Του θανάτου μου. Πάλι.

 

Είναι φυσιολογικό ότι δεν περνά μέρα δίχως να υπολογίσω πόσο θα ζήσω ακόμα; 

Όχι μελό και κλάματα που δεν τα συνηθίζω, μόνο σα με πρόφαση κάποιο τάχα πρακτικό υπολογισμό. Τι αυτοκίνητο, τι συμφωνητικό, τι θα απογίνει το γατάκι κι αν είναι σωστό που κράτησα νέο ζώο, τι επισκευή στο σπίτι κι αν αξίζει κάτι που λένε θα κρατήσει χρόνια…

Τάχα απολύτως λογικά, τάχα ζυγίζοντας δεδομένα για να πάρω σωστές αποφάσεις μα το σκέπτομαι και το αναφέρω καθημερινά, παρότι χαίρω άκρας υγείας― από όσο ξέρω δηλαδή διότι…. αν το σκεφτούμε λογικά ζήτημα χρόνου είναι να αρρωστήσω [και ούτω καθεξής το πιάσατε το ύφος].

 

Είναι άραγε ένας διάλογος με τον εαυτό μου, ένα καμπανάκι που χτυπώ απαλά στον εαυτό που αρνείται να γεράσει και να δεχθεί πως περνούν τα χρόνια; Είναι που ζούμε σε μια νεοκεντρική κοινωνία που υπολογίζει μόνο αυτό που ονομάζει ΄δυναμικό κοινό΄και αρνείται να μετρήσει εμάς τους (ιδίως τις) άλλους κι άλλες; 

Είναι που παίζω με την ιδέα πως δε με νοιάζει πια, κάντε ό,τι θέλετε έτσι που τα κάνατε, εγώ θα λείπω;

Το κάνω για να σας αντέξω ή για να με αντέξω;

 

Κι αναρωτιέμαι, το παθαίνετε κι εσείς;