνταν ο ψευτοθεός. Όσο τον ένοιωθε κοντά δεν κόταε να βγάλει τους χρησμούς του· τσιμουδιά. (Τους τρέμουνε τους μάρτυράς μας οι ψευτοθεοί.) Aνασκουμπώθηκεν ο ανόσιος Ιουλιανός, νεύριασε και ξεφώνιζε: «Σηκώστε, μεταφέρτε τον, βγάλτε τον τούτον τον Βαβύλα αμέσως. Aκούς εκεί; Ο Aπόλλων ενοχλείται. Σηκώστε τον, αρπάξτε τον ευθύς. Ξεθάψτε τον, πάρτε τον όπου θέτε. Βγάλτε τον, διώξτε τον. Παίζουμε τώρα; Ο Aπόλλων είπε να καθαρισθεί το τέμενος.» Το πήραμε, το πήγαμε το άγιο λείψανον αλλού· το πήραμε, το πήγαμε εν αγάπη κ’ εν τιμή. Κι ωραία τωόντι πρόκοψε το τέμενος. Δεν άργησε καθόλου, και φωτιά μεγάλη κόρωσε: μια φοβερή φωτιά: και κάηκε και το τέμενος κι ο Aπόλλων. Στάχτη το είδωλο· για σάρωμα, με τα σκουπίδια. Έσκασε ο Ιουλιανός και διέδοσε— τι άλλο θα έκαμνε— πως η φωτιά ήταν βαλτή από τους Χριστιανούς εμάς. Aς πάει να λέει. Δεν αποδείχθηκε· ας πάει να λέει. Το ουσιώδες είναι που έσκασε.

_______________________________________

*Εφημερίδα των Συντακτών

Του Νίκου Σβέρκου

Την περασμένη Τετάρτη, όταν εφημερίδες προανήγγειλαν τη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Πάπα Φραγκίσκο, στο Μαξίμου χτύπησε «συναγερμός». Ο Αντώνης Σαμαράς, αφού ενημερώθηκε για τα σχετικά ρεπορτάζ νωρίς το πρωί, σήκωσε το ακουστικό και σχημάτισε τον αριθμό του Ευάγγελου Βενιζέλου.

Οι διάλογοι, που ακολούθησαν και μεταφέρθηκαν στην «Εφ.Συν.» από κυβερνητικές πηγές, είναι χαρακτηριστικοί του πανικού του κυβερνητικού επιτελείου.

- Βαγγέλη, είδες τα πρωτοσέλιδα;

- Ναι, Αντώνη, τα είδα. Πρέπει κάτι να κάνουμε…

- Πώς γίνεται να συναντά τον Πάπα ο Τσίπρας; Υπάρχει τρόπος;

- Ο Πάπας είναι αρχηγός κράτους. Κανονικά δεν υπάρχει η δυνατότητα. Κάτσε να δω τι γίνεται και ξαναμιλάμε.

Επικοινωνία με Βατικανό

Πράγματι ο Ευάγγελος Βενιζέλος εκμεταλλευόμενος την ιδιότητα του υπουργού Εξωτερικών επικοινώνησε μέσω των αρμόδιων υπηρεσιών του υπουργείου άμεσα με τις υπηρεσίες του ομολόγου του στο Βατικανό, καρδινάλιου Πιέτρο Παρολίν.

Στην σε κορυφαίο επίπεδο συνομιλία η ελληνική πλευρά ρώτησε αρχικά αν ισχύει η πληροφορία για συνάντηση του Πάπα με τον Αλέξη Τσίπρα. «Βεβαίως ισχύει» ήταν η απάντηση. «Σας υπενθυμίζουμε ότι ο κ. Τσίπρας δεν κατέχει αξίωμα στην κυβέρνηση, είναι απλώς αρχηγός του μεγαλύτερου αντιπολιτευόμενου κόμματος στην Ελλάδα» είπαν οι στενοί συνεργάτες του Ευάγγ. Βενιζέλου με τους συνεργάτες του καρδινάλιου να «κόβουν» κάθε συζήτηση: «Πρόκειται για συνάντηση με ιδιωτικό χαρακτήρα και στο πλαίσιο αυτό ο Πάπας μπορεί να συναντήσει όποιον επιθυμεί».............―> (στη συνέχεια δείτε και τις μανούβρες με νομοσχέδια)

**Μην παρεξηγηθώ: δεν (ΔΕΝ) ανήκω σε εκείνους που ζητούν να καταργηθούν τα 'Θρησκευτικά' ως μάθημα. Το θέμα είναι μεγάλο και δε χωρά εδώ μα εν συντομία θέλω να πω ότι διαφωνώ με τον προπαγανδιστικό τρόπο που διδάσκεται μα δεν πιστεύω ότι νοείται κατανόηση του πολιτισμού και της κουλτούρας μας δίχως όσο το δυνατόν εκτενέστερη γνώση της Βίβλου ― την οποία, μια και το 'φερε η κουβέντα, θα έχετε προσέξει ότι την έχω πάντα κοντά μου.

Ρυζόγαλο; Και όμως..

Είναι κάτι πράγματα που δεν είναι φρικτά ούτε ωραία. Είναι εκείνα που με κάνουν να απορώ πώς κάποιος κάποτε τα έφτιαξε, ποιoς τα πουλάει και ποιος τα αγοράζει. Πώς κάποιος δηλαδή μπήκε μια μέρα σε ένα από τα μαγαζιά του κόσμου κι από όλα τα εμπορεύματα είπε εγώ θα πάρω αυτό, το πουλόβερ το μπεζάκι με την οριζόντια λευκή ρίγα στο στήθος και τα σφικτά λαστιχάκια στα μανίκια. Τα βλέπω κι απορώ. Δε ρώτησα ποτέ (δικαίωμα του καθενός)  κι έμεινα με την απορία.

Σαν το πουλόβερ με τη ρίγα, κάτι πλακάκια ή και κάτι αυτοκίνητα που λες εντάξει αν δεν έχεις άλλο το οδηγείς μα ποιος και για ποιο λόγο σκέφτηκε να το κατασκευάσει, είναι και κάτι τέτοια φαγητά. Όχι πατσάδες ή σουπιές και παστουρμάδες, γεύσεις που προκαλούν βίαιες αντιδράσεις, ούτε πιάτα που έμοιαζαν καλή ιδέα μα απέτυχαν αλλά φαγητά που και να μην υπήρχαν λέω κανείς δε θα τα έψαχνε.

Ένα από αυτά είναι το ρυζόγαλο. Πανταχού παρόν, μοναχικό κεσεδάκι σε άδεια ψυγεία γαλακτοπωλείων και μικρομάγαζων είναι πάντα εκεί σαν κάτι να περιμένει και, προφανώς απορούσα πάντα, κάποιοι το αγόραζαν κρατώντας το στην παραγωγή.

Σ' αυτούς τους κάποιους προς μεγάλη μου έκπληξη ανήκω κι εγώ εδώ και λίγες μέρες. Με μανία και πάθος.

Πολλοί το έχουμε προσέξει πώς αλλάζει η γεύση στα ταξίδια και βέβαια, οι γυναίκες που έχουμε εμπειρία εγκυμοσύνης, το μάθαμε πώς με αλλαγές της υγείας ('βιολογικές' θα τις λέγαμε;) αλλάζει η γεύση και το γούστο μας. Ίσως να σχετίζεται με την ανάρρωσή μου λοιπόν (παρότι η σπονδυλική στήλη δεν επηρεάζει γεύση και χώνεψη).

Για μένα ένας παραπάνω λόγος που δεν πλησίαζα ρυζόγαλο είναι και η κανέλα. Μπαχαρικό που μου αρέσει μόνο εκτός Ελλάδος, είτε ως εξωτική γεύση αποικιών στην Αγγλία πλάι σε χουρμάδες, σουλτανίνα, ζιγγίβερη και κουμ κουάτ και μοσχοκάρφια, όλα τα πλούτη αιμοσταγών πολέμων απλωμένα σε Χριστουγεννιάτικα τραπέζια, ή μου αρέσει στης Τουρκίας τις σάλτσες κρέατος και ντελικάτα 'κάρυ' όταν μου θυμίζει, πασπαλισμένη σε πιλάφια με πουλερικά στις γεύσεις και τις σκόρπιες ιστορίες που άφησαν πίσω οι Τουρκαλίτσες φιλενάδες της γιαγιάς μου όταν η ανταλλαγή πληθυσμών τις ξερίζωσε απ' το Ρέθυμνο.

Λίγο η κανέλα, λίγο η αδιαφορία  μου, λίγο το ρύζι που λατρεύω μα απεχθάνεται ο κύριος Kastell (άρα ποτέ δε σκέφτηκε να μου φέρει ένα ρυζόγαλο) πρέπει να το δοκίμασα πριν λίγες μέρες για δεύτερη φορά τη ζωή μου. Την πρώτη συμπεραίνω, δε μου άρεσε. Τώρα, από προχθές τρέφομαι αποκλειστικά μ' αυτό. Και ένα φωτάκι άναψε να καταλάβω κάτι. Ακόμα δε γνωρίζω τι μα, λέτε να το μάθω πια πώς γίνεται και κάποιος από όλα τα μαγαζιά της γης κι απ' όλα τα πουλόβερ είπε μια μέρα 'Εγώ θα πάρω αυτό' και από τότε ντύνεται ρυζόγαλο.

_____________

Παραλλαγές και άλλα

Ίσως, λέω τώρα, πάντα να φαινόταν πως θα μου άρεσε διότι πάντα ψάχνω για καλό m'halbi (μαχαλεμπί), το ξαδελφάκι από τη Μέση Ανατολή, που έχει ροδόνερο και δεν περιέχει σπυριά αλλά ρυζάλευρο ('poudre de riz') και στην ουσία δεν είναι τελικά παρά ρυζόγαλο που πήγε στο πανεπιστήμιο.

Προσθέτω

επειδή γέλασα μα και λυπάμαι. Pretentious που είναι κάποτε οι μάγειρες:

Πιστεύω στον πολιτισμό, το ξέρετε. Δεν είμαι υπέρ του να φτιάχνουμε όλοι τα πάντα κι αν κάτι υπάρχει σε ζαχαροπλαστείο μου φαίνεται ανόητο, απολίτιστο και περιττό να μου το φτιάξετε. Και, ως γνωστόν, ποτέ δε μαγειρεύω.  Αλλά αν θέλουμε να καταλάβουμε ένα πιάτο  αξίζει να γνωρίζουμε πώς φτιάχνεται. Έψαξα λοιπόν για το απλό rice pudding «σαν αυτό που μας έφτιαχνε η μάνα μας»  όπως έλεγε ένα blog κπου με διασκέδασε: Basmati έβαζε η μάνα της και ξυλάκια κανέλλας και μπαστουνάκι βανίλιας απ' ό,τι βλέπω. Η δική μου δε μαγείρευε μα απ' ό,τι θυμάμαι στις κατσαριδοβριθείς στενές κουζίνες των πολυκατοικιών το basmati ήταν δυσεύρετο και η βανίλια κυκλοφορύσε σε κάτι άσπρα πλαστικά ή (στην καλύτερη) σε χαρτάκια διπλωμένα όπως τα παλιά «σκονάκια» των φαρμακοποιών. Γέλασα βέβαια και το μεταφέρω ώστε αν με νοιώθετε να χαμογελάσετε κι εσείς.

Προσθέτω
σχόλιο φίλης μεσανατολίτισσας που με μαθαίνει ότι το ξαδελφάκι που πήγε στο πανεπιστήμιο χρησιμοποιείται και ως φιλοφρόνηση:

_____________________

εικόνα

Ανάρρωση μετά την εγχείρηση, και θα μου μείνουν αξέχαστες οι σφιχτές κάλτσες και οι αμέτρητες φλέβες που μου έσπασαν στο χειρουργείο και τώρα έχουν μελανιάσει (δε σας δείχνω το άλλο χέρι ούτε τον κορσέ).

Σας αποχαιρετώ― και είστε οι μάρτυρές μου

Πριν λίγα χρόνια ξύπνησα εν μέσω εγχείρησης και είχα μια γεύση του δράματος που ονομάζεται 'άγρυπνο κώμα'. Πονούσα φρικτά, μου ξερίζωναν το δέρμα από αδένες, μύες και άλλα εσωτερικά, η ψυχή μου ούρλιαζε μα ούτε φωνή είχα, ούτε επιβολή στο σώμα μου. Συγκέντρωσα όλη μου τη δύναμη για να βγάλω φωνή, ένιωσα το μεταλλικό 'κουταλάκι' που ως τότε δεν ήξερα ότι βάζουν στο στόμα για να μην καταπιούμε τη γλώσσα μας (ή για ό,τι) μα φωνή δεν έβγαινε. Έβαζα, λες και θα το έβλεπαν, όλη μου τη δύναμη σε ένα δαχτυλάκι κι έστελνα εντολή να το κουνήσω, σε μια 'απέλπιδα προσπάθεια' (όπως θα έλεγαν οι παλιοί λογοτέχνες) να δώσω ένα σήμα από τα Τάρταρα. Μετά από σιωπηλό πανικό και ανυπολογίσημο χρόνο άκουσα τη νοσοκόμα να ειδοποιεί αγχωμένη. Και μετά ξύπνησα, όπως λένε, μόνο που δεν ήταν όνειρο.

Οι γιατροί το αρνήθηκαν, όπως συνηθίζουν στα λάθη τους, και ομολογώ ότι το χάρηκα που πήρα μια μικρή εκδίκηση που για να τους πείσω διηγήθηκα με απόλυτη διαύγεια και verbatim όσα έλεγαν. Ναι, ξέρω, φαντάζεστε ότι μόνο με επιφοίτηση γίνεται, φαντάζεστε ότι θα έλεγαν διάφορα 'ιατρικά' σε ορολογία μα, θα σας απογοητεύσω, δεν είναι έτσι τα πράγματα στο χειρουργείο. Μου έτυχε κι άλλη μια φορά όχι να ξυπνήσω μα να είμαι σε μεγάλη χειρουργική αίθουσα η μόνη γυναίκα που δε χρειαζόταν γενική νάρκωση και, κυρίες μου, αν ξέρατε τι συζητούν οι γιατροί όσο εσείς κοιμάστε με ανοιχτά τα πόδια ίσως να επιστρέφαμε στις μεθόδους της Αρχαία Κίνας όταν η μόνη επαφή γιατρού με το σώμα μας ήταν η μελέτη της ανοιχτής παλάμης μας μέσα από κουρτίνα.

Χειρουργοί και πιλότοι είναι τα δυό επαγγέλματα με υψηλότερο αριθμό αλκοολικών, μου έχει πει γιατρός. Η ευθύνη του να έχεις στα χέρια σου ανθρώπινες ζωές είναι βαριά φαίνεται κι ο άνθρωπος για να αποστασιοποιηθεί χρειάζεται και στήριγμα.

Στη δική μου περίπτωση τουλάχιστον δεν ήταν χυδαία μα ντράπηκε ο φίλος-γιατρός όταν το μετέφερα:

«Τούτη είναι τρελή, ζει στη Μύκονο, τα θέλει στητά αλλά είπε όχι πολύ μεγάλα» έλεγε ο δικός μου κι ο συνεργάτης γελούσε με άλλα χαριτωμένα. (Ναι, αν  έχετε περιέργεια, πλαστική στήθους ήταν. Η σιλικόνη μου).

Η εμπειρία 'άγρυπνου κώματος' μού έμεινε αλησμόνητη. Κι από τότε τρέμω, εγώ που πάω πάντα μόνη και που γενικά δε 'φοβάμαι' τα αίματα. Γι αυτό είμαι αγχωμένη που αύριο το πρωί θα ναρκωθώ  ολικώς για να διορθωθεί η μικρούλα 'κήλη' στο δίσκο της σπονδυλικής μου στήλης. Μάλλον σας έχω κουράσει με τις λεπτομέρειες  και τις αναρτήσεις για την υγεία μου μα με απασχολεί και εσείς μπορείτε να μη με διαβάσετε άλλο σήμερα, δε θα σας θυμώσω. Κάποιοι όμως μπορεί να ενδιαφέρονται, να ψάχνουν στο διαδίκτυο όπως έψαξα κι εγώ όταν σφάδαζα από τον πόνο. Γι αυτούς θα τα πω:

Η διάγνωση γίνεται με μαγνητική και σκιαγράφημα. Εντοπίζουν ένα μετακινημένο νεύρο που πονά διότι αγγίζει το οστό στη σπονδυλική στήλη και εκεί δημιουργείται η 'κήλη'. Εγχείρηση της σπονδυλικής στήλης και σε νεύρο παραδοσιακά μάς τρόμαζε ―κι ακόμα δηλαδή.. η καρδιά μου το ξέρει..― αλλά η σύγχρονη Ενδοσκοπική Μικροεπεμβατική Χειρουργική με διαβεβαιώνουν ότι είναι ασφαλής και δεν ενέχει τον κίνδυνο των μεγάλων παραδοσιακών εγχειρίσεων με τα νυστέρια, την εντατική, την περίοδο ανάρρωσης. Θα μπω (μου λέει η Επιστήμη) πρωί, θα γίνει μια μικροσκοπική τομή για να εισαχθεί κάτι που στη φαντασία μου το βλέπω σαν το βελάκι του κέρσορα στον υπολογιστή και σε 40 λεπτά θα έχει διορθωθεί η κήλη και το νεύρο ώστε εγώ να φύγω για το σπίτι μου πεζή*. Και, το σημαντικό: Δε θα πονάω.

Έχω φίλη που το έκανε στον ίδιο γιατρό πριν κάποια χρόνια και τα αποτελέσματα είναι θεαματικά κι ας  είχε περάσει κι εκείνη ένα χρόνο με πόνους, αντιφλεγμονώδη και φυσικοθεραπείες.

Τα αναλυτικά τα έγραψα για τον έντρομο πονεμένο άγνωστο που θα γκουγκλάρει το πρόβλημά του μέσα στη νύχτα. Του εύχομαι Περαστικά κι ελπίζω να βοήθησα.

Την ανάρτηση όμως τη γράφω σ' εσάς για να ζητήσω τη δική σας βοήθεια.

Αφήνω στον Κύριο Kastell μια 'ζωντανή διαθήκη' στην οποία (εκτός «κάποιων προσωπικών που δε σας αφορούν motherfuckers» όπως είπε η Courtney Love όταν διάβαζε στον κόσμο την επιστολή-διαθήκη του Cobain) του ζητάω αν, ΑΝ λέμε,  πέσω σε ό,τι είδους κώμα ή αφασία ή νεκροληψία ή όπως κι αν λέγεται, να μη διστάσει λεπτό, να μην ελπίσει αλλά να δώσει διαταγή να με αποτελειώσουν ταχύτατα.

Γνωρίζω ιστορίες κάποιων που ξύπνησαν μετά από δεκαετίες, έχω δει το θαυμάσιο 'Μίλα της' (Hable con ella) του Almodovar αλλά εγώ αυτό δε θα το παραγγείλω. Δε θεωρώ τον εαυτό μου ζωντανό αν χάσω την ελευθερία τού να αυτοσυντηρούμαι μόνη, να διαβάζω, να κρατώ μυστικά, να αποφασίζω και, κυρίως πια, να εκφράζομαι. Ακόμα και το διάβασμα που είναι μια από τις μεγάλες απολαύσεις μου, ακόμα κι αν υπήρχε δυνατότητα να μου διαβάζουν για δεκαετίες, πια δε μου αρκεί, κι όσο κι αν θλίβομαι για όσα σε μια ζωή δε θα προλάβω να διαβάσω, το ξέρω ότι δε νοείται για μένα ζωή δίχως έκφραση.

Κι ακόμα, βέβαια, δε θέλω να γίνω βάρος στον άνθρωπο που αγαπώ, δε θέλω να φορτωθεί το ζωντανό μου πτώμα για ούτε μια μέρα και [μα.. αυτό άπτεται των προσωπικών που λεγαμε παραπάνω και δε σας αφορά motherfuckers].

 Η βοήθειά σας λοιπόν. Τι σας ζητάω:

Αν γίνει το απευκταίο, αν αύριο τέτοια ώρα είμαι φυτό, καλείστε όλοι για μάρτυρες της Ζωντανής Διαθήκης μου ώστε να πιστοποιήσετε κι επιβεβαιώσετε (ή όποια είναι η νομική ορολογία) ότι έχουσα σώας τα φρένας εξουσιοδοτώ τον Κύριο Kastell να 'τραβήξει το σωληνάκι', να 'κατεβάσει το διακόπτη', να δώσει εντολή να με αποτελειώσουν, δηλαδή, με όποια λόγια θέλετε:

να φροντίσει να πεθάνω.

Αυτά. Κι ελπίζω, αν χρειαστεί, να μου την κάνετε τη χάρη και να του σταθείτε σ΄αυτό το δύσκολο καθήκον. Όσο για μάς― εσάς κι εμένα― ένα έχω να πω: 

Ελπίζω αύριο να είμαι εδώ μα, αν δεν είμαι, ελπίζω να σας λείψω.

__________________________________
*ΠΡΟΣΘΕΤΩ  την επομένη, (16 Σεπτ.)
 μετά  την εγχείριση: 
*«..σε 40 λεπτά θα έχει διορθωθεί η κήλη και το νεύρο ώστε εγώ να φύγω για το σπίτι μου πεζή..» λένε μα δε γίνεται έτσι. Ο γιατρός μου είπε ότι πολλές φορές κρατούν τον ασθενή για ασφαλιστικούς λόγους επειδή η διανυκτέρευση σχετίζεται με το βαθμό κάλυψης. Όμως και στη δική μου περίπτωση (που είμαι απολύτως ανασφάλιστη) μετά το χειρουργείο ο γιατρός μου τα είπε αλλιώς: θα έφευγα μόνο αν υπέγραφα «υπ' ευθύνη μου». Δεν το έκανα. Ένιωθα μια αστάθεια και σε καλό μού βγήκε η 'πεταλούδα' στη φλέβα  που γεννούσε αίσθημα ασφάλειας αφού (τελικά) όλη τη νύχτα μου πρόσθεταν παυσίπονα ανά δίωρο.
 Έχω δραπετεύσει εντός ωρών σε αντίστοιχη περίπτωση και μάλιστα αεροπορικώς κι όταν έφυγε εντελώς η επήρεια της νάρκωσης βασανίστηκα πολύ ―από πόνους για τους οποίους τα πρώτα εικοσιτετράωρα μόνο ο άνθρωπος που μας χειρούργησε θεωρείται υπεύθυνος από τους άλλους γιατρούς. 
Προσέξτε όμως: σε περίπτωση άλλη, γυναικολογική έφυγα όντως άνετα. Οπότε εδώ αναφέρομαι μόνο στη δική μου εμπειρία  για ενδοσκοπική μκροεπεμβατική εγχείρηση δισκοκήλης κι όχι για κάθε νάρκωση.

Στο Μεταδεύτερο ― με το Νίκο Αϊβαλή για ένα καλύτερο κόσμο

Πρόσκληση του Νίκου Αϊβαλή στη ραδιοφωνική εκπομπή του είναι πάντα πηγή χαράς για μένα. Πέρα από την παλιά φιλία μας και την αδιαπραγμάτευτη πίστη μου στην αντίσταση των ανθρώπων της ΕΡΤ μετά το περιβόητο 'Μαύρο' που σόκαρε την παγκόσμια κοινή γνώμη και αποκάλυψε τον απροκάλυπτο εκφασισμό της κοινωνίας μας, η σχέση μου με τις εκπομπές του Νίκου Αϊβαλή είναι παλιά και δυνατή.

Οι 'Διακριτικές σχέσεις διεθνούς ρεπερτορίου' του εδώ και πολλά χρόνια παρουσιάζουν ποίηση, πεζά και μονόπρακτα, συνθέτες, ποιητές, ηθοποιούς κι έχουν ένα αφοσιωμένο κοινό δεμένο σε μια Διακριτική αλλά ζωντανή Σχέση πίστης.

Πριν πολλά χρόνια, για παράδειγμα, ένας ακροατής μαγνητοφώνησε και μου έστειλε σε κασέτα την εκπομπή στην οποία με είχε ακούσει και, διακριτικός, αντί να ζητήσει τηλέφωνο και διεύθυνσή μου σκέφτηκε έξυπνα ότι ο φάκελλος με παραλήπτη το τοπικό βιβλιοπωλείο θα έφτανε σε μένα.

Αργότερα, μήνες μετά από μια άλλη εκπομπή, έλαβα ένα άλλο φάκελλο. Ο μαέστρος και συνθέτης Σακελλαρόπουλος που κατοικούσε στην Πάτρα και παρουσίαζε τη δουλειά του στο εξωτερικό, μου έστειλε δώρο μελοποιημένα από τον ίδιο ποιήματά της Πόρτας της Ληνώς μου που γνώρισε από μια εκπομπή. Αργότερα ετυχε να περάσω από την Πάτρα  και γνωριστήκαμε, γνώρισα και τη γυναίκα του τη συγγραφέα-μεταφράστρια Ρίκα Μητρέλη και έζησα στα τηλέφωνά τον πόνο τους πρώτα όταν εκείνος υπέφερε από καρκίνο και ύστερα όταν μετά το θάνατό του βρέθηκε η Ρίκα μόνη.

Τέτοιοι είναι οι Διακριτικοί του Νίκου Αϊβαλή, μια απόδειξη ότι κάθε έργο βρίσκει το κοινό που του αξίζει κι η πρόσκληση να συμμετέχω είναι πάντα χαρά για μένα.

Χθες λίγο πριν τις οκτώ το βράδυ ξεκίνησα λοιπόν όχι για το Δεύτερο ή το Τρίτο Πρόγραμμα στο Ραδιομέγαρο αλλά για το Μεταδεύτερο, όπως ονομάζεται από τον περασμένο Μάιο, που 'εκπέμπει' διαδικτυακά από το www.metadeutero.gr .

Το πού με γοήτευσε. Πανεπιστημίου και Μπενάκη στο ιστορικό δισκοπωλείο (μουσικοπωλείο θα έλεγα πια) Music Corner ανεβαίνουμε στο πατάρι και συναντάμε όχι ένα μα δυο ραδιοφωνικά studios. Στο εσωτερικό κάναμε τη ζωντανή εκπομπή ενώ μπροστά σε χώρο που άλλο μαγαζί θα κρατούσε για προθάλαμο του γραφείου του διευθυντή, ετοιμάζονται οι εκπομπές για τις ώρες που το δισκοπωλείο, άρα και το studio, είναι κλειστό.

Ο χώρος προσφέρεται αφιλοκερδώς και συντηρείται με έξοδα του μαγαζιού, έτσι δίχως φανφάρες, χωρίς διαφήμιση και ανακοινώσεις και γιορτές. Απλήρωτοι και απολυμένοι (με εντελώς παράνομη διαδικασία) οι άνθρωποι του Μεταδεύτερου έχουν στην είσοδο ένα κουμπαρά για να μαζεύεται κάτι για όποιον έχει ανάγκη. Τι μαζεύτηκε; Κάτι δίευρα που ένα βράδυ κάποιος τα πήρε διότι δεν είχε τα ναύλα να πάει σπίτι του. Και πώς να μαζευτεί; Εγώ το έμαθα αφού φύγαμε και μόνο επειδή ρώτησα σκοπεύοντας να τα γράψω εδώ για σας.

Αυτός είναι ο κόσμος που ξεπηδά απ' την Κρίση και σ' αυτόν πιστεύω. Δεν έρχονται πίσω οι νεκροί αυτού του πολέμου ούτε η ξεγνοιασιά μας. Ας έρθει όμως μια ενσυνείδηση, μια βαθύτερη γνώση για το τι σημαίνει κοινωνία, για την αξία της συλλογικότητας, του σεβασμού, της αξιοπρέπειας. Ας μην ξεχνάμε, συγκεκριμένα, ότι αν βρεθήκαμε εμείς χθες το βράδυ εκεί στο Πατάρι που με ενθουσίασε αντί στα studios στα οποία μας οδηγούσαν οι δαιδαλώδεις διάδρομοι του Ραδιομεγάρου, είναι επειδή μια φασιστική κυβέρνηση αποτέλειωσε τη ζημιά που έκαναν στην ΕΡΤ όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις με τις παρεμβάσεις και τους διορισμένους διευθυντές τούς άσχετους με το αντικείμενο. Δε χρειάζεται πια να είναι κανείς 'Συριζαίος Αναρχοάπλυτος' για να το δει, δε νομίζω ότι ούτε ο πιο φιλοκυβερνητικός (αν υπάρχει ακόμα κανένας τέτοιος) χρειάζεται πια απόδειξη για τα καταφανώς πολιτικά κίνητρα του 'Μαύρου' όπως π.χ. την προχθεσινή απίστευτη κρατική παρέμβαση ώστε να μη δείξει η ΝΕΡΙΤ την ομιλία του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Μια παρέμβαση που οδήγησε σε παραίτηση το νέο πρόεδρο της ΝΕΡΙΤ Αντώνη Μακρυδημήτρη, που (μετά κι από ένα 'ρεπορτάζ' υπέρ του Λάτση) συνειδητοποίησε ότι το κανάλι είναι υπηρέτης ιδιωτικών συμφερόντων. Ξέρω τι σκέπτεστε: Τώρα το ανακάλυψε; Ναι, «τόση αφέλεια αγαπητοί μου» απαντώ (όπως ο Πουλικάκος στο Βορίδη) και παραπάνω να ασχοληθώ δε νοιάζομαι, μου αρκεί που ακόμα κι αυτός το είδε και το είπε.

Αν άρεσε η εκπομπή μας δεν ξέρω, το ελπίζω, διότι ο Αϊβαλής είναι ένας έμπειρος και καλά διαβασμένος οικοδεσπότης που είχε φέρει θαυμάσια μουσική και ενδιαφέρουσες ερωτήσεις κι εγώ μίλησα άνετα και διάβασα από την καρδιά μου ανέκδοτα ποιήματα από το νέο βιβλίο μου―που έπρεπε να είχα ήδη παραδώσει για έκδοση.

Ύστερα με πήγε δίπλα στην εξαίσια Αθηναϊκή ταράτσα με τις γέρικες ελιές του ξενοδοχείου Titania όπου ήπιαμε ένα ποτήρι  merlot  ανάμεσα στην πανσέληνο που στεκόταν πάνω από το Λυκαβηττό και τη σα διάδημα φωτισμένη Ακρόπολη.

Αυτή είναι η Αθήνα που αγαπώ, αυτή είναι η Αθήνα που έπρεπε να είχαμε σκεπτόμουν και ρωτούσα, εγώ τώρα, για το Μεταδεύτερο που ήδη οργάνωσε συναυλίες όπως την εξαιρετική της Angélique Ionatos που με τη συνεργάτιδά της Κατερίνα Φωτεινάκη ήρθε από τη Γαλλία για το Μέγαρο αλλά εμφανίστηκε και στην Απανεμιά, παλιά μπουάτ της Πλάκας. "Ιστορική" μου την είπαν την Απανεμιά, όπως και το Music Corner, και επαναλαμβάνω το επίθετο διότι η σύγχρονη βιασμένη Ελλάδα έχει ανάγκη από ανθρώπους που επέμειναν, ανθρώπους που θυμούνται και παλεύουν να κρατηθεί ζωντανό ό,τι αξίζει. Όπως έχει ανάγκη από το κέφι των  νέων και την όρεξή τους. Τo καλοκαίρι η ομάδα πήγε σύσσωμη για Ελέυθερο Camping στο Ποτάμι και για τέσσερις μέρες εξέπεμπε από εκεί.

Ιδέες, πίστη, συλλογικότητα, αλληλεγγύη, γνώση και σεβασμός της Ιστορίας μας είναι τα εφόδια που θα μας βοηθήσουν να ξεπεταχτούμε μέσα από τα ερείπια. Σ' αυτά πιστεύω και μόνο σ΄αυτά ελπίζω κι εκεί στο Πατάρι σ΄αυτά στηρίζονται.

__________________________________________________________

http://www.metadeftero.gr/

στο Twitter: https://twitter.com/Metadeftero
Δεύτερο Αυτόνομο (youtube)
Metadeftero.gr στιγμές από το 1ο camping στο Ποτάμι Καρύστου (2014)

Κουπόνια για να στηριχτεί η ομάδα του  Μεταδεύτερου πουλιούνται στο Music Corner (Πανεπιστημίου και Μπενάκη) κι αρχίζουν από €5.

Για το φίλο συνθέτη Σωτήρη Σακελλαρόπουλο, τον πάλαι ποτέ 'Διακριτικό' ακροατή: http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/7411

Για την Angélique Ionatos: fr.wikipedia

εικόνα: 

Με το Νίκο Αϊβαλή και την Ακρόπολη στο Olive Garden του Ξενοδοχείου Titania