Χθες χάσαμε από
το Tribe τον Τέρη.
Πλήρη ημερών δε θα έλεγα, στην εποχή μας, μα πλήρη εμπειριών και ταξιδιών και φίλων.
Λίγο πριν επιστρέψει
στο νησί
Να πάρει τη θέση
του στη σκιά πάνω στο παρεό του, έτοιμος πάντα για κουβέντα πρόθυμος για όποια
δουλειά ομορφαίνει τη ζωή με γέλιο.
Έχω πολλές εικόνες
του. Στο μηχανάκι, στην ταβέρνα να εξηγεί πώς τρώγονται τα χόρτα και να τονίζει
ότι πρώτα μπαίνει το λεμόνι και μετά το λάδι διότι αυτό «πάντα έτσι ήταν» αλλά
και με ρακέτες σε θάλασσες και σε καναπέδες βραδινούς μέσα σε σύννεφα καπνού.
Με «Κούκλα μου,
ξέρεις πώς δουλεύει αυτό;» για την τεχνολογία και με των Ρωμιών των Μικρασιατών
την ιδιότυπη εξιδανίκευση μαμάς πατρίδος.
Έχω πολλές εικόνες
με κοστούμια, με ινδιάνικα, με δαχτυλίδια. Μα εδώ θα βάλω αυτή τη μακρινή της παραλίας που είναι, νομίζω, η πιο αναγνωρίσιμη ακόμα και για όσους τον ήξεραν εξ όψεως από
μακριά.
Όταν ο Άλκης αρρώστησε κι εξείχαν τα κόκκαλά του σα σκελετού μέσααπό το παντελόνι, όταν ο Άλκης ξαφνικά και αναπάντεχα παρέλυσε από τη μέση και κάτω και μια Μοίρα σκληρότατη τον ανάγκασε να παραδεχθεί τον καρκίνο και, μη μπορώντας να αυτοεξυπηρετηθεί, να ακαταπιεί την περηφάνεια του, ήταν ο Τέρης που μέσα στο σπίτι τον μετακινούσε αγκαλιά σηκωτό και που του έφερνε φαγητό ή του μαγείρευε σ΄εκείνη την τελευταία προσπάθειά μας των φίλων «να τον παχύνουμε» όπως το λέγαμε.
Δυστυχώς ο Τέρης ακολούθησε τον ΄Άλκη..
9 Σεπτ 2012 Στον Αι Γιάννη το Διακόφτη, θυμόμαστε τον φίλο μας Αλκιβιάδη Τσόγκα, ένα χρόνο μετά το θάνατό του.
Η χαρακτηριστική στάση, το περπάτημά του,
ίδια απαράλλαχτα ως το τέλος.
Αρχές δεκαετίας '80, με μια από τις χειροποίητες δερμάτινες ζώνες που έφτιαχνε και πουλούσε στο μικροσκοπικό μαγαζί στη Μύκονο.
