«Έχω την εντύπωση πως θα κριθούμε τελικά από τα μάτια των ζώων»
Η Τέχνη δεν είναι Επιστήμη (παρότι ενίοτε την έχει μεγάλη ανάγκη) διότι το έργο τέχνης δε φτιάχνεται με συνταγή.
Κι ο αναγνώστης κρίνει, αναλύει, αποτιμά κι εκτιμά μα η άποψή του είναι συχνά δυνατόν να μην ταυτίζεται με προτίμηση.
Το παλιότερό μου παράδειγμα είναι ο James Joyce, που δεν είναι πως δεν προσπάθησα. Και πιέστηκα από φανατικούς που δε γινόταν να δεχθούν πως εγώ δεν. Όμως Δεν― που σημαίνει: τον εκτιμώ αλλά δε με πιάνει, δε μου κάνει αυτό το χιλιοψαγμένο απροσδιόριστο που είναι η μετάλλαξη της πληροφορίας σε εμπειρία μέσω της τέχνης.
Το ίδιο έχω και με τη «νεραϊδούλα» της ελληνικής λογοτεχνίας όπως ονομάζουν οι φανατικοί θαυμαστές, αναγνώστες και φίλοι της τη Ζυράννα Ζατέλη, αστείρευτη δημιουργό του έργου και της εικόνας της, αυτόφωτη κι ανεπηρέαστη από τα κοινά, εύθραυστη υφάντρα ονείρων.
Το ομολογώ, δεν είμαι του Φανταστικού Ρεαλισμού. Το αστείο για τα «100 Χρόνια Μοναξιάς» του Μαρκές (πως άλλα τόσα ανίας θέλεις γιά να τα τελειώσεις) δεν το είχα ακούσει δίχως να χαμογελάσω. Επέμεινα όμως. Μαρκές, Αλλιέντε και, ισότιμη κι ισάξια: Ζατέλη.
Στην «Οδό Πανός» του φίλου και πρώτου εκδότη της Γιώργου Χρονά έχει ένα αφιέρωμα που άνοιξε μιά μικρή χαραμάδα στα άδυτα της μωβ οπτασίας που ως παιδί θυμάμαι να γυρνά σα χορεύτρια ανάμεσα στα χαλκοστρωμένα τραπέζια της Ράτκας με κατακόκκινα μαλλιά και πράσινα μποτίνια. Ύστερα χάθηκε γιά να εμφανιστεί ξανά σε ασπρόμαυρη κάρτα και εξώφυλλα η γατόφιλη «Περσινή Αραβωνιαστικιά» του Λυκόφωτος, η κλειστή, ερμητική βορειοελλαδίτισσα της ομίχλης.
Το είπα, δε με αγγίζει ο Φανταστικός Ρεαλισμός και τα όνειρα των άλλων. Αλλά αναγνωρίζω το ταλέντο της και χαίρομαι που καταλαβαίνω τι εννοεί όταν, ας πούμε, λέει εκείνη η ονειροπόλα αγνωστικίστρια ότι «το βλέμμα ενός ζώου είναι σαν το βλέμμα του Θεού».
Παρασκήνιο, ΕΡΤ
Παρασκήνιο, ΕΡΤ
Την αγαπώ! Αλλά τα "100 χρόνια μοναξιάς" οχι δεν μπορώ να τα διαβάσω! Και αρνούμαι να καταπιεστώ περισσότερο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θέλει κι η Τέχνη καταπίεση χαθήκαμε Giorgina μου.
ΔιαγραφήΌταν εκδόθηκαν (και τα διάβασα) ένα φίλος έλεγε πως ούτε 100 χρόνια μοναξιάς δε θα τον έκαναν να πλησιάσει ξανά Μαρκές― κι οι Λύκοι που επανέρχονται είναι στην ίδια κατηγορία...
Το με το φως του Λυκου επανέρχονται είναι το αγαπημένο μου!!! Με στέριωσε αυτό το βιβλίο στα πόδια μου! Νωρίς την είδα την απάντηση πάντως...και να φανταστείς μπήκα ξανά τώρα γιατί είδα το λίνκ κάτω από την σημερινή ανάρτηση και δε θυμόμουν ο,τι το έχω ξαναδιαβάσει το ποστ!
Διαγραφή