Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα MrKastell. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα MrKastell. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2023

Δώρα γενεθλίων-2023



Δώρα γενεθλίων.

Φωτογραφία αναμνηστική πριν φύγω από την Αθήνα. 


Ήταν μαζί μου για μια μέρα ο Κύριος Kastell και νωρίς το απόγευμα το γενεθλίων μου είχα επίσκεψη, το σπίτι γέμισε με αγάπη, μέσα στη ζέστη του αθηναϊκού Οκτωβρίου. 

Η αδελφή μου Ελισάβετ με αιφνιδίασε με ένα μπουκέτο μωβ μικρά χρυσάνθεμα· εξαίσιες τρούφες σε ένα κόκκινο κομψό κουτί· βιβλία φρέσκα: ‘Chevreuse’] του Πατρίκ Μοντιανό- μετάφραση από το  δικό μας Αχιλλέα Κυριακίδη και Jon Fosse: ‘Το άλλο όνομα ΕΠΤΑΛΟΓΙΑ Ι-ΙΙ’ στα ελληνικά από το Σωτήρη Σουλιώτη (και, όπως κάνω, επέμενα για αφιέρωση)·σκληρού εξωφύλλου Moleskin στο μέγεθος και στο κατακόκκινο του αγαπώ- και.. καΙ..είναι τόσο πολλά που ανησυχώ ότι κάποιο ξέχασα.

Από τον Κύριο Kastell το τσαντάκι ‘Nana’ της Vivienne Westwood (που τι να πρωτοπώ, καινούργια απ’ την ίδια δε θα έχουμε, πέθανε πέρσι η designer του Punk κι είναι σα χθες που τόσα ήθελα στο μαγαζί της στην  Kings Road μα άλλα πια δε θα επιθυμήσω, άλλα δε θα φτιάξει*, κι είναι συμβολική πια η Nana κι όχι ειρωνική).

Από την αενάως κολλητή μου Αριάδνη Νικολούδη κάρτα με μήνυμα προσωπικό συνοδεύει πορτραίτο μου από την Ili- μας: η γνωστή χαρακτηριστική φιγούρα της ως  εγώ―με το βασιλικό στο μπούστο.

Από τη συνεργάτιδα και φίλη μου εξέχουσα μορφή του δύσκολου ακτιβιστικού μας κλάδου, φεμινίστρια Ruth Birgin  (δώρο επίσης που έκανε παράκαμψη από συνέδριο στο  Βερολίνο για να με δει πριν επιστρέψει στην Ινδονησία όπου κατοικεί): τετράδιο από χειροποίητο χαρτί,, καφές της Java (που όντως είναι ο καλύτερος του γούστου μου),σύμβολα του Ινδονησιακού θεάτρου, ξύλινα χειροποίητα επίσης μικροσκοπικά πιατάκια με το κουταλάκι τους και μια βεντάλια μαύρη στην οποία, συμπτωματικά το τρίγωνο είναι το αρχικό μου, ένα Δέλτα που την ύπαρξή του αγνοούσε αφού για εκείνη είναι η Daphne.

 

Δώρο πολύτιμο και όλες οι ευχές,

Χρόνος σα από το χρόνο που κυλά που τον ξοδέψατε για να μου γράψετε ή να μου τηλεφωνήσετε για να ευχηθείτε καταδεικνύοντας ότι με θέλετε που ζω ― γι’ αυτό και, με χαρά σας το ανακοινώνω πως το αποφάσισα, θα παραμείνω ακόμα ανάμεσά σας, δε θα φύγω.

 

Ευχαριστώ.

 


Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2023

Fernando Botero στο Παρίσι #rip


Ήμασταν πολύ νέοι κι ήταν Άνοιξη στο Παρίσι. Περπατούσαμε κουβεντιάζοντας με τον Κύριο Kastell στη rue de  Seine όταν μάς τράβηξαν την προσοχή οι πίνακες του  Φερνάντο Μποτέρο στη βιτρίνα μιας γκαλερί.

Ακόμα θυμάμαι την εντύπωση που μου έκαναν οι γραμμές του, τα παχιά ευλύγιστα σώματα που χόρευαν γεμίζοντας τους τοίχους με χρώματα.

Από τότε, με το δικό της τρόπο όπως δουλεύει η μνήμη, το Παρίσι εκείνου του ταξιδιού είναι ταυτισμένο με τον Κολομβιανό ζωγράφο που πέθανε προχθές, 15 Σεπτεμβρίου κι όποτε τύχαινε να δούμε πίνακές του θυμόμασταν εκείνη την Άνοιξη, εκείνες τις βόλτες τις ατέλειωτες, εκείνα τα χρόνια.


Μαζί με λίγα βιογραφικά μοιράζομαι μαζί σας.

 

Fernando Botero

Ο Φερνάντο Μποτέρο Ανγκούλο ήταν εικονιστικός καλλιτέχνης και γλύπτης από το Μεντεγίν της Κολομβίας. Το χαρακτηριστικό του στυλ, γνωστό και ως «Boterismo», απεικονίζει ανθρώπους και φιγούρες σε μεγάλο, υπερβολικό όγκο, που μπορεί να αντιπροσωπεύει πολιτική κριτική ή χιούμορ, ανάλογα με το κομμάτι. 

Πληροφορίες γέννησης: 19 Απριλίου 1932, Μεδεγίν, Κολομβία

Απεβίωσε: 15 Σεπτεμβρίου 2023, Μονακό, Μονακό
















 

Τρίτη 8 Αυγούστου 2023

Αυτές είναι οι νέες γυναίκες!

 


Αποφεύγοντας ένα τρελό ατύχημα χθες ο Κος Kastell  χτύπησε στο δρόμο μια μεγάλη πέτρα που σφήνωσε  κάτω από το αυτοκίνητο. Σταμάτησε αμέσως βέβαια μα δεν υπήρχε περίπτωση να την ξεσφηνώσει μόνος του.

Προς μεγάλη του κατάπληξη σταμάτησαν δύο 'γουρούνες' με 4 Ιταλίδες και μια Ελληνίδα σε ένα αυτοκίνητο οι οποίες προσέτρεξαν να τον βοηθήσουν. 

Πώς;

Οι 4 σήκωσαν το αυτοκίνητο ώστε η άλλη να μπει από κάτω και να τραβήξει την πέτρα.

―Ντράπηκα, μου λέει εντυπωσιασμένος.

Δεν το φανταζόταν από όλο τον κόσμο στη Μύκονο να σταματήσουν πρώτα αυτά τα κορίτσια που, μου εξηγεί, δεν έμοιαζαν δυνατές, δεν ήταν πυγμάχοι μα κανονικές όμορφες νέες κοπέλες με βαμμένα νύχια, μαγιώ και παρεό κι αραχνούφαντα.

 

Δεν ήμουν εκεί, δεν τις γνώρισα. Μα έχω να πω ότι αυτές είναι οι καινούργιες γυναίκες. Αυτά είναι τα κορίτσια μας που με κάνουν περήφανη.

_______________________________________________________

Τρίτη 1 Αυγούστου 2023

Δωμάτιο στην άμμο μα όχι δεν ήταν γιορτή


Daphne and Mr Kastell


Παράγκα, οι δυό μας με κρασί και μπαρμπουνάκια. Στα νερά τα νότια της Παράγκας, εδώ στην άμμο που έχουν θαφτεί αναμνήσεις της πρώτης νιότης μας.  Με τον Κύριο Kastell, 44 χρόνια αγάπη. 


Δάφνη Χρονοπούλου


___________________________________

Μια παρεξήγηση

Ανέβασα στο Facebook τη φωτογραφία πριν αφήσω μόνο τον Κύριο Kastell για να κάνω μια απογευματινή βουτιά με τον τελευταίο ήλιο (τέτοια εποχή εδώ δύει νωρίς πίσω από τον ψηλό βράχο της Ψαρρούς και του Άι Λάζαρου). Στα δυτικά, στη χερσόνησο-σαύρα (όπου πλέον  απλώνεται ένα ακόμα από τα μαγαζιά που κερδίζουν από την καταστροφή της κληρονομιάς μας: κι ό,τι δεν κατέστρεψαν με θρυψαλιασμένα βράχια και με τσιμεντώματα το αποτελειώνουν κάθε βράδυ τα φωτορυθμικά τα ροζ και φούξια συνοδευμένα από την ηχορύπανση. 

Έτσι για να μην επιβιώσει ούτε σαυράκι, 

έτσι για τη μαγκιά και για το χρήμα, 

έτσι επειδή μπορούν― «επειδή τους παίρνει», όπως λένε.



Ευχαριστώ για τις ευχές
- λάθος μου όμως: 

έτσι που το έγραψα έδωσα βλέπω την εντύπωση ότι έχουμε επέτειο. 9 Νοεμβρίου η γιορτή μας.  

Κι, αλήθεια, φαντάζεστε ότι θα  χαμογελούσα αν είχε  τέτοιο ύφος, τέτοια κακοκεφιά, ο Κύριος Kastell στην επέτειό μας; 


Σήμερα ήταν μια μέρα όπως οι άλλες κι απλώς μετρούσα χρόνια λόγω Παράγκας, της παραλίας που αγάπησα πολύ από όταν στη 10ετία του '80 κολυμπούσαμε γυμνοί στα γαλήνια διάφανα νερά, τότε που, για 7 χρόνια, κάθε καλοκαίρι νοικιάζαμε, αγαπημένοι φίλοι τα δωμάτια στη σειρά, τότε που ακόμα η Παράγκα δεν είχε ηλεκτρικό κι ο Μπαρμπα Γιάννης μάς γέμιζε τις λάμπες πετρελαίου κάθε απόγευμα που ξεκλείδωνε για 1-2 ώρες τα ντους. 

Λυπάμαι για την παρεξήγηση της επετείου μα σας ευχαριστώ θερμά―οι ευχές πάντα ευπρόσδεκτες.



Δάφνη Χρονοπούλου


Δάφνη Χρονοπούλου

Τα ποιήματα από την «Πόρτα Της Ληνώς» μου, το βιβλίο μου που αφιέρωσα στη Μύκονο 
«που τόσα μου δίνει και τόσο μου παίρνει».

______________________________________________________________

Δευτέρα 24 Ιουλίου 2023

Καθώς φωτιά πλησιάζει τον Πλάτανο (#Αχαΐα)




Η φρίκη κάθε καλοκαιριού. Οι φωτιές.

Φρικτή καταστροφή, αναμενόμενη και γι’ αυτό δύσκολο να την αποδεχθούμε.

Σκέπτομαι τους ανθρώπους που χάνουν τα σπίτια τους, σκέπτομαι τα δάση τα λαγκάδια τα άγρια ζώα, τα πουλιά. Αλεπουδίτσες και σκαντζοχοιράκια, χελιδόνια και κοράκια και σπουργίτια ξεσπιτώνονται ή καίγονται ζωντανά.

Είμαι μακριά, σε κυκλαδίτικο νησί όπου βλέπουμε τους θερινούς ανέμους σαν ευεργεσία, το κλίμα που κάνει κατοικήσιμους τους ξερούς κι άνυδρους αυτούς τόπους. Όμως η χθεσινή νύχτα ήταν και για μας δύσκολη, περιμέναμε νέα για το σπίτι μας στην Αχαΐα.

Έχω, μαζί με τις αδελφές μου, ένα αγαπημένο σπίτι στον ‘Άνω Πλάτανο, μετά την Τράπεζα που καιγόταν χθες. 

Πριν από πολλά χρόνια σε στιγμή απόγνωσης ζήτησα βοήθεια από τον πατέρα μου για να απαγκιστρωθώ από την πρέζα. Δεν το είχα ξανακάνει ποτέ. Μέσα σε 24 ώρες μου είχε βρει φάρμακα και μου πρόσφερε τρεις εναλλακτικές περιοχές, τρία σπίτια φίλων του στα οποία μπορούσα να φιλοξενηθώ για ένα μήνα. Διάλεξα τον Πλάτανο, όπου δεν είχα ξαναπάει ποτέ. Το σπίτι της φίλης του, τριώροφο πέτρινο στον κεντρικό δρόμο και συντηρημένο με αγάπη, το λάτρεψα, όπως και το χωριό στο οποίο, μετά το μαρτυρικό τριήμερο του πόνου, περπατούσαμε με τον κύριο Kastell στις λεμονιές ή στο δάσος ή κάτω στη θάλασσα του Κορινθιακού όπου ο Kύριος Κastell κολυμπούσε Φεβρουάριο.

Είχαν έρθει και φίλοι μας, ο Παναγιώτης Ευαγγελίδης και η αγαπημένη μου ‘Άντζελα Μπρούσκου που ο πολύς κόσμος τη γνωρίζει ως εμπνευσμένη σκηνοθέτιδα και ηθοποιό μα εμείς στο σπίτι έχουμε και προσέχουμε τους πίνακες και τα σκίτσα της.

Όταν πια ήμουν καλά, με γενναιόδωρη στήριξη του πατέρα μου, φύγαμε για το Λονδίνο και ξεκόλλησα εντελώς. Μα μου έμεινε η αγάπη για την Πλάτανο, την Αχαΐα, την κομψότητα του ιστορικού Αιγίου- τόπο λατρεμένο απ’ όπου πέρασε ο Βύρων στο πρώτο του το νεανικό ταξίδι φιλοξενούμενος του τοπικού άρχοντα Λόντου.

Ευλογημένο τόπο με τρεις μεσογειακές ζώνες δικές μας σε απόσταση ωρών, εκεί που τον χειμώνα πίνεις μεσημέρι ουζάκι στην παραλία με ήλιο και δυό ώρες μετά τρως φασολάδα και παϊδάκια στη χιονισμένη Ζαρούχλα.

Άρα, όπως θα καταλάβατε, μου κόλλησε στο νου να αγοράσουμε σπίτι εκεί και ψάχναμε ένα πέτρινο μέσα στο χωριό για να το αναστυλώσουμε. Με πρόλαβε ο Διαγόρας. Το αγόρασε ταχύτατα κι ο αρχιτέκτωνας Ανδρέας Κούρκουλας, αδελφός της γυναίκας του, το επισκεύασε και εκμοντέρνισε (εντός) με αγάπη: δώρο για το γάμο τους. Δυό σπίτια σε μια οικογένεια παραπήγαινε, εμείς δεν αγοράσαμε, μα για πολλά χρόνια περνούσαμε με τον Kύριο Kastell εκεί τους χειμώνες μας.

Πολύ έξυπνα πιστεύω, ο πατέρας μου το άφησε και στις τρεις κόρες του. Έξυπνα διότι έτσι και το απολαμβάνουμε όλες μα και το κόστος συντήρησης γίνεται υποφερτό για κάθε εισόδημα. 

Αν τα διηγούμαι τώρα που πέρασα τη νύχτα αγωνιώντας είναι γιατί κάθε κάτοικος, κάθε περαστικός είναι και μια ιστορία. Απλώς είμαστε κι εμείς μέσα στους πολλούς που βλέπουν κάθε καλοκαίρι τη φωτιά να απειλεί τις ζωές και τις αναμνήσεις τους.

Είμαι μακριά, δε συγκρίνεται η δική μας αγωνία με τον τρόμο όσων ζουν κι εργάζονται εκεί- μα καταλαβαίνω και το ζω με τεράστια αγωνία και οργή γι’ αυτό το ετήσιο έγκλημα.


_______________________________________________

Πάνω, σκίτσο της Άντζελας: Ο Θανάσης απολαμβάνει..

Τα άλλα που ζωγράφισε στον Πλάτανο είναι λάδια και τα έχω στην Αθήνα. Αυτό το σκίτσο όμως είναι εδώ, κοντά μου και το μοιράζομαι πρώτη φορά μ' εσάς..


Το σπίτι μας κι η παραλία.

Από την πάνω βεράντα και απ' τα παράθυρα του πάνω γραφείου βλέπεις τον Κορινθιακό κι απέναντι ως το χιονισμένο Όλυμπο.





Αυτή είναι η εικόνα που δίνει το FIRMS της NASA σήμερα 10πμ,. Τα δεδομένα καταγραφής βρίσκονται 3-6 ώρες πίσω σε χρόνο και είναι από δορυφόρους #Διακοπτό #Τράπεζα #Αίγιο #Αιγείρα #Ακρατα #Καθολικο #φωτια #φωτιες #πυρκαγια



Πέμπτη 13 Ιουλίου 2023

Το σπίτι μου στη Μύκονο

 

Το σπίτι μου Μυκονος

«Καθένας σκοτώνει ό,τι αγαπά»

Όσκαρ Γουάιλντ

 

 

Σπίτι χθες το βράδυ κι είχα πολλές διαδικτυακές συναντήσεις ως αργά (λόγω διαφοράς ώρας συχνά αρχίζω μεσημέρι ως 10-11 το βράδυ).

Με μια τεκίλα με παγάκια («40 βαθμοί κι έχω παγάκια στο τσάι μου» δικαιολογήθηκα για το γυάλινο ποτήρι).

Κι ύστερα βγήκα στην αυλή και, σα πρώτη φορά, ξαναμαγεύτηκα.

Κι ανέβασα τη φωτογραφία τής πάνω αυλής με το κλασικό σχήμα Γ που έχει τη μακριά πλευρά κόντρα στο βοριά με μικρά παράθυρα που εξαερίζουν σα κλιματιστικό, ενώ από την άλλη ξύλινες «αλεόπορτες» (διπλές δηλαδή) και παράθυρα παραδοσιακά.

 

Μοιράζομαι την εικόνα κι έχει πάντα ανταπόκριση (όσο και τα γυμνά κι ημίγυμνα) μα θέλω να δικαιολογηθώ  διότι δεν το κάνω για κομπασμό. Το κάνω για να δείξω πως γίνεται. Ναι, δεν είναι εύκολο. Ο ασβέστης θέλει συχνά περάσματα όπως κι η τσιμεντοκονία στις αυλές, τα ξύλινα κουφώματα φθείρονται γρήγορα στο κλίμα των νησιών. 

Μα η αγάπη δεν είναι λόγια, η αγάπη είναι πράξεις. Θυμάμαι όταν αγόραζα το «χωριό» αυτό από μια οικογένεια  σκηνοθέτιδας με γιαγιά  συγγραφέα γνωστή καθηγήτρια στη Σορβόννη, μια οικογένεια που εκτός μπάνιου και μιας  μετατροπής κι ένωσης του πρώην στάβλου με το κυρίως δεν είχε πειράξει τίποτε από το 1970 που το απέκτησε. Ένας παραδοσιακός μικρόκοσμος, μια «αρχιτεκτονική στα μέτρα του ανθρώπου» όπως έλεγαν ο Κωνσταντινίδης κι ο Le Corbusier, με μια ελιά, μια αμυγδαλιά, ένα αμπελάκι, ένα πηγάδι (ξερό πλέον), μια στέρνα και καλαμιώνα κυκλικό γύρω απ’ το αλωνάκι. Το λάτρεψα.

 

Θυμάμαι τι ακούγαμε. Ήδη από τότε (πριν το 2000) γνωστοί και άγνωστοι μας έβλεπαν σαν αθεράπευτα ρομαντικούς ηλίθιους. Η συμβουλή ήταν το αντίθετο: Πας κάπου μακριά (όχι 5 λεπτά με τα πόδια από διάσημες παραλίες), αγοράζεις 4 στρέμματα (και παρά κάτι δε χάθηκε ο κόσμος), χτίζεις 2 ‘τσιμεντένιες ‘δυόροφες  βίλες’ μ’ έναν ακόμα όροφο υπόσκαφο να ανοιχτεί μετά, νοικιάζεις τη μια, βγάζεις τα έξοδα κι ύστερα την πουλάς τριπλά.

Δεν το κάναμε. Συνειδητά πληρώσαμε όσο άξιζε αυτό που εμείς κρίνουμε πολυτέλεια αληθινή: την ομορφιά, την παράδοση, την καλή ‘θέση’.

 

Δεν ήμασταν Μυκονιάτες να πρέπει να βρούμε λύση οικονομική και πρακτική να ζήσουμε στον τόπο της οικογένειάς μας, ξένοι ήμασταν, τίποτε δε μας καλούσε εδώ παρά η αγάπη. Δικαιολογία να καταστρέψουμε τη φύση για το χρήμα ή την επίδειξη δεν έβλεπα και δε βλέπω.

«Καθένας σκοτώνει ό,τι αγαπά» έγραφε ο Όσκαρ Γουάιλντ κι ήταν φορές που προσπάθησα να δω κάποιους έτσι. Μα αγάπη δεν έχω δει ως σήμερα. Οι πιο πολλοί που τότε με συμβούλευαν πούλησαν κι έφυγαν. Εμείς μείναμε. Σ’ ένα δικό μας ζωντανό παραδεισάκι μέσα στη σήψη.

________________

H άλλη πλευρά:





https://www.efsyn.gr/themata/thema-tis-efsyn/396860_ohi-sti-mykonopoiisi-nai-stin-topikotita

https://mykonosticker.com/mykonos-arrests-i-maχi-tis-ksaplostras-suneχizetai-nees-paremvaseis-Τzormpatzoglou-ston-kalaφati


Αξίζει να διαβάσει κανείς τι λέγαμε στην ΚΕΠΟΜ (Κίνηση Ενεργών Πολιτών Μυκόνου) από το 2017 διότι, όπως λένε στη Μύκονο: «εκείνα φέραν τούτα»: https://kepom.wordpress.com/tag/πάνορμος/


Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016

Στη Μύκονο για τον Πάνορμο https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2016/02/blog-post_12.html



Ήδη από το 2016 έκρουαν  τον κώδωνα οι Πολεοδόμοι για τα αυθαίρετα τσιμεντώματα του επιχειρηματία ενώ εμείς στην ΚΕΠΟΜ  (Κίνηση Ενεργών Πολιτών) αντιδρούσαμε και (πού να ξέραμε τι μάς περίμενε στο νησί) εκφράζοντας ανησυχία για να «να αποκατασταθεί άμεσα η ζημιά».







_________________________________________


Τετάρτη 5 Ιουλίου 2023

«Οπού ‘ναι πέντε παίρνε δυό ..»

 


«Εψές το βράδυ πέρνουνα στου Χάροντα την πόρτα

κ άκουσα τη Χαρόντισσα και μάλωνε το Χάρο.

Οπού ‘ναι πέντε παίρνε δυό κι οπού’ ναι τρεις τον ένα

κι οπού ‘ναι δυό και μοναχοί μην τους ξεζευγαρώνεις.»

                                           Ριζίτικο μοιρολόι

________________


Εικόνα: Α΄κεφάλαιο από τα 'Ιαπωνικά Τραγούδια Του Τσαγιού΄μου

Παρασκευή 30 Ιουνίου 2023

Ημέρα θλίψης, ημέρα πένθους με βραδινό εξαγνισμό στα γαλήνια νερά


Μετά την κηδεία...

Ημέρα θλίψης, ημέρα πένθους.


Άνω Μερά, κηδεία του Μπάμπη Βρεττού, ενός από τους πιο αξιοπρεπείς και πράους ανθρώπους του νησιού, μπαμπά της φίλης μου Νάντιας και του Άκη του αδελφού της.
Ακούραστοι πατέρας και γιος, χρόνια φροντίζουν τη θέρμανση στο σπίτι μου τα Καστελλάκια, χρόνια γλεντούσαμε βράδια μυκονιάτικα στο θρυλικό Γιαλούδι το μπαρ της γυναίκας του και φίλης μου Λίτσας στον Ορνό.

Σήμερα τον ξεπροβοδίσαμε, σήμερα ο τελευταίος ασπασμός του αποχαιρετισμού πριν το μακρύ ταξίδι.
Η κηδεία μεσημέρι στην 'Ανω Μερά κι ύστερα ψάρι στου Λευτέρη στον Ορνό ψηλά πάνω απ' τα γαλήνια νερά ως τις 9:00 που, φεύγοντας με τον Κύριο Kastell, δεν κρατήθηκα κι 
έκανα και τη μοναχική βουτιά μου του εξαγνισμού. Δώρο στη μνήμη η φωτογραφία by Mr Kastell ο οποίος, αν και κουρασμένος, υπέμεινε τη μαγική στιγμή μου με την χαρακτηριστική του λεπτότητα κι ευγένεια.

Καλό ταξίδι φίλε Μπάμπη!
Με την εκτίμηση 
και την αγάπη, τη φιλία μας
για σένα 
αι γι' αυτούς που μένουν, 
τη θαυμάσια οικογένεια που αφήνεις πίσω!



Βραδινός εξαγνισμός

 

 

Πέμπτη 16 Μαρτίου 2023

16 Μαρτίου 2023

 


Μεσημέρι, γενέθλια του Κυρίου Kastell στο Γιαλό.
Σπίτι θα επιστρέψουμε με δώρο για τη μαθητευόμενή μας Γκέισα, τη Μάικο που έχει κι αυτή γενέθλια σήμερα. Ήρθε στον κόσμο σα δωράκι, 16 Μαρτίου 2021, όταν η Suki μου η βασανισμένη ψυχικά τραυματισμένη Calico που μου πήρε μήνες με ουλές και αίμα, να κερδίσω την εμπιστοσύνη της, ήρθε στο μαξιλάρι στο μάγουλό μου και με ένα τρελό ουρλιαχτό έβγαλε από μέσα της μισό κόκκινο γατάκι. Στα αδελφάκια βρήκα καλά σπίτια και πάντα κρατώ επαφή μα κρατήσαμε κι εμείς το καλικάκι.

 

 

*το σκυλάκι δεν είναι ο Troy μας αν και τον έχουμε πάντα μαζί μας, στις καρδιές μας. Είναι Ελάιζα, φίλη του Troy, και σκυλάκι του Jason με τον οποίο είναι αχώριστοι όπως ήμασταν κι εμείς με τον δικό μας.


Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2023

Άκης Δαούτης #rip

 





Καλό ταξίδι Πρόεδρε,
το χιούμορ σου, το χαμόγελό σου θα μας λείψουν ό
πως κι η μουσική κι η αστείρευτη ενέργειά σου στη Μύκονο, στην Αθήνα...



 

 

zappit

Έφυγε ο σπουδαίος συνθέτης Άκης Δαούτης...

Υπέγραψε τις μουσικές επιτυχημένων κινηματογραφικών ταινιών, όπως ο «Δεκαπενταύγουστος» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη και υπήρξε βασικός συνεργάτης των Πυξ Λαξ στην ενορχήστρωση και παραγωγή στους δίσκους: «Ο ήλιος του χειμώνα με μελαγχολεί» και «Για τους πρίγκηπες της δυτικής όχθης».

Έφυγε αιφνιδιαστικά χθες, σε ηλικία 62 ετών, ο συνθέτης και μουσικός Άκης Δαούτης από ανακοπή καρδιάς.

Ο Άκης Δαούτης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Οκτωβρίου του 1960 και ξεκίνησε από νεαρή ηλικία την ενασχόληση με τη μουσική, κάνοντας μαθήματα κιθάρας. Αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών, σπούδασε στις ΗΠΑ και μπήκε ενεργά στα μουσικά δρώμενα το 1986.

Στο πρώτο του προσωπικό έργο για μαγνητοταινία, με τίτλο «Crystal Forest», που παρουσιάστηκε το 1986, στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας, παρουσία του Ιάνη Ξενάκη, χρησιμοποίησε ως βάση τους ήχους κρυστάλλων. 

Ακολούθησε η σύνθεσή του «Solar Rain», η οποία βραβεύτηκε με διεθνή διάκριση στο 15ο Φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής, στην Μπουρζ της Γαλλίας και το 1988 το έργο του «Into the Light» προκρίθηκε από την διεθνή επιτροπή για τις Παγκόσμιες Μουσικές Ημέρες 1988 του Χονγκ Κονγκ.

Στην Ελλάδα διακρίθηκε για τις μουσικές του συνθέσεις και ενορχηστρώσεις στον κινηματογράφο, με γνωστότερες εκείνες για τις ταινίες του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, «Δεκαπενταύγουστος» (ερμηνεία: Γλυκερία) και «Από την άκρη της πόλης».

Ο Άκης Δαούτης άνηκε στην ιδρυτική ομάδα του Eλληνικού Συνδέσμου Συνθετών Hλεκτροακουστικής Mουσικής και διατέλεσε μέλος του Δ.Σ. του ΕΣΣΗΜ και του Κέντρου Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας. Από το 2005 ως το 2011 δίδαξε στο Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ.

Ενώ δραστηριοποιήθηκε στον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής, έγραψε μουσική και τραγούδια σε ύφος φανκ, ροκ και ρέγκε. Από το 2005 ως το 2011 δίδαξε στο τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ.

Σπουδαία ήταν η μουσική παρουσία του στον χώρο του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, υπογράφοντας τα σάουντρακ πολλών ταινιών μεταξύ των οποίων ο προαναφερθέν «Δεκαπενταύγουστος» του Κ. Γιάνναρη (2001), αλλά και οι «Στα όρια» (2006) του Σάββα Καρύδα, «Η πόλη των θαυμάτων» (2005) του Δημήτρη Αθανίτη, «Μαραθώνιος» (2004) του Αντώνη Κόκκινου, «Μάτια από νύχτα» (2003) του Περικλή Χούρσογλου κ.ά.

https://www.zappit.gr/enimerosi/efyge-o-akis-daoutis/3277843




Με τον Κύριο Kastell


 


___________________________________