Σας αποχαιρετώ― και είστε οι μάρτυρές μου

Πριν λίγα χρόνια ξύπνησα εν μέσω εγχείρησης και είχα μια γεύση του δράματος που ονομάζεται 'άγρυπνο κώμα'. Πονούσα φρικτά, μου ξερίζωναν το δέρμα από αδένες, μύες και άλλα εσωτερικά, η ψυχή μου ούρλιαζε μα ούτε φωνή είχα, ούτε επιβολή στο σώμα μου. Συγκέντρωσα όλη μου τη δύναμη για να βγάλω φωνή, ένιωσα το μεταλλικό 'κουταλάκι' που ως τότε δεν ήξερα ότι βάζουν στο στόμα για να μην καταπιούμε τη γλώσσα μας (ή για ό,τι) μα φωνή δεν έβγαινε. Έβαζα, λες και θα το έβλεπαν, όλη μου τη δύναμη σε ένα δαχτυλάκι κι έστελνα εντολή να το κουνήσω, σε μια 'απέλπιδα προσπάθεια' (όπως θα έλεγαν οι παλιοί λογοτέχνες) να δώσω ένα σήμα από τα Τάρταρα. Μετά από σιωπηλό πανικό και ανυπολογίσημο χρόνο άκουσα τη νοσοκόμα να ειδοποιεί αγχωμένη. Και μετά ξύπνησα, όπως λένε, μόνο που δεν ήταν όνειρο.

Οι γιατροί το αρνήθηκαν, όπως συνηθίζουν στα λάθη τους, και ομολογώ ότι το χάρηκα που πήρα μια μικρή εκδίκηση που για να τους πείσω διηγήθηκα με απόλυτη διαύγεια και verbatim όσα έλεγαν. Ναι, ξέρω, φαντάζεστε ότι μόνο με επιφοίτηση γίνεται, φαντάζεστε ότι θα έλεγαν διάφορα 'ιατρικά' σε ορολογία μα, θα σας απογοητεύσω, δεν είναι έτσι τα πράγματα στο χειρουργείο. Μου έτυχε κι άλλη μια φορά όχι να ξυπνήσω μα να είμαι σε μεγάλη χειρουργική αίθουσα η μόνη γυναίκα που δε χρειαζόταν γενική νάρκωση και, κυρίες μου, αν ξέρατε τι συζητούν οι γιατροί όσο εσείς κοιμάστε με ανοιχτά τα πόδια ίσως να επιστρέφαμε στις μεθόδους της Αρχαία Κίνας όταν η μόνη επαφή γιατρού με το σώμα μας ήταν η μελέτη της ανοιχτής παλάμης μας μέσα από κουρτίνα.

Χειρουργοί και πιλότοι είναι τα δυό επαγγέλματα με υψηλότερο αριθμό αλκοολικών, μου έχει πει γιατρός. Η ευθύνη του να έχεις στα χέρια σου ανθρώπινες ζωές είναι βαριά φαίνεται κι ο άνθρωπος για να αποστασιοποιηθεί χρειάζεται και στήριγμα.

Στη δική μου περίπτωση τουλάχιστον δεν ήταν χυδαία μα ντράπηκε ο φίλος-γιατρός όταν το μετέφερα:

«Τούτη είναι τρελή, ζει στη Μύκονο, τα θέλει στητά αλλά είπε όχι πολύ μεγάλα» έλεγε ο δικός μου κι ο συνεργάτης γελούσε με άλλα χαριτωμένα. (Ναι, αν  έχετε περιέργεια, πλαστική στήθους ήταν. Η σιλικόνη μου).

Η εμπειρία 'άγρυπνου κώματος' μού έμεινε αλησμόνητη. Κι από τότε τρέμω, εγώ που πάω πάντα μόνη και που γενικά δε 'φοβάμαι' τα αίματα. Γι αυτό είμαι αγχωμένη που αύριο το πρωί θα ναρκωθώ  ολικώς για να διορθωθεί η μικρούλα 'κήλη' στο δίσκο της σπονδυλικής μου στήλης. Μάλλον σας έχω κουράσει με τις λεπτομέρειες  και τις αναρτήσεις για την υγεία μου μα με απασχολεί και εσείς μπορείτε να μη με διαβάσετε άλλο σήμερα, δε θα σας θυμώσω. Κάποιοι όμως μπορεί να ενδιαφέρονται, να ψάχνουν στο διαδίκτυο όπως έψαξα κι εγώ όταν σφάδαζα από τον πόνο. Γι αυτούς θα τα πω:

Η διάγνωση γίνεται με μαγνητική και σκιαγράφημα. Εντοπίζουν ένα μετακινημένο νεύρο που πονά διότι αγγίζει το οστό στη σπονδυλική στήλη και εκεί δημιουργείται η 'κήλη'. Εγχείρηση της σπονδυλικής στήλης και σε νεύρο παραδοσιακά μάς τρόμαζε ―κι ακόμα δηλαδή.. η καρδιά μου το ξέρει..― αλλά η σύγχρονη Ενδοσκοπική Μικροεπεμβατική Χειρουργική με διαβεβαιώνουν ότι είναι ασφαλής και δεν ενέχει τον κίνδυνο των μεγάλων παραδοσιακών εγχειρίσεων με τα νυστέρια, την εντατική, την περίοδο ανάρρωσης. Θα μπω (μου λέει η Επιστήμη) πρωί, θα γίνει μια μικροσκοπική τομή για να εισαχθεί κάτι που στη φαντασία μου το βλέπω σαν το βελάκι του κέρσορα στον υπολογιστή και σε 40 λεπτά θα έχει διορθωθεί η κήλη και το νεύρο ώστε εγώ να φύγω για το σπίτι μου πεζή*. Και, το σημαντικό: Δε θα πονάω.

Έχω φίλη που το έκανε στον ίδιο γιατρό πριν κάποια χρόνια και τα αποτελέσματα είναι θεαματικά κι ας  είχε περάσει κι εκείνη ένα χρόνο με πόνους, αντιφλεγμονώδη και φυσικοθεραπείες.

Τα αναλυτικά τα έγραψα για τον έντρομο πονεμένο άγνωστο που θα γκουγκλάρει το πρόβλημά του μέσα στη νύχτα. Του εύχομαι Περαστικά κι ελπίζω να βοήθησα.

Την ανάρτηση όμως τη γράφω σ' εσάς για να ζητήσω τη δική σας βοήθεια.

Αφήνω στον Κύριο Kastell μια 'ζωντανή διαθήκη' στην οποία (εκτός «κάποιων προσωπικών που δε σας αφορούν motherfuckers» όπως είπε η Courtney Love όταν διάβαζε στον κόσμο την επιστολή-διαθήκη του Cobain) του ζητάω αν, ΑΝ λέμε,  πέσω σε ό,τι είδους κώμα ή αφασία ή νεκροληψία ή όπως κι αν λέγεται, να μη διστάσει λεπτό, να μην ελπίσει αλλά να δώσει διαταγή να με αποτελειώσουν ταχύτατα.

Γνωρίζω ιστορίες κάποιων που ξύπνησαν μετά από δεκαετίες, έχω δει το θαυμάσιο 'Μίλα της' (Hable con ella) του Almodovar αλλά εγώ αυτό δε θα το παραγγείλω. Δε θεωρώ τον εαυτό μου ζωντανό αν χάσω την ελευθερία τού να αυτοσυντηρούμαι μόνη, να διαβάζω, να κρατώ μυστικά, να αποφασίζω και, κυρίως πια, να εκφράζομαι. Ακόμα και το διάβασμα που είναι μια από τις μεγάλες απολαύσεις μου, ακόμα κι αν υπήρχε δυνατότητα να μου διαβάζουν για δεκαετίες, πια δε μου αρκεί, κι όσο κι αν θλίβομαι για όσα σε μια ζωή δε θα προλάβω να διαβάσω, το ξέρω ότι δε νοείται για μένα ζωή δίχως έκφραση.

Κι ακόμα, βέβαια, δε θέλω να γίνω βάρος στον άνθρωπο που αγαπώ, δε θέλω να φορτωθεί το ζωντανό μου πτώμα για ούτε μια μέρα και [μα.. αυτό άπτεται των προσωπικών που λεγαμε παραπάνω και δε σας αφορά motherfuckers].

 Η βοήθειά σας λοιπόν. Τι σας ζητάω:

Αν γίνει το απευκταίο, αν αύριο τέτοια ώρα είμαι φυτό, καλείστε όλοι για μάρτυρες της Ζωντανής Διαθήκης μου ώστε να πιστοποιήσετε κι επιβεβαιώσετε (ή όποια είναι η νομική ορολογία) ότι έχουσα σώας τα φρένας εξουσιοδοτώ τον Κύριο Kastell να 'τραβήξει το σωληνάκι', να 'κατεβάσει το διακόπτη', να δώσει εντολή να με αποτελειώσουν, δηλαδή, με όποια λόγια θέλετε:

να φροντίσει να πεθάνω.

Αυτά. Κι ελπίζω, αν χρειαστεί, να μου την κάνετε τη χάρη και να του σταθείτε σ΄αυτό το δύσκολο καθήκον. Όσο για μάς― εσάς κι εμένα― ένα έχω να πω: 

Ελπίζω αύριο να είμαι εδώ μα, αν δεν είμαι, ελπίζω να σας λείψω.

__________________________________
*ΠΡΟΣΘΕΤΩ  την επομένη, (16 Σεπτ.)
 μετά  την εγχείριση: 
*«..σε 40 λεπτά θα έχει διορθωθεί η κήλη και το νεύρο ώστε εγώ να φύγω για το σπίτι μου πεζή..» λένε μα δε γίνεται έτσι. Ο γιατρός μου είπε ότι πολλές φορές κρατούν τον ασθενή για ασφαλιστικούς λόγους επειδή η διανυκτέρευση σχετίζεται με το βαθμό κάλυψης. Όμως και στη δική μου περίπτωση (που είμαι απολύτως ανασφάλιστη) μετά το χειρουργείο ο γιατρός μου τα είπε αλλιώς: θα έφευγα μόνο αν υπέγραφα «υπ' ευθύνη μου». Δεν το έκανα. Ένιωθα μια αστάθεια και σε καλό μού βγήκε η 'πεταλούδα' στη φλέβα  που γεννούσε αίσθημα ασφάλειας αφού (τελικά) όλη τη νύχτα μου πρόσθεταν παυσίπονα ανά δίωρο.
 Έχω δραπετεύσει εντός ωρών σε αντίστοιχη περίπτωση και μάλιστα αεροπορικώς κι όταν έφυγε εντελώς η επήρεια της νάρκωσης βασανίστηκα πολύ ―από πόνους για τους οποίους τα πρώτα εικοσιτετράωρα μόνο ο άνθρωπος που μας χειρούργησε θεωρείται υπεύθυνος από τους άλλους γιατρούς. 
Προσέξτε όμως: σε περίπτωση άλλη, γυναικολογική έφυγα όντως άνετα. Οπότε εδώ αναφέρομαι μόνο στη δική μου εμπειρία  για ενδοσκοπική μκροεπεμβατική εγχείρηση δισκοκήλης κι όχι για κάθε νάρκωση.