Είχα Βροχή, είχα Φωτιά― 'μα προκοπή δεν είχα'

Ψιλή βροχή και ένα κοπάδι στα βράχια πάνω από τον κήπο. Τη νύχτα βελάζει ένα μικρό που χάνεται μα τώρα βόσκουν σε βουκολική γαλήνη.

  Αθώα κι άπειρα δεν τον φαντάζονται το λόγο που τα φροντίζει τόσο  ο άνθρωπος.

Μέσα η φωτιά και τα βιβλία που παρήγγειλα και η ησυχία που αγαπώ.

Κι όχι, εννοείται  η γράφουσα δεν πρόκειται να βγει σήμερα Τσικνοπέμπτη. Το κρέας, στο σπίτι αυτό, σερβίρεται  μόνο σε Οικοδεσπότη, σκυλιά και καλεσμένους. Οι Κυρίες, όπως μου έλεγε ο αγαπητός μου Βύρων, πρέπει να τρέφονται με αστακό και σαμπάνια. Καλέσματα λοιπόν σήμερα αποφεύγονται. Μόνο η φωτιά, η βροχή και η Ποίηση.

Και το  30ό μου Πρόβλημα, στο οποίο αν δε θέλετε, δε θα σας παρασύρω. Γι' αυτό σας κάνω ένα δωράκι που, κατά τα γούστα σας, θα το χαρείτε αναλόγως, άλλοι αρκούμενοι στο περιγραφικό απόσπασμα κι άλλοι αμπελο-πολιτικολογώντας ή ανακαλύπτοντας.

 Enjoy λοιπόν τον Τρελό του Βάρναλη:

'Είχα γυναίκα, είχα και ζα

είχα μιά Βάσω με βυζά

μα προκοπή δεν είχα...'

και σε απαγγελία Γιάννη Ρίτσου:

__________

εικόνες

Μέσα: η Φωτιά μου κι αν έχετε μάτι αετού βλέπετε τι έχω στο γείσο του τζακιού (στο κέντρο).

Έξω: ο Troy, τα πρόβατα, η ξερή συκιά και τα γνωστά σας πια βράχια με τη φωλιά του βαρβακιού (που είπαμε: αν αναγνωρίζετε δε λέτε πού ακριβώς).

Ποιος μωρό μου, ποιος; (Cui prodest...)

Το Αττικόν * που κάηκε, γι αυτούς που καίνε δεν αντιπροσωπεύει παρά την αμοιβή τους και θεαματικές εικόνες. Δε με λυπούν αυτοί.

Με θλίβουν οι άλλοι που γράφουν για τάχα αναρχικούς, για εμφύλιο και άλλα κοινά και μεγαλόστομα (ή στημένα).

Γύρισα αργά χθες σπίτι και είδα τις φωτιές σε οθόνες και κατάλαβα. Για να σωθούν οι υπογράφοντες και για να λέμε σήμερα άλλα αντ' άλλων κάηκε πάλι η πόλη της καρδιάς μου.

Δυό μόνο πράγματα θα πω.

Το ένα, που το λέω από καιρό, είναι πως ίσως σαν τον (άμοιρο) το Λουδοβίκο 16^ο θα έπρεπε να υποχρεωθούν οι κυβερνώντες να ζουν στο κέντρο της πρωτεύουσας ώστε ακόμα και μέσα από θωρακισμένα τζάμια να τους φτάνει κάποιος παλμός κι απόηχος. Και όταν καίγονται οι αναμνήσεις μας να καίγεται και το δικό τους σπίτι.

Το άλλο, είναι η απορία που, αλήθεια, τι περίεργο που ουδέποτε φωτιά ή μπαχαλάκηδες πλησίασαν Οικία Παπανδρέου.

Go figure... αλλά δε μας πείθετε.

Ιδού και οι λεβέντες σας:

Το video, από την οδό Μητροπόλεως χθες λίγο πριν τις 9:00 μ.μ. έχει και λεπτομερή περιγραφή στο youtu.be

* cui prodest scelus, is fecit: «όποιος κερδίζει [από το έγκλημα] αυτός το έχει κάνει» από το Σενέκα (Μήδεια), ρητό που αντιστοιχεί στο νομικό όρο cui bono (=ποιος επωφελείται).

**Διαβάζω πως 'οι αίθουσες Αττικόν και Απόλλων δεν κάηκαν', όπως και το 'Αστυ. Μα εδώ δε μιλώ για το υπόγειο και τα καθίσματα (μόνο) αλλά για τα αγαπημένα κτίρια της Αθήνας. 

_________________

Καρσιλαμάς* με Ευχές για τις Γιορτές

Έλεγε ο αγαπημένος Προυστ πως η γλυκύτερη στιγμή του ταξιδιού είναι όταν αρχίζουμε στον ξένο τόπο να αναπολούμε το κρεβάτι μας και τις συνήθειές μας, και όσα ζούμε ή βλέπουμε να τα φανταζόμαστε εφαρμοσμένα στη ζωή μας, σα περιγραφές σε φίλους ή δώρα ή αναμνηστικά σε τοίχους και λευκώματα.

Δεν είναι όπως ήταν τα ταξίδια, πια είναι εύκολα και άνετα ακόμα και στην άθλια θέση την 'τουριστική' την αγελαία στην οποία οι περισσότεροι (alas!) ταξιδεύουμε. Θα μπορούσα να έμενα κι άλλο, η Πόλη δε χορταίνεται.

Ο πόνος όμως δεν είναι αυτός, είναι η Αθήνα, η άλλη πόλη της καρδιάς, η μαραμένη, που πολλά έχω να πω γι' 

αυτήν, μα όχι απόψε.

Διότι γύρισα με σκέψεις και σημειώσεις μα μόλις άνοιξα εδώ, μετά από λίγες μέρες δίχως σύνδεση βρήκα εσάς και τα θερμά σας σχόλια, όλο ευχές και ευγένεια και καλοσύνη.

Αφήνω για αύριο λοιπόν οριενταλιστικής παράδοσης περιγραφές Λουτρών ή μένεα που πνέω κατά του Louboutin και της κακογουστιάς και της σπατάλης.

Γεμίσατε με χαρά την καρδιά μου επειδή αν είναι η νοσταλγία της επιστροφής μέρος των απολαύσεων του ταξιδιού, μέρος ακόμα μεγαλύτερο τής κάθε απόλαυσης είναι να ξέρουμε πως μας νοστάλγησαν αυτοί που νοσταλγούμε.

Στα μηνύματα, τα σχόλια και το δωράκι (από ξέρει ποια) μαζί με τους ναρκίσσους που άνοιξαν όσο έλειπα και το σκυλί μου και τον κύριο Kastell που δε στόλισε δίχως εμένα, φέτος με κάνατε να νιώσω επιθυμητή― και τι καλύτερο απ' αυτό όταν επιστρέφεις;

Το εύχομαι και σ΄εσάς να σάς συμβαίνει

για Χρόνια Πολλά

με Υγεία, Έμπνευση και ό,τι τρέλα επιθυμείτε

κι ευχαριστώ ξανά για το Καλωσόρισμα.

________

οι εικόνες και οι αναφορές:

Πάνω: Τράπεζα και σκυλί του Οίκου Kastell.

Κάτω το παιχνίδι συνεχίζεται: 

Επειδή το Spot the Γίδι της προηγούμενης ανάρτησης κρυβόταν καλά, αναρτώ κι αυτή τη φωτογραφία της ίδιας μέρας που έχει όλο το κοπάδι κι ίσως διευκολύνει να Βρείτε Το Γίδι.

 Έχετε μαζέψει ποτέ μανιτάρια; Στην αρχή δε βλέπεις κανένα μα μόλις δεις ένα εμφανίζονται αποικίες. Έτσι κι εδώ.

Γίδι

Spot The Γίδι (το αυθεντικό μοναχικό) ➙

Ταξίδια

δείτε στις Επιστολές μου:

"..Mια από τις χαρές του ταξιδιού, λέει ο Προυστ, είναι η στιγμή που μας έρχεται η επιθυμία να γυρίσουμε στο σπίτι μας...."

από ΚΔ ➙

Χριστούγεννα

στις Επιστολές επίσης

Αναμμένο τζάκι στο λευκό ψυχρό μυκονιάτικο τοπίο με τον Καβάφη διότι

"..... αποφεύγω

 να εισέρχομαι στων Χριστιανών τα σπίτια

 προ πάντων όταν έχουν θλίψεις ή γιορτές..."  ΚΑ➙

____________________

σημ.* καρσιλαμάς ―σας το είπα;― είναι το Καλωσόρισμα

Πήρα το πιο ωραίο δώρο.

    Σήμερα ήρθε το χριστουγεννιάτικο δώρο μου.

Μιά φορά κάθε τόσο έρχεται ένα περιστατικό να μας θυμίσει γιατί αγαπήσαμε αυτούς που αγαπάμε και να καμαρώσουμε γι' αυτούς και την επιλογή μας.

Τηλεφωνούσα το πρωί στο σπίτι και δεν απαντούσε κανείς. Ούτε στο κινητό που σκέφτηκα πως θα ξεχάστηκε σπίτι. Ωστόσο, πρωί-πρωί ήταν λιγάκι ασυνήθιστο να λείπει ο Κύριος Kastell o οποίος μου τηλεφώνησε μιά ώρα μετά λαχανιασμένος.

Απέναντί μας, από την άλλη πλευρά του δρόμου έχει δυό σπίτια κι από πάνω τους στην παραγγεριά βόσκουν προβατάκια. Κι εκεί μακριά άκουσε φασαρία το πρωί και νόμισε πως είδε δυό αρνάκια να μαλώνουν με ασυνήθιστες κινήσεις που του τράβηξαν την προσοχή και τα κοίταζε ώσπου ξεχώρισε πως το ένα ήταν πρόβατο και το άλλο ένας μεγάλος μαύρος σκύλος, το Rotweiler που βλέπουμε συχνά όρθιο να κοιτά το δρόμο από ένα μπαλκόνι ή, τα καλοκαίρια να το βγάζει βόλτα ένας νεαρός Ινδός που εργάζεται εκεί δίπλα.

Άσχετο, μα το καλοκαίρι τους έβλεπα καθημερινά να περνούν στο κομμάτι του δρόμου που φαίνεται από ψηλά, από την αυλή μου. Πρώτα έτρεχε το δυνατό σκυλί και τραβούσε το παιδί στην κατηφόρα· ύστερα βάδιζαν σχεδόν μαζί και, τελικά, τους πήρε μια βδομάδα να γίνουν φιλαράκια και, προφανώς, ο σκύλος να ευγνωμονεί για τη βόλτα του όσο κι ο νεαρός που εν τέλει ίσως συνήθισε το σκύλο (που ενδεχομένως από ανατροφή και από θρησκεία είχε μάθει να τον αποφεύγει ως χαράμ) και να ευγνωμονούν ο ένας τον άλλο για την ανάπαυλα από τις αλυσίδες της δουλείας. Το βήμα τους εναρμονίστηκε και άρχισαν να μοιάζουν, όπως ο σκύλος στον αφέντη που αγαπά και το παιδί στη μάνα.

Μα, τώρα που γνωρίσατε το σκύλο, επιστρέφω στα δικά μας. Έτρεξε ο Κύριος Kastell την ανηφόρα στην πλαγιά και με πέτρες, με φωνές και τέλος με τα χέρια και την ανθρώπινη επιβολή που σέβονται οι σκύλοι, το έσωσε το πρόβατο. 'Κι αυτό', μου είπε, 'όταν κινδύνευσε δεν ανέβαινε προς την κορφή αλλά ερχόταν στους ανθρώπους για βοήθεια'.

Ανθρώπους! Θα το πω, δε γίνεται. Υπάρχουν δύο σπίτια ανάμεσα σ΄εμάς και το επεισόδιο, τα οποία βρίσκονται από την ίδια την απέναντι πλευρά του δρόμου. Καθώς ο Κύριος Kastell έτρεχε προς το περιστατικό βγήκε ο Κύριος Γείτονας να μάθει τι συμβαίνει. Του έδειξε ο Κύριος Kastell το σκυλί να επιτίθεται στο πρόβατο (σα να μην έβλεπε, σα να μην ήταν πιό κοντά) κι εκείνος του απάντησε: 'Δεν είναι το δικό μου!'. Ούτε το δικό μας ήταν.

Με καταλάβατε; Άλλα δε θα σας πω, μόνο σας εύχομαι να είχατε τη χαρά μου και την περηφάνια μου κι εσείς για τις επιλογές σας.

εικόνες

Mr Kastell with Troy

Δεν ήμουν εκεί να φωτογραφίσω και σας δίνω μιά ανοιξιάτικη εικόνα (βλέπετε φύλλα στη συκιά) που λόγω μεγέθυνσης βγήκε σαν άσκηση παρατηρητικότητας: Spot the Γίδι. 

Ωστόσο δείχνει καθαρά τι δύσκολο είναι να διακρίνει κανείς αρνιά στη Μυκονιάτικη Φύση και τι εύκολο θα ήταν για τη συνείδηση το 'ήτανε μακριά, δεν είδα' ή το 'πού να τρέχεις'.

Διότι το περιστατικό διαδραματίστηκε στην απέναντι πλαγιά κι όχι πάνω από το σπίτι μας.

_________________

Και που κατέβηκες στο δρόμο φιλενάδα―cui bono;

Θέλω να πάω στην Αθήνα για πολλά απαραίτητα και τα σημερινά εγκαίνια του νέου μαγαζιού του αγαπητού μου Φαρφουλά μα οι απεργίες με κρατούν εδώ σε ένα αιώνιο καλοκαίρι στο 'αέναο καρναβάλι πλάι στη θάλασσα', όπως έλεγε ο Fitzgerald για αυτού του είδους τη ζωή.

 Γιατροί και λίγα ψώνια και φίλοι που έχω καιρό να δω κι η γειτονιά μου που μου φέρνει δάκρυα στα μάτια από νοσταλγία αλλά και θλίψη για το πώς κατάντησε η πόλη της καρδιάς μου και το κέντρο της― το πάνω κέντρο, ο Λυκαβηττός― που το έχω περπατήσει από παιδάκι για τα παιχνίδια της Δεξαμενής και του Βασιλικού (τότε) Κήπου, κι ύστερα για μαθήματα στις κάθετες της Σκουφά με μεγάλα βήματα μετά το μπαλέτο, κι αργότερα στα μαύρα με μαύρο κραγιόν (δυσεύρετο, της Biba, απ' το Λονδίνο) ανήλικη στα γύρω μπαρ κι ερωτευμένη σε παγκάκια και παλιά σπίτια με πλακάκια και ψηλά ταβάνια.

Το έχω ξαναπεί η Αθήνα φέρεται σκληρά σ' όσους την αγαπούν διότι σκληρά της φέρθηκαν οι πάντες. Όποια γωνιά αγαπάμε τη γκρεμίζουν κι οι αποστάσεις φαίνονται τεράστιες γιατί τα κτίρια υψώνονται ανεξαρτήτως πλάτους δρόμου.

Δε θέλω να τη βλέπω ξαναγκρεμισμένη. Έγινε χούι των Ελλήνων η διαδήλωση λένε στις αναλύσεις τους ξένα κανάλια. Κι αλήθεια το διαβάζω καθημερινά στο Facebook (και λιγότερο στο πιο upper class Twitter) πως 'άμα πια!' γιατί δεν 'κατεβαίνουμε στους δρόμους'.

Κι άμα κατέβεις δηλαδή γλυκιά μου φιλενάδα τι θα γίνει; Θα ντροπιαστεί η παροιμιώδης φοράδα στο αλώνι της.

Μη με παρεξηγείτε ― θα το είδατε εξ άλλου εδώ― είμαι απολύτως υπέρ των καταλήψεων της Wall Street και του Τόκυο. Μόνο πιστεύω πως η έρμη Αθήνα είναι άλλο βιολί.

Ποιος είναι ο στόχος του 'κατέβηκαν στους δρόμους'; Να αναστατωθεί η τάξη ώστε να πληροφορηθεί η Κυβέρνηση (και, σε χώρες σαν τη δική μας, οι εξωτερικοί υποστηρικτές της) ότι χάνει τη νομιμότητά της διότι ο λαός διαφωνεί. Αν όμως αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο και για κάθε αιτία, αν αυτό το οργανώνουν κόμματα και πουλημένα συνδικάτα, κι αν―επειδή έχει γίνει συνήθεια― η Αστυνομία και το κράτος έχουν οργανωθεί και πια όχι μόνο δεν αιφνιδιάζονται αλλά το περιμένουν και το εκμεταλλεύονται, τότε, πραγματικά, νομίζω πως αντίσταση είναι να μην κατέβει κανείς στους γνωστούς δρόμους ώστε να μην επιτρέψει στην κυβέρνηση να μεταχειριστεί τους κουκουλοφόρους με τους λοστούς ή τα πανάκριβά της δακρυγόνα.

Το 'σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω' δε με κάνει ήρωα.

Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι αντίστασης, γνωστοί από καταβολής κοινωνιών και (αν θέλετε στοιχεία και συμβουλές) συγκεντρωμένοι στο γνωστό πια φυλλάδιο του Gene Sharp του οποίου τη λίστα έχω μεταφρασμένη για σας σ' αυτό εδώ το blog.

Όλοι αυτοί οι Δημόσιοι Υπάλληλοι που αντιτίθενται έχουν καλύτερο τρόπο να αντισταθούν από το να κατεβαίνουν ως πρόβατα επί σφαγήν στους δρόμους για να δολοφονηθούν ή να ψεκαστούν με καρκινογόνα αέρια. Παθητική αντίσταση λέγεται ή ―για να το κάνω οικείο― λούφα μα συνειδητοποιημένη. Αν ο πολίτης λέει 'δεν πληρώνω' απλώς κάνει μιά δήλωση διότι στην πράξη ξέρουμε πως οι ανάγκες της ζωής θα τον αναγκάσουν να συμμορφωθεί με τον άδικο φόρο. Αν όμως ο εφοριακός καθυστερεί, χάνει φακέλλους, αρρωσταίνει και αργεί, λέει ο Sharp πως η άδικη Κυβέρνηση δεν καταφέρνει να παραμείνει στην εξουσία κι η επόμενη φοβάται.

Κι αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα της Κοινωνικής Ανυπακοής που δείχνει στον Αφέντη πως ο Δούλος αντιδρά.

Κάθε στρατηγός θα σας το πει πως ο αιφνιδιασμός είναι το μεγαλύτερο όπλο και πως αν 'κατεβαίνετε' κάθε 17 Νοεμβρίου (για παράδειγμα) κι η πιο ηλίθια κυβέρνηση ξέρει όχι μόνο να προφυλαχτεί αλλά να μεταχειριστεί την κάθοδό σας υπέρ της.

Γι αυτό απορώ. Δεν είναι η πολιτική το φόρτε μου, θα προτιμούσα να ζω σε άλλο καιρό και άλλο τόπο κι όλα αυτά να τα σκεπτόμουν θεωρητικά με ένα επαναστατικό Παρίσι ή μιά Βιρμανία στο νου κι όχι την πόλη που μεγάλωσα.

Ίσως γι αυτό να ζω εδώ στο αέναο Καρναβάλι.

από εδώ σας γράφω

Χθες έγραφα στον κήπο μου, διάβαζα ξαπλωμένη στον ήλιο όσο πίσω μου ψηνόταν στα κάρβουνα το φαγητό με το σκυλί μου να χοροπηδά χαρούμενο και τα πουλιά να τιτιβίζουν στην ελιά. Παράδεισος; Ναι μα η Κόλαση εισχωρεί γιατί με νοιάζει.

Είναι αφύσικο και εξωφρενικό να πεθαίνει εν μέσω λιθοβολισμού και ψεκασμού χημικών  ένας άνθρωπος στο κέντρο μιάς πολιτισμένης πόλης [και ελπίζω να μη διαβάσω σχόλιο διότι γνωρίζω πως ο ιατροδικαστής είπε πως  μακροσκοπικά (δηλαδή με τα μάτια) βρήκε πρόσφατες ισχαιμικές μυοκαρδιακές αλλοιώσεις μα είπε επίσης πως ο νεκρός δεν έπασχε 'από καρδιά' ]. Είναι ανόητο να πηγαίνουν με τη θέλησή τους πλήθη να ψεκαστούν με χημικά και να καταστρέψουν τη μόνη όμορφη γειτονιά της πόλης τους όταν το ήξεραν από πριν πως οι εχθροί θα περάσουν με θωρακισμένα αυτοκίνητα και δε θα αλλάξει τίποτε στους άδικους νόμους. Κι ακόμα είναι ανήθικο ένα κόμμα να οργανώνει τους οπαδούς του να πάνε να ψεκαστούν κι εκείνοι είναι βλακώδες να υπακούουν δίχως να σκέπτονται πως οι βουλευτές του κόμματος θα παρακολουθήσουν τα έκτροπα από τον καναπέ τους στα προάστια.

Για όποιον με διαβάζει από άλλο Γαλαξία: Όλα αυτά έγιναν για να μην ψηφιστεί στη Βουλή το "πολυνομοσχέδιο" το οποίο : 'Πέρασε με 154 ναι' . Δηλαδή οι εντός Βουλής για άλλη μιά φορά δεν επηρεάστηκαν από τις εκτός βουλής ρητορείες και φασαρίες.

Ποιος στρατηγός θα έμενε πιστός σε στρατηγική που δεν αποδίδει; Κανείς πιστεύω. Άρα αποδίδει. Πώς δεν το βλέπουν οι αυριανοί διαδηλωτές;

Πώς  πριν ακολουθήσουν σαν υπνωτισμένοι εντολές δεν αναρωτιούνται cui bono, δηλαδή ποιος θα κερδίσει από το ξύλο που θα φάνε;

Αφύσικο και εξωφρενικό κι ακατανόητο διότι όσο υπακούουν οπαδοί τυφλοί σαν πρόβατα  τόσο οι πολιτικοί σα βοσκοί, όπως παλιότερα η Εκκλησία, σα πρόβατα θα τους μεταχειρίζονται.

 ―――――――――――

οι εικόνες:

Τοίχος

 Αθήνα χθες

και

Το τραπεζάκι με λίγη σκιά στον κήπο, απ' όπου σας γράφω σήμερα. ―πίσω από την πρασινάδα τα σκαλάκια που ήταν παλιά η είσοδος του κτήματος και, πάνω από τη φραγκοσυκιά η θάλασσα.

――――――――――――――――――――――――――――――

Κοινωνικό σχόλιο― Τα Πρόβατα

_____________

Από το New Yorker (δική μου μετάφραση).

Απεχθάνομαι τις γελοιογραφίες. Συνήθως είναι πληκτικές και άγαρμπες. Μα αυτή η σειρά κοινωνικού σχολιασμού του N.Y. με διασκεδάζει. Ελπίζω κι εσάς.

Ιδού και το πρωτότυπο:

______________________

'Αγιε μου Μάμμα με ένα Chobani σε τιμώ, μεγάλη η χάρη σου!

Σήμερα γιορτάζει ο Άγιος Μάμμας που έχει αναλάβει το υπουργείο Κτηνοτροφίας. Υπό την αιγίδα του τα μικρά οικιακά ζώα, τα κοπάδια, οι βοσκοί, οι κτηνοτρόφοι κάθε κατηγορίας, από cow-boys (και -girls) ως κάθε τσοπάνη (και τσοπάνα) επί γης.

Προς τιμήν τους σας αφιερώνω το Λάγιο Αρνί το λατρευτό μου βουκολικό κι απενοχοποιημένα κτηνοβατικό all time classic:

Βγήκαν κλέφτες στα βουνά

για να κλέψουν άλογα,

άλογα δε βρήκανε

προβατάκια πήρανε

Και πάνε πάνε παν (άιντε μανούλα μ' παν)

Ωχ καημένος ωχ καημένος ωχ καημένος!

Προβατάκια μ

Κατσικάκια μ

Βάι!

Πήρανε τ' αρνάκια μου

και τα κατσικάκια μου,

πήραν και το λάγιο αρνί

που 'χε το χρυσό μαλλί,

τ' ασημένιο χαϊμαλί.

Και πάνε πάνε παν (άιντε μανούλα μ' παν)

Ωχ καημένος ωχ καημένος ωχ καημένος!

Προβατάκια μ

Λαγιαρνάκι μ'!

Βάι!

Πήραν την καρδάρα μου

που πηζα το γάλα μου,

πήραν τη φλογέρα μου

μεσ' από τα χέρια μου

Και πάνε πάνε παν (άιντε μανούλα μ' παν)

Ωχ καημένος ωχ καημένος ωχ καημένος!

Καρδαρίτσα μ

Φλογερίτσα μ

Βάι!

__________

και 

τη  διαφήμιση του Chobani,

του τούρκικου greek yogurt* που κατέκτησε τις ΗΠΑ

Σας δίνω ένα από τα διαφημιστικά αλλά αν γκουγκλάρετε chombani yogurt θα το δείτε σε δελτία ειδήσεων, οικογενειακά ταινιάκια, εκπομπές μαγειρικής και χρηματιστηριακών νέων

Το Λάγιο Αρνί, από τη Συλλογή του Ν.Γ. Πολίτη, το αντέγραψα δια χειρός ―όχι copy/paste, (παρουσιάζεται το Λάγιο Αρνί σε διαδικτυακή πρωτιά δηλαδή).


Διαβάζω στο zoomykonos για τη ζωή του Μάμμα (ή Μάμα) το συνταρακτικό: 'Από τα πρώτα ψελλίσματά του "μάμα-μάμα" του έδωσε το όνομα Μάμας'.. Δηλαδή εκτός από προστάτης των κτηνών είναι κι αρχιμαμάκιας, μεγάλη η χάρη του.

________________

* Προσθέτω εξελίξεις για την επονομασία:

Δικαίωση της ΦΑΓΕ για το «Greek Yoghurt» στη Βρετανία

Τετάρτη, 29 Ιανουαρίου 2014Το Εφετείο απέρριψε πάλι τα επιχειρήματα της εταιρείας Chobani

Tο Αγγλικό Εφετείο εξέδωσε απόφαση επί της προσφυγής της εταιρείας Chobani για την υπόθεση «Greek yoghurt» με την οποία απέρριψε την προσφυγή της Chobani σε όλα της τα σημεία και αρνήθηκε να της επιτρέψει την τροποποίηση των αιτιών της προσφυγής της με την ενσωμάτωση νέων σημείων που αφορούν στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο.

Η Chobani είχε προσπαθήσει να πείσει το Εφετείο ότι πολλά από τα ευρήματα της πρωτόδικης απόφασης ήταν λανθασμένα. Το Εφετείο απέρριψε πάλι τα επιχειρήματα παρατηρώντας μάλιστα για αρκετά από εκείνα τα ευρήματα ότι ήταν πράγματι «ανεπίδεκτα προσβολής».

Το αποτέλεσμα είναι ότι:

·      Το γιαούρτι που πωλείται ως «Greek yoghurt» στο Ηνωμένο Βασίλειο πρέπει να παρασκευάζεται σύμφωνα με μια διαδικασία στράγγισης η οποία αφαιρεί τον ορό γάλακτος, δεν πρέπει να περιέχει πρόσθετα και  πρέπει να παρασκευάζεται στην Ελλάδα.

·      Παραμένουν σε ισχύ τα μόνιμα ασφαλιστικά μέτρα με διαταγή του δικαστηρίου που απαγορεύουν στην Chobani την πώληση στο Ηνωμένο Βασίλειο ως «Greek yoghurt», στραγγιστού γιαουρτιού που παρασκευάζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

·      H Chobani διατάχθηκε να πληρώσει για τα δικαστικά και νομικά έξοδα της ΦΑΓΕ για την έφεση, με ένα σημαντικό ποσό να είναι πληρωτέο άμεσα.

Το Εφετείο αρνήθηκε να δώσει άδεια στην Chobani να ασκήσει έφεση στο Ανώτατο Δικαστήριο με το σκεπτικό ότι το Εφετείο, για να αποφασίσει για το κύριο θέμα της παραπλανητικής παρουσίασης του «Greek yoghurt», είχε εφαρμόσει πάγιες αρχές.