Ρυζόγαλο; Και όμως..

Είναι κάτι πράγματα που δεν είναι φρικτά ούτε ωραία. Είναι εκείνα που με κάνουν να απορώ πώς κάποιος κάποτε τα έφτιαξε, ποιoς τα πουλάει και ποιος τα αγοράζει. Πώς κάποιος δηλαδή μπήκε μια μέρα σε ένα από τα μαγαζιά του κόσμου κι από όλα τα εμπορεύματα είπε εγώ θα πάρω αυτό, το πουλόβερ το μπεζάκι με την οριζόντια λευκή ρίγα στο στήθος και τα σφικτά λαστιχάκια στα μανίκια. Τα βλέπω κι απορώ. Δε ρώτησα ποτέ (δικαίωμα του καθενός)  κι έμεινα με την απορία.

Σαν το πουλόβερ με τη ρίγα, κάτι πλακάκια ή και κάτι αυτοκίνητα που λες εντάξει αν δεν έχεις άλλο το οδηγείς μα ποιος και για ποιο λόγο σκέφτηκε να το κατασκευάσει, είναι και κάτι τέτοια φαγητά. Όχι πατσάδες ή σουπιές και παστουρμάδες, γεύσεις που προκαλούν βίαιες αντιδράσεις, ούτε πιάτα που έμοιαζαν καλή ιδέα μα απέτυχαν αλλά φαγητά που και να μην υπήρχαν λέω κανείς δε θα τα έψαχνε.

Ένα από αυτά είναι το ρυζόγαλο. Πανταχού παρόν, μοναχικό κεσεδάκι σε άδεια ψυγεία γαλακτοπωλείων και μικρομάγαζων είναι πάντα εκεί σαν κάτι να περιμένει και, προφανώς απορούσα πάντα, κάποιοι το αγόραζαν κρατώντας το στην παραγωγή.

Σ' αυτούς τους κάποιους προς μεγάλη μου έκπληξη ανήκω κι εγώ εδώ και λίγες μέρες. Με μανία και πάθος.

Πολλοί το έχουμε προσέξει πώς αλλάζει η γεύση στα ταξίδια και βέβαια, οι γυναίκες που έχουμε εμπειρία εγκυμοσύνης, το μάθαμε πώς με αλλαγές της υγείας ('βιολογικές' θα τις λέγαμε;) αλλάζει η γεύση και το γούστο μας. Ίσως να σχετίζεται με την ανάρρωσή μου λοιπόν (παρότι η σπονδυλική στήλη δεν επηρεάζει γεύση και χώνεψη).

Για μένα ένας παραπάνω λόγος που δεν πλησίαζα ρυζόγαλο είναι και η κανέλα. Μπαχαρικό που μου αρέσει μόνο εκτός Ελλάδος, είτε ως εξωτική γεύση αποικιών στην Αγγλία πλάι σε χουρμάδες, σουλτανίνα, ζιγγίβερη και κουμ κουάτ και μοσχοκάρφια, όλα τα πλούτη αιμοσταγών πολέμων απλωμένα σε Χριστουγεννιάτικα τραπέζια, ή μου αρέσει στης Τουρκίας τις σάλτσες κρέατος και ντελικάτα 'κάρυ' όταν μου θυμίζει, πασπαλισμένη σε πιλάφια με πουλερικά στις γεύσεις και τις σκόρπιες ιστορίες που άφησαν πίσω οι Τουρκαλίτσες φιλενάδες της γιαγιάς μου όταν η ανταλλαγή πληθυσμών τις ξερίζωσε απ' το Ρέθυμνο.

Λίγο η κανέλα, λίγο η αδιαφορία  μου, λίγο το ρύζι που λατρεύω μα απεχθάνεται ο κύριος Kastell (άρα ποτέ δε σκέφτηκε να μου φέρει ένα ρυζόγαλο) πρέπει να το δοκίμασα πριν λίγες μέρες για δεύτερη φορά τη ζωή μου. Την πρώτη συμπεραίνω, δε μου άρεσε. Τώρα, από προχθές τρέφομαι αποκλειστικά μ' αυτό. Και ένα φωτάκι άναψε να καταλάβω κάτι. Ακόμα δε γνωρίζω τι μα, λέτε να το μάθω πια πώς γίνεται και κάποιος από όλα τα μαγαζιά της γης κι απ' όλα τα πουλόβερ είπε μια μέρα 'Εγώ θα πάρω αυτό' και από τότε ντύνεται ρυζόγαλο.

_____________

Παραλλαγές και άλλα

Ίσως, λέω τώρα, πάντα να φαινόταν πως θα μου άρεσε διότι πάντα ψάχνω για καλό m'halbi (μαχαλεμπί), το ξαδελφάκι από τη Μέση Ανατολή, που έχει ροδόνερο και δεν περιέχει σπυριά αλλά ρυζάλευρο ('poudre de riz') και στην ουσία δεν είναι τελικά παρά ρυζόγαλο που πήγε στο πανεπιστήμιο.

Προσθέτω

επειδή γέλασα μα και λυπάμαι. Pretentious που είναι κάποτε οι μάγειρες:

Πιστεύω στον πολιτισμό, το ξέρετε. Δεν είμαι υπέρ του να φτιάχνουμε όλοι τα πάντα κι αν κάτι υπάρχει σε ζαχαροπλαστείο μου φαίνεται ανόητο, απολίτιστο και περιττό να μου το φτιάξετε. Και, ως γνωστόν, ποτέ δε μαγειρεύω.  Αλλά αν θέλουμε να καταλάβουμε ένα πιάτο  αξίζει να γνωρίζουμε πώς φτιάχνεται. Έψαξα λοιπόν για το απλό rice pudding «σαν αυτό που μας έφτιαχνε η μάνα μας»  όπως έλεγε ένα blog κπου με διασκέδασε: Basmati έβαζε η μάνα της και ξυλάκια κανέλλας και μπαστουνάκι βανίλιας απ' ό,τι βλέπω. Η δική μου δε μαγείρευε μα απ' ό,τι θυμάμαι στις κατσαριδοβριθείς στενές κουζίνες των πολυκατοικιών το basmati ήταν δυσεύρετο και η βανίλια κυκλοφορύσε σε κάτι άσπρα πλαστικά ή (στην καλύτερη) σε χαρτάκια διπλωμένα όπως τα παλιά «σκονάκια» των φαρμακοποιών. Γέλασα βέβαια και το μεταφέρω ώστε αν με νοιώθετε να χαμογελάσετε κι εσείς.

Προσθέτω
σχόλιο φίλης μεσανατολίτισσας που με μαθαίνει ότι το ξαδελφάκι που πήγε στο πανεπιστήμιο χρησιμοποιείται και ως φιλοφρόνηση:

_____________________

εικόνα

Ανάρρωση μετά την εγχείρηση, και θα μου μείνουν αξέχαστες οι σφιχτές κάλτσες και οι αμέτρητες φλέβες που μου έσπασαν στο χειρουργείο και τώρα έχουν μελανιάσει (δε σας δείχνω το άλλο χέρι ούτε τον κορσέ).