Ο άνθρωπος δεν την αξίζει την αγάπη των σκυλιών.
«Έφερε στο σπίτι μας το γέλιο» έλεγα όταν ακόμα ήταν μικρός ο Troy, μόλις τον είχα μαζέψει- «προσωρινά» είχα πει- χαράματα καλοκαιριού που γυρίζοντας από ξενύχτι πέρασα απ' το φούρνο να πάρω φρέσκα κρουασάν για τον κ. Kastell και ξεπαρκάροντας μέσα σε τραγούδια και γκαζιές και φρεναρίσματα, ανακάλυψα χαμένο ανάμεσα στις ρόδες των άλλων ξημερωμένων ξενύχτηδων ένα μικροσκοπικό μαύρο κουτάβι.
Ούτε να το κοιτάξει δεν ήθελε ο κ Kastell την πρώτη ώρα. Ήξερε πως θα κόλλαγε, το ξέρουμε κι οι δυό ότι τα ζώα δεν είναι παιχνίδια, η απόφαση υιοθεσίας είναι ισόβια δέσμευση σοβαρή και αμετάκλητη.
Είχαμε κόσμο σπίτι, τάισα σκυλάκι και το ξέχασα ώσπου όταν το θυμήθηκα κι αναρωτήθηκα πού να είναι ―«στα πόδια σου» μου είπε γελώντας η φίλη που καθόταν απέναντί μου κι έσκυψα να το δω πάνω στα παπούτσια που είχα βγάλει για να καθίσω σταυροπόδι στην πολυθρόνα. Κουλουριασμένο μα το κεφαλάκι του στητό, με κοίταζε να καταλάβει. Kαι αυτό ήταν. Oύτε εικοσιτετράωρο δεν πέρασε κι έγινε ο Troy μας, χαρά και πίστη κι αφοσίωση για 14 χρόνια.
Είναι που ξέρουμε από σκυλιά ίσως μα δεν υπήρχε εντολή που είπα δεύτερη φορά για να τη μάθει. Και άλλα τόσα μου έμαθε εκείνος για να επικοινωνεί. Ζημιά δεν έκανε ποτέ. Όταν κουβεντιάζαμε μας παρακολουθούσε μια τον ένα μια τον άλλο και όταν οδηγούσα ήθελε να κάθεται πλάι μου και να κοιτά τι κάνω, πόδια-χέρια, σα παιδί που κάνει όνειρα πότε θα πιάσει το τιμόνι.
Του έμαθα ταχύτατα τα μείνε-κάτσε- έλα, έμαθε αμέσως να μην περνά το ιδεατό όριο προς το χώρο που ορίζουμε ως κουζίνα, έμαθε το κρεβάτι του και πώς να το αποφεύγει― αφού ταχύτατα έγινε αχώριστος με τον κ. Kastell.
Αχώριστος όμως. Ακόμα και τη δυνατή μουσική, το βάσανο των σκύλων, ο Τρόυ την αψηφούσε και παρέμενε επί σκηνής όταν έπαιζαν, παροιμιώδης σκύλος σύμβολο «στα πόδια του αφέντη του».
Αγάπη απέραντη, αγάπη πέρα από το «εγώ». Αγάπη για εμάς κι ό,τι αγαπάμε, από τη μουσική ως τις γάτες που γινόταν πάντα κολλητός και προστάτης της γάτας του σπιτιού παρότι κυνηγούσε άγρια την κάθε άλλη.
Ως πέρσι αυτά, που επήλθε το μοιραίο. Σκύλος κι αφέντης, μαζί έζησαν και μαζί αρρωσταίνουν, και ως καπνιστές που ήταν διαγνώστηκαν με το ίδιο πρόβλημα υγείας. ΧΑΠ, Εμφύσημα. Καρδιά και πνεύμονες. Όταν επέστρεφαν σπίτι τους καταλάβαινα πως γύρισαν από τον ήχο του ξερού χαρακτηριστικού βήχα, σα πνίξιμο. Μαζί ατέλειωτες ώρες πρόβας σε studio μικρό μέσα στην κάπνα, μαζί ξαπλωμένοι να βλέπουν ταινίες πλάι σε γεμμάτο τασάκι, μαζί αρρώστησαν όπως μαζί έκοψαν το τσιγάρο μαχαίρι. Κι ο βήχας ελαττώθηκε, η ανάσα τους βελτιώθηκε.
Όμως τα χρόνια των σκυλιών μετράνε αμείλικτα για τους ανθρώπους. Στα 14 πια είναι ο Τρόυ μας και μετάτα Χριστούγεννα παραλίγο να τον χάσω από διαβήτη. Τα αρθριτικά του πλέον δεν του επιτρέπουν να ανεβαίνει στα έπιπλα και δε βοηθά το σκαμνάκι που έχουμε βάλει για σκαλί: τον μεταφέρω αγκαλιά.
Ινσουλίνες του κάνω καθημερινά και είχε ένα βράδυ μια κρίση επιληψίας, οι εξετάσεις αίματος δείχνουν και νεφρά. Ο χθεσινός ορός χθες το μεσημέρι στο γιατρό δεν κατάφερε να τον ξαναζωντανέψει όπως ο προηγούμενος.
Τώρα που γράφω τον έχω δίπλα μου αδύναμο, ξαπλωμένο με θολά μισόκλειστα μάτια. Του φιλάω τα βελούδινά του μάγουλα και ψιθιρίζω λόγια τρυφερά ξεδιπλώνοντας το απαλό ρόδινο αυτί του ενώ οι γάτες συμπονούν, δεν ανταγωνίζονται πια ποιος θα έρθει πιο κοντά μου κι η ιδιότροπη βασανισμένη Suki μου δεν τον χτυπά και δεν του αγριεύει δείχνοντας δόντια με τα «Κχχχχ» της ακόμα κι όταν κατά λάθος την αγγίξει η ουρά του.
Διότι την κουνάει λίγο την ουρά όταν του μιλάω αλλά κλείνουμε δεύτερη εβδομάδα που το ζάχαρο δεν πέφτει παρά για λίγο και που δεν παίρνει βάρος. Έχει χάσει το 1/3 του βάρους του, είναι σκελετός σαν τα ταλαιπωρημένα αδέσποτα..
Παλεύω να τον δυναμώσω, να τον φέρω πίσω στη ζωή.
Δεν το αντέχω να σκεφτώ πως θα τη χάσω την αγάπη αυτή κι ο πόνος, αν μπορεί να συγκριθεί, για τον κ Kastell είναι ακόμα δυνατότερος. Αχώριστοι είναι 14 χρόνια, αλλά πια δεν έχει δύναμη να τον ακολουθήσει όποτε βγει, δεν κλαίει σπαρακτικά αν τον δει να φεύγει δίχως να του πει το ‘μείνε’, δε νιώθει πλέον να έχει δύναμη να τον φυλάει και να τον προστατεύει, μόνο μένει πίσω ακίνητος κι ανήμπορος με μάτια θολά.
Ξέρω πως κάποιοι δεν καταλαβαίνουν τον πόνο μου. Ξέρω πως αυτή η λύπη και, όταν έρθει η ώρα, το πένθος αυτό, γίνεται ακόμα πιο δύσκολο διότι λίγοι μάς καταλαβαίνουν, οι περισσότεροι δεν το παίρνουν πολύ σοβαρά, ιδίως όταν έχουμε πλάι στην αρρώστια του σκυλιού ανθρώπινες αρρώστιες.
Αλλά για μάς δεν είναι έτσι κι ο πόνος ήδη από τώρα με διαλύει.
