Πικροδάφνη με μια λύπη για τον άνδρα της που λείπει

Μια κυρά την τρώει η λύπη
για τον άνδρα της που λείπει.

[To be continued]

________________________________________________

Το περίμενα να παρεξηγηθεί λιγάκι το ανωτέρω όταν το ανέβασα στο Facebook ως λεζάντα πικροδάφνης  αλλά όχι τόσο που να με παίρνουν και τηλέφωνο να μάθουν αν χωρίζω.

Εξηγώ λοιπόν:

Η συνέχεια θα ήταν (και πιθανόν θα είναι) αφήγηση της Αδικίας που κρατά τον Κύριο Kastell στην Αθήνα στερώντας μου εμένα την παρέα του και εκείνου τις γλυκές μέρες τέλους καλοκαιριού. 

Με περιμένουν ταξίδια και πολλή δουλειά το Νοέμβριο ως μέσα Δεκεμβρίου και, ανοήτως, τόλμησα να καταστρώσω το ταπεινό μου σχέδιο να δώσω μια άδεια στον εαυτό μου για να περάσω αυτές τις μέρες ξαναδιαβάζοντας πολύτομα μυθιστορήματα, ξέγνοιαστη ξαπλωμένη κι αφοσιωμένη στη ταβανοσκόπηση αφήνοντας να απλώνεται στην καθημερινότητά μου ελαφριά σα πάχνη της αυγής εκείνη η άκρως δημιουργική πλήξη που τόσο αγαπώ.

Αλλά φευ, είπαμε:

Ο άνθρωπος απλώς προτείνει

μα ένας παλαβός θεός αποφασίζει τι θα γίνει*.

Γελά ο παλαβός θεός που πάλι μου χαλά τα σχέδια κι είπα να γελάσω κι εγώ βγάζοντας τη φωτογραφία αναφορά στα αρχέτυπα του Ταρώ μου, ως Κυρά Σπαθί (της Γραφής δηλαδή) κι 9 των Δηναριών που και τα δυό μαζί μιλούν για τη θλίψη να είσαι με όλα τα πλούτη και καλά στον όμορφο κλειστό κρυφό σου κήπο, με τα κοσμήματα του εστέτ, τα ρόδα που μοσχοβολούν άνθη και με καμάρι παγωνιού για όλα τούτα που Έχεις μα δε μπορείς να τα χαρείς γιατί δεν τα μοιράζεσαι. 

Μα, δε με ξέρετε που δεν το έχω με κλαψομουνιάσματα; Ακόμα να με μάθει η καλή μου φίλη που τηλεφώνησε, ακόμα δεν κατάλαβε ότι δε βγάζω τη μπουγάδα στην πλατεία του χωριού στην οποία βγαίνω να σας δω και, ενίοτε, να σας κλείσω και το μάτι με μια αφιέρωση:

Γεωργίου Σουρρή

Μια κυρά την τρώει λύπη

για τον άντρα της που λείπει.

Και της έλεγαν πολλές:

Γιατί μόνη σου να κλαις,

πούχεις μάγουλο σαν μήλο

και δεν βρίσκεις κι έναν φίλο

τον καημό σου να του λες:

Λύπη που μοιράζεται

κάπως μετριάζεται.

Άκουσε και με το χρόνο

βρήκε σύντροφο στον πόνο

κι είχανε κι οι δυο τους λύπη

για τον άνδρα της που λείπει.

___________________________

Facebook: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10217354723194562&set=a.3085990863244&type=3&theater

* σε δική μου εκδοχή η αγγλική παροιμία εκ του γνωστού αρχαίου γνωμικού:

«Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων άλλα δε θεός κελεύει», από το ποίημά μου  Σονέττο Της Καμαλαύκας στην Πόρτα της Ληνώς

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10217354723194562&set=a.3085990863244&type=3&theater