Παιδιά και Φιλανθρωπία, τα άλλοθι των ενοχών

Με τις γιορτές βγήκαν πάλι στην επιφάνεια σα σαλιγκάρια μετά τη βροχή τα παιδιά των φαναριών*, τα παιδιά ασυνείδητων γονιών που τα επιδεικνύουν σα πληγές ως άλλοθι της επαιτείας.

Κι όμως, το μόνο που βοηθά να δίνουμε σε εκείνους που βγάζουν τα παιδιά τους στη ζητιανιά είναι προφυλακτικά. Ό,τι άλλο είναι τσιρότο για τις  αστικές μας ευαισθησίες και μολύνει σα γάγγραινα τις πληγές των συγκεκριμένων παιδιών που τάχα λυπόμαστε. 

Η ελεημοσύνη είναι άλλοθι για την ενοχή μας όπως άλλοθι είναι και η φτώχεια τους για τους εν λόγω γονείς. Διότι η φιλανθρωπία ούτως ή άλλως είναι πάντα ύποπτη, ένα προσηνές προσωπείο που κρύβει  το φόβο, την απέχθεια αλλά και τον κυνισμό μας καθώς ανοίγουμε το πορτοφολάκι των ψιλών κι υποκρινόμαστε πως κάτι αλλάζει στον κόσμο όποτε εμείς κι οι σαν εμάς δίνουμε το περίσσευμα του περισσεύματος στους επαίτες.

Αλλά δεν αλλάζει.

Αυτή τη στιγμή ζουν στη γη περίπου 6.8 δισεκατομμύρια άνθρωποι, οι περισσότεροι κάτω από το παροιμιώδες όριο της φτώχειας. Ήδη υφιστάμεθα τις συνέπειες του υπερπληθυσμού που αν δεν αλλάξουμε στάση θα γίνει αιτία εξαφάνισης του είδους μας.

Κι όμως Εκκλησίες και εθνικιστικά κόμματα ενθαρρύνουν τη γονιμότητα κολακεύοντας τις μάζες σα να πρόκειται να χαθεί το ανθρώπινο είδος αν δεν αναπαραχθεί το συγκεκριμένο γονίδιο του κάθε συγκεκριμένου πικραμένου.

    Η ελεημοσύνη δε βοηθά, μόνο διαφθείρει, αυτά τα παιδιά που παραμένουν όμηροι και των γονιών που χρησιμοποιούν τη γονιμότητα ως δικαιολογία αλλά και της κοινωνίας που ενθαρρύνει την αναπαραγωγή και διαιωνίζει τη διάδοση των μύθων περί δεσμών αίματος και μητρικής αγάπης, που αν ίσχυαν και δεν ήταν μύθοι  δε θα βλέπαμε ποτέ παιδιά να ζητιανεύουν στο δρόμο.

_________________________

Πάνω στο: Άννα Δαμιανίδη "Παιδιά στη ζητιανιά"

Εικόνα: Νικόλαος Γύζης (πίνακες, βιογραφικό)

*Σημείωση

2010 ήταν όταν έγραφα για παιδιά των φαναριών. Τα θυμάμαι με πανιά και με τριαντάφυλλα ή χαρτομάντιλα να τρέχουν ανάμεσα στα αυτοκίνητα λερώνοντας μάλλον παρά καθαρίζοντας.

Έγιναν συλλήψεις, αποκαλύψεις πως τα παιδάκια εισάγονται και χάνονται, έγινε κι εκείνο το φιάσκο της 'Μικρής Μαρίας' που εντός ημερών έγινε  'γυφτάκι' από 'ξανθό αγγελούδι' και πλέον τα συναντάμε λιγότερο σε φανάρια και πιο πολύ σε παραδοσιακά πόστα.

_______________________________________________

Χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις:Τα κόκκινα παπούτσια κι ο Ομάρ Καγιάμ

                 Παραμονή Χριστουγέννων πάλι κι επειδή σαν τον Καβάφη το έχω κι εγώ αυτό το να  ".......αποφεύγω

                  να εισέρχομαι στων Xριστιανών τα σπίτια

                  προ πάντων όταν έχουν θλίψεις ή γιορτές..."

ξενυχτώ στο δωμάτιό μου με τα χαρτιά, τα βιβλία και το τηλέφωνο ενώ λυσσομανά έξω η θύελλα και μου χτυπά την πόρτα. 

      Τελευταία δοκιμάζω να μεταφέρω εδώ (στην πλαϊνή "Σελίδα") κείμενα παλιότερα από αλλού και με την ευκαιρία 

και σα δωράκι,  ευχή κι ανάμνηση, απόψε προτρέχω αναχρονιστικά και αντιγράφω το κείμενο της 24ης Επιστολής από τη σειρά που πρωτοαναρτήθηκε το 2006 στο Περί-Γραφής. 

"Περί Ανάγνωσης ή Επιστολές προς Έναν Αναγνώστη"

              ΚΑ'


στο Fuck-A-Loss 

όπου μαζεύω τα έργα μου]

                                      ________________________________

Legalize it― H πρόταση για την Οικονομική Κρίση

        Προς κάθε φίλο, συγγενή, συνεργάτη, παρατρεχάμενο ή ό,τι άλλο      έχει τη δυνατότητα να καρφιτσώσει τον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Οικονομίας και να τους πείσει εντός ή εκτός private  jet  να μείνουν ακίνητοι λίγα λεπτά για να ακούσουν μιά ιδέα που θα λύσει όλα τα προβλήματα της Ελλάδας και θα φέρει πακτωλούς χρήματος, μα και έμπνευση απύθμενη:    

      Όσο εσείς τρέχατε να δανειστείτε, το δώρο το πήρε η Γουατεμάλα. Ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά.

Παγκοσμίως η ανάγκη αυξάνεται για όπιο (μήκων η υπνοφόρος) και ινδική κάνναβη, φυτά αρχαία και αυτοφυή στη χώρα μας.

Κόψτε τις επιδοτήσεις στους αγρότες για να ΜΗΝ καλλιεργούν και να θάβουν φρούτα και προτείνετε μονοκαλλιέργεια των δυό αυτών πρώτων υλών. Κι επειδή το γνωρίζω πως αγαπάτε τα ταξιδάκια, πηγαίνετε να κλείσετε κι εσείς συμφωνίες με φαρμακευτικές αλλά και κάθε είδους βιομηχάνους που όλο και πιο πολύ χρησιμοποιούν το  hemp (ακόμα και ως βιοκαύσιμο).

Θα έχουμε συνάλλαγμα, ξεκούραστη αγροτιά, ήρεμους ανέργους, καλά γεράματα και χαρούμενους τουρίστες.

Κι ακόμα, με μιά κίνηση θα χτυπήσετε τη ντόπια μαύρη αγορά ενώ συγχρόνως θα προσελκύσετε της γης το μαύρο χρήμα.

Τι άλλο θέλουμε;   

________________________
Ενημερωθείτε:ΕΛΕΥ.ΣΥΝ.Α
Το λένε κι άλλοι, δεν το λέω μόνο εγώ: Κλικ: Ο πράσινος χρυσός   
               Δείτε:

Ο Willy Nelson καλεσμένος στο Larry K

Οργανωθείτε: Περί νομοσχεδίου

                          Αντιαπαγορευτικό Φεστιβάλ, 2010
                                                             

____________________________________________

Μαύρη ώρα της "Ασπρης Λέξης" και Νεποτισμός

Με θλίψη εμείς που αγαπήσαμε την “Ασπρη Λέξη” που  λαβαίναμε καθημερινά από το 2003,  μαθαίνουμε πως λόγω κακής χρήσης έπαψε να λειτουργεί.

Ήμουν από τους πρώτους της σειράς των “Λεξιλάγνων” στην οποία ο  Χάρης Τζαννής (που τη διηύθυνε) ζητούσε από συγγραφείς ή καλλιτέχνες να γράψουν γιά όποια λέξη αγαπούν ή μισούν ή γενικά τους παθιάζει.

Σα χαιρετσμό σε μνημόσυνο, μεταφέρω τη μικρή συμβολή μου που πιά δε βρίσκεται αλλού.

Ήταν πριν τις εκλογές του 2004 και μού φάνηκε αυτονόητα αναπόφευκτο να  διαλέξω το νεποτισμό.

Ιδού το κείμενο:

                  NEΠOTIΣMOΣ

                  (ή παλιά: Nεπωτισμός)

Tο λεξιλόγιό μας ορίζει τα σύνορα της σκέψης μας. Όσο δυνατά κι αν αισθανόμαστε κάτι, η πραγματική ουσία του θα μας διαφεύγει μέχρι να το ονομάσουμε. Μαθαίνοντας τη λέξη κατανοούμε την έννοια και, πιθανώς, εκτός από εξυπνότεροι γινόμαστε ηθικότεροι καί πιό έντιμοι.

Aυτά σκεπτόμουν τον τελευταίο καιρό παρατηρώντας πως πολλοί στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως πολιτικών επιλογών καί πεποιθήσεων, αισθανθήκαμε μιά αμηχανία μπροστά στη διαμάχη ενός Κωνσταντίνου Καραμανλή και ενός Γεωργίου Παπανδρέου. ΄Oμως, αν ήταν γνωστότερη η λέξη νεποτισμός, ίσως, τα πράγματα να ήταν αλλιώτικα ή έστω να τα βλέπαμε από άλλο πρίσμα.

Γι αυτό, στην ενότητα των Λεξιλάγνων σας προσφέρω αυτή τη λέξη πού αγαπώ πολύ και που πιστεύω πως όποιος τη θυμάται έχει την ελπίδα να ξέρει πως η υποχρέωση προς το παιδί μας να το βοηθήσουμε σταματά εκεί που αρχίζει η ευνοιοκρατία.

Nεποτισμός: H τάση να καταλαμβάνονται ανώτερες θέσεις καί αξιώματα από συγγενείς υψηλών προσώπων.

H λέξη μας ήρθε από την Iταλία καί βγαίνει από το nepote (ανιψιός), εκ του λατινικού nepos-nepot.

______________________
Στίς εικόνες τα πολυαγαπημένα μου σύμβολα και θύματα του νεποτισμού, ο Καίσαρ και η Λουκρητία Βοργία που είχαν πάπες πατέρα κι αδελφό. 
Το ποτραίτο του Καίσαρα είναι του Giorgone


Κι από τη Μαρία ως Lucrezia Borgia του Donizetti: 


"Tranquillo ei posa...Com´e bello"

_____________________________________________

Σημείωση της 16 Δεκ. 2010:  μαθαίνω από το Χάρη Τζαννή πως η παλιά aspri-lexi πρόκειται να επιστρέψει ως Άσπρη Μέρα

. 

Η σημασία του να είσαι ό,τι δηλώσεις

Η αντιγραφή του Τισιανού»,  (1971)

    Το «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις» που αποδίδεται στον Τσαρούχη έχει γίνει θέσφατον που χρησιμοποιείται συχνότατα διότι ταιριάζει με την σύγχρονη ελληνική κουτοπονηριά και δυσπιστία. Είναι η κομψότερη εκδοχή του «πώς το παιζεις», «τι μας παριστάνεις» και «ποιος νομίζεις ότι είσαι».

Το άκουσα πάλι προχθές κι αισθάνομαι πως ήρθε η ώρα να υπενθυμίσει κάποιος πρώτα-πρώτα ότι  ο Τσαρούχης δήλωνε πως ΔΕΝ ήταν δικό του αλλά του δηκτικότατου ηθοποιού Τζ. Καρούσου από όταν κάποτε στο Εθνικό τους έφεραν έναν νεόκοπο σκηνοθέτη εξ Αμερικής. 

Η φράση  χρησιμοποιήθηκε σκωπτικά, μιά φορά σε μιά περίπτωση κι είναι λιγάκι ειρωνεία αυτό ειδικά το ρητό να αποδίδεται στον Τσαρούχη, τον εύστροφο κι ετοιμόλογο σπουδαίο ζωγράφο που υπέφερε τα πάνδεινα στα νιάτα του από τις προκαταλήψεις του «πώς είσαι έτσι» και «από πού κι ως πού εσύ» εκείνων που φοβούνται κάθε τι που ξεφεύγει από ό,τι οι ίδιοι θεωρούν φυσιολογικό.

Όμως, καιρός να το ξανασκεφτούν διότι το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού είναι εδώ κι εξήντα χρόνια παγκόσμιο δικαίωμα του ανθρώπου (με αυτονόητη εξαίρεση την παράνομη παραπλάνηση, πλαστοπροσωπία κ.λ.)

Διότι στις 10 Δεκεμβρίου του 1948 στα Ηνωμένα Έθνη υιοθέτησαν την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κατά την οποία «όλα τα ανθρώπινα πλάσματα γεννιούνται ελεύθερα και ίσα σε αξιοπρέπεια» «προικισμένα με λογική και συνείδηση» ανεξαρτήτως φυλής ή φύλου, χρώματος, ηλικίας, καταγωγής, ενδυμασίας, ή κάθε άλλης κοινωνικής θέσης ή κατάστασης».

Κι επίσης όλοι μας  είμαστε αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου και κανείς δε δικαιούται να υπονομεύσει την προσωπική μας ζωή, την τιμή ή τη φήμη μας. 

Η αμφισβήτηση του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού είναι η κορυφή ενός παγόβουνου που από κάτω κρύβει προκαταλήψεις και μηχανισμούς καταπίεσης και στη βάση του έχει το ρατσισμό, το φασισμό και τη δουλεία.

Μπορεί η λοταρία του σπέρματος να μας έφερε σ’ ένα τόπο που γκρινιάζουμε για οικονομική ύφεση και το ποιοι νομίζουμε πως είμαστε αλλά καλό είναι πού και πού να αναθεωρούμε τα χιλιοειπωμένα και να κρατάμε την ουσία.

Και η ουσία είναι πως είμαστε περίπλοκοι κι απρόβλεπτοι και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας αμφισβητεί εκτός κι αν έχει συγκεκριμένες αποδείξεις και λόγους να τις μεταχειριστεί.

http://www.youtube.com/watch?v=hTlrSYbCbHE&feature=player_embedded

_____________________________________________________

Η Ζυράννα Ζατέλη και τα μάτια των ζώων

  «Έχω την εντύπωση πως θα κριθούμε τελικά από τα   μάτια των ζώων»

                                                                                                    Ζυράννα Ζατέλη

 Η Τέχνη δεν είναι Επιστήμη (παρότι ενίοτε την έχει μεγάλη ανάγκη) διότι το έργο τέχνης δε φτιάχνεται με συνταγή.

    Κι ο αναγνώστης κρίνει, αναλύει, αποτιμά κι εκτιμά μα η άποψή του είναι συχνά δυνατόν να μην ταυτίζεται με προτίμηση.

  Το παλιότερό μου παράδειγμα είναι ο James Joyce, που δεν είναι πως δεν προσπάθησα. Και πιέστηκα από φανατικούς που δε γινόταν να δεχθούν πως εγώ δεν. Όμως Δεν― που σημαίνει: τον εκτιμώ αλλά δε με πιάνει, δε μου κάνει αυτό το χιλιοψαγμένο απροσδιόριστο που είναι η μετάλλαξη της πληροφορίας σε εμπειρία μέσω της τέχνης.

   Το ίδιο έχω και με τη «νεραϊδούλα» της ελληνικής λογοτεχνίας όπως ονομάζουν οι φανατικοί θαυμαστές, αναγνώστες και φίλοι της τη Ζυράννα Ζατέλη, αστείρευτη δημιουργό του έργου και της εικόνας της, αυτόφωτη κι ανεπηρέαστη από τα κοινά, εύθραυστη υφάντρα ονείρων.

  Το ομολογώ, δεν είμαι του Φανταστικού Ρεαλισμού. Το αστείο για τα «100 Χρόνια Μοναξιάς» του Μαρκές (πως άλλα τόσα ανίας θέλεις γιά να τα τελειώσεις) δεν το είχα ακούσει δίχως να χαμογελάσω. Επέμεινα όμως. Μαρκές, Αλλιέντε και, ισότιμη κι ισάξια: Ζατέλη.

    Στην «Οδό Πανός»  του φίλου και πρώτου εκδότη της Γιώργου Χρονά έχει ένα αφιέρωμα που άνοιξε μιά μικρή χαραμάδα στα άδυτα της μωβ οπτασίας που ως παιδί θυμάμαι να γυρνά σα χορεύτρια ανάμεσα στα χαλκοστρωμένα τραπέζια της Ράτκας με κατακόκκινα μαλλιά και πράσινα μποτίνια. Ύστερα χάθηκε γιά να εμφανιστεί ξανά σε ασπρόμαυρη κάρτα και εξώφυλλα η γατόφιλη «Περσινή Αραβωνιαστικιά» του Λυκόφωτος, η κλειστή, ερμητική βορειοελλαδίτισσα της ομίχλης.

 Το είπα, δε με αγγίζει ο Φανταστικός Ρεαλισμός και τα όνειρα των άλλων. Αλλά αναγνωρίζω το ταλέντο της και χαίρομαι που καταλαβαίνω τι εννοεί όταν, ας πούμε, λέει εκείνη η ονειροπόλα αγνωστικίστρια ότι «το βλέμμα ενός ζώου είναι σαν το βλέμμα του Θεού». 
Παρασκήνιο, ΕΡΤ

Κακλαμάνης, γιατί τον λένε Δημαρχάρα

Μεγάλη απορία με βασάνιζε τα τελευταία χρόνια στη Αθήνα. Πώς γίνεται κι όποτε το φέρνει η κουβέντα (ή και όποτε δεν το φέρνει) οι άνθρωποι που εκτιμώ δηλώνουν οργή κι απέχθεια γιά τη «Δημαρχάρα», όπως λένε, το  Νικήτα Κακλαμάνη.

‘Ωσπου μου έστειλαν και διάβασα και είδα.  Κι αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας. Αν τον ψηφίζετε ίσως αλλάξετε γνώμη. Κι αν δεν τον ψηφίζετε ίσως γελάσετε λιγάκι παρά το φόβο σας μην ξαναβγεί.

Δε θα πω πολλά, θα αφήσω να μιλήσει η αλαζονεία κι η έπαρση του ανδρός.

Που θεωρεί πως όποιος διαφωνεί μαζί του είναι «μπαχαλάκης» ή «κατ’ επάγγελμα μίζερος» μέλος «περιοδεύοντος θιάσου» και πως όσοι έχουν «μακριά μαλλιά και κοτσίδες» δε θα ‘ναι υπήκοοί του άρα δεν έχουν δικαίωμα λόγου.

Δε θα μιλήσω εγώ.  Ακούστε και διαβάστε τον ίδιο και γιά τον ίδιο παρακαλώ κι I rest my case.

Φιλίες και Χρήμα (Μιά αληθινή ιστορία)

Ανέβηκε πάλι ο Χρυσός, μετά τη νέα πτώση των ελληνικών μετοχών. Τι σας νοιάζει θα μου πείτε και για ποιο λόγο η Mme Κastell τρώει το χώρο και το χρόνο μας με τέτοιες ανοησίες σε τόσο δύσκολους καιρούς. Όμως στα δύσκολα δοκιμάζονται οι φιλίες όπως στα δύσκολα ήταν που ράβαμε τα κοσμήματα και τις χρυσές λίρες   στα στριφώματα, γι αυτό ας την ακούσουμε:

Έχω μιά ιστορία να σας πω. Διδακτική, διότι επειδή βγήκα κερδισμένη χάρη στη συμβουλή άσπονδης Φίλης, θα ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία, έτσι μήπως μπούμε στο πνεύμα πώς κάνουν κάποιοι περιουσίες (με δόλο κι εκμετάλλευση αισθημάτων) και πώς τις χάνουν (υποτιμώντας τον αντίπαλο).

Toν περασμένο Μάιο με κάλεσε για καφέ η κοσμική Φίλη κα Κ...η (της οποίας ο σύζυγος είναι οικονομικός παράγων με συμφέροντα στο τζόγο και τον αθλητισμό κι εξοχικό σε ακρωτηριάκι της Μυκόνου). Οι δυό μας. Ήθελε είπε να με δει μυστικά και να με συμβουλέψει. Μην πάρω χρυσό, είπε, με τίποτε. Φούσκα μεγάλη, σαν τότε με το Χρηματιστήριο. Επειδή όσοι έχουν πληροφορίες ξέρουν (είπε) πως  όλο το καλοκαίρι θα τυπώνονται δραχμές. Σεπτέμβριο θα αλλάξει το νόμισμα. «Είδες το Σημίτη;» (μπλόφαρε, σίγουρη πως δε βλέπω ειδήσεις μα και να έβλεπα τα μάτια θα κοίταζαν αλλά ο νους θα ταξίδευε). «'Οποτε κατεβάσουν το Σημίτη..» πρόσθεσε με νόημα. Εμπιστευτικά, με όρκισε, να προσέξω. Να βγάλω ό,τι ευρώ έχω έξω, ξανάρχεται η δραχμή, επ’ ουδενί να μην πάρω χρυσό.

Έχω πολλές τέτοιες φίλες κι έπραξα αναλόγως.

Επειδή το ξέρω πως το ξέρει η Φίλη πως μιά τέτοια πληροφορία, κατ’ ευθείαν από τον άνδρα της τον οικονομικό παράγοντα, δε γινόταν να την κρατήσω μυστική, έκανα ακριβώς ό,τι περίμενε από εμένα. Τρέχοντας (τρόπος του λέγειν) πληροφόρησα όλους μου τους φίλους κι άλλος λίγο άλλος πολύ από την πληροφορία βγήκαμε κερδισμένοι.

Τι συμφέρον είχε ο κ Κ...ης να πιστεύω εγώ κι  ο κύκλος μου πως επιστρέφουμε στη δραχμή δεν το ξέρω και δεν έχει και τόση σημασία. Ενδιαφέρον όμως  έχει ο τρόπος που διαρρέουν τάχα κατά λάθος οι φήμες κι ο τρόπος που κάποιοι μεταχειρίζονται τους αφελείς που θεωρούν φιλία τα χαμόγελα στα πάρτυ και τις γκαλερί.

Μην το ξεχνάτε, αυτοί οι άνθρωποι κάνουν περιουσίες χάρη στην πονηριά, τις φήμες, την πληροφορία, τα λαδώματα. Δεν πλούτισαν επειδή διέσπασαν το άτομο. Ίσως γι αυτό τους είναι δύσκολο να κρατηθούν στην ψηλή τους θέση όταν αλλάζουν οι συγκυρίες. Ίσως γι αυτό να πέφτουν σε τέτοια λάθη κρίσεως, υποτιμώντας το Φίλο που σκοπεύουν να εκμεταλλευτούν και χάνοντας… ό,τι έχασαν―που ιδέα δεν έχω τι ήταν στην προκειμένη περίπτωση, πέραν της παράπλευρης απώλειάς τους της (ασήμαντης προφανώς γι αυτούς)  κατ’ επίφασιν Φιλίας μας, που δεν τη βλέπω να αντέχει παρά την εξαργύρωση των κερδών που χρωστάω στην εμπιστευτική πληροφορία εκείνου του Μαγιάτικου απογεύματος.

Τα ανωτέρω τα μεταφέρω παραδειγματικά με τις ευχές να γίνουν μάθημα σε όλους μας ώστε (όσο υπάρχουν ασυνείδητοι που προσπαθούν να μας μεταχειρισθούν) να έχουμε Καλά Κέρδη..

_________

Οι εξελίξεις:  Banks' News, 10 Νοεμ. 2010 (10 μέρες μετά την ανάρτηση,  και ανεβαίνει ..)

―Το πορτραίτο της Μαντάμ ντε Πομπαντούρ είναι του Μπουσέ.

ΑΠΟΛΟΓ'ΙΑ: Γιά σένα Φίλε Ελβετέ Χρηματιστή

Μιά σκοτεινή νύχτα της περασμένης βδομάδας, καθόμασταν για ποτό με φίλους στην παραλία κάτω από τ΄αστέρια και  μισοαστεία-μισοσοβαρά σας ρώτησα τι θα κάνατε με τα χρήματά μου (αν είχα). Το ποτό σα να εξατμίστηκε ξαφνικά και σας βγήκε από τ΄αυτιά και, στα σωστά αγγλικά σας με την Τσερμανική, προφορά αρχίσατε το κήρυγμα επί τόπου. Μα δεν μ' αρέσει να χαλάω την παρέα. Είμαι πολύ ευγενική (παρότι Ελληνίδα, χρυσέ μου) οπότε κάθισα ήσυχη κι υπέστην ένα κήρυγμα  που μου απευθυνόταν σα να ήμουν μικρό άτακτο παιδί και ολόκληρη χώρα ταυτόχρονα.

Πράγμα που συμβαίνει συχνά τελευταία και δε βοηθά καθόλου διότι δεν πολυ-παίζει σ’ εμάς αυτό των ενοχών, των τύψεων ή της μετάνοιας. Κουράζει όμως  το εδώλιο· βαρέθηκα να βλέπω να τα βάζουν μαζί μας τα μεγαλύτερα παιδιά ιδίως επειδή δεν έχουμε ελπίδα να τους φτάσουμε και μιά φορά να επιτεθούμε κι εμείς (στο παιχνίδι εννοώ).

Διότι έχω κι εγώ κάτι να πω σ’ εσάς  Ελβετέ μου  Χρηματιστή, σ’ εσάς σωφρονιστή μου,  ακόμα και σ’ εσάς Πρωθυπουργέ μου, καθώς και σε όλους εσάς που μας αντιμετωπίζετε σα πρωτόγονα Ζορμπαδάκια που τσαλαβουτάμε στους χορούς, τα μεθύσια και κάθε παρανομία που φτάνει το μαυρισμένο μας χέρι. Και ίσως να έχετε δίκιο. Ίσως κάποιοι πιο έξυπνοι από μένα να μην πληρώνουν φόρο. Και κάποιοι ακόμα πιο έξυπνοι να βγάζουν εκατομμύρια (στο εξωτερικό π.χ.). Και πολύ καλά κάνουν μου φαίνεται.

Να γιατί: Οι Έλληνες έχουν μιά πολύ ιδιαίτερη νοοτροπία, κι αιτία είναι συγκεκριμένοι ιστορικοί λόγοι. Γιατί να πληρώσω φόρο, γιατί να εμπιστευτώ το νόμο, γιατί να σχεδιάσω δημόσια έργα όταν κάθε τρεις και λίγο εδώ και πάνω από 2000 χρόνια έρχεται ένας τύραννος ή ένας κατακτητής και τα αλλάζει όλα.

Η εθνική νοοτροπία είναι περίπλοκη υπόθεση. Δεν  αλλάζει διά νόμου (κρίμα ίσως). Μεταδίδεται μέσα από τη  γλώσσα, τα ήθη, την κουζίνα, την αρχιτεκτονική. Μεταδίδεται με τα γονίδιά μας που μπορεί να διαιωνίζουν την κακή μας μοίρα επηρεάζοντας τη συμπεριφορά μας σα να ήμασταν μιά ράτσα σκύλου δύσκολου κι απαιτητικού και εντελώς άχρηστη στην εποχή μας, που κανείς δεν έχει λόγο να την εκτρέφει πια  (και μιλάμε για ράτσα ολόκληρη, διότι ο μόνος θεσμός εδώ είναι η Οικογένεια).  Δεν αλλάζουμε, όσο κι αν το θέλουμε. Παραείμαστε blasės.

Αυτή είναι η θεωρία μου.

Ως απόδειξη, κι επειδή τα πρόσφατα συμβάντα μπορεί να σας διαφεύγουν, ακολουθεί πρόχειρη λίστα εισβολέων των τελευταίων χιλίων ετών:

Ακόμα και τη εποχή που άκμασε το Βυζάντιο από αυτή τη γη πέρασαν για λίγο ή πολύ Γενοβέζοι, Ενετοί, Φράγκοι, Οθωμανοί και, αναπόφευκτα, Πειρατές. Και Σλάβοι. Αυτοί σε πόλεμο. Εν ειρήνη άλλοι τόσοι, όπως λ.χ. οι Σεφαρδίτες Εβραίοι που έσωσε ο Σουλτάνος από την Ισπανική Ιερά Εξέταση αλλά και οι Αρμένηδες που έρχονταν να σωθούν από σφαγές και διακρίσεις.

Μόνο τον περασμένο αιώνα έχουμε κατακτηθεί από τη Βουλγαρία, την Ιταλία, την Αλβανία, τη Γερμανία (δις). Επίσης έχουμε λάβει βοήθεια (διά φιλικού βομβαρδισμού και διαπλοκής) από τις Βρετανικές Δυνάμεις· κι είχαμε και δυό δικτατορίες που άλλαξαν ακόμα και τη γραπτή γλώσσα. Οι φυλακές ήταν γεμάτες από πολιτικούς κρατουμένους. Οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις υποτίμησαν το νόμισμά μας (θυμάστε ίσως τη φθηνή δραχμή από τα φοιτητικά σας καλοκαίρια) πράξη που κλόνισε την εμπιστοσύνη μας και απαξίωσε την αποταμίευση. Αποταμίευση για πότε; Για τα γεράματά μας; Δεν το βλέπω.. τόσο μακροχρόνια σχέδια δε γίνονται έτσι που είναι η κατάσταση.

Οι σοσιαλιστές υπουργοί έγιναν πάμπλουτοι σε  λίγα χρόνια. Ήταν ανακουφιστικό να έχεις σκέτους κλέφτες μετά τους παρανοϊκούς δολοφόνους. Ουσιαστικά 2-3 οικογένειες μας κυβερνούν εδώ και 60 χρόνια. ΕΣΕΙΣ, δηλαδή, θα τους δείχνατε εμπιστοσύνη; ΕΣΑΣ, δηλαδή, αυτή η κατάσταση δε θα σας διέφθειρε; ΕΣΕΙΣ, δηλαδή, θα χτίζατε σπίτι από πέτρα σε τέτοιο τόπο; Ή μήπως θα στήνατε μιά σκηνή και θα βγαίνατε γιά ψάρεμα ώσπου να έρθει το διαβατήριό σας μέσω Μαύρης Αγοράς;

Τέτοιο παρελθόν τέτοια νοοτροπία γεννά, μεταδιδόμενη σα κληρονομική ασθένεια που βρίσκει ευνοϊκές συνθήκες (και μέσω  γλώσσας και παρόμοιων οικογενειακών εμπειριών διαιωνίζει μιά βαθύτατη έλλειψη εμπιστοσύνης στην εξουσία, που πηγάζει από αγωνιώδη ανασφάλεια) και κάνει, στα μάτια σας, κάθε Έλληνα απείθαρχο αντάρτη (αν όχι κλέφτη και κατεργάρη). Και ίσως δίκιο έχετε. Ίσως ως έθνος αρχαίο με κράτος νέο δεν είμαστε αρκετά ώριμοι κι εξελιγμένοι ώστε να είμαστε άξιοι να σταθούμε πλάι σας (σε καιρούς ευημερίας και ειρήνης). Σας ρίχνουμε, σας τραβάμε μαζί μας στο βούρκο της κακομοιριάς και της  κακοδαιμονίας μας σαν το φτωχό συγγενή τον όλο παρελθόν και δίχως μέλλον.

Αλλά ―ή είναι ιδέα μου;― αυτή δεν ήταν η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η δημιουργία μιάς σύγχρονης πολιτισμένης κοινοπολιτείας κρατών η οποία (με κοινά ιδανικά όπως της προσωπικής ελευθερίας, της εξάλειψης κάθε μορφής βίας κ.α.) όχι μόνο θα σέβεται,  αλλά θα ενθαρρύνει την ιδιαιτερότητα της κάθε χώρας ξεχωριστά με τη νοοτροπία και τις ειδικές ανάγκες της, κάτω από μιά κοινή ταυτότητα.

Στην πραγματικότητα φαίνεται πως (όσο κι αν δεν οφείλονται μόνο σε δικά του λάθη) οι ειδικές ανάγκες του έκαναν αυτό το συγκεκριμένο συγγενή ανυπόφορο. Οι χρόνιες απαιτήσεις μας έχουν προκαλέσει δίκαιη αγανάκτηση αλλά μόνο καταλαβαίνοντάς μας θα μπορέσετε να μας δεχθείτε, όχι ουτοπικά και θεωρητικά όπως τον καιρό της Ένταξης μα ρεαλιστικά ώστε κι εσείς να συνεχίσετε να απολαμβάνετε τα μπάνια σας κι εμείς να σταθούμε στα πόδια μας.

Γι αυτό, πλούσιε Φίλε, την επόμενη φορά που θα σε κεράσω ένα ποτό, δείξε διακριτικότητα και μη μου θυμίσεις πόσο ακριβά θα μου κοστίσει και, δέξου το ή μην το δεχθείς, αλλά παρακαλώ, άσε το κύρηγμα.

________________________

Η Apologia (των Ελλήνων που δεν παίρνουν από λόγια) της MmeKastell είναι μετάφραση του Apologia (το πρωτότυπο αγγλικά για να με καταλάβει ο Ελβετός Χρηματιστής)
εικόνα: Άνδρας σε Συμπόσιο παίρνει κρασί από οινοχόη, 480-490 π.Χ.Λούβρο