Με του πλανήτη δανεικά σα να μην υπάρχει αύριο #EarthOvershootDay #naturalcapital

#EarthOvershootDay #naturalcapital

Από σήμερα 2 Αυγούστου, ζούμε με δανεικά. Έχουμε καταναλώσει τους ετήσιους φυσικούς πόρους του πλανήτη στους πρώτους 7 μήνες και τρώμε από το 2018.

Δεν είναι ο πρώτος χρόνος που μας συμβαίνει αλλά κάθε χρόνο σπαταλάμε και πιο πολύ. Πέρσι ήταν στις 8, φέτος  στις 2 Αυγούστου.

Αυτό σημαίνει ότι για να ζήσουμε όπως ζούμε χρειαζόμαστε 1,7 πλανήτες σαν τη γη- η γη πια δε φτάνει να μας συντηρήσει. Το φυσικό μας κεφάλαιο συρρικνώνεται αλλά εμείς αμέριμνοι σπαταλάμε φυσικούς πόρους σα να μην υπάρχει αύριο.

Αλλά υπάρχει;

Φέρνω πληροφορίες για τούτη την ημέρα, για το ενεργειακό και οικολογικό αποτύπωμα,  ένα τεστ και ένα σύνδεσμο για να μετρήσουμε το δικό μας

+ και πίνακες που δείχνουν πού στον πλανήτη διαπράττονται τα οικολογικά εγκλήματα για να έχουμε αίσθηση μεγεθών και να μην αποτρελαθούμε ζώντας εμείς στα σπήλαια ενώ η Κίνα, οι ΗΠΑ και η έλλειψη βούλησης των Τραμπ του κόσμου τούτου καταστρέφουν το μέλλον της ανθρωπότητας.

Από σήμερα, Τετάρτη, ήδη έχουμε καταναλώσει όλους τους φυσικούς πόρους που ο πλανήτης μας μπορεί να παράξει μέσα σε ένα έτος.

Αυτή η δυσοίωνη μέρα, του «ξεπεράσματος της Γης», κάθε χρόνο επέρχεται όλο και πιο νωρίς. Φέτος, από σήμερα, 2 Αυγούστου, δηλαδή μόλις σε επτά μήνες, όλοι οι φυσικοί πόροι που η Γη μας μπορεί να παράξει σε ένα έτος έχουν καταναλωθεί. Για το υπόλοιπο του έτους 2017, για να συνεχίσουμε να τρώμε, να πίνουμε και να θερμαινόμαστε, ή για τις μετακινήσεις μας, θα πρέπει να υπερεκμεταλλευθούμε τα οικοσυστήματα του πλανήτη και να θέσουμε σε κίνδυνο την δυνατότητα ανανέωσης κι αναπαραγωγής τους.

Τούτη η «μέρα του ξεπεράσματος της Γης» (“Earth overshoot day") υπολογίζεται κάθε χρόνο από το διεθνές ερευνητικό ίδρυμα Global Footprint Network, με έδρα το Όκλαντ της Καλιφόρνιας. Με βάση 15.000 δεδομένα που έχουν συλλεγεί από τον ΟΗΕ, το ίδρυμα υπολογίζει το οικολογικό αποτύπωμα του ανθρώπου. Ουσιαστικά μετρά την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της Γης, με γνώμονα την βιο-ικανότητα του πλανήτη, δηλαδή τη δυνατότητά του να ανανεώνει τις πηγές του και να απορροφά τα αέρια που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς αυτούς, η κατανάλωση όλης της ανθρωπότητας ξεπερνά το 70% των διαθέσιμων πηγών. Με άλλα λόγια χρειάζεται το ισοδύναμο ενός 1,7 του πλανήτη μας για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου.

Το έλλειμμα τούτο σε πηγές παράγεται διότι κόβουμε δέντρα με ρυθμό πολύ μεγαλύτερο από αυτόν που απαιτείται για να μεγαλώσουν, ψαρεύουμε πολύ πιο περισσότερα ψάρια από τις θάλασσες απ’ όσα γεννιούνται κάθε χρόνο, και εκλύουμε πολύ περισσότερο άνθρακα στην ατμόσφαιρά μας απ' όσον τα δάση κι οι ωκεανοί μας δύνανται να απορροφήσουν. Οι επιπτώσεις αυτής της υπερκατανάλωσης ήδη είναι αισθητές: αποψίλωση δασών, ελάττωση της βιοποικιλότητας, λειψυδρίες, οξίνιση των ωκεανών, εδαφικές διαβρώσεις, υπερσυσσώρευση απορριμμάτων, ή αύξηση της συγκέντρωσης διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Όλα τούτα τα αρνητικά φαινόμενα επηρεάζουν σχεδόν το σύνολο του πλανήτη μας.

Eνώ έως το 1961, η Γη παρήγαγε περισσότερο φυσικό πλούτο, με το ένα τέταρτο των πηγών της να μην έχουν καταναλωθεί, ο πλανήτης άρχισε να γίνεται ελλειμματικός στις αρχές του 1970. Η ημέρα ξεπεράσματος των δυνατοτήτων του έχει αρχίσει να εμφανίζεται όλο και πιο νωρίς. Το 1985 η ημερομηνία αυτή έπεφτε στις 5 Νοεμβρίου, το 1998 κατέβηκε στην 1η Οκτωβρίου, και το 2009 ακόμη περισσότερο, στις 20 Αυγούστου. Εάν διατηρηθεί ο ρυθμός τούτος, το 2030 θα έχουμε ανάγκη από δύο πλανήτες για να καλύψουν τις ανάγκες μας.

Αιτία;

Η δημογραφική αύξηση, καθώς και ο όλο και πιο λαίμαργος σε κατανάλωση φυσικών πηγών τρόπος ζωής μας, που βασίζεται όλο και περισσότερο στην ενέργεια από ορυκτά καύσιμα (άνθρακας, πετρέλαιο, φυσικό αέριο).

Ωστόσο, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι εξίσου υπεύθυνοι για τούτη την καταστροφή. Τον τρόπο ζωής των Αυστραλών, ή των Αμερικανών, χρειάζονται πάνω από πέντε πλανήτες για να τον συντηρήσουν. Οι Γάλλοι έχουν ανάγκη από τρεις, ενώ οι Κινέζοι από 2,1, πολύ παραπάνω από την λιτότητα των Ινδών (0,6).

Αντίστοιχα, σε σχέση με τις εθνικές φυσικές πηγές, η Ιαπωνία θα είχε ανάγκη από επτά φορές τη χώρα τους για να ικανοποιήσει τις τρέχουσες καταναλωτικές ανάγκες της, η Ιταλία κι η Βρετανία τέσσερις φορές. Συνολικά, το οικολογικό αποτύπωμα των ανεπτυγμένων χωρών είναι πέντε φορές μεγαλύτερο από εκείνο των φτωχών κρατών.

Πώς θα μπορέσουμε να αναστρέψουμε αυτήν την τάση; Καταρχήν, περιορίζοντας τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, που μόνον αυτά αποτελούν το 60% του παγκόσμιου οικολογικού αποτυπώματος.

Για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε την αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας κάτω των δύο βαθμών Κελσίου -όπως προβλέπουν οι στόχοι της Συμφωνίας του Παρισιού για το κλίμα, που υπογράφηκε τον Δεκέμβριο του 2015 - η ανθρωπότητα, όπως τονίζουν οι ειδικοί, θα πρέπει να απελευθερωθούμε από τα ορυκτά καύσιμα πριν από το 2050.

Τα μέτρα είναι γνωστά, είτε πρόκειται για την επιβολή οροφής και κατόπιν μείωση της παραγωγής των σταθμών ενέργειας με βάση τον άνθρακα, την ταχύτερη ανάπτυξη ανανεώσιμων μορφών ενέργειας, ή βελτίωση της ενεργειακής αποτελεσματικότητας. Η μείωση των εκλύσεων άνθρακα κατά 50% θα μας επέτρεπε την μετάθεση της 'ημέρας ξεπεράσματος της Γης' κατά τρεις μήνες.

'Αλλη μία παράμετρος είναι η μείωση του διατροφικού αποτυπώματος. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τον τερματισμό της αποψίλωσης των δασών, τη μείωση των προϊόντων ζωϊκής προέλευσης και την στροφή προς πιο αειφόρους τρόπους παραγωγής, όπως τα βιολογικά προϊόντα, την αγρο-οικολογία, προειδοποιούν οι ειδικοί.

Πάντως, τόσο το Global Footprint Network, όπως κι η οικολογική οργάνωση WWF, διαβλέπουν αισιόδοξα σημάδια στον ορίζοντα. Σχετικά, το οικολογικό αποτύπωμα ανά κάτοικο των ΗΠΑ έχει μειωθεί κατά 20% από το 2005 (έτος που είχε φθάσει στο υψηλότερο σημείο του) έως; το 2013 (τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία), χάρις στη μείωση της εκπομπής αερίων άνθρακα και παρά την οικονομική ανάκαμψη. Κατά τ' αυτά, η παραδοσιακά παρουσιάζουσα το μεγαλύτερο εθνικό οικολογικό αποτύπωμα, Κίνα, αναπτύσσει μαζικά τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ενώ την ίδια ώρα έχει μειώσει την εσωτερική κατανάλωση άνθρακα--και παρά την κατασκευή νέων σταθμών ενέργειας με βάση το ορυκτό αυτό. Πηγή: Le Monde

Οικολογικό αποτύπωμα

Ένας τρόπος για να μετρήσουμε τις επιδράσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας πάνω στη γη είναι το "οικολογικό αποτύπωμα". Το "οικολογικό αποτύπωμα" είναι ένα μέτρο της "ζήτησης" (κατανάλωσης) φυσικών πόρων από μια κοινωνία για την κάλυψη των αναγκών της, συγκρίνοντας την με τη συνολική δυνατότητα της γης να παράγει και ν1 αναπαράγει αυτούς τους πόρους.

Το "οικολογικό αποτύπωμα" εκτιμάει τους φυσικούς πόρους που απαιτούνται για να υποστηριχθούν οι υλικές ανάγκες ενός ατόμου ή ενός πληθυσμού σύμφωνα με τον τρόπο ζωής, τις συνήθειες και την τεχνολογία που χρησιμοποιείται.

Για να είναι εύκολα μετρήσιμο και κατανοητό, το "οικολογικό αποτύπωμα" βασίζεται σε ένα μοντέλο που "μετατρέπει" τις διάφορες καταναλωτικές ανάγκες σε έκταση παραγωγικής γης, όπως γεωργική γη, δάσος (για ξύλο αλλά και για τη δέσμευση του διοξειδίου του άνθρακα), βοσκοτόπια, διαβρωμένη ή δομημένη γη, που απαιτούνται για να μπορούν να καλυφθούν αυτές οι ανάγκες.

Αν διαιρέσουμε τη διαθέσιμη επιφάνεια του πλανήτη δια του σημερινού παγκόσμιου πληθυσμό, υπολογίζεται ότι στον καθένα μας "αντιστοιχούν" περίπου 2 εκτάρια από τον πλανήτη, από τα οποία μόνο το 1.7 είναι διαθέσιμο για ανθρώπινη χρήση. Λαμβάνοντας υπόψη τις δημογραφικές αλλαγές (αύξηση πληθυσμού με σταθερή όμως την επιφάνεια του πλανήτη Γη), σε 50 χρόνια η κατά κεφαλή "διαθέσιμη" επιφάνεια εδάφους δεν θα ξεπερνάει το ένα εκτάριο.
Το μέγεθος του "οικολογικού αποτυπώματος" διαφέρει από χώρα σε χώρα και εξαρτάται από τον τρόπο ζωής και κατανάλωσης. Το οικολογικό αποτύπωμα ενός μέσου Ευρωπαίου καλύπτει 4.97 εκτάρια. Αν όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη ζούσαν και κατανάλωναν όπως οι Ευρωπαίοι θα χρειαζόμασταν περίπου τρεις πλανήτες. medsos

Το ατομικό αποτύπωμα νερού ισοδυναμεί με το νερό, που απαιτείται για την παραγωγή των αγαθών και υπηρεσιών που καταναλώνουμε. Σε όλα τα στάδια της διατροφικής αλυσίδας, από τον παραγωγό στον καταναλωτή, μπορούμε να λάβουμε τα μέτρα μας για την εξοικονόμηση του νερού και την εξασφάλιση καλής τροφής για όλους. 

Το Virtual Water Project, παρέχει πληροφορίες για το οικολογικό μας αποτύπωμα. Πρέπει να πληρώσουμε  όμως βρήκα και  δωρεάν εδώ: http://waterfootprint.org/en/ 

wwf

Το ηλεκτρονικό παιχνίδι για να μάθουμε ποιο είναι το ενεργειακό μας αποτύπωμα, δηλαδή πόσο διοξείδιο του άνθρακα (CO₂) εκλύουν στην ατμόσφαιρα οι καθημερινές μας συνήθειες που σχετίζονται με την κατανάλωση ενέργειας. http://www.wwf.gr/footprint/

'Μικρή Άρκτος' της Ελισάβετ Χρονοπούλου ― τώρα online #Ursa_Minor

Η 'Μικρή Άρκτος' της αδελφής μου τώρα στο διαδίκτυο, για όσους ζούμε μακριά από σινεμά ή θέλουμε να την ξαναδούμε.
Χαρείτε την! 

Φέρνω την ταινία (με κλικ από το blog βλέπετε ή κατεβάζετε ή μεταφέρεστε στο Vimeo) +συνδέσμους ενημερωτικούς.
https://vimeo.com/142626632

Η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της Ελισάβετ Χρονοπούλου, η «Μικρή Αρκτος», είναι ολόκληρη γυρισμένη με υποκειμενικό πλάνο. Το Flix ρωτά τη σκηνοθέτη και τους πρωταγωνιστές της, Σοφία Γεωργοβασίλη και Γιάννη Κοκιασμένο, τι κοιτάζει το δικό τους βλέμμα, όταν το στρέφουν έξω και μέσα.

Σε ξενοδοχείο ημιδιαμονής, ένας νέος άντρας συλλαμβάνεται, ενώ το αναίσθητο σώμα μιας κοπέλας μεταφέρεται στο ασθενοφόρο. Μέσα στο περιπολικό που διασχίζει την πολύβουη Αθήνα, ο άντρας ανακαλεί το διάστημα των τελευταίων μηνών, προσπαθώντας να καταλάβει τι πήγε λάθος. Πώς έφτασε στην ακραία βία αυτός που πάντα την απεχθανόταν; Πώς κατέληξε να γίνει ο ίδιος το «κακό» απ' το οποίο είχε ταχθεί να την προστατεύσει; 

περισσότερα για την ταινία εδώ.

Η Ελισάβετ Χρονοπούλου σκηνοθέτησε την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της, μετά τα «Ενα Τραγούδι δε Φτάνει» και «Ο Αννίβας προ των Πυλών» - η «Μικρή Αρκτος» βγαίνει σε λίγες μέρες στις αίθουσες κι αποτυπώνει, σε ασπρόμαυρο, την ιστορία της κατάρρευσης ενός ζευγαριού, μια ιστορία μεγάλης αγάπης και μεγάλης βίας. Ολόκληρη η ταινία είναι γυρισμένη με υποκειμενικό πλάνο: η κάμερα είναι τα μάτια εκείνου, του Γιάννη Κοκιασμένου, που παρατηρούν εκείνη, τη Σοφία Γεωργοβασίλη, το πρόσωπό της, το σώμα της, τις κινήσεις της, το σπίτι τους, τους δρόμους της Αθήνας που στεγάζουν την ιστορία τους. Το Flix σκέφτηκε ν' αλλάξει... ματιά και να ρωτήσει τη σκηνοθέτη και τους πρωταγωνιστές της «Μικρής Αρκτου», πού κοιτάζουν οι ίδιοι και τι βλέπουν. 

Διαβάστε παρακάτω τι μας είπαν:

 Η Ελισάβετ Χρονοπούλου μιλάει στην κάμερα του Flix για τη «Μικρή Αρκτο»

Ελισάβετ Χρονοπούλου

Τι βλέπεις όταν κλείνεις τα μάτια σου;
Το μετείκασμα αυτού που έβλεπα πριν τα κλείσω και μετά το μετείκασμα του μετεικάσματος μαυρόασπρο και φλου. 

Τι βλέπεις όταν κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη, ή σε μια φωτογραφία;
Οταν βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη τού πιάνω κουβέντα. Είναι σαν συνάντηση. Ανάλογα τη στιγμή, τον ενθαρρύνω, τον μαλώνω, λέμε τα νέα μας. Αν η συνάντηση είναι αναπάντεχη μπορεί να ξαφνιαστώ και να του πω: Ωπ! Πού βρέθηκες εσύ εδώ; για να σε δω… μια χαρά είσαι! Οταν με βλέπω σε φωτογραφίες είναι πιο πεζό: κοιτάζω αν έχω βγει καλή…

Τι βλέπεις όταν φτάνεις στο γύρισμα μιας νέας ταινίας;
Το πρώτο πλάνο μέσα στο μυαλό μου. 

Τι βλέπεις όταν κοιτάζεις τη Σοφία;
Ενα γενναίο κορίτσι. 

Τι βλέπεις όταν κοιτάζεις τον Γιάννη;
Τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

Τι βλέπεις όταν κάνεις μια βόλτα στην Αθήνα;
Τη σκοτεινή πλευρά της ζωής, τα τελευταία χρόνια.

«Για να λάμψει η αλήθεια, να' ρθει το φως.» Τρέιλερ για τη «Μικρή Αρκτο» της Ελισάβετ Χρονοπούλου

Μπάφοι και όπλα και τροχόσπιτα του Τραμπ οι ψηφοφόροι ― κι εμείς αλλού

Στα χρόνια της Αποικιοκρατίας τα σχολιαρόπαιδα της Τζαμάικα διδάσκονταν ότι χιονίζει τα Χριστούγεννα κι ας μην είχαν χιόνι στον τόπο τους- ούτε Χριστούγεννα.

Πολιτιστικός ιμπεριαλισμός λέγεται και είναι αναπόφευκτος διότι είναι μέσα στην φύση του ανθρώπου να μελετά (ή να μιμείται) το νικητή κι όχι το νικημένο κι ο νικητής το ξέρει και το εκμεταλλεύεται.

Μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο γενιές και γενιές έχουμε ανατραφεί με την αμερικάνικη κουλτούρα έτσι που σήμερα πολλοί αναγνωρίζουμε το Μανχάταν και την κορυφογραμμή  του Σικάγο καλύτερα από τον τόπο μας.

Φυσικό είναι. Όμως τι γνωρίζουμε ακριβώς;

ΗΠΑ δεν είναι μόνο οι δυό ακτές που δείχνουν όμορφες σε ταινίες και σίριαλ αλλά κι  οι πολιτείες ανάμεσα, εκεί που μια εργατική τάξη δίχως διέξοδο κι ελπίδα ζει σε τροχόσπιτα και παλεύει, όπως μπορεί, με την ανεργία, την κατάθλιψη και τη φτώχεια.

Στο Route 13 στην Αθήνα του Οχάιο, μια περιοχή που κάποτε άκμαζε χάρη στο κάρβουνο και την ξυλεία, σήμερα ανοιχτά είναι μόνο μαγαζιά που πουλάνε ποτά και όπλα στη λευκή εργατική τάξη που νιώθει εγκαταλελειμμένη και μόνη της διαφυγή έχει τους μπάφους και την Εκκλησία.

Συγκεντρωμένες σε ένα βιβλίο βλέπουμε σκηνές κατάρρευσης και απόγνωσης. Σας φέρνω μερικές, έτσι για να μην αναρωτιόμαστε ποιοι έφαγαν αμάσητο το παραμύθι του Τραμπ πως θα  έκανε ξανά μεγάλη την Αμερική σε μια εποχή που ή Αμερική ήταν οικονομικά στα καλύτερά της με, επιτέλους, κάποια δημόσια υγεία και λιγότερη ανεργία. Όχι εκεί όμως, όχι στο Οχάιο και τώρα τις συνέπειες τις πληρώνουμε όλοι μας.

Ψυχαγωγία: με τις πυτζάμες στο γήπεδο

 Τα Ορυχεία

 Εντός

 Ψυχαγωγία οι κατεδαφίσεις

 Χιούμορ: Κυνηγώ το γείτονα με ψόφιο ποντίκι

 Κάνναβη σε αυτοσχέδιο σύνεργο

Δεμένο το λυκόσκυλο (συνήθιο πανανθρώπινο μιζέριας) όπως φαίνεται από το παράθυρο-ράφι φαρμάκων. 

Τατού: λαιμός σα φάκελλο με την εντολή 'κόψτε εδώ'   

________________________________

Από τo βιβλίο “Carry Me Ohio,” του Matt Eich

Carry Me Ohio | Matt Eich

matteichphoto.com/carry-me-ohio/

Πειράματα με ορφανά η Αντζελίνα Τζολί ―ενώ το 1% του πλούτου στην Ελλάδα και τον πλανήτη

Το Πείραμα:

Δίνουμε χρήματα σε φτωχά παιδάκια σε Ορφανοτροφείο.

Ζητάμε να μας πουν  πού θα τα ξοδέψουν.

Ύστερα τους τα παίρνουμε και παρακολουθούμε αντιδράσεις.

Δεν είναι από παιδικό θρίλερ, δεν το σκαρφίστηκαν για το νέο Όλιβερ Τουίστ αλλά συνέβη πραγματικά. Το διηγείται η Anjelina Jolie, πολύ υπερήφανη που μ' αυτή τη μέθοδο, λέει, διάλεξε ποιο φτωχό ορφανό της Καμπότζης θα έπαιζε στη νέα ταινία της.

Η Jolie, δεν ξεχνάμε, είναι Πρέσβειρα του ΟΗΕ και ιδιαίτερα τιμημένη στην Καμπότζη για το έργο της με τα παιδιά αφού μάλιστα έχει υιοθετήσει (και) από εκεί.

Διαφήμιση στην ταινία δε θα κάνω.  Θέμα της τα εγκλήματα των Χμερ Ρουζ  (Khmer Rouge) και γι αυτό, χάριν ρεαλισμού, χρειαζόταν, λέει,  ντόπιο και δύστυχο μικρό της Καμπότζης.

Έχει άραγε σημασία η κτηνωδία μιας σταρ; Νομίζω ναι, είναι ενδεικτική της αναισθησίας αυτού του 1% που πλέον απολαμβάνει το μισό  πλούτο του πλανήτη και με  ακατανίκητα πρότυπα επιτυχίας τους υπερανθρώπους σταρ ως 'οpinion formers'   επηρεάζει τις συμπεριφορές και των δικών του αλλά και του πτωχού 99%.

Οφείλουμε να καυτηριάζουμε, οφείλουμε να υπενθυμίζουμε ότι όχι, δεν κοιμόμαστε όλοι ύπνο βαθύ αδιαφορίας μπροστά στη δυστυχία.

Φέρνω το περί ου ο λόγος από τη φρέσκια συνέντευξή της στο Vanity Fair + ολίγα περί Κόκκινων Κμερ + του 2015 ποσοστά πλούτου στη γη και στη χώρα μας + μια και αναφέρεται, κείμενο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες που εξηγεί γιατί επιλέγουν τη Τζολί, τον Αρμάνι, το Νταλάρα για πρεσβευτές Καλής Θέλησης'.

___________________________

Εικόνες

Πάνω: 2017 η Jolie παραμένει ένας από τους πιο ευυπόληπτους ανθρώπους στη γη.

Κέντρο: το απόσπασμα από το Vanity Fair (και το εξώφυλλο πιο κάτω)

Η σημαία της Καμπότζης που σε διάφορες παραλλαγές χρησιμοποιούσαν οι Κόκκινοι Χμερ. 

Στοιχεία για την υπερσυγκέντρωση του πλούτου  παρουσιάζει η τελευταία έκθεση της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse. 

Σύμφωνα με τα στοιχεία το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 48% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ στην Ελλάδα το 1% συγκεντρώνει το 56,1% του εγχώριου πλούτου. Η τράπεζα προειδοποιεί πως η αύξηση της ανισότητας μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα ύφεση.

Τα στοιχεία για την Ελλάδα καταδεικνύουν πως το 1% ενισχύθηκε την περίοδο της κρίσης. Ειδικότερα το πλουσιότερο 1% των Ελλήνων κατείχε το 2000 το 54,1% του πλούτου, το 2007 το 48,6%, ενώ το 2014 το 56,1%.

Στην έκθεση, που δημοσιεύτηκε στον Guardian, αναφέρεται πως ο παγκόσμιος πλούτος έχει αυξηθεί σε νέο επίπεδο ρεκόρ των 263 τρις δολαρίων, σημειώνοντας ετήσια άνοδο 20,1 τρις, τη μεγαλύτερη από το 2007. Όπως σημειώνεται στην έκθεση «συνολικά το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει λιγότερο από 1% του συνολικού πλούτου. Στον αντίποδα, το πλουσιότερο 10% κατέχει το 87% του παγκόσμιου πλούτου και το κορυφαίο 1% διαθέτει το 48,2% των παγκόσμιων στοιχείων ενεργητικού».

Οι αναλυτές της ελβετικής τράπεζας διαπιστώνουν πως κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα οι διαφορές στον πλούτο συρρικνώθηκαν στις χώρες με υψηλά εισοδήματα, αλλά η τάση αυτή μπορεί να έχει αρχίσει να αντιστρέφεται. Η ανισότητα υποχώρησε ανεπαίσθητα σε πολλές χώρες πριν από την οικονομική κρίση, αλλά τείνει να αυξάνεται από το 2008 και έπειτα, ιδιαίτερα στον αναπτυσσόμενο κόσμο.

Το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου των νοικοκυριών (34,7%) συγκεντρώνεται, σύμφωνα πάντα με την έκθεση, στη Βόρεια Αμερική. 

Η Ευρώπη βρίσκεται στη δεύτερη θέση με 32,4% και ακολουθεί η περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού (χωρίς την Κίνα), με 18,9%. 

Ο συνολικός πλούτος στην Κίνα αυξήθηκε κατά 715 δισεκατομμύρια δολάρια ή 3,5% μέσα σε έναν χρόνο. 

Υποχώρηση καταγράφεται στην Ινδονησία (-260 δισεκ. δολάρια), στην Αργεντινή και τη Ρωσία (-135 δισεκ. δολάρια στην καθεμία) και την Τουρκία (-100 δισεκ. δολάρια).

Σχετικά με τους εκατομμυριούχους, οι ΗΠΑ φιλοξενούν στο έδαφός τους το 41% των ανθρώπων η περιουσία των οποίων ξεπερνά το 1 εκατομμύριο δολάρια, ενώ συνολικά ο αριθμός των εκατομμυριούχων στον κόσμο θα φτάσει τα 53,2 εκατομμύρια το 2019. Οι πέντε πλουσιότερες χώρες όσον αφορά τον μέσο πλούτο ανά ενήλικο κάτοικο είναι κατά σειρά η Ελβετία, η Αυστραλία, η Νορβηγία, οι ΗΠΑ και η Σουηδία.

el.wikipediaΕρυθροί Χμερ (γαλλικά: Khmers rouges) ονομάζονταν οι οπαδοί του κομμουνιστικού κόμματος της Καμπούτσεα, στη Καμπότζη. Σχηματίστηκαν το 1968 ως παρακλάδι του Λαϊκού Στρατού του Βιετνάμ, από το Βόρειο Βιετνάμ. Κυριάρχησαν στην Καμπότζη από το 1975, όταν τελείωσε ο εμφύλιος πόλεμος, μέχρι το 1979, με αρχηγούς τους Πολ Ποτ, Νούον Τσέα, Ιέγκ Σάρι, Σον Σεν και Χιέου Σαμφάν. Ονόμασαν το κράτος Δημοκρατική Καμπούτσεα. Είχε συμμαχήσει με το Βόρειο Βιετνάμ, τους Βιετκόνγκ και τους Πάθετ Λάο κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Βιετνάμ, ενάντια στις αντικομμουνιστικές δυνάμεις.

Η οργάνωση προκάλεσε μέσω των κοινωνικών πολιτικών της τη γενοκτονία της Καμπότζης.Ο ηγέτης των Χμέρ Πολ Ποτ, πίστευε ότι για να επιτευχθεί πραγματική κοινωνική επανάσταση στην Καμπότζη, ήταν απαραίτητο ολόκληρη η χώρα να επιστρέψει σε μια αγροτική οικονομία, στην οποία δεν θα είχαν θέση η βιομηχανία, οι χρηματικές συναλλαγές, οι πόλεις και η μόρφωση. Αρχικά, μετέφεραν ολόκληρο τον πληθυσμό στην ύπαιθρο, με τη δικαιολογία πως στις πόλεις δεν υπήρχε αρκετή τροφή για να συντηρηθούν όλοι. Οι προσπάθειές της για αγροτική μεταρρύθμιση οδήγησαν σε λιμό μεγάλο μέρος του πληθυσμού, ενώ η επιμονή της στην αυτοεπάρκεια, ακόμη και σε φαρμακευτικά προϊόντα, οδήγησε στο θάνατο χιλιάδων ανθρώπων από ιάσιμες ασθένειες, όπως η ελονοσία. Οι ξένες πρεσβείες σφραγίστηκαν, οι τράπεζες, τα σχολεία, τα νοσοκομεία και κάθε είδους δημόσιες υπηρεσίες έκλεισαν και όλοι οι θρησκευτικοί ναοί λεηλατήθηκαν. Εξωφρενικές απαγορεύσεις επίσης υπήρχαν για τις σεξουαλικές σχέσεις και το γέλιο. Οι ένοχοι μεταφέρονταν στη φυλακή Τουόλ Σλένγκ ή αλλιώς Ες-21. Από το 1974 ως το 1978, από τους 14.000 κρατούμενους, επιβίωσαν οι 12.Αυθαίρετες εκτελέσεις και τα βασανιστήρια από τα στελέχη τους ενάντια σε θεωρούμενα ανατρεπτικά στοιχεία και εκκαθαρίσεις στις τάξεις τους ανάμεσα στο 1975 και το 1978, θεωρούνται ότι αποτελούν γενοκτονία. Σύμφωνα με στοιχεία από έρευνα του πανεπιστημίου Γέιλ σε 20.000 ομαδικούς τάφους, τουλάχιστον 1.386.734 άτομα εκτελέστηκαν, ενώ μαζί με θανάτους από άλλες αιτίες, όπως υποσιτισμός και ασθένειες, φτάνουν τους 1,7 -2,5 εκατομμύρια θανάτους σε σύνολο 8 εκατομμυρίων κατοίκων. Το 1979, το Βιετνάμ εισέβαλε στη Καμπούτσεα, ανατρέποντάς τους.

Πρεσβευτές Καλής Θέλησης της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες

Ίσως αναρωτιέστε γιατί έχουμε επιλέξει τραγουδιστές, μουσικούς, ηθοποιούς και έναν δημοφιλή επιχειρηματία να εκπροσωπούν την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο. Μπορεί η δύναμη της επιτυχίας τους να συμβάλει στην ευαισθητοποίηση του κοινού για τα δεινά και τις ανάγκες εκατομμυρίων ξεριζωμένων σε όλο τον κόσμο; 

Παρόλο που οι Πρεσβευτές Καλής Θέλησης προέρχονται από διαφορετικούς χώρους και έχουν διαφορετικές ικανότητες, μοιράζονται κάτι κοινό: την ακατάπαυστη προθυμία να χρησιμοποιούν τον ελεύθερο χρόνο τους και την επιρροή τους για να βοηθήσουν αυτούς που έχουν αναγκαστεί να αφήσουν τα σπίτια τους εξαιτίας διωγμών ή συγκρούσεων. Αυτή η αφοσίωση είναι πολύ σημαντική για την Ύπατη Αρμοστεία και για αυτό  τους θεωρούμε πολύτιμους. 

Οι Πρεσβευτές Καλής Θέλησης της Ύπατης Αρμοστείας, όπως η Αντζελίνα Τζολί, ο Γιώργος Νταλάρας και η Μπάρμπαρα Χέντρικς, μεταφέρουν στην κοινή γνώμη το μήνυμα του σεβασμού και της συμπόνιας για τους πρόσφυγες με ένα ξεχωριστά δυναμικό τρόπο. Είναι σοβαροί, προσηλωμένοι και αφοσιωμένοι στην αποστολή μας.  

Αυτές οι προσωπικότητες, εκμεταλλευόμενες την προνομιακή τους πρόσβαση στα Μ.Μ.Ε. και σε άλλους φορείς, δίνουν «φωνή» στους πρόσφυγες, οι οποίοι είναι συχνά θύματα ξεχασμένων ανθρωπιστικών κρίσεων και αρνητικών στερεοτύπων. Οι Πρεσβευτές Καλής Θέλησης βρίσκονται στην προνομιακή θέση να έρχονται σε απευθείας επαφή με αυτούς που έχουν τη δύναμη να προκαλέσουν την αλλαγή.  

Δουλεύοντας από καρδιάς, χρησιμοποιούν το ταλέντο και τη φήμη τους για να βρίσκουν πόρους και να προασπίζονται τα δικαιώματα των προσφύγων κατά τις συναντήσεις τους με παγκόσμιους ηγέτες αλλά και με το ευρύ κοινό. Οι δραστηριότητές τους υποστηρίζουν το έργο της Ύπατης Αρμοστείας, η οποία προστατεύει τους πρόσφυγες, τους βοηθά να ξανακτίσουν τη ζωή τους και υπερασπίζει τα δικαιώματά τους. 

Η Ύπατη Αρμοστεία ξεκίνησε να συνεργάζεται με Πρεσβευτές Καλής Θέλησης στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, όταν οι Βρετανοί ηθοποιοί Ρίτσαρντ Μπάρτον και Τζαίημς Μέησον βοήθησαν τον Οργανισμό να γίνει γνωστός σε ευρύτερο κοινό παγκοσμίως. Σήμερα, 9 Πρεσβευτές Καλής Θέλησης εργάζονται μαζί μας για να βοηθήσουμε τους πιο ευάλωτους: Μπάρμπαρα Χέντρικς (ανακηρύχθηκε Πρέσβειρα Καλής Θέλησης το 1987), Αντέλ Ιμάμ (2000), Αντζελίνα Τζολί (2001), Τζόρτζιο Αρμάνι (2002), Ζουλιέν Κλέρ (2003), Γιώργος Νταλάρας (2006), Οσβάλτο Λαπόρτ (2006), Μουατζέζ Ερσόη (2007), Χεσούς Βάσκες (2008). 

Αυτές οι σελίδες παραθέτουν κάποιες πληροφορίες για τους διάσημους απεσταλμένους μας και το έργο τους. Αυτοί είναι η απόδειξη ότι η δύναμη της επιτυχίας μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το κοινό καλό. Οι Πρεσβευτές Καλής Θέλησης της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες κάνουν την διαφορά. unhcr.gr