'Πατρίς μου και Μητέρα μου η Βροχή...'

Πρώτες βροχές συννέφιασαν το σπίτι και χθες με φάρμακα και πυρετό διάβαζα στο κρεβάτι περιοδικά (New Yorker, Vanity Fair) και την απολαυστική αλληλογραφία μεταξύ της Δούκισσας του Ντέβονσάιρ και του Πάτρικ Λη Φέρμορ. Η Ντέμπο Μίτφορντ που υπερηφανευόταν πως δε διάβασε ποτέ βιβλίο, έγραφε θαυμάσια όπως κι ο Πάντυ από τη Μάνη, τη Ρούμελη και τα ταξίδια του σε όλη τη γη. Μοιράζονταν μιά απέραντη αγάπη για τη Φύση και μιά άσβεστη δίψα για τα τρελά κι ανόητα τη γλώσσας και των ανθρώπων.

Σήμερα έπρεπε να βγω για φάρμακα και δευτεριάτικες δουλειές.

Για μιά στιγμή σταμάτησε η βροχή και το σκυλί γάβγιζε χαρούμενα ζητώντας να βγει έξω. Σα γάτα όμως, δε θέλει να λασπώνονται τα πόδια του και μόλις είδε τις λάσπες επέστρεψε στο κρεβάτι του αγχωμένο ―διπλά, διότι εκτός της πιεστικής του ανάγκης είχε και εμένα να προειδοποιώ 'ούτε να το σκεφτείς να ανέβεις σε καναπέ βρεγμένος'. Ο βρεγμένος τη βροχή μην τη φοβάται όμως και για να τον παρασύρω βγήκα να δει τον ουρανό και το θερμόμετρο της αυλής που δείχνοντας τη θερμοκρασία υπαγορεύει ντύσιμο και πρόγραμμα.

Άνοιξε μιά στιγμή ο ουρανός το πρωί και βγήκαν οι χουχουλιοί να ρουφήξουν το ασβέστιο από τους άσπρους τοίχους. Πουλιά δεν πρόλαβα διότι το σκυλί το έχει δουλειά του να με ακολουθεί και μου τα τρόμαξε.

Τώρα είναι απόγευμα, 3.30 κι έχω για σας μία μεγάλη σοφία, χρήσιμη παρατήρηση απ' αυτές που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι της εξοχής. Ξέρω πως δεν το ξέρετε πως στην Ελλάδα (εκτός ψηλών βουνών) πάντα κατά τις 4 το απόγευμα ανοίγει ο καιρός και βγαίνει ―μπορεί για μιά στιγμή μα πάντως βγαίνει― ο ήλιος ακόμα κι όταν έχει μαύρους ουρανούς πρωί και βράδυ.

Τώρα που το είπα προσέξτε το. Είναι η ώρα για περίπατο σε αρχαία μονοπάτια και παραλίες έρημες.

Τρέχουν ρόδινα σύννεφα πάνω από την Πόρτα της Ληνώς. Σαν τον πιστό, με μάτια στην ανατολή, την πλάτη προς τη δύση, εύχομαι και ελπίζω. Αλλά κουράστηκα.

Με το χρυσό στα σύννεφα χάθηκε η υπόσχεση της καινούργιας εποχής. Γυρίζω  στα βιβλία και τα φάρμακά μου και σας συστήνω να με μιμηθείτε.

―――――――――
Ο τίτλος στίχος του Ν.Εγγονόπουλου, 'Αρκεσίλας'.
Ακούστε τον ίδιο να απαγγέλλει (εδώ):


".....έγραψε

στο γράμμα του
έλεγε - ανάμεσα σ' άλλα -
πως αγαπάει
τη
βροχή

"είμαι Έλλην
- είναι τα λόγια του -
πατρίς μου και μητέρα μου
η
βροχή"

"σαν με προλάβη η βροχή
- συνέχιζε -
σαν με προλάβη
ολόγυμνο
στους δρόμους να γυρνώ
με ντύνει
- η βροχή -
μ' απίστευτης λαμπρότητος
και ποικιλίας
φορεσιές
και στήνει αέναα γύρω μου
ως προχωρώ
μυθώδους πλούτου
σκηνικά
και διακόσμους"

_________________________________________________