Και που κατέβηκες στο δρόμο φιλενάδα―cui bono;

Θέλω να πάω στην Αθήνα για πολλά απαραίτητα και τα σημερινά εγκαίνια του νέου μαγαζιού του αγαπητού μου Φαρφουλά μα οι απεργίες με κρατούν εδώ σε ένα αιώνιο καλοκαίρι στο 'αέναο καρναβάλι πλάι στη θάλασσα', όπως έλεγε ο Fitzgerald για αυτού του είδους τη ζωή.

 Γιατροί και λίγα ψώνια και φίλοι που έχω καιρό να δω κι η γειτονιά μου που μου φέρνει δάκρυα στα μάτια από νοσταλγία αλλά και θλίψη για το πώς κατάντησε η πόλη της καρδιάς μου και το κέντρο της― το πάνω κέντρο, ο Λυκαβηττός― που το έχω περπατήσει από παιδάκι για τα παιχνίδια της Δεξαμενής και του Βασιλικού (τότε) Κήπου, κι ύστερα για μαθήματα στις κάθετες της Σκουφά με μεγάλα βήματα μετά το μπαλέτο, κι αργότερα στα μαύρα με μαύρο κραγιόν (δυσεύρετο, της Biba, απ' το Λονδίνο) ανήλικη στα γύρω μπαρ κι ερωτευμένη σε παγκάκια και παλιά σπίτια με πλακάκια και ψηλά ταβάνια.

Το έχω ξαναπεί η Αθήνα φέρεται σκληρά σ' όσους την αγαπούν διότι σκληρά της φέρθηκαν οι πάντες. Όποια γωνιά αγαπάμε τη γκρεμίζουν κι οι αποστάσεις φαίνονται τεράστιες γιατί τα κτίρια υψώνονται ανεξαρτήτως πλάτους δρόμου.

Δε θέλω να τη βλέπω ξαναγκρεμισμένη. Έγινε χούι των Ελλήνων η διαδήλωση λένε στις αναλύσεις τους ξένα κανάλια. Κι αλήθεια το διαβάζω καθημερινά στο Facebook (και λιγότερο στο πιο upper class Twitter) πως 'άμα πια!' γιατί δεν 'κατεβαίνουμε στους δρόμους'.

Κι άμα κατέβεις δηλαδή γλυκιά μου φιλενάδα τι θα γίνει; Θα ντροπιαστεί η παροιμιώδης φοράδα στο αλώνι της.

Μη με παρεξηγείτε ― θα το είδατε εξ άλλου εδώ― είμαι απολύτως υπέρ των καταλήψεων της Wall Street και του Τόκυο. Μόνο πιστεύω πως η έρμη Αθήνα είναι άλλο βιολί.

Ποιος είναι ο στόχος του 'κατέβηκαν στους δρόμους'; Να αναστατωθεί η τάξη ώστε να πληροφορηθεί η Κυβέρνηση (και, σε χώρες σαν τη δική μας, οι εξωτερικοί υποστηρικτές της) ότι χάνει τη νομιμότητά της διότι ο λαός διαφωνεί. Αν όμως αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο και για κάθε αιτία, αν αυτό το οργανώνουν κόμματα και πουλημένα συνδικάτα, κι αν―επειδή έχει γίνει συνήθεια― η Αστυνομία και το κράτος έχουν οργανωθεί και πια όχι μόνο δεν αιφνιδιάζονται αλλά το περιμένουν και το εκμεταλλεύονται, τότε, πραγματικά, νομίζω πως αντίσταση είναι να μην κατέβει κανείς στους γνωστούς δρόμους ώστε να μην επιτρέψει στην κυβέρνηση να μεταχειριστεί τους κουκουλοφόρους με τους λοστούς ή τα πανάκριβά της δακρυγόνα.

Το 'σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω' δε με κάνει ήρωα.

Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι αντίστασης, γνωστοί από καταβολής κοινωνιών και (αν θέλετε στοιχεία και συμβουλές) συγκεντρωμένοι στο γνωστό πια φυλλάδιο του Gene Sharp του οποίου τη λίστα έχω μεταφρασμένη για σας σ' αυτό εδώ το blog.

Όλοι αυτοί οι Δημόσιοι Υπάλληλοι που αντιτίθενται έχουν καλύτερο τρόπο να αντισταθούν από το να κατεβαίνουν ως πρόβατα επί σφαγήν στους δρόμους για να δολοφονηθούν ή να ψεκαστούν με καρκινογόνα αέρια. Παθητική αντίσταση λέγεται ή ―για να το κάνω οικείο― λούφα μα συνειδητοποιημένη. Αν ο πολίτης λέει 'δεν πληρώνω' απλώς κάνει μιά δήλωση διότι στην πράξη ξέρουμε πως οι ανάγκες της ζωής θα τον αναγκάσουν να συμμορφωθεί με τον άδικο φόρο. Αν όμως ο εφοριακός καθυστερεί, χάνει φακέλλους, αρρωσταίνει και αργεί, λέει ο Sharp πως η άδικη Κυβέρνηση δεν καταφέρνει να παραμείνει στην εξουσία κι η επόμενη φοβάται.

Κι αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα της Κοινωνικής Ανυπακοής που δείχνει στον Αφέντη πως ο Δούλος αντιδρά.

Κάθε στρατηγός θα σας το πει πως ο αιφνιδιασμός είναι το μεγαλύτερο όπλο και πως αν 'κατεβαίνετε' κάθε 17 Νοεμβρίου (για παράδειγμα) κι η πιο ηλίθια κυβέρνηση ξέρει όχι μόνο να προφυλαχτεί αλλά να μεταχειριστεί την κάθοδό σας υπέρ της.

Γι αυτό απορώ. Δεν είναι η πολιτική το φόρτε μου, θα προτιμούσα να ζω σε άλλο καιρό και άλλο τόπο κι όλα αυτά να τα σκεπτόμουν θεωρητικά με ένα επαναστατικό Παρίσι ή μιά Βιρμανία στο νου κι όχι την πόλη που μεγάλωσα.

Ίσως γι αυτό να ζω εδώ στο αέναο Καρναβάλι.

από εδώ σας γράφω

Χθες έγραφα στον κήπο μου, διάβαζα ξαπλωμένη στον ήλιο όσο πίσω μου ψηνόταν στα κάρβουνα το φαγητό με το σκυλί μου να χοροπηδά χαρούμενο και τα πουλιά να τιτιβίζουν στην ελιά. Παράδεισος; Ναι μα η Κόλαση εισχωρεί γιατί με νοιάζει.

Είναι αφύσικο και εξωφρενικό να πεθαίνει εν μέσω λιθοβολισμού και ψεκασμού χημικών  ένας άνθρωπος στο κέντρο μιάς πολιτισμένης πόλης [και ελπίζω να μη διαβάσω σχόλιο διότι γνωρίζω πως ο ιατροδικαστής είπε πως  μακροσκοπικά (δηλαδή με τα μάτια) βρήκε πρόσφατες ισχαιμικές μυοκαρδιακές αλλοιώσεις μα είπε επίσης πως ο νεκρός δεν έπασχε 'από καρδιά' ]. Είναι ανόητο να πηγαίνουν με τη θέλησή τους πλήθη να ψεκαστούν με χημικά και να καταστρέψουν τη μόνη όμορφη γειτονιά της πόλης τους όταν το ήξεραν από πριν πως οι εχθροί θα περάσουν με θωρακισμένα αυτοκίνητα και δε θα αλλάξει τίποτε στους άδικους νόμους. Κι ακόμα είναι ανήθικο ένα κόμμα να οργανώνει τους οπαδούς του να πάνε να ψεκαστούν κι εκείνοι είναι βλακώδες να υπακούουν δίχως να σκέπτονται πως οι βουλευτές του κόμματος θα παρακολουθήσουν τα έκτροπα από τον καναπέ τους στα προάστια.

Για όποιον με διαβάζει από άλλο Γαλαξία: Όλα αυτά έγιναν για να μην ψηφιστεί στη Βουλή το "πολυνομοσχέδιο" το οποίο : 'Πέρασε με 154 ναι' . Δηλαδή οι εντός Βουλής για άλλη μιά φορά δεν επηρεάστηκαν από τις εκτός βουλής ρητορείες και φασαρίες.

Ποιος στρατηγός θα έμενε πιστός σε στρατηγική που δεν αποδίδει; Κανείς πιστεύω. Άρα αποδίδει. Πώς δεν το βλέπουν οι αυριανοί διαδηλωτές;

Πώς  πριν ακολουθήσουν σαν υπνωτισμένοι εντολές δεν αναρωτιούνται cui bono, δηλαδή ποιος θα κερδίσει από το ξύλο που θα φάνε;

Αφύσικο και εξωφρενικό κι ακατανόητο διότι όσο υπακούουν οπαδοί τυφλοί σαν πρόβατα  τόσο οι πολιτικοί σα βοσκοί, όπως παλιότερα η Εκκλησία, σα πρόβατα θα τους μεταχειρίζονται.

 ―――――――――――

οι εικόνες:

Τοίχος

 Αθήνα χθες

και

Το τραπεζάκι με λίγη σκιά στον κήπο, απ' όπου σας γράφω σήμερα. ―πίσω από την πρασινάδα τα σκαλάκια που ήταν παλιά η είσοδος του κτήματος και, πάνω από τη φραγκοσυκιά η θάλασσα.

――――――――――――――――――――――――――――――