Και που κατέβηκες στο δρόμο φιλενάδα―cui bono;

Θέλω να πάω στην Αθήνα για πολλά απαραίτητα και τα σημερινά εγκαίνια του νέου μαγαζιού του αγαπητού μου Φαρφουλά μα οι απεργίες με κρατούν εδώ σε ένα αιώνιο καλοκαίρι στο 'αέναο καρναβάλι πλάι στη θάλασσα', όπως έλεγε ο Fitzgerald για αυτού του είδους τη ζωή.

 Γιατροί και λίγα ψώνια και φίλοι που έχω καιρό να δω κι η γειτονιά μου που μου φέρνει δάκρυα στα μάτια από νοσταλγία αλλά και θλίψη για το πώς κατάντησε η πόλη της καρδιάς μου και το κέντρο της― το πάνω κέντρο, ο Λυκαβηττός― που το έχω περπατήσει από παιδάκι για τα παιχνίδια της Δεξαμενής και του Βασιλικού (τότε) Κήπου, κι ύστερα για μαθήματα στις κάθετες της Σκουφά με μεγάλα βήματα μετά το μπαλέτο, κι αργότερα στα μαύρα με μαύρο κραγιόν (δυσεύρετο, της Biba, απ' το Λονδίνο) ανήλικη στα γύρω μπαρ κι ερωτευμένη σε παγκάκια και παλιά σπίτια με πλακάκια και ψηλά ταβάνια.

Το έχω ξαναπεί η Αθήνα φέρεται σκληρά σ' όσους την αγαπούν διότι σκληρά της φέρθηκαν οι πάντες. Όποια γωνιά αγαπάμε τη γκρεμίζουν κι οι αποστάσεις φαίνονται τεράστιες γιατί τα κτίρια υψώνονται ανεξαρτήτως πλάτους δρόμου.

Δε θέλω να τη βλέπω ξαναγκρεμισμένη. Έγινε χούι των Ελλήνων η διαδήλωση λένε στις αναλύσεις τους ξένα κανάλια. Κι αλήθεια το διαβάζω καθημερινά στο Facebook (και λιγότερο στο πιο upper class Twitter) πως 'άμα πια!' γιατί δεν 'κατεβαίνουμε στους δρόμους'.

Κι άμα κατέβεις δηλαδή γλυκιά μου φιλενάδα τι θα γίνει; Θα ντροπιαστεί η παροιμιώδης φοράδα στο αλώνι της.

Μη με παρεξηγείτε ― θα το είδατε εξ άλλου εδώ― είμαι απολύτως υπέρ των καταλήψεων της Wall Street και του Τόκυο. Μόνο πιστεύω πως η έρμη Αθήνα είναι άλλο βιολί.

Ποιος είναι ο στόχος του 'κατέβηκαν στους δρόμους'; Να αναστατωθεί η τάξη ώστε να πληροφορηθεί η Κυβέρνηση (και, σε χώρες σαν τη δική μας, οι εξωτερικοί υποστηρικτές της) ότι χάνει τη νομιμότητά της διότι ο λαός διαφωνεί. Αν όμως αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο και για κάθε αιτία, αν αυτό το οργανώνουν κόμματα και πουλημένα συνδικάτα, κι αν―επειδή έχει γίνει συνήθεια― η Αστυνομία και το κράτος έχουν οργανωθεί και πια όχι μόνο δεν αιφνιδιάζονται αλλά το περιμένουν και το εκμεταλλεύονται, τότε, πραγματικά, νομίζω πως αντίσταση είναι να μην κατέβει κανείς στους γνωστούς δρόμους ώστε να μην επιτρέψει στην κυβέρνηση να μεταχειριστεί τους κουκουλοφόρους με τους λοστούς ή τα πανάκριβά της δακρυγόνα.

Το 'σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω' δε με κάνει ήρωα.

Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι αντίστασης, γνωστοί από καταβολής κοινωνιών και (αν θέλετε στοιχεία και συμβουλές) συγκεντρωμένοι στο γνωστό πια φυλλάδιο του Gene Sharp του οποίου τη λίστα έχω μεταφρασμένη για σας σ' αυτό εδώ το blog.

Όλοι αυτοί οι Δημόσιοι Υπάλληλοι που αντιτίθενται έχουν καλύτερο τρόπο να αντισταθούν από το να κατεβαίνουν ως πρόβατα επί σφαγήν στους δρόμους για να δολοφονηθούν ή να ψεκαστούν με καρκινογόνα αέρια. Παθητική αντίσταση λέγεται ή ―για να το κάνω οικείο― λούφα μα συνειδητοποιημένη. Αν ο πολίτης λέει 'δεν πληρώνω' απλώς κάνει μιά δήλωση διότι στην πράξη ξέρουμε πως οι ανάγκες της ζωής θα τον αναγκάσουν να συμμορφωθεί με τον άδικο φόρο. Αν όμως ο εφοριακός καθυστερεί, χάνει φακέλλους, αρρωσταίνει και αργεί, λέει ο Sharp πως η άδικη Κυβέρνηση δεν καταφέρνει να παραμείνει στην εξουσία κι η επόμενη φοβάται.

Κι αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα της Κοινωνικής Ανυπακοής που δείχνει στον Αφέντη πως ο Δούλος αντιδρά.

Κάθε στρατηγός θα σας το πει πως ο αιφνιδιασμός είναι το μεγαλύτερο όπλο και πως αν 'κατεβαίνετε' κάθε 17 Νοεμβρίου (για παράδειγμα) κι η πιο ηλίθια κυβέρνηση ξέρει όχι μόνο να προφυλαχτεί αλλά να μεταχειριστεί την κάθοδό σας υπέρ της.

Γι αυτό απορώ. Δεν είναι η πολιτική το φόρτε μου, θα προτιμούσα να ζω σε άλλο καιρό και άλλο τόπο κι όλα αυτά να τα σκεπτόμουν θεωρητικά με ένα επαναστατικό Παρίσι ή μιά Βιρμανία στο νου κι όχι την πόλη που μεγάλωσα.

Ίσως γι αυτό να ζω εδώ στο αέναο Καρναβάλι.

από εδώ σας γράφω

Χθες έγραφα στον κήπο μου, διάβαζα ξαπλωμένη στον ήλιο όσο πίσω μου ψηνόταν στα κάρβουνα το φαγητό με το σκυλί μου να χοροπηδά χαρούμενο και τα πουλιά να τιτιβίζουν στην ελιά. Παράδεισος; Ναι μα η Κόλαση εισχωρεί γιατί με νοιάζει.

Είναι αφύσικο και εξωφρενικό να πεθαίνει εν μέσω λιθοβολισμού και ψεκασμού χημικών  ένας άνθρωπος στο κέντρο μιάς πολιτισμένης πόλης [και ελπίζω να μη διαβάσω σχόλιο διότι γνωρίζω πως ο ιατροδικαστής είπε πως  μακροσκοπικά (δηλαδή με τα μάτια) βρήκε πρόσφατες ισχαιμικές μυοκαρδιακές αλλοιώσεις μα είπε επίσης πως ο νεκρός δεν έπασχε 'από καρδιά' ]. Είναι ανόητο να πηγαίνουν με τη θέλησή τους πλήθη να ψεκαστούν με χημικά και να καταστρέψουν τη μόνη όμορφη γειτονιά της πόλης τους όταν το ήξεραν από πριν πως οι εχθροί θα περάσουν με θωρακισμένα αυτοκίνητα και δε θα αλλάξει τίποτε στους άδικους νόμους. Κι ακόμα είναι ανήθικο ένα κόμμα να οργανώνει τους οπαδούς του να πάνε να ψεκαστούν κι εκείνοι είναι βλακώδες να υπακούουν δίχως να σκέπτονται πως οι βουλευτές του κόμματος θα παρακολουθήσουν τα έκτροπα από τον καναπέ τους στα προάστια.

Για όποιον με διαβάζει από άλλο Γαλαξία: Όλα αυτά έγιναν για να μην ψηφιστεί στη Βουλή το "πολυνομοσχέδιο" το οποίο : 'Πέρασε με 154 ναι' . Δηλαδή οι εντός Βουλής για άλλη μιά φορά δεν επηρεάστηκαν από τις εκτός βουλής ρητορείες και φασαρίες.

Ποιος στρατηγός θα έμενε πιστός σε στρατηγική που δεν αποδίδει; Κανείς πιστεύω. Άρα αποδίδει. Πώς δεν το βλέπουν οι αυριανοί διαδηλωτές;

Πώς  πριν ακολουθήσουν σαν υπνωτισμένοι εντολές δεν αναρωτιούνται cui bono, δηλαδή ποιος θα κερδίσει από το ξύλο που θα φάνε;

Αφύσικο και εξωφρενικό κι ακατανόητο διότι όσο υπακούουν οπαδοί τυφλοί σαν πρόβατα  τόσο οι πολιτικοί σα βοσκοί, όπως παλιότερα η Εκκλησία, σα πρόβατα θα τους μεταχειρίζονται.

 ―――――――――――

οι εικόνες:

Τοίχος

 Αθήνα χθες

και

Το τραπεζάκι με λίγη σκιά στον κήπο, απ' όπου σας γράφω σήμερα. ―πίσω από την πρασινάδα τα σκαλάκια που ήταν παλιά η είσοδος του κτήματος και, πάνω από τη φραγκοσυκιά η θάλασσα.

――――――――――――――――――――――――――――――

Η σημαντικότερη εφεύρεση της χιλετίας

Enjoy 

με ελληνικούς υποτίτλους

Λίγο πριν το 2000 έγινε μιά έρευνα των Times για να βρεθεί ποια θεωρούμε πως είναι η πιο χρήσιμη για την ανθρωπότητα εφεύρεση της περασμένης χιλιετίας.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι δεν πιστεύουμε πως oφεληθήκαμε από το εντυπωσιακό επίτευγμα του ταξιδιού στο φεγγάρι. Ιδού τι  καλυτέρεψε και παρέτεινε την ανθρώπινη ζωή:

Τα αντιβιοτικά

Η οδοντιατρική

Η ολική νάρκωση για εγχειρίσεις

Το αυτοκίνητο

Το τηλέφωνο

Η τηλεόραση

Το κομπιούτερ

Το ψυγείο

Ο ηλεκτρισμός

Το τραίνο

Όλα σωστά και χρήσιμα. Οι νικητές όμως ήταν άλλοι. Πρώτα τα γυαλιά πρεσβυωπίας. Κι αμέσως μετά η πιο έξυπνη εφεύρεση του ανθρώπου, το βιβλίο.

―――――

  Το video είναι περσινό αλλά επιτέλους το ανακάλυψα με ελληνικούς υποτίτλους
 http://youtu.be/NFKHU5-MX5U
―――――――

Στον Οσκαρ Γουάιλντ για τα γενέθλιά μας

       'Mπορώ να αντισταθώ στα πάντα, εκτός από τον πειρασμό'

 

    .... «Έζησα για την Tέχνη έζησα για την αγάπη» μας συγκινεί η Kάλλας και ποιος θα άξιζε να έχει αυτούς τους στίχους στην ταφόπλακά του περισσότερο από τον Όσκαρ Γουάιλντ που στις 16 Oκτωβρίου κλείνουν 166 χρόνια από τη γέννησή του;

     Hταν ένας εστέτ, καλός ομιλητής, κάκιστος ποιητής και πανέξυπνος θεατρικός συγγραφέας που γνώρισε τεράστια επιτυχία την οποία μέσα στην απέραντη καλωσύνη του θεώρησε δικαίωμά του και την πλήρωσε με την υγεία καί τη ζωή του με ένα τρόπο θεαματικότερο από οποιοδήποτε έργο του.

     Tα αποφθέγματα, οι εξυπνάδες του κομψού και ροδαλού παχουλού κυρίου με το πράσινο γαρύφαλλο στο πέτο έχουν γίνει κοινότοπα όσο και του Kομφούκιου, παραφρασμένα και χιλιομεταχειρισμένα τόσο που πια έχει χαθεί η έκπληξη και η πνευματική ευχαρίστηση που νιώσαμε όταν πρωτοσυναντηθήκαμε με το εύστροφό του πνεύμα. Λάτρευε την παραδοξολογία μα ποτέ δεν αφέθηκε στον πειρασμό να πει κάτι μόνο και μόνο επειδή ήταν έξυπνο. 'Aλλοι ήταν οι πειρασμοί που τον κατέστρεψαν. «Mπορώ να αντισταθώ στα πάντα, εκτός από τον πειρασμό» έλεγε και ήταν ειλικρινής.

     Hταν Iρλανδός, όπως οι περισσότεροι μεγάλοι συγγραφείς της Aγγλικής λογοτεχνίας, γιος μιας δυναμικής και ταλαντούχας κυρίας που του ενέπνευσε μεγάλη αυτοπεποίθηση αλλά δεν του άφησε αρκετή περιουσία. «Mε τα λεφτά σου και το μυαλό μου θα καταφέρουμε πολλά» ήταν το επειχείρημα που μεταχειρίστηκε στην πρόταση γάμου σε μια κληρονόμο η οποία, βεβαίως, τον απέρριψε. H επόμενη δέχτηκε και έκαναν δυο γιους εκ των οποίων ο ένας, ο Bίβιαν Xόλαντ, αφοσιώθηκε στο έργο του πατέρα του.

     Mην τρομάξεις ομως, δε θα σου μιλήσω για το πασίγνωστο «Πορτραίτο Του Nτόριαν Γκρέυ», ένα ανιαρό μυθιστόρημα βασισμένο σε μιά εκπληκτική ιδέα, ούτε για τα θεατρικά του στα οποία οι ήρωες μιλάνε τόσο αποφθεγματικά που όταν τελειώνει η παράσταση μας μένει ένα κουσούρι και απορούμε που οι φίλοι μας δε μας απευθύνονται με πνευματωδεις παραδοξολογίες. Θα σου πω όμως μια ιστορία, από τις «απόκρυφες», για το πως μια κοσμική βραδιά έγινε ένα θαυμάσιο διήγημα.

     O Xείρων -καμιά συγγένεια με τον Kένταυρο- ήταν ο Kόμης Λουί Aμόν, ισπανικής καταγωγής ο οποίος εμφανίστηκε στά σαλόνια του Λονδίνου μέσω Iνδίας. Hταν ποιητής, αλλά είχε μελετήσει πολύ και τη χειρομαντεία κι ακόμα και σήμερα στην Iνδία πρέπει να είναι πολύ γνωστός γιατί από εκεί μου έχουν φέρει θαυμάσιες και πάμφθηνες εκδόσεις των έργων του.

     Tον καιρό εκείνο ήταν της μόδας ο μυστικισμός και οι συναθροίσεις γύρω από στρογγυλά τραπεζάκια. Συνήθιζαν λοιπόν να παίζουν ένα παιχνίδι. Kαθόταν ο Xείρων πίσω από μια κλειστή κουρτίνα κι όποιος καλεσμένος ήθελε περνούσε το χέρι του από το άνοιγμά της, έτσι ώστε να ακούσει τη μοίρα του από έναν χειρομάντη ο οποίος δεν ήξερε σε ποιόν μιλούσε. O Oσκαρ Γουάιλντ εκείνη την εποχή μεσουρανούσε. Ήταν τόσο διάσημος και φαντασμένος που όταν στην πρεμιέρα ενός έργου του το κοινό ζήτησε να τον επευφημήσει σηκώθηκε στο θεωρείο του και σίγουρος πως όλοι τον αναγνώριζαν, ανακοίνωσε περιφρονητικά πως ο δημιουργός απουσιάζει. Oμως τι είδε ο Xείρων; Tι ήταν αυτό που τάραξε τόσο τον Oσκαρ Γουάιλντ που έφυγε βιαστικά και πέρασε τις επόμενες μέρες κλεισμένος στο σπίτι του; «Bλέπω το χέρι ενός βασιλιά που θα χάσει το θρόνο του. Θα πέσει από ψηλά πάρα πολύ χαμηλά.» λένε πως του είπε.

     Aς φανταστούμε πως μαθαίνουμε τη μοίρα μας και αυτό που ακούμε δε μας αρέσει. Tι κάνουμε για να το αποφύγουμε; Γίνεται; Mπορούμε; O Oσκαρ προσπάθησε, όχι στη ζωή (εκεί τα θαλάσσωσε, μα το είχε δηλώσει από νωρίς πως η ζωή δεν τον ενδιέφερε) αλλά στην τέχνη. Kλείστηκε λοιπόν στο γραφείο του και έγραψε ένα διήγημα.

     Aς υποθέσουμε πως αυτό συμβαίνει σε έναν ευϋπόληπτο νέο που έχει όλα τα καλά. Eίναι όμορφος, είναι πάμπλουτος και είναι και τρελά ερωτευμένος με μια γυναίκα με την οποία πρόκειται να παντρευτεί σε λίγες μέρες. Kι έρχεται ένας μάντης και προβλέπει πως ναι, όλα καλά, αλλά στη μοίρα του ανθρώπου αυτού είναι γραφτό να διαπράξει ένα έγκλημα, ένα φόνο. H πρώτη του σκέψη είναι να διαλύσει τον αρραβώνα του. Δε μπορεί να καταδικάσει τη γυναίκα που λατρεύει σε μια ζωή με ένα φονιά. Kι ύστερα... ύστερα περπατώντας στους σκοτεινούς δρόμους του Λονδίνου του έρχεται μια σκέψη. Aν, αν ούτως ή άλλως ο φόνος δε θα αποφευχθεί, (για «ένα» φόνο μίλησε ο μάντης), μήπως -για να σώσει την υπόληψή του, την οικογένειά του αλλά και την αγαπημένη του από την κατακραυγή-, μήπως η λύση τελικά θα ήταν να σκότωνε απόψε, έναν τυχαίο άγνωστο, κάποιον που δε θα μάθαινε ποτέ το όνομά του έτσι που το έγκλημα θα γινόταν ενα μυστικό που δε θα το θυμόταν ούτε ο ίδιος; Eννοείται πως είναι αργά, εννοείται πως είναι σκοτεινά και πως βρέχει. O ήρωάς μας δεν είναι κανένας αναποφάσιστος δειλός, επιτίθεται στο πρώτο γεροντάκι που συναντάει να περπατάει σκυμμένο μέσα στην κάπα του και το σκοτώνει. Aλλά, δεν προλαβαίνει να μην τον αναγνωρίσει. Kαι ποιός είναι; Mα, θα το μάντεψες: ο Mάντης.

     Δε μπορώ να αποφύγω την ψυχαναλυτική ερμηνεία και να μην αναγνωρίσω το μίσος του συγγραφέα για το Xείρωνα που του χάλασε το κέφι εκείνο το βράδυ, αλλά ξέρω πως αυτό είναι αναχρονισμός, μια σκέψη σύγχρονη. Tο ουσιώδες είναι αλλού. Διότι εντέλει, ο σεβαστός σοφός που μιλούσε για το πεπρωμένο των άλλων με τόση άνεση ανάμεσα στά ποτά καί τα γλυκά των σαλονιών, τη δική του μοίρα δεν κατάφερε να τη δεί, ακόμα κι όταν κρατούσε στα ίδια του τα χέρια το χέρι που θα τον δολοφονούσε σε λίγες ώρες. Kι αυτό ακριβώς έπαθε κι ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Έζησε γιά την τέχνη, έκανε τη ζωή του τέχνη και πέθανε για την αγάπη. «Tην αγάπη που δεν τολμάει να πεί το όνομά της» όπως ονόμαζαν ευφημιστικά την ομοφυλοφιλία εκείνους τούς δύσκολους καιρούς. H σχέση του με τον ωραίο σαν άγγελο κι ανόητο σα παιδί Λόρδο 'Aλφρεντ Nτάγκλας γινόταν όλο και πιό σκανδαλώδης. Eίπαμε, η ύβρις είναι η μεγαλύτερη αμαρτία και τα χαστούκια η ζωή μας τα δίνει όταν νιώθουμε άτρωτοι. O πατέρας του Nτάγκλας, ο Mαρκήσιος του Kουίνσμπερυ, έχει μείνει στην ιστορία με δυο πρόσωπα, ανάλογα από ποια σκοπιά βλέπουμε τη ζωή. Oσοι ασχολούνται με το μπόξ γνωρίζουν πως του χρωστάμε τους βασικούς κανόνες του αθλήματος που έχουν το όνομά του. Oι υπόλοιποι τον θυμόμαστε από τα γράμματα του Γουάιλντ και των γιών του που τον παρουσιάζουν σαν ένα κτήνος. Aλλά τελικά δεν ήταν παρά ένας κλασικός 'Aγγλος αριστοκράτης με (κάπως ύποπτα) έντονη αρρενωπότητα ο οποίος απεχθανόταν κάθε τι θηλυπρεπές κι αδύναμο, ντυνόταν σα σταβλίτης, κατέφθανε οργισμένος στο Λονδίνο μυρίζοντας κοπριά και είχε την ατυχία να έχει δύο φιλότεχνους ομοφιλόφυλους γιούς που τον περιφρονούσαν.

     H ιστορία είναι πραγματικά απίστευτη καί τη διηγείται λεπτομερέστατα ο Έλλμαν σε μιά πρόσφατη ογκώδη βιογραφία. Πως ένας άνθρωπος με την ευφυΐα του Γουάιλντ αφέθηκε να μπλέξει σε ενα χυδαίο οικογενειακό καβγά ο οποίος κατέληξε σε ένα δικαστήριο μετά από μήνυση του ίδιου του Γουάιλντ (για συκοφαντική δυσφήμιση), ο οποίος μέσα σε λίγες μέρες από μηνυτής έγινε κατηγορούμενος και κατέληξε στη φυλακή του Pέντινγκ; Ποια έπαρση, ποια μεγαλομανία, ποια τρέλλα και ποιοι ανόητοι σύμβουλοι τον άφησαν να πέσει στην παγίδα; Mε την καταδίκη για ομοφυλοφιλία πέρασε στην άλλη όχθη κι ο βασιλιάς χτυπήθηκε πολύ άσχημα διότι έπεσε από πολύ ψηλά. H περιουσία του δημεύθηκε, η γυναίκα του αναγκάστηκε να μεταναστεύσει, το όνομά του σβήστηκε κι οι γιοί του άλλαξαν επίθετο. H υγεία του καταστράφηκε και κατέληξε, μετά τη φυλακή, να πεθάνει μόνος σε ένα άθλιο ξενοδοχείο στο Παρίσι. 'Aρρωστος, λένε, άνοιξε τα μάτια, κοίταξε την κακόγουστη ταπετσαρία του φτωχικού δωματίου, της είπε «πιστεύω πως ένας από τους δυό μας πρέπει να φύγει» και ξεψύχησε. Tα τελευταία λόγια ενός εστέτ; Mα δε μας άφησε μόνο αυτά. Tα δυο τελευταία του έργα είναι αριστουργηματικά και συμπληρώνουν με ένα μυστήριο τρόπο τα προ της καταστροφής έργα του.

     H «Mπαλάντα Της Φυλακής Του Pέντινγκ» με το εξαίσιο:

 

                               «Kαθένας μας σκοτώνει ό,τι αγαπάει

                                 Ο γενναίος το κάνει με μαχαίρι»

 

είναι σπαρακτικά συγκινητική γιατί εκεί βλέπουμε τη συμπόνοια που γεννάει η ταπείνωση σε ένα μεγάλο πνεύμα που, ίσως, η εύκολη επιτυχία να υπήρξε η καταστροφή του αλλά στη δυστυχία κατάφερε να υψωθεί ψυχικά και να δεί τον κόσμο με μιά κατανόηση αγίου, χωρίς να κακιώσει και χωρίς να στερέψει.

     Tο «De Profundis», από την άλλη, δεν είναι λυρικό, είναι μια ειλικρινής εκ βαθέων επιστολή προς τον πρώην εραστή που αφηγείται γεγονότα και αισθήματα με ένα τρόπο που μας αποκαλύπτει το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου που οι επιλογές του τον έφεραν στο σημείο που πάντα πρέσβευε πως ήταν το μόνο που άξιξε: η Tέχνη, κι ο κόσμος αυτός ο τεχνητός που με τον ένα ή άλλο τρόπο κατασκευάζει ο καλλιτέχνης για να επιβιώσει.

     Xρόνια πριν, είχε γράψει ένα παραμύθι για ένα γλύπτη που τόσο τον καίει η επιθυμία να φτιάξει το άγαλμα «της χαράς που κρατάει μόνο μια στιγμή» που λειώνει το άγαλμα «της λύπης που κρατάει αιώνια» κι ας το είχε φτιάξει ο ίδιος όταν πενθούσε για το θάνατο του μόνου πλάσματος που αγάπησε στη γη. Aυτά παλιά, σε άλλους καιρούς. Στο "De Profundis" αναφέρεται στο παραμυθάκι αυτό μα το θυμάται αντίστροφα και θαυμάζει τι δίκιο είχε τότε που έγραφε πώς η χαρά που κρατάει μια στιγμή γίνεται μια λύπη που κρατάει αιώνια.

     Δεν είμαι σίγουρη αν θα έχω τη διάθεση να σβήσω τα κεράκια της τούρτας μου στις 16 Oκτωβρίου, αλλά το ξέρω πως θα ανάψω ένα κερί, για τα γενέθλιά μας, στη μνήμη αυτού του μεγαλόψυχου ήρωα της Tέχνης που κατάφερε να πετύχει αυτό που κύρησσε και να κάνει τη ζωή του έργο σημαντικότερο και τραγικότερο από τις ιστορίες της Σαλώμης, των Eρνέστων και των Γιοχανάν που μας διηγήθηκε.

     Με μια μεταξωτή βεντάλια, με ένα πράσινο γαρύφαλο, με ένα βελούδινο σακάκι ή με μια βαριά μπάλα καταδίκου στο πόδι, ας τον θυμόμαστε για Xρόνια Πολλά λοιπόν διότι

 η συνέχεια έπεται...➙

__________________________________________

 Το Τέλος: Ο τελευταίος λογαριασμός τού Hotel d' Alsace, τελευταίας εν ζωή κατοικίας του.

 

Επιτυχημένος

 Μέρες της Δίκης. Με τον Douglas

Το "παραμύθι που αναφέρω είναι 'Ο Καλλιτέχνης' ένα από "Τα Πεζά Ποιήματα" που θα βρήτε εδώ  σε μετάφρασή μου με τις αφθεντικές εικόνες/εξώφυλλα του φίλου και εικονογράφου του Τσαρλς Ρίκετς.

Το κείμενο αυτό είναι από τις 'Επιστολές σε έναν Αναγνώστη' [η ΙΒ']που έγραψα για το Περί Γραφής

και τώρα τα συγκεντρώνω στο Fuck-A-Loss μου

Εκεί για τον Oscar Wilde επιστολές ΙΒ  ΙΓ και τα Πεζά Ποιήματα (μετάφρασή μου)

♠

Το  "Vissi d´arte" είναι από την Tosca του Puccini youtube

_________________♠

'Δεν είμαι εγώ ρατσιστής―αυτός είναι μαύρος'

Θύμωσα.

Αφορμή τα αγενή σχόλια για την ευγενική πρόταση του Αλβανού Υπουργού που προσφέρθηκε να ανοίξει τις πόρτες σε Έλληνες μετανάστες. Και θίχτηκαν εκείνοι οι ίδιοι που σπέρνουν πανικό δείχνοντας θεόχοντρες κυράδες στη λαϊκή να φωνάζουν 'πεινάμε' και διαιωνίζοντας προσβλητικές γενικεύσεις για "ανθρωπόμορφα τέρατα" κι άλλα παραδοσιακά χυδαία clichés.

Η αδιαφορία όμως ισοδυναμεί με συνενοχή. 'Οποτε σκοντάφτω σε ρατσιστικές γενικεύσεις δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να τις αφήσει ασχολίαστες. (Σας συστήνω το ίδιο για να μην πέσουμε σε βάραθρα απύθμενης καφρίλας).

Οι Αλβανοί ως Αρβανίτες ήταν πάντα παρόντες στην Ελλάδα, πολέμησαν ως Υδραίοι και Σπετσιώτες στην Επανάσταση του 21 και υμνήθηκαν από τον Βύρωνα κι άλλους ταξιδιώτες ως γενναίοι πολεμιστές, άφοβοι και φημισμένοι για τη 'μπέσα' τους, κώδικα τιμής αντίστοιχο του ιπποτικού.

Ο 20^ος αιώνας δεν ήταν καλός μαζί τους. Όπως λέει ο Σεφέρης, που διετέλεσε εκεί πρόξενος πριν τον πόλεμο, τα κανόνια των συνόρων ήταν στραμμένα προς το εσωτερικό λόγω τρελής φοβίας των αρχών πως αν άνοιγαν πύλες θα άδειαζε η χώρα.

Δε μας αρέσει να το λέμε αλλά το ΄90 που άνοιξαν τα σύνορα οι πρώτοι που ήρθαν στην Ελλάδα ήταν υποσιτισμένοι κι αφρόντιστοι οπισθοδρομικοί φαλλοκράτες μουστακαλήδες ίδιοι με Έλληνες μετανάστες του 1950. Μα ο ρατσιστής την ομοιότητα τη βλέπει διαφορά. Σαράντα χρόνια ψευτοδημοκρατίας κι εσωτερικής τουαλέτας έκαναν το χωριάτη μας ανώτερο.

Θυμάμαι στην Πελοπόννησο καταιγίδα με τον εργάτη στην καρότσα και το σκυλί στη θέση του συνοδηγού.

Θυμάμαι Μυκονιάτη εστέτ εργολάβο να γελά που έστειλε τον εργάτη στη σφηγκοφωλιά κι όταν ο άνθρωπος πληγωμένος είπε πως φοβόταν να ξαναπλησιάσει καμάρωνε με την ευφυή του απάντηση: "Και ποιος θα πάει ρε; Εσύ είσαι ο Αλβανός!".

Όλοι οι ρατσιστές, το ξέρουμε, ξεκινούν με το 'δεν είμαι ρατσιστής αλλά' κι όταν χάνουν τα άλλα επιχειρήματα καταφεύγουν στην Αισθητική. Διότι είναι εύκολο να μη μας αρέσει ο κατατρεγμένος.

Η αδιαφορία είναι συμμετοχή και το δεν το πρόσεξα δεν είναι δικαιολογία.

Τώρα που από πολιτική αμέλεια (ή σκοπιμότητα;) το κέντρο της πρωτεύουσας έχει γίνει κάμπινγκ, τώρα που οι βιαστές Με-τα-Καλάσνικοφ θα γίνουν ο μπερντές που θα κρύψει τους βιαστές συγγενείς και φίλους (πριν φέρετε αντίρρηση, ψάξτε τα ποσοστά) είναι βέβαιο πως οι ρατσιστικές ρητορείες θα αυξηθούν. Γι αυτό ασχολούμαι με το άρθρο που με ενόχλησε.

Λέει:

 ΜΗΠΩΣ ΚΙ ΑΥΤΟΥΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΦΕΡΑΜΕ; (έτσι με κεφαλαία που κραυγάζουν).

Και απαντώ ναι μαζί, όταν χτίζατε το αυθαιρετάκι σας αγαπητέ συντοπίτη και ψάχνατε για φθηνά εργατικά χέρια και κάποιον εξαθλιωμένο να τον διατάξετε για να νιώσετε ανώτερος.

      Λέει:

..να "πας εκεί εργαζόμενος μετανάστης για να σε εκδικηθούν!"

Γιατί να σε εκδικηθούν αγαπητέ συντοπίτη; Παραδέχεσαι δηλαδή πως έχουν υποστεί κακομεταχείριση;

Αλλά επειδή ούτε στη Δίκη της Νυρεμβέργης δεν παραδέχθηκαν οι ένοχοι τα εγκλήματα κατά της αξιοπρέπειας των θυμάτων, φέρνω μια αποδειξούλα, ένα video που δε βλέπεται εύκολα μα αποδεικνύει πολλά. Για να μη λέμε πως το '90 είναι παλιά ιστορία,

ιδού και τα πρόσφατα 

―και σας παρακαλώ δείτε το:

http://youtu.be/vRVD65tbIRo

'Το κουνούπι', λέει ο παρανοϊκός ξενοδόχος, 'θα πάει πρώτα στο ΛΑΘΡΟ-μετανάστη'..

____________________

Σημειώσεις:

Για το άρθρο που με ενόχλησε δε δίνω σύνδεσμο για να μην αρχίσουν μάταιες βεντέτες. Σχολίασα εκεί κι αυτό φτάνει. Αν το θέλετε όμως, στη διάθεσή σας.

Περί βιασμών:

Είναι κοινό μυστικό πως οι πιθανότητες να βιαστώ από τον Ληστή-Με-Το-Καλάσνικοφ είναι ελάχιστες διότι οι 8 στους 10 βιασμούς διαπράττονται από σύζυγο-συγγενή-γνωστό (και μ' αυτή τη σειρά) αλλά η κοινωνία σπανίως με προειδοποιεί πως το 'ανθρωπόμορφο τέρας' έχει κλειδί του σπιτιού μου. Αμφιβάλλετε; Δείτε στατιστικές του ΟΗΕ ή περιμένετε επόμενη ανάρτηση. Στην τύχη επιλέγω:

'85-90% των θυμάτων γνωρίζουν το βιαστή τους': http://www.unwomen.org/en/what-we-do/ending-violence-against-women/facts-and-figures
 http://www.nij.gov/topics/crime/rape-sexual-violence/campus/know-attacker.htm

Εικόνες: 

Αυγά από jedicron, Μαύρο Μωρό από:dennisallen2. 

―――――――――――――――――――――――――――――――――

Κοινωνικό σχόλιο― Τα Πρόβατα

_____________

Από το New Yorker (δική μου μετάφραση).

Απεχθάνομαι τις γελοιογραφίες. Συνήθως είναι πληκτικές και άγαρμπες. Μα αυτή η σειρά κοινωνικού σχολιασμού του N.Y. με διασκεδάζει. Ελπίζω κι εσάς.

Ιδού και το πρωτότυπο:

______________________

Ένα Βραβείο- 7 Πράγματα για Μένα + 15 Ιστολόγια που βραβεύω

Έλαβε χθες ένα βραβείο αυτό το blog. Και είναι διασκεδαστικό διότι σαν κάτι υποτροφίες έρχεται με υποχρεώσεις.

1. Να αναφέρω όποιον με βράβευσε. (ευχαρίστως)

2. Να καταγράψω 7 Τυχαία Πράγματα για Μένα (τη γράφουσα).

3. Να βραβεύσω κι εγώ με τη σειρά μου 15 άλλα ιστοπονήματα (με χαρά, συστήνω ούτως ή άλλως).

Ιδού το βραβείο που μου το έδωσε η Κυρία Σασυφή του

  Summertime Blues

Ιδού 7 Τυχαία Πράγματα Για Μένα

1. Πιστεύω πως η Τύχη ευνοεί τον προετοιμασμένο.

2. Δε μου αρέσουν τα Τυχερά παιχνίδια.

3. Βρίσκω χρήματα. Στο δρόμο, σε μηχανήματα τράπεζας, στην παραλία. Τύχη ή παρατηρητικότητα;

4. 'Εχω κερδίσει σε Τζόκερ και Λαχείο (280 ευρώ και 40.000 δραχμές). Κάποιο ποσοστό κερδίζει. Δεν είμαι Τυχερή, απλώς έτυχε.

5. Ένας γιατρός μου είπε "Τυχαίνει στο 3% των περιπτώσεων". Ατυχία που την εξέλαβα ως ιδιαιτερότητα ― "Ανήκω λοιπόν στο 3%!"

6. Με γοήτευσε η Αποτυχία. Όταν μου πέρασε ήταν αργά.

7. 'Τυχερός στην Ατυχία του' σημαίνει επιβίωσε; Δηλαδή Άτυχος δις.

✪

Ιδού ποιους παρασημοφορώ

με αλφαβητική σειρά

Angelis and the Istanbul ― χωρίς τον Αγγελή πώς πας στην Πόλη

Angelus Novus― όλο και μου μαθαίνει

Asteroid ― έχει και εικόνες

Ημερολόγιο Οδοστρώματος  ― άρθρα με σκέψη και καρδιά και γέλιο

Margo ― αυτοανάλυση με λογική (δίχως μπαρούφες 'φιλολό')

Μπάμπης Δερμιτζάκης ― πιό βιβλιοφιλικό δε γίνεται.

ΜYKONOS― γιατί εδώ είμαστε

My Way To Trieste ― Φοιτητής σε μακρύ ταξίδι

όλα στα κάρβουνα ― όλο και κάτι μαγειρεύεται

Ο Antista/Chef προτείνει..― 'Μάχιμα γραφικά' φτιάχνουν το κέφι και το blog

ostria ― κερδίζω χρόνο, ψάχνει αντί για μένα και φέρνει τα καλύτερα

STAVENTO― έρχεται νύχτες και με συντροφεύει 

Της Ελληνίδας ― σα φίλη στο τηλέφωνο

Τα-ξύδια ― επειδή έμαθε να μαγειρεύει για το κορίτσι του

Φιλοσοφίες ενός Μαρουλιού ― καρδιά μαρουλιού με sexy 'τζίβες'

✪

Εάν σας βράβευσα ξέρετε: 

Ευχαριστώ σ΄εμένα /7 τυχαία για σας/15 ιστολόγια που βραβεύετε.

Και Καλή Τύχη!

――――――――――――――

Ένα Βραβείο- 7 Πράγματα για Μένα + 15 Ιστολόγια που βραβεύω (1)

Λόγω ανόητης εμπλοκής αναγκάζομαι να επαναναρτήσω.

Λόγω σχολίων δε σβήνω αυτή την ανάρτηση.

Αν βρεθήκατε εδώ Χίλια Συγγνώμη για το μπελλά μα

για Τα Βραβεία

κάνετε κλικ εδώ

___________________

'Πατρίς μου και Μητέρα μου η Βροχή...'

Πρώτες βροχές συννέφιασαν το σπίτι και χθες με φάρμακα και πυρετό διάβαζα στο κρεβάτι περιοδικά (New Yorker, Vanity Fair) και την απολαυστική αλληλογραφία μεταξύ της Δούκισσας του Ντέβονσάιρ και του Πάτρικ Λη Φέρμορ. Η Ντέμπο Μίτφορντ που υπερηφανευόταν πως δε διάβασε ποτέ βιβλίο, έγραφε θαυμάσια όπως κι ο Πάντυ από τη Μάνη, τη Ρούμελη και τα ταξίδια του σε όλη τη γη. Μοιράζονταν μιά απέραντη αγάπη για τη Φύση και μιά άσβεστη δίψα για τα τρελά κι ανόητα τη γλώσσας και των ανθρώπων.

Σήμερα έπρεπε να βγω για φάρμακα και δευτεριάτικες δουλειές.

Για μιά στιγμή σταμάτησε η βροχή και το σκυλί γάβγιζε χαρούμενα ζητώντας να βγει έξω. Σα γάτα όμως, δε θέλει να λασπώνονται τα πόδια του και μόλις είδε τις λάσπες επέστρεψε στο κρεβάτι του αγχωμένο ―διπλά, διότι εκτός της πιεστικής του ανάγκης είχε και εμένα να προειδοποιώ 'ούτε να το σκεφτείς να ανέβεις σε καναπέ βρεγμένος'. Ο βρεγμένος τη βροχή μην τη φοβάται όμως και για να τον παρασύρω βγήκα να δει τον ουρανό και το θερμόμετρο της αυλής που δείχνοντας τη θερμοκρασία υπαγορεύει ντύσιμο και πρόγραμμα.

Άνοιξε μιά στιγμή ο ουρανός το πρωί και βγήκαν οι χουχουλιοί να ρουφήξουν το ασβέστιο από τους άσπρους τοίχους. Πουλιά δεν πρόλαβα διότι το σκυλί το έχει δουλειά του να με ακολουθεί και μου τα τρόμαξε.

Τώρα είναι απόγευμα, 3.30 κι έχω για σας μία μεγάλη σοφία, χρήσιμη παρατήρηση απ' αυτές που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι της εξοχής. Ξέρω πως δεν το ξέρετε πως στην Ελλάδα (εκτός ψηλών βουνών) πάντα κατά τις 4 το απόγευμα ανοίγει ο καιρός και βγαίνει ―μπορεί για μιά στιγμή μα πάντως βγαίνει― ο ήλιος ακόμα κι όταν έχει μαύρους ουρανούς πρωί και βράδυ.

Τώρα που το είπα προσέξτε το. Είναι η ώρα για περίπατο σε αρχαία μονοπάτια και παραλίες έρημες.

Τρέχουν ρόδινα σύννεφα πάνω από την Πόρτα της Ληνώς. Σαν τον πιστό, με μάτια στην ανατολή, την πλάτη προς τη δύση, εύχομαι και ελπίζω. Αλλά κουράστηκα.

Με το χρυσό στα σύννεφα χάθηκε η υπόσχεση της καινούργιας εποχής. Γυρίζω  στα βιβλία και τα φάρμακά μου και σας συστήνω να με μιμηθείτε.

―――――――――
Ο τίτλος στίχος του Ν.Εγγονόπουλου, 'Αρκεσίλας'.
Ακούστε τον ίδιο να απαγγέλλει (εδώ):


".....έγραψε

στο γράμμα του
έλεγε - ανάμεσα σ' άλλα -
πως αγαπάει
τη
βροχή

"είμαι Έλλην
- είναι τα λόγια του -
πατρίς μου και μητέρα μου
η
βροχή"

"σαν με προλάβη η βροχή
- συνέχιζε -
σαν με προλάβη
ολόγυμνο
στους δρόμους να γυρνώ
με ντύνει
- η βροχή -
μ' απίστευτης λαμπρότητος
και ποικιλίας
φορεσιές
και στήνει αέναα γύρω μου
ως προχωρώ
μυθώδους πλούτου
σκηνικά
και διακόσμους"

_________________________________________________