Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2021

Invitation: THE GLOBAL DRUG POLICY INDEX Workshop #GDPI

 



Σας προσκαλώ στο 

THE GLOBAL DRUG POLICY INDEX Workshop

την Τετάρτη 6 Οκτωβρίου στις 15:00 (Ελλάδας)

στο οποίο θα μιλήσω κι εγώ (αγγλιστί).


The workshop is scheduled for Wednesday 6th October 2021 at 1pm (UK time). 

It will last for 90 minutes, followed by dedicated breakout group discussions for partners from selected GDPI countries: Hungary, Portugal, Norway and the United Kingdom.


 

THE GLOBAL DRUG POLICY INDEX

 

𝐓𝐡𝐞 𝐆𝐥𝐨𝐛𝐚𝐥 𝐃𝐫𝐮𝐠 𝐏𝐨𝐥𝐢𝐜𝐲 𝐈𝐧𝐝𝐞𝐱 (𝐆𝐃𝐏𝐈𝐢𝐬 𝐚𝐧 𝐞𝐱𝐜𝐢𝐭𝐢𝐧𝐠 𝐧𝐞𝐰 𝐩𝐫𝐨𝐣𝐞𝐜𝐭 𝐬𝐮𝐩𝐩𝐨𝐫𝐭𝐞𝐝 𝐛𝐲 𝐭𝐡𝐞 𝐑𝐨𝐛𝐞𝐫𝐭𝐂𝐚𝐫𝐫 𝐅𝐮𝐧𝐝 𝐚𝐧𝐝 𝐥𝐞𝐝 𝐛𝐲 𝐭𝐡𝐞 𝐇𝐚𝐫𝐦 𝐑𝐞𝐝𝐮𝐜𝐭𝐢𝐨𝐧 𝐂𝐨𝐧𝐬𝐨𝐫𝐭𝐢𝐮𝐦𝐓𝐡𝐞 𝐈𝐧𝐝𝐞𝐱 𝐰𝐢𝐥𝐥 𝐬𝐜𝐨𝐫𝐞 𝐚𝐧𝐝 𝐜𝐨𝐦𝐩𝐚𝐫𝐞𝐧𝐚𝐭𝐢𝐨𝐧𝐚𝐥 𝐠𝐨𝐯𝐞𝐫𝐧𝐦𝐞𝐧𝐭 𝐩𝐨𝐥𝐢𝐜𝐢𝐞𝐬 𝐫𝐞𝐥𝐚𝐭𝐞𝐝 𝐭𝐨 𝐭𝐡𝐞 𝐢𝐥𝐥𝐞𝐠𝐚𝐥 𝐝𝐫𝐮𝐠 𝐦𝐚𝐫𝐤𝐞𝐭


𝐈𝐧 𝐢𝐭𝐬 𝐟𝐢𝐫𝐬𝐭 𝐲𝐞𝐚𝐫𝐭𝐡𝐞 𝐆𝐃𝐏𝐈 𝐰𝐢𝐥𝐥 𝐢𝐧𝐢𝐭𝐢𝐚𝐥𝐥𝐲 𝐟𝐨𝐜𝐮𝐬 𝐨𝐧 𝟑𝟎 𝐬𝐞𝐥𝐞𝐜𝐭𝐞𝐝 𝐜𝐨𝐮𝐧𝐭𝐫𝐢𝐞𝐬 𝐟𝐫𝐨𝐦 𝐚𝐥𝐥 𝐚𝐫𝐨𝐮𝐧𝐝 𝐭𝐡𝐞 𝐰𝐨𝐫𝐥𝐝𝐅𝐨𝐫 𝐞𝐚𝐜𝐡𝐜𝐨𝐮𝐧𝐭𝐫𝐲𝐝𝐚𝐭𝐚 𝐟𝐫𝐨𝐦 𝐦𝐨𝐫𝐞 𝐭𝐡𝐚𝐧 𝟔𝟎 𝐢𝐧𝐝𝐢𝐜𝐚𝐭𝐨𝐫𝐬 𝐰𝐢𝐥𝐥 𝐟𝐞𝐞𝐝 𝐢𝐧𝐭𝐨 𝐭𝐡𝐞 𝐨𝐯𝐞𝐫𝐚𝐥𝐥 𝐬𝐜𝐨𝐫𝐞𝐚𝐧𝐝 𝐥𝐨𝐜𝐚𝐥 𝐜𝐢𝐯𝐢𝐥 𝐬𝐨𝐜𝐢𝐞𝐭𝐲 𝐩𝐚𝐫𝐭𝐧𝐞𝐫𝐬 𝐰𝐢𝐥𝐥 𝐛𝐞𝐬𝐮𝐩𝐩𝐨𝐫𝐭𝐞𝐝 𝐭𝐨 𝐮𝐬𝐞 𝐭𝐡𝐞 𝐫𝐞𝐬𝐮𝐥𝐭𝐬 𝐢𝐧 𝐭𝐡𝐞𝐢𝐫 𝐚𝐝𝐯𝐨𝐜𝐚𝐜𝐲 𝐰𝐨𝐫𝐤𝐓𝐡𝐞 𝐆𝐃𝐏𝐈 𝐰𝐢𝐥𝐥 𝐢𝐧𝐜𝐥𝐮𝐝𝐞 𝐝𝐚𝐭𝐚 𝐚𝐜𝐫𝐨𝐬𝐬 𝐟𝐢𝐯𝐞 𝐝𝐢𝐦𝐞𝐧𝐬𝐢𝐨𝐧𝐬𝐮𝐬𝐞 𝐨𝐟 𝐞𝐱𝐭𝐫𝐞𝐦𝐞𝐬𝐞𝐧𝐭𝐞𝐧𝐜𝐢𝐧𝐠 𝐚𝐧𝐝 𝐫𝐞𝐬𝐩𝐨𝐧𝐬𝐞𝐬𝐩𝐫𝐨𝐩𝐨𝐫𝐭𝐢𝐨𝐧𝐚𝐥𝐢𝐭𝐲 𝐨𝐟 𝐜𝐫𝐢𝐦𝐢𝐧𝐚𝐥 𝐣𝐮𝐬𝐭𝐢𝐜𝐞 𝐫𝐞𝐬𝐩𝐨𝐧𝐬𝐞𝐡𝐞𝐚𝐥𝐭𝐡 𝐚𝐧𝐝 𝐡𝐚𝐫𝐦 𝐫𝐞𝐝𝐮𝐜𝐭𝐢𝐨𝐧𝐭𝐡𝐞 𝐚𝐯𝐚𝐢𝐥𝐚𝐛𝐢𝐥𝐢𝐭𝐲 𝐨𝐟𝐜𝐨𝐧𝐭𝐫𝐨𝐥𝐥𝐞𝐝 𝐦𝐞𝐝𝐢𝐜𝐢𝐧𝐞𝐬 𝐚𝐧𝐝 (𝐰𝐡𝐞𝐫𝐞 𝐫𝐞𝐥𝐞𝐯𝐚𝐧𝐭𝐝𝐞𝐯𝐞𝐥𝐨𝐩𝐦𝐞𝐧𝐭𝐰𝐡𝐢𝐥𝐞 𝐚𝐥𝐬𝐨 𝐞𝐱𝐩𝐥𝐨𝐫𝐢𝐧𝐠 𝐤𝐞𝐲 𝐢𝐬𝐬𝐮𝐞𝐬 𝐬𝐮𝐜𝐡 𝐚𝐬 𝐜𝐢𝐯𝐢𝐥 𝐬𝐨𝐜𝐢𝐞𝐭𝐲𝐞𝐧𝐠𝐚𝐠𝐞𝐦𝐞𝐧𝐭𝐝𝐞𝐜𝐫𝐢𝐦𝐢𝐧𝐚𝐥𝐢𝐬𝐚𝐭𝐢𝐨𝐧𝐩𝐫𝐨𝐩𝐨𝐫𝐭𝐢𝐨𝐧𝐚𝐥𝐢𝐭𝐲 𝐨𝐟 𝐬𝐞𝐧𝐭𝐞𝐧𝐜𝐢𝐧𝐠 𝐚𝐧𝐝 𝐟𝐮𝐧𝐝𝐢𝐧𝐠 𝐟𝐨𝐫 𝐡𝐚𝐫𝐦 𝐫𝐞𝐝𝐮𝐜𝐭𝐢𝐨𝐧

𝐀𝐬 𝐰𝐞 𝐩𝐫𝐞𝐩𝐚𝐫𝐞 𝐟𝐨𝐫 𝐭𝐡𝐞 𝐠𝐥𝐨𝐛𝐚𝐥 𝐥𝐚𝐮𝐧𝐜𝐡𝐈𝐃𝐏𝐂 𝐚𝐧𝐝 𝐄𝐮𝐫𝐨𝐍𝐏𝐔𝐃 𝐢𝐧𝐯𝐢𝐭𝐞 𝐭𝐡𝐞𝐢𝐫 𝐦𝐞𝐦𝐛𝐞𝐫𝐬 𝐚𝐧𝐝 𝐨𝐭𝐡𝐞𝐫 𝐚𝐥𝐥𝐢𝐞𝐬 𝐢𝐧 𝐝𝐫𝐮𝐠 𝐩𝐨𝐥𝐢𝐜𝐲𝐚𝐝𝐯𝐨𝐜𝐚𝐜𝐲 𝐭𝐨 𝐜𝐨𝐦𝐞 𝐚𝐧𝐝 𝐥𝐞𝐚𝐫𝐧 𝐦𝐨𝐫𝐞 𝐚𝐛𝐨𝐮𝐭 𝐭𝐡𝐞 𝐈𝐧𝐝𝐞𝐱𝐓𝐡𝐢𝐬 𝐨𝐧𝐥𝐢𝐧𝐞 𝐰𝐨𝐫𝐤𝐬𝐡𝐨𝐩 𝐰𝐢𝐥𝐥 𝐞𝐱𝐩𝐥𝐚𝐢𝐧 𝐭𝐡𝐞 𝐆𝐃𝐏𝐈 𝐩𝐫𝐨𝐣𝐞𝐜𝐭 𝐚𝐧𝐝𝐦𝐞𝐭𝐡𝐨𝐝𝐨𝐥𝐨𝐠𝐲𝐩𝐫𝐞𝐩𝐚𝐫𝐞 𝐩𝐚𝐫𝐭𝐢𝐜𝐢𝐩𝐚𝐧𝐭𝐬 𝐟𝐨𝐫 𝐭𝐡𝐞 𝐥𝐚𝐮𝐧𝐜𝐡 𝐚𝐧𝐝 𝐩𝐫𝐨𝐯𝐢𝐝𝐞 𝐬𝐩𝐚𝐜𝐞 𝐟𝐨𝐫 𝐝𝐢𝐬𝐜𝐮𝐬𝐬𝐢𝐨𝐧𝐬 𝐚𝐧𝐝 𝐪𝐮𝐞𝐬𝐭𝐢𝐨𝐧𝐬𝐓𝐡𝐞 𝐰𝐨𝐫𝐤𝐬𝐡𝐨𝐩 𝐰𝐢𝐥𝐥𝐛𝐞 𝐝𝐞𝐥𝐢𝐯𝐞𝐫𝐞𝐝 𝐢𝐧 𝐄𝐧𝐠𝐥𝐢𝐬𝐡 𝐚𝐧𝐝 𝐏𝐨𝐫𝐭𝐮𝐠𝐮𝐞𝐬𝐞 𝐥𝐚𝐧𝐠𝐮𝐚𝐠𝐞.

𝐚𝐧𝐝 𝐪𝐮𝐞𝐬𝐭𝐢𝐨𝐧𝐬𝐓𝐡𝐞 𝐰𝐨𝐫𝐤𝐬𝐡𝐨𝐩 𝐰𝐢𝐥𝐥 𝐛𝐞 𝐝𝐞𝐥𝐢𝐯𝐞𝐫𝐞𝐝 𝐢𝐧 𝐄𝐧𝐠𝐥𝐢𝐬𝐡 𝐚𝐧𝐝 𝐏𝐨𝐫𝐭𝐮𝐠𝐮𝐞𝐬𝐞 𝐥𝐚𝐧𝐠𝐮𝐚𝐠𝐞.

registration: bit.do/GDPI-eur

 

 

EuroNPUD https://www.euronpud.net/gdpi

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2021

Μιά Βραδιά Για Την Κατερίνα Γώγου. Καλλιτεχνικοί Αυτοσχεδιασμοί.

 


Πρόσκληση,

 Κυριακή 3 Οκτωβρίου

Οι Proud Seniors Greece (Ομάδα Υποστήριξης ΛΟΑΤΚΙ ατόμων 50 και άνω) και η Πολύχρωμη Λέσχη Βιβλίου σας προσκαλούν σε μια βραδιά ποιήσης και καλλιτεχνικών αυτοσχεδιασμών.
'Τέχνη σημαίνει έρωτας κι ο έρωτας είναι δικαίωμα όλων των ανθρώπων'
Καλλιτέχνες μέλη της οργάνωσής με εφαλτήριο την σκληρή, αληθινή, πολιτική, εκρηκτική μα και στοργική σα χάδι ποίηση της Κατερίνας Γώγου φτιάχνουν μια βραδιά αυτοσχεδιασμών, ήχων και λέξεων για να τιμήσουν την τέχνη, την ζωή της και τον αέναο αγώνα της για τις προσωπικές και οικουμενικές μας ελευθερίες...
Ομάδα · Πολύχρωμη Λέσχη Βιβλίου
ΚΥΡΙΑΚΉ ΣΤΙΣ 7 Μ.Μ. – 11 Μ.Μ.
Εδώ & Εκεί - meze barΜεγάλου Αλεξάνδρου 124, Αθήνα
Διάρκεια: 4 ώρες

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2021

Του θανάτου μου. Πάλι.

 


Είναι φυσιολογικό ότι δεν περνά μέρα δίχως να υπολογίσω πόσο θα ζήσω ακόμα; 

Όχι μελό και κλάματα που δεν τα συνηθίζω, μόνο σα με πρόφαση κάποιο τάχα πρακτικό υπολογισμό. Τι αυτοκίνητο, τι συμφωνητικό, τι θα απογίνει το γατάκι κι αν είναι σωστό που κράτησα νέο ζώο, τι επισκευή στο σπίτι κι αν αξίζει κάτι που λένε θα κρατήσει χρόνια…

Τάχα απολύτως λογικά, τάχα ζυγίζοντας δεδομένα για να πάρω σωστές αποφάσεις μα το σκέπτομαι και το αναφέρω καθημερινά, παρότι χαίρω άκρας υγείας― από όσο ξέρω δηλαδή διότι…. αν το σκεφτούμε λογικά ζήτημα χρόνου είναι να αρρωστήσω [και ούτω καθεξής το πιάσατε το ύφος].

 

Είναι άραγε ένας διάλογος με τον εαυτό μου, ένα καμπανάκι που χτυπώ απαλά στον εαυτό που αρνείται να γεράσει και να δεχθεί πως περνούν τα χρόνια; Είναι που ζούμε σε μια νεοκεντρική κοινωνία που υπολογίζει μόνο αυτό που ονομάζει ΄δυναμικό κοινό΄και αρνείται να μετρήσει εμάς τους (ιδίως τις) άλλους κι άλλες; 

Είναι που παίζω με την ιδέα πως δε με νοιάζει πια, κάντε ό,τι θέλετε έτσι που τα κάνατε, εγώ θα λείπω;

Το κάνω για να σας αντέξω ή για να με αντέξω;

 

Κι αναρωτιέμαι, το παθαίνετε κι εσείς;

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2021

ΖΩΑ σε πολυκατοικίες: Ν.4830/2021

 

Τελειώνει κι αυτό το βάσανο; 

Επιτρέπονται πλέον δια νόμου (Ν.4830/2021) τα κατοικίδια σε όλες τις πολυκατοικίες. Η συνέλευση της πολυκατοικίας μπορεί να ορίσει τον αριθμό (ως 3), αλλά όχι να τα απαγορεύσει.


Καιρός ήταν. Τους πήραμε το ζωτικό χώρο και κάθε δυνατότητα επιβίωσης, τα «εξημερώσαμε» διδάσκοντάς τα πώς συχνά να προδίδουν τη φύση τους για την αγάπη μας, τα μάθαμε να μας αφοσιώνονται και να παραμένουν σε κατάσταση παιδισμού ζητιανεύοντας από εμάς τροφή, περίθαλψη, αγάπη. 


Δεν έχουμε όμως μόνο δικαιώματα, έχουμε και υποχρεώσεις. Τους χρωστάμε. Για όσα μάς δίνουν.

_____________________________________

Νόμος 4830/2021 (ΦΕΚ 169/Α/18-9-2021)

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2021

Ανταπόκριση από τις ελληνικές φυλακές

 



από Οτάσσιος Θεοφίλου

Μια σύντομη ανταπόκριση από τις ελληνικές φυλακές:
Α. Στις φυλακές Κορυδαλλού, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες μου, ο Μένιος Φουρθιώτης έκανε μήνυση στην Κοινωνική Υπηρεσία επειδή του απορρίφθηκε κάποια αίτηση και λίγες ώρες μετά η αστυνομία εισέβαλε στα γραφεία της διοίκησης επιχειρώντας να συλλάβει τους υπαίτιους της απόρριψης.
Φυσικά το να μηνύει κρατούμενος την σωφρονιστική υπηρεσία, και η αστυνομία, όχι απλώς να παίρνει στα σοβαρά την μήνυση αλλά να τρέχει να κάνει σύλληψη, είναι κάτι πρωτοφανές στα χρονικά των ελληνικών φυλακών. Αυτό δεν έχει συμβεί ούτε σε περιπτώσεις βασανισμών κρατουμένων, πόσο μάλλον για μια τυπική και νόμιμη απόρριψη αίτησης.
Η ίδια πηγή ισχυρίζεται ότι η δύναμη του μέσα στη φυλακή και η επιρροή του προς την διευθύντρια, με την οποία συναγελάζεται ολημερίς στο γραφείο της, δεν βασίζεται στις τεράστιες ανθοδέσμες που της στέλνει και τις οποίες σωφρονιστικοί υπάλληλοι είναι αναγκασμένοι να κουβαλάνε μέχρι το γραφείο της αλλά σε κάποια «τηλεφωνήματα που πέφτουν από υψηλά ιστάμενο πρόσωπο».
Β. Στις φυλακές Δομοκού έχουν εκδιωχθεί όλοι οι κρατούμενοι από τις θέσεις εργασίας (μεροκάματα) και τις έχουν καταλάβει οι καταδικασμένοι νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Ο Λαγός μάλιστα παριστάνει τον βιβλιοθηκάριο…
Γ. Στις φυλακές Λάρισας υπήρξε νέο κύμα covid-19 το οποίο οφείλεται, επιβεβαιωμένα, σύμφωνα με τις καταγγελίες των κρατουμένων, σε μεταγόμενο. Η Σωφρονιστική υπηρεσία αρνείται προς το παρόν να πάρει οποιοδήποτε μέτρο για την προστασία των κρατουμένων.

Πάνος Λάμπρου
...στις φυλακές Δομοκού κρατούμενοι ξηλώθηκαν από τις θέσεις εργασίας τους για να τοποθετηθούν στις θέσεις τους οι καταδικασμένοι για τη συμμετοχή τους στην εγκληματική νεοναζιστική οργάνωση ΧΑ.
Μήπως έχει να πει κάτι και γι αυτό η κυρία Νικολάου;
____
Πιο πολλά σε : kouti pandoras

Τα λουλούδια στην κυρία.... Όλα ξεκίνησαν με αφορμή μία ανάρτηση του Τάσου Θεοφίλου στο Facebook στην οποία δεν αναφέρεται μόνο το περιστατικό με τον Μ. Φουρθιώτη αλλά αναδεικνύει την τραγική κατάσταση που επικρατεί σε διάφορα Σωφρονιστικά Καταστήματα της χώρας......--> https://www.koutipandoras.gr/article/ta-loyloydia-stin-kyria-ap-ton-menio


Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2021

Ναι, είμαστε ακόμα εδώ- Louis Orozco Restrospective - The #MykonosTribe





Μια συγκινητική βραδιά, πριν αποχαιρετίσουμε άλλο ένα καλοκαίρι. Μια έκθεση μνημόσυνο του αγαπημένου μας φίλου Louis Orozco με τα έργα του στους τοίχους, τη φωνή και τη μορφή του πλάι μας καθώς έπαιζε το θαυμάσιο ντοκιμαντέρ που πρόλαβε να κάνει ο Δημήτρης Καλφάκης όσο ακόμα ο Λούι ζούσε και, ανάμεσα στη Μύκονο που αγαπάμε, στα μεξικάνικα χρώματα και τις κυκλαδίτικες σκιές, εμείς, το Mykonos Tribe, ακόμα εδώ, ακόμα εν ζωή τιμάμε τους δικούς μας, την Τέχνη και της ζωής τους δρόμους που διαλέξαμε και διανοίξαμε.

Μια γεύση σας δίνω

μαζί με συνδέσμους και λίγα λόγια του Λούι για το πώς βρέθηκε εδώ κοντά μας αν και πρώτος, πολύ πριν από εμάς.






 

Luis Orozco, 2003: my Mykonos 

"Δέσποινα" ήταν το όνομα του καραβιού που με έφερε στη Μύκονο. Ενώ θύμιζε περισσότερο μπανιέρα παρά καράβι, είχε κάτι το χαρακτηριστικό και συνάμα ιδιαίτερο, κάτι που θα συμπεριλάμβανα σε έναν πίνακα για παράδειγμα. Το ταξίδι από τον Πειραιά στην Μύκονο διήρκεσε σχεδόν 11 ώρες, με δύο στάσεις ενδιάμεσα: μία στη Σύρο, την πρωτεύουσα των Κυκλάδων, και μία στην Τήνο. Η Μύκονος τότε ήταν ένα παραμυθένιο νησί, με "οργανική" αρχιτεκτονική πλασμένη στα μέτρα του ανθρώπου; ακόμη και στο στενότερο σοκάκι της ένιωθε κανείς άνετα, ελεύθερα, χωρίς να διέπεται από την αίσθηση κλειστοφοβίας. Τα σπίτια ήταν διαρρυθμισμένα σαν να προεκτείνονται το ένα στο άλλο, ενώ οι γειτονιές δίνανε την εντύπωση μίας φιλόξενης ζεστασιάς. 

Aυτό ίσχυε για τα παιδιά ιδιαιτέρως, καθώς μπορούσαν να παίζουν και να χάνονται χωρίς φόβο, διότι πάντα ένας περαστικός θα έβρισκε το παιδί και θα το επέστρεφε στη μητέρα του. Η φράση "πλασμένη στα μέτρα του ανθρώπου" εφαρμόζει τόσο στην αρχιτεκτονική όσο και στο ίδιο το τοπίο. Καμία παραλία δεν ήταν υπερβολικά μεγάλη, ενώ η θάλασσα παρέμενε φιλική και δροσερή, σαν να σε καλωσορίζει. Χωρίς καρχαρίες. Χωρίς να έχει κάτι το τρομαχτικό. Είναι μάλιστα ευκολότερο να επιπλεύσεις εδώ σε σύγκριση με άλλες θάλασσες, εξαιτίας των μεγάλων ποσοτήτων αλατιού που υπάρχουν στο νερό. Το τοπίο μου φάνηκε αρκετά επιδεκτικό για ζωγραφική, με ποικιλία υλικών και υφών: οι πέτρες, οι βράχοι, οι καλαμιές, το ξηρό σιτάρι, τα πανέμορφα κυπαρίσσια, με το σκοτεινό τους πράσινο, οι ελιές με τις ασημο-πράσινες αποχρώσεις τους, και οι πέτρινοι τοίχοι, που μερικές φορές τους αποδίδω το κόκκινο χρώμα, για να αποτυπώσω την θερμότητα των ημερών.

Όλα αυτά τα στοιχεία λουσμένα με το υπέροχο, διάφανο, Αιγιοπελαγίτικο φως. Όταν ο αέρας του ύστερου καλοκαιριού φυσάει το Μελτέμι, η θάλασσα του Αιγαίου παίρνει τις αποχρώσεις του οίνου μαζί με ένα σκοτεινό γαλάζιο χρώμα, μέσα από το οποίο μπορεί να αντικρίσει κανείς την αιωνιότητα. Στην αρχή η πόλη δεν μου φάνηκε προδιατεθειμένη για να τη ζωγραφίσω. Είναι τόσο γραφική, όπως ακριβώς την βλέπουν οι τουρίστες, λευκή και γαλάζια σαν το χρώμα του νερού. Ήταν πράγματι δοκιμασία να ζωγραφίσω τα στενά σοκάκια και τις εκκλησίες χωρίς να χρησιμοποιήσω αυτά τα χρώματα. Μου πήρε μάλιστα πολύ καιρό ώσπου να ζωγραφίσω την πόλη, ενώ το βρήκα αρκετά δύσκολο να την συλλάβω και να την αποτυπώσω. Τα τοπία αντιθέτως μου φάνηκαν πιο θελκτικά, γεμάτα δύναμη και πιο ήπια χρώματα - όσο αφορά τα καλοκαίρια δηλαδή. Τους χειμώνες, είναι όλα πράσινα, ή τουλάχιστον, ήτανε, τον καιρό που οι Μυκονιάτες καλλιεργούσαν σιτάρι και κόκκινες παπαρούνες. Αυτόν τον τύπο τοπίου μπορείς να τον αντικρίσεις περισσότερο στην Δήλο, πατρίδα του Απόλλωνα - θεού του φωτός. Πόσο σοφό από μέρους των αρχαίων να επιλέξουν ως τόπο γέννησης του τη Δήλο, το πρώτο μέρος που αντικρίζει ο ήλιος καθώς ανατέλλει. Είναι κρίμα που τόσοι πολλοί τουρίστες έρχονται στη Μύκονο επί το πλείστον για την νυχτερινή ζωή και τις διασκεδάσεις, και δεν μπαίνουν καν στην διαδικασία να επισκεφθούν το μαγευτικό νησί της Δήλου. Δεν είναι παρά ένα σύντομο ταξίδι από την Μύκονο, αλλά σημειώστε, είναι σημαντικό να διαβάσετε κάτι για την ιστορία της προτού την επισκεφθείτε. 

Η πόλη της Μυκόνου, ένα σμαράγδι αρχιτεκτονικής. Κατά τη διάρκεια του 60 μάλιστα κατακλείστηκε από φοιτητές αρχιτεκτονικής ανά τον κόσμο, ερχόμενοι να κάνουν μετρήσεις προκειμένου να διευκρινίσουν ποια ήταν η συγκεκριμένη ποιότητα που έκανε τους δρόμους τόσο φιλόξενους - τις αναλογίες τους, τη σχέση μεταξύ του ύψους και του πλάτους των στενών, των παραθύρων και των θυρών, της πυκνότητας των τοίχων κτλ. 

Παρότι είναι κατάλευκη, όταν έρχεται το σούρουπο οι τοίχοι αντανακλούν το χρώμα των θυρών και των μπαλκονιών, και ξαφνικά η κυριαρχία του λευκού υποχωρεί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν Αθηναίο κριτικό τέχνης να αναρωτιέται που ανακάλυψα τόσα χρώματα στη Μύκονο, όντας, όπως είπε, " λευκό περιστέρι". Είναι επίσης συχνό φαινόμενο να με κατηγορούν πως έφερα μαζί μου τα χρώματα του Μεξικού. Με βρίσκω πολλές φορές να αναφέρομαι στη Μύκονο σε παρελθόντα χρόνο, αλλά στην πραγματικότητα, χάρη σε έναν υπέροχο άνθρωπο, τον Κώστα Τσάκο, που ήταν υπεύθυνος της διανομής (ή της μη διανομής) οικοδομικών αδειών στο Μουσείο της Μυκόνου, η αρχιτεκτονική της Μυκόνου συνεχίζει να είναι όμορφη όσο ποτέ, τουλάχιστον η πόλη. 

Το τοπίο δυστυχώς, είναι μία άλλη ιστορία, από τον καιρό που ο κύριος Τσάκος έφυγε από την Μύκονο. Η Κυκλαδίτικη τεχνοτροπία έχει αντικατασταθεί από μία αρχιτεκτονική τύπου "εγώ και η πισίνα μου", ακόμη και αν το σπίτι βρίσκεται ακριβώς δίπλα από την όμορφη θάλασσα του αιγαίου. Αλλά ποιος είμαι εγώ που θα ασκήσω κριτική στο οτιδήποτε? Εγώ είμαι απλώς ένας ξένος που αγαπάει το θάμβος αυτού του νησιού. Κάτι άλλο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν πρωτοήρθα το 1960 ήταν η ελευθερία των ντόπιων να τραγουδάνε καθώς επιστρέφουν από τις δουλειές τους, ανεξαρτήτως αν πλησίαζε το χάραμα ή αν έδυε ο ήλιος- νηφάλιοι. Του λόγου το αληθές, ήταν εξαιρετικά σπάνιο να πετύχεις κάποιον μεθυσμένο στον δρόμο. Το πόσιμο ήταν συνήθεια της ταβέρνας, μεταξύ φίλων, κατά τη διάρκεια ενός γεύματος, συνοδευόμενο πάντοτε από ένα τραγούδι και έναν χορό - έναν αυθόρμητο χορό, ανεξαρτήτως από το ποιος ήταν τριγύρω, χωρίς διάθεση επίδειξης ή διασκέδασης των τουριστών. Οι Μυκονιάτες το συνηθίζουν ακόμη στα πανηγύρια, ή στα φεστιβάλ, αλλά πλέον τίποτα δεν είναι το ίδιο. Καθιστώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που έζησα την Μύκονο στα χρόνια που την έζησα διότι αυτά που βίωσα με έκαναν να μείνω στην Ελλάδα: Την Ντίσκο μπορείτε να τη βρείτε οπουδήποτε. Ελάτε στην Ελλάδα και απολαύστε την (και την σκηνή της Ντίσκο, αν τη θέλετε τόσο πολύ). Στάθηκα τόσο τυχερός που γνώρισα Έλληνες όπως την οικογένεια Κουσαθανά, την Βιεννούλα και τα παιδιά της. Οι περισσότεροι από αυτούς ασχολιόντουσαν επαγγελματικά με την ύφανση, την παραγωγή χρωματιστών τραπεζομάντιλων ή παπλωμάτων, και βοηθούσαν τους ξένους να εκτιμήσουν το νησί τους με την φιλόξενη διάθεση τους και την προθυμία να παρέχουν οποιαδήποτε πληροφορία που σχετίζεται με τη Μύκονο. Η μητέρα, η αείμνηστη Βιενούλα, περνώντας κάποιο χρόνο στην Αγγλία στα νεανικά της χρόνια, έμαθε στα παιδιά της Αγγλικά και έτσι η ζεστασιά και η φιλοξενία επεκτάθηκε και στους ξένους. Αν γύρευες ένα συγκεκριμένο μέρος ή άνθρωπο, δεν σου παρείχαν απλώς τις οδηγίες, αλλά σε παίρνανε από το χέρι και σε οδηγούσαν κατευθείαν εκεί. Καθώς ο μεγαλύτερος γιος έβαφε τα υφάσματα, πάντοτε παίρνανε μέρος τραγούδια και χοροί. Το πρώτο μου πάρτυ στην Μύκονο ήταν στα γενέθλια της Ανουσώς (η μεγάλη κόρη της Βιεννούλας), με την μουσική να την παρέχουν οι ντόπιοι παίζοντας γκάιντες, ταμπούρλα και ακορντεόν. Ήταν ακόμη Μάρτης και σχετικά κρύα, αλλά ο χορός και η ρετσίνα μας ζεσταίνανε. Σιγά-σιγά όλοι σύρθηκαν στο ημικύκλιο του χορού. 

Εγώ δεν ήρθα στην Ελλάδα με την πρόθεση να μείνω, αλλά ανακάλυψα ένα νησί με αρκετό ζωγραφικό υλικό για μία ολόκληρη ζωή. Οι τουρίστες που γνώριζε κανείς εδώ προέρχονταν από όλον τον κόσμο, όχι απαραίτητα γυρεύοντας την διασκέδαση στις ντίσκο, αλλά για να εξερευνήσουν τη μαγεία της ελληνικής κουλτούρας. Πολλοί από αυτούς είχαν ήδη βρεθεί στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Ρώμη κτλ., αλλά ψάχνανε κάτι διαφορετικό. Στην Ελλάδα το βρήκανε, Πιστεύω πως είναι ακόμη εδώ, αλλά πρέπει να το ανακαλύψεις. Στις μέρες μας είναι πολύ πιο εύκολο να ταξιδέψεις εδώ. Υπάρχουν πλέον αεροπλάνα και ταχύτατα, αναπαυτικά καράβια. Μπορείτε επίσης να νοικιάσετε μοτοσικλέτες και αυτοκίνητα για να περιηγηθείτε, αλλά μην το παρακάνετε. Ο αέρας της Μυκόνου είναι ακόμα ξάστερος, καθαρός: μην φέρετε μαζί σας τα καυσαέρια και την ταχύτητα- πηγαίνετε αργά, θα δείτε ακόμα περισσότερα. Ο Τουρισμός έχει αλλάξει πολλά πράγματα εδώ, αλλά δεν είναι όλα προς το χειρότερο. Οι νέοι έχουν πολύ μεγαλύτερη πρόσβαση στον κόσμο από οποιαδήποτε άλλη εποχή, πολλοί μπορούν επίσης να πάνε στο πανεπιστήμιο. Υπάρχουν επίσης πολλοί γιατροί στο νησί; οι γυναίκες είναι λεπτότερες, λιγότερο εξαντλημένες από τη δουλειά, και αρκετά μορφωμένες. Οι περισσότεροι κάτοικοι μιλάνε Αγγλικά και πολλές άλλες γλώσσες. Είναι ιδιαίτερα σπάνιο να βρεις κάποιον που να μην γνωρίζει Αγγλικά. Υπάρχει ακόμα και κατάστημα με υγιεινά φαγητά, αλλά μπορεί ακόμα κανείς να αγοράσει λαχανικά και φρούτα από τους αγρότες που κατεβαίνουν στην πόλη με τα γαιδουράκια τους, ενώ οι ψαράδες πουλάνε την ψαριά τους στην προκυμαία. Μπορείτε επίσης να βρείτε μουσακά στις ταβέρνες, αλλά πλέον η Ελληνική κουζίνα περιλαμβάνει πολλά περισσότερα από τον μουσακά και το τζατζίκι. Γιατί να περιοριστείτε στα ίδια άλλωστε? Δοκιμάστε και άλλες επιλογές. Αυτή τη στιγμή στο νησί παράγεται και εξαιρετικό κρασί, ειδικά το ξηρό, κόκκινο κρασί. Αναζητήστε επίσης μέρη όπου θα ακούσετε Ελληνική μουσική και θα δείτε Έλληνες να χορεύουνε: είναι όλα μέρος της αληθινά Ελληνικής, Μυκονιάτικης εμπειρίας."

translation: Kostas Dimolitsas


 

Andonis Theocharis Kioukas


RETROSPECTIVE EXHIBITION «LUIS OROZCO – END OF AN ERA»

ART ROOM, MYKONOS BLU ΗΟTEL, PSAROU ΜΥΚΟΝΟΣ

6-16 SEPTEMBER 2021


CΟURATOR: Andonis Theocharis Kioukas

WITH THE COLLABORATION Jason Orozco

FILM: «MI QUERIDO LUIS», BY DIMITRIS KALFAKIS Triciclo Mykonos Mykonos Filmmakers

ART ROOM: GENERAL MANAGER Alexandros Papaioannou ARTISTIC DIRECTOR Penelope Gatsas

Ο Luis Orozco γεννήθηκε το 1930 στο Mexico City και σπούδασε ζωγραφική στο University of the Americas, Mexico (BFA). Μετακόμισε στο L.Α. όπου έζησε για κάποια χρόνια. Το 1960 έφτασε ταξιδεύοντας στην Ελλάδα, επηρεασμένος, όπως τόσοι και τόσοι, από τον «Κολοσσό του Μαρουσιού» του Henry Miller και κατέληξε σε ένα άγνωστό του νησί, την Μύκονο. Θαμπωμένος από το φως της, την ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά. Kαι αντίθετα με τον Miller, o οποίος το έβαλε στα πόδια όταν διαισθάνθηκε πως αν δεν έφευγε θα έμενε εδώ για πάντα, μαγεμένος από αυτό τον τόπο και δεν ξαναγύρισε ποτέ, ο Luis αποφάσισε να παραδοθεί στην Μύκονο. Διάλεξε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του σε αυτό το μικρό νησάκι καταμεσής του Αιγαίου. Παντρεύτηκε τρεις φορές, έκανε τρία παιδιά, χώρισε, χάρηκε, πένθησε, έζησε. Η Μύκονος, η αρχιτεκτονική της, το τοπίο της, οι άνθρωποι κι ο δυνατός βοριάς απετέλεσαν την πηγή της έμπνευσής του. Το πολύχρωμο μυκονιάτικο σύμπαν του: ψαράδες και μανάβηδες, δρομάκια κι εξωκκλήσια, νεκρές φύσεις και μουσικά όργανα, γυναίκες που πέρασαν απ’ τη ζωή του μέσα, λαχταριστά ψάρια και λαχανικά συγκροτημένα με υλικά ταξιδεμένα από την άλλη άκρη της γης, το Μεξικό. H ματιά του ενσάρκωσε μοναδικά, εντυπωσιακά και ανεξίτηλα την αντίληψη και την αίσθηση αυτού του μοναδικού και ανυπέρβλητου τόπου. Μέχρι την 7η Αυγούστου 2018 που μετά από 58 χρόνια ζωής στην Μύκονο -και πλήρης ημερών- την/μας αποχαιρέτησε για πάντα. Ευγενής, διακριτικός, χαμογελαστός, με υπόγειο χιούμορ, αποχαιρέτησε αυτόν τον κόσμο ακριβώς με τον τρόπο που έζησε: ακροποδητί, δοξάζοντας την αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι.

Με το φευγιό του Luis αποχαιρετάμε οριστικά και αμετάκλητα μια εποχή, μια εποχή που έπλασε την σύγχρονη μυθολογία της Μυκόνου. Την Μύκονο του κοσμοπολιτισμού, της ανεμελιάς, της ελευθερίας, της αποδοχής, της απλότητας, της εκρηκτικής δημιουργίας, της αισθητικής, της ομορφιάς «που θα σώσει τον κόσμο». 

Ο Luis -της παρέας του Μαθιού Φλωράκη, του Ντόρη Πάντου, της Lilly Kristensen και της Angela Pipikios- Χειμωνά, του Θόδωρου Αγγελόπουλου, της Μαργαρίτας Μπακοπούλου και του Σταύρου Ξαρχάκου- ανήκει στους τελευταίους εκείνης της γενιάς που χρωμάτισε ανεξίτηλα με την παρουσία της το τέρμα του Ματογιανιού. 

Στην έκθεση θα παρουσιαστούν χαρακτηριστικά έργα αυτής της πορείας και θα προβάλλεται η ταινία του Δημήτρη Καλφάκη για την ζωή και το έργο του «Mi querido Luis» (Ο Αγαπημένος μου Luis), σε νέο μοντάζ.

Κείμενο: Αντώνης Θεοχάρης Κιούκας 

περισσότερα για τον Luishttps://luisorozcomykonos.weebly.com/


______________________________________________________
Το πορτραίτο μου,  

ένα από τα έργα του στο σπίτι μου 

και αναμνήσεις






MYKONOs Tribe 80's & 90's 

https://www.facebook.com/MYKONOs-Tribe-80s-90s-149924925026126/


Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2021

ΛΟΑΤΚΙ : Ψήφισμα από το Ευρωκοινοβούλιο




ΛΟΑΤΚΙ - Ψήφισμα από το Ευρωκοινοβούλιο να αρθούν όλα τα εμπόδια στην άσκηση των βασικών δικαιωμάτων τους. Οι  γάμοι ή τα σύμφωνα συμβίωσης που έχουν συναφθεί σε οποιοδήποτε κράτος μέλος θα πρέπει να αναγνωρίζονται σε όλα τα κράτη μέλη με ομοιόμορφο τρόπο.


Η ΕΕ θα πρέπει να άρει όλα τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα Rainbow κατά την άσκηση των βασικών δικαιωμάτων τους, τονίζει το ΕΚ, καλώντας την 

@EU_Commission

 να αναλάβει δράση κατά Ρουμανίας, Ουγγαρίας και Πολωνίας για παραβιάσεις των αξιών της ΕΕ Rightwards arrowhttps://bit.ly/3tDTzWQ

Europarliament

#lgbtq 🏳️‍🌈