Έφυγα χθες κι άφησα μόνο τον κ.Kastell με τον Troy μας. H εντατική, η ενυδάτωση κι οι ινσουλίνες δε βοηθάνε πια. Τον πήραμε σπίτι ελπίζοντας πως, όπως όταν με έβλεπε στην εντατική σηκωνόταν κι έπινε λίγο νερό, η αγάπη και το σπίτι του θα του έδιναν τη δύναμη να φάει.
Μάταιο. Τόσο αδύνατος κι αδύναμος που ραγίζει η καρδιά μας. Ο γιατρός μας συμβούλεψε ότι πια δεν έχει επιστροφή κι αποφασίσαμε να μην τον ξαναπάμε για ορούς, αλλά…
Αλλά όταν τον χαϊδεύουμε ξαπλωμένο στον καναπέ, όταν μέσα στη νύχτα μεταφέρεται κοντά μας και μάς αγγίζει, όταν σήμερα το απόγευμα βγήκε και ξάπλωσε για λίγο στην αυλή, λέμε πως ακόμα δεν είναι η ώρα.
Κι ύστερα σηκώνεται και βλέπουμε τι αργά που κινείται, πόσο αδυνάτισε, πόσο θολά είναι τα μάτια του.
Έπρεπε να φύγω. Πέρασα το τελευταίο βράδυ μαζί του μα το βαρύ φορτίο το άφησα στον κ. Kastell και μάλιστα σε φρικτή στιγμή τώρα που είναι άρρωστος κι εκείνος.
Μιλάμε γι αυτό στο τηλέφωνο. «Αύριο» λέμε. Κι ύστερα «μα πώς;». Πώς να την πάρεις την απόφαση γι αυτό το πλάσμα που δε σου έδωσε παρά χαρές; Πώς να τελειώσεις κάτι που λατρεύεις και που η ζωή του, κυριολεκτικά, από εσένα εξαρτάται;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.