Με τις γιορτές βγήκαν πάλι στην επιφάνεια σα σαλιγκάρια μετά τη βροχή τα παιδιά των φαναριών*, τα παιδιά ασυνείδητων γονιών που τα επιδεικνύουν σα πληγές ως άλλοθι της επαιτείας.
Κι όμως, το μόνο που βοηθά να δίνουμε σε εκείνους που βγάζουν τα παιδιά τους στη ζητιανιά είναι προφυλακτικά. Ό,τι άλλο είναι τσιρότο για τις αστικές μας ευαισθησίες και μολύνει σα γάγγραινα τις πληγές των συγκεκριμένων παιδιών που τάχα λυπόμαστε.
Η ελεημοσύνη είναι άλλοθι για την ενοχή μας όπως άλλοθι είναι και η φτώχεια τους για τους εν λόγω γονείς. Διότι η φιλανθρωπία ούτως ή άλλως είναι πάντα ύποπτη, ένα προσηνές προσωπείο που κρύβει το φόβο, την απέχθεια αλλά και τον κυνισμό μας καθώς ανοίγουμε το πορτοφολάκι των ψιλών κι υποκρινόμαστε πως κάτι αλλάζει στον κόσμο όποτε εμείς κι οι σαν εμάς δίνουμε το περίσσευμα του περισσεύματος στους επαίτες.
Αλλά δεν αλλάζει.
Αυτή τη στιγμή ζουν στη γη περίπου 6.8 δισεκατομμύρια άνθρωποι, οι περισσότεροι κάτω από το παροιμιώδες όριο της φτώχειας. Ήδη υφιστάμεθα τις συνέπειες του υπερπληθυσμού που αν δεν αλλάξουμε στάση θα γίνει αιτία εξαφάνισης του είδους μας.
Κι όμως Εκκλησίες και εθνικιστικά κόμματα ενθαρρύνουν τη γονιμότητα κολακεύοντας τις μάζες σα να πρόκειται να χαθεί το ανθρώπινο είδος αν δεν αναπαραχθεί το συγκεκριμένο γονίδιο του κάθε συγκεκριμένου πικραμένου.
Η ελεημοσύνη δε βοηθά, μόνο διαφθείρει, αυτά τα παιδιά που παραμένουν όμηροι και των γονιών που χρησιμοποιούν τη γονιμότητα ως δικαιολογία αλλά και της κοινωνίας που ενθαρρύνει την αναπαραγωγή και διαιωνίζει τη διάδοση των μύθων περί δεσμών αίματος και μητρικής αγάπης, που αν ίσχυαν και δεν ήταν μύθοι δε θα βλέπαμε ποτέ παιδιά να ζητιανεύουν στο δρόμο.
Εικόνα: Νικόλαος Γύζης (πίνακες, βιογραφικό)
_______________________________________________
*Σημείωση
2010 ήταν όταν έγραφα για παιδιά των φαναριών. Τα θυμάμαι με πανιά και με τριαντάφυλλα ή χαρτομάντιλα να τρέχουν ανάμεσα στα αυτοκίνητα λερώνοντας μάλλον παρά καθαρίζοντας.
Έγιναν συλλήψεις, αποκαλύψεις πως τα παιδάκια εισάγονται και χάνονται, έγινε κι εκείνο το φιάσκο της 'Μικρής Μαρίας' που εντός ημερών έγινε 'γυφτάκι' από 'ξανθό αγγελούδι' και πλέον τα συναντάμε λιγότερο σε φανάρια και πιο πολύ σε παραδοσιακά πόστα.
_______________________________________________
Τα λες σκληρά. αλλά έτσι είναι. Αυτή η στάση της εκκλησίας είναι απολύτως παράλογη, με την ενθάρρυνση της γονιμότητας εννοώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο για τα ζητιανάκια, τώρα πια έχει φτάσει το πράγμα εκεί που χρειαζόμαστε κοινωνικούς λειτουργούς. Ας βγάζουν σκυλιά στη ζητιανιά, όχι παιδιά!
Η Εκκλησία μα και οι Γιατροί, πρόθυμοι να φουσκώσουν με ορμόνες & τρίδυμα-γρανίτα κάθε γυναίκα που επιθυμεί να αναπαράγει το οικογενειακό DNA, όταν την ίδια στιγμή μόνο με τα έξοδα τεχνητής γονιμοποίησης & καισαρικής θα σώζονταν & θα σπουδάζονταν τόσα "αδέσποτα" που ζητιανεύουν στα φανάρια της γης.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Οι απόψεις μου σκληρές & παγιωμένες, μα σήμερα, όπως θα κατάλαβες εσύ έδωσες το έναυσμα γι αυτό το post).
Η επαιτεία είναι εξευτελισμός. Η ελεημοσύνη έχει αξία μόνο αν εμπεριέχει αυτοθυσία. Άλλο είναι να ελεήσει ο σακάτης, τον διανοητικά καθυστερημένο που ζητιανεύουν διπλα δίπλα και άλλο εγώ η αρτιμελής με ενοχή και περιφρόνηση. Ποτέ δεν δίνω χρήματα σε μικρά παιδιά και αν δώσω σε κάποιον επίμονο ενήλικα στα φανάρια είναι μόνο γιατί έκανα το λάθος να τον κοιτάξω στα μάτια και είδα εκεί την κόλαση να με απειλεί με όλους τους δαιμόνους της και σκιάχτηκα. Δίνω χρήματα γιατί φοβάμαι, όχι γιατί λυπάμαι ή συμπονώ. Καμιά φορά και από αηδία. Για να φύγει από μπροστά μου αυτός ο άνθρωπος που κάποιοι τον γέννησαν για να τον σακατέψουν και τον έκαναν μια μαϊμού που σέρνεται στο πεζοδρόμιο, δίχως πόδια ή με σπασμένα και κολλημένα στραβά μέλη. Και μιλούμε για βιολογικούς γονείς...τι να πει κανείς? Το μητρικό ένστικτο καλλιεργείται. Καμιά γυναίκα δεν είναι μάνα μόνο επειδή γέννησε. Είναι κρίμα να σπαταλά τα χρήματά του κάποιος που έχει πρόβλημα γονιμότητας και να κακοκποιεί τον εαυτό του αντί να γλυτώνει ένα παιδί από το ανύπαρκτο μητρικό ένστικτο μιας βιολογικής μάνας. Πολύ κρίμα.
ΑπάντησηΔιαγραφή'Δίνω επειδή φοβάμαι'; Με τρόμαξες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την αυτοθυσία δε με νιάζει, δεν είμαι του Τολστοϊκού, μακάρι δίνοντας δίχως πόνο να απαλείφαμε τον πόνο, γιατί όχι;
Η τελευταία φράση σου για εκείνες που κακοποιούν τον εαυτό τους με ορμόνες αντί να γλιτώσουν ένα κακοποιημένο παιδί από τη βιολογική του με βρίσκει σε όλα σύμφωνη. Απίστευτο δεν είναι;