Παιδοκτονίες πάλι: 'Το θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση'

'Εχω μια φωλιά πουλιών πάνω από την εξώπορτά μου. Από όταν χτίστηκε το σπίτι φτιάχτηκε αυτός ο μικρός χώρος για πουλιά που μάλιστα έχει τζαμάκι σα φεγγίτη εσωτερικά και βλέπω από μέσα τη διαδικασία του χτισίματος και της γέννας και το σκάσιμο των αυγών.

Όταν αγόρασα το σπίτι και μετακόμισα με γατιά και σκύλο για μια χρονιά τα πουλιά δεν ήρθαν. Ακόμα δε γνώριζα πως τα είχα ξεσπιτώσει και δεν έδωσα σημασία στα πεταρίσματα την πρώτη Άνοιξη. Μάλιστα καθαρίσαμε και βάψαμε το φεγγίτη νομίζοντας πως ίσως η φωλιά είχε χρησιμοποιηθεί επειδή οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες έρχονταν μόνο κατακαλόκαιρο και ο πρώτος ιδιοκτήτης, άλλα 30 χρόνια πριν, ερχόταν σπάνια αφού το κτήμα το επισκεπτόταν μόνο για το αμπελάκι.

Την επόμενη Άνοιξη τα πουλιά ήρθαν. Κι από τότε, κάθε Φεβρουάριο αρχίζει η διαδικασία, κύκλοι μικροί του συνεχούς sex, της γέννας, του ταΐσματος με κελαηδίσματα συνεχή όταν γεννιούνται τα μικρά και, τέλος, ένα ωραίο πρωί πέταγμα των μικρών κι από την επομένη πάλι από την αρχή ως Αύγουστο περίπου που αναχωρούν.

Κι αυτός ο χαριτωμένος βουκολικός κύκλος έτσι θα γύριζε αν η Φύση ήταν όπως την ονειρευόμαστε κι όχι στυγνή άγρια και αιμοβόρα.

«Το θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση

και τον ζητούν τα πορφυρά στόματα των ανθών...» λέει ο Καρυωτάκης στην 'Υστεροφημία' του και συχνά οι αναγνώστες αποδίδουν τέτοια λόγια στη βαριά κατάθλιψη και την εμμονή του με την αυτοκτονία. Οι κηπουροί όμως ξέρουν, όπως κι οι βοσκοί κι όσοι παρατηρούμε το άγριο θαύμα της Φύσης που καθόλου καλή δεν είναι.

«Πόσο ευγενή είναι τα φυτά, παραμερίζουν για να κάνιυν χώρο στον άλλο» μου έλεγε φίλη παλιότερα, κοιτάζοντας μια φωτογραφία αναρριχητικού που είχε στραπατσαριστεί γέρνοντας για να αναπτυχθεί ένα δέντρο πρόσφατα φυτεμένο πλάι του. Τόσο καταλάβαινε η φίλη της πόλης. Η αλήθεια βεβαίως είναι άλλη. Το δυνατό δένδρο σπρώχνει μέχρι θανάτου το αδύναμο.

Κανείς στη φύση δεν ανοίγει πόρτες, κανείς δεν κάνει βήμα πίσω να περάσει ο άλλος. Αυτά είναι του πολιτισμού. Αυτά είναι τα δικά μας επιτεύγματα, συνέπειες αφθονίας, βιομηχανίας, κουλτούρας και σκέψης.

Αυτά δεν τα ξέρουν τα πουλάκια μου που κάθε καλοκαίρι επιδίδονται σε άγριες παιδοκτονίες.

5 Ιουνίου έσκασαν τα μικρά από τα αυγά. Σημείωσα, όπως κάνω, στο ημερολόγιο μου 'Birth: νέα πουλάκια' το μεσημέρι που άκουσα τις αδύναμες φωνούλες. Πέντε μέρες μετά, από τη νύχτα άρχισαν καυγάδες άγριοι, δυό νέα ζευγάρια ήθελαν τη φωλιά. Οι τρομαγμένοι γονείς έκαναν ένα άγριο τρτρτττττρρρρρ πολύ δυνατό που θύμιζε ήχο ηλεκτρικό, σφύριγμα φιδιού και γενικά κάτι αλλιώτικο. Δε με άφησαν να κοιμηθώ και πρωί-πρωί βρήκα στο τσιμέντο ένα μικρό. Ακόμα δεν είχε πούπουλα πουθενά κι αντί για μάτια έχει δυό κίτρινα τετραγωνάκια. Κι ένα στόμα μεγάλο όσο το κεφαλάκι του, ορθάνοιχτο που ζητούσε τροφή.

Κάθε χρόνο περνώ την ίδια αγωνία. Το ακουμπώ απαλά κάπου κοντά να το δουν οι γονείς μα εκείνοι αδιαφορούν ώσπου να πεθάνει και να το θάψω. Τα πρώτα χρόνια ο κύριος Kastell (λόγω ύψους και πρωινού ξυπνήματος) ήταν εκείνος που τα ξαναέβαζε στη φωλιά. Μοιραίο λάθος. Οι γονείς τα ξαναπετούσαν στο τσιμέντο. 'Τα χαζά' λέγαμε και στρώναμε μαξιλάρια και άχυρο κάτω από τη φωλιά νομίζοντας ότι τα πουλάκια έπεφταν κατά λάθος. 'Ωσπου είδαμε. Είδαμε πώς τελείται η παιδοκτονία ετησίως. Και πάψαμε να ξαναβάζουμε τα μικρά στη φωλιά για να μην υποστούν νέες πτώσεις. Ωστόσο ελπίζουμε, και γι αυτό τα ακουμπάμε κάπου κοντά να τα δουν.

Στη αρχή το μικρό φωνάζει, σίγουρο πως το αγαπούν και πως το ψάχνουν. Σιγά-σιγά χάνει  και φωνή και δύναμη, στο τέλος, σα παιδάκι του ορφανοτροφείου, δεν κλαίει πια μόνο ανοίγει το στόμα του ώσπου ξεψυχά.

Αυτό χθες. Κι έθαψα το μικρό το νεκρό εξωγήινο πλασματάκι μου. Σήμερα, νέα πτώση. Το σημερινό έχει φτερά και λίγα πούπουλα. Κάτω κι αυτό όμως και τώρα που γράφω το έχω μπροστά μου στη γλάστρα ακόμα ελπίζοντας. Μα όπου να 'ναι θα το θάψω κι αυτό. Ενώ οι γονείς, έχοντας ελαφρώσει το φορτίο θα συνεχίσουν, όπως αυτή τη στιγμή να τιτιβίζουν και να ταΐζουν πανευτυχείς και, σε λίγες μέρες που οι μικροί επιζώντες θα πετάξουν ως τις καλαμιές, οι γονείς θα κάνουν πάλι sex φλερτάροντας χαρούμενοι και θα αρχίσουν για άλλη μια φορά το νέο κύκλο της ζωής και του θανάτου.

Συνοδεύω με εικόνες των μικρών  πρώτης και δεύτερης παιδοκτονίας. Μια φίλη, τυχερότερη από εμένα έτυχε να πετύχει παιδοκτονία πιο αργά στη ζωή των μικρών και από τα δικά της διασώθηκε ένας, ο μικρός Γκαν Γκαν που τριγυρνά χαρούμενος στο γραφείο της. Ένα μικρό θαύμα, μια σπάνια νίκη του πολιτισμού επί της φύσης.

_____________________________________________________

ΕΙΚΟΝΕΣ

Πάνω σήμερα, κάτω χθες (πολύ τρομακτικό για 'εξώφυλλο')

Πιο κάτω επιζώντες

H ΦΩΛΙΑ

Εμείς παρέχουμε το διαμέρισμα και  κάθε χρόνο το  αφιχθέν ζεύγος  καθαρίζει και επιπλώνει με άχυρα και ξυλαράκια.

ΟΙ ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ

ΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

Ιστορία επιζώντος: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=2599649147029226&id=100009524978921

δικό μου: από εμένα πάλι Ξεφώλιασαν σώα φέτος ―της Φύσης timeshare https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/07/timeshare.html
από την Πόρτα Της Ληνώς: https://www.facebook.com/DaphneChronopoulou/photos/a.305973569470551/444431758958064/?type=3&theater