Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠτΛ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠτΛ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 5 Ιουνίου 2021

Kουράζει, να κρατάς τους Παραδείσους

 

Στην κάτω αυλή μου στην σκιά της συκιάς της κολασμένης κι απέναντι, πάντα, η Ληνώ, πύλη του τρύγου του αμπελιού και στίχων, πύλη του Παραδείσου.


Δεν είναι εύκολα,

δεν είναι εύκολο, κουράζει, να κρατάς τους Παραδείσους.

Μα αντέχω ακόμα.

_________________________________________





Φτιάχνουμε κήπους,

κρατάμε τύπους,

διορθώνοντας το έγο των θεών.


Φράχτες και μάντρες

σα σκόρπιες χάντρες,

στα μάτια ερχομένων γενεών.


Κήποι από τον προηγούμενο αιώνα,

μουσεία ενός άνισου αγώνα

του ανθρώπου εναντίον Φύσης και θεών.

--από την Πόρτα Της Ληνώς μου





__________

Η Πόρτα της Ληνώς μου ,

https://kastellakia.blogspot.com/p/blog-page.html


στο:

https://www.facebook.com/media/set/?vanity=DaphneChronopoulou&set=a.305973569470551


και για τύπους ακουστικούς:

https://soundcloud.com/mmekastell/sets/hhzshrexyoyj


και,

νύχια πάντα από Nadia's House of Beuty.



Πέμπτη 11 Ιουνίου 2020

Παιδοκτονίες πάλι: 'Το θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση'




'Εχω μια φωλιά πουλιών πάνω από την εξώπορτά μου. Από όταν χτίστηκε το σπίτι φτιάχτηκε αυτός ο μικρός χώρος για πουλιά που μάλιστα έχει τζαμάκι σα φεγγίτη εσωτερικά και βλέπω από μέσα τη διαδικασία του χτισίματος και της γέννας και το σκάσιμο των αυγών.
Όταν αγόρασα το σπίτι και μετακόμισα με γατιά και σκύλο για μια χρονιά τα πουλιά δεν ήρθαν. Ακόμα δε γνώριζα πως τα είχα ξεσπιτώσει και δεν έδωσα σημασία στα πεταρίσματα την πρώτη Άνοιξη. Μάλιστα καθαρίσαμε και βάψαμε το φεγγίτη νομίζοντας πως ίσως η φωλιά είχε χρησιμοποιηθεί επειδή οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες έρχονταν μόνο κατακαλόκαιρο και ο πρώτος ιδιοκτήτης, άλλα 30 χρόνια πριν, ερχόταν σπάνια αφού το κτήμα το επισκεπτόταν μόνο για το αμπελάκι.
Την επόμενη Άνοιξη τα πουλιά ήρθαν. Κι από τότε, κάθε Φεβρουάριο αρχίζει η διαδικασία, κύκλοι μικροί του συνεχούς sex, της γέννας, του ταΐσματος με κελαηδίσματα συνεχή όταν γεννιούνται τα μικρά και, τέλος, ένα ωραίο πρωί πέταγμα των μικρών κι από την επομένη πάλι από την αρχή ως Αύγουστο περίπου που αναχωρούν.
Κι αυτός ο χαριτωμένος βουκολικός κύκλος έτσι θα γύριζε αν η Φύση ήταν όπως την ονειρευόμαστε κι όχι στυγνή άγρια και αιμοβόρα.

«Το θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση
και τον ζητούν τα πορφυρά στόματα των ανθών...» λέει ο Καρυωτάκης στην 'Υστεροφημία' του και συχνά οι αναγνώστες αποδίδουν τέτοια λόγια στη βαριά κατάθλιψη και την εμμονή του με την αυτοκτονία. Οι κηπουροί όμως ξέρουν, όπως κι οι βοσκοί κι όσοι παρατηρούμε το άγριο θαύμα της Φύσης που καθόλου καλή δεν είναι.

«Πόσο ευγενή είναι τα φυτά, παραμερίζουν για να κάνιυν χώρο στον άλλο» μου έλεγε φίλη παλιότερα, κοιτάζοντας μια φωτογραφία αναρριχητικού που είχε στραπατσαριστεί γέρνοντας για να αναπτυχθεί ένα δέντρο πρόσφατα φυτεμένο πλάι του. Τόσο καταλάβαινε η φίλη της πόλης. Η αλήθεια βεβαίως είναι άλλη. Το δυνατό δένδρο σπρώχνει μέχρι θανάτου το αδύναμο.
Κανείς στη φύση δεν ανοίγει πόρτες, κανείς δεν κάνει βήμα πίσω να περάσει ο άλλος. Αυτά είναι του πολιτισμού. Αυτά είναι τα δικά μας επιτεύγματα, συνέπειες αφθονίας, βιομηχανίας, κουλτούρας και σκέψης.

Αυτά δεν τα ξέρουν τα πουλάκια μου που κάθε καλοκαίρι επιδίδονται σε άγριες παιδοκτονίες.
5 Ιουνίου έσκασαν τα μικρά από τα αυγά. Σημείωσα, όπως κάνω, στο ημερολόγιο μου 'Birth: νέα πουλάκια' το μεσημέρι που άκουσα τις αδύναμες φωνούλες. Πέντε μέρες μετά, από τη νύχτα άρχισαν καυγάδες άγριοι, δυό νέα ζευγάρια ήθελαν τη φωλιά. Οι τρομαγμένοι γονείς έκαναν ένα άγριο τρτρτττττρρρρρ πολύ δυνατό που θύμιζε ήχο ηλεκτρικό, σφύριγμα φιδιού και γενικά κάτι αλλιώτικο. Δε με άφησαν να κοιμηθώ και πρωί-πρωί βρήκα στο τσιμέντο ένα μικρό. Ακόμα δεν είχε πούπουλα πουθενά κι αντί για μάτια έχει δυό κίτρινα τετραγωνάκια. Κι ένα στόμα μεγάλο όσο το κεφαλάκι του, ορθάνοιχτο που ζητούσε τροφή.
Κάθε χρόνο περνώ την ίδια αγωνία. Το ακουμπώ απαλά κάπου κοντά να το δουν οι γονείς μα εκείνοι αδιαφορούν ώσπου να πεθάνει και να το θάψω. Τα πρώτα χρόνια ο κύριος Kastell (λόγω ύψους και πρωινού ξυπνήματος) ήταν εκείνος που τα ξαναέβαζε στη φωλιά. Μοιραίο λάθος. Οι γονείς τα ξαναπετούσαν στο τσιμέντο. 'Τα χαζά' λέγαμε και στρώναμε μαξιλάρια και άχυρο κάτω από τη φωλιά νομίζοντας ότι τα πουλάκια έπεφταν κατά λάθος. 'Ωσπου είδαμε. Είδαμε πώς τελείται η παιδοκτονία ετησίως. Και πάψαμε να ξαναβάζουμε τα μικρά στη φωλιά για να μην υποστούν νέες πτώσεις. Ωστόσο ελπίζουμε, και γι αυτό τα ακουμπάμε κάπου κοντά να τα δουν.
Στη αρχή το μικρό φωνάζει, σίγουρο πως το αγαπούν και πως το ψάχνουν. Σιγά-σιγά χάνει  και φωνή και δύναμη, στο τέλος, σα παιδάκι του ορφανοτροφείου, δεν κλαίει πια μόνο ανοίγει το στόμα του ώσπου ξεψυχά.
Αυτό χθες. Κι έθαψα το μικρό το νεκρό εξωγήινο πλασματάκι μου. Σήμερα, νέα πτώση. Το σημερινό έχει φτερά και λίγα πούπουλα. Κάτω κι αυτό όμως και τώρα που γράφω το έχω μπροστά μου στη γλάστρα ακόμα ελπίζοντας. Μα όπου να 'ναι θα το θάψω κι αυτό. Ενώ οι γονείς, έχοντας ελαφρώσει το φορτίο θα συνεχίσουν, όπως αυτή τη στιγμή να τιτιβίζουν και να ταΐζουν πανευτυχείς και, σε λίγες μέρες που οι μικροί επιζώντες θα πετάξουν ως τις καλαμιές, οι γονείς θα κάνουν πάλι sex φλερτάροντας χαρούμενοι και θα αρχίσουν για άλλη μια φορά το νέο κύκλο της ζωής και του θανάτου.


Συνοδεύω με εικόνες των μικρών  πρώτης και δεύτερης παιδοκτονίας. Μια φίλη, τυχερότερη από εμένα έτυχε να πετύχει παιδοκτονία πιο αργά στη ζωή των μικρών και από τα δικά της διασώθηκε ένας, ο μικρός Γκαν Γκαν που τριγυρνά χαρούμενος στο γραφείο της. Ένα μικρό θαύμα, μια σπάνια νίκη του πολιτισμού επί της φύσης.

_____________________________________________________
ΕΙΚΟΝΕΣ
Πάνω σήμερα, κάτω χθες (πολύ τρομακτικό για 'εξώφυλλο')
Πιο κάτω επιζώντες

H ΦΩΛΙΑ
Εμείς παρέχουμε το διαμέρισμα και  κάθε χρόνο το  αφιχθέν ζεύγος  καθαρίζει και επιπλώνει με άχυρα και ξυλαράκια.

ΟΙ ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ
ΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2019

Πικροδάφνη με μια λύπη για τον άνδρα της που λείπει



Μια κυρά την τρώει η λύπη
για τον άνδρα της που λείπει.

[To be continued]
________________________________________________


Το περίμενα να παρεξηγηθεί λιγάκι το ανωτέρω όταν το ανέβασα στο Facebook ως λεζάντα πικροδάφνης  αλλά όχι τόσο που να με παίρνουν και τηλέφωνο να μάθουν αν χωρίζω.

Εξηγώ λοιπόν:

Η συνέχεια θα ήταν (και πιθανόν θα είναι) αφήγηση της Αδικίας που κρατά τον Κύριο Kastell στην Αθήνα στερώντας μου εμένα την παρέα του και εκείνου τις γλυκές μέρες τέλους καλοκαιριού. 
Με περιμένουν ταξίδια και πολλή δουλειά το Νοέμβριο ως μέσα Δεκεμβρίου και, ανοήτως, τόλμησα να καταστρώσω το ταπεινό μου σχέδιο να δώσω μια άδεια στον εαυτό μου για να περάσω αυτές τις μέρες ξαναδιαβάζοντας πολύτομα μυθιστορήματα, ξέγνοιαστη ξαπλωμένη κι αφοσιωμένη στη ταβανοσκόπηση αφήνοντας να απλώνεται στην καθημερινότητά μου ελαφριά σα πάχνη της αυγής εκείνη η άκρως δημιουργική πλήξη που τόσο αγαπώ.
Αλλά φευ, είπαμε:
Ο άνθρωπος απλώς προτείνει
μα ένας παλαβός θεός αποφασίζει τι θα γίνει*.


Γελά ο παλαβός θεός που πάλι μου χαλά τα σχέδια κι είπα να γελάσω κι εγώ βγάζοντας τη φωτογραφία αναφορά στα αρχέτυπα του Ταρώ μου, ως Κυρά Σπαθί (της Γραφής δηλαδή) κι 9 των Δηναριών που και τα δυό μαζί μιλούν για τη θλίψη να είσαι με όλα τα πλούτη και καλά στον όμορφο κλειστό κρυφό σου κήπο, με τα κοσμήματα του εστέτ, τα ρόδα που μοσχοβολούν άνθη και με καμάρι παγωνιού για όλα τούτα που Έχεις μα δε μπορείς να τα χαρείς γιατί δεν τα μοιράζεσαι. 

Μα, δε με ξέρετε που δεν το έχω με κλαψομουνιάσματα; Ακόμα να με μάθει η καλή μου φίλη που τηλεφώνησε, ακόμα δεν κατάλαβε ότι δε βγάζω τη μπουγάδα στην πλατεία του χωριού στην οποία βγαίνω να σας δω και, ενίοτε, να σας κλείσω και το μάτι με μια αφιέρωση:


Γεωργίου Σουρρή

Μια κυρά την τρώει λύπη
για τον άντρα της που λείπει.

Και της έλεγαν πολλές:
Γιατί μόνη σου να κλαις,
πούχεις μάγουλο σαν μήλο
και δεν βρίσκεις κι έναν φίλο
τον καημό σου να του λες:

Λύπη που μοιράζεται
κάπως μετριάζεται.

Άκουσε και με το χρόνο
βρήκε σύντροφο στον πόνο
κι είχανε κι οι δυο τους λύπη
για τον άνδρα της που λείπει.


* σε δική μου εκδοχή η αγγλική παροιμία εκ του γνωστού αρχαίου γνωμικού:
«Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων άλλα δε θεός κελεύει», από το ποίημά μου  Σονέττο Της Καμαλαύκας στην Πόρτα της Ληνώς

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10217354723194562&set=a.3085990863244&type=3&theater

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2019

1 χρόνο χωρίς τη Στάλη― και δεν παλεύεται




'Φίλες για πάντα' έγραφε πάνω στις φωτογραφίες μας.

Δεν τον αντέχω αυτό το θάνατο. Έχω χάσει πολλούς φίλους αλλά αυτός της Στάλης δεν αντέχεται. Πονάει η καρδιά μου καθώς γράφω, σα να αδειάζει το αίμα, σα να χάνομαι –γι αυτό και γράφω αποσπασματικά και άσχημα. 

Είχε ένα τρόπο να μαζεύει γύρω της ανθρώπους με αξία και στα αμέτρητα κουτιά και συρταράκια της φύλαξε θησαυρούς τα ενθυμήματα. Κάπου θα έχει τακτικά βαλμένα τα ποιητικά πεσκέσια μου, τα ευχαριστώ για τα χίλια δυό μικρά δωράκια που δένουν τις φιλίες.
Της έλεγα ταρώ από πάντα. Τα τελευταία- όπως έγινε και με άλλο φίλο πριν πεθάνει, ήταν τα ωραιότερα. Νοσοκομείο, ναι, μα όχι εγχείρηση και μια ολοκλήρωση, ένα κλείσιμο του κύκλου, μια νιρβάνα. Και πάλι, ο νους δεν πήγε, αρνιόμουν να το δω και τα κλεισα ζητώντας να μου κάνει ερωτήσεις για συγκεκριμένα.
Χρόνια γειτόνισσες, χρόνια φίλες. Στην Αθήνα, στην Πόλη, στη Μύκονο, στο Βερολίνο- γιατί  η Στάλη δεν καθόταν λεπτό. 'Γυρίστρα είμαι' έλεγε.
Ξυπνούσα αργά κι έβρισκα Κυριακές στο πρεβάζι μου τις κυριακάτικες εφημερίδες να με περιμένουν. Περνούσα ώρες διαβάζοντας και γράφοντας κάτω από τη μεγάλη μας ελιά κι ερχόταν αναψοκοκκινισμένη από τις βόλτες της, πάντα με κάτι φρέσκο, βιβλία κι ανθρώπους και νέα κοσμικά αλλά ποτέ κουτσομπολιά. Ήταν ο πιο διακριτικός άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου.
'Δεν είμαι κυρία σαν εσένα', μου έλεγε. 'Άμα μαλώνω μου βγαίνει το άλλο'.
Και είχε άδικο.
Πάντα μείωνε τον εαυτό της. Βρέθηκα κάποτε μπροστά σε ένα καυγά  άκρας κατινιάς απ' αυτούς που καταλήγουν σε υστερίες, την έβριζε χυδαία κάποια κοινή φίλη ώσπου την τάραξε μέχρι λιποθυμίας. Κι ύστερα το συζητούσαμε κι ήταν θιγμένη, θυμωμένη, οργισμένη όσο δεν παίρνει. Κι όμως, ούτε την ώρα που η άλλη φώναζε, ούτε μετά όταν μείναμε οι δυό μας δεν την ξέφυγε ένα μεγάλο εξευτελιστικό μυστικό για την εχθρό της που ήξερα πως ήξερε.
Ποτέ δε βρέθηκε σε παρεξήγηση, ποτέ σε σούπα-μούπες κι ας ήταν πάντοτε πιστή και αφοσιωμένη στους φίλους.
Σε ομιλίες και γιορτές μου ερχόταν με κόκκινα τριαντάφυλλα, πολλά μια αγκαλιά και μια τσάντα.
Τριαντάφυλλα έχουν και τα δώρα της. Κουτιά, ημερολόγια και χαλκομανίες στα τετράδια που μου αγόραζε για το ημερολόγιό μου.

Μας φύλαγε την πρέζα όταν με τον Παύλο βαυκαλιζόμασταν πως θα την κόψουμε αν παίρνουμε λιγάκι μόνο μετά της 5.μμ που εκείνη γύριζε από το γραφείο. Το ειδύλλιό τους τέλειωσε μα έμειναν φίλοι. Με όλους ήταν φίλη. Κι όλοι οι οι φίλοι έχουν μια δική τους Στάλη που πενθούν. Μια Ηλιοστάλακτη που φεύγοντας αφήνει μαύρη τρύπα.


4 μήνες πριν είχε πεθάνει η Λιόπη. Εγώ τις είχα συστήσει. Ήταν πριν τα ΒΥΖΙΑ και παρακάλεσα τη Στάλη να βοηθήσει ενδυματολογικά τη Λιόπη διότι στο προηγούμενο ντοκιμαντέρ της την είχαν βάψει αγνώριστη 'επαγγελματικά' όπως βλέπουμε κάτι νύφες-τέρατα. Ντύνονταν παρόμοια, με χρώματα, πλεκτά, με φραμπαλάδες, κορδελίτσες και ήξερα πως το αλάνθαστο γούστο της Στάλης θα βοηθούσε να φανεί η Λιόπη όπως την ξέρουμε. Αμέσως έδεσαν.
4 μήνες πριν τη Στάλη έφυγε η Λιόπη. Η Στάλη ήταν ήδη στο νοσοκομείο, πάλι κάτι είχαν βρει, πάλι εξετάσεις, πάλι ελπίδες, πάλι πόνος. 'Καλό ταξίδι γενναίο κορίτσι' την αποχαιρέτησε. 

Πίστευα πως η Στάλη θα έλεγε για μένα. Είχε χαρτιά μου, ποιήματα, αναμνήσεις, ήταν από τους μάρτυρες πως έζησα και πως. Ήξερε πόνους και πληγές, ήταν παρούσα στα τρελά μου και τα αίσχη μου. Και ήξερε κόσμο. Όλους σας. Πίστευα πάντα πως εκείνη θα έλεγε για μένα.
Και μου λείπει.
Μου λείπει η παρέα, τα ταξίδια, η γκρίνια και το χιούμορ της, τα αγγελάκια στις γιορτές και τα φωτάκια. 
Δεν το αντέχω. Ένα χρόνος πέρασε κι ακόμα δεν το δέχθηκα. 
Ακόμα υποφέρω, αυτό δε συνηθίζεται.




Από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου, το δικό της:

ΡΩΜΑΝΟΥ ΜΕΛΩΔΟΥ 5 [7-9 Σεπτεμβρίου 2001]

αφιερωμένο 
στην Ηλιοστάλακτη Βαβούλη
τη Γειτόνισσά μου και Φίλη .


Χάνεται ο κόσμος μας, πέφτουν τα κάστρα
το αγαπημένο πλοίο έπεσε σε ξέρα·
συντρίμμια οι αναμνήσεις, σβήσανε τ’ άστρα
με τα λαμπάκια σου που κάνανε τη νύχτα μέρα.

Φαντάσματα επιστρέφουμε στο γκρεμισμένο σπίτι
σα στοιχειωμένη η παλιά ζωή μας  κυνηγάει·
το δαχτυλίδι έπεσε στου ποταμού την κοίτη
και το νερό του χρόνου πίσω δε γυρνάει.

Mοιρολογούμε και πενθούμε, πια ξεριζωμένοι
πρόσφυγες που περιπλανιόμαστε στην ίδια πόλη·
κλαίγοντας τριγυρνάμε σα χαμένοι,
σαν τα πουλιά που χτυπηθήκαν από ασχέτου βόλι.

Πού είναι οι γέρικες ελιές κι οι φτέρες;
Πού είναι οι γάτες, η αλόη του παππού στη γλάστρα,
οι πόρτες μας που έτριζαν; Πού είναι οι μέρες
που έμοιαζαν ατέλειωτες και άπειρες σαν τ’ άστρα;

‘Σα να μη ζήσαμε ποτέ. Καλά που λείπεις’
είπες· καλά που δεν την είδα τη ζωή μας ισοπεδωμένη.
Aλλά με πνίγει ο λυγμός αυτής της λύπης
και η οργή που όσο κι αν πονάμε, μάρτυρας δε μένει
                                            από την τέχνη, την αγάπη, τη φιλία
                               όταν σταθούν ’μπρος στων αρχιτεκτόνων τη μανία.


___________________________________________________________________
Από: 'Τα 40 του Θανάτου', μου

Στη Ρωμανού Μελωδού 5 ζήσαμε με τον Mr Kastell
χρόνια σα μέρες και μέρες σα χρόνια, με Τέχνη, όνειρα, παθιασμένη αγάπη, μεγάλες δυσκολίες και πίκρες που μοιραζόμασταν στον κοινό μας κήπο με την αγαπημένη μου (τότε) γειτόνισσα και (πάντα) φίλη Ηλιοστάλακτη Βαβούλη, μια γυναίκα μοναδική, προικισμένη με τη διακριτικότητα του ιδανικού γείτονα και τη στοργή του πιστού φίλου.
Ο πόνος μου που γκρεμίστηκε το αγαπημένο σπίτι έγινε πένθος βαρύ επειδή μαζί με τη γέρικη ελιά, τα κοτσύφια μου και τα θροΐσματα της ψηλής αχλαδιάς έχασα και τη συντροφικότητα και τη θαλπωρή μιας καθημερινότητας  που αν είχα παρόμοια εμπειρία νομίζω θα την έλεγα «οικογενειακή». 
Τη μετακόμιση τη βίωσα σα να ήταν  θάνατος ολόκληρης της μόνης «οικογένειας» που γνώρισα στη ζωή μου.

Ηλιοστάλακτη Βαβούλη ― rip


Cassambalis― Η Τέχνη της ζωής και τα κεφτεδάκια της Καγκελαρίου
http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/11/cassambalis_19.html#ixzz5qTFvC7hh


Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2018

Κυκλάμινα στην καμένη γη, σ' εμάς αλίμονο ― #Μάτι



Κυκλάμινα στην καμένη γη στο Μάτι. Γιατί η Φύση τη φωτιά δεν τη φοβάται. Τα έργα του ανθρώπου κινδυνεύουν από φυσικά φαινόμενα, τα έργα του Θεού δε μας έχουν ανάγκη. Εμπνεόμαστε κι ακουμπάμε στη Φύση μα είμαστε με τους λησμονημένους, τους εύθραυστους, τους περαστικούς.
Οι άνθρωποι χάνονται, η Τέχνη, οι κόποι, τα τραγούδια μας, μα ο βολβός κι ο σπόρος ζουν. Για πάντα.

Φέρνω εικόνες κι ένα δικό μου, την εισαγωγή στην Πόρτα της Ληνώς + Για το Σπίτι, ένα ημερολογιακό της Αργυρώς Μουστάκα Βρεττού― επειδή περνάμε και φεύγουμε μα ώσπου να έρθει εκείνη ην ώρα, ας μην ξεχνάμε.





Αργυρώ Μουστάκα Βρεττού
Κάθε πρωί που ξυπνάω μου παίρνει ολοένα και λιγότερα δευτερόλεπτα να αντιληφθώ που είμαι.
Στεναχωριέμαι που ξεσυνηθίζω το σπίτι. Το κομοδίνο που είχα το χάπι για το θυρεοειδή. Την κουρτίνα που άνοιγα για να μπει ο ήλιος.
Είχα μία ράγα με ρούχα που είχα τα προσωρινά, τα ρούχα της χοντρής. Και τα είχα ανά χρώμα και κατηγορία θηλαστικού, σκοπεύοντας να αδυνατίσω μέχρι το φθινόπωρο. Σκούρα ρούχα για φάλαινες, επόμενο στάδιο εμπριμέ για αγελάδες, μαύρα για νταρντάνες και τσουπ, στο τέλος με περίμενε ένα τζην παντελόνι που εντάξει, δε θα μπαινα ποτέ, αλλά το είχα εκεί σαν στόχο.
Σκέφτομαι τη γατούλα που κάθε πρωί για να με ξυπνήσει μου δάγκωνε τα μαλλιά. Κι εκείνο το τελευταίο πρωινό, εγώ είχα ξυπνήσει από εφιάλτη ότι έφτυνα τα δόντια μου και άνοιξα τα μάτια μου και εκείνη προσπαθούσε να μου δαγκώσει τη μύτη. Και θυμάμαι την κατέβασα από το κρεβάτι νευριασμένη. Και νιώθω τύψεις και γι' αυτό.
Σήμερα στο Μάτι θα είχαμε χαρές. Ο κόσμος θα πήγαινε στην Εκκλησία, οι δρόμοι θα ήταν γεμάτοι με οικογένειες με καροτσάκια, παιδιά να παίζουν στο λιμάνι, όλα τα μικρά καφέ και ουζερί γεμάτα, μποτιλιαρίσματα στην Κύπρου, φωνές, κόρνες, γέλια, ζωή.
Κάθε πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά διασχίζω τη Μαραθώνος. Η πινακίδα που λέει αριστερά Μάτι έχει καεί, δεν την ξεχωρίζω πια. Έχουν ξηλώσει κι όλα τα καμμένα πεύκα και ξαφνικά βλέπεις τη θάλασσα μέσα από τις στάχτες, δεν αναγνωρίζω τη στροφή που με πήγαινε στο σπίτι μου. Κάθε πρωί, λίγα μέτρα αφού τελειώσει η Αγία Μαρίνα, είναι εκείνο το σημείο που σταματάει το πράσινο και τα πεύκα που σχεδόν προσπαθούν να σμίξουν πάνω απο τη Μαραθώνος και αρχίζει η μαυρίλα. Η καταστροφή. Κάθε πρωί αρχίζω και κλαίω και συνήθως σταματάω στα μισά της Αττικής Οδού, από ένα τηλεφώνημα. Και δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Το ότι κάθε πρωί το ξαναζω απο την αρχή, κάθε φορά με άλλη ιστορία να θυμάμαι, κάθε φορά με άλλο θύμα να θρηνώ, ή που νομοτελειακά γύρω στον Νοέμβριο θα κάνω την ίδια διαδρομή και ίσως βιάζομαι, ίσως είμαι αγχωμένη και κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χιλιομέτρων των παραπλήσιων καμμένων, εγώ ξεχάσω να θυμηθώ, επειδή 'η ζωή συνεχίζεται';
Όλη η ζωή σε pause, ένα τεράστιο stand by, που η γραφειοκρατία από τη μια σε κρατάει σε εγρήγορση από την άλλη δε σε αφήνει να διαχειριστείς την απώλεια όπως πρέπει. Και τι να πρωτοδιαχειριστείς; Την τραγωδία των τόσων αδικοχαμένων ανθρώπων; Τα παιδάκια που δε προλάβανε να ζήσουν; Τους παππούδες και τις γιαγιάδες που πέθαναν αβοήθητοι; Τι να πρωτοδιαχειριστώ, ότι λίγα δευτερόλεπτα ίσως και λεπτό ήταν αυτό που έσωσε τη ζωή των δικών μου ανθρώπων; Σωστές αποφάσεις την πιο κρίσιμη ώρα. Μη στρίψουμε αριστερά, όχι στη θάλασσα, πάμε στον δρόμο, να μην ακολουθήσουμε τον καπνό, να πάμε μέσα στη φωτιά. Εκείνη τη μέρα εγώ θα έπρεπε να είμαι σπίτι. Και φοβάμαι ότι αντανακλαστικά θα είχα στρίψει αριστερά. Προς τη θάλασσα. Την ίδια ώρα που μαινόταν ο λυσσασμένος άνεμος και η φωτιά κατέβαινε σαν λαίλαπα και σκόρπιζε τριγύρω θάνατο.
Και λες, ζω , ωραία; Είμαι τυχερή, απλά έχασα το σπίτι μου. Τώρα κάτι πρέπει να κάνω με τη ζωή αυτή. Δε μπορεί να είναι η ίδια με όπως ήταν και μέχρι Κυριακή 22 Ιουλίου 2018. Να το φιλοσοφήσω λίγο, να ηρεμήσω λίγο, γιατί, λίγες μέρες πριν έγινα σαράντα και ήδη είχε ξεκινήσει μία αλλαγή, ένα πάρτο αλλιώς, ένα ηρέμησε. Να μπορέσω να γίνω καλύτερος άνθρωπος, κάθε δευτερόλεπτο να το κάνω να αξίζει, να αγαπάω περισσότερο, να θυμώνω λιγότερο, να λέω πιο συχνά το δε γαμιέται, να ξαπλώνω το βράδυ και να λέω ευχαριστώ που και σήμερα είμαι καλά και μπόρεσα να κάνω τα παιδιά μου να γελάσουν, είδα φίλους, είχα φαγητό στο τραπέζι, δεν ξέρω.
Και συν τοις άλλοις, γλιτώνεις από τέτοια φρίκη... Δεν ξεχνιέται αυτό κι ούτε πρέπει να ξεχαστεί: Συνεχίζεις σαν να μην τρέχει τίποτα γιατί ο χρόνος τα πάντα τα σκεπάζει; Αφήνεις τον Δήμαρχο που βγήκε με 62% από την πρώτη Κυριακή να ξαναγυρνάει σαν την τρελή να τάζει δρόμους και μαρίνες και καζίνα; Όλα έχουν ειπωθεί αυτές τις μέρες. Τόσα που ολονών οι φωνές άρχισαν να κάνουν θόρυβο και πια δεν ήξερα τι είναι σωστό και λάθος, παρά μόνο ότι δε γίνεται να είσαι ο δήμαρχος να έρχεσαι Τρίτη βράδυ από Μύκονο μέσα στην τρελή χαρά και να κάνεις χιούμορ μπροστά στις κάμερες. Και να λες ψέματα ότι κάηκε και το δικό σου σπίτι. Όχι δε γίνεται. Και να σου ζητάνε να παραιτηθείς και να λες εγώ δεν πάω πουθενά. Δε γίνεται ο Ψινάκης να είναι απλά ένα ανέκδοτο ένα κοιτα να δεις κατι ανθρωπους, δε γίνεται να συνεχίζουν να εκλέγονται βεντέτες της τηλεόρασης που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα και απλά χειροτερεύουν το σύμπαν με την ύπαρξή τους.
Αυτές τις βδομάδες, ως "πυρόπληκτη", έχω δει τα δύο αληθινά πρόσωπα της κοινωνίας. Τους ανθρώπους που έσπευσαν να μας ρωτήσουν, τι θέλετε;Φαγητό, ρούχα, λεφτά, αγκαλιά; Μιλήστε. Και κάποιους δεν τους γνώριζα καν. Και τους άλλους, κάποιους που λογάριαζα για φίλους και δεν μπήκανε καν στον κόπο να πάρουν ένα τηλέφωνο απλό.
Πόσους να ευχαριστήσω; Τον Ηλία, τον Ανδρέα, τη Μαργαρίτα, την Άννα Μαρία, τον Δημήτρη, τη Μελίνα, την Μαρίνα, την Άννα, τη Νικολέττα,τη Ρένα, όλους όλους.. να 'χα τη δύναμη έναν προς έναν να σας πιάσω, γνωστους και άγνωστους, φίλους και παρέες, να σας πω ότι ξέρεις τι; Μόνο που με ρωτάς τι θέλω, μου φτάνει εμένα. Και δε θέλω τίποτα. Γιατί αυτό που θέλω δε γίνεται. Δεν έχω Ντελόριαν να πάω πίσω στον χρόνο. Δεν έχω καν απαντήσεις για την τόση αδικία.
Περιμένοντας τα επιδόματα για να μπορέσω να φτιάξω ένα απλό σκηνικό σπιτιού, κάθε μέρα πάμε από σπίτι σε σπίτι ψάχνοντας το κατάλληλο οικονομικά. Δε μπορείτε να φανταστείτε τι έχουν δει τα μάτια μου. Κυρίες χαμογελαστές που λένε θα σου κάνω κι έκπτωση κι αφού δίνεις προκαταβολή και πας κι ένα κρεβάτι που σου χάρισαν σου λένε έλα πάρε πίσω τα λεφτά και τα έπιπλα , γιατί; Για "προσωπικούς λόγους". Σπίτια κοτέτσια που τα δίνουν ξαφνικά πεντακόσια ευρώ. Ιδιοκτήτες που λένε ανερυθρίαστα ενώ σε ξεναγούν στο σπίτι τους, γεμάτο από παιχνίδια και ρουχαλάκια μικρών κοριτσιών ότι "τους έκανα έξωση, τους έκοψα ρεύμα και νερό γιατί καθυστέρησαν να μου δώσουν ΕΝΑ νοίκι". Κι εμβρόντητη να συνεχίζεις να ακούς και πώς λέγανε τους προηγούμενους και που δουλεύανε. Στοχοποίηση κανονική Δύο στα δύο αυτά που σας λέω. Ιδιοκτήτες που αλλάξανε κλειδαριές και διέκοψαν την παροχή νερού σε οικογένειες με παιδιά. Δηλαδή και τέλειο να ήταν το σπίτι, ποιος μένει σε ιδιοκτήτη που είναι ο ορισμός του φασίστα;
Όσο περνάνε οι μέρες και συνηθίζω στο να μη ξυπνάω στο σπίτι μου, όσο σχολάω και συνειδητοποιώ ότι σήμερα δε θα πάμε τα παιδιά για γρήγορη βουτιά στο λιμάνι, ότι στο λιμάνι μάλλον δε θα ξαναπάμε ποτέ, συνειδητοποιώ κάτι παράδοξο. Δε θα έπρεπε χάνοντας τα πάντα, να νιώθεις ελεύθερος; Δεν έχω τίποτα, δε μου ανήκει τίποτα, είμαι ελεύθερος; Και ξαφνικά σού δίνεται μία λευκή κόλλα, σαν δεύτερη ευκαιρία, έλα ξαναμουτζούρωσέ τη. Έχεις ακόμα λίγο χρόνο, κάντο σωστά αυτή τη φορά. Πώς γίνεται και με προσδιόριζε εκείνη η παντελόνα, το kallax του ikea που είχα μέσα τα βιβλία μου, εκείνος ο κήπος, εκείνο το νοικοκυριό. Σπίτι μου σπιτάκι μου και σπιτοκαλυβάκι μου. Σπίτι μπορεί να είναι ο,τιδήποτε χωράει απλά εσένα και τους αγαπημένους σου. Κι ας μην είναι βαμμένος στο χρώμα που θες ο τοίχος, κι ας μην έχεις τα μαγνητάκια σου στο ψυγείο. Φτάνει να είσαι καλά, να λες καλημέρα στην οικογένειά σου, στους γείτονές σου, να χαμογελάς, να ελπίζεις, να έχει νόημα η ζωή.
Τι νόημα έχει όμως η ζωή όταν φεύγεις για δουλειά μέσα στο άγχος και γυρνώντας δεν έχεις ούτε σπίτι, ούτε γειτονιά, ούτε γείτονες;
Πώς θα βρω το νόημα της ζωής να είμαι καλή για τα παιδιά μου. Δεν ξέρω τι να κάνω.
Ξαφνικά νομίζω ότι βρίσκοντας ένα σπίτι θα είναι πάλι όλα καλά. Δε θα είναι. Θα είναι;
Χθες η Εβελίνα κάθησε μπροστά στο τζάκι και μονολόγησε, όχι όχι μη κάτσω εδώ και ανάψει φωτιά και καώ.
Και την έχουμε προστατεύσει τόσο πολύ από όλο αυτό. Αλλά καταλαβαίνει, νιώθει.
Έχω μία λαχτάρα να ζήσω και να τα κάνω όλα σωστά και μία τεράστια φοβία θανάτου που δεν ξέρω πώς ξεπερνιέται.
..Ο κήπος που δεν φύτεψα ποτέ γιατί έλεγα από Σεπτέμβρη. Το πρωινό μπάνιο που δεν έκανα ποτέ γιατί έλεγα να χάσω πρώτα κιλά.
Που μάλωσα τον Γιώργάκη που ζωγράφισε στον τοίχο και πήγα γρήγορα με αντισηπτικό να το βγάλω μη τυχόν και μείνει και φωνάξει ο ιδιοκτήτης αν το δει.
Τι μαλάκω που είμαι. Κλεψύδρα είναι που αδειάζει.
Μακάρι αυτό το κείμενο να σας βρει σε παραλίες. Να σας βρει στα όμορφα σπίτια σας. Να σας βρει σε διακοπές.
Μακάρι τέτοιο κακό μη ξαναγίνει.
Μακάρι όλοι κάποτε να βρούμε το σπίτι μας.
Και τον εαυτό μας.
Και λίγη ηρεμία στην ψυχή.


https://soundcloud.com/mmekastell/yeuouqxofcdw?in=mmekastell/sets/hhzshrexyoyj

Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

Μπλε Ματωμένη Υπερπανσέληνος― 31 Ιαν. (με χάρτες και γητειές)




Το φεγγάρι το είδατε; Πιο χαμηλά από ποτέ και μεγάλο σα χάρτινο, σα φάρσα ή σκηνικό;
Είναι Blue Moon –δηλαδή είμαστε στο μήνα με τα δυό φεγγάρια― αλλά είναι και 'υπερσελήνη' που τόσο κοντινή στη Γη είχαμε να δούμε από 26 Ιανουαρίου 1948 και είδαμε τώρα τρεις στη σειρά: 3Δεκ. 2017, 2 Ιαν και τώρα 31 Ιανουαρίου που είναι είναι και έκλειψη.
Η Πανσέληνος πέφτει απόγευμα στις 3.26μμ στην 11η μοίρα 37 του Λέοντα ενώ ο ήλιος, εννοείται, είναι απέναντι στην 11.37 του Υδροχόου.
Για την Αστρολογία η Σελήνη είναι μάνα και γυναίκα ― είμαστε η άλλη πλευρά η σκοτεινή, έχουμε και τους κύκλους μας που κυβερνούν υγρά του σώματός μας. Ως έναντι του Ήλιου όμως συμβολίζει και την πλευρά των λαών απέναντι απ' την εξουσία. Γι αυτό κι οι αστρολόγοι θα συσχετίσουν με την πανσέληνο τα συλλαλητήρια και τη φωνή λαού καθώς και το θυμικό βεβαίως, το συναίσθημα που παρασύρει στο άγνωστο που παρασύρει και ρίχνει σε πλάνες.

Σας φέρνω περιγραφή του φαινομένου, ημερολόγιο φάσεων σελήνης, ημερολόγιο φεγγαριών του 2018 (με τα ονόματά τους) και, για σάς που ξέρετε κάτι παραπάνω και τα πιστεύετε, φέρνω δωράκι τον αστρολογικό χάρτη του φαινομένου (ώρα Ελλάδας για Αθήνα).
Επίσης σας θυμίζω τη γητειά της Πανσελήνου:
Είναι η ώρα να ξεφορτωθούμε ό,τι μας βαραίνει και να ελαφρύνουμε. Η παραδοσιακή γητειά είναι εύκολη: Γράφουμε σε χαρτί ή ένα ή επτά πράγματα που θέλουμε να ξεφορτωθούμε, ανάβουμε ένα κερί και μας φανταζόμαστε να τα διώχνουμε κι ύστερα ή καίμε το χαρτί ή, καλύτερα, το ρίχνουμε στα σκουπίδια μας και βγαίνουμε να τα πετάξουμε.

Ανήκω στους σκεπτικιστές. Ασχολούμαι και τα μελετώ χρόνια μα να σας τα στηρίξω δε θα μπορούσα. Ωστόσο στη μακριά μου ενασχόληση με τη Μεταφυσική πήρα ένα μάθημα πολύτιμο. Αν θέλετε αποδώστε το σε ενέργειες, αν θέλετε σε πνεύματα και ξωτικά όμως οι αποτελεσματικές γητειές βάζουν σε κίνηση είναι η δική μας δύναμη να πραγματοποιήσουμε εκείνο που κάνουμε κόπο να απομονώσουμε και να φαντασιωθούμε.

Καλή απαλλαγή, λοιπόν, απ' ό,τι μάς βαραίνει.



Οι αναγραφόμενοι χρόνοι είναι PST (Pacific Standard Time). Για να κάνουμε αναγωγή σε ώρα Ελλάδας, προσθέτουμε σε αυτές τις τιμές 10 ώρες.

Η Πανσέληνος της 31ης Ιανουαρίου είναι ιδιαίτερη, για τρεις λόγους:
1) Είναι η τρίτη μιας σειράς «σούπερ Πανσέληνων», που συμβαίνουν όταν η Σελήνη είναι πιο κοντά στη Γη κατά την περιφορά της γύρω από αυτή – δηλαδή, στο περίγειο. Τότε είναι περίπου 14 τοις εκατό πιο λαμπρή από ό,τι συνήθως. Οι προηγούμενες δύο ήταν στις 2/1/2018 και στις 3/12/2017.
2) Είναι, λοιπόν, η δεύτερη Πανσέληνος του μήνα – αυτό που οι αγγλόφωνοι ονομάζουν “blue moon”.
3) Η Σελήνη θα περάσει μέσα από τη σκιά της Γης, που σημαίνει ότι οι παρατηρητές σε κατάλληλες γεωγραφικές περιοχές, κι εφόσον ο καιρός το επιτρέψει, θα δουν μια ολική έκλειψη Σελήνης. Όσο η Σελήνη θα βρίσκεται στη σκιά της Γης θα έχει μια κοκκινωπή χροιά – αυτό που οι αγγλόφωνοι ονομάζουν “blood moon” («ματωμένη Σελήνη»).
Δυστυχώς, το μέσο της έκλειψης θα σημειωθεί στις 3:29 μμ ώρα Ελλάδας, ενώ η Σελήνη θα ανατείλει γύρω στις 6μμ , που σημαίνει ότι δεν θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την έκλειψη. Θα είναι, όμως, μια εντυπωσιακή σούπερ Πανσέληνος, που αξίζει να παρατηρήσουμε.

 
Έχει να συμβεί 152 χρόνια. Ο λόγος για το «σούπερ μπλε ματωμένο φεγγάρι» που θα εμφανιστεί στις 31 Ιανουαρίου.
Το σπάνιο φαινόμενο θα 
συνδυάσει μία σούπερ σελήνη, μία μπλε σελήνη και μία έκλειψη σελήνης,δημιουργώντας ένα υπέροχο θέαμα.
Το μπλε φεγγάρι είναι μία πανσέληνος που συμβαίνει σε ασυνήθιστη χρονική στιγμή ή μία πανσέληνος που έρχεται να προστεθεί σε όσες γίνονται υπό φυσιολογικές συνθήκες κάθε έτος. Τα περισσότερα έτη έχουν δώδεκα πανσελήνους, τις περισσότερες φορές μια κάθε μήνα.
Η υπερπανσέληνος είναι η πανσέληνος όταν η σελήνη βρίσκεται στο περίγειό της. Αποτέλεσμα αυτού είναι να φαίνεται πιο μεγάλη και φυσικά πιο λαμπερή, καθώς ο φυσικός δορυφόρος της Γης θα βρίσκεται σε ελάχιστη απόσταση από τον πλανήτη.

Την Τρίτη 31 Ιανουαρίου το φεγγάρι θα κάνει κάτι ασυνήθιστο, καθώς τρία ξεχωριστά ουράνια φαινόμενα σχεδόν θα συμπέσουν: η πανσέληνος, το πλησίασμα του δορυφόρου μας στη Γη (περίγειο) ώστε να υπάρχει σούπερ-Σελήνη και ταυτόχρονα η ολική έκλειψη της Σελήνης.
Το φαινόμενο θα μπορούσε να αποκληθεί ολική έκλειψη υπερ-Σελήνης.
Θα είναι η δεύτερη πανσέληνος του Ιανουαρίου, καθώς είχε προηγηθεί η πανσέληνος και η σούπερ-Σελήνη της φετινής Πρωτοχρονιάς, αλλά τότε δεν υπήρχε έκλειψη του φεγγαριού.
Παρεμπιπτόντως, επειδή ο Ιανουάριος έχει δύο πανσελήνους και ακλουθεί ένας «κολοβός» μήνας με 28 μέρες, ο φετινός Φεβρουάριος δεν θα έχει καθόλου πανσέληνο και αυτό έχει να συμβεί από το 1999. Η επόμενη πανσέληνος θα είναι την 1η Μαρτίου.
Η προηγούμενη ολική έκλειψη υπερ-Σελήνης είχε συμβεί το Σεπτέμβριο του 2015. Η προηγούμενη όμως φορά που είχε γίνει κάτι παρόμοιο κατά τη δεύτερη πανσέληνο του ίδιου μήνα, ήταν στις 31 Μαρτίου 1866, δηλαδή πριν σχεδόν 152 χρόνια, αλλά τότε το φεγγάρι βρισκόταν στο απόγειό του, δηλαδή στο πιο απομακρυσμένο σημείο του από τη Γη.
Οι δύο επόμενες φορές που η ολική έκλειψη Σελήνης θα συμπέσει με τη δεύτερη πανσέληνο του ίδιου μήνα, θα είναι στις 31 Δεκεμβρίου 2028 (αλλά τότε δεν θα υπάρχει υπέρ-Σελήνη, δηλαδή το φεγγάρι δεν θα βρίσκεται στο περίγειό του) και στις 31 Ιανουαρίου 2037 (τότε θα υπάρχει υπερ-Σελήνη).
Η τροχιά της Σελήνης δεν είναι τέλειος κύκλος γύρω από τη Γη, με αποτέλεσμα η απόσταση ανάμεσα στο κέντρο του φεγγαριού και στο κέντρο της Γης να αυξομειώνεται από τα περίπου 363.400 χιλιόμετρα (περίγειο) έως τα 405.550 χιλιόμετρα (απόγειο). Έτσι σε μια πανσέληνο που θα συμβεί στο περίγειο (υπερ-Σελήνη), το φεγγάρι φαίνεται περίπου 14% μεγαλύτερο και 30% φωτεινότερο από μια πανσέληνο που θα συμβεί στο απόγειο. Ο μη επιστημονικός όρος «υπερ-Σελήνη» ή «σούπερ-Σελήνη» είναι δημιούργημα του αστρολόγου Ρίτσαρντ Νόλαν από το 1979.
Οι ολικές εκλείψεις είναι ορατές από κάθε σημείο της Γης που έχει νύχτα και η διάρκεια της ορατής έκλειψης διαφέρει από τόπο σε τόπο. Στη διάρκεια των εκλείψεων το φεγγάρι αποκτά ένα σκούρο κοκκινωπό χρώμα σαν να είναι σκουριασμένο ή ματωμένο, καθώς ο δορυφόρος του πλανήτη μας εισέρχεται στη σκιά της Γης και η γήινη ατμόσφαιρα φιλτράρει το σεληνιακό φως.
Η έκλειψη της 31ης Ιανουαρίου θα είναι ορατή κυρίως από την κεντρική και ανατολική Ασία, την Ινδονησία και την Αυστραλία, που θα έχουν βράδυ στη διάρκεια της έκλειψης.
Όμως στην Αθήνα η έκλειψη θα φθάσει στο μέγιστο σημείο της (δηλαδή η Σελήνη θα βρίσκεται στο σημείο εγγύτερα στο κέντρο της σκιάς της Γης) περίπου στις 15:30, όταν το φεγγάρι -που θα ανατείλει λίγο πριν τις 18:00- θα είναι ακόμη κάτω από τη γραμμή του ορίζοντα. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα το φαινόμενο να μην είναι άμεσα ορατό στη χώρα μας.
Ευτυχώς θα υπάρχει φέτος μια δεύτερη ολική έκλειψη του φεγγαριού, που θα συμβεί στις 27 Ιουλίου, η οποία θα είναι ορατή και στην Ελλάδα. Αλλά τότε δεν θα υπάρχει υπερ-Σελήνη

-->
 Πόρτα Της Ληνώς, Ο Τόπος


Για να σας διασκεδάσω σας μεταφέρω και προβλέψεις.
Για την Ελλάδα:

Υπερβολές ενωτικού πνεύματος και γενναιοδωρίας, διατύπωση μεγαλεπήβολων ιδεών και οραμάτων που όμως προκαλούν ανασφάλεια.

Κορυφώνονται διαδικασίες για να κλείσουν/ανοίξουν κεφάλαια με αφορμή την ανάγκη για προσωπική ανάδειξη εντός κάποιου ομαδικού ή συλλογικού πλαισίου.
Πρωτοβουλίες από τη βάση αδυσώπητες αλλαγές.
Αισθήματα μειονεξίας και απογοήτευσης   που όμως απαλύνονται από αισιόδοξες δράσεις και γενναιόδωρες κινήσεις.
Τα πράγματα κινούνται σε γοργούς ρυθμούς καθώς όλοι οι πλανήτες κινούνται ορθόδρομα και σε γρήγορη ταχύτητα.




__________________________________________________